Is er leven na burn-out?
Hoe pak je je leven weer op na een (onverwerkte) burn-out? Is herstel volledig mogelijk of verval je toch weer steeds in hetzelfde patroon?
Even een korte situatieschets:
Ong. 11 jaar geleden heb ik een flinke burn-out gehad. Ik wist toen nog niet wat ik mankeerde, hier ben ik pas jaren later achter gekomen. Dacht gewoon dat het werk niet bij me paste (leerkracht) en op dat moment had ik ook veel last van darmproblemen (chronische darmontsteking). Achteraf heeft er dat natuurlijk wel allemaal mee te maken gehad. Ik heb op dat moment ook geen hulp van buitenaf gehad en ging na een poosje thuis gezeten te hebben weer vrolijk door met hetzelfde werk (omdat ik toch het gevoel dat dat ik het werk neit kon missen), welliswaar op een andere school. Na een poosje kreeg ik weer dezelfde klachten. Ik heb toen definitief een punt gezet achter mijn onderwijscarriere en ben iets anders gaan doen. Maar ik bleef/blijf last houden van onrust in mijn hoofd/lijf. Heb altijd het gevoel dat ik nog vanalles "moet". En voel me vaak erg opgejaagd. Ik haak af bij alles waar ik vol goede moed aanbegin, omdat ik het uiteindelijk allemaal veel te veel vind. Daarnaast hebben we een druk gezin met 1 kind dat speciale aandacht nodig heeft.
Ik zou heel graag toch weer aan het werk willen als leerkracht (nu de kids allemaal naar school zijn en ik wel makkelijker tijd vrij kan maken voor exxtra dingen zeg maar), maar ben bang dat het weer fout gaat. Ik heb in de loop der jaren wel hulp gezocht, maar dit was niet specifiek op mijn burn-out gericht.
Ben op zoek naar er4varingen van mensen die dit ook hebben meegemaakt.
Ja, je kunt er wel bovenop komen. Het is belangrijk om in te zien waar je valkuilen liggen en wat je er zelf aan kan doen om daar dan niet in te stappen. Je kunt dat m.i. het beste met professionele hulp uitzoeken. Ik ben bij een psycholoog geweest, en heb geleerd welke signalen ik serieus moet nemen en wat mijn reactie op stress is en wat een goede/betere reactie is op die signalen (cognitieve gedragstherapie was het).
Je zult daadwerkelijk je gedrag moeten aanpassen. Dat gaat niet vanzelf (en dat heb je al ondervonden) en meestal is het ook niet zo gemakkelijk. Maar het kan zeker wel.
Mijn advies is dus: zoek een goede hulpverlener, met ervaring met burn-outpatiënten.
Succes!
Mamvantwee
Kun je mij iets meer vertellen over die gedragstherapie? En heb jij er ook medicijnen bij moeten gebruiken?
Noname
Ik ben destijds via de bedrijfsarts bij een psycholoog terecht gekomen, maar je kunt dit vast ook via de huisarts doen, of zelfstandig (kijk wel even je verzekering na).
En nee, ik heb geen medicijnen gehad. Ik had ook geen depressie ofzo. De psycholoog kan dat volgens mij niet zomaar voorschrijven en daarbij wilde ik dat niet.
Ze begon met een vragenlijst om een soort score vast te stellen (hoe 'erg' het was op verschillende schalen, waaronder depressiviteit en angsten etc.). Daarna hebben we een uur gepraat over de klachten die ik had, hoe lang het al speelde, wanneer en wat ik eraan probeerde te doen. Zo stelde ze de diagnose. Daarna kreeg ik een behandelplan.
De sessies daarna gingen op deelaspecten verder in. Gericht op mijn eigen leven en de problemen die ik dagelijks tegenkwam. We analyseerden samen zo'n proces, bijvoorbeeld wat gebeurt er als er plots dringend werk op mijn bordje wordt gelegd, waar ik geen tijd voor heb. Hoe reageer ik dan? Harder rennen, overwerken, ontwijken? Hoe voel ik me als ik dat doe? Wat is het resultaat uiteindelijk, en is dat een goed resultaat of niet? Hoe zou ik dat kunnen veranderen, de volgende keer? De tips die ik van de psycholoog kreeg, heb ik thuis en op mijn werk toegepast, en we bespraken daarna of dat werkte, hoe ik me daarbij voelde, wat ik dacht wat anderen ervan vonden, of die gedachten wel of niet realistisch waren, en zo niet, wat ik kon doen om wél realistische gedachten te hebben. Het klinkt misschien vaag, maar het waren heel concrete, praktische dingen.
Voor mij heeft het heel goed geholpen. Ik ben echt niet een ander mens geworden, maar ik merk nu veel sneller wanneer ik over mijn grenzen ga. Ik blijf alert, en maak nog steeds fouten, maar ik herken ze nu en weet wat ik kan doen om het niet een probleem te laten worden. In tijden van stress heb ik nu manieren om die tijden door te komen, terwijl ik zelf de baas blijf en me niet als een slachtoffer laat meedeinen op de golven.
groet, Mamvantwee
Ook
Ik heb ook cognitieve gedragstherapie gehad (gedaan is een betere uitdrukking). Is me goed bevallen, was inderdaad erg concreet. Mijn burn-out was nog maar een jaar of drie geleden, dus ik kan nog niet zeggen of het op de lange termijn werkt, maar ik heb goede hoop. Ik merk het nu in elk geval veel sneller aan mezelf als ik te veel stress heb en neem meteen stappen om er iets aan te doen. De kans dat ik mezelf langdurig voorbijren en daardoor echt opbrand, is daardoor flink afgenomen.
Hier kun je zoeken naar een cognitieve gedragstherapeut: http://www.vgct.nl/ Die waar ik was, staat er overigens niet bij. Mocht je in Amsterdam wonen, dan kan ik nog wel doorgeven waar het was.
Succes, je leven wordt er echt prettiger van als je dit gaat doen.
