Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Stelle

Stelle

17-09-2009 om 11:13

Kanker bij vriendin, wat kun je doen?

De titel van het berichtje is al duidelijk, lijkt me.
vandaag te horen gekregen dat bij een vriendin kanker is geconstateerd. Ze krijgt nu chemotherapie. Ik wil graag iets doen voor haar, maar kan niet veel meer praktisch verzinnen behalve de kinderen nu en dan opvangen. Ik kan het haar natuurlijk zelf vragen en dat zal ik ook wel doen, maar het is niet een heel close vriendin en ik ben bang dat ze er geen gebruik van zal durven maken. Bovendien is het een enorme anti-zeur en weet ik dus niet of ik moet aandringen of niet. Hm, ik merk dat ik het zelf een nogal suffe vraag vind eigenlijk (vooral omdat het natuurlijk heel persoonsafhankelijk is hoe je ermee omgaat), maar ik hoopte dat iemand toch een beetje kan helpen met algemene do's en dont's en misschien tips voor ondersteuning waaraan ik zelf niet gedacht heb.
Veel dank vast & sorry voor warrig bericht, maar voel me ook nogal verward.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
MariaV

MariaV

17-09-2009 om 12:42

Sterkte

He bah Stelle, wat een rotbericht! Van de kankergevallen in mijn buurt weet ik dat iedereen volkomen anders reageert op chemotherapie. De een is hondsberoerd, bij de ander valt het reuze mee. De meesten worden erg moe, ook de week/weken of zelfs (vele) maanden erna. Hulp blijft in sommige gevallen welkom tot lang na de behandeling. Kinderen opvangen wordt meestal op prijs gesteld, al is het maar tijdens kortere ziekenhuis/doktersbezoekjes. Maar soms willen ze juist hun kinderen wel zoveel mogelijk om zich heen houden. Regelmatig even vragen dus! Als ze een vriezer heeft, kun je daar misschien af en toe een paar lekkere en gezonde maaltijden in schuiven. Aanbieden om te helpen in het huishouden of boodschappen voor haar doen (of collivery of een andere boodschappendienst aanraden). En herhaal regelmatig dat ze je echt altijd mag bellen, wanneer en voor wat dan ook (ook voor een jank/scheldpartij). Toen wij met J. in het ziekenhuis zaten, hebben we ondervonden dat al die steunbetuigingen een enorme steun in de rug zijn. Dat er dag en nacht hulp is als je het niet meer dreigt te redden. Of je vriendin er gebruik van maakt of niet, het steunt haar in ieder geval.
Verder staat er in Off topic een draadje van Kaatje H, over hulp vragen. Daar staan wel een paar duidelijke do's en don't in.
Sterkte ermee!
Maria

Polly Shearman

Polly Shearman

17-09-2009 om 12:52

Ik heb mijn vriendin

Een boxhandschoen gegeven ( voor aan haar sleutelhanger) als symbool voor het gevecht wat ze aan moet gaan. Verder kan je er alleen maar zijn voor haar...of ze je nou nodig heeft als opvang voor kinderen, als uithuil plek of als "laten we eens ff lekker doen alsof ik geen kankerheb" of om een pruik uit te zoeken, het maakt niet uit, als je er maar bent.
Mijn vriendin kreeg moeite met alle telefoontjes en bezoekjes van iedereen die wilde weten hoe het ging. Ze is dus op haar hyves na elke chemo een uitgebreid verslag gaan schrijven, dan hing ze niet meer zolang aan de foon en kon ze gewoon lekker naar bed. Jou vriendin zal daar ook zelf een weg in moeten vinden, of ze bezoek en belletjes fijn vind of juist niet. Het is maar een voorbeeld maar iedereen doet het anders.
sterkte!
groet, polly

sandra75

sandra75

17-09-2009 om 16:13

Stelle

Ik heb het zelf in 2005 doorgemaakt en wat ik heel fijn vond (en nog steeds vind) was dat vriendinnen er gewoon wáren als ik ze nodig had. Ik heb van mijn drie beste vriendinnen een gouden beschermengeltje gekregen en echt,we hebben zitten huilen!! Niet iedereen is gelijk natuurlijk maar gewoon er voor haar zíjn is al zo belangrijk.Een luisterend oor en een schouder...ik heb ook nooit geklaagd maar oooooow weleens flink zitten tieren hoor!

Heel veel sterkte..uiteraard ook voor jouw vriendin

Tineke

Tineke

17-09-2009 om 18:53

Bonnenboekje

In mijn directe omgeving bood iedereen aan om te kinderen op te vangen. Echt, ik had wel een heel weeshuis kwijt gekund. En dat terwijl wij de kinderen heel dicht bij ons wilden houden. Het is dus echt heel verschillend wat mensen nodig kunnen hebben.
Ik hoorde onlangs een leuk idee, geleend van een vaderdag- of moederdagcadeautje: geef een bonnenboekje. Iedere bon is geldig voor een karweitje. Een keer boodschappen doen, de bedden verschonen, een keer koken, de kinderen meenemen naar de dierentuin, etc. Met zo'n bonnenboekje in je hand is het makkelijker om de hulp echt te vragen. Dan is het niet een vage belofte waar je niets mee durft te doen.
Sterkte! Voor jou ook!

Tinus_p

Tinus_p

18-09-2009 om 10:15

'er zijn''

Wat voor sommige zieke mensen enorm fijn is, is als je gewoon af en toe even langsgaat en een bakkie koffie doet. Soms om te praten over ziekenhuisgedoe, soms om nu juist eens NIET te praten over ziekenhuisgedoe maar gewoon over wat er gister op TV was.

Stelle

Stelle

21-09-2009 om 08:34

Bedankt

Dank allemaal voor jullie tips, heb er veel aan! Inmiddels is er meer bekend en ik merk idd dat het 'er zijn' en 'er niet bang voor zijn' (wat ik eigenlijk wel ben, vind het doodeng allemaal) al veel goed doet.
Vind dat bonnenboekje een geweldig idee, dat ondervangt inderdaad mijn angst dat het moeilijk is in te gaan op vage beloften, hoe welgemeend ook.
Fijn dat jullie gereageerd hebben!

Elisa Gemani

Elisa Gemani

21-09-2009 om 16:09

Er zijn

Mijn beste vriendin werd vorig jaar gediagnosticeerd met borstkanker; ze heeft het hele traject (succesvol!) doorlopen; amputatie, chemo, bestraling en is nu aan de hormoontherapie. Wat helpt: er zijn, vooral voor praktische zaken (boodschappen doen, kind opvangen/naar school brengen, huis schoonmaken etc.) En laten praten en huilen en lachen. Niks forceren; niks "moet". Geen goedbedoelde adviezen geven. Wel wijzen op de mogelijkheid tot lotgenotencontact, hetzij via Internet, hetzij via een "mamapoli" oid voor zover zij dat al niet aangereikt krijgt via het behandelend team. En vooral haar de tijd geven. Sterkte!

Irene

Irene

22-09-2009 om 13:00

Hier

Wat ik probeer te doen voor mijn vriendin met borstkanker is om te zorgen voor "lichtpuntjes". Ik stuur haar vaak brieven en kaartjes, soms met wat erbij (tijdschrift, cd, kaartjes voor concert). Ik probeer altijd aan ieder onderzoek en behandeling te denken en stuur dan in ieder geval een kaart en vaak ook vooraf en achteraf nog even een sms-je. En ik bel haar regelmatig (of vraag eerst per sms of t uitkomt). Zo wil ik haar laten weten dat ik aan haar denk, met haar meeleef en er voor haar ben, zonder mij teveel op te dringen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.