Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Jane

Jane

09-01-2009 om 12:48

Kinderen van een depressieve ouder

Ik ben al lange tijd depressief. Ik maak me zorgen om mijn kinderen. Wat krijgen zij hiervan mee en hoe kijken zij hier tegen aan als ze ouder zijn. Graag hoor ik hoe jullie het ervaren hebben om een depressieve ouder te hebben. Misschien zijn er ook hulpverleners die zich hierin hebben verdiept, die zou ik ook graag horen.

Ik ben trouwens wel onder behandeling. Ik ben erg introvert en voordat ik dit aan mijn psychiater durf voor te leggen, gaan er eerst nog 4 sessies aan voorbij.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Arawen

Arawen

09-01-2009 om 13:43

Kinderen zijn flexibel

Mijn man heeft begin dit jaar een ernstige depressie gehad, waarvoor hij zelfs acuut opgenomen moest worden in een kliniek. Hij is een paar weken weg geweest.
Wij hebben 2 kinderen van 9 en 14, dus in de leeftijd die je gelukkig iets uit kunt leggen. Ik heb in hun taal uitgelegd wat er aan de hand was (ze zijn erg thuis in computers): papa heeft een stroomstoring in zijn hoofd, een soort virus op zijn harde schijf. Hij was ook veranderd in een soort van zombie, die alleen op de bank kon zitten, niet praten of bewegen (daarom is ie ook opgenomen).
Het is een heel moeilijke tijd geweest voor ons allemaal, dus ook voor de kinderen. Ik, en later ook mijn man (toen hij dat weer kon) hebben altijd zo eerlijk mogelijk antwoord gegeven op hun vragen (op hun niveau, dan). Kinderen begrijpen gelukkig veel, ze houden alleen niet van geheimzinnigheid. Ze willen liever duidelijkheid. Ook toen de oudste begon te vragen hoe papa zo kwam heb ik dat zo goed mogelijk uitgelegd (ondertussen wisten we wel wat de oorzaak was).
Door de aantal weken alleen met z'n 3-en hebben we ons zo goed mogelijk heen geslagen, met behulp van vrienden en familie. Het enige voordeel van het feit dat mijn man opgenomen was, was dat ik het niet meer tegen de omgeving stil kon houden (op depressie ligt toch nog een taboe). De reacties waren over het algemeen erg begripvol, hoe vaak ik wel niet, van mensen van wie ik dat helemaal niet verwachtte, heb gehoord dat ze iemand kende uit familie/vriendenkring die ook zoiets had meegemaakt! Ik heb echt alle hulp gekregen.
Mijn advies is dus: schaam je niet en laat de omgeving weten dat het momenteel voor jullie moeilijk is. Je zult versteld staan. Ik heb trouwens ook de juf van de jongste en de mentoren van de oudste ingelicht. Vond dat ze er op school over moesten kunnen praten, als ze dat wilden.
Al met al zijn we er als gezin sterker uit gekomen. Ik was bang dat de kinderen er op school op achteruit zouden gaan, maar dat is niet gebeurd. Ze doen het beiden prima. Maak je niet te veel zorgen!

groeten Arawen

Amati

Amati

09-01-2009 om 21:02

Kopp kind

Er is daar een mooi woord voor, KOPP -kinderen van ouders met psychiatrische problematiek. Ik ben opgegroeid met een depressieve moeder en dat heeft veel impact op mijn leven gehad. Het ging periodes wel goed maar haar, maar altijd de angst dat er weer zo'n nare tijd kwam. Ik denk dat het verschil wel is, dan mijn moeder haar bed in dook. Ze was dan helemaal niet beschikbaar en eigenlijk moesten wij haar verzorgen. Vader was op werk, dus aan ons kinderen om aandacht aan moeder te geven en haar eten en drinken te brengen. Ik ben daar enorm boos over geweest, maar het duurde jaren voordat ik die boosheid herkende. Het heeft mij een erge minderwaardigheids gevoel gegeven, want ik dacht dat er iets met mij was, dat ik zo ongevoelig was. Achteraf was het eigenlijk een gezonde reactie.
Maar goed, wij moesten snel opgroeien en het huishouden overnemen. Het erge was ook dat er niets bespreekbaar was. Want je praatte er niet over en vooral niet naar de buiten wereld toe. Ik denk dat het een stuk makkelijker was geweest als wij kinderen buitenshuis een uitlaatklep hadden gehad. Maar mijn moeder schaamde zich en niemand mocht het weten. Ik durfde ook geen vriendinnetjes naar huis te nemen, werd ook niet aangemoedigd. Eigenlijk een hele eenzame periode die nu jaren later nogsteeds zijn sporen heeft achter gelaten.
Ik ben zelf ook depressief geweest, het verschil was dat ik er keihard tegen aan ging. Ik verdween niet in mijn bed, maar heb alle hulp aangenomen die er maar was. En dat neem ik mijn moeder nog altijd kwalijk, zij gaf zich er aan toe.
Niet zo'n positief verhaal, maar we spreken wel over 30 jaar geleden. Ik denk dat het belangrijkste is om het onderwerp bespreekbaar te maken en houden. Kinderen kunnen meer aan dan je denkt. Sterkte!!

groet, Amati

Jane

Jane

09-01-2009 om 22:51

Ter aanvulling

Mijn kinderen zijn nog klein, de oudste is 7. Ik heb meerdere depressies gehad, ook voor de kinderen geboren werden. Deze periode duurt nu al wel 2 en half jaar. Daarin ben ik ook opgenomen geweest, daarna dagbehandeling en therapiƫn en dat loopt nog steeds. Ik heb in de zomer 3 goede maanden gehad en in oktober weer ingestort. Het is niet zo heftig als het eerst was, ik wil niet meer dood maar ik heb geen lol in mijn leven. Dit kan mede de oorzaak zijn van de hoeveelheid medicatie die ik slik. Daarnaast heb ik nu ook weer met groteregelmaat paniekaanvallen.

Alles samengevat vind ik mijzelf een draak van een moeder. Ik zou het afgrijselijk vinden om mijn kinderen voor het leven te tekenen doordat ik me niet goed voel. Daarom wil ik ook alles doen om hierdoor heen te komen. Mijn medicatie is een stuk opgehoogd recentelijk, zodat ik wellicht stabieler word.

Ik hou verder een dagboek bij en maak regelmatig G-schema's om met mijn gevoelens te dealen.

Dinsdag ga ik weer naar mijn psychiater en zal er ook met haar proberen over te spreken. Ik vul er een schema over in, dan gaat het vast makkelijker...

De gedachte dat ik inderdaad een slechte moeder ben maakt me nog depressiever. Mijn man doet alles om mij te ontlasten, ik lig ook niet hele dagen in bed en het huis is wel aan kant, ook zijn verdienste. Ik vind dat vreselijk. Niet dat het aan kant is maar dat hij alles voor mij, voor ons doet en hoelang hij dit nog volhoudt. Doemscenario's over hoe hij mij eruit zet (want ik kan niet voor de kinderen zorgen, die zouden dan bij hem blijven) spelen zich continue in mijn hoofd af.

Ikje

Ikje

10-01-2009 om 20:47

En wat vinden jullie van deze situatie?

Ik heb twee kinderen. Mijn exman en ik waren het eens, twee was genoeg. Dat vind ik nog steeds. Mijn huidige vriend heeft last van depressies. Het gaat tijden goed en dan weer een tijd helemaal niet goed. Om verschillende redenen wil ik niet samenwonen, de depressies zijn er een van. Ik wil dat niet voor mijn kinderen.
We hebben geen plannen voor meer kinderen, mijn vriend weet dat ik twee genoeg vind, en heeft ook geen kinderwens. Maar nu heb ik hem verteld dat ik ook in een andere situatie geen kind met hem zou willen. Ik zou bang zijn dat het kind de depressies zou erven, het zit in zijn familie. En ik denk dat hij geen goede vader zou kunnen zijn, in een depressieve periode is hij erg egoistisch en heeft hij vrijwel geen oog voor de buitenwereld en de mensen om hem heen. Maar mijn vriend is het daar helemaal niet mee eens, zou in een andere situatie wel voor kinderen kiezen.
Wat vinden jullie?

Ikje

Ikje

11-01-2009 om 14:16

Ja, sorry

Het is inderdaad niet duidelijk.
Ik bedoel, waarom zou je ervoor kiezen een kind op de wereld te zetten, als je weet dat je er zelf niet altijd goed voor kunt zorgen (ervaring in de eigen familie!) en de kans groot is dat je kind net zulke ellendige periodes zal moeten doormaken als jij? Dan kies ik liever bij voorbaat voor niet proberen.

Mayte*

Mayte*

11-01-2009 om 15:24

Steeds iets meer begrip

Ook ik ben opgegroeid met een depressieve moeder. Net als Amati, namen wij kinderen het huishouden over. Vooral mijn oudste zus (7 jaar ouder dan ik) nam grotendeels de zorg voor het gezin op zich. Mijn vader werkte en zorgde verder als hij thuis kwam. Godzijdank is hij altijd een hele stabiele factor gebleven.

Ik heb zelf lange tijd niet begrepen wat er allemaal aan de hand was. Dan was mijn moeder opeens weer opgenomen, dan weer thuis, dan was het weer een tijd lang allemaal goed en gezellig, dan weer diepe ellende. Heel onveilig en onvoorspelbaar. Ik nam ook bijna nooit vriendinnetjes mee naar huis. Ik ging liever bij de ander spelen.

Ik heb mezelf heel bewust en vrij jong los gemaakt van mijn moeder, of zelfs afgekeerd. Zoals zij wilde ik absoluut nooit worden. Pas nu begrijp ik haar beter en ook het feit dat depressiviteit een ziekte is waar je niets in te kiezen hebt.

Massi Nissa

Massi Nissa

11-01-2009 om 20:40

Ikje

Allerlei psychische aandoeningen zijn (net als veel lichamelijke kwalen) gedeeltelijk overerfelijk, kunnen 'in de familie' de ronde doen. Dat betekent dat jouw partner een kind zal kunnen verwekken dat de genen bij zich draagt voor depressie of een andere psychische aandoening. Tot zover ben ik het met je eens. Maar die aandoening hoeft toch niet 'naar buiten' te komen? Ik begrijp van mijn zus, psychiatrisch verpleegkundige, dat het al of niet werkelijk krijgen van zo'n depressie, psychose of andere aandoening ook veel te maken heeft met omgevingsfactoren.
Ik begrijp je partner trouwens wel. Bij mij in de familie 'heersen' reumatische aandoeningen in progressieve vorm, zoals reumatoide artritis (heb ik zelf ook) en andere chronische kwalen. Ik heb echt jaren getwijfeld of ik het mijn kind wel kon aandoen om op de wereld gezet te worden met reuma. Knoop toch doorgehakt, ik vind het leven namelijk zelf erg leuk en heb een superleuke vader uitgekozen voor onze kinderen. Ik hoop dat dat allemaal opweegt (en dat dochter geen reuma krijgt, natuurlijk), maar het blijft een lastige afweging. Er blijft een egoistisch kantje aan zitten.
Groetjes
Massi

Aandacht voor kinderen?

Ook ik ben dochter van een moeder met ernstige depressies (en manie's). Zij had, wat ze nu noemen, een bipolaire stoornis. Het is duidelijk aan het licht gekomen toen ik elf jaar oud was om daarna nooit meer over te gaan. Eigenlijk ken ik haar niet anders (of eigenlijk moet ik zeggen 'kende' want ze is toen ik 21 was overleden).
Mijn moeder was zeer regelmatig opgenomen, zowel op paaz-afdelingen als psychatrische inrichtingen. En bij ons ging het net als bij Mayte*, ik nam een grote verantwoordelijkheid voor het reilen en zeilen bij ons in huis en voor mijn twee jaar jongere broertje, als mijn vader aan het werk was. Voor zo goed en kwaad een elf-jarige dat dan kan.
Achteraf begrijp ik niet dat dit jarenlang heeft kunnen gebeuren; ik heb het de zorgverleners later ook erg kwalijk genomen dat zij niet meer naar de hele gezinssituatie hebben gekeken. Ik kan me herinneren dat we ooit twee keer een gezinsgesprek gevoerd hebben en dat in tien jaar tijd.
Nu krijg ik wel de indruk dat er tegenwoordig meer aandacht is voor het hele gezin; dat kinderen ook gesprekken kunnen voeren en dat er misschien meer hulp kan geboden thuis. Ik hoop dat jouw kinderen ook die hulp krijgen aangeboden. Ook als ze daar zelf niet om zitten te springen lijkt het me toch goed als hulpverleners in de gaten houden hoe het met de kinderen gaat.
Mijn relatie met mijn moeder is heel wisselend geweest. Ik vind het heel moeilijk om daar in een paar zinnetjes antwoord op te geven. Als kind ben je altijd loyaal naar je ouders toe en verklaarde ik haar gedrag ook altijd vanuit haar ziekte. Hoewel ik dat niet altijd begreep. Dat neemt niet weg dat ik mijn moeder naar verloop van tijd niet meer vertrouwde. Als ik net het vertrouwen weer kreeg dat het wat beter met haar ging gebeurde er weer iets om dat vertrouwen meteen weer in de grond te boren. Ik hield heel erg van mijn moeder in 'goede tijden'. Een gouden mens met veel humor en heel sociaal. In tijden dat het niet goed ging met haar meed ik haar liever (wat overigens niet zo heel moeilijk was want dan lag ze liever op bed).
Nu ik zelf ouder ben, meer van dit soort ziektebeelden weet, kan ik er net als Mayte* wat meer begrip voor opbrengen en oprecht verdrietig zijn dat ze het zo moeilijk heeft gehad en dat zij er natuurlijk ook niet voor koos zich zo te gedragen en probeerde ondanks alles het beste er van te maken.
Nogmaals, ik denk dat het heel belangrijk is dat kinderen van ouders met deze problematiek ondersteuning van de hulpverlenende kant nodig hebben. Ik zou toch, hoe moeilijk het ook is dat te vragen, vragen naar de mogelijkheden hiervoor binnen jouw hulpverlenende instantie.

Sterkte!
heli

Jane

Jane

12-01-2009 om 12:09

Mayte en heli

Bedankt voor jullie verhalen. Het is fijn om te weten dat jullie als volwassenen begrip hebben voor de situatie.

Wat misschien een voordeel is, dat mijn kinderen 3 dagen per week gebruik maken van kinderopvang. 1 dag ben ik alleen met ze, de andere dag krijg ik hulp van een vriendin. Die ene dag dat ik met ze alleen ben probeer ik mijzelf dusdanig bij elkaar te rapen, dat zij zo min mogelijk merken van mijn bui. Dat lukt niet altijd, ik heb een redelijk kort lontje waardoor ik onnodig fel uitschiet naar de kinderen (lees: schreeuwen). Ik heb van mijn hulpverleners wel trucjes geleerd om of eerst te ontladen of om te zorgen dat het niet nogmaals gebeurd.

Ik probeer dus echt wel actief te zijn in de omgang met de kinderen. Ik ben ook wel moe maar in de middag gaat de jongste naar bed en ga ik bij haar liggen. De andere kinderen zijn dan naar school. Zij doen trouwens verder niets in het huishouden (behalve hun kleding in de wasmand gooien). Ik heb namelijk een schema gemaakt (structuur) met de huishoudelijke taken en die voer ik dus plichtsgetrouw uit, hoe rot ik mij ook voel.

Ik heb dit voordat ik kinderen kreeg niet voorzien. Ik heb depressies gehad in de pubertijd en die zijn overgegaan en ik dacht dat ze nooit meer terug zouden komen. Na de geboorte van de oudste kreeg ik een depressie en ook die ging weer over. Nu werd ik zonder duidelijke aanleiding depressief maar houdt het wel stand vanwege een hardnekkig slecht zelfbeeld en trauma's uit het verleden. Ik maak mij wel zorgen over de erfelijkheid hiervan maar ik denk niet dat dat de keuze om kinderen te krijgen in de weg had gestaan.

Mayte*

Mayte*

12-01-2009 om 15:59

Jane

Petje af hoor voor hoe je, ondanks je depressie, toch de structuur voor de kinderen handhaaft. Dat is zo belangrijk. Goed ook dat je hulp hebt en de kinderen een paar dagen naar de BSO gaan. Je bent je zo bewust van het effect van je depressiviteit op je kinderen, dat ik verwacht dat er veel meer openheid over het onderwerp zal zijn in jouw gezin, dan in mijn jeugd. Daarmee heb je al heel veel gewonnen.

Heel veel kracht toegewenst!

Mayte

Kiki

Kiki

12-01-2009 om 22:59

Ook hier een dochter van een depressieve moeder

Toen ik jong was, ging het allemaal nog wel. Mijn stiefvader nam een hoop over van mijn moeder en deed zijn best. Maar hij had toch ook een baan. Maar het was niet leuk voor mijn broertje en mij. Ik mocht geen vriendjes meenemen, want dat kon mijn moeder niet aan. We moesten alles zelf doen, maar als kind houdt je van je moeder en accepteer je dat wel.

Maar toen ik ouder werd, lees pubertijd, werd het voor mij heel moeilijk. Mijn moeder kreeg in die tijd ook nog drie kinderen. (Broertje van 11, 13 en 15. We waren dus toen met zijn vijven thuis) Ik kon ze maar niet begrijpen, ze kon de kinderen die ze had niet eens de aandacht geven die we nodig hadden en iedere keer weer zo depressief daarna.
Ik heb dan ook echt enorm gepuberd, moet ik tot mijn schande toegeven. Hier geen verantwoordelijke puber die rekening hield met haar ouders. Alle aandacht was toch goed, dan maar negatieve aandacht. Ik ben toen ik 17 was het huis uitgezet/uitgegaan, mag je zelf invullen

Het is nooit helemaal goed gekomen tussen mijn moeder, stiefvader en mij. Ironisch genoeg zijn ze de leukste grootouders die je kan bedenken. Beetje pijnlijk is het af en toe nog wel als ik ze samen met mijn kind zie. Ik ben toch wel wat tekort gekomen qua aandacht ed.

Mijn oudste broertje voelt het net zo, maar het gaat redelijk goed met mijn moeder tegenwoordig, dus mijn jongste broertjes hebben het wel beter.

Jane

Jane

14-01-2009 om 20:24

Fijn

Om zulke warme reacties te krijgen, uiteraard ben ik blij met iedere reactie, hoewel ik niet goed weet wat ik met de reactie van Ikje aanmoet. Ik heb daar de nodige gewenste gedachtes tegenaan moeten gooien om mijn kerngedachten me niet de baas te laten worden (1 van mijn kerngedachten is: ik ben een slechte moeder)

@Nikus: De medicijnen die ik gebruik: Nortriptyline, Camcolit, Alprazolam en Lormetazepam. De Camcolit is verhoogd nu 2 weken terug en ik moet zeggen dat het erop lijkt dat ik weer stabieler word. Stabieler of afgevlakter, het is maar net hoe je het noemen wilt. Ik kreeg gisteren slecht nieuws en ik kon er geen traan om laten terwijl ik daar anders zeker een week door van slag zou zijn. Ik heb ook weer gelachen, dat was ook wel een tijd geleden.

Ik heb veel complimenten gehad over mijn structuurschema's. Het helpt enorm om het huis glad te houden, dan voel ik me ook beter en hoef ik me niet te schamen als er wel een vriendje meekomt. Hoewel ik dat ook liever niet heb omdat ik me labiel voel en ik me dan goed ga zitten houden en dat kost heel veel energie dat mijn lontje voor de rest van de middag verbruikt is.

Ik ga toch contact opnemen met die kindercontactgroep, vragen wat de mogelijkheden zijn en hoe ik mijn kinderen het beste uit kan leggen, want dat is wel erg lastig... Hoe leg je zoiets uit?

Ikje

Ikje

14-01-2009 om 22:30

Sorry jane

Sorry Jane, ik wilde je niet voor het hoofd stoten. Jij hebt al kinderen en je doet je best! Dus je bent een goede moeder!
Maar ik ben nu eenmaal heel praktisch ingesteld. En daarom begrijp ik de gedachten niet van mijn vriend, iemand die regelmatig depressief is. Het gaat over een man die door zijn eigen jeugd weet wat het voor gevolgen heeft voor de kinderen. En dan bedoel ik erfelijkheid en opvoeding. Ik begrijp niet dat hij een of meerdere kinderen op de wereld zou willen zetten. En ik begrijp vooral niet dat hij mijn bezwaren niet begrijpt. Ik weet hoe hij is als hij depressief is. Zo ellendig wil ik mijn kinderen als het even kan niet meemaken. En in die periodes zou ik alleen voor de opvoeding komen te staan.
Maar dat zijn allemaal nuchtere en praktische gedachten. Ik ben in de omstandigheden dat ik erover kan denken en discussieren. Want we hadden op andere gronden al lang geleden besloten samen geen kinderen te willen. Een puur theoretische discussie dus.
Jij bent al moeder, en volgens mij een lieve en goede! Ik wilde je echt niet kwetsen, en zal me verder buiten de discussie houden.

Kopopouders

Zelf heb ik de cursus van kop op ouders.nl (aan elkaar alles) gevolgd.
Ik had dan wel geen last van depressieve gevoelens, maar wel van andere psychiatrische klachten, maar denk dat het je wel kan helpen.
Kijk eens rond op de site, en wellicht is het ook iets voor jou.
Hier leer je dat je niet volmaakt hoeft te zijn als ouder (en partner), maar dat het goed is om minder na te streven.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.