Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Kinderpsychologe

Is er misschien iemand die ervaring heeft met een kinderpsychologe? We zijn door het zkh doorverwezen naar een kinderpsychologe in het ziekenhuis omdat dochter de hele dag hoofdpijn heeft, al maanden lang. ik weet niet goed wat ik er van moet vinden, en wat ik kan verwachten. dochter zit verder prima in haar vel....

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Alcedo atthis

Alcedo atthis

26-11-2012 om 22:55

Yep

Ja, hier inmiddels (ruime) ervaring met een kinderpsycholoog. Wel met een andere aanleiding dan jij (kind met stoornis). Destijds vond ik het een hele stap. Nar een psycholoog ga je immers niet zomaar, vond ik. Dat gevoel is helemaal over. We zijn er de afgelopen jaren regelmatig geweest en gaan binnenkort weer opnieuw voor een aantal 'sessies'. Wij hebben dus positieve ervaringen. Fijn als iemand met ons (en ons kind) meekijkt en denkt.
In jullie geval denk ik dat een psycholoog jouw dochter kan helpen om de hoofdpijn beter te accepteren en er daardoor minder last van te hebben. Of misschien komt er uit dat je dochter spanningen heeft die de hoofdpijn veroorzaken? Ben je specifiek naar een bepaalde psycholoog verwezen of ga je zelf op zoek naar iemand? Onze psycholoog is ook psychomotorisch therapeut (lichaamsgericht dus), zoiets is voor jouw dochter misschien ook fijn.

gruffalo

gruffalo

27-11-2012 om 19:51 Topicstarter

Alcedo

hoi

wij zijn door de neurologe van het zkh doorverwezen naar de psychologe in het zkh, in de hoop dat er (onbewuste) blokkades (??) zijn die haar hoofdpijn veroorzaken. Ik vind het ook een hele stap, en verwacht er eerlijk gezegd niet al te veel van. Ik heb over twee weken een eerste gesprek, wat kan ik dan verwachten? hoe gaat zo iets?

Ik heb het onaangename gevoel dat ze gaat zitten wroeten tot er wat vervelends naar boven komt. Nu ben ik niet zo heel bang, omdat er volgens mij weinig te vinden valt maar ja... wie weet wat er uit komt he? ik heb een beetje het gevoel dat we als gezin onder een vergrootglas komen. klopt dat?

Ziekenhuis

Ik zou inderdaad voorzichtig zijn met gegraaf in je persoonlijke situatie. Het hangt helemaal van de persoon af van de psychologe. Leg er vooral niet je ziel en je zaligheid neer en houdt het klein en praktisch. Je kunt in elk geval aan de psychologe vragen wat jullie van haar kunnen verwachten. Misschien is het wel heel praktisch en meer ondersteuning in het dagelijks leven met klachten en hoe je daarmee om gaat en wordt er helemaal niet gegraven. Accepteer zelf de hoofdpijn van je dochter als een feit. Het is niet duidelijk wat het is, waar het vandaan komt en wat je er aan kunt doen. Voor jou is het geen intrapsychisch conflict oid maar iets waarmee je zo goed mogelijk leert leven en daar kun je mogelijk hulp en tips bij gebruiken. Houdt verder goed in de gaten of haar klachten verergeren of dat er mogelijk klachten bijkomen. Dat kan een punt zijn om toch weer terug te gaan naar onderzoek.
Klikt het niet zoek dan een vrijgevestigd iemand. Ik heb het zelf ook niet zo op dit soort conglomeraten van hulpverleners met hun signaleringslijsten en obsessies.

Alcedo atthis

Alcedo atthis

28-11-2012 om 00:17

Regie en hulpvraag

"wat kan ik dan verwachten? hoe gaat zo iets?"
Onze situatie was natuurlijk een andere, maar wij hadden van te voren een duidelijke hulpvraag geformuleerd. Ik denk dat dat altijd belangrijk is als je naar een hulpverlener gaat. Jij bent de 'klant', jij hebt iets nodig en kijkt samen of de hulpverlener dit kan bieden. Ook jullie kunnen denk ik een hulpvraag formuleren. Medisch is er blijkbaar niets te vinden; wat hoop jij dat de psycholoog kan betekenen? Spreek dit ook uit naar de psycholoog!
"Ik heb het onaangename gevoel dat ze gaat zitten wroeten tot er wat vervelends naar boven komt."
Waar is dit gevoel op gebaseerd? Heeft de arts toespelingen gemaakt? Of is dit jouw beeld van wat psychologen doen? Ik denk namelijk dat dit een heel gekleurd (en te beperkt) beeld is.
Toen wij voor het eerst bij de psycholoog kwamen, hebben we een open gesprek gehad over onze zoon, over de dingen waar hij tegenaan liep, wat onze verwachtingen waren, dat soort dingen. Bij de andere afspraken, is hij met zoon (en deels met ons erbij) gaan kletsen, spelletjes doen, samen oplossingen verzinnen voor problemen. Maar ook ontspanningsoefeningen en je eigen lijf leren voelen (wat gebeurt er met je lijf als je boos wordt, wat kun je daarmee doen, dat soort dingen).
Wij hebben altijd de regie in handen genomen en gehouden. We hebben een kind met een gebruiksaanwijzing. En aan dat soort kinderen is altijd wel wat 'te repareren'. Als we zouden willen, zouden we permanent bij de psycholoog, fysiotherapeut en logopedist lopen. Maar dat doen we dus niet, er zit gewoon een grens aan. En die mag (moet) je als ouder in de gaten houden.
Daarnaast is bij een psycholoog de persoonlijke match een heel belangrijke. Klikt het niet, stop er dan mee, en zoek zelf een ander. Psychologen zijn er echt genoeg, je bent niet veroordeeld tot die ene in het ziekenhuis.

auw

auw

29-11-2012 om 08:15

Onbegrepen pijn

Onze zoon heeft ook onbegrepen pijn gehad. Bij hem was het buikpijn.
Hij is uitstekend geholpen door een psychologe. Geen gewroet, wel andere problemen uitsluiten, dus een screening. Bij buikpijn is seksueel misbruik bijvoorbeeld een mogelijke oorzaak. Het is toch wel heel erg goed, dat ze dat benoemen en navragen. Ook werd dmv vragenlijsten gekeken in hoeverre onze zoon beperkt werd door de pijn en of er aanleiding was om te denken aan depressie bijvoorbeeld.
Daarna kreeg zoon hypnotherapie en hij kreeg cognitieve therapie. Dat ging helemaal niet over het verleden, maar over de toekomst! Je hebt die pijn, we weten niet hoe het komt, daar komen we misschien wel nooit achter. Maar je zult er nu mee om moeten leren gaan.
Hoe kunnen we dat doen, zodat je zo min mogelijk last hebt van de pijn? Zodat je kwaliteit van leven weer goed wordt?
Samen met de psychologe maakte hij een actie plan, hij leerde ontspanningsoefeningen, hij leerde helpende gedachten te formuleren, het naar school gaan werd via een rooster weer opgevoerd.
De gedachte was dus: het is zoals het is, hoe kun je daar verder mee? Super geholpen.

gruffalo

gruffalo

29-11-2012 om 18:00 Topicstarter

Dank

bedankt voor jullie reacties. wat ik meerdere malen lees is dat ik de hoofdpijn moet accepteren. maar volgens mij is de hulpvraag: wat is de oorzaak van de hoofdpijn en hoe kunnen we de oorzaak weg nemen?

Ik heb er ook over zitten nadenken waarom ik zo'n slecht voorgevoel hierover heb, en ik denk dat het kom door de verhalen die ik lees oa op dit forum. Hulpverlening wat uit de hand loopt enzo. Wat vertrouwen hebben zou geen kwaad kunnen, ga ik mijn best voor doen.

over anderhalve week heb ik (pas) de afspraak, eerst alleen zonder mijn dochter. Ben benieuwd...

Auw

Auw

29-11-2012 om 19:46

Gruffalo

Weet je, ik vond het moeilijk om het zoeken naar de oorzaak los te laten. Maar het hielp, toen ik hoorde dat bij (voor zover ik het me goed herinner) 70% van de buikpijn bij kinderen nooit een oorzaak gevonden kan worden. De kans was dus groot dat dit voor zoon ook het geval zou zijn.
Volgens mij is dat bij hoofdpijn ook zo. Het is reeel, het doet echt pijn. Maar er is geen duidelijke aanwijsbare reden te vinden. Ook niet op het psychologische vlakt trouwens.
Wat dan helpt, is leren om om te gaan met die pijn. De pijn niet je leven te laten verpesten. En toen is gelukkig de pijn bij onze zoon steeds meer naar de achtergrond geraakt.
Bij sommige kinderen is dat niet zo, maar dan helpt het nog, om beter om te leren gaan, met de pijn. Snappie?
Eigenlijk weten ze helemaal nog niet zoveel hoor, van dit soort klachten. Buikpijn, rugpijn, hoofdpijn, oorsuizen, artsen kunnen er vaak niet zoveel mee. Ze kunnen de akelige ziekten vaak uitsluiten (gelukkig) en dan houdt hun 'geneeskunde' op.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.