Meer volwassenen met (vermoedelijk) adhd?
Door mijn studie, werk en eigen kinderen ben ik veel in aanraking gekomen met kinderen met ADHD. Bij zoon is ADHD vast gesteld. Maar door al die vragen en onderzoeken en alle symptomen van ADHD die de onderzoeker beschreef en alles wat we met hem ervaren ben ik mij gaan afvragen of ik miss ook ADHD heb. Zeker omdat er ook een erfelijke factor in zit, ik als kind ook zo hyper was als wat en niet stil kon zitten laat staan mijn mond houden.
Op internet heb ik zo'n test gedaan waaruit naar voren kwam dat ik het best wel eens zou kunnen hebben en verwees me door naar HA. Ook heb ik een lijst gevonden van criterea bij volwassenen en heel veel herken ik: ik ben chaotisch, mijn huishouden is een troep, ik maak taken en projecten niet af, ik zoek continue nieuwe uitdagingen en heb tig ideeen op de PC staan waar ik niks mee doe. Ik heb absoluut een verstoorde besef van tijd. Als ik onder de douche uit kom weet ik niet of dat 5, 10 of 20 minuten geweest is. Ik heb continue het gevoel van onderpresteren, ben snel afgeleid en erg goed (ahum) in impulsaankopen doen. Ben altijd bezig met wat nog meer kan, zonder af te maken waar ik mee bezig ben.
Maar nu.... moet ik me laten testen? En dan? Dan weet ik of ik het heb of niet. En dan? Therapie? Medicatie? Ik zit eigenlijk niet te wachten dat ik ook medicatie moet gaan proberen net als mijn kind en dan miss een rebound krijg. Of kan dat bij volwassenen niet?
Drijf ik niet te ver door? Omdat kind het heeft moet ik het ook hebben? We zijn nog helemaal niet klaar met zoonlief en dan zou ik nu ook effe moeilijk gaan doen?
Kan ik niet gewoon voor mezelf accepteren dat het er alle schijn van heeft dat ik ADHD heb en daar verder mee om leren gaan (naast hoe ik dat al 37 jaar doe)?
Daarom hier de vraag: wie is volwassen en heeft ADHD of vermoeden van? Hoe ga jij ermee om? Wel of niet laten testen? Wel of niet behandeling en zo ja hoe en wat dan?
Kom maar op met die ervaringen en tips. Ik weet effe niet meer wat ik moet.
Zus
Mijn zus was net als jij. Doordat ze niks afmaakte, overal overenthousiast aan begon en geen resultaten boekte vond ze zichzelf minderwaardig en lui en werd ze heel onzeker. Ze zocht haar toevlucht toen in drank en drugs en een "vlucht" naar het buitenland.
Afijn, na tientallen jaren aangemodderd te hebben heeft ze zich laten testen door een psychiater en daaruit bleek dat ze ADD heeft. Ze was toen 43 jaar oud. Ze kreeg praktische handvaten en adviezen over hoe meer gestructureerd te werk te gaan, te leren plannen, een agenda te gebruiken en ze kreeg Ritalin. Ritalin hielp wel een boel maar ze vergat die pillen in te nemen dus is ze overgestapt op Concerta. Dat slikt ze nog steeds en het gaat geweldig goed met haar! Ze is nu 48 jaar en heeft zelfs een eigen bedrijfje opgericht en werkt nu als zelfstandige (hoveniersbedrijfje) met veel succes.
Het was voor haar een hele opluchting dat ze niet lui was, dat er niks mankeerde aan haar doorzettingsvermogen; kortom, dat er een duidelijke oorzaak en reden was voor haar problemen met het volhouden van werk, relaties en andere zaken (altijd te laat komen, verjaardagen vergeten etc.). Ze is zoals ze dat zelf voelt aan haar tweede leven begonnen en is nu pas echt zichzelf en gelukkig en zelfverzekerd.
De diagnose zorgde er voor dat de stukjes van de puzzel compleet werden en in elkaar vielen. De medicatie zorgt ervoor dat ze veel minder onrustig en chaotisch is in haar hoofd en de handvaten en therapie zorgden ervoor dat ze het beste uit zichzelf kan halen ondanks of misschien wel dankzij de ADD. Ze is altijd supercreatief geweest maar dat kwam er nooit uit door die ADD. Nu kan ze haar creativiteit en inventiviteit ten volle ontplooien en gebruiken.
Haar kinderen (ze is gescheiden) vinden hun moeder ook veel leuker en prettiger in de omgang nu. Iedereen vindt dat, ik ook
Ik weet nu dat het geen desinteresse is dat ze onze verjaardagen vergeet; het is haar ADD. Want zelfs met therapie, structuur en medicatie neem je niet alle vergeetachtigheid en slordigheid weg. Dat zie ik ook aan mijn zoon, die ADHD heeft. Maar diagnose, handvaten, praktische tips en medicatie maken de boel wel veel meer hanteerbaar en begrijpelijk. Het belangrijkste is echter dat alles wat er in zo'n persoon aan kwaliteiten en eigenschappen zit hierdoor veel beter uit de verf komt omdat die AD(H)D niet meer zo in de weg zit.
En hou ouder je bent, hoe makkelijker het is om te begrijpen hoe of wat. Dus ik zou zeggen, laat je testen en mocht er ADHD uit komen, probeer een tijdje medicatie uit (mijn zus heeft absoluut geen last van bijwerkingen en mijn zoon ook niet) en leer hoe er mee om te gaan zodat je het jezelf wat makkelijker kan maken. Er zijn vele manieren varierend van agenda, planners, briefjes en lijstjes tot dingen punt voor punt aanpakken, niet teveel tegelijk doen en leren te delegeren etc.
Maar hier dus een successtory!
Zelf
Toen we bezig waren met onderzoeken naar ASS bij onze dochter, kregen we het vermoeden dat ook ik het had. Dit is ook zo gebleken. 1,5 jaar later bleek dat ik ook Aandachts- en hyperactiviteitsproblemen had. Ben sinds augustus 2010 aan de methylfenidaat. Wat een verademing, dat had ik jaren eerder moeten doen. 
Bij onze dochter is inmiddels hetzelfde vastgesteld. We zijn nu met medicatie voor haar bezig.
Ja hoor
Ja, ik vermoed het bij mezelf. Ik heb zelf de diagnose gesteld, mag dat ook?
Mijn man is begonnen met het uitspreken van zijn vermoedens, naar aanleiding van de ADHD van onze zoon. In eerste instantie heb ik alles bikkelhard lopen ontkennen. Totdat na een tijdje collega's die hoorden van de ADHD van zoonlief, opmerkten: "Ja, van wie zou hij dát nou hebben???". Ehhhh... Enkele persoonlijkheidstesten en een analyse van mijn jeugd en loopbaan verder, heb ik wel mijn conclusies kunnen trekken.
En ik ga er helemaal niets mee doen. Voor mij is het genoeg om het besef te hebben, het verklaart zoveel! Nu ik het van mezelf weet, begrijp ik beter waarom mijn zwakheden nou niet bepaald zullen verbeteren en waarom mijn sterke kanten juist meer benut moeten worden. Laat mij iets doen wat ik leuk vind en ik ga als een trein, laat mij iets doen wat ik niet leuk vind en het blijft liggen tot Pasen en Pinksteren op één dag vallen. Acceptatie is voor mij het sleutelwoord. Het gaat niet over, maar mijn man vangt mijn zwakke kanten op. Administratie en kerstkaarten en attente zaken bijvoorbeeld. Op dat vlak wordt het nooit wat met mij. Maar laat mij iets opzetten of creeëren wat in mijn interessesfeer ligt en ik blijf gáán.
Medicatie ga ik niet overwegen, ik voel me nu prima zo. Een officiële diagnose hoef ik niet, dat voegt voor mij niets toe. Wel jammer dat ik het niet eerder wist, dan had ik mezelf vroeger wat beter begrepen.
Jij zult dat voor jezelf moeten uitmaken. Als ik jou was zou ik eerst een tijdje wennen aan het idee. Daarna eens kijken of je huidige leven je bevalt, en of je je chaotische kant kunt nemen zoals die is. Twijfel je daarover, dan kun je natuurlijk naar een psycholoog of psychiater gaan. Dat kan jou ook helpen zaken op een rijtje te zetten. Medicatie is dan nog een flinke stap verder.
Mijn man
mijn man heeft ook adhd. Tenminste daar gaan we vanuit. Al 40 jaar. Eerst vonden we: dat is hoe je bent. Zoala hij is, zo is hij gewoon. Ik heb hem zo uitgekozen om mee te trouwen. Dus is het een probleem: nee.
Maar toen werd bij dochter (ook adhd) concerta voorgeschreven. Wat vond zij zelf dat een verademing. Eindelijk, eindelijk kan ze zich rustig en gemakkelijk concentreren.
Mijn man gaat nu ook een officiele diagnose halen. Hij wil ook medicijnen proberen. Kijken of hij er net zo veel baat bij heeft als dochter. Het gaat dus niet om die diagnose maar om de pillen!
Stiekem ben ik wel een beetje bang voor de verandering. Hij is wel eens erg druk en vergeetachtig maar never nooit saai!
Heb je er onder te "lijden"?
Ik ben druk, beweegelijk, praat veel en soms wat te uitbundig.Maar ik ben zeker niet chaotisch. Heb al jaren dezelfde man, baan en maak dingen wel af. Ik vergeet zelden een afspraak en kan goed m`n rust en ontspanning pakken. Dus ben wel Alle Dagen Heel Druk maar heb geen ADHD.
Ik voel me relaxed en gelukkig en heb dus geen hulp nodig.
Ik vind dat als je je niet prettig voelt, je taken moeilijk kan volbrengen, constant met een druk loopt dat je faalt en vast loopt, dan kan je beter hulp zoeken.Ik lees je verhaal of je constant onder stress leeft, dat is ook niet gezond. Medicijnen lijkt me niet de eerste oplossing. Misschien is een goede coach voor jou beter om je dagelijkse leven beter te structureren?
Als je een fijne huisarts hebt zou je eens kunnen overleggen wat er bij jou aan hulp zou passen, als je daar behoefte aan hebt. En tegen medicijnen kan je altijd "nee" zeggen, dat is overigens nog een hele stap verder.
Huisarts, nogmaals
Toch nog even.( Ik schrijf net zoveel als ik praat....) Ik zou ook naar de huisarts gaan om andere dingen uit te sluiten. Straks slik je medicijnen voor ADHD, blijk je een snel werkende schildklier te hebben. Daar kan je ook stresserig van worden.
Alvast dank iedereen
Voor jullie ervaringen. Op een paar wil ik even reageren.
Elisa: zeker een mooie successtory. Gelukkig bij mij geen verslavingen etc. Heb mijn leven best goed op de rit (man, kids, werk thuis en dat bevalt goed, hobby's) Alleen wat chaotisch. En soms het gevoel te kort te schieten terwijl ik eigenlijk heel veel doe en bereik. Maar ja, dat is ook een kernmerk van ADHD: denken dat je tekort schiet!
Guinevere: Jazeker mag zelfdiagnose 
. Heb ik ook gedaan haha. Ik probeert nu ik het voor mezelf zo weet om er op die manier houvast op te krijgen. Ga niet bij de pakken neerzetten en als iets mis loopt of niet lukt me afvragen of dat wellicht door de ADHD kan komen. Niet al excuus maar om niet mete de put in te zakken zeg maar. En dan een oplossing te zoeken zoals opschrijven, lijstjes maken etc.
En idd iets leuks daar ga ik voor en maak ik ook af tot het perfecte aan toe (hyperfocus) en ben trots op mijn werk en wat ik daarin voor elkaar krijg. Wil ik gewoon foutloos afleveren en dat lukt.
Wat niet leuk is heeft minder prioriteit en laat ik makkelijk liggen zoals de strijk, kasten opnieuw opruimen etc. Ik heb een aantal kasten met deuren... die moet je niet opentrekken want dan zie je hoe druk en chaotisch het in mijn hoofd is.
Wil40: Nee ik heb er niet onder te lijden. De tekst klinkt misschien wel zo, maar ja daar heb ik even zwart op wit al mijn negatieve kenmerken opgeschreven welke dus hebben geleid tot het ADHD-beeld. Ik heb ook al jaren dezelfde man, heb kinderen, werk al jaren met plezier thuis (zelf tijd indelen, ben er voor de kids etc) en heb mijn hobby's. Kan ook heerlijk ontspannen en mijn ene hobby vergt dagelijks tijd van mij waarmee ik stoom kan afblazen en weer kan opladen. Alleen het probleem dat tijdsbesef heet maakt het dan wel een slastig (op tijd weer weggaan bijv)
Ik plan al mijn dingen, heb een agenda voor het gezin, voor mijn werk en een planbord in de woonkamer. Maak lijstjes etc en ben wat DAT betreft vrij georganiseerd. Vergeet ook nooit speciale dingen op school etc omdat ik dat dus al jaren bij houd en mezelf erin getraind heb dat bij te houden. Want dat vind ik belangrijke dingen.
Het huishouden daarentegen is slordig, chaotisch en vind ik ronduit neit leuk. En laat ik dus liggen. Werksters heb ik geprobeerd maar daar werd ik NOG chaotischer van en neurotisch omdat die juist datgene wat structuur had bij mij veranderden (dingen die op een vaste plek liggen ergens anders leggen bijv)
Een coach oid lijkt me wel een goed idee. Daar ga ik over nadenken. Voor nu heb ik van mijn ouders veel steun en mijn man begint het ook te beseffen.
