Mogelijk blijvende schade na lange tijd stress/overbelasting/burnout?
Is het mogelijk dat chronische overbelasting en stress, plus een aantal perioden met gediagnostiseerde overspannenheid/burnout uiteindelijk kunnen leiden tot een blijvend slechter functioneren?
Dat is een hele mond vol. Ik zal het proberen uit te leggen.
De oorzaken en verhalen erachter doen er nu niet toe, maar ik heb al van kinds af aan te maken met overbelasting en stress. Toen ik volwassen was werd dat alleen maar erger. Eerst vooral op school, later op het werk en inmiddels ook privé.
Een tijd geleden was het echt alsof ik in één keer helemaal implodeerde. De aanleiding was klein, maar het bracht een domino-effect teweeg die niet meer te stoppen was. Kort daarna kreeg ik opnieuw te maken met een behoorlijk heftige gebeurtenis. Diagnose: burnout. Niet de eerste, maar wel veruit de zwaarste.
Ik ben gelukkig heel serieus genomen door mijn huisarts en heb een behoorlijk intensieve behandeling gekregen waarbij ik leerde omgaan met gebeurtenissen uit het verleden en een andere manier leerde om met stress om te gaan en overbelasting te voorkomen.
Inmiddels ben ik alweer maanden geleden genezen verklaard, wat het psychische gedeelte betreft. Toch heb ik nog steeds heel heftige klachten die mij behoorlijk belemmeren.
Ik ben een stuk rustiger, heb besloten een aantal dingen anders te doen in het leven en ik merk dat ik ook minder stress heb. Waarschijnlijk omdat ik er anders mee om heb leren gaan, en omdat ik de mogelijkheid heb gekregen bepaalde trauma's uit het verleden te verwerken. De weg ligt dus open naar een herstart, zou je zeggen, maar helaas, dat is absoluut niet zo.
Het is net alsof er een stuk van mijn hersenen is uitgeschakeld. Dat gaat verder dan vergeetachtigheid, zo af en toe even iets kwijt zijn. Ik moet namelijk alles wat ik heb gedaan, opschrijven. Als je me vraagt wat ik gisteren of eergisteren heb gedaan, kan ik dat volkomen kwijt zijn. En dat gebeurt iedereen wel eens, maar bij mij is het constant. Pas als ik mijn aantekeningen zie, weet ik het weer. Ook heel mooie en indrukwekkende dingen vergeet ik heel snel, tot iets me er aan herinnert.
Verder heb ik regelmatig, minstens 1x per dag, het gevoel alsof mijn denken blokkeert. Dan schrijf ik een boodschappenbriefje en ik weet echt niet meer wat ik moet halen, ook al sta ik voor de voorraadkast en zijn de lege plekken die ik aan moet vullen te zien. Of ik denk opeens: "Wat was ik aan het doen, wat moet ik nu verder doen?" terwijl de volle wasmand duidelijk bij de wasmachine vol schone was staat, het aanrecht en de ontbijttafel opgeruimd moeten worden en de vloer schrééuwt om een stofzuiger. Ik blokkeer volledig.
Ik ben ook 100% afgekeurd voor werk, volgend jaar moet ik weer naar het UWV. Gelukkig maar, want ik red het thuis amper.
Ik heb wel iemand die me af en toe komt coachen, maar na een flink aantal maanden had ik toch wel gehoopt dat ik langzamerhand weer wat zelfstandiger kon worden, niet meer af en toe (soms een kort moment, soms een dagdeel) me afvraag of ik niet dement aan het worden ben, het lijkt zelfs wel erger te worden!
Ik ben hier natuurlijk mee naar de huisarts en de psycholoog geweest. De huisarts vond dat ik het tijd moest geven, maar antwoordde iets vaags toen ik vroeg na hoeveel tijd ik me wél zorgen moest gaan maken. De psycholoog vertelde me dat ik psychisch uitstekend in orde ben, en dat ik nu vooral praktische hulp nodig heb (die heb ik inmiddels). Er is geen sprake van persoonlijkheidsstoornissen of andere psychische problematiek. Toen ik net was ingestort was er wel sprake van een PTSS en een angststoornis, maar die diagnose is na alle behandelingen van de baan.
En ondertussen wordt het gewone simpele dagelijkse leven dat ik leid steeds lastiger, en eerlijk gezegd maak ik me steeds meer zorgen, al roept de hele wereld dat dat niet nodig is. Ik ben namelijk al meer dan een jaar hiermee bezig en zie de laatste tijd eerder achteruitgang dan vooruitgang.
Dat was een heel verhaal. Mijn vraag is nu: zijn er mensen die dit herkennen? Mensen die ook zo'n zware burnout o.i.d. hebben opgelopen na lange tijd over hun grenzen gaan en al eerder burnouts hebben gehad, of die langere tijd aan iets traumatisch zijn blootgesteld, tot ze echt helemaal in elkaar stortten? Ik hoor wel veel over concentratiestoornissen, een slechter geheugen, en hulpmiddelen als agenda's en opschrijfboekjes, maar die mensen kunnen wel redelijk gewoon functioneren en werken ook al weer. Voor mij is het elke dag weer een gevecht om mijn hoofd erbij te houden.
Kortom: ik maak me zorgen en vraag me af of het vaker voorkomt dat iemand, die zo zwaar overspannen is geweest zo lang zulke heftige restverschijnselen houdt. En of zoiets blijvend kan zijn. En hoe ze ermee hebben leren leven.
Antwoorden
Wat een boel reacties. En ja, ik weet dat jullie gelijk hebben, maar, maar, maar...
Inmiddels heb ik een echt nare ontsteking waarvoor ik pas eind van de week naar een dokter kan, en ik kán de troep (die er nog steeds ligt) niet eens opruimen, als ik buk klap ik bijna uit elkaar. Dat kan er ook nog wel bij...
Elisa, volgens de psycholoog ben ik echt uitbehandeld, heb ik vooral praktische ondersteuning nodig. Dat richt zich nu vooral ook op praktische dingen regelen, doorpraten en op een rijtje krijgen. Bijvoorbeeld binnenkort weer het verantwoorden van een PGB dat we hier in huis hebben, dat kan ik echt niet op dit moment. Om de week de rekeningen doornemen en betalen om te voorkomen dat het opstapelt.
Ik kan de coach ook vragen te helpen opruimen, maar ze heeft een fysieke handicap en dat is vrij zwaar voor haar. En dan nog moet ik zelf aangeven wat er moet gebeuren, waar het heen moet, wat er weg kan en wat moet blijven en dat alleen al vraagt zoveel hersen-inspanning, dat lukt me niet, of maar héél even.
Ik kan natuurlijk Humanitas of de kerk inschakelen, maar ik zie er zo tegenop wéér mijn verhaal te doen, dat nogal gecompliceerd in elkaar zit wat ons gezin betreft. En ook dan moet ik helder kunnen aangeven wáár concreet de problemen zitten. En dat lukt me zo moeilijk. Maatschappelijk werk heeft ook al gedacht aan een bepaalde organisatie in onze stad, maar dan moet ik wel de regie nemen en vertellen wat er moet gebeuren. En dat krijg ik niet goed onder woorden. Ik blokkeer volkomen, maar ik moet toch kunnen aangeven wat er moet gebeuren om mijn huis weer leefbaar te maken.
Dat klinkt alsof het hier dichtgeslibt en vergoord is, maar zo erg is het gelukkig niet. Ik kan wegens de herkenbaarheid verder geen details geven, maar het is nogal lastig om de boel hier aan kant te houden. En ik overzie het niet meer, terwijl derden er niets mee kunnen.
Ja, het is nu vooral dát , dat me het meest dwars zit en enorm belemmert. Daar komt ook nog eens een pittige ontsteking bij die me fysiek erg belemmert en veel pijn doet.
Opname in een instelling: dat heb ik al gehad. Dat was die intensieve therapie. Het is geen psychiatrische instelling, maar een rusthuis waar ik heel intens begeleid werd. Ik kan hier verder ook niet teveel details over geven want ik wil anoniem blijven.
De kinderen zijn autistisch en zien niet wat er aan de hand is.
K.Heksenvet, vader is wel in beeld en vangt de kinderen geregeld op, maar is momenteel erg druk wegens studie, examens en een naderende vakantie (die hij ook echt verdiend heeft). Een weekendpleeggezin is geen oplossing. Ooit hebben we logeerweekends gehad voor het meest "intensieve" kind maar dat werkte averechts op hem. Ik heb nota bene een indicatie en PGB voor opvang, maar een heel weekend trekt hij niet. Ik ben nu bezig met extra zaterdagopvang, dus geen weekend, maar dat is nog in de opstartfase en daarover heb ik in januari pas weer gesprekken.
DC, smokkelen met wasgoed gaat niet, het zijn twee pubers die echt snel transpireren en ruiken.
Judith, ik wil graag wandelen! Ik moet straks mijn jongste naar zijn huiswerkbegeleider rijden en dan ga ik even een blokje om. Ik moet me daar wel echt toe dwingen, maar anders kak ik nog meer in. Het is er de afgelopen dagen niet van gekomen wegens sinterklaas en het slechte weer gisteren, en er komt vanmiddag storm, maar een klein blokje om is vaak wel lekker. Ik mis het en hoop dat ik er straks even aan toe kom.
Albana, die administratie is geen weggegooide tijd, want alleen kom ik er niet uit. Samen wel. En het kan niet blijven liggen, het zijn o.a. rekeningen voor het PGB, binnenkort moeten we samen even kijken wat er nog te besteden is i.v.m. extra begeleiding van jongste. En er zijn een paar andere administratieve dingen die geregeld moesten worden. Het kan niet blijven liggen, helaas. Ik ga haar deze week wel vragen wat ik in godsnaam moet doen om hier doorheen te komen. Ze is helaas zelf fysiek gehandicapt dus kan moeilijk dat werk overnemen, maar misschien kan ze me opdrachten geven omdat ik het zelf niet meer zie. En... stapeltjes zijn vaak ook administratie 
Ik heb te maken met PGB en toeslagen en allerlei dingen die goed in de gaten moeten worden gehouden. Ik heb een laag inkomen en de administratie moet echt goed op orde zijn, om onverwachte dingen op te kunnen vangen. Op zich geen probleem, ik doe dit al jaren en met succes, want ik heb geen stuiver schulden en weet goed rond te komen, maar ik kan het nu niet meer alleen. Dát heb ik dus gelukkig nog steeds op orde. Maar het moet wel op orde blijven.
Joyeux, zoiets simpels als sinterklaastroep opruimen. En daar komt nu een ontsteking overheen waardoor ik niet kan bukken zonder dat mijn kop uit elkaar spat. Ik moet bekennen dat dat eigenlijk een beetje de druppel is, ik kan het er niet bij hebben.
Ely, ik heb wel enkele vriendinnen maar die wonen niet in de buurt en ze hebben het momenteel zelf erg druk, ik wil ze echt niet wéér lastig vallen. MEt de buren heb ik weinig contact, het verloop is hier groot en ik heb net weer nieuwe buren gekregen aan beide kanten. Het theedrinken doe ik met de coach 
, en voor de rest wil ik echt anderen niet teveel belasten, omdat ik mezelf een bodemloze put voel, want vorig jaar heb ik al heel veel steun gehad, ik kan echt niet aan de gang blijven, dat voelt niet goed voor me.
Wat is je vraag?
Waasje, wij hebben elkaar denk ik op andere momenten en op andere plekken (chat) meermaals gesproken. Ik stelde je indertijd de vraag, en nu weer... wat WIL je dat er gebeurt? Wat is een eerste ding wat anders moet, wat anders kan, wie heb je daarvoor nodig, wat kun je zelf anders? Mensen om je heen gaan het niet voor je oplossen, je ex kun je niet veranderen, je kinderen kun je niet veranderen, je bent je best aan het doen om je omstandigheden aan te passen maar ook op dat gebied ben je afhankelijk. Wanneer ga jij je richten op hetgeen waar je WEL verandering in aan kunt brengen? Wat is wel in je eigen invloedssfeer?
Zoals heksenvet in mijn ogen terecht vraagt... als dit leven je te zwaar is, waar kan er dan wat anders gebeuren waardoor je het redt? Kan de zorg voor de kinderen gedeeld worden, al dan niet met professionele hulp? Ik heb vaker gezegd, en daar zal ik hier geen punten mee scoren maar ik doe het toch, je zult moeten stoppen met kijken naar wat niet gaat en beginnen met kijken waar je wel wat anders kunt doen. En alle goede redenen ten spijt, zolang jij niet (nog meer) hulp vraagt moet je het alleen doen. Als blijkt dat dat niet gaat zul je er niet aan ontkomen om meer hulp in te roepen. Je kinderen hebben er in elk geval geen bal aan als jij als verlamd de dag uitzit, ze hebben meer nodig en vooral een moeder die in elk geval geeft wat ze kan en eerlijk is over wat ze niet kan.
Je vraagt: Is het mogelijk dat chronische overbelasting en stress, plus een aantal perioden met gediagnostiseerde overspannenheid/burnout uiteindelijk kunnen leiden tot een blijvend slechter functioneren?
Ik vrees dat het antwoord JA is. Sowieso zal elke persoon die een burnout achter de kiezen heeft herkennen dat het met momenten gewoon weer opspeelt. Dat een beetje teveel druk al leidt tot een terugvalletje of in elk geval tot signalen aan jezelf dat je gas terug moet nemen. En in jouw situatie heeft de druk nooit echt afgenomen, de zorg om je kinderen is niet minder geworden ook niet tijdens je opname, je beperking wordt nooit minder, je leefomgeving is nog hetzelfde. Levert het wat op om dit nu te weten? Gaat het om jezelf mogen excuseren voor het feit dat je dit nu overkomt? Of maakt het dat je anders naar je situatie kan kijken? Ik ben benieuwd hoe je hier tegenaan kijkt.
Blijvende schade
Bij astma werkt het zo: als je net een aanval achter de rug hebt, getriggerd door allergeen A, reageer je veel heftiger op allergeen B, C, D, E. etc. Als je een luchtweginfectie hebt, reageer je ook tien keer zo allergisch.
Ik denk dat jij de burn-out op dezelfde manier mag beschouwen. Zonder in te gaan op de oorzaken van de burn-out, blijf je getriggerd worden. Je reageert dus heftiger. En dat zal niet vanzelf minder worden. Het wordt stapje voor stapje alleen maar erger.
Vergelijk het maar weer met de astma-patient in neerwaartse spiraal. Op steeds kleinere prikkels volgt een steeds grotere reactie.
Is dat blijvend? Ja, als je niets verandert in jouw situatie wel. Blijvend, en het wordt alleen maar erger.
Maar ik geloof wel in herstel. Mits je je leven kunt aanpassen aan jouw draagkracht.
Bijnieruitputting
Google eens op bijnieruitputting. Het heeft mijn ogen geopend!
Link
Ik bedoel deze interessante info
http://kruiden.hetbewustepad.nl/index.php?pag_id=63
Terpi
Terpi, wees niet bang dat je geen punten scoort, ik heb wel wat aan je reactie. We hebben elkaar inderdaad wel vaker gesproken en dat was volgens mij in de tijd dat ik net was ingestort. Sindsdien heb ik de lat al een heel eind naar beneden gehaald.
Wat WIL ik? Mijn hersenen terug. Om gewoon simpel de boel hier draaiende te kunnen houden. Gewoon redelijk kunnen functioneren als thuismoeder, eerst dat maar weer een beetje terug. Dat ik niet kan werken vind ik erg ("anderen kunnen het wel") maar dat idee helpt me niet, dat heb ik wel geleerd het afgelopen jaar. Eerst maar héél klein weer op gang komen. En daarin kom ik dus niet vooruit. Het is elke dag een strijd met mezelf om zelfs dat héél simpele, ik noem het maar "huistutten" met een knipoog, voor elkaar te krijgen.
Het stomme is: de begeleiding van de kinderen, alert zijn op gedragsveranderingen, alles eromheen regelen, dat lukt me wel, al ben ik blij dat ik daar nu wel mijn coach bij heb. Maar zoiets eenvoudigs als een huishouden runnen...?
Als ik heel eerlijk ben moet ik toegeven dat ik dat nu niet kan. En ik kan het ook niet uit handen geven. Ik moet opletten of er niet meer weg wordt gegooid dan de bedoeling is. Ik moet mijn grenzen bewaken bij al te opruimgrage mensen die vinden dat ik "meer weg moet gooien". Ik ben géén dwangmatige verzamelaar of een vervuild iemand uit "hoe schoon is jouw huis" maar in de ogen van sommige goedbedoelende mensen moet een huis leeg zijn en hun hulp wordt dan al gauw bemoeizucht en een strijd waar ik niet op zit te wachten. Ik heb ook wel eens hulp gekregen die begon te preken tegen de kinderen, die door hun autisme meteen enorm in de stress schoten waardoor ik van de regen in de drup belandde.
Ik heb al sinds maanden lijsten met "to do". Dat hebik mezelf moeten aanleren anders is het helemaal niet te overzien. Sinterklaasspullen weggooien. Vuile glazen van de kinderen verzamelen. Was vouwen. Natte was ophangen. Nieuwe was in de machine. Tafel leegruimen, en ai, nu wordt het al gecompliceerder, want dan moeten er dingen uitgezocht worden!
Ondertussen gebeurt er ook nog van alles, komt er van alles tussendoor en aan het eind van de dag sta ik in een keuken vol etensresten, opnieuw een tafel vol troep, overal glazen en bekers, een aanrecht vol natte theezakjes (vuilnisbak staat een meter verderop), nog meer was in de wasmand, Plus boodschappen. Plus extra klusjes zoals dokters- en schoolbezoek, plotseling te kleine schoenen, ook al de doodgewoonste dingen waar elke moeder tegenaan loopt maar intussen ben ik al compleet verstard.
Wat moet ik dan? De troep laten líggen omdat mijn hoofd het niet aan kan? Mijn kind nog de rest van de week op te kleine schoenen of in een "naveltrui" laten rondlopen omdat het niet in mijn schema past? Ik heb wel hulp met het zware werk gelukkig, maar met die klusjes die ik noem heb ik niks aan haar omdat ze (al werkt ze hier al drie jaar) maar niet onthouden kan waar ik het bestek, servies en de pannen opberg en waar de handdoeken liggen, dat soort dingen. Dat helpt me dus echt neit als ik na haar hulp de keukenkasten opnieuw moet inrichten of de keukenhanddoeken tussen de badhanddoeken moet weghalen. Het grote werk doet ze wel uitstekend en dat scheelt toch alweer
Een nieuwe thuishulp vragen vereist wéér energie: afwachten wat voor persoon je krijgt, die persoon inwerken (terwijl je zelf al amper weet wat je doet, hahaha!), nee, ik ben toch blij met wie ik nu heb al kan ze me niet helpen met de opruim- en huishoudelijke regeldingen.
Ik peins me suf hoe ik dit wél kan aanpakken. Denk ook liever in mogelijkheden dan in moeilijkheden. En wat ik wil als ik het écht niet voor elkaar krijg, zonder weer pijnlijke confrontaties of ruzie te krijgen met mensen die "wel even lekker al die troep weg komen gooien", want dát is zéker niet de oplossing. En verder wil ik niet eeuwig een beroep doen op de (wel begripvolle!!!) vriendinnen, want die hebben me al eens geweldig geholpen, maar ze hebben ook een eigen leven en ze wonen allemaal een stuk uit de buurt. Ik wil de keren dat ik ze zie ook gewoon een lekker kopje thee met ze willen drinken zonder ze meteen te vragen wéér in de hulpverlenersstand te springen. Want dat is ook tamelijk ongezond, als je alleen maar om hulp kan vrágen en nooit iets terug kan doen.
Ik neem dit allemaal mee naar de coach, vrijdag. Ik kan NIET dat rothuishouden zoals het nu gaat. Ik kan niet aangeven wat ik nodig heb om het wél te laten lopen (wel wat ik NIET nodig heb maar dat schiet niet op). De administratie die ik wilde doen kan nog wel even een weekje blijven liggen, dit zit me meer dwars en het verlamt me. En daar schiet niemand iets mee op.
Heksenvet
Heel zwartwit gesteld: dan moet ik afstand doen van mijn kinderen en kluizenaar worden.
Maar dat is ook niet de oplossing, denk ik.
Ik kom hier nog niet goed uit, maar je hebt wel gelijk. De prikkels zijn er. En vroeger, tot ik instortte, kon ik aardig zware prikkels aan, nu kan ik zelfs de dagelijkse prikkeltjes niet meer overzien. Dat is de restschade van de burnout. En ja, dat rusthuis had een maximumverblijf van 12 weken, en die heb ik echt alle 12 opgebruikt (héérlijk!). Dus toch maar kluizenaar worden, of me terugtrekken in een klooster of zo...? Levenslange retraite? Klinkt goed, maar oh, wat zal ik mijn kinderen missen... 
Okay, even serieus. Ik weet het werkelijk niet. Maar het is wel iets waar ik heel serieus over na moet denken en ik ben blij dat jij en Terpi daarnaar wijzen. Dan kan ik me daarop concentreren en breinstormen.
Lottie
Bedankt voor de info, maar toen ik kinesiodinges las, haakte ik af Daar ben ik in betere tijden eens klauwenvol met geld aan kwijtgeraakt en hoewel ik redelijk open sta voor het alternatieve en niet blind achter de reguliere artsen sjok, was dit toch niet iets waar ik me goed bij voelde.
Waasje
Je schrijft over je huishouden en je gebrek aan overzicht. Wat ik me afvraag is of het zou kunnen dat jij ADD hebt? Heb je daar wel eens aan gedacht? Is er wel een psycholoog of psychiater geweest die daar naar gekeken heeft?
Als je ADD hebt is dat programma wat jij draaiende moet houden een enórme klus. Daar kun je dus best chronisch overspannen van raken.
Misschien kun je hier iets mee / gericht hulp zoeken, laten uitzoeken, eventueel zelfs medicatie???
Liefs van Lita
Lita
Ik herken me daar heel erg in, maar ze (huisarts, psycholoog) wilden me daar niet op testen omdat ze zeiden dat het komt door de chronische overbelasting en mijn leefsituatie. En ik heb inderdaad te maken gehad met behoorlijk heftige chronische overbelasting en een niet zo heel ideale leefsituatie waardoor ik uiteindelijk "knapte".
Maar ik herken mijzelf daar heel erg in, ja.
Waasje
Ik hoop niet dat je het kind met het badwater weggooit.
Ik heb zelf ook niks met kenisiologie!!! Het gaat om de informatie die ik gestuurd heb. Niet om dat wat er omheen geschreven wordt. Ik hoop dat je daar doorheen kunt lezen, want het is echt waardevolle informatie die niet door kenisiologie behandeld hoeft te worden nl.
Hoop dat het je negativiteit wat weghaalt, want snap je negatieve ervaring helemaal m.b.t.veel geld uitgeven aan allerlei therapieen. HEt goede nieuws is dat dit niet daarop gebasseerd is, het zal je niet veel geld of behandelingen kosten! Het is alleen al zo'n openbaring dat je weet wat er met je aan de hand is, echt! Ik spreek nu natuurlijk uit mijn eigen ervaring
Grijstinten
Waasje: "Heel zwartwit gesteld: dan moet ik afstand doen van mijn kinderen en kluizenaar worden."
Ja. Als het allemaal zo zwartwit is als jij stelt. Je schrijft dat je eigenlijk geen boodschappen kunt doen. Niet kunt opruimen/ schoonmaken. Niet kunt koken. Niet de administratie kunt bijhouden. Niet kunt wassen. En ook nog eens niet kan opvoeden. Overal te moe voor. Als het werkelijk zo zou zijn, zijn je kinderen elders beter af.
Maar weet je? Ik geloof dat niet. Ik geloof niet dat het zo zwart/wit is als jij het ervaart.
Als ik nu om me heen kijk, zie ik op vijf, nee zes, plaatsen restanten van de sinterklaasavond. Ik had alleen, tot dit draadje, nog niet bedacht dat dat erg zou kunnen zijn. Sterker nog, ik vind die rommel eigenlijk wel gezellig. Want iedere prop papier, ieder verdwaald gedicht herinnert me aan de oergezellige avond. Het zal nog wel ff duren voor alles weggesleten is. En dat is maar éen voorbeeldje wat ik jouw relaas haal. Ik zou nog wel even door kunnen gaan.
Het verschil is echter dat jij vindt, dat je continu faalt. Dat maakt moedeloos. Kleine prikkeltjes, die eigenlijk maar heel lichtgrijs zijn, ervaar jij als pikzwart. Dat maakt het zo verschrikkelijk lastig.
Positief en realistisch, soms lijkt dat maar moeilijk samen te gaan, maar probeer het eens. Probeer eens positief en realistisch te formuleren wat jij nodig hebt om jouw leven aan te kunnen.
Heksenvet
Dank je voor je berichtje. Ik moet het even op me in laten werken. Het doet iets met me en dat bedoel ik positief!
Deze zin triggert me
Ik kan héél goed cognitief denken en ik weet dat ik hiermee moet leren leven, maar ik moet toch echt zelf het gewone huishouden doen.""
Het komt op me over of je erg veel denkt. Heel veel denkt.... Het valt me ook op dat het inderdaad zoals K. Heksenvet schrijft zwart-wit is. Heb je wel eens van cognitieve gedragstherapie gehoord? Zien waar er lichtpuntjes zijn, helpende gedachten, denken in oplossingen, niet in problemen. Bijv. Je zegt dat je niet kunt koken maar hebt toch spaghetti gemaakt. Zie dat dan ook, je hebt wel weer een maaltijd op tafel gezet.
Ik schrijf het wat kort door de bocht op, maar volgens mij helpt het je niet hier neer te schrijven wat er niet gaat. Ik zou graag horen wat je wel op een dag bereikt hebt (ook al is het minimaal, je hebt het die dag wel voor elkaar gekregen). Iemand schreef eerder denk in kleine stapjes.
Sorry ik lees niet goed.
Ik lees nu in een posting iets over cognitieve therapie die je hebt gehad. Maar ik bedoel cognitieve gedragstherapie en da's wat anders.
Margriet
Het is niet zo dat ik niet kán koken. Het kost me alleen veel energie en denkwerk (ja, ik denkt teveel 
).
Het is een goede tip om de gelukt-dingetjes op te schrijven, dat dreigt inderdaad weg te zakken en dat is niet-helpend En dan heb ik duidelijk niet de hele dag amechtig op mijn kont gezeten Daar kan ik niet omheen!
Goh, het lijkt wel therapie hier, maar ik voel me wel begrepen en gesteund (dank jullie!), en ik merk dat jullie me de goede kant weer op wijzen. Ook al is het misschien confronterend, maar het klopt vaak wel.
Hoewel de therapeute moest toegeven dat ik zo af en toe wel héél veel op mijn bordje kreeg, waar zij zelf ook niet altijd het antwoord op wist :S maar dat wil niet zeggen dat het voor mij nutteloos is. Integendeel, het moet alleen af en toe even afgestoft en opgepoetst worden.
Oh ja, nog even dit
Geen idee of het therapie of gedragstherapie was, het was i.i.g. wel op de persoon zelf gericht en kwam regelmatig terug tijdens het herstel.
Waasje
Iets als cognitieve (gedrags)therapie kan echt heel goed helpen. Of RET of zelfhypnose. En ik kan ook haptotherapie aanraden. Het liefst een combinatie van. Zeker als je (negatieve) denken je enorm in de weg zit.
Daarnaast genoeg praktische hulp thuis.
En denk eraan, kleine stapjes en niet zoveel moeten/willen van jezelf. En je de tijd en rust gunnen die je zo hard nodig hebt.
Ik heb nog steeds dagen dat alles me teveel is maar dan doe ik bijvoorbeeld wel een was en ook al heb ik -tig dingen niet kunnen doen die ik wel graag gedaan had gewild, geef ik mezelf een schouderklopje dat ik toch maar mooi die ene was heb gedaan.
Toen ik net uit het ziekenhuis kwam na een zware operatie vond ik het ook verschrikkelijk dat ik nauwelijks iets kon maar ik heb toen geleerd al dolblij en trots te zijn als ik 50 meter buiten had gewandeld. En steeds ietsje verder en meer kunnen doen.
Kijk naar die ene meter die je wel hebt gelopen en niet naar die kilometers die je nog niet kan doen. Die komen vanzelf wel weer!
5 minuten
Ik denk ook dat je je focus moete veranderen. Tevreden zijn met wat je wél gedaan hebt. En dan in de zin van: kijk mij nou dit sinterklaaspapiertje in de oudpapierdoos gooien! Dat doe ik dan toch maar eventjes! Helpt de 5 minutenmethode jou? Je hebt ergens een onuitwarbare troep liggen: een stapel papieren, een berg rommel op een tafel. Je zet de kookwekker op 5 minuten, en gaat aan de slag met de dingen waarvan je ondanks je niet functionerende hersenen weet wat je er mee moet. Schaar. O ja, keukenla. Na die 5 minuten zak je weer op de bank. En na een kwartiertje of zo doe je weer eens 5 minuten. Het helpt mij bergen werk in stukjes op te knippen. En de tip deed ik ooit eens op op... OOL. Overigens, die ontsteking. Jouw lijf is hard aan het werk om een ontsteking de baas te worden. Dat kost toch ook heel veel energie?
Vanuit het perspectief van add
Beste waasje,
Stel dat het inderdaad zo is dat jij ADD hebt. Dan ondervind je problemen met motivatie, concentratie en focus.
Het huishouden is niet cognitief uitdagend. Dat maakt dat jij moeite hebt om je te focussen op dit soort taken. Je laat je afleiden, je verzint uitvluchten en excuses, je creert problemen die er niet zijn en je stelt uit. Het gevolg is dat de troep toeneemt en dat het je allemaal nóg meer tegenstaat.
Je hebt van diverse mensen goede tips gekregen. Kern daarvan is: hou het klein en stel niet zulke hoge eisen aan jezelf.
Dus: maak een to do lijst met alle taken en taakjes. Hang die aan de muur en streep af wat je gedaan hebt. Zoek hulp voor de taken die jij niet zelf kunt uitvoeren. Bedenk een weekmenu en schrijf erbij wat daarvoor aan boodschappen nodig is. Eventueel kunnen wij hier ook een weekmenu voor je bedenken - dan voer jij het uit. Sterker nog: ik bied je aan om een voorstel voor een weekmenu voor jou te bedenken, inclusief de boodschappen. En andere forummers helpen vast mee.
Maar het allerbelangrijkste ben jij. Kijk in de spiegel en besef dat jouw houding bepalend is. Stop met jezelf doldraaien in een moeras van uitstellen en vervolgens weer ontevreden zijn. Elk stapje vooruit is er een namelijk.
Hier een filmpje dat laat buitengewoon treffend laat zien hoe iemand met ADD zijn energie verspilt. Misschien heb je er wat aan.
Succes, Lita
Boodschap komt aan, dank jullie
En de sinterklaaspuin staat bij de voordeur om naar de container te gaan! Ik heb vanmorgen via de mail een prachtige wandel-app gekregen voor op mijn telefoon, die ga ik zo eens uitproberen ("blokje om").
Ontsteking is iets verbeterd vandaag, gelukkig maar, scheelt ook weer energie.
Lita, dat filmpje, dat was ik helemaal! Dat wil zeggen: als ik een goede dag heb, want op slechte dagen verstar ik helemaal. N.a.v. jullie reacties denk ik dat dat komt omdat ik teveel naar het totaalplaatje kijk (troep!) in plaats van focus op één ding (éerst papier en dozen wegbrengen, daarna de lege bekers verzamelen).
De uitdaging voor het weekmenu ga ik graag aan! Ik doe meerdere weken per dag boodschappen. Dat klinkt gek, maar het is ook een soort uitje voor me want mijn wereldje is erg klein geworden. Ik koop graag dingen in de reclame of die afgeprijsd zijn wegens de datum, omdat ik een kleine beurs heb. Ik heb enkele dagen geleden spaghetti gemaakt omdat ik zeer rijpe tomaten in de koelkast heb voor de saus en omdat het gehakt in de winkel op de datum was en dus extra goedkoop.
Zoiets lijkt me lastig in te plannen, maar ik denk dat ik toch gewoon zo'n weekmenu moet maken en mezelf mag toestaan om daar vanaf te wijken? Het klinkt gek dat ik zoiets moet vragen aan jullie, maar ik zit momenteel vol blinde vlekken en het helpt me echt als er mee wordt gedacht.
Weekmenu
De allersnelste manier: beter slim gejat dan slecht bedacht.
Probleemdefinitie: hoe bedenk ik een gezond weekmenu voor weinig geld, inclusief boodschappenlijst.
Zoekwoorden Google: weekmenu budget
Oplossing: http://www.robsbudgetmenus.nl/
Je kunt je op deze site abonneren en dan krijg je het weekmenu in je mail. Er wordt slim gebruik gemaakt van de aanbiedingen van de week. Print de recepten en je weet wat je moet inkopen. Je kunt ook los van het weekmenu naar recepten zoeken trouwens.
Voor de echte budgetshopper nog een site met een overzicht van alle aanbiedingen van alle winkels:
http://www.yenom.nl/
Succes, Lita
geeft trouwens óók suggesties voor een weekmenu met linkjes naar de winkels waar de aanbiedingen te vinden zijn.
Lita
Lita
Dank je, dat ziet er goed uit, die budgetsite! Ik heb de weekmenu's aangevraagd, het archief ziet er leuk uit!
To do lijst
Op dagen dat het me boven het hoofd groeit maak ik ook graag gebruik van to do-lijsten. En daar staan dan niet alleen de grote dingen op (badkamer witten) (zeker niet veel grote dingen) maar vooral ook de kleine dagelijkse dingen. Wassen, was ophangen, vaatwasser leegruimen, tafel opruimen, boodschappen doen.
Ik houd het overzicht, als ik wat verzin schrijf ik het erbij en doe ik het op een moment dat het uitkomt. En ook: als ik het gedaan heb mag ik het doorstrepen, zodat ik aan het eind van de dag ook zie wat ik allemaal gedaan heb.
Zo nu en dan gebeurt er ook iets groters en na een paar dagen maak ik een nieuw lijstje waar de open dingen ook weer op komen te staan.
Stijgende lijn?
Zie je wel stappen maakt en vooruit komt (ipv te denken dat je tot niets komt). Applaus voor jezelf!!
Sorry, formulering was niet handig. Ik bedoelde dat je niet aan koken toekwam, niet dat je niet kunt koken!
Waasje
Ik lees nu al een tijdje mee. Maar wat ik me afvraag is waarom zou jij je ex wel een welverdiende vakantie gunnen maar je zelf niets!. Jij bent vooral druk bezig met je kinderen met het aanvragen van... en in de gaten houden van veranderingen bij je kinderen enz. Je komt op deze manier helemaal niet aan je zelf toe!. Weet je ex wel hoe jij er aan toe bent?. Niet zo gek dat jij je zo "moe" voelt!. Waarom leg je alle verantwoordelijkheid over al die zaken als het om de kinderen gaat alleen maar bij je zelf?. Het zijn toch ook zijn kinderen?.
Ik heb geen idee hoe de verhouding is met je ex maar het lijkt mij duidelijk dat ook hij zijn verantwoordelijkheid hier in neemt. Al is het maar om jouw te ontlasten op dat punt.
Ik hoop dat je die verantwoordelijkheid uit handen kan geven aan je ex. Dat zou jou ook wat meer "lucht" geven en daardoor zou je wat meer energie kunnen steken in andere zaken die je belangrijk vind. En het niet "kunnen" en "willen" uit handen geven of het overnemen door je ex is iets waar jij met je ex over moet gaan praten. De zorg e.d voor je kinderen is iets wat jij niet alleen moet gaan doen in de situatie waarin je nu verkeerd.
Ik ben bang als je dat niet gaat doen je je zelf te kort doet en op deze manier er niet uit zal komen.
De "zorg" voor je kinderen probeer je goed te bewaken maar de "zorg" om je zelf schiet er op deze manier bij in. Dat is niet goed voor jouw en ook niet voor je kinderen.
Margriet*
Ik snap het
Wat ik deze week heb gehad, wat groei betreft, is (opnieuw) het besef dat het geen kwestie meer is van vallen, opstaan en weer doorgaan, maar van heel langzaam herstellen. En dat is voor mij heel moeilijk te accepteren omdat het dwars tegen mijn opvoeding en alle invloeden in mijn leven in gaat. Maar forceren is duidelijk ook geen optie meer.
Dat zou ik ook als groei kunnen zien. Langzaam maar zeker accepteren dat ik, zeg maar, "een stuk hersenen kwijt ben". En daar ben ik deze week weer eens fors mee geconfronteerd.
Dat zou je een soort stijgende lijn kunnen noemen, al is het wel een pijnlijke, en niet geheel wat ik in gedachten heb bij "herstel", maar zo is het nou eenmaal.
Maartje
Allereerst: ik ga soms ook wel eens op vakantie, heerlijk in mijn eentje, en dat zijn echt hoogtepunten, al ben ik dan weer dagenlang na thuiskomst uit mijn ritme. Maar ik geniet van die uitjes! Helaas ziet de financiële toekomst er heel somber uit, maar zover wil ik nog niet vooruit kijken.
Mijn ex is een verhaal apart. Bij het hele proces van diagnoses en begeleiding zoeken en al die strijd heeft hij zich nadrukkelijk afzijdig gehouden omdat hij weigerde te accepteren dat er iets met de kinderen was. Het lag natuurlijk allemaal aan mij Pas de laatste paar jaar ziet hij dat ik het toch best wel een beetje bij het rechte eind had, en bezoekt hij nog wel eens een school of een evaluatie, maar werk blijft bij hem op de eerste plaats staan.
Achteraf niet eens zo'n gek idee, want ik ben inmiddels ongeschikt voor arbeid, en alles wat ik heb bereikt, zoals het PGB, speciaal onderwijs en zo, zal de komende jaren wegbezuinigd worden. Mijn ex heeft een carrière opgebouwd, mij wacht uiteindelijk de bijstand.
Ik heb, dankzij één van de psychologen die meewerkte aan de diagnoses van mijn kinderen, geleerd dat mijn ex vrijwel zeker ook autistisch is. En dat ik mijn energie beter in mijn gezin kan steken in plaats van in hem.
Praten met mijn ex hierover is, helaas, een gepasseerd station. Hij heeft wel een vriendin gehad die hem wees op de werkelijkheid, dat heeft wel iets geholpen, maar de hoofdzorg ligt bij mij.
Toen ik net was ingestort heeft hij wel meer zorg gedaan en zelfs wat dingen geregeld, maar hij zag dat als een project met een einddatum: als ik klaar was met de therapie zat zijn extra taak er ook op. Tja...
De kinderen gaan gelukkig wel regelmatig naar hem toe. En dan slaap ik. Of ik zit als een zombie op de bank tussen de troep. In plaats van dat ik iets ga doen. Dat vind ik weer zonde van de tijd, maar ik ben zo ontzettend moe 
Hee waasje
Goed van je dat je die wandelapp hebt toegevoegd op je mobiel. Fijn dat je van wandelen houdt! Je gaat het vast vaker doen, misschien vandaag wel met dat mooie weer.
Weet je: je schrijft best veel over de ingewikkelde situatie waarin je verkeert. Iedereen heeft daar begrip voor. Toch proberen mensen je stapjes vooruit te duwen. Dat is namelijk echt het enige wat helpt. Wat lukt wel?
Probeer je de situatie voor te stellen die je voor ogen staat: een opgeruimd huis. Zet op een rij van 1 tot 10 hoe het er nu voor staat. Stel: een 2. Stel jezelf daarna de volgende vraag: wat zou er moeten gebeuren om jouw huishouden een 3 te geven? Vervolgens probeer je doelen te stellen om een 3 te halen...
Tenslotte kom je hier melden dat je op 3 zit, en wij prijzen je de hemel in. OKE??
Ik heb dit niet zelf bedacht, het komt uit "de kracht van oplossingen" van Insoo Kim Berg.
Ik wens je weer veel succes!
Judith
