Mogelijk blijvende schade na lange tijd stress/overbelasting/burnout?
Is het mogelijk dat chronische overbelasting en stress, plus een aantal perioden met gediagnostiseerde overspannenheid/burnout uiteindelijk kunnen leiden tot een blijvend slechter functioneren?
Dat is een hele mond vol. Ik zal het proberen uit te leggen.
De oorzaken en verhalen erachter doen er nu niet toe, maar ik heb al van kinds af aan te maken met overbelasting en stress. Toen ik volwassen was werd dat alleen maar erger. Eerst vooral op school, later op het werk en inmiddels ook privé.
Een tijd geleden was het echt alsof ik in één keer helemaal implodeerde. De aanleiding was klein, maar het bracht een domino-effect teweeg die niet meer te stoppen was. Kort daarna kreeg ik opnieuw te maken met een behoorlijk heftige gebeurtenis. Diagnose: burnout. Niet de eerste, maar wel veruit de zwaarste.
Ik ben gelukkig heel serieus genomen door mijn huisarts en heb een behoorlijk intensieve behandeling gekregen waarbij ik leerde omgaan met gebeurtenissen uit het verleden en een andere manier leerde om met stress om te gaan en overbelasting te voorkomen.
Inmiddels ben ik alweer maanden geleden genezen verklaard, wat het psychische gedeelte betreft. Toch heb ik nog steeds heel heftige klachten die mij behoorlijk belemmeren.
Ik ben een stuk rustiger, heb besloten een aantal dingen anders te doen in het leven en ik merk dat ik ook minder stress heb. Waarschijnlijk omdat ik er anders mee om heb leren gaan, en omdat ik de mogelijkheid heb gekregen bepaalde trauma's uit het verleden te verwerken. De weg ligt dus open naar een herstart, zou je zeggen, maar helaas, dat is absoluut niet zo.
Het is net alsof er een stuk van mijn hersenen is uitgeschakeld. Dat gaat verder dan vergeetachtigheid, zo af en toe even iets kwijt zijn. Ik moet namelijk alles wat ik heb gedaan, opschrijven. Als je me vraagt wat ik gisteren of eergisteren heb gedaan, kan ik dat volkomen kwijt zijn. En dat gebeurt iedereen wel eens, maar bij mij is het constant. Pas als ik mijn aantekeningen zie, weet ik het weer. Ook heel mooie en indrukwekkende dingen vergeet ik heel snel, tot iets me er aan herinnert.
Verder heb ik regelmatig, minstens 1x per dag, het gevoel alsof mijn denken blokkeert. Dan schrijf ik een boodschappenbriefje en ik weet echt niet meer wat ik moet halen, ook al sta ik voor de voorraadkast en zijn de lege plekken die ik aan moet vullen te zien. Of ik denk opeens: "Wat was ik aan het doen, wat moet ik nu verder doen?" terwijl de volle wasmand duidelijk bij de wasmachine vol schone was staat, het aanrecht en de ontbijttafel opgeruimd moeten worden en de vloer schrééuwt om een stofzuiger. Ik blokkeer volledig.
Ik ben ook 100% afgekeurd voor werk, volgend jaar moet ik weer naar het UWV. Gelukkig maar, want ik red het thuis amper.
Ik heb wel iemand die me af en toe komt coachen, maar na een flink aantal maanden had ik toch wel gehoopt dat ik langzamerhand weer wat zelfstandiger kon worden, niet meer af en toe (soms een kort moment, soms een dagdeel) me afvraag of ik niet dement aan het worden ben, het lijkt zelfs wel erger te worden!
Ik ben hier natuurlijk mee naar de huisarts en de psycholoog geweest. De huisarts vond dat ik het tijd moest geven, maar antwoordde iets vaags toen ik vroeg na hoeveel tijd ik me wél zorgen moest gaan maken. De psycholoog vertelde me dat ik psychisch uitstekend in orde ben, en dat ik nu vooral praktische hulp nodig heb (die heb ik inmiddels). Er is geen sprake van persoonlijkheidsstoornissen of andere psychische problematiek. Toen ik net was ingestort was er wel sprake van een PTSS en een angststoornis, maar die diagnose is na alle behandelingen van de baan.
En ondertussen wordt het gewone simpele dagelijkse leven dat ik leid steeds lastiger, en eerlijk gezegd maak ik me steeds meer zorgen, al roept de hele wereld dat dat niet nodig is. Ik ben namelijk al meer dan een jaar hiermee bezig en zie de laatste tijd eerder achteruitgang dan vooruitgang.
Dat was een heel verhaal. Mijn vraag is nu: zijn er mensen die dit herkennen? Mensen die ook zo'n zware burnout o.i.d. hebben opgelopen na lange tijd over hun grenzen gaan en al eerder burnouts hebben gehad, of die langere tijd aan iets traumatisch zijn blootgesteld, tot ze echt helemaal in elkaar stortten? Ik hoor wel veel over concentratiestoornissen, een slechter geheugen, en hulpmiddelen als agenda's en opschrijfboekjes, maar die mensen kunnen wel redelijk gewoon functioneren en werken ook al weer. Voor mij is het elke dag weer een gevecht om mijn hoofd erbij te houden.
Kortom: ik maak me zorgen en vraag me af of het vaker voorkomt dat iemand, die zo zwaar overspannen is geweest zo lang zulke heftige restverschijnselen houdt. En of zoiets blijvend kan zijn. En hoe ze ermee hebben leren leven.
Judith ot
Werk jij in de jeugdzorg?
Judith
Een boekje over oplossingsgerichte therapie is 'Korte therapie' van Mirjam Le Fevere de Ten Hove. Dit is wel gericht op kinderen/jongeren, maar het idee is hetzelfde.
Judith
Je hebt gelijk. Van 2 naar 3 is al heel aardig, en niet meteen naar een 10 of beter streven. Slik..... Dit gaat zo tegen mijn aard/opvoeding/weetikveel in! 
Maar ja, die heeft me ook weinig goeds opgeleverd, toch?
Hoeveel applaus krijg ik als ik vertel dat ik vandaag de laatste sinterklaastroep naast de container (container was vol) heb gezet? Ik weet het, ik heb er 5 dagen over gedaan (oh, ik hoor de scherpe tong van mijn moeder alweer........) maar aan de andere kant: het was wél binnen een week! :LOL:
Jee!
Je HEBT HET GEDAAN!
Je hebt sinterklaas gevierd, je hebt je niet afgereageerd op je kinderen, je bent online hulp en ondersteuning aan het zoeken, je hebt gekookt, boodschappen gedaan, en je hebt de papierzooi opgeruimd!!
Goed zo!
Waasje
""Allereerst: ik ga soms ook wel eens op vakantie, heerlijk in mijn eentje, en dat zijn echt hoogtepunten, al ben ik dan weer dagenlang na thuiskomst uit mijn ritme. Maar ik geniet van die uitjes! Helaas ziet de financiële toekomst er heel somber uit, maar zover wil ik nog niet vooruit kijken.""
Dat vind ik mooi om te lezen dat je dat doet en daar dan op dat moment ook kan van genieten. Jammer dat het nu financieel niet gaat lukken. Even uit de sleur(je huis). Dat je daarna uit je ritme bent is jammer maar zal je moeten accepteren. Laat je je daardoor niet weerhouden om je een leuk uitje te gunnen.
""Mijn ex is een verhaal apart. Bij het hele proces van diagnoses en begeleiding zoeken en al die strijd heeft hij zich nadrukkelijk afzijdig gehouden omdat hij weigerde te accepteren dat er iets met de kinderen was. Het lag natuurlijk allemaal aan mij 
Pas de laatste paar jaar ziet hij dat ik het toch best wel een beetje bij het rechte eind had""
Wat moet dat zwaar voor je zijn geweest,geen erkenning en geen steun. En vooral het punt dat het wel aan jou zou liggen heeft er misschien ook wel voor gezorgd dat het met jou mis ging. Wat een vreselijke situatie. En heb je wel steun gevonden bij jouw ouders?.
""ik ben inmiddels ongeschikt voor arbeid, en alles wat ik heb bereikt, zoals het PGB, speciaal onderwijs en zo, zal de komende jaren wegbezuinigd worden. Mijn ex heeft een carrière opgebouwd, mij wacht uiteindelijk de bijstand.""
Ik kan me voorstellen dat de frustratie groot is bij jou. Je hebt je zo ingezet voor je kinderen en nu moet je maar afwachten hoe het verdergaat met het PGB. En je ziet dat je ex een carrière heeft opgebouwd en waarschijnlijk een goed salaris heeft kunnen opbouwen. En jij die alles zo goed geregeld heeft met het PGB enz en alle tijd in je kinderen heeft gestoken nu in de bijstand zit het met veel minder moet doen.
""Ik heb, dankzij één van de psychologen die meewerkte aan de diagnoses van mijn kinderen, geleerd dat mijn ex vrijwel zeker ook autistisch is. En dat ik mijn energie beter in mijn gezin kan steken in plaats van in hem.""
Wat heftig om daar achter te komen en wat zal jij je eenzaam hebben gevoeld. En ik kan me voorstellen dat je je daar nog steeds eenzaam in voelt.
""Toen ik net was ingestort heeft hij wel meer zorg gedaan en zelfs wat dingen geregeld, maar hij zag dat als een project met een einddatum: als ik klaar was met de therapie zat zijn extra taak er ook op. Tja...""
Lijkt mij moeilijk om te ervaren dat hij dat als extra taak vond,alsof toen jij weer in beeld was zijn "taak" erop zat. Was je boos toen hij alles weer aan jouw overliet?. Of had je iets van oke nu ga ik alles weer doen hij heeft nu genoeg gedaan?. Wat je nu dus ook weer doet.Wat nu blijkt veel te veel voor je is.
""De kinderen gaan gelukkig wel regelmatig naar hem toe. En dan slaap ik. Of ik zit als een zombie op de bank tussen de troep. In plaats van dat ik iets ga doen. Dat vind ik weer zonde van de tijd, maar ik ben zo ontzettend moe ""
Is dat niet de stem van je moeder die vind dat jij je niet moet aanstellen?.
Zou het kunnen zijn dat je nog veel "last" hebt van je eigen opvoeding?. Je moeder de sterke vrouw,alles liep op rolletjes vroeger?. Dat het bij jou niet zo gaat heeft niets te maken met jouw als persoon. Het heeft alles te maken met de situatie waarin jij nu zit. Die is w.s heel anders dan die van je moeder vroeger en nu. Dus laat dat los!. En misschien wil je wel het grootste applaus van je moeder krijgen dat je het wel goed doet?. Alleen krijg je dat niet van haar?. Misschien is dat ook een punt om het daar eens met een therapeut over te hebben?.
Je schreef al eerder in het draadje dat je het vroeger ook al niet makkelijk hebt gehad. Vandaar dat ik terug kom op je moeder.En ook nu weer meld je de scherpe tong van je moeder. Misschien ligt daar wel de oorzaak van hoe het met je gaat en dat je je zo "schuldig" voelt. Ik hoop niet dat ik nu heel wat "oud zeer" bij je omhoog haal. Maar misschien is dit ook wel een eyeopener voor je.
Ik vind dat je je er dapper doorheen slaat.En je moest eens weten wat voor een troep hier op OO in de huiskamers rondslingert .
Therapie-uurtje online
Maartje, ik vind het moeilijk om te antwoorden. Je ziet namelijk heel goed hoe de situatie hier is en ik heb nog steeds moeite toe te geven dat het inderdaad niet bepaald ideaal is.
Nee, ik heb nooit steun gehad, en de steun bij mijn burnout was iets waar ik eigenlijk heel erg van schrok en zelfs bang voor was. Dit verdiende ik toch niet? Ik was toch degene die alles overdreef of het verkeerd zag? Daarna kwam de intenieve begeleiding en therapie en voor het eerst mocht ik huilen, boos zijn, rouwen, om al die verspilde jaren van mijn leven. Het levenslang vechten en voor mezelf opkomen. Ik ben nooit misbruikt of mishandeld, kom uit een keurig gezin, en toch zoveel beschadigingen. En nog steeds kost het me moeite dat eerlijk en hardop te beamen, want wat voel ik me dan een dramaqueen!
Tijdens de behandelingen heb ik de gelegenheid gekregen alles te vertellen wat ik heb meegemaakt. Het niet gehoord worden, het niet serieus genomen worden terwijl de bewijzen dat ik toch echt gelijk had heel makkelijk te vinden waren, nooit een excuus als bleek dat ik toch gelijk had. En dat speelt al sinds de lagere school. Ouders, leerkrachten, werkgevers, echtgenoot, zorgverleners (tot voor kort dan).
Tijdens die gesprekken barstte de therapeut op een gegeven moment in tranen uit omdat ze het zo erg vond. Ik begon meteen de boel te sussen en te roepen dat het allemaal wel meeviel, en dat er nog genoeg was om dankbaar voor te zijn, en dat er mensen zijn die het veel slechter hadden, maar ze zei dat ik ook het recht had om te voelen wat het met me gedaan had.
Ik kan dat niet, nog steeds niet, al begin ik wel te erkennen, met een verontschuldigend lachje, dat die burnout niet zomaar is gekomen. Ik moest me namelijk altijd flink houden want ik was een aanstelster en ik overdreef altijd, zo is me ruim 40 jaar wijsgemaakt. Ik stelde alleen maar mensen teleur (mijn ouders, mijn leraren, mijn werkgevers, mijn man). Ik moest me schamen, werd me verbaal en nonverbaal verteld.
Ja, Maartje, het is inderdaad heel zwaar geweest, om alles alleen te moeten doen, zonder steun en erkenning. Ook niet van mijn ouders, die vonden het maar overdreven "en dat vindt jouw broer ook".
En ja, ik sta inderdaad met lege handen straks, met de bezuinigingen. Nu kan ik nog wat dingen doen, ik heb een flinke buffer ook, maar er komt onherroepelijk een eind aan. Ik ben eigenlijk al jarenlang alleen maar aan het inleveren. Mijn vrienden toen ik ging trouwen (mijn man was erg op zichzelf), mijn gezondheid, mijn werk, mijn huis (ik heb na de scheiding flink moeten downgraden), mijn kinderen (ik weet niet wat het is om "normale" kinderen te hebben), een boel vaardigheden die ik na de burnout ben verloren, alles.
Dat zeg ik niet om zielig gevonden te worden, ik wil er niet in blijven hangen, ik wil er toch nog wat van proberen te maken, maar als je heel simpel kijkt is mijn leven in feite mislukt. Dat zeg ik heel rustig en zakelijk, zonder emoties. Ik zou niet weten hoe ik nog wat van mijn leven kan maken vanuit mijn huidige "positie" en met de middelen die ik heb. Straks als mijn kinderen de deur uit zijn, zelfstandig of in een beschermde woonomgeving, weet ik niet goed hoe ik verder moet. En ik begin me, opnieuw heel nuchter, rustig en zakelijk, af te vragen hoe mijn leven er dan uit ziet. Ik heb nog niet alles verteld, vanwege de herkenbaarheid, maar de kans dat ik straks nog werken kan, een partner kan vinden of anderszins een doorstart kan maken met mijn leven is behoorlijk nihil. Tamelijk zinloos allemaal. Dat is de optelsom van alles wat ik heb meegemaakt en de mensenschuwheid die ik inmiddels heb opgebouwd. Geef me een huisje met een tuintje in een uithoek van het land, en maandelijk een klein bedrag waarmee ik kan leven, en laat me verder met rust als het zover is, maar dat zal er wel niet in zitten Ik ben echt niet depressief, maar wel heel realistisch. Het blijft strijden. En ik ben nu al zo ontzettend moe van dat vechten.
Met mijn kinderen gaat het redelijk goed, maar ik moet er wel continu bovenop zitten want het speciaal onderwijs wordt nu al afgebroken, er is een leerkrachtentekort en er mankeert boeken en lesstof. PGB gaat eruit, specaal onderwijs gaat eruit, sociale werkplaatsen gaan eruit, dus ik moet door blijven vechten om hen toch een beetje netjes af te leveren
Ja, Maartje, ik ben al jaren eenzaam. Bah, ik háát dat woord. Doet me denken aan zure oudere vrouwen die klagen dat ze door iedereen in de steek zijn gelaten terwijl ze dat over zichzelf hebben afgeroepen. Ik ben verrot eenzaam, al jaren, en ik ben de mensen ontgroeid. Er zit een grote kloof tussen mijn leven en dat van anderen. Ik kan bijna nergens over meepraten. Niet omdat ik dom ben, maar omdat mijn leven zo anders is. Mijn interesses zijn ook heel anders. Zaken als buitenschoolse opvang, wat voor auto of nieuwe bank, carrière, clubjes, de mode, dat is zo ver van me vandaan en vaak gaan de gesprekken daar toch over. Ik heb geprobeerd aan te sluiten en interesse te tonen, maar er ontbreekt vaak toch een klik. Als ze je oprecht geïnteresseerd vragen waar je kinderen op school zitten, wordt het toch gauw stil als je de naam van de school noemt. Onbegrip als je vertelt dat clubjes voor jouw kinderen niets zijn vanwege hun autisme. Ik heb echt mijn best gedaan en zij ook maar ik merk dat ik inmiddels wel op een heel andere planeet leef.
Ik heb wel lotgenotencontact gezocht, maar ben al gauw afgehaakt. Niets voor mij! Ik merkte dat ik andermans ellende toch aantrok en vergeleek met mijn situatie (hun situatie was natuurlijk veel erger, hahaha!), maar kon me ook enorm ergeren aan de mensen die het ook wel erg over zichzelf afriepen, tegelijkertijd maakte ik me zorgen over mijn eigen blinde vlek m.b.t. het over mezelf afroepen en of ik niet ook teveel naar zaken buiten mijzelf wees. Brrr, ik kan me daar bij anderen zo aan ergeren, maar misschien doe ik het nog wel veel erger!
Dat ik geen applaus van mijn moeder hoef te verwachten is ook iets waar ik vrede mee heb. Zij is weer het product van haar moeders opvoeding, een kind uit de oorlog, armoede, ouders met oorlogstrauma. Ik heb het haar vergeven en probeer het los te laten, al blijft het tot tien tellen als ze weer kritiek levert op mijn huis, mijn kinderen, mijn uiterlijk en mijn beslissingen. Ik heb het leren loslaten, ook tijdens die intensieve herstelperiode na de burnout.
Maartje, ik heb me nu even niet laten remmen door flink-zijn en schuldgevoel en "stel je niet aan". De situatie is nou eenmaal heftig, al jaren, door onbegrip en niet serieus genomen worden. Het loopt als een rode draad, nee, kabel door mijn leven heen en het heeft mijn leven behoorlijk negatief beïnvloed. En gezien mijn leeftijd, toekomstperspectief en zo verwacht ik niet dat dat nog herstelt.
De therapie heeft ervoor gezorgd dat ik het allemaal een plekje heb gegeven (brrrr, ook alweer zo'n zeur-term!). Ik heb het bijna allemaal geaccepteerd, al kost het nog steeds moeite. Volledig accepteren houdt namelijk in dat ik toe moet geven dat ik veel rotdingen heb meegemaakt, al ben ik geen slachtoffer van misbruik, mishandeling of zo. En dat heeft me gevormd tot wat ik nu ben.
Het is de bedoeling dat ik mijn leven op ga pakken, maar gezien de omstandigheden waarmee ik nu leef is dat eigenlijk meer het accepteren van het feit dat het bijna onmogelijk is om weer dingen te gaan opbouwen. Met "in het nu leven" ben ik eigenlijk het meest geholpen. Proberen niet na te denken over de toekomst van de kinderen en van mij. Terug te grijpen naar het verleden, want gebeurd is gebeurd en ik heb iedereen vergeven, zij deden het ook niet expres, maar uit onnozelheid, domheid, hun eigen frustratie of onkunde.
Mijn uitdaging is om toch nog iets van het leven te maken, binnen de vele diverse beperkingen en met een lat die laag moet liggen. En dat is moeilijk, merk ik, maar ik wil toch dat glas halfvol zien in plaats van halfleeg
En dan lees ik jouw bericht, en het is geen eye opener, ik wéét het, maar toch confronterend, want ik wil het niet horen, kan er niet goed mee overweg. Ik wil mijn vingers in mijn oren doen en heel hard roepen zodat ik je niet hoor. "Ga weg, hahahaha, niks aan de hand, kijk, ik lach alweer, ik liet me even gaan, sorry, hahaha, ik zal het niet meer doen! Ridi, Pagliaccio!"
Ik overweeg dit hele verhaal weer weg te halen, maar ik doe het toch niet. Eerlijk gezegd vind ik dat zowel dapper als zwak. Dus ik druk op de knop en ren hard weg.
Hee waasje
Hee Waasje!
Je sinttroep is de deur uit. Heerlijk lijkt me dat! Ga je nu meteen de kersttroep in huis halen 
???
Ik wacht er nog even mee. Na verjaardagen en Sint verlang ik naar een gewoon huis zonder slingers en surprises. kerstboom komt later wel weer.
O ja, ik werk niet in de Jeugdzorg hoor. Ik doe momenteel een masterstudie en daar steek je zo af en toe nog wat op ook. Het oplossingsgerichte werken leer ik nu pas kennen. Als ik het eerder ontdekt had, was ik waarschijnlijk ook sneller uit mijn dips gekomen. Vandaar dat ik je er graag op wijs.
O ja waasje, leuk idee van die wandelapp blokje om. Ik heb hem nu ook. Zo zie je maar weer: jij helpt ons ook.
Daaag, Judith
Ai waasje
Wat ben je pijnlijk en prachtig eerlijk over hoe je je voelt in je vorige reactie. Hoe groot lijkt me de tegenstelling tussen hoe je overkomt op het forum en hoe je je echte leven leidt. Ik zou graag iemand als jij willen kennen en me dunkt dat we over heel veel dingen zouden kunnen praten.
Ik moet eerlijk zeggen dat je in mijn oren toch depressief klinkt, hoe je je ook haast te zeggen dat je het niet bent. Een niet-depressief mens heeft nu eenmaal een dikke laag zelfbedrog en vals optimisme nodig en die lijkt bij jou te ontbreken.
Verder zeg je steeds dat je je moeder hebt vergeven. Waarom eigenlijk? Moet dat van iemand? Ja, ze heeft heel wat meegemaakt, maar jij toch ook? Doe jij zo tegen jóuw kinderen?
1 Ding viel me op in een eerder bericht: dat je coach het ook even niet meer wist. Mijn ervaring is dat coaches vaak vrij beperkt zijn in hun palet van hulpverlening (ik heb er 2 in mijn directe familie) maar in plaats van hun beperkingen tijdig te erkennen kunnen ze geneigd zijn dan de oorzaak terug te leggen bij hun cliënt. Zo richtten ze soms zware schade aan bij kwetsbare personen.
Zo maar wat gedachtes hoor. Ik herken een heleboel van wat je zegt. Je zegt dat je niet mishandeld bent maar dat is denk ik niet waar.
En een hele dikke knuf op afstand.
Waasje
Wat ik wel even duidelijk wil stellen dat het niet mijn intentie was en is om op de stoel van een therapeut te gaan zitten hier.
""Maartje, ik vind het moeilijk om te antwoorden.""
Maar je hebt het wel gedaan!. Voor mij zijn er veel vragen beantwoord die ik me afvroeg. Ik hoop dat je ook in mijn stuk hebt kunnen lezen dat ik het erg voor je vind dat je je zo voelt als nu. Ook nu heb ik vragen maar ook begrip voor jouw situatie. Zie het vooral niet als een "aanval" naar jou toe.
""Nee, ik heb nooit steun gehad, en de steun bij mijn burn-out was iets waar ik eigenlijk heel erg van schrok en zelfs bang voor was. Dit verdiende ik toch niet? Ik was toch degene die alles overdreef of het verkeerd zag?""
Je had gehoopt dat je door die steun en intensieve begeleiding en therapie daar wel geleerd zou hebben dat je het wel verdiend. Ik vraag me af of deze therapie wel voldoende is geweest voor je. Een therapeut die begint te huilen als jij je verhaal doet?. Lijkt mij niet een therapeut die professioneel omgaat met haar cliënten. ""voor het eerst mocht ik huilen, boos zijn, rouwen, om al die verspilde jaren van mijn leven. Het levenslang vechten en voor mezelf opkomen. Ik ben nooit misbruikt of mishandeld, kom uit een keurig gezin, en toch zoveel beschadigingen.""
Heel veel beschadigingen komen voort uit "geestelijke mishandeling". Het alleen al als kind niet serieus genomen worden geeft heel wat "littekens". De kabel die jij noemt is wel een zwaar litteken wat jij er aan hebt overgehouden. Misschien speelde er meer?.
"" En nog steeds kost het me moeite dat eerlijk en hardop te beamen, want wat voel ik me dan een drama quine!""
Ja,dat is een logisch gevolg van wat jou door je ouders,leerkrachten enz is aangepraat. De schuld ligt bij jou dat dit je overkomen is. Zelfs je broer vind je een aanstelster!. Wees nu eens eerlijk,niet je ouders en je broer zitten in de zelfde situatie als jou,hoe kunnen zij dan oordelen over jou?. Ja dommigheid,onbegrip enz van hun kant. Ik zou woest zijn op ze i.p.v vergeven!. Je hebt al veel te veel geslikt de afgelopen jaren,je hoeft ze niet te "sparen" (vergeven). Ze hebben echt geen idee waarin jij je nu bevind en het wordt tijd dat je ze dat eens duidelijk maakt. Niet alleen,maar met een gezinstherapeut die onafhankelijk is. Misschien vind jij dat energie verspilling maar daardoor kan er wel meer "begrip" komen voor jou.
""Dat zeg ik niet om zielig gevonden te worden, ik wil er niet in blijven hangen, ik wil er toch nog wat van proberen te maken,""
Maar Waasje je blijft er juist wel in hangen. Want vervolgens schrijf je"" maar als je heel simpel kijkt is mijn leven in feite mislukt. Dat zeg ik heel rustig en zakelijk, zonder emoties.""
Ik kan me niet voorstellen dat je dat zonder emotie hier neerzet dat je leven in feite mislukt is. Als dat zo is zoek dan heel snel hulp!. Ook de rest wat je hier post baart mij zorgen!!!!. Je zegt wel dat je niet depressief bent maar ik lees hier toch wel wat anders.
""Mijn uitdaging is om toch nog iets van het leven te maken, binnen de vele diverse beperkingen en met een lat die laag moet liggen. En dat is moeilijk, merk ik, maar ik wil toch dat glas halfvol zien in plaats van halfleeg ""
En zo begon jij je draadje hier. En zo heb jij je misschien ook wel opgesteld naar je therapeut die vond dat je wel genoeg behandelingen hebt gehad en er weer "klaar" voor was en dacht dat het wel weer goed met je ging.
""En dan lees ik jouw bericht, en het is geen eye opener, ik wéét het, maar toch confronterend, want ik wil het niet horen, kan er niet goed mee overweg. Ik wil mijn vingers in mijn oren doen en heel hard roepen zodat ik je niet hoor. "Ga weg, hahahaha, niks aan de hand, kijk, ik lach alweer, ik liet me even gaan, sorry, hahaha, ik zal het niet meer doen! Ridi, Pagliaccio!"".
Kijk daar maak ik me dan zorgen over!. (Ridi, Pagliaccio) ik hoop dat je de clown bedoeld!. Wat al erg genoeg is.
"" Dus ik druk op de knop en ren hard weg.""
Wat wil je dan van me horen Waasje?.
Cop
Maartje
Maartje, ik zie het niet als een aanval. Aan zachte heelmeesters heb ik niks en ik vind dat jij behoorlijk raak de toon treft. Ook al zit je niet op de stoel van een therapeut, hahaha! 
De therapie was behoorlijk intens en werd door meerdere therapeuten gedaan, niet alleen de therapeut die emotioneel werd. Ik heb wel veel aan die therapeut gehad, ondanks die ene keer. De therapie een soort dagbehandeling. Of het voldoende is geweest? Nee, ik denk het niet, maar het was wel een heel solide basis om op verder te kunnen, want vorig jaar was ik er nog veel slechter aan toe.
Na de behandeling, die enkele maanden duurde, ging ik terug naar mijn oude psycholoog en therapeut, die deden enkele gesprekken en concludeerden dat ik alles helder zag, niet depressief was (en ik geef ze hierin gelijk, ook al is mijn verhaal niet vrolijk), en meer gebaat zou zijn bij persoonlijke begeleiding in de alledaagse dingen. Die heb ik inmiddels en daar heb ik een boel aan. Ik heb afgelopen week ook met haar doorgesproken wat hier is geschreven door jullie en mij. Over de achtergronden in mijn leven en dat ik best hardop mag zeggen dat ik behoorlijk wat heb meegemaakt. Verder doen we ook veel praktishe dingen, zoals de administratie en kijken wat mijn gezin en huishouden op dat moment het hardst nodig hebben, wat de eerste prioriteit heeft en wat minder belangrijk is. Even heel algemeen gezegd. Want dat kan ik niet meer overzien.
We hebben afgesproken dat we er volgende week samen op uit trekken, gewoon ergens in de stad koffie drinken of zo, omdat dat óók bij het proces hoort. voelt als stiekem spijbelen (is niet erg!)
Je schreef ook, m.b.t. het niet serieus genomen worden en het onbegrip: "De kabel die jij noemt is wel een zwaar litteken wat jij er aan hebt overgehouden. Misschien speelde er meer?"
Tja, ik schrijf het allemaal in een notendop maar het is best extreem. Alsof ik als klein meisje al zulke mensen aantrok. Juffen en meesters op school die me mishandelden (niet slaan maar knijpen) of pestten en de kinderen die me ook pestten niet terecht wezen. En thuis werd dat niet, of eigenlijk te laat, geloofd, want ja, ik had zo'n ruime fantasie, zei de mishandelende juf (tot ze opeens plotseling van school was verdwenen). En zulke mensen kwam ik steeds tegen. Ik heb al eerder hulp gezocht, want wat deed ik verkeerd dat ik telkens opnieuw in zo'n situatie belandde dat men me niet serieus nam? Ik kan er een boek over schrijven, wat ik niet zal doen want het is zo ongeloofwaardig. Maar niemand kon me vertellen wát ik verkeerd deed. Hoogstens dat ik erg kwetsbaar ben en dat bepaalde mensen daar een neus voor hebben. Ik wou dat ik wist wat het precies was zodat ik daar aan kon werken, maar niemand kon me een antwoord geven.
Nou ja, behalve mijn ouders dan, he "Je ziet er nooit eens leuk uit, je bent te dik, je vriend zal je in de steek laten want er zijn veel leukere meisjes, doe eens normaal" zonder te zeggen wat ik niet-normaal deed. Ik weet hoe het komt, het IS domheid en onbegrip en ik ga er geen energie meer in steken, dat heb ik al te vaak geprobeerd. Ik zie het als hun handicap, hun tekortkoming en ik ben niet meer van plan om, nu ze hoogbejaard zijn, een bom te gooien door ze te wijzen op alles wat ze fout hebben gedaan. Zij zien mij als die lastige puber (wat er lastig aan me was weten ze niet te omschrijven) en dat meisje dat er nooit eens leuk uit ziet. Ik heb het opgegeven en het lukt me steeds beter de mening naast me neer te leggen.
Ook heb ik geleerd niet meer overal om begrip te vragen, dus ook niet bij hen.
Ik meen wat ik zei over mijn leven. Ik ben ook niet depressief. Aanvankelijk werd dat door de therapeuten en psycholoog wel gedacht, maar ze hebben geconstateerd dat het gewoon niet makkelijk is hier. Wat ik nu heb geleerd (en daarom kan ik er zo nuchter over praten) is, dit te aanvaarden en te roeien met de riemen die ik heb. Proberen (en dat is moeilijk!) me niet te vergelijken met anderen die ook misschien wel de nodige "uitdagingen" ondervinden maar wél op hun beentjes blijven staan. Ik heb het geaccepteerd, al kost het soms nog moeite en kan ik soms nog wel eens tegen de muren opvliegen omdat ik me zo beperkt voel door alle omstandigheden, maar die blinde "drift" om toch net zo goed als anderen te worden is al een stuk minder. Maar helaas nog niet weg.
Iemand die depressief is, die legt het hoofd neer. Ik zit dan wel regelmatig voor me uit te staren als ik het overzicht weer volkomen kwijt ben of als ik het weer te druk heb (en die grens is griezelig snel bereikt), maar er brandt nog steeds een vuurtje in me
En ja, soms heb ik daar even een maskertje bij nodig. Ook om mezelf weer op gang te helpen. Want in een hoekje janken mag natuurlijk, maar je moet er wel weer uitkomen.
Neemt niet weg dat het allemaal verschrikkelijk zwaar is. Zoals wedstrijdzwemmen in een bad vol pudding, zoals ik ooit wel eens iemand heb horen zeggen. Niets gaat vanzelfsprekend, alles kost bakken energie en moeite. En dan had ik vandaag nog een relatief goede dag
Je schreef nog: "Wat wil je dan van me horen Waasje?"
Ik wil het niet horen, maar mijn hele wezen is zo ingesteld op "stel je niet aan, doe niet zo dramatisch, doe normaal, er zijn mensen die het veel moeilijker hebben en toch gewoon doen wat ze moeten doen", dat ik van slag raak als dat niet zo is. Voel je daar niet rot over, schrik er niet van, want dit soort confrontaties heb ik wel nodig om verder te komen!
En ik voel dat je intenties heel goed zijn.
Maar ik kan nog steeds heel slecht omgaan met "meedenkende en begrijpende mensen", ik merk dat ik daar echt een handicap heb. Bijna een soort afweer, maar ik ben me daar heel goed van bewust (dat hebben ze me ook geleerd bij die therapie!). Iets wat je gedurende ruim 40 jaar hebt aangeleerd/aan moeten leren, raak je niet zomaar meer kwijt. Maar er wordt hard aan gewerkt en hardop schrijven hier helpt me ook!
En de rest
Ik ga vanavond of morgen de rest beantwoorden, ik merk dat ik erg moe ben na het vorige bericht schrijven en niet meer goed na kan denken.
Waasje
Ten eerste ben ik blij voor je dat je vandaag een beter dag had.
""We hebben afgesproken dat we er volgende week samen op uit trekken, gewoon ergens in de stad koffie drinken of zo, omdat dat óók bij het proces hoort. voelt als stiekem spijbelen (is niet erg!)""
Dat is toch geweldig dat het zo klikt tussen jullie en dat jullie samen wat gaan ondernemen. Echt leuk voor je!.
""De kabel die jij noemt is wel een zwaar litteken wat jij er aan hebt overgehouden.""
Je noemt het best extreem. Noem het maar een trauma voor de rest van je leven. Nu begrijp ik wel veel meer van jou,hoe jij "gevormd" bent. Dat je zo aan het worstelen bent met je zelf en je opvoeding. Heftig!.
Ik snap nu ook waarom je geen energie in je ouders wil steken op dit vlak. Ik vond het moeilijk om daar een vinger achter te krijgen. Maar nu is het me duidelijk.
""Ik heb het geaccepteerd, al kost het soms nog moeite en kan ik soms nog wel eens tegen de muren opvliegen omdat ik me zo beperkt voel door alle omstandigheden""
Maar Waasje dat schreven anderen hier ook al dat je geduld moet hebben. En het is niet erg om in jouw situatie soms tegen de muren op te vliegen.
"" maar die blinde "drift" om toch net zo goed als anderen te worden is al een stuk minder. Maar helaas nog niet"" weg""
Ook al zou die niet helemaal weg gaan,leer er mee omgaan.
""Neemt niet weg dat het allemaal verschrikkelijk zwaar is. Zoals wedstrijdzwemmen in een bad vol pudding, zoals ik ooit wel eens iemand heb horen zeggen. Niets gaat vanzelfsprekend, alles kost bakken energie en moeite.""
Mooi gezegd!. Naar voor jou dat jij het nu zo voelt. Maar na een tijd zal die pudding ook voor jou water gaan worden. Ook al duurt het jou nu al te lang,geduld moet je hebben. En probeer niet om steeds weer in dat bad vol pudding te springen,doe er geregeld wat water bij. Kost je steeds wat minder energie.
""Ik wil het niet horen, maar mijn hele wezen is zo ingesteld op "stel je niet aan, doe niet zo dramatisch, doe normaal, er zijn mensen die het veel moeilijker hebben en toch gewoon doen wat ze moeten doen", dat ik van slag raak als dat niet zo is.""
Ik neem aan dat je je zelf bedoeld hierin?. Het leren dat jij het net zo moeilijk hebt(en mag hebben) als al die anderen die zich niet aanstellen?. Bedoel je dat?.
"" Voel je daar niet rot over, schrik er niet van, want dit soort confrontaties heb ik wel nodig om verder te komen!""
Nou ik schrok wel degelijk van die posting van jou!. Maar ik ben zeer blij met de afgelopen posting. Het was ook wel confronterend naar jouw toe maar je schrijft nu dat je dat ook wel nodig hebt.
""Maar ik kan nog steeds heel slecht omgaan met "meedenkende en begrijpende mensen", ik merk dat ik daar echt een handicap heb. Bijna een soort afweer""
Ik hoop dat de hulp die je hier van iedereen krijgt een warm bad voor je zal zijn.
Maartje
Ik schreef: """Ik wil het niet horen, maar mijn hele wezen is zo ingesteld op "stel je niet aan, doe niet zo dramatisch, doe normaal, er zijn mensen die het veel moeilijker hebben en toch gewoon doen wat ze moeten doen", dat ik van slag raak als dat niet zo is.""
Jij reageerde: "Ik neem aan dat je je zelf bedoeld hierin?. Het leren dat jij het net zo moeilijk hebt(en mag hebben) als al die anderen die zich niet aanstellen?. Bedoel je dat?."
Sorry, soms ben ik wat warrig. Ik bedoel dat ik eigenlijk gewend ben geraakt aan opmerkingen als "stel je niet aan" en alle mogelijke variaties daarop, en dat ik van slag raak als iemand op een andere manier reageert. Door bijvoorbeeld begrip te tonen, door te zeggen dat het best pittig is, dat soort dingen Dat bedoel ik ook met die afweer. Maar ik vind het warme bad stiekem ook eigenlijk wel fijn. Nog heel eng en onwennig (alsof ik wacht tot de koude kraan wordt opengedraaid, hihihi!), maar toch ook wel fijn.
Ik ben verder blij dat ik je wat heb kunnen gerust stellen. Ik kan soms behoorlijk hard overkomen over mijzelf en mijn leven, maar ik probeer er toch leuke momentjes uit te halen, en vooral bij de dag te leven in plaats van me zorgen te maken over later.
Maar dat is soms wel heel moeilijk. Als er teveel op me afkomt, zoals de sinterklaastroep die een normaal mens in een etmaal weg heeft, maar waar ik meerdere dagen over doe. Gelukkig ben ik nu zelfs zover dat ik kan grappen: "Maar wel binnen een week!" Dat is de paljas in me, humor is belangrijk voor me.
En zo gaat mijn achtbaantje verder
Judith 
Ik heb mijn kerstboompje inmiddels al staan! Verder doe ik even kalmaan met de versiering, dat komt dit jaar toevallig zo uit
En straks na oud en nieuw moet het ook allemaal weer opgeruimd worden, wat ook al een reden is om het simpel te houden
Bennikki
Bennikki, bedankt voor je reactie. Ik was een paar jaar geleden wildenthousiast op jouw wens ingegaan en had meteen real live contact gezocht, maar ik weet dat ik in real life niet half zo makkelijk uit mijn woorden kom als op de computer. Dat is mijn vloek en mijn zegen, denk ik. Maar je maakt me wel nieuwsgierig, ik zou vooral graag over koeien en kalven willen praten, niet eens over austisme en alleenstaand ouderschap en lastig verleden en zo
Jouw volgende zin fascineert me: "Een niet-depressief mens heeft nu eenmaal een dikke laag zelfbedrog en vals optimisme nodig en die lijkt bij jou te ontbreken."
Tja... ik denk dat die laag inderdaad ontbreekt. Volgens mij is het toch geen depressie, hoewel ik er niet altijd vrolijk van word. Een depressie associeer ik met hoofd in de schoot, paniek misschien. Ik ben realistisch genoeg om mijn diverse beperkingen te kennen, maar optimistisch genoeg (als ik mijn dag heb, dat dan weer wel) om toch de neus in de wind, de schoudertjes naar achter en de borst(en) vooruit te houden, misschien wel tegen beter weten in, en soms met behoorlijk veel knokken als ik me weer geblokkeerd voel, maar ik wil me niet gewonnen geven.
Mijn moeder vergeven, moet dat? Nou, niet van anderen. Dat is iets van mezelf. Want ik schiet er niks mee op als ik daar verder moeilijk over ga doen. Loslaten, dat soort dingen, en blij zijn dat ik geen 17 meer ben en volkomen afhankelijk
Of ik mijn kinderen ook zo behandel? Ik ben geen heilige. Maar ik probeer hen wel serieus te nemen en naar hen te luisteren. Of ik daarin slaag? Dat mag je mijn kinderen vragen
En nu ga ik weer slapen. Dat doe ik ook in stukjes
En hoe ging het met koken?
Is het je gelukt om maaltijden op tafel te zetten?
Groetjes, Lita
Lita, dat wisselt met de dag
Ik heb een paar leuke inspirerende kookboekjes met makkelijke dingen gevonden waar ik afgelopen weekend uit heb gekookt. Het eten van vandaag had ik al klaar en hoeft alleen maar de oven in, wat ik zo ook ga doen. Gelukkig maar, want door het bericht over de recessie en de bezuinigingen, nog meer bezuinigingen bovenop wat we al gaan verliezen, ben ik weer volkomen uit het lood. Ik ga vanavond proberen wat mindfulness te doen want ik verlies de greep anders en ik moet echt zoveel mogelijk in het "nu" leven.
Morgen ga ik weer wat uit het boekje maken.
Heilzaam
"Gelukkig maar, want door het bericht over de recessie en de bezuinigingen, nog meer bezuinigingen bovenop wat we al gaan verliezen, ben ik weer volkomen uit het lood."
Wat zou het heilzaam voor je zijn om geen nieuwsberichten te volgen. Je blijft jezelf belasten met dat waar je overgevoelig voor bent. En het is zo zinloos om al je energie daaraan te verspillen. Als je je al druk maakt, doe dat dan om vandaag. En dan liefst ook nog om de praktische klusjes.
Sluit me aan bij kaatje
en denk eens terug aan de Lubberstijd, met zijn allen zo van de opleiding de bijstand in. Een paar jaar later stond alles er weer heel anders voor!
Oh overigens
Dat over mislukt zijn en het totaal zwart zien van je toekomst, dat wordt vaak wel als waan aangemerkt door de therapeuten. Voor wat het waard is.
Maak een not-to-do lijstje!
http://www.omdenken.nl/praktijk/casusarchief/228
Als je dit draadje nog eens doorleest, ontdek je al een aantal items. Nooit meer ....
1. je druk maken over wat anderen van je denken
2. de normen van anderen toepassen op je eigen leven
3. denken dat je je aanstelt
4. piekeren over dingen die je (nu) niet kunt veranderen. Het nieuws bijvoorbeeld.
Liefs van Lita
Rodebeuk
""Dat over mislukt zijn en het totaal zwart zien van je toekomst, dat wordt vaak wel als waan aangemerkt door de therapeuten.""
Hoe kom je daar nu bij?. Dat zijn dan wel hele slechte therapeuten die dat beweren.
"Voor wat het waard is", bedoel je die uitspraken van die therapeuten?.
Waasje
""want door het bericht over de recessie en de bezuinigingen, nog meer bezuinigingen bovenop wat we al gaan verliezen, ben ik weer volkomen uit het lood.""
Dat je daardoor weer volkomen in de put zit is niet normaal. Het is weer de bekende druppel voor jou die je de moed weer in de schoenen laat zinken over de toekomst. En inderdaad kijk niet zo ver vooruit kijk naar het nu. Al die berichten kun je toch niet ontlopen je moet er mee leren omgaan. Ik hoop dat die mindfulness je wat geholpen heeft vanavond.
En ik hoop dat dat koken uit dat boekje je wat plezier en afleiding kan geven.
Maartje - waan
Als in "niet waar"! Het zijn waangedachtes die niet op de waarheid gebaseerd zijn en zijn dus therapeutisch te behandelen.
Maartje, waantoelichting
Ik had dat wat meer moeten toelichten. Het is indertijd ook tegen mij gezegd, in verschillende vormen en op verschillende vormen, en tien jaar later kijk ik daar op terug en ben ik blij dat het tegen mij gezegd is.
Het enige wat telt, en dat is wat Kaatje ook zo mooi aangeeft, is de dag van vandaag. Als je zegt dat je leven mislukt is leg je het langs een lat. Die lat komt voort uit verwachtingen. Verwachtingen van je ouders of van de maatschappij, of inmiddels van jezelf. Maar het blijven verwachtingen. Het is ook echt iets van deze tijd dat iedereen een perfect leven zou moeten leiden. Succes is een keuze, van dat soort jeukende kreten.
Het woord 'waan' werd vooral gebezigd als reactie op heel negatieve of suicidale gedachtes. Omdat het niet reëel gevonden werd om te denken dat alles slecht was, is en blijft. En om dus die opening te houden naar een leven waarin je bij de dag leeft, waarin die dag die er nu is de enige is die telt, en waarin het enige dat je hoeft te doen is dat van die dag maakt wat je van die dag kunt maken. Geen toetssteen of meetlat van buiten, maar gewoon die vijf minuten Sinterklaaspapier. Dat is genoeg.
De weg terug naar een 'normaal' bestaan moge dan heel lang of onmogelijk lijken, hij loopt wel via dat soort dagen. Niet via het nieuws volgen en en Grote Zwarte Gat zien hangen.
Ik ben eens bij een coach geweest van een of ander reintegratievehikel. Die man kende me niet, maar zei meteen dat ik altijd zou blijven tobben zolang ik niet de verwachtingen van me af schudde. Ik voelde me best wel raar in dat gesprek, ook vervelend, maar achteraf snap ik wel wat hij bedoelde.
Waasje
Och ik herken bijna alles in jouw verhaal. Ook zo'n moeder (ik heb haar een tijd terug letterlijk de deur uit gegooid want ik kon er niet meer tegen hoe waardeloos ze me laat voelen). Altijd kritiek hebben, negatief zijn, laten merken dat zij "de sterkere" is en dat ik me niet moet aanstellen.
Het alles alleen moeten doen. Mijn vrienden hebben me allemaal laten vallen. Dat is grotendeels mijn schuld besef ik nu maar ik was bang. En ik voelde me er niet tussen horen, tussen hun levens. Want ik had weinig leuks te vertellen.
Financieel heb ik het ook heel zwaar gehad en nog steeds. Plus een zorgenkind waar ik voor heb geknokt en nog steeds moet knokken.
Een lijf dat het uiteindelijk opgaf; de ene kwaal na de andere en de ene operatie na de andere.
Banen waar het maar niet in wilde lukken; ik ben nu al meer dan 10 jaar werkloos.
Altijd maar die glimlach op mijn gezicht en zeggen: "ja hoor, het gaat goed" terwijl dat helemaal niet zo was.
En tja, toen was uiteindelijk de koek op. Wat mij heeft geholpen is haptoherapie, antidepressiva, meditatie en vooral gesprekstherapie waarin ik leerde niet meer te blijven hangen in de gebeurtenissen uit het verleden en te kijken naar het nu. Te leven in het nu. Te beseffen dat je mensen zoals je moeder niet kan veranderen. Bepaalde zaken te accepteren zoals het is en niet meer te willen voldoen aan verwachtingen van anderen en vooral die van jezelf. De lat lager leggen en blij te zijn met alles wat je wel kan en wel hebt.
De irrealistische en negatieve gedachten om te buigen naar realistische, positieve en helpende gedachten. Jezelf af en toe een schouderklopje geven omdat je het toch maar mooi doet allemaal; omdat je bent wie je bent en ook jij bent een waardevol en geweldig mens. En langzaamaan gaat het hier beter. Ik ben er nog niet; het is stapje voor stapje. Nu moet ik nog leren andere mensen te vertrouwen en toe te laten in mijn leven. De angst om opnieuw uitgekost en in de steek gelaten te worden overwinnen en mijn schild te laten zakken.
RET, cognitieve gedragstherapie, mindfullnes en het boeddhisme gaan allemaal uit van deze gedachten. Positief denken. Het hier en nu. Overtollige ballast laten gaan. Je bent geen slachtoffer; je maakt jezelf tot slachtoffer. En dat is nergens voor nodig.
Jij bent niet je gedachten. Je gedachten maken het jezelf zo moeilijk. Doe daar iets aan, op welke manier dan ook.
Je bent de moeite waard en ook jij hebt nog mogelijkheden genoeg. Je hebt het fantastisch gedaan, je bent een geweldige moeder en een uniek en bijzonder persoon. Je bent sterk en dapper. Je verdient meer en dat zal je krijgen ook. Komop meid!
Herkenbaar elisa ea
wat je zegt over een ander die je laat voelen hoe zwak je eenmaal bent.
Mijn dochter is depressief (en ik lust er ook wat van)en ik sprak gisteren een tante die ook wel soortgelijke klachten heeft gehad maar nooit echt is "ingestort". Zij zei: ik zeg op een gegeven moment gewoon: het is nu klaar. Daarop zei ze: ik ben een vechter en ik wil geen pillen.
Waarop ik zei: of je bent nooit depressief genoeg geweest.
Enfin, om kort te gaan verder: een dag bestaat uit 24 uur, waarvan je ongeveer 1/3e slaapt.Blijven over zo'n 16 uren waarin je het moet redden. Hak de dag in uren, dat valt beter te overzien. De dag van morgen komt morgen pas en de dag van gisteren heb je gehaald.
Zomaar
Ik heb twee keer een enorm zware depressie gehad en de antidepressiva waren mijn redding. Ik slik ze nog steeds (moet ze mijn hele leven blijven slikken) en dat doe ik graag want naar die hel (het was werkelijk de hel op aarde) wil ik nooit meer terug.
Wat de dag betreft: ik neem dag per dag. Probeer maar een afspraak/event per dag in te plannen. Ben ik moe, duik ik gerust 's middags een uurtje in bed of op de bank als zoon op school is.
De afgelopen twee weken is er enorm geklust in mijn woning (nieuwe keuken en achterstallig onderhoud) en dat waren lange, vermoeiende, drukke dagen. Ik was kapot en heb drie dagen lang niks gedaan en veel geslapen. Ook niet gekookt; dan maar wat simpele magnetron- en afhaalmaaltijden.
Ik doe waar ik mij lekker bij voel en wat ik op dat moment aankan, meer niet. Wat anderen daarvan zeggen of vinden boeit me totaal niet meer. Het is mijn lijf en mijn leven en mijn zoon heeft het meest aan me als ik redelijk goed in mijn vel zit. Het gaat om kwaliteit, niet om kwantiteit. Liever gezellig een uurtje samen waar we samen van genieten dan een hele dag met elkaar iets doen terwijl ik op mijn tandvlees loop en er geen zin of energie in heb.
Het is zoals het is en dat is goed genoeg. En alles meer is gewoon heel mooi meegenomen...
Zomaar
Ja, degenen die zeggen "je moet je er gewoon over heen zetten" hebben hooguit een dip gehad. Je kunt je niet over een depressie heen zetten.
Sterkte met en voor je dochter!
Elisa
En dat is het enige goede wat je uit een depressie en instorting kunt halen, je leert je prioriteiten stellen en je grenzen bewaken, en daar heb ik nu nog baat bij! Want, wat dan ook, dat wil ik nooit en nooit meer!
