Niet gelukkig met mezelf

Dit heb je waarschijnlijk al tig keer gehoord maar toch denk ik het eerste aan meditatie en of mindfullness. Dat je meer in het zijn dan in het moeten komt.

jezelf in de weg staan

'ik blijf me voelen alsof ik niet klop. Niet af ben. Of zo.' Wat zal dat zwaar zijn, helemaal op de momenten waarop je je niet kunt afleiden met het een of ander of wanneer je meer van jezelf verwacht dan je op dat moment kunt waarmaken.
Ik las eens de spreuk 'De mens die je het meest in de weg staat, ben je meestal zelf'. Waarheid als een koe, maar ja, wat moet je ermee. Veel mensen zullen je gevoelens herkennen, maar de meesten komen er niet mee voor de dag.

Ten diepste is elk mens een eilandje. Niemand kan een ander echt doorgronden of iets geven waardoor er geluk ontstaat. Het is een vraag van alle tijden, de vraag naar wie je zelf bent. Ik las onlangs een boek over de oude kerkvader en denker Augustinus die hiermee ook worstelde. En niet alleen hij, Waarom denk je dat alcohol voor velen zo onmisbaar is? Naast andere afleidingsmanoeuvres om je anders/beter te voelen?

Je bent een beetje klaar met hulpverleners omdat het effect altijd maar even duurt. Gedrag aanpakken is maar een deel van het verhaal. En 'je moet ermee leren leven' is ingewikkeld, de ene dag lukt het beter dan de andere.

Woorden zijn te gemakkelijk, ik stop met schrijven. Ik denk dat de enige remedie is om vrede te sluiten met jezelf. Ook al vind je jezelf niet eenvoudig om mee te leven...

reflectie

Je bent op een leeftijd gekomen waarop je reflectievermogen toeneemt, en daarmee ook je acceptatievermogen. Ik geloof ook niet meer in therapieën en gesprekken met psychologen. Wat mij een zetje heeft gegeven is een paar sessies famieopstellingen. Persoonlijk heb ik niet zoveel met mindfulness en meditatie ed, maar ik kan me voorstellen dat een ander er wel baat bij heeft.

Therapie?

Ik heb dit jaar een tijd creatieve therapie gedaan, na alle praat therapieën wilde ik eens iets anders proberen. Want praten kan ik wel, beter dan de meeste therapeuten zelfs, maar het hielp zo weinig.

En ik vond het best heel nuttig. Wat mij zeker inzicht gaf was de familieopstelling, en wat ik ook best even wennen vond was "het gaat hier over jou".
Ik zat in over de situatie van een aantal familieleden, maar daar wilde ze het gewoon niet over hebben. Het moest over mij gaan, en mij alleen, en dat vond ik best wennen maar het gaf me ook te denken: misschien schuil ik wel te makkelijk achter (de problemen van) andere mensen en is het inderdaad wel goed om ook eens echt naar mezelf te kijken.
Dus ik kan dat aanraden.
Het is goed om de vragen echt eens aan te gaan: waarom gun ik anderen wat ik mezelf niet gun? Waarom kan ik niet gewoon plezier hebben en ontspannen? Waarom moet ik mijn recht op bestaan altijd verdienen?

Want op een gegeven moment gaat het je opbreken om alles alleen maar te doen omdat anderen het nodig vinden, of omdat je denkt dat anderen dat van je verwachten.

Tegenovergestelde

Viooltje: 'Ik ben niet gelukkig met mezelf. Nooit geweest ook.'
Viooltje, mensen die het tegenovergestelde zouden zeggen vind ik onuitstaanbaar.
Twee dingen: waar je op stuit is iets wat je kunt benoemen als: de existentiële eenzaamheid van elk mens. Dat is de andere kant van het uniek zijn van de mens. Jij bent alleen jij.
Ten tweede: jezelf kritisch de vraag stellen of datgene wat je nu bent ook is wat je zelf het beste van jezelf vindt is een goede eigenschap, het houdt je kritisch naar jezelf toe. In die kritiek vallen mij twee woorden op.
Het eerste woord is: verveling. Je verveelt je op je werk, huishouden is verveling (denk ik, maar dat kan teveel eigen interpretatie zijn); je hebt geen hobby's of niets wat je energie geeft. Ik zou me even focussen op die verveling op je werk. bespreek het eens met je echtgenoot. Is er ruimte (tijd en ruimte voor financiële risico's) om eens te gaan uitzoeken wat je eventueel voor ander werk zou willen gaan doen? Heb je ooit een IQ-test gedaan? Heb je ooit een beroepentest gedaan? Begin eens bij het begin, bijvoorbeeld hier: https://www.werk.nl/werkzoekenden/werkhoek/ Op dit moment is het mogelijk om gratis een loopbaanadviestraject te doorlopen. Wat let je?
Het tweede woord is: doorzettingsvermogen. Alles wat je doet gaat met 'moeten' (heel herkenbaar). en eigenlijk wil je geen nieuw 'moeten' erbij hebben. Dus nee, geen omscholing, geen cursus, geen vaste hobby. Het kan zijn dat je op dit moment in je leven gewoon even moe bent, moe van alles wat moest (en wellicht zit je tegen de overgang aan). Gebrek aan doorzettingsvermogen kan te maken hebben met gebrek aan energie, gewoon fysieke energie. Het kan ook te maken hebben met 'snel uitgekeken zijn' op iets (vandaar dat ik dacht aan die IQ-test, mensen met een hoog IQ zijn vaak snel verveeld). Het kan ook te maken hebben met je perspectief: wat wil je bereiken met je inzet? Als dat 'gelukkig worden' is, dan zal de last vaak niet opwegen tegen de baat. Ontwikkeling kan beginnen met nieuwsgierigheid, een vraag die je hebt, iets wat je graag wil weten. Ontwikkeling kan ook beginnen met de behoefte om andere mensen gelukkiger te maken, strijd aangaan vanwege iets wat je niet acceptabel vindt. In elk geval is 'verveling op je werk' een goed uitgangspunt om een eigen ontwikkeling te starten.
Wellicht moet je je ook realiseren, dat het grootste geluk niet je eigen gevoel is, maar het geluk dat je anderen geeft. En dat is dan op korte termijn toch de kerstboodschappen doen. Als het in jouw handen is en je hebt geen vrede met het moeten doen wat de rest van je gezin verwacht, neem het dan ook in je handen en doe het zoals jij het wel wil en kunt doen. Als je dat nu even niet voor elkaar krijgt is het wellicht een moment om het radicaal om te gooien: zeg tegen je man en kinderen, ik krijg het dit jaar niet voor elkaar, ik laat het voor deze keer graag aan jullie over. Ze hebben nog 1 dag.

Tsjor

Test?

Hierboven staan al goede tips, maar aangezien je dit al je hele leven hebt: ben je al eens getest op:
- ADHD
- ASS (wat vroeger Asperger heette)
- Hoogbegaafdheid?
Misschien toch de moeite waard om eens uit te laten zoeken.

Dank voor de reacties zover

Ik heb een zoon met ASS en mijn vader verdenk ik er ook van. Dus dat is zeer wel mogelijk, dat er zoiets speelt. Hoogbegaafd ben ik niet, wel flink intelligent; VWO+ advies op basisschool en met 2 vingers in de neus gymnasium gedaan. Daarna hopeloos onderuit gegaan op de uni. Combi van nooit geleerd hoe te leren, weinig contacturen en dus veel zelfstudie (niet handig als je geen discipline hebt en niet snapt wat je moet doen) plus een explosieve situatie thuis en heftig verliefd. Uiteindelijk maar gaan werken en dat beviel beter. Later wel nog papieren in de avonduren gehaald, voor er kinderen kwamen.

Maar goed, stel dat er een etiket (of meerdere) aan te hangen valt, wat schiet ik daar dan mee op? Zoon is ook niks opgeschoten met zijn labeltjes. Als je intelligent genoeg bent en kan compenseren zul je het op het reguliere onderwijs moeten zien te rooien, met de hulp die daar beschikbaar is (weinig tot niks).

Beroepskeuzetesten heb ik vroeger wel gedaan. Kwam uit dat ik de horeca in zou moeten. Leek me toen al geen wijze richting en ik ben nu blij dat ik daar niet zit . Zonder (de juiste) opleiding is het sowieso lastig om op je 50e nog iets anders te gaan doen. Ik denk dat ik maar eens bij mijn werkgever ga kijken of ik daar iets voor elkaar kan krijgen. Op zich heb ik het wel naar mijn zin daar, hele fijne werkomgeving en heel goede werkgever, maar (veel) te weinig uitdaging.

Overgang speelt zeker ook mee. Heb al eerder met depressieve klachten bij de huisarts gezeten die daardoor getriggerd bleken. Maar dat gevoel is er dus altijd al geweest, dat gevoel er niet bij te horen.

Meditatie heb ik ook tijden gedaan, in een eerdere periode waarin het niet goed ging met me. Ook daarvoor geldt dat uiteindelijk de discipline ontbreekt om het vol te houden. Maar dat ga ik zeker weer oppakken. Het abo op Headspace heb ik nog, te lui geweest om het op te zeggen. Dat dus, dat is toch erg?? Alleen de dingen die echt moeten, die lukken. Alles wat daarbuiten valt kost echt enorm veel moeite. Niet omdat het veel moeite is, maar die drempel over, dat doet bijna fysiek pijn... Moeilijk uit te leggen en al helemaal niet te bevatten denk ik als je het zelf niet kent. Kan daar met man dus ook slecht over praten. Hij wil me wel begrijpen, maar kan zich er echt niet in verplaatsen. Die is het tegenovergestelde. Altijd bezig, altijd aan het leren, werken, ontdekken, iets maken. Ben ik zo vreselijk jaloers op...

Tsjor, ik denk dat je gelijk hebt met anderen willen helpen. Doe al mijn hele leven vrijwilligerswerk, ben bloeddonor, werk in de zorg, doneer aan ontelbaar veel goede doelen, collecteer. Ik had ook heel graag pleegkinderen gehad, maar daar was man echt niet voor te porren. Helaas. Maar misschien kan ik daar nog wat mee, iets zoeken dat nog wat meer voldoening geeft. En dan iets waar ik me op vast leg. Meestal doe ik iets dat ik zelf in kan plannen, maar dat blijft dan los-vast. Iets als maatje voor iemand, dat lijkt me wel wat. Maar ik wil eigenlijk die vastigheid niet.

Food for thought. Dank daarvoor allemaal.

Acceptatie

'Maar goed, stel dat er een etiket (of meerdere) aan te hangen valt, wat schiet ik daar dan mee op? Zoon is ook niks opgeschoten met zijn labeltjes. '

Het helpt je accepteren.

Ik sluit me aan bij AnneJ: ik zou toch meer uitzoeken naar de oorsprong van je ongenoegen met jezelf. Ik herken er veel in. Therapeuten konden me niet echt helpen. Maar toen ik er achter kwam dat ik (het enige) kind was een gediagnosticeerde narciste en een autist, begonnen kwartjes te vallen: ik mocht helemaal niet mijzelf zijn, dat was te bedreigend voor mijn moeder. Bij mijn vader kon ik niet terecht want die keek de andere kant op en leefde in zijn eigen wereld. Dus wat deed ik: ik werd heel goed op school en paste me verder aan. Ik ging maar veel naar buiten om mijzelf te voelen, denk ik achteraf. Maar ik heb er jaren last van gehad dat ik mijzelf niet kon zijn, niet kon accepteren, niet leuk vond. Altijd ergens aan moeten voldoen, dat werk. De therapeuten in die tijd hadden heel weinig kaas gegeten van (verborgen) narcisme. Ik zeg niet dat dat bij jouw familie zit, maar ergens moet er iets ontstaan zijn.

Die onderliggende mechanismes leren zien, daarin mijzelf vergeven omdat ik er als klein kind maar het beste van maakte en dat later doorzette. Zien dat ik van de buitenwereld geen tot nauwelijks stimulans had gehad om mijzelf te zijn,samen met de acceptatie en de rust die kwam van meditatie, maakte dat ik meer mijzelf ging 'voelen' en kon werken met de oude copingmechanismes.

boekentip "Van jezelf houden", van Sabine Standenat.

Diagnose

Ik zou het een diagnose noemen en geen etiketje. Je krjjgt geen ding op je voorhoofd.
Ik ken meerdere mensen die na hun 50e vastliepen en alsnog een diagnose kregen na onderzoek (adhd of asperger). Alleen een diagnose zal je inderdaad niet helpen, maar je krijgt wat handvatten en er zullen misschien wel veel puzzelstukjes op hun plaats vallen. Ook voor partner of kinderen en vrienden kan het meer inzicht geven in hoe op jou te reageren. Mijn vader kreeg op zijn 90e de diagnose adhd. Reken maar dat hij op die leefrijd nog baat had bij medicatie. Hij was ook bijzonder intelligent en heeft zijn leven lang van alles kunnen verhullen, maar zijn flexibiliteit nam af op hogere leeftijd en dat deed hem de das om. En ons heeft het heel veel duidelijk gemaakt over zijn gedrag en onze opvoeding.
Eerst maar eens afwachten of het inderdaad zoiets is lijkt me.

Etiket

Ik zie het meer zo, je hebt het beest Hond, maar zijn alle honden hetzelfde? Nope. Als een teckel zou (moeten) proberen om een hazewindhond te zijn zal het beestje het knap moeilijk hebben. En we hebben ook het 'beest' mens, de een is asperge, de ander.... Noem maar op. Dat heeft niks met een etiketje te maken maar met eigenschappen. Een diagnose is niets meer of minder dan zoeken naar welke eigenschappen je dan hebt. Dat we daar een naam aan geven is alleen maar logisch. Dat geven we aan alles, tafels stoelen, honden. En mensen.

Mwoa

Ik denk niet dat je weer op zoek moet in die hoek.
Ik denk dat de kans echt heel klein is dat je er voldoende aan gaat hebben.
Er zijn echt veel meer matige dan goede hulpverleners en de kans is groot dat je gewoon wat aangesmeerd gaat krijgen. (Want het gaat meestal eerder over ‘geloven’ dan over wetenschap.
En zoals ik jou inschat nav je posts lijkt me de kans echt klein dat een hv jou voldoende te bieden heeft.

Zelf heb ik nu ook ervaring met eea (voor mezelf en anderen) en terugkijkend vind ik dat de meesten erg lief en aardig waren maar wat ik er uiteindelijk nu echt aan gehad heb? Mwoa. Sommigen waren ronduit schadelijk en kwalijk bezig ook al hadden ze hun goede momenten.

Ik vind je verhaal op veel punten herkenbaar en vraag me ook wel af of je niet teveel verwacht? Ik bedoel dus dat daar misschien een flink pijnpunt ligt. Want je klinkt dus, gemiddeld gezien, juist prima geslaagd maar jouw eisen tav jezelf liggen blijkbaar nogal hoog.

Goed plan

'Ik denk dat ik maar eens bij mijn werkgever ga kijken of ik daar iets voor elkaar kan krijgen.' Goed plan. Iets nieuws met wat meer uitdaging. Maar houd er rekening mee, dat ook daar na een tijdje verveling op kan treden. Als je dat weet kun je erop voorbereid zijn. Dat zie ik ook bij je zoektocht naar een goede manier om anderen te ondersteunen: 'Maar ik wil eigenlijk die vastigheid niet.'. Vastigheid kan leiden tot verveling, voor je gevoel.
Ik heb wel nog een tip voor je: taalmaatje worden, of vrijwilliger bij vluchtelingenwerk voor maatschappelijke ondersteuning. Je komt dan in aanraking met vaak hele gezinnen, die de weg moeten vinden in Nederland. Garantie: geen kans op verveling, zeker niet als je maatschappelijke ondersteuning doet: hoe kom je aan een bed, aan stoelen, hoe maak je duidelijk dat ze eerst vloerbedekking moeten kopen en dan pas een flatscreen (als er nog geld over is); hoe ga je om met ontevreden mensen, met de papierwinkel die Nederland over hen uitstort, met alles wat online fout kan gaan etc. En je bouwt, als het goed gaat, een hechte band op met een gezin. Het vraagt veel creativiteit en oplossend vermogen.
Persoonlijk zie ik ook niet zoveel heil is een diagnose in de richting van het autisme-spectrum. Ik kreeg het etiketje 'HB' onverwacht bij een psychiatrisch onderzoek. Het heeft me wel geholpen om te snappen waarom ik sommige mensen niet snap en waarom zij mij niet snappen. Dat heeft me wel geholpen om mezelf wat beter te accepteren, maar ook om te accepteren als ik niet begrepen wordt.
Vooralsnog: goede kerstdagen met mensen om je heen die in elk geval wel gelukkig zijn met jou. En hopelijk genoeg energie om in 2021 weer wat anders te gaan proberen. Je hebt nog tijd genoeg om nieuwe dingen te leren.

Tsjor

Herkenning

Ik herken veel in je verhaal.
Het uitstelgedrag is heel menselijk, in het Engels is er een uitdrukking voor: 'procrastination is my middle name' met meer dan 8.000.000 hits in Google.
Ik kan wel degelijk dingen afmaken, als het me interesseert en de studie, het werk zo ingericht is dat ik het op mijn manier kan doen. Helaas is dat niet altijd zo, of beter gezegd: meestal niet. En dan nog, naar verloop van tijd slaat de verveling weer toe.
Op het werk heb je een manager nodig die ziet hoe zij/hij het beste uit de medewerkers kan halen, ook al zitten daar wat eigenheimers tussen. Wat mij betreft valt dat ook onder inclusief denken. Helaas omringen de meeste managers zich het liefst met kloontjes van zichzelf.
En thuis moet je het doen met een niet volmaakt huishouden.
Aan de ene kant is er acceptatie nodig, aan de andere kant moet je jezelf en je huisgenoten af en toe een schop onder de kont geven.
Je noemt het voorbeeld van boodschappenlijstjes voor kerst. Ook daar kan je de lat wat lager leggen. Ik ben op een zeker moment begonnen met iedereen doet wat, de kinderen waren nog vrij jong en toen ze wat ouder waren, mochten ze zelf de inkopen doen. Vonden ze fantastisch. Of kant en klare gerechtjes kopen.
Trek jezelf los van de gedachte dat van alles moet en probeer je meer te richten op wat kan. Dat helpt mij in ieder geval enorm.
Dat betekent wel dat ik niet dat perfecte leven leidt dat ik overal om me heen zie.
En ja, het betekent ook dat ik bij tijd en wijl problemen heb op mijn werk, omdat men daar weer eens iets heeft bedacht dat voor mij niet werkt. Dat is vervelend. Ik ben overigens nooit de enige waar het niet voor werkt. Als het ziekteverzuim weer eens piekt, dan hebben we een manager die wel weet hoe je werk moet verdelen, maar niet hoe je mensen moet aansturen.

doen

Ik geloof ook niet dat je er gelukkiger van wordt van al dat ge-therapie en het plakken van labels. Ga wat doen. Ga bv op boksen of andere zelfverdediging om goed van je af te leren slaan en fysiek beter in je vel te zitten. Ga op theatersport om te spelen met je emoties. Dan moet je wel Kom van die bank af. Of ga wekelijks helpen met taallessen met asielzoekers. Of bedenk iets anders zelf.
Ja, is nu een beetje lastig nog met corona, maar wie weet kan je zoiets eens overwegen..

Herkenbaar

Ik heb dit ook. "Alleen de dingen die echt moeten, die lukken. Alles wat daarbuiten valt kost echt enorm veel moeite. Niet omdat het veel moeite is, maar die drempel over, dat doet bijna fysiek pijn... Moeilijk uit te leggen en al helemaal niet te bevatten denk ik als je het zelf niet kent." Echt bizar hè! Je snapt het van jezelf gewoon helemaal niet. En je wordt er ook boos van, op jezelf. Ik denk ook dat dit het is wat maakt dat je ongelukkig bent met jezelf (ik dus ook). Je houdt je gewoon niet aan je ‘afspraken’: je weet dat het moet, of dat je het wil, of dat het zinnig zou zijn, of dat het iets op gaat leveren. Je had gezegd dat je het zou doen. En toch doe je het niet. Je zit erbij en je kijkt ernaar en er is niet doorheen te komen. Soms heb ik het gevoel dat ik ga exploderen. Dan zoek ik afleiding: in lezen, in wandelen, in winkelen, in redderen. Dit gaat met pieken en dalen. In actie komen helpt. Dingen doen helpt. Bewegen helpt. Maar er blijft veel energieverlies in de gewone dingen en Ik kom niet langdurig boven ‘overleef-niveau’ uit.

Bij mij is er wel, als volwassene, een diagnose gesteld: AD(H)D. Ik heb ook over autisme gelezen, ook om te kijken of ik mezelf erin zou herkennen maar ondanks dat ik daar wel elementen van herken (problemen met informatieverwerking, overprikkeling, denk-doe-blokkades) herken ik me niet in beschrijvingen van van context-blindheid of niet kunnen interpreteren van sociaal gedrag. Ik ben (getest) HB maar heb desondanks veel moeite gehad in mijn schoolcarrière. Ik heb wel een HBO-diploma gehaald. Ik werk ver onder mijn cognitieve niveau en verveel me dood. Tegelijkertijd weet ik echt niet of ik een veeleisender baan zou aankunnen. Dat zou dan een heel specifieke baan moeten zijn, met vooral analytisch/creatief werk en erg weinig organisatorische en vooral administratieve taken. De laatste soort taken trekken mij helemaal leeg. Het voelt flauw om dat te zeggen: iedereen moet nou eenmaal best veel van dat soort dingen doen en ook mensen die duidelijk minder slim zijn dan ik, kunnen/doen/moeten dat gewoon dus … Daarover voel ik me best vaak zwak en stom. Sinds ik mijn diagnose heb, weet ik dat ik zo niet moet denken. Maar dat helpt toch niet. Het heeft ook te maken met dat ik ‘eigenlijk’ zoveel wensen heb, zoveel dingen zou willen doen, zoveel vage plannen heb. Ik ben eigenlijk een heel energiek mens, met veel drive en levenslust. Ik heb helemaal geen talent voor het leven in enerzijds chaos en anderzijds sleur. Maar ik krijg die creatieve energie niet gebundeld naar buiten, in actie en resultaat. Dat veroorzaakt veel onrust en frustratie.

Laatst zei iemand tegen me (ironisch bedoeld): “Je moet maar zo denken: Ik heb een slecht karakter, maar wat ik ermee heb bereikt is zo gek nog niet!” Ik moest erg lachen. Dat is precies wat ik nodig heb, dat soort maffe gedachten. Ik heb geen tips. Jezelf aanvaarden en mét jezelf werken, is het enige wat erop zit, al ben ik er zelf ook niet goed in. Maar ik wilde toch reageren, gewoon omdat ik zo herken wat je schrijft. Dat alleen vind ik zelf al fijn, te weten dat ik niet de enige ben.

Niks moeten, dingen zelf willen

Ben er zelf op latere leeftijd achter gekomen dat ik hoogbegaafd ben. Daarna heeft het nog jaren geduurd voordat ik snapte wat dat inhield voor mij. En nog denk ik soms, jaja, zal wel verkeerde testuitslag zijn.
Moeite met leren uit boeken, kan dat nog steeds niet. Zo saai. Wel creatief en analytisch net als jij, veel energie, ook (veel) tijd nodig om te verwerken wat er allemaal binnenkomt. Denktijd.

Ik heb een carrierreswitch gemaakt toen ik 48 was. Van vaste dienst naar freelance, in eigen vakgebied. Met een behoorlijk hoog uurtarief, als ik 8 maanden 16 u per week werk, heb ik genoeg inkomen. De beste beslissing ooit: alleen nog leuke tijdelijke klussen, geen doodvermoeiende kantoorpolitiek meer, opdrachten met een begin en een eind, meerdere opdrachtgevers dus uitdaging in snel analyseren nieuwe situaties en inhoud nieuw werkveld eigen maken.

Daarnaast genoeg tijd over om andersoortige projecten te doen, die niet perse geld opleveren. Tijd om te experimenteren. Tijd om gratis online cursussen te doen van een paar weken, van alleen de dingen die ik leuk vind. Gewoon omdat ik het interessant vind. Lekker opslurpen. En dingen maken doe ik ook. Beetje fröbelen op de pc met beeld en video.

En dan gaan de dingen steeds moeitelozer. Hele rare gewaarwording. Administratie kan ik best maar heb ik een hekel aan, dus dat besteed ik uit. Alles waar herhaling in zit, doe ik zo weinig mogelijk of niet, of besteed ik uit.

Ik hoef niemand verantwoording af te leggen voor mijn keuzes. Ik neem steeds meer écht mijn eigen beslissingen. Ik denk bij alles: voor wie of waarom doe ik dit? Is het omdat ik denk dat het moet? Of omdat ‘men’ (wie is dat?) vindt dat het moet? Voor de buitenwereld? Omdat ik vind dat ik het moet kunnen? En waarom vind ik dat? En al kan ik het, waarom moet ik het doen?

Amsterdamse

Ik zit mee te lezen in dit draadje en wordt getrickerd door je bericht.

Ik worstel ook met mn werk, verveel mij ook snel. Heb nu gesolliciteerd naar iets wat ik leuk vind, maar waarvan ik ook weet dat ik daar over 2 jaar ook wel weer klaar mee ben. Huidige functie heb ik ook pas 2 jaar.

Soms denk ik dat het is vanwege corona: veel thuiswerken, weinig prikkels van buiten. Ik kan buiten mijn werk niks op zoeken, zit altijd maar thuis. Alles moet gepland dus dan haak ik al weer af, ik wil gewoon zelf beslissen wanneer ik waar heen ga.

Maar als ik dan lees wat jij gedaan hebt, denk ik: dat wil ik ook! Het speelt al een tijdje door mijn gedachten, maar toch vind ik die drempel ook weer te hoog met 2 kinderen en andere vaste lasten en een nu heel riant salaris

Typhon

Wat je schrijft over bijna fysieke pijn is zo herkenbaar. Ogenschijnlijke simpele zaken kunnen zoveel moeite kosten....

MarSy

Ik snap enorm goed dat de drempel hoog voelt, heb zelf ook twee kinderen en hypotheek en vaste lasten. Bij mij begonnen de nadelen van mijn vaste baan zo zwaar te tellen dat ik het bijna niet meer kon opbrengen.

Ik ben als freelancer gestart en in mijn eigen vakgebied gebleven. In mijn oude baan was ik senior. Wat er gebeurde toen ik ging freelancen had ik niet verwacht: ik werd direct als deskundige gezien. Dat is een riante plek: geen tijd of moeite meer hoeven stoppen in iets/jezelf bewijzen, maar direct gezien worden en dus ook veel meer kunnen bereiken. Ik doe geen consultancy, btw. Mijn werk heeft meestal meer ‘eindresultaat’. Af en toe ook advieswerk.

De afgelopen twee jaar heb ik drie compleet andere projecten gedaan. Vanwege eigen interesse, vanwege betrokkenheid en verbazing (ok, ook verontwaardiging over een ‘misstand’ . Eentje is een succes, en rond ik volgend jaar af, met een samenwerking met een andere partij. Blijf dan nog een beetje betrokken en ontvang wel jaarlijks percentage van de omzet. Heel apart ook, hahaha, nooit gedacht. Die andere twee waren ook leuk om te doen, als experiment en ervaring, maar ga ik niet mee verder.

Ik ben als freelancer gestart met één klus bij één opdrachtgever, gevonden toen ik nog in vaste dienst zat. Baan opgezegd (en slapeloze nachten gehad). Na die klus werd ik weer gevraagd voor een andere afdeling. En had ik tijd om meerdere opdrachtgevers te zoeken. En heb tot nu toe nooit zonder werk gezeten, integendeel.

Het is een beetje zoeken wat je fijn vind. Ik persoonlijk hou erg van veel afwisseling. interim opdrachten van 2 jaar en dan fulltime past niet bij mij. Mijn afzonderlijke opdrachten zijn gemiddeld 3 maanden en dan 16 uur. Soms langer en ook onregelmatiger wat betreft tijd, dus in het begin 4 uur per week, en op het eind 40 uur. Aangevuld met losse projecten. Ik rol van de ene opdracht in de andere. Ik werk gemiddeld zo’n 32 uur per week, want opdrachten overlappen ook gedeeltelijk.

Enne, ik denk dat het bij jou niet is vanwege corona Ik ken die gleufjes waar je gedachten dan inschieten. Ook wel smoesjes genoemd Daarom stel ik mezelf steeds die vragen: waarom doe ik dit wel/niet (angst, gemakzucht, pleasen, etc), van wie moet dit?

Jemig, wat een lap tekst weer. Bottomline is, denk ik, omdat het allemaal ‘van mij’ is en voelt, het eeuwige moeten en de moeheid ervan af is. En dan gaat het ineens bijna moeiteloos.

Wat ik ervan weet...

Jouw verhaal zo lezende kwam ik op deze uitspraak:
“Hoogbegaafd ben ik niet, wel flink intelligent; VWO+ advies op basisschool en met 2 vingers in de neus gymnasium gedaan. Daarna hopeloos onderuit gegaan op de uni. Combi van nooit geleerd hoe te leren, weinig contacturen en dus veel zelfstudie”
Als er iets signalen zijn van hoogbegaafdheid dan is dit het wel. Inzicht hierin, en het feit of je in die categorie valt, zal waarschijnlijk heel erg helpend zijn voor de innerlijke onvrede, de verveling en de vermoeidheid. Zelf kwam ik er ooit bij een psychologisch onderzoek in combinatie met een intelligentie test achter dat ik aan het randje van hoogbegaafdheid zit. De hele middelbare school vreselijk gestruikeld, het onbegrip van medeleerlingen en nog erger, de leraren. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik het juist bij mezelf ging zoeken. En een nog lagere opleiding, cq. baan accepteerde. Pas toen ik bij een sollicitatie niet geaccepteerd werd omdat mijn toekomstige manager veel lager scoorde op IQ (hij zat in hetzelfde werving en selectie proces), realiseerde ik me dat ik mezelf altijd veel te laag heb ingeschat. Inmiddels werk ik alweer 10 jaar als zelfstandige en doe ik alles zoals ik het wil en met veel plezier!

Nog iets

Er schiet me nog iets te binnen. Het is een fabeltje te denken dat als je hoogbegaafd bent, je alles zo maar kunt en overal goed in bent. Het gross van de hoogbegaafden valt in het onderwijsproces ergens uit. Simpel weg omdat het onderwijssysteem niet gemaakt is op hoogbegaafden. Ze worden domweg niet begrepen.

Geen goede term

Eigenlijk vind ik hoogbegaafd ook geen goede term. De vraag die toch gelijk opkomt is, hoogbegaafd in wat?
Want een hoogbegaafde is niet goed in alles. Je wordt er geen topvoetballer mee, of concertpianist, of wetenschapper, of briljant zakenman. Misschien wel hoor, er zullen er vast zijn, maar niet gegarandeerd.
Gezien de ondersteuning en aanpassing die een hoogbegaafde eigenlijk zou moeten hebben om tot zijn recht te komen, zou ik liever een andere term zien die beter aangeeft wat iemand wel en niet kan en nodig heeft. Maar zelf heb ik niet zo gauw een alternatief.

Het is geen handicap maar kan het wel worden.

als we dan toch gaan labelen

Of je bent niet hoogegaafd, maar gewoon overspannen, burn out, depressief.