Ons meisje doet zichzelf pijn
Onze dochter (7,5) heeft op de een of andere manier zichzelf aangeleerd om bij situaties van heftige emotie, pijn en/of verdriet zichzelf pijn te doen. Dat uit zich gelukkig niet in letsels, maar gezond vind ik het ook allerminst. Vooral omdat ze het steeds vaker lijkt te doen.
Ze slaat en knijpt zichzelf dan. Ik vind het naar om te zien en zou haar graag een ander coping mechanisme willen bieden dat niet ten koste gaat van haarzelf.
Het belangrijkste is dat ze leert dat het niet nodig is, dat het geen oplossing is en dat ze meer waard is dan dat. Dat ze niet zo met zichzelf om hoeft te gaan, omdat ze dat niet verdient.
Voor zover wij weten is ze hiermee begonnen na een operatie aan haar ogen toen ze vijf was. Net na de narcose en tijdens boze buien in de nasleep. Het afgelopen jaar lijkt ze het steeds vaker te doen op 'crisismomenten' en ook meer zichtbaar voor anderen. Bijvoorbeeld dat ze in haar wangen knijpt en daar de afdrukken van haar nagels in staan.
Als iemand tips heeft om dit op een begripvolle en liefdevolle manier af te leren/te corrigeren of een alternatief te bieden, hoor ik het graag.
Zou een brief schrijven haar helpen. Een brief waarin ze schrijft dat het haar spijt? Een hulpmiddel voor haar om zichzelf te kunnen vergeven?
Eens heeft kind hier, na het ontvangen van een afscheidskaart van school, gevraagd of de kaart in de vuurkorf mocht. Kind had behoefte aan deze vorm van schepen verbranden en verder willen gaan. Maar je dochter kan die brieven ook juist gaan koesteren en zo haar boosheid ‘ parkeren’.
Flanagan schreef op 06-03-2023 om 15:03:
Zou een brief schrijven haar helpen. Een brief waarin ze schrijft dat het haar spijt? Een hulpmiddel voor haar om zichzelf te kunnen vergeven?
Eens heeft kind hier, na het ontvangen van een afscheidskaart van school, gevraagd of de kaart in de vuurkorf mocht. Kind had behoefte aan deze vorm van schepen verbranden en verder willen gaan. Maar je dochter kan die brieven ook juist gaan koesteren en zo haar boosheid ‘ parkeren’.
Ik betwijfel of ze daar al de woorden voor heeft/kan vinden. Maar ik zal het zeker in mijn achterhoofd houden en misschien met de therapeute bespreken.
Voor mij werkte brieven schrijven heel verhelderend en helend. Maar ik ben dan veel ouder. Toen ik haar leeftijd had, kon ik dat ook niet helaas. Het had veel ellende gescheeld als ik toen had kunnen beschrijven wat er in mijn hoofd gebeurde.
Even een update...dochter heeft het eerste therapietraject bij de kindertherapeute inmiddels afgerond en we merken dat ze daar echt wat aan gehad heeft en dingen geleerd heeft.
Vanochtend waren we bij de kindertandarts/ortho. De beugel die dochter in januari heeft gekregen helpt wel. Ze slikt nu weer normaal en de open beet is al goed hersteld, maar het ding blijft wel nog een tijdje zitten. Wel moet ze binnenkort nog een beugel om haar kaken te gaan verbreden, want zowel haar boven- als haar onderkaak zijn te smal. En aan de achterzijde van haar voortanden zitten zwakke plekken dus die moeten ook gerepareerd worden (wortelkanaalbehandeling, stiften en metalen plaatjes ter bescherming tegen de achterkant).
Dat is natuurlijk best weer heel wat voor een meisje van net acht en hoewel er echt wel weerstand was (ik wil dat niet, ik vind het stom, ik ben er helemaal klaar mee) en toch ook de nodige tranen, was er geen ontploffing en heeft ze zichzelf geen pijn gedaan.
Ze mocht zelf kiezen of ze eventueel een roesje wilde voor de behandeling aan haar voortanden en ook of ze twee losse afspraken wilde of alles in één keer. Ze wilde absoluut geen roesje en liefst maar één afspraak. De tandarts gaf aan dat hij het heel stoer van haar vond dat ze daarvoor durfde te kiezen en toonde veel begrip voor het feit dat het toch allemaal niet fijn voor haar is.
Dochter reageerde daarop door aan te geven dat ze het heel fijn vond dat haar de keuze werd gegeven. Dat vond ik heel knap van haar, dat ze dat zelf zo kon benoemen. We hebben al wel vaker gemerkt dat een bepaalde mate van autonomie haar goed doet.
Thuis vroeg ze of ik haar handjes wilde masseren 'want ik moet even mijn spanning ontladen en anders ben ik bang dat ik mezelf ga slaan'.
Ondanks dat ze me nog nodig had om die spanning te ontladen vind ik het wel heel knap dat ze zo goed aan kon geven wat ze nodig had en haar gevoel kon benoemen voor wat het was. Zo trots op ons meisje en wat ze de afgelopen periode allemaal heeft geleerd.
Ondanks dat ik zelf ook baal van de hele situatie en het best wel vragen en ook wel boosheid (waarom altijd zij, waarom zo jong al zoveel gedoe en gepruts) oproept, lukte het me om rustig te blijven en dochter te bieden wat ze nodig had. We kunnen het wél. Samen. Dat geeft vertrouwen.
Zelf heb ik een vrees voor de tandarts en wil al een verdoving bij verwijderen tandsteen. Dan zit ik tenminste rustig en is de tandarts sneller klaar.
Waarom wilt je dochter geen roesje?
Flanagan schreef op 10-05-2023 om 15:34:
Zelf heb ik een vrees voor de tandarts en wil al een verdoving bij verwijderen tandsteen. Dan zit ik tenminste rustig en is de tandarts sneller klaar.
Waarom wilt je dochter geen roesje?
Dochter is dus gek genoeg niet bang, alleen het trekken van tanden en kiezen vindt ze eng. Verdoving en boren geeft ze niks om.
En narcose. Daar heeft ze al meerdere keren erg slecht op gereageerd met nog weken boze buien om het minste of geringste dus ik heb een sterk vermoeden dat dat de reden is dat ze het niet wil.
Ze maakte direct heel duidelijk een keuze en dat vind ik bewonderenswaardig dus ik wil haar eigenlijk ook niet meer proberen om te praten.
MamaE schreef op 10-05-2023 om 15:09:
Even een update...dochter heeft het eerste therapietraject bij de kindertherapeute inmiddels afgerond en we merken dat ze daar echt wat aan gehad heeft en dingen geleerd heeft.
Vanochtend waren we bij de kindertandarts/ortho. De beugel die dochter in januari heeft gekregen helpt wel. Ze slikt nu weer normaal en de open beet is al goed hersteld, maar het ding blijft wel nog een tijdje zitten. Wel moet ze binnenkort nog een beugel om haar kaken te gaan verbreden, want zowel haar boven- als haar onderkaak zijn te smal. En aan de achterzijde van haar voortanden zitten zwakke plekken dus die moeten ook gerepareerd worden (wortelkanaalbehandeling, stiften en metalen plaatjes ter bescherming tegen de achterkant).
Dat is natuurlijk best weer heel wat voor een meisje van net acht en hoewel er echt wel weerstand was (ik wil dat niet, ik vind het stom, ik ben er helemaal klaar mee) en toch ook de nodige tranen, was er geen ontploffing en heeft ze zichzelf geen pijn gedaan.
Ze mocht zelf kiezen of ze eventueel een roesje wilde voor de behandeling aan haar voortanden en ook of ze twee losse afspraken wilde of alles in één keer. Ze wilde absoluut geen roesje en liefst maar één afspraak. De tandarts gaf aan dat hij het heel stoer van haar vond dat ze daarvoor durfde te kiezen en toonde veel begrip voor het feit dat het toch allemaal niet fijn voor haar is.
Dochter reageerde daarop door aan te geven dat ze het heel fijn vond dat haar de keuze werd gegeven. Dat vond ik heel knap van haar, dat ze dat zelf zo kon benoemen. We hebben al wel vaker gemerkt dat een bepaalde mate van autonomie haar goed doet.
Thuis vroeg ze of ik haar handjes wilde masseren 'want ik moet even mijn spanning ontladen en anders ben ik bang dat ik mezelf ga slaan'.
Ondanks dat ze me nog nodig had om die spanning te ontladen vind ik het wel heel knap dat ze zo goed aan kon geven wat ze nodig had en haar gevoel kon benoemen voor wat het was. Zo trots op ons meisje en wat ze de afgelopen periode allemaal heeft geleerd.
Ondanks dat ik zelf ook baal van de hele situatie en het best wel vragen en ook wel boosheid (waarom altijd zij, waarom zo jong al zoveel gedoe en gepruts) oproept, lukte het me om rustig te blijven en dochter te bieden wat ze nodig had. We kunnen het wél. Samen. Dat geeft vertrouwen.
Wat een mooie en waardevolle stappen hebben jullie gezet!!! 
Gingergirl schreef op 10-05-2023 om 16:23:
[..]
Wat een mooie en waardevolle stappen hebben jullie gezet!!!
Weet je, als ik er nu op terug kijk doe ik helemaal niet zo heel veel anders dan rustig blijven (zelfbeheersing) en net een klein beetje meer tijd en ruimte bieden voor dochter haar gevoelens, net een beetje minder star en hard zijn. Ik begrijp ook niet zo goed waarom ik dat eerder wel nodig vond. Juist door die ruimte niet of te weinig te bieden escaleerde het regelmatig en ontstond er een hele giftige dynamiek tussen ons waarin we dingen riepen die we niet meenden en elkaar pijn deden.
Vanavond wilde dochter haar tanden niet poetsen, want het had toch allemaal geen zin. Ze was gewoon even boos en gefrustreerd en verdrietig om alles wat er aan haar gebit mankeert. En dat is logisch. Waar ik eerder dan meteen in de 'maar het moet toch/je hebt niks te willen' en uiteindelijk de 'zoek het uit met je ellende' modus schoot en het vaak eindigde met een gigantische huilbui van dochter en dan moest man het hele drama weer komen oplossen, lukt het me nu om begrip te tonen, haar heel even twee minuten boos te laten zijn en te laten huilen, haar vast te houden en een knuffel te geven en dan zet ze zelf alweer haar schouders eronder zonder verder drama.
En als ik nu op eerdere situaties terugkijk, dan begrijp ik echt niks van die aanpak.
Waarom in vredesnaam zo hard tegen zo'n klein meisje? Om mijn eigen emoties te verdringen? En tegen welke prijs dan? Ruzie met dochter, een rotgevoel en daarna alsnog niet kunnen omgaan met mijn emoties plus schuldgevoel.
Ik hoop enorm dat deze kleine verandering dan ook echt 'de sleutel' is naar hoe het wel moet. In ieder geval geeft het ons allebei vertrouwen in onszelf en elkaar.
MamaE schreef op 11-05-2023 om 00:40:
[..]
Weet je, als ik er nu op terug kijk doe ik helemaal niet zo heel veel anders dan rustig blijven (zelfbeheersing) en net een klein beetje meer tijd en ruimte bieden voor dochter haar gevoelens, net een beetje minder star en hard zijn. Ik begrijp ook niet zo goed waarom ik dat eerder wel nodig vond. Juist door die ruimte niet of te weinig te bieden escaleerde het regelmatig en ontstond er een hele giftige dynamiek tussen ons waarin we dingen riepen die we niet meenden en elkaar pijn deden.
Vanavond wilde dochter haar tanden niet poetsen, want het had toch allemaal geen zin. Ze was gewoon even boos en gefrustreerd en verdrietig om alles wat er aan haar gebit mankeert. En dat is logisch. Waar ik eerder dan meteen in de 'maar het moet toch/je hebt niks te willen' en uiteindelijk de 'zoek het uit met je ellende' modus schoot en het vaak eindigde met een gigantische huilbui van dochter en dan moest man het hele drama weer komen oplossen, lukt het me nu om begrip te tonen, haar heel even twee minuten boos te laten zijn en te laten huilen, haar vast te houden en een knuffel te geven en dan zet ze zelf alweer haar schouders eronder zonder verder drama.
En als ik nu op eerdere situaties terugkijk, dan begrijp ik echt niks van die aanpak.
Waarom in vredesnaam zo hard tegen zo'n klein meisje? Om mijn eigen emoties te verdringen? En tegen welke prijs dan? Ruzie met dochter, een rotgevoel en daarna alsnog niet kunnen omgaan met mijn emoties plus schuldgevoel.Ik hoop enorm dat deze kleine verandering dan ook echt 'de sleutel' is naar hoe het wel moet. In ieder geval geeft het ons allebei vertrouwen in onszelf en elkaar.
Jazeker is dit de sleutel MamaE! En die modus had jij gewoon nog niet gevonden/ nog niet geleerd.
Nu heb je dat wel, super mooi toch?
Fijn dat je je hebt opengesteld voor andere manieren van omgaan met deze situaties.
En ja, fijn als je dat eerder had geweten/gedaan. Maar ik, en ik denk iedereen, heeft vast een lijstje met dingen die je nu anders zou doen. Er staan nogal belangrijke dingen op mijn lijstje...
Maar het feit dat je in kon zien dat er betere manieren zijn én dat je dat kon toepassen, is heel veel waard. Goed bezig 
Zachtere tandenborstel?
Pijnlijk tandvlees of gevoelige tanden vragen om een fijne tandenborstel. Ik poets, al sinds de aanschaf van een beugel, met de soft van sensodyne vanwege de ronde haren. Maar de sensodyne-borstels met gekleurde toppen vind ik weer te scherp.
Geef haar een fijne zachte, wel vaak prijzige, tandenborstel als kadootje zodat je laat zien te begrijpen dat het lastig is voor haar. Ze zegt’ het heeft geen zin’, maar ze kan bedoelen ‘ het doet te veel pijn’.
Biedt haar een praktische oplossing voor haar probleem. Misschien weet ze niet dat er zulke zachte tandenborstels bestaan..
Flanagan schreef op 11-05-2023 om 07:33:
Zachtere tandenborstel?
Pijnlijk tandvlees of gevoelige tanden vragen om een fijne tandenborstel. Ik poets, al sinds de aanschaf van een beugel, met de soft van sensodyne vanwege de ronde haren. Maar de sensodyne-borstels met gekleurde toppen vind ik weer te scherp.
Geef haar een fijne zachte, wel vaak prijzige, tandenborstel als kadootje zodat je laat zien te begrijpen dat het lastig is voor haar. Ze zegt’ het heeft geen zin’, maar ze kan bedoelen ‘ het doet te veel pijn’.
Biedt haar een praktische oplossing voor haar probleem. Misschien weet ze niet dat er zulke zachte tandenborstels bestaan..
Dat denk ik niet. Ze heeft nu geen pijn. En ze heeft dat ook al eerder eens gezegd, toen ze net had gehoord dat haar kiezen getrokken moesten worden. Waarom zou je tanden gaan poetsen waar toch van alles mee is? In plaats van daar meteen tegenin gaan heb ik nu een beetje meegeveerd met haar - volstrekt logische en terechte - gevoelens en dat hielp. Ik vind het wel jammer dat ik daar zo veel tijd voor nodig heb gehad om op dat punt te komen en dat we daar te veel onnodige ruzies over hebben gehad. Maar goed, het resultaat telt zullen we maar zeggen. Het is nooit te laat om te leren.
Het is ook sterk dat je jezelf een andere mindset hebt aangeleerd. Misschien kan je er ook een sausje humor erover heen gooien.
Dus niet zoals vroeger wijzen op het ‘moet’, waar je ook mee gestopt bent, maar je kan ook aangeven dat poetsen niet alleen is voor behoud van je tanden maar dat je ook met een frisse smaak in de mond, je bed in stapt. Als ze dat niet nodig vindt, laat je het los.
Flanagan schreef op 11-05-2023 om 16:46:
Het is ook sterk dat je jezelf een andere mindset hebt aangeleerd. Misschien kan je er ook een sausje humor erover heen gooien.
Dus niet zoals vroeger wijzen op het ‘moet’, waar je ook mee gestopt bent, maar je kan ook aangeven dat poetsen niet alleen is voor behoud van je tanden maar dat je ook met een frisse smaak in de mond, je bed in stapt. Als ze dat niet nodig vindt, laat je het los.
Nee joh, dit meisje heeft (nu) blijkbaar alleen maar bevestiging/ruimte nodig voor haar emoties, verder niets.
MamaE, het lijkt zo simpel en dat is het vd ene kant ook, vd andere kant is het juist 1 vd moeilijkste dingen en is het voor velen een leerproces. (en sommigen leren het nooit)
En weet je MamaE, het is ook gewoon communicatie en je ‘hoorde’ haar wellicht niet goed. Ze was (denk ik) niet tegen je aan aan het schoppen maar wilde je iets laten zien van haar emoties. Als jij dan op het eerste reageert zit je in een vette miscommunicatie.
Gebeurt me nog steeds bij inmiddels grote kinderen. Vooral als ik erg met mezelf bezig ben (moe, ziek, niet goed genoeg voor mezelf gezorgd) en de ander dan niet genoeg hoor.
MamaE schreef op 11-05-2023 om 00:40:
[..]
Weet je, als ik er nu op terug kijk doe ik helemaal niet zo heel veel anders dan rustig blijven (zelfbeheersing) en net een klein beetje meer tijd en ruimte bieden voor dochter haar gevoelens, net een beetje minder star en hard zijn. Ik begrijp ook niet zo goed waarom ik dat eerder wel nodig vond. Juist door die ruimte niet of te weinig te bieden escaleerde het regelmatig en ontstond er een hele giftige dynamiek tussen ons waarin we dingen riepen die we niet meenden en elkaar pijn deden.
Vanavond wilde dochter haar tanden niet poetsen, want het had toch allemaal geen zin. Ze was gewoon even boos en gefrustreerd en verdrietig om alles wat er aan haar gebit mankeert. En dat is logisch. Waar ik eerder dan meteen in de 'maar het moet toch/je hebt niks te willen' en uiteindelijk de 'zoek het uit met je ellende' modus schoot en het vaak eindigde met een gigantische huilbui van dochter en dan moest man het hele drama weer komen oplossen, lukt het me nu om begrip te tonen, haar heel even twee minuten boos te laten zijn en te laten huilen, haar vast te houden en een knuffel te geven en dan zet ze zelf alweer haar schouders eronder zonder verder drama.
En als ik nu op eerdere situaties terugkijk, dan begrijp ik echt niks van die aanpak.
Waarom in vredesnaam zo hard tegen zo'n klein meisje? Om mijn eigen emoties te verdringen? En tegen welke prijs dan? Ruzie met dochter, een rotgevoel en daarna alsnog niet kunnen omgaan met mijn emoties plus schuldgevoel.Ik hoop enorm dat deze kleine verandering dan ook echt 'de sleutel' is naar hoe het wel moet. In ieder geval geeft het ons allebei vertrouwen in onszelf en elkaar.
Je hebt inderdaad " de sleutel" gevonden. Begrip tonen lukte je eerder niet of minder omdat je het simpelweg zo niet zag en je er zwart/wit naar keek. Feitelijk heb je best gelijk dat sommige dingen toch moeten/ en je niet altijd wat te willen hebt. Alleen iemand die in een emotionele staat is zit niet op een zakelijke zwart/wit uitleg te wachten. Troosten en aangeven dat het ook helemaal niet leuk is en dat het ook best wel zielig is voor haar dat ze dat allemaal moet ondergaan, werkt dan beter om haar uit die emotie te krijgen. Ze wil gehoord worden en dat lukt je nu ❤️. Good for you!!! En goed voor jullie beiden, ik ben zo blij voor jullie! Dit gaat jou uiteindelijk ook meer rust geven.
