Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Doppie

Doppie

15-02-2010 om 22:38

Postnatale depressie voorkomen

Mijn zoontje is inmiddels 20 maanden. Direct na zijn geboorte kreeg ik een postnatale depressie. Ik heb er ruim 1,5 jaar last van gehad en pas sinds kort heb ik het idee dat het goed met me gaat. Ik geniet van mijn zoontje, van mijn man, mijn werk en mijn vrienden.

toch knaagt er nog wel een gevoel. Ik zou ooit een tweede willen. Mijn man wil het niet door de ervaring bij de eerste. Ik snap dat, zeker omdat de kans op een nieuwe depressie 60% is.

heeft iemand hier ervaring mee en weet iemand misschien hoe ik een tweede depressie kan voorkomen.

het weerhoudt ons van een tweede terwijl ik altijd een groot gezin wilde hebben. En nu eigenlijk nog.

Doppie

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Rembrand

Rembrand

16-02-2010 om 11:27

Vraagje voor didi.

Kan je wat meer vertellen over die Pre-natal ?
Het moet wel een heftig middel zijn als je dit niet mag slikken in de borstvoedingsperiode.
Overigens is borstvoeding geven ( en als je afbouwt niet in één keer afbouwen ) voor veel vrouwen nu net één van de weinige dingen waar ze voldoening uithalen en een stukje verbondenheid met hun kindje mee voelen.
( buiten alle andere gezondheidsvoordelen voor kind èn moeder).
M.

Tineke

Tineke

16-02-2010 om 11:32

Rembrand

Ik lees het stukje van Didi anders: ze had een pre-natale depressie waarvoor ze a.d. (anti-depressiva) moest slikken. Dus Pre-natal was de kwaal, en a.d. de remedie.

Doppie

Je moet zeker voor een tweede gaan. Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten en ik zie dat er een soort bitterheid blijft hangen bij mensen die om die reden afzien van een tweede.

Terwijl de mensen die het nog een keer doen over het algemeen een enorme bevrijding ervaren.. en dan spreek ik niet alleen voor mezelf.

Ik kan de angst van je man heel goed begrijpen. Het kan heel moeilijk zijn om bij een ppd goede en snelle hulp te krijgen. Vaak ben je ook nog wel ff bezig voordat je doorhebt wat er speelt. Voeg daar nog de wachttijd aan toe die voor de meeste zorg in NL meestal geldt en de rapen zijn gaar.

Bij een tweede is dat allemaal heeeeel anders! Je weet waar je aan begint, je bent er op tijd bij, je kunt van te voren alles uitgebreid bespreken met de huisarts, evt. met de gyn als er wat was met de bevalling. Wij zijn al gaan praten voordat we zwanger waren van de 2de! Dat kan gewoon.

Om je een idee te geven: de hele zwangerschap van onze tweede heb ik ingezeten over wat er komen zou, erg jammer achteraf. De eerste weken na de geboorte was ik zenuwachtig... maar het is helemaal goed gegaan.

Mijn man en ik zijn zo blij hiermee. Zelf zegt hij ook dat het plezier eigenlijk pas terugkwam na de geboorte van de tweede. De bevalling van 1e was een ramp, en dat leek goedgemaakt met die tweede bevalling.

Het is alweer een tijd geleden maar dat gelukzalige gevoel dat het gelukt was, dat we niet door de omstandigheden waren afgehouden van een tweede - het voelde alsof we gewonnen hadden!

Ik zou het zo weer doen.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

16-02-2010 om 14:08

Postpartum depressie

Ik heb zelf een ernstige postpartum depressie gehad na de geboorte van mijn zoontje 9 jaar geleden. Met de hulp van antidepressiva, een opname en veel gesprekstherapie ben ik ervan af gekomen maar ik slik nog steeds antidepressiva omdat het bij mij genetisch is. Ik heb nooit voor een tweede kindje gekozen (kan lichamelijk ook niet meer vanwege een hysterectomie) maar ik weet wel dat er mogelijkheden zijn om de kans op een depressie te verminderen tijdens en na een volgende zwangerschap. Ten eerste cognitieve therapie en ten tweede zijn er antidepressiva die je veilig kan nemen tijdens een zwangerschap en tijdens het geven van borstvoeding. Ook is hormoontherapie een mogelijkheid. Laat je goed informeren en neem dan een weloverwogen besluit. Succes!

Doppie

Doppie

16-02-2010 om 17:09

Dit helpt

Ik krijg een steeds beter gevoel als ik al deze verhalen lees. Geen borstvoeding geven vind ik niet erg. Ik ervaarde dat als een extra stressfactor. De bevalling was inderdaad erg zwaar. Ik ga het allemaal met mijn man bespreken. De tip om ook met de huisarts en gyn te praten vind ik super. Dat er antidepressiva zijn die je kan slikken tijdens de zwangerschap en dat er een hormoonbehandeling bestaat zijn eye-openers.

Goed ook om te lezen dat anderen dezelfde ervaringen hebben. Je vindt er eigenlijk weinig over op internet terwijl 1 op de 10 vrouwen het krijgt.

Een prenatale depressie lijkt me ook heel naar.

Mijn leven komt nu weer goed op de rit gelukkig. Ik heb gesprekken gehad met een psycholoog, thuiszorg en ik slikte anti-depressiva. Ook waren mijn ouders er altijd voor ons gezinnetje.

DAt zou mijn tip zijn als iemand anders dit op dit moment heeft. Praat erover, zoek hulp en steun van de mensen in je omgeving. Het is geen schande.

En hier

Eigenlijk zelfde verhaal als rodebeuk. Na mijn eerste heb ik een zware postnatale depressie gehad. De bevalling op zich was niet super zwaar, maar zodra ik mijn zoon op mijn buik kreeg voelde ik me raar & naar. Toch heeft het nog een halfjaar geduurd voordat ik durfde toe te geven dat het echt, maar dan ook echt, niet meer ging. Van huisarts antidepressiva gekregen, daarbij gesprekken met psycholoog. Heel langzaam weer uit het dal geklommen. Toen zoon zo'n 1,5 jaar was voelde ik me weer enigszins normaal. Helemaal zoals ik was voor de depressie zal ik niet meer worden, op 1 of andere manier heb ik toch wat restverschijnselen. Met name als ik ongesteld moet worden voel ik me rot.
Hier ook angst om voor een tweede te gaan. Paar gesprekken met huisarts gehad, zij gaf aan dat ze me heel goed in de gaten zou houden. Nieuwe verloskundige gezocht, want mijn eerste heeft niet goed gereageerd op mijn stemming. Haar ook ingelicht. Manlief natuurlijk extra alert. Ouders & schoonouders ingeschakeld als extra ogen. Daarbij de zekerheid dat ik het zelf zou herkennen als het weer die kant op zou gaan. De schaamte om erover te praten allang voorbij. Kortom, iedereen om me heen was scherp en alert en toen durfden we het aan. Toen oudste 3,5 jaar was is dochtertje geboren. Met af en toe wat dipjes (waar ik wel heel erg van schrok), 1 gesprek met de huisarts en veel rust nemen is het bij mij goed gegaan. Geen depressie gehad! Onvoorstelbaar, dus ZO kan het ook! Wauw!
Bij mij scheelt het enorm dat ik bij mijn dochtertje van tevoren heel duidelijk heb besloten GEEN BORSTVOEDING! Dat was bij de eerste zo'n enorme stressfactor (ook niet gelukt overigens). Die stress kon ik missen als kiespijn. Dus fles & flesvoeding in huis, verloskundige heel duidelijk gemaakt dat ik echt niet! wilde borstvoeden en zo gezegd zo gedaan.
Dus, een eerste depressie wil zeker niet zeggen dat je bij je volgende keer er weer 1 krijgt, maar je moet wel deksels goed op jezelf letten!

Asa Torell

Asa Torell

16-02-2010 om 20:47

Rodebeuk (enigszins ot)

Wat beschrijf je dat mooi, het geluk dat je met een tweede kunt hebben herken ik heel erg. En dat waar het bij de eerste ook best meeviel, geen rampbevalling maar alleen eentje die erg zeer deed, en geen depressie maar alleen een dip die na een maand vanzelf weer over ging. Toch heb ik er bij de tweede al heel erg van genoten dat de bevalling een eitje was en dat ik daarna gewoon rustig bleef.

Asa Torell

Asa Torell

16-02-2010 om 21:02

Doppie

Ik hoop dat het voor jou net zo mag gaan als voor Rodebeuk! Ik heb zelf geen ervaring ermee, maar hier inderdaad al vaak gelezen dat er qua medicatie veel mogelijk is. Als je er maar vanaf weet.

Martine de Geus

Martine de Geus

16-02-2010 om 21:26

Bripa

Zoals ik dit lees vind ik het heel bijzonder dat jouw wens ook blijft bestaan. Het lijkt tegen beter weten in, maar een gevoel kan je gewoon niet afzetten. En mijn gevoel zegt nu dat het nog niet af is. Ik wil nog een keer zwanger zijn, bevallen en hopelijk het geukkige gevoel meemaken waar je andere vrouwen over hoort. Tegelijk wil ik niet weer een jaar van de ontwikkelking van mijn zoontje en een eventueel tweede missen.
De verhalen hier sterken me wel.

Didi, ad en bv

Didi, ik weet niet welke middelen en met welke sterkte jij kreeg, dus over jouw geval wil ik niets zeggen.

Maar het klopt NIET dat je geen borstvoeding mag geven als je AD slikt!
Borstvoeding kan juist helpen bij het voorkomen van PPD, vooral als de PPD hormonaal gerelateerd is, omdat borstvoeding voorkomt dat het hele hormonencircus van de cyclus snel op gang komt. Daarnaast kunnen de hormonen die bij borstvoeding een rol spelen ook een dempende werking op een PPD hebben.

En daarnaast, Rembrandt noemde het al, borstvoeding kan bij een PPD voor enorm veel troost en rust zorgen. Al ben je helemaal lamlendig en van de kaart en moet alles je uit handen genomen worden, borstvoeding is iets dat ze je NIET kunnen afnemen, dat is iets dat jij alleen kan, wat jou uniek maakt voor je kind.

Zaak is wel dat je van te voren jezelf goed voorbereid, en niet alleen jezelf, ook je omgeving. Schakel van te voren hulptroepen in, neem van te voren contact op met een lactatiekundige en regel dat die vroeg in de kraamweek al langs komt.
Verder: verbied je omgeving flesjes te suggeren als het moeilijk gaat. Dat is een beslissing die je ZELF kunt nemen, zonder druk van buitenaf.

En dat is nu juist het probleem dirksmama...

mijn ervaring is dat als je eenmaal wegzinkt in je ppd, je niet meer kunt beslissen of stoppen met de borstvoeding goed voor je zou zijn of niet.
In mijn geval was het beter voor mij, beter voor mijn kind, beter voor mijn omgeving, beter voor iedereen. Zodra ik die bv stopte kwam ik wat meer tot rust, kon iemand anders mijn zoontje voeden en had ik niet de druk van moeten kolven voor een flesje, pfffff.....
Dus, wellicht is jouw ervaring anders, maar mijn ervaring is echt dat borstvoeding ten eerste niet hielp in ppd voorkomen en vervolgens voor mij echt geen rustpunt was. Ik kon niet genieten van dat exclusieve moment met mijn zoon, ik werd er doodongelukkig van dat hij zo van mij afhankelijk was.... Dat kan dus ook!

Kunnen we de bv even voor de deur laten staan aub?

Doppie komt met een vraag:
"Ik zou ooit een tweede willen. Mijn man wil het niet door de ervaring bij de eerste. Ik snap dat, zeker omdat de kans op een nieuwe depressie 60% is.

heeft iemand hier ervaring mee en weet iemand misschien hoe ik een tweede depressie kan voorkomen.

het weerhoudt ons van een tweede terwijl ik altijd een groot gezin wilde hebben. "

En ik hoop zooooo dat we haar kunnen vertellen uit onze ervaring wat je allemaal kunt doen om dat mogelijk te maken. Vooraf praten met de huisarts en de gyn, zekerheden inbouwen. Het feit dat haar man niet meer wil, dat moet je heel serieus nemen. Die moet nergens toe gedwongen worden. We kunnen met voorbeelden dat het goed gegaan is en met een uitputtende lijst van mogelijke maatregelen komen. Daar heeft Doppie en haar echtgenoot wat aan.

Maar alsjeblieft niet over bv!

Ik heb zelf wel bv gegeven, en ik was daar heel blij mee, maar daar gaat het hier niet over. Sanneke is een voorbeeld van iemand die het andersom ervaren heeft. Kan allemaal. Maar de algemene vraag is hier hoe je een tweede aanpakt na een slechte start met de eerste.

Please......

start anders een een ander draadje.

Nu ik erover nadenk: met al die maatregelen om het toch weer aan te durven werk je aan autonomie, aan zelf bepalen hoe het gaat, aan controle nemen. En die controle moet je dan ook hebben over hoe je je kind voedt. Misschien kunnen we het daar nog over eens worden. En ja, je wilt niet dat mensen beslissingen nemen ogv onjuiste info.... maar in de vraag staat het woord bv niet genoemd.

beertje groen

beertje groen

17-02-2010 om 12:05

Ik begrijp sanneke heel goed

Ik reageer nog niet zo vaak op dit forum, maar wilde nu toch even laten weten dat ik heel goed begrijp wat Sanneke bedoeld.
Ik heb 4 kinderen. Bij de eerste heb ik ook een ernstige post partum depressie gehad. Ben uiteindelijk na 9 maanden opgenomen op de paaz. Een hele heftige tijd was dat. Borstvoeding geven was ook mijn ideaal,maar lukte helemaal niet bij de eerste. Ik werd er juist alleen maar akeliger van. Bij de tweede en derde ben ik preventief begonnen met a.d. en dat ging best goed. Was ook erg nerveus en bang dat de postpartum depressie weer vat op mij kreeg, maar dat was niet zo. Juist door de goede begeleiding die ik kreeg ging het goed. Uiteindelijk wilden we erg graag nog een kindje en toen dacht ik dat ik het allemaal wel kon (Er zit een gat van 6 jaar tussen de derde en vierde) Ik dacht dat ik tegen alles bestand was. En ik ging ook weer borstvoeding geven, dat was mijn grote wens. Zwangerschap ging perfect. En toen daarna... ik lag in het kraambed en mijn kindje had borstvoeding nodig, maar door de borstvoeding raakte ik helemaal in paniek. er gebeurde iets in mijn lijf wat helemaal niet goed voelde. Gelukkig had ik dezelfde kraamverzorgster als bij de derde en zij zag mij afglijden. Zij heeft de verloskundige erbij gehaald en ik ben onmiddelijk gestopt met borstvoeding. Er viel een hele zware last van mij af. Uiteindelijk ook begonnen met a.d en het gaat goed nu!
Nu na 4 kinderen weet ik eindelijk hoe ik in elkaar zit Bij mij werkt het echt niet om borstvoeding te geven (die hormonen geven bij mij een nare heftige reactie) dus ik sluit me helemaal aan bij Sanneke. Ben blij dat ik het ook eens van een ander hoor, want hier hoor je weinig over!

beertje groen

beertje groen

17-02-2010 om 12:24

Rodebeuk

je hebt gelijk dit draadje gaat niet over borstvoeding geven, maar wilde toch nog even mijn verhaal kwijt.
Je hebt gelijk we kunnen uitgebreide verhalen vertellen waarom het wel goed kan gaan. wij hebben vier kinderen gekregen en 4 keer heb ik de depressie gevoeld, maar iedere keer anders. En wat veel hier al zeggen, je kunt je zelf nu voorbereiden. Bij de tweede zwangerschap heb ik begeleiding van een psycholoog gehad, samen met mijn man. En ik had gespecialiceerde gezinsbegeleiding, gaat nu vast niet meer zo makkelijk. Mijn man zag een tweede zwangerschap ook niet zitten, hij was erg bezorgt om mij. Maar doordat hij meeging naar de psycholoog werd het voor hem ook anders. Hij durfde mij weer een stukje los te laten. We konden samen de angste loslaten en juist nieuwschierig te worden wat er allemaal in de toekomst kon gaan gebeuren (zwangerschap). Je weet het gewoon niet, maar samen hadden we al heel wat doorstaan dit konden we aan.

Rodebeuk

Ik snap jouw angst dat dit een pro en anti borstvoedingsdraadje gaat worden. Echter, het heeft bij mij in de depressie zo'n grote rol gespeeld dat ik het er wel bij moest melden. Daarbij vind ik de post van dirksmama een beetje "pusherig", je moet borstvoeding geven, daardoor voel je je beter. Da's dus in mijn geval pertinent niet waar.
Ben het met je eens dat we onze ervaringen moeten delen over het nogmaals aandurven van een zwangerschap na ppd, maar daar heb ik het in mijn post toch ook specifiek over gehad.

Beertje groen

dank! Ben ook blij eens wat (h)erkenning te vinden in mijn verhaal!

En hier...

..bij de eerste een prenatale depressie, mede onder invloed van snel stoppen met ad toen ik zwanger wilde worden en cold turkey stoppen met roken op de dag van de positieve zwangerschapstest. Dat laatste moest natuurlijk gewoon echt, maar gaf mijn al labiele gemoedstoestand een behoorlijk zetje de verkeerde kant op.
Na de bevalling ging het eerst goed, maar vervolgens heel slecht na een maand ongeveer. Bij mij ook erg verzwaard door moeilijkheden met de borstvoeding, die ik uiteindelijk alleen nog maar als afschuwelijk belastend en benauwend ervaarde. Met antidepressiva, stoppen met bv en een lang weekend alleen bij mijn moeder was het begin van de opgaande lijn ingezet, en is het dus geen echte ppd geworden. Het stoppen met bv was bij mij met name van belang omdat het me de mogelijkheid gaf rust en tijd voor mezelf te hebben als ik dat nodig had. Vanwege slechte groei van mijn zoon was er weinig genieten bij.

In de aanloop naar nummer twee zorgvuldig te werk gegaan: huisarts alert, in therapie gegaan (eens per maand vinger aan de pols) en uitgezocht wat de mogelijkheden waren als het mis zou gaan. Kwam toen achter het bestaan van de POP-poli (Lucas ziekenhuis in Amsterdam) : pediatrie, Obstetrie en Psychiatrie. Alles voor moeder en kind rondom zwangerschap en bevalling als er psychische klachten zijn of dreigen. Nooit nodig gehad, maar wel geruststellend dat het bestond. Ondanks gecompliceerde zwangerschap en slechte start van de baby is het deze keer vlekkeloos gegaan, en slik ik sindsdien, na ongeveer 13 jaar antidepressiva, nu al bijna 3 jaar niets meer.

Kortom: organiseer je hulptroepen, dat geeft veel rust!

Succes!

Rembrand

Rembrand

17-02-2010 om 15:04

Nog even ( niet drammerig bedoeld ).

Hoi,
Ik wil absoluut geen voor of tegen BV draadje hiervan maken. Ik dacht alleen dat Doppie meende dat ze met AD geen borstvoeding mocht geven. Daar reageerde ik op. Verder onderschrijf ik de reactie van Dirksmama. Als de depressie hormoongerelateerd is kan het zo zijn dat deze getriggerd word of verergerd als je geen borstvoeding geeft of van het éne op het andere moment stopt met de borstvoeding.
M.

Rembrand

Rembrand

17-02-2010 om 15:05

Bedoel didi ipv doppie

Sorry.
M.

Rembrand

Rembrand

17-02-2010 om 15:07

Beertje groen.

Wellicht bedoelde jij dit :


http://www.youtube.com/watch?v=j3kAT83Wt0c
( het heet D-MER en veroorzaakt negatieve gevoelens en verdriet zodra de melk toeschiet ).
M.

Rembrand: met zijn 2-en op de bank.

korte vermelding mag van mij wel hoor

Maar waar het me om ging is dat op NUMERO UNO in dit draadje moet staan hoe Doppie veilig, gelukkig en misschien zelfs wel gezellig een tweede kind kan krijgen.

Want dat kan.

Mijn hart bloedt gewoon als ik ze met zijn 2-en op de bank zie zitten over dit onderwerp, want zo hebben mijn man en ik ook op de bank gezeten. En tig andere echtparen ook. En al die echtparen die eruit gekomen zijn hebben hulp gevonden - je hoeft het niet op te lossen met zijn 2-en op de bank. Je kan het niet alleen. Er is hulp en die kan je van te voren regelen.

beertje groen

beertje groen

17-02-2010 om 17:10

Rembrand

Klopt zeg! Ik heb het filmpje bekeken, veel herkenning!
Bij mij ging het alleen heel snel erger worden en kreeg daarbij een heel angstig gevoel. Na 5 dagen zat ik totaal in de put. Ik wou mijn zoontje ook niet meer aan de borst hebben, heel overweldigend.
Bedankt voor de link, wist niet dat het een naam had.

Waar

twee honden vechten om een been, loopt een derde ermee heen.

Doppie

Doppie

17-02-2010 om 22:51

Bv niet grootste zorg

De hele bv discussie inmiddels ook gevolgd. Ik heb er nare ervaringen mee, maar dat is echt niet mijn belangrijkste angst. DAt is die van een tweede depressie.
Met al jullie tips en verhalen dat het wel goed kan gaan of in ieder geval beter. Dat sterkt me.
Ik ga zeker hulp zoeken. Het onderwerp is ook weer actueel door de bevalling van een goede vriendin. Ik krijg ook weer 'rammelende eierstokken'. En dat gevoel uitzetten is moeilijk.
Met jullie reacties heb ik wel meer mogelijkheden om te onderzoeken en te bespreken.

Fijn dat het een naam heeft

10 jaar geleden op de bv-list konden we het alleen maar benoemen als 'die enorm zwarte put waar je inkukelt bij het toeschieten van de melk'. Iets wat trouwens wel bij elke voeding kort duurde en na een aantal maanden gewoon weg was.

En verder, ik wil het helemaal niet in een discussie trekken of wat dan ook gaan pushen.
Ik noem alleen een aantal zaken m.b.t. depressie en lactatie die in Nederland helaas door de zorg vaak verzwegen worden.

Voor Doppie: denk nog niet te ver vooruit, probeer gewoon zoveel mogelijk wat te regelen valt te regelen, vooral hulptroepen op wat langere termijn (de eerste 6 weken wil iedereen je wel helpen, maar daarna 'moet je niet meer zeuren').
En ik wens je veel sterkte met de beslissing!

Doppie

Doppie

18-02-2010 om 13:06

Tenx

Bedankt voor alle steunende woorden.

Ik ben trouwens helemaal enthousiast over dit forum. Kom zeker regelmatig terug!

Elisa Gemani

Elisa Gemani

18-02-2010 om 14:53

Toch nog even

Toch nog even over die bv: als ik dit vantevoren had geweten was ik nooit aan bv begonnen; die was de genadeslag voor me in mijn fysieke en geestelijke rampzalige toestand. Na vier weken hannessen, zelfs met een erbij geroepen lactatiekundige, was ik zo op en zo ver heen dat ik per direct de bv moest stoppen, aan de ad werd gezet en acuut werd opgenomen. Mijn hongerige zoontje wat ook nog eens dag en nacht huilde werd opgenomen op de kinderafdeling. Het was voor mij een zegen dat ik geen bv meer hoefde te geven en de voeding aan anderen kon overlaten. Zou ik voor een tweede kind zijn gegaan, had ik bij voorbaat al besloten dat ik pertinent geen bv zou geven. Let wel, dit dit gold/geldt voor mij persoonlijk maar ik geef het wel mee vanuit mijn eigen ervaring. Het positieve aan dit soort ervaringen en het delen van ervaringen is dat je weet wat je kan verwachten, er tijdig rekening mee kan houden en alle hulp kan inschakelen die je eventueel nodig zou kunnen hebben. Persoonlijk ben ik er sterker door geworden en ik heb veel van deze afschuwelijk traumatische periode in mijn leven geleerd. Nu pas, na bijna 10 jaar heb ik het een plekje kunnen geven en gaat het met zowel mij als zoonlief de goede kant op. En ik wens oprecht dat het jou en andere vrouwen is gegund om een fijne bevalling en kraamtijd te hebben!

Lekker laten rammelen doppie

..en actie ondernemen!

Komt goed.

Ik heb indertijd ook veel steun gehad aan dit forum en er loopt inmiddels een aantal, wat zeg ik, een hele sloot kinderen rond die hun komst mede aan dit forum te danken hebben.

Nu spreek je hier in dit draadje vooral moeders die de stap naar de tweede of volgende al gemaakt hebben, maar je zult hier ook veel lotgenoten kunnen vinden (die nog geen tweede hebben). Kijk maar eens bij bevalling met zoektermen als rampbevalling of nachtmerrie, of keizersnede of vacuum. Heel veel vrouwen zien tegen de tweede bevalling en kraamtijd of babytijd op, en dat delen ze hier met elkaar.

Mij raakt heel erg de bezorgdheid van je man, dat herken ik ook zo goed. Het moet uiteindelijk echt een keus van jullie samen worden. Het is niet zozeer een kwestie van hem overhalen, meer van samen onderzoeken hoe het veiliger en beter kan. Want dat kan.

picobello

picobello

18-02-2010 om 16:23

Zelfs nog een derde

ik heb ook een post natale depressie gehad bij de oudste, na hulp van huisarts en bedrijfsarts en a-d was ik weer aardig op weg toen ik onverwachts in verwachting bleek van 2de. (ik maar denken dat je zo misselijk werd van a-d ).
Door goede begeleiding van verloskundige, huisarts en zeker na de bevalling door een gespecialiseerde kraamverzorgster ben ik redelijk goed door de eerste tijd heen gekomen.
Na 2 jaar ben ik gestopt met a-d omdat ik me weer goed voelde. Gek genoeg werd het verlangen naar nog een kleintje erg groot. We hebben de stap genomen, dit keer zonder extra zorg, gewoon alleen begeleiding van een gyn en nergens last van gehad.
Familie verklaarde ons wel voor gek, maar zijn nu echt gek met de jongste.

suc6 met je beslissing.

Ook nog een 2e en 3e gekregen!

Onze oudste is nu ruim tien en na zijn geboorte ben ik compleet overvallen door de zware ppd die ik kreeg. Na een half jaar ben ik begonnen met a.d. en mede dat heeft mij er weer bovenop geholpen (ook bij de psych geweest en in een praatgroep gezeten).

Ik wilde dolgraag een tweede, maar durfde het niet aan. Het afbouwen van de a.d. lukte ook niet, maar na veel informatie van oa huisarts en psychiater ben ik zwanger geworden en heb de hele zwangerschap de a.d. doorgeslikt.
Onze zoon was 3 jaar en 6 maanden toen onze dochter geboren werd en werkelijk, het ging fantastisch!
Wel hebben we een aantal voorzorgsmaatregelen genomen; man twee weken thuis, niet te veel bezoek, maar kraamfeest, geen borstvoeding zodat ik 'snachts kon doorslapen (man gaf flesje), ook hield de vk en later het consultatiebureau mij goed in de gaten.

Ik vond het dit keer zelfs zo fantastisch dat ik, toen onze dochter 15 maanden was, weer bevallen ben van onze tweede dochter...na 6 maanden was ik dus alweer zwanger (heb weer de a.d. doorgeslikt).

En ook dit keer is het goed gegaan! Tuurlijk heb ik wel eens wat dipjes gehad, die heb ik nog weleens (slik nog steeds a.d.)...maar ik geniet enorm van mijn drie kinderen en ik ben dolblij dat we het aangedurfd hebben.

Wat wel scheelt, beide oma's passen heel graag op en ik had/heb regelmatig een dagje voor mezelf zodat ik kon bijtanken.

Heel veel succes met je beslissing!

Groetjes Milou

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.