Support gezocht....seroxat opbouwen
Hoi,
sinds zaterdag ben ik begonnen met Seroxat, omdat het echt niet meer ging. Ik weet dat er ook mensen op dit forum zijn die hier niet voor zouden kiezen, maar ik zoek op dit moment support, want het valt me erg zwaar, terwijl ik nog maar op dag 3 zit.
Ik heb vooral totaal geen eetlust, brood lukt niet dus ik neem bijv. drinkontbijt. Maar vandaag ben ik zo opgejaagd en onrustig, kan de kinderen totaal niet hebben < die hebben al 5 weken van mijn angst en down zijn te lijden>.
Zijn er mensen die ook Seroxat oid hebben opgebouwd en me een hart onder de riem kunnen steken de komende 2 weken?
Ik probeer steeds afleiding te zoeken, weg gaan, na het avondeten een eind fietsen ed. Oja, vanavond eerste afspraak met een haptotherapeut, over helaas 3 weken kan ik weer bij mijn psychotherapeut terecht.
Nouja, hopelijk is dit te volgen? M@rgreet
Reactie
Ik heb vandaag de apotheker gebeld en die vertelde dat je toch zeker 6 weken moet uittrekken voordat de Seroxat echt goed gaat werken, dat het bij dit middel en deze angsten wel een kwestie is van lange adem. Als het dan echt geen goed effect heeft, dan zou de dosis aangepast kunnen worden. Hij heeft me (Puck!) ook verzekerd dat ik gerust die oxazepam kan innemen, dat doe ik momenteel dus ook. Soms 2, soms 3 per dag.
Verder: ik ga op dit moment tot de bodem van mijn bestaan. Ik ben angsten aan het uitspreken die ik al mijn leven lang bij me draag en nog nooit heb geuit. Diep in de zin van: ik voel me tweederangs, ik vind mezelf minderwaardig, wat is de zin van mijn bestaan, ik moet alles zo goed mogelijk doen, geen fouten maken, ik hoor nergens bij. Gisteren een loodzware sessie bij de psycholoog. Kortom: ik ben echt mijn angsten in de ogen aan het kijken en aan het uiten. Ook tussen mijn man en mij gebeurt er heel veel. Als ik reeël nadenk, dan is het in deze omstandigheden ook bijna niet mogelijk dat ik me 'goed' zou voelen.
Als ik terugkijk, dan zit ik er echt wel weer een stuk beter bij in vergelijking met 2 maanden geleden, dus kennelijk gebeurt er wel iets. Maar er gebeurt zoveel in mijn hoofd, dat ik de angst dus niet binnen 4 weken eronder kan hebben. Ik geef het nog 2 weken de tijd en anders ga ik vragen om iets anders of een verwijzing.
Ik hoor wel weer wat jullie vinden
(overigens....de grootste donderwolk hangt boven mijn hoofd: .....komt dit echt ooit goed. Dat is de aller aller allergrootste angst...)
Eigenlijk niets aan pandia toe te voegen
Ook ik durf te zeggen: ja het komt goed. (En dat terwijl ik zelf nog niet eens het "eindpunt" bereikt heb. Je bent hardstikke goed bezig: je praat met een psycholoog, je bekijkt je relatie. Logisch dat je je niet helemaal jofel voelt. En in je postings merk ik wel degelijk dat je vooruit gaat, maar als je er midden in zit zoals jij is het gewoon moeilijk aan te nemen dat het ook echt zo is omdat je het zelf niet zo ervaart. Maar gun jezelf de tijd, lekker ff aan de pammetjes als je het nodig hebt om op de been te blijven, afbouwen is een eitje.
Nikus
ff lezen, Margreet is niet depressief.
Parel80, maakt niet uit
Parel, hoe bepaal jij dat M@rgreet niet depressief is? M@rgreet heeft wel degelijk forse depressieve gevoelens. Ze schrijft aan het begin van deze week dat ze het allemaal niet ziet zitten, zichzelf niet goed genoeg vind. Dat zijn toch echt depressieve klachten. Een angst- en paniekstoornis gaat vaak samen met depressieve klachten volgens mijn psychiater. En het maakt helemaal niet uit of het nu het etiketje depressie of iets anders heeft. Als we hier uit eigen ervaring spreken dan kan M@argreet daar hopelijk wat mee.
Ik bepaal niets
Margreet schreef zelf ergens duidelijk dat ze niet depressief is. Ik bepaal niks, zou niet durven.
Maar om haar met z'n allen te troosten door te zeggen dat iedere depressie ook weer overgaat, hoe zwart dan ook, slaat voor mij een beetje de plank mis. Voor mij hetzelfde als iemand ondersteunen door te zeggen dat een gebroken arm in een paar weken geneest, terwijl diegene dan met een gebroken been zit.
Maar goed, misschien heeft Margreet er wel veel aan om te horen dat iedere depressie overgaat, al is ze daarmee niet gediagnosticeerd.
Parel
Er zijn er hier ook zat die het woord depressie niet in hun posting noemen en uit eigen ervaring zeggend dat die zwarte periode en die rotgevoelens weer overgaan. Wat is daar mis mee om dat ook tegen Margreet te zeggen? Spreek jij ook uit eigen ervaring en is die dan heel anders?
Feiten
Ik hou me graag (te graag?) aan de feiten. Als iemand zegt dat ze niet depressief is, neem ik gewoon aan dat dat zo is. Als Nikus vervolgens troost met dat iedere depressie overgaat, vind ik dat nergens op slaan.
Dat is alles.
Huilen, rouwen, helen
Hoi lieve allemaal,
wat een heerlijke reacties, ik kan me er aan optrekken om simpelweg te horen: 'ja het komt goed'. Natuurlijk besef ik dat we elkaar niet kennen en of het goed komt, dat weet niemand, maar toch doet het me goed. Mijn omgeving zegt het ook steeds: 'heb geduld, maar je komt hier weer uit'.
Ik heb zelf niet het idee depressief te zijn, maar ik herken wel flinke downe gevoelens. Depressies heb je in soorten en maten, wellicht ben ik wel depressief of ga ik door zo'n periode, het maakt me verder niet uit welk etiket je eraan ophangt. De diagnose is niet gesteld in elk geval
Vorige week donderdag had ik een zware sessie bij de psych, eindelijk komen alle angsten, die ik altijd wel had eruit. Of nee: meer het het constateren en het uitspreken naar mezelf en anderen, vooral tot in welke details angst mijn leven beheerst. Het gevoel altijd minderwaardig te zijn geweest, altijd de angst om 'het' niet goed te doen (een groot overblijfsel van een enorm gereformeerde opvoeding). En altijd het verlangen om ergens te mogen zijn, waar mensen je waarderen, van je houden, maar tegelijkertijd uit angst en ook achterdocht anderen niet dichtbij durven te laten komen.
Sinds donderdag loop ik alleen maar te huilen, net of er een deksel van een put is. Het voelt als rouwen, echt. Bij mijn man heerst een totale opluchting, wat hij jaren heeft geprobeerd duidelijk te maken en te helpen, dat begint nu pas bij mij binnen te komen. Het was zeer heftig om hem van diep binnenuit te zien huilen, ook bij hem brak er iets.
Het voelt of mijn leven stil staat, alsof ik hierbij bepaald wordt, en hoe het verder moet, ik weet het niet. Er zijn in elk geval voor deze week plekken waar ik mag zitten op een stoel en waar niets van me verwacht wordt. Dat is ook voor het eerst dat ik dat toe laat. Heerlijk, IK MAG ER ZIJN.
Vanmorgen kwam ik ietsjes, heel ietsjes beter uit mijn bed, dat was weer hoopgevend
Tot zover maar weer, M@rgreet
Margreet
Hoe zwaar ook,het is goed dat die deksel nu open gaat.Het komt goed,je zult nog zat slechte of mindere dagen hebben,maar put moed uit de betere dagen,die zullen er steeds meer zijn! Het komt goed,en je mag er zijn!
Groetjes en sterkte,
Bastet
Margreet
Ja, dat is heel zwaar en confronterend, maar het is ook erg goed dat het deksel eraf is. Laat je tranen en je gevoel de vrije loop als dat je oplucht. En op dit moment staat je leven ook even stil. Accepteer dat en laat anderen jouw leven even sturen door mensen die je vertrouwt zodat jij ruimte hebt om eraan te werken. Over een tijdje als je je weer wat beter voelt en nog meer beseft dat jij er mag zijn en een mooi mens bent dat de moeite waard is dan zal je zien dat je ook weer beter voor jezelf gaat zorgen en meer aandacht aan jezelf gaat besteden. Bij mij uitte zich dat in nieuwe kleren kopen (was ook nodig want ik was 12 kilo afgevallen) en meer aandacht aan mijn uiterlijk besteden: andere haarcoupe, wat make-up. Dan gaan andere mensen ook weer zeggen dat je er goed uitziet en daar GROEI je van. En hoe het verder gaat: maak je daar nu maar even niet druk om, komt tijd komt raad en met je man die je steunt komt dat vast wel goed.
En in het kader van gedeelde vreugd is dubbele vreugd mijn succesje van vandaag: ik ben voor het eerst in 8 maanden weer naar mijn werk geweest en ik heb het wel 1,5 uur kunnen volhouden voordat mijn concentratie helemaal weer wegviel. En ondanks dat ik zolang niet geweest was was het eigenlijk alweer heel vertrouwd en viel het erg mee.
En wat Pandia al zegt: die pas op de plaats daar wordt je uiteindelijk niet slechter van, maar dat ervaar je pas als je al veel verder in het genezingsproces bent.
