Tril/kramp: ik blijf bezorgd (lang!)
Beste allen, afgelopen december startte ik een draadje omdat ik heel erg bezorgd was over de plotseling opgetreden spiertrillingen, schokjes -en krampen. Ik was ontzettend bang dat ik ALS had.
Huisarts, bloed geprikt: niets bijzonders behalve een te laag gehalte van parathormoon (PTH), dat door de bijschildklier wordt gemaakt. Doorgestuurd naar internist. Die vond dat je dat niet moest onderzoeken als het kalkgehalte in het bloed verder goed was. De lage uitslag kon ook een momentopname zijn. Hij ging wel nog eens testen en nog wat algemene andere testen doen. Er kwam weer hetzelfde uit: normaal kalkgehalte, laag parathormoon. Hij vond nu dat dat wel interessant was, maar uitgebreide onderzoeken daarover zouden niets bruikbaars voor mij opleveren. Hij zou me sowieso doorsturen naar de neuroloog omdat mijn vreemde klachten bleven bestaan.
De neuroloog dus. Allemaal testen gedaan (lopen, in de hand van de neuroloog knijpen, reflexen testen, etcetera). Hij zag een enkele keer wel een fasciculatie maar kwam na een tijdje tot de conclusie dat hij ALS bijzonder onwaarschijnlijk vond. Dat moest ik uit mijn hoofd zetten.
Ik kreeg nog wel een test waarbij er met een paar naalden in spieren werd geprikt om de trillingen te meten maar daar kwam niet zoveel uit.
Dan was het dus het 'goedaardig trillingssyndroom' (benigne fasciculatiesyndroom), een 'diagnose' die ik zie als: ja, er zijn veel vreemde trillingen, maar we denken niet aan ALS en vinden de symptomen ook niet zo gauw een duidelijke andere ziekte, dus noemen we het maar een goedaardig trillingssyndroom. Kortom: we weten het (nu) niet.
De onderzoeken waren in maart afgerond. Wel medicijn gekregen: lage dosis van Carbamazepine. Gewoon als uitprobeersel.
Mijn opdracht was natuurlijk om de 'diagnose' te geloven en niet meer zenuwachtig te zijn. Dat lukt bij vlagen goed (vooral als de trillingen minder prominent aanwezig zijn) en soms denk ik weer: 'hoe kan het nou? Waarom trilt dan weer mijn voet, dan weer mijn arm of hand, dan weer een stukje spieren bij mijn ribbenkas, dan de kleine spiertjes in mijn neus?'. En ik blijf controleren of er niet iets nieuws gebeurt: toch slappere spieren of zo. Sommige dagen ben ik veel minder (of niet) bezorgd en kan ik het van me afzetten. Maar soms ben ik chagrijnig en kortaf van de spanning dat ik misschien toch iets vervelends of ergs heb.
En ook denk ik soms dat ik alsnog iets slapper word: vanmorgen handmatig sinaasappels geperst en daarna zo veel kramp en slapte. Eng.
Ook bewegen mijn ledematen soms een klein beetje 'uit zichzelf'. De neuroloog zei nog: 'als je maar niet 'uit jezelf' bewegingen gaat maken. Een ander moment denk ik weer: ik ben misschien inmiddels toch een hypochonder hiervan geworden, en van de zenuwen voel ik nu meer dan er is. Dat kan te slotte ook.
Wat moet ik hier nu mee? Terug naar de neuroloog heeft denk ik weinig zin, tenzij ik overduidelijk nieuwe klachten zou krijgen (anders zegt hij gewoon weer dat ik in de 'diagnose' moet geloven). Maar ziet iemand niet wat over het hoofd? Ik héb overduidelijk iets. Ik begrijp dit niet en kan soms niet leven met de zenuwen erover. Iemand tips?
Beschrijf je klachten nog eens
ik kan me niet meer precies herinneren wat je klachten waren, maar was het niet zo dat je ook trillingen in je oogleden had? dit is in de regel niet een klacht die bij ALS hoort. de externe oogspiertjes zijn hierbij NIET betrokken.
maar jij hebt inderdaad wat. je hebt fasciculaties. er wordt gesproken over benign als er verder geen ziekteverschijnselen zijn. men weet dan simpelweg niet waar het door komt, maar, omdat er verder geen progressie te bespeuren is, gaat men er van uit dat het goedaardig is, al is het dan wel storend of zelfs verontrustend.
als je er spierkramp en/of zwakte bij hebt/krijgt, is dat zeker een reden om weer aan de bel te trekken. wellicht is er nu meer zichtbaar in bewegingspatroon, een emg(onderzoek met de naaldjes), bloedbeeld of bijvoorbeeld een mri.
zomaar hier een suggestie doen wat er aan de hand zou kunnen zijn, maakt je alleen maar ongerust. fasciculaties kunnen door vele onschuldige tot en met zeer ernstige oorzaken komen.
De klachten
Beste Zofia, dank je, ik hoopte al dat jij zou reageren (het leek er al eerder op dat je hier verstand van hebt: beroepsmatig of uit ervaring? vraag ik me dan af). Ik check al de hele dag of er reacties zijn!
Nee, ik heb het niet bij mijn oogleden. Dat was vorige ronde een misverstand. Het was toen om uit te leggen hoe het ongeveer voelde.
Soms is het zo dat bepaalde voetspieren voortduren trillen. Een hele avond lang. En ondertussen zijn er weer andere dingen: tikken of trillingen in een hand, mijn kuit, in een grote rugspier. Bijna overal dus. In mijn gezicht soms ook, maar dan vooral een stukje lip of de laatste tijd heel kleine spiertjes op mijn neus. Er zijn ook krampen, maar die zijn niet zo sterk. Gewoon soms een krampgevoel.
Echt spierzwakte, dat kan ik niet goed beoordelen. Vanmorgen was ik daarvan overtuigd. Meteen lijkt het ook of ik minder goed kan praten en zelfs dingen onder woorden brengen, maar dat zou wat mij betreft even goed van de stress kunnen komen. Ik heb trouwens geen speciale stress, behalve die over mijn gezondheid. Ik ben ervan overtuigd dat de spiertrillingen niet van stress komen.
Kortom, er lijkt nauwelijks iets veranderd sinds het plotseling begon midden december. Ja, misschien ietsje minder trillingen (heel soms is het enkele minuten afwezig of zeer weinig!). Maar misschien ook enige spierzwakte (?) en misschien soms iets 'uit mezelf' bewegen (een schokje en mijn hand gaat anders liggen bijvoorbeeld). Denk je dat dit genoeg reden is om weer terug te gaan naar de neuroloog?
Hij vond niets bij die EMG test (tijdens die test trilden er trouwens wel andere spieren en hij zag het ook, maar 'ving' ze niet). Hij leek er vooral te zijn om mij gerust te stellen. En als er reden voor is wil ik graag geruster zijn, maar om daarvoor nu terug te gaan....
Ik blijf denken: misschien is er iets anders aan de hand. Of is het toch ALS, maar begon het wat a-typisch en/of zag deze neuroloog dat over het hoofd.
Het was zo'n vreselijke winter, ik wou dat het allemaal voorbij was.
Groeten, Egel
Herkenning, maar dan anders
Lieve Egel,
Wat een stress! Hier veel herkenning, maar op een ander vlak.
Ook ik kan me erg veel zorgen maken over mijn gezondheid en je verhaal lijkt heel erg op het mijne.
Ik ben bij tijd en wijlen ook heel bang voor ALS en krijg dan allerhande symptomen. Het begon met krachtsverlies ("is mijn hand zwakker. Ja, hij lijkt zwakker, ik weet het zeker. Nog eens proberen. Ja hoor, mijn kracht is weg,") Ik ben destijds ook bij de neuroloog geweest, hij kon niets vinden. Fijn, tot hij tegen me zei: "als je ALS zou hebben, zou ik fasciculaties zien." De dag daarna had ik dus fasciculaties. En ze waren er ECHT, ik kon ze zien. Precies zoals jij, dan weer hier, dan weer daar, het werd erger en erger. En toen las ik dat je ook andere klachten kon krijgen. Die ik prompt kreeg.
Ik heb hulp hulp gezocht om te leren omgaan met mijn angst. En de klachten werden minder. Want ik HEB geen ALS, maar mijn lichaam houdt me van de stress zo voor de gek dat ik alle symptomen krijg en ik stuiterend van de stress niet meer slaap of functioneer.
Ik was nog niet klaar
Sorry, ik was nog niet klaar....
Wat mij triggert in jouw bericht is hoe erg je je bewust bent van je lichaam. Je weet precies hoeveel minuten je al niets meer in je voet hebt gevoeld, en NET als je denkt dat het over is, gaat je neus trillen. Heel vreselijk en ontzettendbherkenbaar.
Wat ik heb geleerd is hoe ver je lichaam kan gaan in zijn reactie op je geest, en ik probeer dat niet meer serieus te nemen. Mijn klachten zijn een heel stuk afgenomen en ik heb mijn leven weer terug. En toch... Lees ik jouw oproepje met kloppend hart, want wat als er iets instaat wat ik ook heb en ik vannacht weer wakker lig met die klachten. Ik Google ook niet meer, dat lijkt me duidelijk.
Ik wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat je een stapje van je lichaam af kan zetten en iets kuntvdoen aan je angst. Want persoonlijk denk ik dat DAAR je klachten vandaan komen.
Houd je taai en een knuffel, want het is niet leuk en heel zwaar.
Ervaringsdeskundige
Ja, dat klopt, Egel, ik weet er ondertussen wel een en ander van. Bij mij waren fasciculaties jammer genoeg wel de voorloper van een neurologische aandoening. Gelukkig geen ALS, maar een mitochondriele myopathie.
Ondanks dat er bij mij dus wel sprake is van een aandoening, vind ik de reactie van Annemiek ontzettend herkenbaar. Door de zorgen kan je komplete leven worden opgeslokt. Om het even of er nou wel of niet sprake is van een nare ziekte. Hoe moeilijk ook, probeer je niet al te erg er op te focussen. Echt niet gemakkelijk gezegd. Ik was echt gek van angst tijdens de eerste jaren dat ik klachten kreeg. Maar juist bij fasciculaties en spierkramp is de invloed van angst en ongerustheid echt een feit.
Wat er ook aan de hand is, je verandert er niets aan. Wat komt dat komt. Zolang het niet te vinden is, is het de kunst om door te leven. Denk niet meteen aan het ergste. Naast ALS zijn er echt héél veel andere oorzaken mogelijk. Misschien kan je jaarlijks(of meer wanneer je progressie vermoedt) een check up laten doen door de neuroloog..
Ik heb een vriendin gehad met ALS. Ik weet niet of dit standaard bij het verloop hoort, maar in haar geval gingen de fasciculaties vooraf aan spierzwakte. Een voor een kwamen haar verschillende lichaamsdelen aan de beurt. Op een bepaald moment namen de fasciculaties af, en dan nam de spierzwakte rap toe.
Beperken
Misschien kun je je zorgen wat inkaderen. Want zo loopt de rest van je leven gewoon weg. Elke dag even 10 minuten observeren en opschrijven in een boekje. En jezelf de rest van de dag dwingen andere dingen te doen en aan andere dingen te denken. En hopelijk blijft de neuroloog je wel volgen. Heb je een vervolgafspraak? Dan kun je hem in elk geval ook je observaties laten zien.
Reactie alledrie
Lieve allen,
Wat fijn die reacties. Annemiek, ik ben ook enorm blij met jouw reactie, want: hopelijk is het dit! Blijft het bij wat onverklaarbare spiertrekkingen en krampjes en wordt het niet erger, komt er niets bij. En klopt het wat jij zegt: dat je lichaam je enorm voor de gek kan houden! Inderdaad heb ik het gevoel (voor het eerst in mijn leven) dat ik een soort van angststoornis of zo aan het ontwikkelen ben. Ik ben me ervan bewust dat dat niet helpt. Misschien is hulp nodig, maar ik zou niet weten waar en bij wie ik zou moeten beginnen. Mijn huisarts raadde me inderdaad sterk aan niet meer te googlen en dat heb ik sindsdien nog maar weinig gedaan. Heel lief het meeleven en ook voor jou sterkte, als de angst af en toe terugkomt.
Zofia, wat jammer dat jij wel een spierziekte hebt. En toch is het voor jou herkenbaar wat Annemiek schrijft. Hm, wat moet ik daarvan denken. Het stelt me niet echt gerust maar zo kan het natuurlijk ook zijn: dat dit een voorbode is van iets. En dat ik toch zo normaal mogelijk moet doorleven. Wat je over je vriendin met ALS zegt is wel zoals dat volgens 'de boekjes' ook meestal verloopt: eerst fasciculaties en dan spierzwakte. Ik heb (nog?) niet veel spierzwakte maar wat mij betreft is het nog niet zeker. Die algemeen neuroloog zou ik moeten geloven en vertrouwen, maar ik vind dat moeilijk. Ik weet verder niet hoe snel het zou 'horen' te gaan. Van de een op de andere dag kreeg ik het afgelopen december en als ik spierzwakte ga krijgen nu, is dat dus vanaf na een half jaar.
AnneJ: nee er is geen vervolgafspraak meer want hij zag dus niet overduidelijk iets heel ernstigs, maar wat hij wel zag was een nogal drukke, veelpratende zenuwachtige vrouw van 38 die hoopte dat het niets ernstigs was. Ik hoop zo dat ik door mijn gedrag niet heb uitgelokt dat hij me minder serieus nam. Meestal nam ik mijn (veel oudere, intelligente en wel rustige) man mee, dat scheelt hopelijk wel. Ik vind het een goed plan om te gaan schrijven. Sommige dagen kan ik goed aan andere dingen denken en leef ik heel gewoon. Deze winter was ik erg bang en wanhopig en nu komt dat met vlagen. Het heel angstige gevoel kwam terug toen ik vanmorgen het sinaasappels persen zo moeilijk vond en de rest van de dag mijn arm voelde. Een 'zie je nou wel!'-gevoel wat ik helemaal niet wilde voelen.
Ik krijg er ook negatieve, depressief-achtige gedachten bij en zou graag wat zorgelozer willen worden. Want straks word ik misschien toch gewoon op een redelijk normale manier 85, maar ben ik wel al die tijd vol angst en zorgen geweest. Dat is ook niet goed he....
Nogmaals dank, groeten, Egel
Egel
Een jaar of zeven geleden had ik ook van die klachten die jij opnoemt. Bij mij kwam er uit de onderzoeken ook helemaal niets ernstigs uit. Ik was er ook helemaal niet gerust over en was er elke dag er op gefocust of het weer zou gebeuren. Gek werd ik er van.
Uiteindelijk ben ik naar een haptonoom gegaan en die heeft mij goed geholpen. Die spier trillingen heb ik soms nog wel maar weet door wat ik geleerd heb daar bij die haptonoom de spiertrillingen tot rust te laten komen of gewoon het laten gebeuren en wetend dat het zo weer over is gewoon doorgaan met de dingen die je doet.
Misschien ook iets voor jou?.
Tien stappen terug
Heb je genoeg magnesium in je bloed? Is dat getest? Door een magnesiumtekort krijg je ook spiertrillingen, en het is bijzonder eenvoudig op te lossen met tabletten.
Oh, dat heb ik vast ook
Ik voel me af en toe net een flipperkast. Wist niet dat het zo'n chique naam had, benigne fasciculatiesyndroom. Ik heb me er in elk geval nooit zorgen over gemaakt. Ik vind het altijd wel een grappig gevoel. Echt last heb je er niet van, toch?
skik
Lang..
Nog even(uhuh..even..), Egel. Het viel me op dat je noemde soms moeite met praten en woordvindingsproblemen te hebben. Misschien een goed bericht in dit geval: woordVINDINGSproblemen hebben in ieder geval niets met ALS te maken.
Verder: er wordt zo vaak vanuit gegaan dat klachten ofwel een medische oorzaak hebben, ofwel tussen je oren zitten. Was het maar zo simpel. In mijn geval duurde het lang voordat er een diagnose kwam. En nog altijd is het nog niet duidelijk wat voor mito er precies er in onze familie gaande is. Het genstukje wat niet in orde is, is nog steeds niet aangetoond. In die tijd heeft de onzekerheid, angst (ook over erfelijkheid bij mijn kinderen)en ongetwijfeld mijn persoonlijkheidsstructuur ervoor gezorgd dat ik elk pijntje begon te voelen en totaal in een kramp terecht kwam. Letterlijk. Reken maar dat psychisch lijden je totaal kan doen verlammen. Mijn aandoening op zich is al niet leuk, maar hierdoor werd het allemaal nog veel erger.
Uiteindelijk heb ik geen begeleiding gehad hierin hoe ik ook vastliep. Het heeft jaren geduurd voor ik weer mijn leven een beetje op de rails had. Leven met de dag (in plaats van doodsangsten uitstaan voor een doemscenario in de toekomst) was een van de belangrijke sleutels. Sec observatie en registratie. En niet proberen te verklaren wat er aan de hand zou kunnen zijn. Als een neuroloog met alle apparatuur dit niet kan, kan jij het ook niet. Zelfs niet met google of fora. Wat komt dat komt. Dat merk je vanzelf.
Verder heel belangrijk: al ben je nog zo ongerust/beroerd/ziek etc., probeer te blijven bewegen en naar buiten te gaan. Anders ga je bergafwaards. In ieder geval voor mij is buitenlucht, beweging en letterlijk de aarde onder mijn voeten voelen een heilzaam medicijn.
En tot slot, ook als de klachten niet lichamelijk gelabeld kunnen worden, is het verstandig om ze NIET te negeren. Zie het als een duidelijk noodsignaal van jezelf. Het is er vast niet zomaar. Registreer wat je voelt. Maar hooguit een uurtje per dag, zolang er geen sprake is van grote verandering of progressie.
Spreek met jezelf af dat je hier van tijd tot tijd naar gaat kijken samen met de experts. De tip van het dagboekje is een hele goede. Je zou dan ook patronen kunnen ontdekken. Verbanden met vermoeidheid, stress, bepaalde voeding, koffie en of alcoholgebruik, etc.
Jessica, nikki, skik
Bedankt Jessica, Nikki en Skik. Jessica het is toch wel heel geruststellend om te lezen dat jij iets soortgelijks (of hetzelfde) al 7 jaar hebt. Jij zal ook heel bang zijn geweest. Ik weet niet wat voor onderzoeken ze bij jou hebben gedaan (bij mij dus alleen 2 bloedtesten, een algemeen lichamelijk onderzoek (beetje kloppen en kijken) en het spieronderzoek met naadjes), maar bij mij komt er dus ook vrijwel niets uit. Misschien moet ik ook met iemand gaan praten. Blij voor jou dat er niets ergs met je is!
Nikki, het schijnt dat de meesten precies weten waarop ze getest zijn, maar ik weet dat nauwelijks. Ze noemen dan heel snel zo'n riedeltje van 'vitamine B goed, kalkgehalte goed, bezinking goed, blabla'. Ik weet wel dat de internist nog wat meer testen deed. Daar kwam nogmaals een laag parathormoon uit maar ik weet niet hoe het met magnesium zit. Ik neem wel een beetje aan dat als een huisarts en daarna een internist mijn bloed lieten testen, ze wel datgene hebben gestest dat een oorzaak kan zijn van het plotseling trillen. Maar ik kan het nog wel navragen. Dank je voor de tip!
Skik, ik moest erg lachen om jouw post! Heerlijk nuchter en ook daardoor erg geruststellend. Je lijkt wel een beetje te zeggen (als ik het goed heb): 'waar maak je je druk om, als je dat niet doet, zoals ik, is er geen probleem', maar je hebt wel gemerkt in dit draadje dat ik er HEEL veel last van heb. Soms. En nee, niet van die trillingen, het is inderdaad soms best grappig, dat gevoel! Het kwam gewoon heel plotseling opzetten en na enkele dagen ding er plotseling een vlaag van angst door me heen dat het misschien wel iets ergs was, misschien wel ALS. Sindsdien heb ik last....van angst! Maar soms ook niet en jouw relativerende post helpt wel.
Groeten, Egel
Aan zofia
Zofia, je verhaal is wel indrukwekkend. Jij hebt jarenlang in onzekerheid geleefd en dat is nog niet altijd over omdat nog niet alles duidelijk is. Je moet echt een enorm zware tijd hebben gehad. Dat je zelf mogelijk een heel erge ziekte hebt, is al een afschuwelijk idee. Hoe je kinderen dat gaan verwerken. Dat je ze misschien niet helemaal op zou zien groeien, laat staan je mogelijke kleinkinderen. Maar vervolgens is er ook nog reden om bang te zijn voor hun gezondheid, vanwege de erfelijkheid.
En je hebt ook iets heel vervelends, neem ik aan, maar kunt nu anderen tips geven om ermee om te gaan (alleen al met angst). Dank je wel.
De tip van AnneJ en nu ook van jou, om een dagboekje bij te houden, daar ben ik al mee begonnen. De tip om naar buiten te blijven gaan is met dit weer niet moeilijk, maar voor mij is het wel goed om mezelf te blijven dwingen, want ik ben wel een beetje een slome bankzitter af en toe.. (maar werk wel gewoon 80% hoor, genoeg te doen, maar als het even niet hoeft, dan...).
Bedankt voor het delen van je verhaal en de tips!
Egel
Egel
Vraag in elk geval die magnesium ff na; een van mijn naasten (en pas nu schiet me te binnen dat zij idd onwillekeurige beweginkjes maakt, kleine schokjes) heeft een fors magnesiumtekort en hoorde van de ha dat dit een ondergediagnosticeerd (en dus ook te weinig onderzocht) fenomeen is). Suppleren hielp. En B12? Is dat bekeken?
Verder: vraag altijd ff een kopie van de uitslagen. Hier doen ze daar in elk geval niet moeilijk over.
Sterkte!
En een tremor?
Een vriend van mij heeft een tremor. Eerst alleen in zijn hand, later breidde zich dat uit in zijn voeten en benen. Trillen, soms zelfs tegen schudden aan. Moeilijk kopjes koffie kunnen vasthouden enz. Zijn volgens mij wel medicijnen voor. Is niet levensbedreigend. Wel lastig.
Is het dat misschien?
Egel
Bij ons in de familie komt heel veel tremor (of die moeilijke naam die jij eraan geeft) voor. Kan me voorstellen dat je nog steeds onzeker blijft. Maar als nu echt alles is uitgesloten dan kun je wel blijven onderzoeken maar daar schiet je niets mee op. Is het een idee om met therapie of gesprekken (psycholoog, whatever) leren accepteren wat je hebt en leren om jezelf niet helemaal gillend gek te maken van onzekerheid zodat je er net zo nuchter over kunt gaan denken als bijv. Skik?
Anneque, geerke, puck
Anneque: Ja, ik zal die magnesium navragen. Dat sowieso. Moet ik daarna alsnog googlen wat die uitslag dan te betekenen heeft maar ja 
B12 was goed. Ik ga voortaan kopieen uitslagen vragen, dank je!
Geerke, het is beslist geen tremor. Ik schud niet, zeg maar, maar als ik stilzit trillen de spieren, ze bewegen onder mijn huid zeg maar. Te vergelijken met een spiertrillinkje bij je ooglid (of zo) dat veel mensen wel eens hebben. Soms is het ook maar 1 tik. En internist en neuroloog hadden voor mijn klachten geen duidelijke medicijnen.
En dus Puck, het is echt niet wat in jouw familie voorkomt. Ik heb ook niet zelf die moeilijke naam gegeven, maar de neuroloog.... en ik heb niet het gevoel dat ik erg uitgebreid onderzocht ben (geen MRI of zo), maar dat kan ik wel begrijpen als de neuroloog niet denkt aan iets heel ernstigs. Maar op angstige momenten denk ik dan dat er toch iets over het hoofd is gezien.
Toch helpen jullie berichten wel. En misschien ook het feit dat gisteren en vandaag het minder erg is (wel iedere minuut maar niet ieder moment). Misschien is gesprekken hebben niet zo'n slecht idee (al weet ik nog steeds niet waar je dan begint en bij wie ik zoiets prettig zou vinden). Ik zou dan moeten gaan geloven dat ik niets ergs heb. Als ik zeker wist dat het niets ergs was, zou ik die trillingen helemaal geen probleem vinden.
Weer hartelijk bedankt voor de reacties! Ik ben erg met jullie geholpen. Groeten, Egel.
Stress
En laten dat soort spiersamentrekkinkjes nou net ook veroorzaakt worden door stress! Mooie vicieuze cirkel.
Als je niet op je magnesiumuitslagen wilt wachten, koop dat bij de drogist alvast magnesiumtabletjes en begin er vast mee. Kan geen kwaad. En/of eet elke dag twee bananen (daar zit ook magnesium in). Kijk eens over het over een dag of 3 of 4 dan minder wordt. Dan heb je alvast iets geprobeerd.
Gesprekken
Volgens mij zou het heel erg slim zijn, om hier gesprekken met een psycholoog over te voeren. Los van een eventuele diagnose. Je vertelt zelf dat je er psychisch onder lijdt. Je bent angstig en het lukt niet om dat een plek te geven. Dat is logisch, want het is ook verschrikkelijk moeilijk om dat alleen te doen. Een psycholoog kan je daarbij helpen.
En die kan dan ook met je meedenken of je nog verder moet gaan zoeken naar een oorzaak, of op de geruststelling van de neuroloog kan vertrouwen. Ook bij die beslissing kan een psycholoog helpen.
Je kunt misschien wel iemand in je buurt vinden via deze website? http://www.nvvp.nl/zoek-1.php Als je op uitgebreid zoeken klikt, kun je kiezen wat de specialisatie van de psychologen is.
Nou ja, ik zou er wat mee doen, want volgens mij zit je nu een beetje vast. Je weet eigenlijk niet zo goed hoe nu verder. En ondertussen voel je je rot. Dat is toch zonde! Volgens mij kunnen gesprekken daar erg goed bij helpen.
