Ziek zwak en misselijk
Onze dochter van 11 is giga aan het puberen. Ze is vaak heel moe en heeft erg veel last van haar menstruaties. 2 dagen gaat ze dan niet naar school. We zijn met haar naar de huisarts geweest, ze heeft bloedonderzoek gehad, maar er is geen Pfeiffer en ook geen bloedarmoede geconstateerd, en eigenlijk waren allee bloedwaardes goed. Nu moeten we naar de kinderarts.
Intussen vraag ik me af of er meer tieners zijn die zo moe zijn en hoe jullie daarmee omgaan. Ik weet soms niet hoe ik haar moet tegemoet treden: ontzien, of juist niet? Ze is sowieso een avondmens, dus in de ochtend heeft ze weinig energie en eetlust. Ik zou haar soms een schop onder de kont willen geven, maar misschien heeft ze het echt nodig om bij te slapen, uit te rusten, enz.
Ze oogt niet depressief: ze heeft plezier in een hoop dingen, zoals ballet en vioolles, en ook op school gaat het goed met zowel het leren als de contacten.
Behalve dat het rot is voor haar, is het voor ons natuurlijk ook lastig met werk enzo. En je weet eigenlijk nooit wanneer het nou weer komt. Ze gaat vaak maar 3 dagen per week naar school, dan is de energie al weer op.
Johanna
Schildklier?
Is haar schildklier ook getest, tenminste, de werking daarvan? Mijn nichtje was ook zo moe en daar lag het bij haar dus aan. Verder hoor ik het hier om mijn heen bij de meeste pubers wel zo dat ze hun bed niet uit te krijgen zijn, maar zo extreem als bij jouw dochter niet. Dus toch maar door naar de kinderarts.
sterkte,
Opbouwen
Onze zoon is, toen hij 10 was, ook een heel lange tijd onregelmatig naar school geweest. Bij hem was de oorzaak onbegrepen buikpijn, maar ook een hartgrondige hekel aan school en een algeheel gevoel van malaise. Hij is voor deze periode depressief geweest, maar in deze periode ging het op zich wel aardig met zijn stemming.
Wat mij opviel:
Het werd een negatieve spiraal, hoe minder hij naar school ging, hoe vermoeider hij zich voelde, hoe minder zin hij had. Hij trok zich ook steeds meer terug van zijn vrienden.
Vanuit school was er geen enkel begrip, stimulans of hulp. Geen kaartje, niets. Dus zoon voelde zich al na een paar weken ziek thuis te zijn, compleet losgekoppeld van de school, waar hij toch al een hekel aan had. Hij had het gevoel dat je juf het wel lekker rustig vond als hij er niet was en dat het haar niets kon schelen dat hij buikpijn had.
Het schoolwerk werd een obstakel om te gaan. Hij ging achter lopen, en hierdoor ging hij tegen de schooldagen opzien en ging dus nog minder. 'Ik krijg mijn weektaak toch niet af, waarom zou ik nog gaan.'
Wat wij gedaan hebben: De medische situatie aanpakken. Via huisarts en kinderarts hebben wij hulp gezocht bij het amc. Zij hebben daar een onderzoek: Buikpijn de baas. Daar kreeg zoon een gedragstherapeutisch programma, wat heel goed hielp.
Een schema met hem opgesteld, wat heel geleidelijk opbouwde, waarop heel duidelijk stond welke dagdelen hij naar school zou gaan. Als hij 's morgens niet kon, moest hij alsnog die middag gaan. Elk dagdeel naar school is er weer eentje! Als hij zijn doel van die week haalde, kreeg hij een beloning.
Een stappenschema gemaakt, wat te doen als hij het niet zag zitten om te gaan. 'Ga in ieder geval aankleden, ga in ieder geval even mee naar buiten, ga in ieder geval even op je fiets zitten, kijk daar zijn je vrienden, wil je niet met hen mee de school in...' (en dan kwam hij soms toch weer mee terug naar huis, maar dan waren we in ieder geval even buiten geweest en zoon was in de kleren.
Dagritme handhaven, naar school of niet, je staat op tijd op, kleed je aan en als je niet naar school kunt, maak je thuis je schoolwerk. Dat was nog een heel gezeur, ervoor zorgen dat wij wisten wat er moest gebeuren en zorgen dat we de benodigde boeken en schriften thuis kregen. Ik ben er nu pas achter gekomen, dat de school VERPLICHT is om te zorgen dat zieke kinderen onderwezen worden. Daar heeft onze school niet veel van laten merken.
Positieve gedachten aanleren, niet denken: Nee he, nu heb ik alweer buikpijn, maar denken: Ach ik heb buikpijn, maar zo meteen gaat het wel over.
Zoon mocht op school ten alle tijden naar huis bellen als het niet meer ging. Daar heeft hij maar een paar keer gebruik van gemaakt.
Soms hielp het om een 'aanmoedigingspremie' in te stellen: 'Lieverd, ik weet dat je je rot voelt, jij weet dat het heel belangrijk is om toch naar school te gaan. Als je het nu toch probeert, mag jij vanavond kiezen wat we gaan eten.' Soms was dat net hetgene wat hem over de drempel hielp.
Nou ja, ik heb een hele lange post geschreven. Deze periode heeft een enorme indruk op mij gemaakt. Ik vond het loodzwaar, sterkte.
