Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Tirza G.

Tirza G.

13-03-2009 om 23:31

Ziekte van lyme - ik snap iets niet

Hier in de regio is er veel reuring over een mogelijk ziekte van Lyme slachtoffer, echt een dramatisch verhaal. Goed, er zijn medicijnen nodig (langdurige dosis antibiotica) maar dat kan niet worden voorgeschreven omdat de Lyme niet aantoonbaar is door de testen die daarvoor gebruikt worden. Maar nu komt het: slachtoffer is onder behandeling van een in Lyme gespecialiseerd neuroloog, die zéker weet dat ze het heeft maar dat het in de hersenstam zit en dáárdoor is het niet aantoonbaar. En dáárom kan hij die medicijnen niet voorschrijven.
En dan denk ik: huh? Als een specialist iets voorschrijft, gaan ze dan bij de apotheek of ziektekostenverzekering het dossier nakijken of je het wel écht hebt? Of is dit een kwestie van een protocol wat door neurologen wordt gehanteerd ofzo?

Tirza

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Elisa Gemani

Elisa Gemani

14-03-2009 om 11:54

Ziekte van lyme

Alleerst is iemand geen slachtoffer van een ziekte, maar een patient Testen op Lyme geeft nooit 100% zekerheid; zelfs als alle testen negatief zijn mag men Lyme niet uitsluiten. Dat komt omdat die testen niet 100% kunnen aantonen of iemand wel of niet Lyme heeft; een diagnose kan alleen gesteld worden gebaseerd op ziektegeschiedenis, aanraking met teken, symptomen zoals de EM (rode vlek/ring) met evt. testuitslagen als aanvulling hierop. Bij de geringste twijfel moet altijd gestart worden met behandeling dmv langdurige toediening van antibiotica. In Nl gaat men er helaas van uit dat slechts 4-6 weken antibiotica voldoende zou zijn om alle bacterien uit te roeien; echter behandeling zou minimaal 1 jaar moeten duren en liefst nog langer. Er zijn geen tests beschikbaar die kunnen aantonen of alle bacterien zijn verdwenen en de patient is genezen. Men moet altijd alert blijven op terugkerende symptomen. Wat die neuroloog zegt klopt niet; waar de bacterie precies zit is nooit aan te tonen en bovendien doet dat er niet toe. Lyme is een multi-systeem ziekte dus het kan leiden tot o.a. neurologische (zenuwstelsel/hersenen), dermatologische (huid), reumatologische (spieren en gewrichten), cardiologische (hart), opthalmologische (ogen) en psychiatrische klachten. Maar hoe dan ook, als er ook maar de geringste aanleiding is om te denken aan Lyme moet behandeling altijd gewoon onmiddellijk gestart worden. Mijn moeder heeft Lyme en kreeg meteen antibiotica; ze heeft het een jaar voorgeschreven gekregen; soms steken sommige symptomen nog de kop op en gaat ze weer aan de antibiotica. Een zeer goede site over Lyme is http://www.ilads.org/

Tirza G.

Tirza G.

14-03-2009 om 17:03

Kijk, en dat bedoel ik eigenlijk

Als ik het verhaal (in regionale krant) lees van deze mevrouw, kán de neuroloog geen langdurige AB voorschrijven, omdat de ziekte te vaag is. Affijn, het bekende verhaal, het is niet aantoonbaar dús u heeft het niet en dús kan ik niks voorschrijven - maar ik zou het echt graag willen hoor! Maar ik denk, dat een behandelend arts kan voorschrijven wat-ie wil, toch? Ik snap van de lymevereniging(.nl) dat er onduidelijkheid is over de test én over de behandeling en dat zij dus aandringen op verbetering daarvan. Nou, prima. Maar dit geval lijkt me zo apart: een arts weet dat je ziek bent maar "kan" geen AB voorschrijven. Ik vraag me af wie dat die arts verbiedt.

Tirza

Ik vraag me af...

... of de krant het misschien niet gewoon verkeerd heeft opgeschreven.

Groeten,

Temet

Tirza G.

Tirza G.

14-03-2009 om 17:51

Tja

Dat vraag ik me dus ook af. Het ging eerst al over een homeopaat, toen wilde ik al afhaken, maar toen kwam toch de neuroloog er nog aan te pas Rechtstreeks uit het artikel:

Al snel werd duidelijk, dat het officieel vaststellen van de ziekte bij T. een probleem was. Bloedonderzoeken en tal van scans in de ziekenhuizen toonden niets aan. Bij T. zou de parasiet in de hersenstam zitten. En dat is niet waarneembaar. Maar de homeopaat was en is ervan overtuigd. T. kwam terecht bij een gespecialiseerde neuroloog, die onafhankelijk van de homeopaat tot dezelfde conclusie kwam: T. K. heeft de ziekte van Lyme.

Dé oplossing is dan antibiotica, maar die krijgt ze niet. ,De neuroloog zegt dat hij het niet kan voorschrijven, omdat hij het niet kan vaststellen. Maar hij is er wel van overtuigd.” Voor T., die dat begin maart te horen kreeg, is er een strijd bijgekomen. De strijd om medicijnen, die haar moeten helpen om van de ziekte af te komen of terug te dringen. ,,Mijn wereld word steeds kleiner. Het enige wat ik nog heb is mijn laptop.” En de steun van haar familie die zich allemaal voor haar inzet.

T. kan niet leven met het idee, dat ze geen medicijnen krijgt. ,,,Er moet toch wat gebeuren?” Maar de neuroloog afvallen doet ze niet. ,,Die man is zo,” vertelt ze terwijl ze haar duim op steekt. Twijfels over de ziektekostenverzekeraars heeft de familie in N. wel. Aantal jaren antibiotica voorschrijven kost veel en verzekeraars zouden dan wel zeker willen weten wat het ziektebeeld is.
----------
Duzzzzzz. Ziektebeeld: ziekte van Lyme, vastgesteld door neuroloog X, lijkt me. Hophop, AB en hophop, verzekering betaalt.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

14-03-2009 om 19:31

Diagnose

Ik denk dan toch dat er ergens iets niet klopt want de ziekte van Lyme is bijna nooit officieel volgens tests vast te stellen. Er zijn protocollen voor (zie eerder genoemde website alsook de ned. website van de Lyme Vereniging) en mevrouw T. kan ook nog voor een second opinion gaan, desnoods in het buitenland waar in het algemeen gewoon standaard antibiotica wordt gegeven. Als de neuroloog afgaat op ziektegeschiedenis en symptomen van de patient en alles wijst op Lyme, is er geen enkele reden om de antibiotica-kuur niet voor te schrijven. Of betreffende zorgverzekeraar de medicijnen (al dan niet gedeeltelijk) vergoedt is van een andere orde. De neuroloog kan te rade gaan bij www.lymemed.nl voor de protocollen en meer info. Een goed forum voor patienten is ook http://www.lymenet.nl/forum/viewforum.php?f=24&sid=09503e38a414e934e4830aaeeb714625 Ik denk dat mevrouw T. zich er niet bij neer moet leggen, zelf informatie moet verzamelen, haar neuroloog op die informatie wijzen en ervoor zorgen dat ze de medicijnen krijgt. Soms moet een patient gewoon zelf er achter gaan, aan bellen trekken en mondig zijn. Zeker in het geval van een ziekte als Lyme waar nog steeds te weinig over bekend is en men in NL achter de feiten aan loopt.

Rotekapelle

Rotekapelle

16-03-2009 om 10:33

Uit omgeving

Vriendin in september Lyme (neuroborelliose) gekregen. Doodziek geweest! Ontsteking inwendig én uitwendig oor (oorschelp) zag eruit als een bloemkooloor, rood, dik, schilfers en pijn. Daarnaast verschijnselen van hernia (bleek ruggemergontsteking), hersenontsteking en aangezichtsverlamming eenzijdig. Uit de EM (rode kring typerend voor Lyme) is een biopt gehaald, deze was negatief, dus geen 'bewijs'.
3 weken ziekenhuis met antibiotica intraveneus, gelaatsverlamming is beter, restverschijnselen zijn er nog. Ze is werkelijk doodziek geweest....
Lyme kan zich schuilhouden in organen en is dan niet aantoonbaar in het bloed. Door de vele bloedonderzoeken in de actieve ziektefase uiteindelijk tóch aangetoond dat het Lyme is.
Ze was half juli 2008 gestoken door de teek en werd in september 2008 ziek.... zo snel kan het gaan.

Het was doodeng om te zien hoe iemand in korte tijd zo ernstig ziek worden kan!

rotekapelle

Eng

Een jaar of twee geleden is mijn zoontje (nu bijna 5) besprongen door een teek. Pas een dikke dag later vond ik deze miniteek, waarbij ik hem niet als zodanig herkende en eraan peuterde. Ik dacht namelijk dat het een korstje was, maar korstjes met pootjes, dat kan natuurlijk niet. De huisarts heeft hem verwijderd en ik vroeg om een preventieve kuur, want het onding had er twee dagen op gezeten en ik had er aan gepeuterd. Kreeg hij niet. Precies twee weken later (de huisarts zei, als er binnen twee weken niets gebeurd is, dan gaat er ook niets gebeuren) had hij een grote rode kring op zijn wang (de teek had achter zijn oor gezeten). Hij heeft twee kuren gekregen, toen was de kring weg. Verder is hij nooit ziek geweest (behalve het incidentele griepje), hij heeft energie genoeg. Meneer Clo heeft destijds diezelfde dag ook een teek opgelopen en pas laat ontdekt. Geen rode kring. Maar wel al heel lang vage klachten. Twee keer getest en niets gevonden. Ik vind het een heel eng ongrijpbaar ding, ik word in dat opzicht van dit draadje niet blijer, maar ik ga wel weer eens op onderzoek uit. Ik baal trouwens van de afwachtende houding die kennelijk in Nederland heerst. Waarom niet preventief? Better safe than sorry.

Mark van Abcoud

Mark van Abcoud

16-03-2009 om 13:29

Tirza

Als ik het goed begrijp is er duseigenlijk nog niet objectief vastgesteld dat deze persoon Lyme heeft.
Deze ziekte is heel meoilijk vast te stellen, en bij tests is er een grote kans op vals positieve testen. Verder is er in de medische wereld erg veel twijfel of er wel zoiets als een chronische Lyme ziekte bestaat. In het verleden, en soms nog wel, worden chronische, vaak vage, klachten bij mensen wegverklaard met een Lyme infectie, terwijl daar weinig objectieve redenen voor zijn.

Een recente infectie is overigens goed behandelbaar met antibiotica en daarvoor hoef je echt niet een jaar behandeld te worden, een kuur van 4 tot 6 weken is in principe voldoende.

Er is sprake van nogal wat gedoe rond de ziekte van lyme, met soms nogal overdreven inschattingen van de omvang en ernst van het probleem.

ijsvogeltje

ijsvogeltje

16-03-2009 om 14:47

Al jaren lyme

Een kennis van mij blijkt ook lyme te hebben. Ze was al jaren aan het tobben met haar gezondheid en vermoeidheid. Bijna tien jaar geleden heeft ze een tekenbeet gehad, met een rode ring. Diverse keren is ze getest, maar zoals anderen ook al aangaven: het is moeilijk aan te tonen. Inmiddels hebben ze wel lyme in haar bloed gevonden. Sinds enkele maanden is ze aan de antibiotica en het gaat langzaam beter. Maar ze heeft nog vele maanden antibiotica voor de boeg.
En als reactie op eerdere berichtjes hier: de meeste mensen met een tekenbeet krijgen gewoonweg geen lyme. Ook niet als je een rode kring krijgt. Iedereen dan maar aan de langdurige antibiotica zetten, is schieten met een kanon op een mug.

mirreke

mirreke

17-03-2009 om 12:39

De twee voorgaande reacties

zijn echt symptomatisch voor de opvatting die er in Nl heerst over Lyme.
Ijsvogeltje, zie je zelf de tegenstrijdigheid in je berichtje?: Haast niemand krijgt Lyme en dus heeft preventieve antibiotica geen zin. Maar vervolgens vertel je over je kennis en ik haal daaruit hoe ernstig het is. En ook pas jaren later. Had ze antibiotica gehad, was er niets gebeurd.
Ook vind ik die opvatting vrij vreemd. Nu wordt bv. een hele generatie meisjes ingeënt tegen een infectie die een deel van de baarmoederhalskankers veroorzaakt. Er bestaat best een grote weerstand, maar de heersende (overheids)opvatting is, toch maar inenten, terwijl de kans dat je het krijgt zeer klein is.
Lyme is heel verraderlijk en kan een heel ernstig verloop hebben. In Nl heeft men er nog totaal geen goed inzicht in. Inmiddels rukken de teken op, dus de opvatting in NL zal ook wel gaan omslaan.

Tirza G.

Tirza G.

17-03-2009 om 14:36

Goed

Het is me allemaal weer een stuk duidelijker. Er is nog veel te weten en te leren, blijkbaar. Maar om toch nog even te drammen: het feit dat de neuroloog wel AB wíl voorschrijven, maar dat niet "mag", dát klopt niet - toch? Immers: van wie zou hij dat dan niet mogen?

Tirza

Kari1

Kari1

17-03-2009 om 14:48

Ingewikkeld

Dat er in sommige buitenlanden anders wordt omgegaan met Lyme zegt nog niet dat Nederland te weinig kennis heeft of achter loopt. Ook Nederlandse artsen kunnen best over grenzen kijken.
In sommige landen is het b.v. usance om voor iedere snotneus een antibioticumkuur te geven, met als resultaat veel meer resistentieproblemen dan in Nederland. Loopt Nederland daarom achter met hun antibioticumbeleid?
Kari

Kari1

Kari1

17-03-2009 om 15:08

Voor tirza, heel lang

Onderstaand een stuk uit het NTvG dat laat zien hoe de gedachten in Nederland zijn.
Kari
In 2004 heeft een multidisciplinaire werkgroep in
samenwerking met het Kwaliteitsinstituut voor de Gezondheidszorg CBO (CBO) een richtlijn gepubliceerd als leidraad voor zorgverleners, waarin de diagnostiek, de behandeling en de preventie van lymeborreliose worden beschreven. Ook het lekenpubliek is geconfronteerd met een ruime hoeveelheid informatie omtrent lymeborreliose. In kranten, tijdschriften en televisieprogramma’s (Teleac/NOT: Bij ons thuis: over opvoeding en onderwijs, uitzending van 18 april 2005, Nederland 2) is veel aandacht besteed aan de ‘tekenbeetziekte’, en ook andere informatiekanalen zijn niet onbenut gelaten. 5 Zo is er een folder verspreid door de Landelijke Werkgroep Kritische Lymepatiënten, getiteld ‘Twee opvattingen over de ziekte van Lyme’. Verder is op internet ruimschoots voorlichting te vinden over de ziekte (bijvoorbeeld op www.lymenet.nl). Deze ruime beschikbaarheid van informatie heeft naast positieve aspecten ook nadelen. Zo kunnen bij zorgvragers en zorgverleners moeilijk te corrigeren misvattingen ontstaan over lymeborreliose, met als gevolg dat er vaak te veel diagnostiek of behandeling plaatsvindt .... Door de overvloed aan informatie over lymeborreliose kan zowel bij patiënten als bij zorgverleners verwarring ontstaan. Daarbij valt op dat gegevens over de CBO-richtlijn voor leken niet of slechts moeizaam te vinden zijn. Bij patiënten lijkt er een toenemende neiging te bestaan om aan te dringen op diagnostiek en therapie en om veelvuldig artsen te raadplegen. Uit onzekerheid verrichten zorgverleners overmatige diagnostiek en als gevolg daarvan soms een onjuiste behandeling.
Serologisch onderzoek naar Borrelia (een ELISA, eventueel gevolgd door een western blot) is de eerste keus bij de diagnostiek van lymeborreliose; een gouden standaard ontbreekt echter. Kweken worden in Nederland nauwelijks uitgevoerd vanwege de lange generatietijd van de Borrelia-spirocheet en de beperkte beschikbaarheid van de techniek. De PCR is theoretisch een zeer bruikbare test, maar de sensitiviteit ervan valt in de praktijk tegen. Daarnaast kan de PCR geen onderscheid maken tussen het DNA van een levende Borrelia-spirocheet en dat van een dode; het risico van contaminatie van het monster is bovendien niet uitgesloten, wat betekent dat de test eveneens een lage specificiteit heeft. Onder andere om bovenstaande redenen is PCR op urine niet geschikt als diagnostische test. Recent is een ELISA op de markt gekomen voor de meting van antistoffen tegen het C6-peptide van een specifiek eiwit van Borrelia (VlsE-eiwit). De eerste ervaringen laten zien dat de sensitiviteit en de specificiteit van deze test vergelijkbaar zijn met die van de western blot.
Een tekortkoming van zowel de ELISA als de western blot is het optreden van foutpositieve reacties door reactiviteit met kruisreagerende antistoffen, die worden geïnduceerd door onder andere syfilis, acute EBV-infectie of aanwezigheid van het Cytomegalovirus. De onbekendheid van artsen met de tekortkomingen van de serologische tests wordt geïllustreerd door de casus van patiënt A. Naast foutpositieve reacties kunnen er ook foutnegatieve reacties optreden door onvoldoende antilichaamproductie tegen de Borrelia-spirocheet, met name bij erythema migrans en vroeg in het beloop van een gedissemineerde infectie.
CBO Richtlijn ‘Lymeborreliose’. Deze CBO-richtlijn is opgesteld als leidraad voor de diagnostiek, de behandeling en de preventie van lymeborreliose. Lymeborreliose wordt daarin geclassificeerd als ‘vroege lymeborreliose’, ‘vroege gedissemineerde lymeborreliose’, ‘late lymeborreliose’ of als ‘postinfectieuze klachten en symptomen’.
Erythema migrans is de meest voorkomende manifestatie van een vroege lymeborreliose. Bij een typische erythema migrans is serologisch onderzoek naar Borrelia niet noodzakelijk en kan men direct behandelen met doxycycline. Een presentatie met alleen een tekenbeet zonder erythema migrans is geen indicatie voor het verrichten van serologisch onderzoek naar Borrelia en voor een behandeling met antibiotica.
Bij vroege gedissemineerde lymeborreliose ontstaan de verschijnselen binnen 1 jaar na de besmetting, bijvoorbeeld in de vorm van radiculitis of meningoradiculitis, meningitis, artritis of carditis. Vroege gedissemineerde neuroborreliose wordt bij voorkeur behandeld met ceftriaxon intraveneus gedurende 14 dagen. Carditis en artritis worden oraal behandeld met doxycycline.
Bij late lymeborreliose ontstaan de verschijnselen meer dan 1 jaar na de besmetting. De meest voorkomende uitingen zijn chronische neuroborreliose, chronische artritis en acrodermatitis chronica atrophicans. Chronische neuroborreliose wordt gedurende 30 dagen intraveneus behandeld met ceftriaxon.
Bij persisterende klachten na adequate antibiotische therapie bij patiënten met een eerder vastgestelde lymeborreliose wordt gesproken van postlymeziektesyndroom. Uit 3 gerandomiseerde, dubbelblinde, placebogecontroleerde studies is gebleken dat langdurige behandeling met antibiotica van patiënten met postlymeziektesyndroom geen gunstig effect heeft op de klachten of op het cognitieve functioneren. Een van deze studies toonde wel een significante vermindering van vermoeidheidsklachten bij behandelde patiënten. Er is echter geen steun voor een aanvullende, langdurige antibiotische behandeling, omdat vermoeidheid een niet-specifiek symptoom is van postlymeborreliose en aanhoudende behandeling ernstige bijwerkingen en complicaties kan geven. Op grond van de 3 trials beveelt de CBO-richtlijn aan geen antibiotica voor te schrijven bij persisterende klachten na een eerder behandelde lymeborreliose.
Richtlijn van de International Lyme and Associatied Diseases Society. In haar folder van december 2005 beschouwt de Landelijke Werkgroep Kritische Lymepatiënten de CBO-richtlijn uit 2004, een evidence-based richtlijn die mede op initiatief van de Nederlandse Vereniging voor Lymepatiënten tot stand is gekomen, als een oude opvatting. Zij stellen daar een ‘nieuwe’ opvatting tegenover: de richtlijn van de International Lyme and Associated Diseases Society (ILADS), die overigens niet nieuw is, maar dateert uit november 2003.
Er zijn aanzienlijke verschillen tussen de twee richtlijnen, zowel ten aanzien van de diagnostiek als van de behandeling. Volgens de ILADS-richtlijn voldoet het 2-testprotocol van de CBO-richtlijn, waarbij een western blot pas wordt verricht als de uitslag van de ELISA positief is, niet in de praktijk. De ELISA zou onvoldoende sensitief zijn voor een goede screening, waardoor de kans op foutnegatieve testuitslagen groot zou worden. Echter, ook volgens de CBO-richtlijn dient verder onderzoek met een western blot plaats te vinden als er een sterk klinisch vermoeden van een lymeborreliose is. Andere verschillen tussen de ILADS- en de CBO-richtlijn betreffen onder andere de duur van de behandeling met antibiotica (die moet volgens de ILADS-richtlijn veel langer zijn) en de opvatting aangaande de theorie dat blijvende of terugkerende klachten na antibiotische behandeling wijzen op een nog voortdurende actieve infectie met de Borrelia-spirocheet. Bewijzen voor deze theorie ontbreken in de wetenschappelijke literatuur. De recentelijk gereviseerde evidence-based richtlijn die is opgesteld door de Infectious Diseases Society of America ondersteunt de adviezen in de CBO-richtlijn.
Dames en Heren, veel patiënten met klachten die bij een lymeborreliose zouden kunnen passen, voelen zich niet serieus genomen en bezoeken meerdere artsen. Het risico bestaat dat de arts de diagnose ‘lymeborreliose’ mist en een andere diagnose stelt. Zo zijn in het verleden patiënten behandeld voor bijvoorbeeld bellparalyse, multiple sclerose en reuma terwijl zij lymeborreliose hadden. Het gevaar bestaat echter ook dat de arts ten onrechte de diagnose ‘lymeborreliose’ stelt, met alle gevolgen vandien.
Het ontbreken van een gouden standaard voor de diagnostiek van lymeborreliose is geen rechtvaardiging voor het volgen van alternatieve richtlijnen die niet wetenschappelijk onderbouwd zijn. Om misverstanden te vermijden en de daaruit voortvloeiende negatieve gevolgen te beperken, raden wij zorgverleners sterk aan om uniform en volgens de CBO-richtlijn te werk te gaan.

Kari1

Kari1

17-03-2009 om 15:26

En hier

de ideeën over antibiotcaprofylaxe na tekencontact.
Kari
De in 2004 gepubliceerde richtlijn ‘Lyme-borreliose’ van het Kwaliteitsinstituut voor de Gezondheidszorg CBO stelt dat er bij de in 2001 gemeten prevalentie van besmette teken in Nederland geen reden is om na iedere tekenbeet antimicrobiële profylaxe te geven. Het belangrijkste onderzoek op het gebied van antimicrobiële profylaxe bij tekenbeten is het onderzoek van Nadelman et al. Zij verrichtten een patiënt-controleonderzoek met eenmalige toediening van doxycycline binnen 72 h na een tekenbeet. De primaire uitkomstmaat was de ontwikkeling van erythema migrans op de plek van de beet. De interventie verminderde de kans op ziekte met 87% (95%-BI: 25-98%). Dit betekent dat er 40-125 personen behandeld moeten worden om één ziektegeval van lyme-borreliose te voorkomen. Hoewel er recent veel kritiek is geuit op deze studie, blijven de resultaten mijns inziens valide. In 2 eerder gepubliceerde prospectieve studies met goed voorgelichte hoogrisicogroepen bleek de kans op lyme-borreliose na verwijdering van een aangehechte teek 1-2,5% te bedragen. Dit zou betekenen dat er nog meer mensen onnodig behandeld moeten worden om één geval van lyme-borreliose te voorkomen. Aangezien tekenbeten voorafgaande aan de ziekte in de helft van de gevallen niet zijn opgemerkt, zou ook minder dan de helft van de eventuele ziektegevallen met antibiotica kunnen worden voorkomen.
Recent onderzoek laat zien dat het percentage besmette teken het laatste decennium belangrijk is gestegen. Een tussenrapport van de Wageningen Universiteit meldt dat gemiddeld 23,6% van de teken besmet is, met grote regionale verschillen en uitschieters tot 50% (www.wur.nl/NR/rdonlyres/8B818639-D9C9-4091-B750-68932A3B7BBF/41117/031wurRapportTekenonderzoek.pdf). De vraag is of op grond hiervan het advies bijgesteld moet worden.
In de recent gepubliceerde richtlijnen van de Infectious Disease Society of America (IDSA) over lyme-borreliose wordt het routinematig gebruik van antimicrobiële profylaxe na een vastgestelde tekenbeet ontraden. 7 Deze richtlijn stelt dat uitsluitend in bijzondere gevallen kan worden overwogen om een volwassene of een kind > 8 jaar profylactisch doxycycline voor te schrijven. Er dient dan te worden voldaan aan alle volgende voorwaarden: (a) het gaat om een tekenbeet van een nymf of volwassen teek die > 36 h in de huid heeft gezeten. Dit laatste kan worden geschat op basis van de gezwollenheid van de teek of indien er zekerheid bestaat over de tijd van expositie; (b) met de profylaxe kan worden begonnen binnen 72 h nadat de teek is verwijderd; (c) > 20% van de teken in dat gebied is geïnfecteerd; (d) er bestaat geen contra-indicatie voor het gebruik van doxycycline.
Als wij ervan uitgaan dat aan voorwaarden b en d is voldaan en nu ook aan c, zou antimicrobiële profylaxe met doxycycline kunnen worden overwogen als er sprake is van een tekenbeet waarbij de nymf of volwassen teek > 36 h aangehecht is geweest.
Preventie van tekenbeten is uiteraard zeer belangrijk. Na een mogelijke blootstelling aan tekenbeten kan nauwkeurige inspectie van de huid ervoor zorgen dat teken worden verwijderd voordat ze zich kunnen vasthechten en eventueel een infectie kunnen overbrengen. Iedereen kan de teek zelf verwijderen met behulp van een gepunte pincet. Het gebruik van beschermende en eventueel geïmpregneerde kleding kan ook helpen tekenbeten te voorkomen. Teken- en insectenwerende middelen die diëthyltoluamide bevatten, kunnen op de huid en zo nodig op de kleding worden aangebracht. Na thuiskomst dient de huid dan met water en zeep gereinigd te worden.
De conclusie is dat preventie van tekenbeten hoge prioriteit dient te hebben. Echter, ook nu het besmettingspercentage van teken hoger is dan voorheen, is er geen plaats voor het routinematig gebruik van antimicrobiële profylaxe na een tekenbeet. Alleen wanneer in een hoog endemisch gebied een nymf of volwassen teek minstens 36 h op de huid gehecht heeft gezeten, kan profylactische behandeling met eenmalig doxycycline 200 mg p.o. worden overwogen.

Tinus_p

Tinus_p

17-03-2009 om 16:11

Precies

Tirza:
"Maar om toch nog even te drammen: het feit dat de neuroloog wel AB wíl voorschrijven, maar dat niet "mag", dát klopt niet - toch? Immers: van wie zou hij dat dan niet mogen?"
Een arts mag alles voorschrijven.

Kari1

Kari1

17-03-2009 om 17:02

Maar

"Een arts mag alles voorschrijven."
Maar moet zich wel aan bepaalde regels houden daarbij. I.h.a. moet het geneesmiddel zijn geregistreerd in Nederland, moet het middel bij de kwaal passen volgens de Nederlandse afspraken (een arts die chemokuur voorschrijft voor een snotneus heeft een probleem) en moet de duur van de behandeling passen bij de Nederlandse afspraken (een arts die een 3-jarige antibioticumkuur voorschrijft voor een simpele blaasontsteking heeft een probleem.) Behalve dat de ziektekostenverzekeraars dwars kunnen liggen bij vergoeding kunnen ook artsen gebonden zijn.
Kari

Tirza G.

Tirza G.

17-03-2009 om 19:56

Okidoki

Het is me helemaal helder, heel hartelijk dank. Er zijn dus wel degelijk protocollen voor artsen en het lijkt me duidelijk dat de behandelend neuroloog van deze dame zich keurig houdt aan de consensus die er in NL ligt. En als ik het zo lees, geef ik hem geen ongelijk. Interessant, heel interessant. Dank je wel!

Tirza

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.