Niet meer welkom?

rutiel schreef op 05-11-2025 om 12:23:

Wat een verdriet, maar ook verbittering klinkt er uit je bericht. Je voelt je aan de kant geschoven, zonder te weten waarom... maar lijkt ook niet echt te zoeken naar de reden. Je ene kind is een notoire leugenaar, de reden dat er weer contact onderling is tussen je kinderen begrijp je niet (want er was altijd ruzie en nu niet meer), en de reden die je aangeeft dat er weer contact is met de vader zie je als "tijd voor afwisseling". Er klinkt weinig zelfreflectie door in je bericht heel eerlijk gezegd.
Misschien is het goed om even afstand te nemen en het te laten bezinken. Contact met je kleinkinderen kun je misschien eenzijdig voortzetten door kaartjes of briefjes te schrijven. Deze hoef je niet te versturen, maar mocht het contact weer verbeteren dan weten ze in elk geval dat jij ze nooit vergeten bent. En het helpt jezelf misschien om je onmacht vorm te geven.
Heel veel sterkte gewenst.

Ik sluit me aan bij deze post en bij een aantal andere. De toon van je bericht is heel emotioneel en onredelijk, maar ik kan me voorstellen dat je onredelijk bent door het verdriet. Het moet ook vreselijk zijn om je kinderen en kleinkinderen al zo lang niet meer te zien en niet te weten waarom. 

In mijn beleving en uit ervaring van anderen en mezelf (slecht contact met mijn eigen ouders) verbreken kinderen bijna nooit uit zichzelf het contact en gaat dat met veel verdriet gepaard, ook van hun kant. Heb je iets gezegd of gedaan waaruit een keiharde afwijzing zou kunnen blijken, systematisch overal commentaar op geleverd, hun vader hebt zwartgemaakt, een van de kinderen systematisch hebt voorgetrokken (het zijn maar voorbeelden) ? Misschien die ene kleinzoon bij wie je je kennelijk teveel aanwezig en claimend hebt opgesteld? 

Je zegt dat de situatie ineens is omgeslagen: kan het zijn dat je signalen hebt gemist of genegeerd? Aan de andere kant zie je je ene kind al 2,5 jaar niet, dus dat is niet 'ineens'. 

Alhoewel ik mijn ouders nog wel zie, kan ik mij voorstellen dat mijn vader hetzelfde zou kunnen zeggen: dat hij niet weet waaraan hij schuldig is. Hij is echter een man met twee gezichten: kan zich heel sociaal wenselijk opstellen maar ook een enorme draak zijn naar anderen, vooral als hij niet de juiste aandacht krijgt. Ergens zal hij er goede bedoelingen mee hebben, maar hij heeft overal commentaar op en gaat altijd uit van het negatieve. Naar mij toe heeft hij óngelooflijke kritiek geleverd, heel erg kwetsend op bepaalde keuzes die ik heb gemaakt in mijn leven en daar expres systematisch kleinerend over gedaan totdat ik het zat was en zei dat hij ermee moest stoppen. Echt ziekelijk hoe hij zich toen gedroeg (dreigde met zelfmoord etc) en toen was er een tijd helemaal geen contact (de telefoon werd niet opgenomen door hun). Langzaam is er weer contact gekomen en speelt hij de vermoorde onschuld. Misschien weet een deel van hem echt niet wat hij verkeerd doet of kan hij daar alleen bij als hij in therapie gaat, de man mist in elk geval elke vorm van zelfreflectie. Ik kan er hele boeken over schrijven. 

Ik ken ook iemand die een kind heeft dat geen contact meer wil met de ouders. Heel verdrietig, de ouder is er helemaal kapot van en lijkt wel te doen aan zelfreflectie. Ik ken hier maar een kant van het verhaal maar ik weet dat de ouder - onbedoeld, maar het is gebeurd, waarschijnlijk meer dan eens - te emotioneel en te boos is geweest op dit kind (dat niet de makkelijkste persoon was).

troelahoep schreef op 05-11-2025 om 19:53:

[..]

Ik sluit me aan bij deze post en bij een aantal andere. De toon van je bericht is heel emotioneel en onredelijk, maar ik kan me voorstellen dat je onredelijk bent door het verdriet. Het moet ook vreselijk zijn om je kinderen en kleinkinderen al zo lang niet meer te zien en niet te weten waarom.

In mijn beleving en uit ervaring van anderen en mezelf (slecht contact met mijn eigen ouders) verbreken kinderen bijna nooit uit zichzelf het contact en gaat dat met veel verdriet gepaard, ook van hun kant. Heb je iets gezegd of gedaan waaruit een keiharde afwijzing zou kunnen blijken, systematisch overal commentaar op geleverd, hun vader hebt zwartgemaakt, een van de kinderen systematisch hebt voorgetrokken (het zijn maar voorbeelden) ? Misschien die ene kleinzoon bij wie je je kennelijk teveel aanwezig en claimend hebt opgesteld?

Je zegt dat de situatie ineens is omgeslagen: kan het zijn dat je signalen hebt gemist of genegeerd? Aan de andere kant zie je je ene kind al 2,5 jaar niet, dus dat is niet 'ineens'.

Alhoewel ik mijn ouders nog wel zie, kan ik mij voorstellen dat mijn vader hetzelfde zou kunnen zeggen: dat hij niet weet waaraan hij schuldig is. Hij is echter een man met twee gezichten: kan zich heel sociaal wenselijk opstellen maar ook een enorme draak zijn naar anderen, vooral als hij niet de juiste aandacht krijgt. Ergens zal hij er goede bedoelingen mee hebben, maar hij heeft overal commentaar op en gaat altijd uit van het negatieve. Naar mij toe heeft hij óngelooflijke kritiek geleverd, heel erg kwetsend op bepaalde keuzes die ik heb gemaakt in mijn leven en daar expres systematisch kleinerend over gedaan totdat ik het zat was en zei dat hij ermee moest stoppen. Echt ziekelijk hoe hij zich toen gedroeg (dreigde met zelfmoord etc) en toen was er een tijd helemaal geen contact (de telefoon werd niet opgenomen door hun). Langzaam is er weer contact gekomen en speelt hij de vermoorde onschuld. Misschien weet een deel van hem echt niet wat hij verkeerd doet of kan hij daar alleen bij als hij in therapie gaat, de man mist in elk geval elke vorm van zelfreflectie. Ik kan er hele boeken over schrijven.

Ik ken ook iemand die een kind heeft dat geen contact meer wil met de ouders. Heel verdrietig, de ouder is er helemaal kapot van en lijkt wel te doen aan zelfreflectie. Ik ken hier maar een kant van het verhaal maar ik weet dat de ouder - onbedoeld, maar het is gebeurd, waarschijnlijk meer dan eens - te emotioneel en te boos is geweest op dit kind (dat niet de makkelijkste persoon was).

Ook in mijn ervaring bestaan er ouders die geen of heel weinig zelfinzicht hebben. Het is dat ik het contact met mijn vader en siblings (en de honden!) niet kwijt wilde, maar anders had ik toen ik jongvolwassen was echt gebroken met mijn moeder. Herkenbaar, het negatieve en kleinerende, dreigen met zelfmoord als mensen niet reageren hoe jij het graag wil, dagenlange silent treatment, overal een negatieve mening over en die luidkeels verkondigen, destijds vriend (nu al bijna 40 jaar mee samen) was om onduidelijke reden niet welkom bij ons thuis. Als je haar ermee confronteert is het allemaal nooit gebeurd of niet zo bedoeld. Maar ondertussen ben ik flink beschadigd. Nee, ze ziet het zelf echt niet. Ik ben jarenlang het zwarte schaap geweest in de hele familie, want aan mij deugde weinig. Terwijl ik gewoon in 6 jaar het vwo heb gedaan, nooit gedronken, nooit drugs gebruikt. Wel gerookt, dat deden mijn ouders ook. Geen schulden. Ik weet echt niet wat ik nou fout deed vroeger, behalve anders zijn dan zij en veel op mijn vader lijken. 

Nou ja, mijn eerste reactie komt niet uit de lucht vallen dus. Ik meen hier en daar wat te herkennen in de emotie en gedachten van TO.