Carrière man: hoever ga je?
Mijn man heeft een mooie carrière; directeur van een grote fabriek in het ooksten van het land. Hiervoor ben ik 3 keer verhuisd in 3 jaar, ook naar het buitenland en weer terug. Waarvoor ik tweemaal mijn baan opgezegd heb. Nu is het weer zover, hij is aan een nieuwe stap toe, dat is "normaal" na een paar jaar. En de ellende is dat er hier in het oosten voor hem niet veel banen zijn, daar hebben we ons best op verkeken toen we hierheen kwamen.
Dus nu komt er een goed aanbod... in Amsterdam. Niet te reizen, dus er zijn een paar opties: 1. Verhuizen 2 Pied-à-terre in Adam 3. Niet accepteren en maar hopen dat er tzt iets anders komt.
Ik zie vreselijk tegen verhuizen op, heb net een paar maanden weer een baan en een parttime baan vinden na je 40e valt niet mee. Daarnaast hebben de kids het hier goed naar hun zin (zijn 7.5 en 6 jaar). Maar het voornaamste is dat ik nu pas echt gesettled ben, vrienden heb, dat neemt gewoon een paar jaar, en ik moet er niet aan denken om weer te verhuizen.
Maar ja, als hij die baan neemt dan zijn we dus doordeweeks nooit meer samen, hij zal nl ook veel gaan reizen. Wat voor leven heb je dan? Wie leeft er ook zo, en is het te doen?
Daarnaast ben ik benieuwd hoe ver jullie gaan voor de baan van je man? Ik vind eigenlijk dat ik al genoeg heb gedaan en ben eigenlijk niet meer tot veel bereid. De ellende is wel dat elke beslissing slecht lijkt: alles alleen doen doordeweeks lijkt me vreselijk.
Ben benieuwd naar reacties van mensen die deze situatie herkennen, ik weet dat er veel mensen zijn die doordeweeks elders werken.
Welke afspraken heb je gemaakt?
Hoi Even ano
Het klinkt erg of je alles maar laat gebeuren. Elke 2 jaar verhuizen hebben we ook gedaan toen de kinderen nog klein waren voor onze beiden carrieres. Maar aldoor verhuizen is gewoon niet goed voor kinderen na een jaar of 7. En jij staat er ook niet achter. Tijd voor een goed gesprek met je man lijkt mij waar je duidelijke afspraken maakt.
Leidinggevende functie met 1 plek zijn best wel mogelijk waarschijnlijk minder betaald en met minder uitdaging. Wat vinden jullie belangrijk in het leven?
succes
Saar
Jeetje
wij zitten voor het dillema van de achterhoek naar drenthe, maar naar Amsterdam amme nooit niet voor de kinderen. Ik kan mij voorstellen als je er geboren en getogen bent kan je er prima aarden, maar je kinderen zijn nu zo aan het buitenspelen e.d. Ik vind het ook moeilijk om op deze leeftijd nieuwe vrienden te ontmoeten, daar zie ik in Drenthe ook tegenop. Koester wat je hebt zou ik zeggen. Natuurlijk je man mag dagelijks naar zijn werk toe, en dan is het belangrijk dat het uitdagend voor hem blijft, maar hij is wel aan jullie verbonden. Succes Steffie
Wij doen het zo.
Man werkt op verschillende plekken, en reist veel. Met een beetje mazzel plant hij op vrijdag een home office dag, zo niet dan is ie van maandag tot vrijdag weg.
Ik moet zeggen dat ik het wel te doen vind. In vergelijking met de tijd dat hij 's avonds onregelmatig of laat terug kwam doordeweeks is het soms zelfs rustiger. Het programma doordeweeks is al druk zat met allerlei sport en andere dingen. ook nog eens een echtgenoot die al dan niet vroeg danwel laat thuiskomt, wel of niet mee eet...dat is (even heel plat gezegd) alleen nog maar extra drukte en onrust. Bovendien merk ik dat ik toen hij wel onregelmatig thuis was doordeweeks dat ik stiekem och op hem rekende. Dat hij thuis zou zijn op mijn sportavond, zodat ik geen oppas nodig had, dat zoort dingen. Nu is het veel duidelijker, rustiger en helderder. In principe run ik doordeweeks de tent alleen, en dan kan het alleen maar meevallen.
Belangrijk verschil met jou: ik werk momenteel niet buitenshuis. Komt wel weer, maar het was me de afgelopen jaren te druk als ik er ook nog bij zou werken. Met geen man of grootouders in de buurt om eens in te springen bij paniek (ziek kind, file op weg naar de BSO) had ik geen zin aan al die stress alleen op mijn schouders. En gelukkig is dan het voordeel van mans' genre baan dat we het prima redden op 1 salaris.
de grote risicofactor: die vrijdag home office dag moet er wel met regelmaat zijn. Dan is ie namelijk 4 avonden in de week thuis (do/vr/za/zo) en 3 weg (ma/di/wo).
Maar als er een paar weken achter elkaar zijn met op zondagavond moeten aanreizen en op vrijdagavond terug begin ik chagerijnig te worden. Dan raakt de balans zoek, en mist hij te veel van wat er thuis gebeurt. Gelukkig vindt ie dat zelf ook.
Ingrid
Man nog meer weg
Mijn man is vrachtwagenchauffeur en hij is 1 weekend per 2 weken thuis. In het begin vond ik het moeilijk (jongste was nog baby) maar juist doordat ik vrienden/familie in de buurt had/heb lukt het heel goed. De kinderen zijn er inmiddels ook helemaal aan gewend. Ik ben steeds meer gaan werken. En als hij thuis is is het eigenlijk altijd gezellig!! Suus
Ervaring
Mijn man is ook een aantal jaren gezegend geweest met een drukke en veeleisende baan, met wekelijks bezoeken aan vestigingen in de buurlanden. Het kwam toen neer op vroeg weg en laat terug, met vaak een of twee overnachtingen per week. Ik kan me wel in IngridT's verhaal vinden; ik rekende toch stiekem op hem, wat eigenlijk niet kon. Het blijft kiezen uit twee kwaden maar een pied a terre, als het dan toch Amsterdam moet worden, zou ik wel de overweging waard vinden, het is in ieder geval helder. Misschien is er dan nog wat met een dag thuiswerk te regelen. Zoals jij het beschrijft, dat jij en de kinderen goed geworteld zijn, ik zou dat niet zonder meer op willen geven, en het dus zwaar laten meewegen en niet automatisch gaan voor zijn carriere.
Lijkt me vreselijk
Iedere keer verhuizen lijkt me een ramp en zeker voor kinderen. Amsterdam zou ik dus ook nooit willen wonen.
Is het een idee dat hij daar overnacht en in het weekend naar huis komt? Of met de trein? of is dat geen optie? Carriere gaat ver, maar er zijn grenzen denk ik zo..
Ik ben nu aan de beurt 
Jaren heb ik achter mijn man gestaan wat betreft carriere maken, heb er zelfs een goede baan voor opgezegd. Hij wilde laatst weer van baan veranderen en toen heb ik hem gezegd dat hij dat mocht mits het voor mij positief was, in die zin dat hij dan wat vaker thuis zou zijn zodat ik eens carriere kon gaan maken. En dat dat dan ook de laatste wisseling moet zijn. De baanwisseling is niet doorgegaan, achteraf maar goed ook want het bedrijf staat nu op het randje van de afgrond.
Verhuizen naar a'dam
Ano, als je nu naar je zin zit zou ik ernstig nadenken of verhuizen naar Amsterdam wel een optie is. De huizenprijzen in Amsterdam zijn krankjorum, de aantrekkelijke plaatsen eromheen zijn ook niet goedkoop. Dat betekent dat je, als je koopt, van de opbrengst van je huidige huis iets veel kleiners terug moet kopen. Dat lijkt me niet prettig als je er niet toch al veel zin in had.
Verder lijkt het mee ook op een ander punt een grote overgang: het is gewoon een ander soort mensen hier. Misschien ben jij iemand die zich overal snel aanpast en overal vrienden maakt, dan hoeft dat geen enkel probleem te zijn, maar ik zou me ook kunnen voorstellen dat die o-zo-assertieve Amsterdammers je na korte tijd mijlenver de keel uithangen.
Tenslotte: ik sluit niet uit dat jouw kinderen op een school in Amsterdam als een soort 'boertjes van buut'n' bejegend zullen worden. Dat duurt vast niet lang, en dat zou bij een verhuizing naar een andere regio misschien ook wel gebeuren, maar toch...
Nou klink ik erg negatief over Amsterdam terwijl ik hier toch al jaren met plezier woon en hier ook wil blijven wonen. En dat geldt voor velen, vandaar ook die idiote huizenprijzen 
. Maar als je het gevoel hebt dat je nu echt op je plek zit, zou ik die pied-a-terremogelijkheid maar eens zeer serieus overwegen.
Succes met je keuze
Temet
Ik....
Ik (ook wonend in het oosten) zou écht niet naar Amsterdam willen verhuizen. Zeker niet alleen voor de baan van mijn man. Ik zou de natuur, onze ruime huis met dito tuin, de mentaliteit missen en inderdaad zou ik bang zijn voor wat Temet schetst. Je kinderen zitten er waarschijnlijk ook helemaal niet op te wachten om vriendjes, school, clubjes te moeten missen.
Mijn man heeft wel eens een jaar elders gewerkt. Hij ging meestal maandags weg en kwam dinsdags rond vijf a zes uur terug (maandagavond werkte hij langer door). Woensdags ging hij dan weer heen en dan kwam hij donderdag 's avonds terug. Vrijdags werkte hij thuis ('s middags nam hij vrij). Hij verbleef twee nachten per week in een hotel (werkgever betaalde) en nam zijn sportkleren mee. Dinsdagavond en vrijdagmiddag was hij echt vrij. Ik vond het weinig meer belastend dan een man die thuis komt voor het eten en dan weer gaat sporten of een vergadering heeft. He tis wel belangrijk om regelmaat te hebben, anders wordt je redelijk gek en kun je nooit iets voor jezelf afspreken. Ik sportte op maandagavond twee uurtjes en had dan een oppasmeisje.
Draai de vraag eens om
hoe ver jullie gaan voor de baan van je man?
Vraag je man eens wat hij voor jou over heeft?! Jij hebt je al jaren aan hem aangepast. Is het niet zijn beurt nu? Hij heeft een goede baan daar, jij bent gesetteld met baan en de kinderen zijn gelukkig. Wat wil je nog meer? Waarom zou jij je moeten blijven aanpassen aan wat hij wil, tegen de prijs dat jij en de kinderen ongelukkig worden? Ik zou zelf doodongelukkig worden in zo'n ongelijkwaardige situatie.
Dat kun je alleen zelf beslissen..
Zelf ben ik ook een aantal keer met man meeverhuisd (1x naar Engeland en 2x binnen Engeland), maar dat was over een periode van 10 jaar. Dus wel een stuk minder extreem dan jij. Ik moest uiteraard ook 3x m'n baan opzeggen, soms vond ik het jammer, soms was het makkelijk (hoef je zelf de beslissing niet te nemen 
Ik vind de argumenten van anderen die niet naar Amsterdam willen niet echt tellen, dat is heel persoonlijk.
De laatste keer dat wij verhuisden wat mijn man al een hele tijd niet happy in z'n baan. Hij heeft ongeveer 6 maanden op en neer gereisd (doordeweek in een B&
omdat we ons huis nog niet verkocht hadden. Dat zou mijn keuze absoluut niet zijn. Onze kinderen zijn jonger dan die van jullie, maar ik vond het erg zwaar doordeweek alleen. En ook erg ongezellig. We hadden alleen het weekend samen als familie en alleen de avonden als stel. Nee, voor mij was dat geen feestje.
We zijn nu allemaal verhuisd (heb tussendoor nog 2 maanden in een vakantiehuisje gewoond), en ons leven is zoveel beter. ik geniet er weer helemaal van. Soms mis ik mijn baan wel, maar ik ga ervanuit dat ik wel weer wat vind.
Ik zou die Pied-à-terre in Adam echt heeeeel goed overwegen tot je daarvoor kiest. Ik denk zelf dat het ook een kwestie van gelukkig zijn is. Is hij gelukkig in z'n huidige baan? Dan is het makkelijker om deze kans voorbij te laten gaan. In ons geval was dat niet zo, en iemand spendeert zoveel tijd op z'n werk dat ik denk dat het wel belangrijk is dat hij z'n baan in elk geval leuk vindt.
Ik ben benieuwd hoe ver je inmiddels met je eigen gedachten hierin bent. Spannende tijden!
succes
Verhuizen voorlopig geen optie
Bedankt voor alle berichten met argumenten. Verhuizen vind ik geen optie, het heeft me ongeveer 3 jaar gekost om hier echt leuke mensen te vinden (wat is dat toch moeilijik!) en dat is me veel waard. Trouwens, pas na 2 jaar waren huis en tuin op orde en dan wil ik er nu ook van genieten.
En ik zie een peid-a -terre eigenlijk ook niet zitten, hij zou hoogstens 1 avond doordeweeks thuiskomen, maar aangezien hij regelmatig zal moeten reizen in die baan zal hij ook vaak helemaal niet thuis komen doordeweeks.
Ik kijke er ook vreselijk tegenop om alles alleen te moeten doen, zou daar nooit uit vrije wil voor kiezen.
Àl klinkt het misschien vreemd, "gewoon" blijven zitten is binnen een groot concern op sleutelposities niet echt de bedoeling, hij is zelf trouwens ook redelijk uitgekeken. Dus als hij nee zegt zal hij echt moeten gaan netwerken om binnen een jaar een andere baan te vinden; met dat netwerken is hij trouwens al druk mee bezig.
Nee zeggen betekent voor hem dat hij echt de druk van het concern gaat voelen om weg te gaan.
Zelf weet hij het ook niet zeker, hij levert ook veel in. Maar ik ben het helemaal eens met Marielle, ik moet mezelf niet blijven wegcijferen.
WIj denken nu over de optie om de baan wel te nemen maar ondertussen flink te blijven netwerken om op een redelijke termijn iets dichter bij huis te vinden.
Groetjes, Even ano
Poeh
Beste ano,
Ik benijd je zeker niet. Maar dat 'blijven zitten' snap ik wel, alleen vroeg ik me nog af of die baan bij hetzelfde concern is? Zoniet, dan weten ze toch niet dat hij deze heeft aangeboden gekregen en kan hij toch nog steeds vanuit deze positie verder zoeken? Wans als je het hebt over op redelijke termijn iets dichter bij huis, dan neem ik aan dat je het over een jaar of anderhalf hebt. Vraag me af of dat nou zo geweldig staat in zo'n positie, als je zo snel al weer weg gaat.
En is er geen optie als het wel bij hetz\elfde concern is om eens te praten over 'familievriendelijkere' opties. Als ze hem graag willen houden zijn er toch misschien wel mogelijkheden?
Het wegcijferen van Marielle, tja, Ik heb ondervonden dat het erg moeilijk is om 2 carrieres op behoorlijk niveau te hebben (zeker met kinderen erbij). Als je daarin een keuze maakt, dan horen daarbij bepaalde consequencies. Het is natuurlijk zo dat jij niet jezelf moet vergeten, maar misschien is het mogelijk om tot een tussenoplossing te komen, waarbij je toc een familie blijft.
Ik weet nl wel dat het voor ons gezin niet echt werkte dat mijn man doorwdeweek ergens anders zat.
Ik wens jullie veel sterkte en wijsheid!
En de uitslag is bekend!
We hebben NEE gezegd tegen de nieuwe functie (die binnen hetzelfde concern was). Uiteindelijk heeft mijn man de beslissing doorgehakt, na anderhalve week bomen waren we er eigenlijk nog steeds niet uit.
Maar goed, binnen NL zijn verder geen mogelijkheiden binnen dit bedrijf en dus heeft hij in feite gezegd dat hij dus geen andere functie meer ambieert. Moet dus een functie buiten bedrijf gaan zoeken, en we gaan nu dus flink netwerken. Want binnen grote bedrijven geldt vaak "up or out".
Anyway, voorlopig genieten we van ons gezinsleven, en ik ben heel blij (ook verrast trouwens!) met dit besluit.
Bedankt voor al het meeleven.
Gr, Even Ano
Fijn!
Fijn voor je dat je man de knoop zo doorgehakt heeft, dat geeft ook aan dat niet alleen zijn carriere en welbevinden telt. En dat soort bedrijven, 't is leuk zolang het duurt, maar het is ook prima om daar niet meer tussen te passen. Mogelijkheden zat!
Niet alles gelezen
Ik reageer spontaan, heb de reacties niet gelezen ( en moet zo weg), maar ik begrijp nooit dat een gezin in alles meegaat voor de carriere van de man. Wat dat betreft zijn wij misschien raar, maar mijn baan en woongenot en dat van onze kinderen is en was altijd even belangrijk. Wij hebben bikjs net carriere-n]maken, waarom wil iemand dat? Voor het geld, dan nooit niet! Als iemand het heel leuk vind is het anders, maar dan moet ook diegene blijven denken aan de anderen. Mijn man had beter betaalde, maar veel drukkere banen kunnen krijgen, maar dat zou ten koste van het gezinsleven gegaan zijn of we hadden idd moeten verhuizen (was ooit een eis), niet gedaan, zagen kinderen en ik niet zitten. Een vriend van ons werkt ver weg en heeft een vaste kamer in een hotel, woensdags en vrijdags komt hij naar huis, maandags, dinsdags en donderdags slaapt hij elders, mijn keus zou het niet zijn, maar beter dan dat de hele familie met tegenzin gaat verhuizen wvanwege de baan van pa.
Even ano
Ik zie nu dat je de uitslag al gaf, fijn voor je!!!
Even ano
Bij een up or out bedrijf wil je ook niet blijven. Trouwens, feitelijk kan het ook helemaal niet, er komt toch een keer een moment dat er geen 'up' meer is, lijkt mij. Ik snap die bedrijven echt niet, waarom willen ze zo graag dat iedereen na een paar jaar vertrekt?
Overigens heeft een rechter in het verleden eens geoordeeld dat het uitgangspunt van up or out strijdig is met het Nederlandse arbeidsrecht (bedrijf vroeg ontbinding arbeidsovereenkomst omdat werknemer niet meer 'up' kon. Dus moest-ie out. Vond de rechter niet goed).
Mooi dat er rust in de tent is. En je man vindt ongetwijfeld iets anders bij een bedrijf waar ze hun werknemers wel waarderen.
Groeten,
Temet
Niet voor het geld
Niet voor het geld carrière willen maken is toch wel een luxe-mening. Als je door carrière te maken je levensstandaard een stapje hoger kunt tillen kan dat zeer wenselijk zijn. Maar ik vind dat de doorslag geeft of de carrièremaker zich er goed bij voelt. 100 euro meer verdienen (ik noem maar wat) en met lood in je schoenen naar je werk gaan is niet goed.
In onze situatie heeft manlief zeker wel carrière gemaakt alleen is dat in financieel opzicht zo'n kleine vooruitgang daar hoef je het niet voor te doen. Het gaat meer om de eer en de inhoud van de functie dan om een flinke salarisverhoging (iets meer was wel leuk geweest) en ik zie dat het hem goed doet. Dat weegt voor mij toch ook wel zwaar. Anders wordt het wanneer je voor de carrière van de man of vrouw je hele leven op zijn kop moet zetten. Ik zou hier vroeger flexibeler in geweest zijn denk ik. Lang leve het avontuur. Nu ben ik nogal gehecht aan ons huis en de locatie van ons huis, ik zou dat niet zomaar in willen ruilen voor de carrière van mijn man of van mijzelf. Dat soort factoren spelen dus absoluut wel mee. Toch vind ik niet dat je als echtgenoot en/of gezin mag eisen dat de carrière opzij geschoven moet worden enkel en alleen voor het geluk van de ander(en). In het voorbeeld van Even Ano gaat haar man nu een andere baan zoeken. Hopelijk zal hij zich in die nieuwe functie gelukkig voelen, maar wat als hij daar met minder plezier zal werken? Als mijn man in die situatie had gekozen voor heen en weer reizen omdat de baan hem dat wel waard was, had ik me daarin geschikt. (Hopelijk komt dit niet over als kritiek op Even Ano, absoluut niet zo bedoeld!)
Heen en weer reizen
Ik bedoel dus met overnachtingen elders.
Pelle
Maar dat bedoel ik nou precies: in zo'n systeem komt binnen afzienbare tijd voor iedereen het moment dat-ie weg moet. En dat snap ik niet vanuit het oogpunt van bedrijfsorganisatie. Het is toch gewoon helemaal niet handig om mensen de deur uit te duwen? Zitten ze eindelijk goed in hun functie, moeten ze weer verder. Kunnen ze niet meer verder (wegens niet goed genoeg of geen vacatures), ben je ze kwijt. Al die investering in het opbouwen van kennis en ervaring door de afvoer, en dat structureel. Wat een enorme verspilling!
Daarnaast lijkt het mij niet bevorderlijk voor een goede sfeer in het bedrijf, dus dat alleen al is een reden om het zo niet aan te pakken.
Het lijkt erop dat het bedrijf 'ambitie' als belangrijkste eigenschap ziet (en niet bijvoorbeeld vakkennis) Dat lijkt mij onzin. Maar ja, ik ben dan ook zzp'er en geen PZ (pardon, P&O, pardon, HR)-mevrouw.
Groeten,
Temet
Temet
Ambitie, en/of flexibiliteit zal inderdaad wel het toverwoord zijn. Als Pz-ster (of P&O-ster, of als HR-ster, wat je wilt 
vind ik trouwens dat de balans aardig scheef zit als vakkennis of andere "ouderwetse" zaken min of meer achteloos weggewoven worden. Gevalletje kind-badwater, vind ik. Het goede nieuws is dat allerlei zzp-ers lekker hun vakkennis kunnen gebruiken om deze organistaties gaande te houden .
Amarins (ot)
Ik ben soms wat traag. Ik ken personeelswerk onder de afkorting PZ, en die afkorting gebruik ik zelf ook. Toen kreeg ik ineens wel eens stukken onder ogen waarin gesproken werd over P&O. Dat kende ik als een veerbootmaatschappij die een lijndienst op Engeland onderhoudt (of -hield, ik weet niet of ze nog bestaan). Toen die instinctieve reactie er eindelijk was uitgeslepen zag ik ineens overal de afkorting HR. Maar ik ben jurist, en voor een jurist staat de afkorting HR - al ongeveer vanaf dag 1 van de studie - voor Hoge Raad. Dus nu moet ik weer iedere keer nadenken.
Maar ja, het heeft mij ook geruime tijd gekost voor ik bij de afkorting CV dacht aan sollicitatiebrieven, en niet aan verwarmingen. Nogmaals, ik ben wat traag...
Groeten,
Temet
Temet (ot)
... 't wordt werkelijk waar nog door elkaar heen gebruikt, al die afkortingen. Heel handig bij het zoeken naar vacatures op internet (of niet!).
Ternet ook ot
Ik stond in mijn vorige baan ivm een voorlichtingsdag van de gemeente bij een stand van school (een hele grote met vestigingen in meer plaatsen, dus je kent láng niet iedereen), stelt iemand zich voor "Hoi, ik ben Pietje Puk, ik ben van Haarlem". Ik snapte er niks van, want wat had onze school met Haarlem van doen? Niets, want de dame was van HRM, ik begrijp je dus helemaal
