Flatje kopen nav scheiding, 2 opties, wat te doen?
Hoi allemaal,
Nav onze echtscheiding ben ik bezig met orientatie voor een koopflatje. Ik kan alleen door alle twijfels en zorgen niet duidelijk krijgen waar ik voor moet gaan. Ik wil zo kort mogelijk omschrijven wat de 2 opties zijn en het zou me zo helpen als je mij zou vertellen waar jij mogelijk voor zou gaan.
Ik kan een 3 kamerwoning betalen in een naastgelegendorp waar ik heel graag kom. en zou wonen. Maar ik heb 2 kinderen, waarvan de oudste bij zijn vader blijft.Toch zal hij om het weekend bij mij komen en heeft dat geen eigen slaapkamer en deelt dus mijn slaapkamer en ik dan op de bank.
Scholen voor mijn jongste en de leefomgeving hier is beschaafder en voelt veiliger dan bij optie 2.
Kinderen wonen niet op fietsafstand van beide ouders en dus zijn ze afhankelijk van halen en brengen.
Kan ook een 4kmr woning kopen die in de buurt waar ik nu woon goedkoper is en ik dus meer leefruimtheb. Alleen deomgeving vind ik niet prettig meer vanwege het niet heel erg veilige leefklimaat. Veel overlast door groepjes van allerlei afkomst. Ik durf hier mijn kinderen niet vrij en los te laten.Maarja voel me ook schuldig dat ik mijn oudste geen eigen kamer kan bieden dus zou dit de enige reden zijn om hier te blijven wonen.
Mijn hart zegt optie 1 maar dan zit ik met dat schuldgevoel..
Wat zou jij doen?
Lieve groet,
Tara
Belangrijke overweging
Hoe groot is de kans dat zoon weer bij jou zou willen wonen? Kunnen ze dan eventueel een kamer delen?
Mijk
Of kun je dan met fladders optie leven?
IK zou geloof ik toch voor de fijnere omgeving gaan.
Mijk
Fijnere buurt...
En voor al dat andere komt wel een oplossing.
Ohja, warrig ben ik zeer zeker!
Zo voel ik mij dus ook echt in alles wat op mij afkomt en dat maakt het zo moeilijk om helder te beslissen. Bang en onzeker om straks terug te kijken en iets over het hoofd te hebben gezien. dit is niets voor mij, ben vrij zeker van mezelf maar raak door de gespannen situatie thuis behoorlijk ver van mezelf. Tijd om knopen door te hakken dus.
Pelle: kinderen kunnen niet op een kamer. Er zit 8 jaar tussen beiden en de oudste is een puber, tevens van het andere geslacht. Ik kan dat de kinderen niet aandoen.Ook is de kamer erg klein maar wel groot genoeg voor 1 kind.
Fladderbeestje: Dit is wat ik ook overweeg. precies zoals jij het omschrijft en hebt gedaan.
dat schuldgevoel komt voort uit het feit dat mijn zoon het moelijk vind omdat ik ook in die kamer zal slapen als hij er niet is. Hij zal om de week het weekend bij mij zijn. Ik zou er dus een 2 persoonsbed in zetten en daar zelf ook slapen maar dat plan kan ik opgeven als ik het afweeg met alle andere voordelen.
Ik zou graag vanje willen horen hoe je je voelde, tijdes het begin dus de gewenningsperiode en daarna. En je kinderen, hoe voelden zij zich in deze situatie.
Ik kan je zegen dat ik je verhaal verhelderd vindt, het doet mij goed om herkenning te vinden in deze warrige periode . dank daarvoor.
Liefs
Tara
Sorry
Ik had mijn scherm niet vernieuwd en zie dat er inmiddels meer reacties zijn waar ik dus nuet op reageerde.
Ik moet nu afsluiten omdat ik wegga maar kom er straks weer op terug.
alvast bedankt voor het meedenken 
Lief!
Snap het niet
Sorry Tara, maar ik begrijp het even niet. Waarom kan broer niet om de week een weekend in de kamer van zus slapen? Wat is daar het probleem mee? Wie weet vindt zij het trouwens helemaal geen probleem, heb je het haar gevraagd? Je brengt het nu als een probleem, maar je zou het ook als iets leuks kunnen brengen.
Jij kunt voor jezelf ook de kleinste slaapkamer nemen en voor je dochter en af en toe zoon de grote slaapkamer reserveren. Dan kun je vast wel een mooi, beetje afgescheiden hoekje maken voor je zoon. Bijvoorbeeld iets regelen met een stapelbed met een gordijn oid.
Men zegt (en vast niet voor niets): "beter het slechtste huis in een goede buurt, dan het beste huis in een slechte buurt." Je kunt je huis zo prettig mogelijk maken als binnen je mogelijkheden ligt. Maar met de buurt is dat een heel ander verhaal. En die mindere buurt zal een dagelijkse ergernis opleveren.
Fijnere buurt
Ik zou gaan voor de fijnere buurt. Voor het kind die bij jou woont toch de betere optie? Ik heb de eerste jaar na mijn scheiding een kamer met mijn dochter gedeelt. Ook niet optimaal, maar werkte goed. Nu zit mijn ex met hetzelfde schuldgevoel als jij zit. Hij woont te duur en zal moeten verhuizen. Alleen hij maakt de meeste kans op een 2 kamer woning. Kinderen gaan om de beurt naar hem toe, dus maar 1 kind. Hij wil persee een aparte kamer voor de kinderen. Ik snap zijn gevoel wel, maar hij zal praktisch moeten denken. Ik heb gezegt om een 2 kamer woning te nemen en dan een slaapbank in de woonkamer voor als hij een kind heeft. Een hele aparte kamer als het kind maar eens in de 2 weken er is vind ik onzin tenzij het zo uitkomt. En in zijn geval en jou geval komt dat niet uit. Je zoon is een puber, leg het hem uit dat een eigen kamer bij jou niet praktisch haalbaar is. Soms zijn andere faktoren belangrijker.
Bevestigende reacties
Hoi allemaal,
Jullie reacties, althans het merendeel bevestigt wel mijn innerlijke stem om te gaan voor de betere buurt. Ook als dit betekent dat ik 1 kamer minder heb in dat huisje. Ik denk nl dat het zijn weg wel zal vinden. Ik wil het eerste jaar eens aankijken hoevaak puberzoon echt mij blijft slapen. En geef hem die ruimte dan ook die hij nodig heeft. Tenslotte ga ik er qua privacy enorm op vooruit want ik heb iig mijn eigen huisje zonder de beslommeringen en de spanningen die ik jaren heb doorleefd in mijn huidige leventje.De rust die ik terug krijg, mezelf die ik weer terug vindt, is zoveel belangrijker voor mij op dit moment dan die slaapkamer alleen. We zien dan wel hoe het zich allemaal voegt maar ik heb er wel vertrouwen in. Ga van een minder goede buurt in een grote stad naar een superleuk naastgelegen dorp waar ik altijd al graag kom. De voordelen nemen zeker de overhand en van die gedachte word ik wel blij.
De onzekerheid over dit alles, de hele scheiding en alles wat het met zich meebrengt, is ongekend en zeer onderschat inderdaad. Als het niet nodig is raad ik het niemand aan. Maar voor mij is het zo de moeite waard, hoe moeilijk soms ook, nog nooit een moment gehad dat k dat alles terug te draaien. Nee, ik ben op weg naar mezelf en dat voelt zo bevrijdend.
Wat me opvalt in dit proces is dat mensen het snel beter weten, oordelen, het niet snappen , conclusies trekken etc. Dit is makkelijk gedaan allemaal maar ze hebben geen idee waarom de dingen gaan zoals ze gaan. Het schuldgevoel kan me deels dus ook worden aangepraat, afhankelijk van hoe sterk ik me voel op een willekeurige dag, lijkt dat wel eens invloed op mij te hebben terwijl mijn eigen stem toch heel duidelijk mij en mijn kinderen het meest mogelijke harmonieuze pad kiest. En daar gaat het om, om mij en de kids. En zou het prettig vinden als bijna ex ook snel zijn balans kan vinden. We meoten samen verder alleen in een andere vorm.
Makkelijk scheiden? ik weet niet waar dit vandaan komt want zo werkt het helemaal niet dus. Hoezeer je het ook wil, het is een slopend proces omdat ik met iedereen rekening wil houden om de schade zo mogelijk te beperken en strak in het nieuwe leven allemaal weer snel onze weg kunnen vinden.
Maar waar het hier om ging 
Ik kies voor de 3 kms in de betere buurt. Dankjullie wel voor het meedenken en jullie mening.
Liefs
Tara
Tara
ik herken je verhaal,mensen oordelen (te)snel.
tegen mij werd letterlijk gezegd: dat is de gemakkelijkste weg,scheiden.
klopt niks van,het makkelijkst is om gewoon te blijven waar je bent.in je veilige huisje ,en je veilige leventje.
je bent heel dapper dat je deze stap maakt,het kost veel energie,het zet je leven op zijn kop,maar wat je er voor terug krijgt is onbetaalbaar!ik wens je veel succes,wees trots op jezelf!
Slapen in de woonkamer
heeft mijn moeder ook gedaan. Na de scheiding kocht ze een driekamer appartement, want ik bleef bij mijn vader wonen en kwam alleen af en toe 'logeren'. Na een paar jaar werd dat door omstandigheden omgedraaid. Mijn moeder besloot toen om in de woonkamer te gaan slapen. Ik kreeg de grotere slaapkamer en mijn moeder gebruikte het kleine slaapkamertje als werkplek/naaiatelier/kleedkamer. Haar tweepersoonsbed was altijd keurig opgemaakt met een hele mooie sprei in kleuren die bij de rest van de inrichting pasten. Ja, de meeste mensen verbaasden zich erover, maar het wende snel 
.
Ik zou gaan voor de goede buurt.
Mathilde
Nee joh
Helemaal geen trauma, alhoewel het wel wat lastig was als ze met haar vriendje in bed lag . Er was namelijk geen aparte gang vanaf de voordeur naar boven. En het werkt gewoon zo dat als je zelf iets heel normaal vindt, anderen al snel ook niet moeilijk doen. Ze had natuurlijk ook op die kleinere slaapkamer kunnen gaan slapen, maar ze vond het vervelend dat ze dan die werk etc spullen in de woonkamer had liggen. Trouwens, hoe je je huis inricht moet je toch helemaal zelf weten? Ik vind het soms wel eens verontrustend als ik zo'n flat zie waarbij iedereen zijn bank op dezelfde plaats voor de tv heeft staan.
Mathilde
