Kan maar niet wennen in woonplaats

Tsja

ik denk niet dat het is wat je wil horen, maar ik denk dat je met zo'n instelling nooit zal wennen aan je nieuwe woonplaats. Elke dag denken 'ik wil hier echt niet blijven wonen' nee dan gaat het nooit lukken om daar gelukkig te worden.

Mijn ouders zijn, gedeeltelijk tegen hun zin, naar Drenthe verhuisd toen ik klein was. Voor zo lang als ik me kan herinneren zijn mijn ouders bevooroordeeld geweest over noordelingen: ze zijn kil, achterbaks, dat soort dingen. Het was de bedoeling dat ze na 3 jaar terug zouden verhuizen maar door de crisis destijds zijn ze er noodgedwongen 20(!) jaar gebleven. Hun vooroordeel is nooit aangepast maar zo gauw ze de kans kregen zijn ze terug verhuisd.

Hoeveel makkelijker zou het zijn geweest als ze een positieve instelling hadden gehad, open hadden gestaan voor de mensen en de omgeving! Natuurlijk is het niet wat je echt zou willen, maar acceptatie van dat gegeven betekent dat je veel meer open staat voor dat wat je nu aan omgeving hebt.

Ik ben ondertussen iemand die al een paar keer verhuisd is met gezin. Woonde eerst in een stad in het noorden, toen in de stad Utrecht, een dorpje in utrecht en nu in een groot dorp in Brabant. Overal is het anders, overal zijn er voor- en nadelen. maar het is maar net wat je er zelf van maakt!

in jouw geval zijn er 2 mogelijkheden. Of je weet je man zover te krijgen dat je gaat verhuizen, of je zult moeten accepteren wat je nu hebt. Met je negatieve instelling zul je er in ieder geval niet uit komen. Burgerlijk en doorsnee, ach het is wat je zelf van je leven maakt.

Els

Werk je?

Ik zou zeggen: lekker veel gaan werken, zodat je onmiddellijk je eigen auto kunt bekostigen. Als je veel werkt, komt het er ook minder op aan waar je woont, omdat je een heel ander levenspatroon krijgt. Bovendien heb je dan op je vrije dagen een auto onder je achterwerk en ben je niet zo gebonden als nu.
Groetjes
Massi

Niet gelukkig in je woonplaats of niet gelukkig?

Saskia, ik kan me heel goed voorstellen dat het wennen is in een kleine plaats met weinig cultuur als je een grotere stad gewend bent. En met een auto ben je weliswaar eerder in de stad, maar je komt nog altijd thuis op een plek waar je het niet naar je zin hebt. Ik vraag me wel af of je met het kopen van een huis erg opschiet. Een koophuis midden in het centrum van een grotere stad is vrijwel onbetaalbaar en dus kom je toch vaak in een buitenwijk terecht, waarvan je je kunt afvragen of dat veel opwindender is dan waar je nu woont.

Los daarvan proef ik uit je verhaal ook een beetje dat je met je man niet echt kunt praten. Is jullie relatie veranderd sinds je bent verhuisd? Je zegt dat hij weet dat je ongelukkig bent, maar óf hij denkt dat het wel meevalt, of hij weet het niet, of het kan hem niet schelen. Dat laatste lijkt me niet erg waarschijnlijk. Ik zou toch het gesprek met hem nog eens aangaan. Gelukkig zijn zou niet moeten afhangen van je woonplaats.

Chris

Lastig...

ons vorige huis vond ik ook prima, maar man kon er niet wennen....en ondanks een recente verbouwing en dat we er pas 2 jaar woonden, zijn we toch verhuisd.....weliswaar binnen de gemeente, maar toch....nu wonen we hier al weer ruim 8 jaar en heb nooit spijt gehad (zeker toen de tweeling kwam....) Maar je zult het toch samen eens moeten zijn....en soms kan dat betekenen dat 1 van de 2 water bij de wijn moet doen...in ons geval was ik dat, omdat ik niet zo nodig weg hoefde...maar ja, moest man dan diepongelukkig worden in dat andere huis?

Makkelijk gezegd

Ik vind de adviezen van 'minder negatief zijn' en 'de knop omzetten' wat te makkelijk gezegd hoor. Het wás al een tweede keus, dat dorp, en Saskia heeft al cursussen gevolgd om te proberen zich thuis te voelen daar. Twee jaar later heeft ze het nog steeds niet naar haar zin. Sterker nog, ze zit gewoon ongelukkig te wezen. Ik weet niet of er dan nog knopjes om te zetten zijn.

Saskia, ik ben het met ChrisH eens dat je in elk geval het onderwerp bespreekbaar moet maken. Je man wil toch geen ongelukkige vrouw?

Overigens ken ik je situatie wel. Wij zijn van de stad naar een dorpje verhuisd, ook als een soort economisch vluchteling Al snel bleek dat we daar enorme buitenbeentjes waren. Ik voelde gewoon aan dat cursussen en verenigingen daar niets aan gingen helpen, zo gesloten was die boel. Buiten dat vond ik het ook niet leuk om overal voor de auto te moeten pakken, er was niets te doen op loop- of fietsafstand. We kregen trouwens wel veel mensen uit de stad over de vloer, dat wel. Toen ik zwanger werd zijn we teruggegaan naar de stad. Ik kreeg het benauwd van het idee dat ik in dat dorpje moeder zou worden. Terugverhuizen was een van de beste beslissingen van mijn leven.

Mijn man had het trouwens niet zo benauwd in dat dorp en hoewel hij het ook niet vreselijk leuk vond daar, gaf mijn gevoel toch de doorslag. Ik wilde gewoon heel erg graag weg daar, en daarom zijn we gegaan.

Deal maken

Hallo Saskia,
Je man is niet de enige die niet wil verhuizen, je oudste dochter ook niet en van je zoon heb ik niet goed begrepen of hij alles wel best vindt. Daarbij komt dat de oorspronkelijke oorzaak waarom jullie hier terecht gekomen zijn, namelijk dat er in je stad geen betaalbare eengezinswoningen worden verhuurd, wel niet in eens opgelost zal zijn. En naar een andere buitenplaats verhuizen geeft ook geen enkele garantie aangezien je juist 'de stad' blijkt te missen.
Ik denk dat je grootste probleem niet zozeer is waar je nu woont, maar je beperktere mobiliteit. Als ov niet goed georganiseerd is waar je woont en de fiets/brommer/scooter ook geen optie is dan zou ik toch zorgen dat je een auto ter beschikking krijgt. Maak een deal met je man, jij zeurt niet meer over verhuisplannen, maar hij gaat nu met je om de tafel om te kijken hoe jij een auto tot je beschikking kan krijgen. Dat kan zijn door een nieuwe/tweedehands te kopen of misschien kan je man op een andere manier naar zijn werk (ov of carpoolen).
Ik denk dat op het moment dat jij namelijk de vrijheid terug krijgt om kunstzinniger of apartere sferen op te zoeken zonder daarvoor te hoeven wachten dat je man van het werk terug is, je je een stuk minder depressief gaat voelen.
Je man (en dochter) verwijten dat ze hier willen blijven wonen terwijl ze weten dat je hier niet gelukkig bent heeft niet zoveel zin als zij juist denken in de trend van:"goh ze weet toch hoezeer dat kleine appartement ons benauwde en hoe happy we met wat meer ruimte zijn, waarom gunt ze ons dat nou niet en zit ze weer te zeuren als een klein kind." Het is heel goed mogelijk dat jij je juist de positieve aspecten van de stad herinnert en zij de negatieve.
Dus zorg eerst voor meer mobiliteit en de optie die hier boven genoemd werd om zelf te gaan werken en zo de kosten voor een extra auto te ondervangen vind ik ook een prima idee. Wat verhuisplannen betreft, je kunt gewoon altijd zelf blijven rondkijken of je toevallig iets tegen het lijf loopt wat niet alleen voor jou, maar voor iedereen nog beter is dan waar jullie nu wonen. Voor rondkijken heb je je man niet nodig. Als de keus niet meer is tussen klein en voor jouw leuke omgeving of groter en voor hen prima omgeving dan is het de stress en het geld voor weer een verhuizing eerder waard. Het voordeel dat jullie huren is dat je niet vast zit aan een oud huis wat je eerst moet verkopen en dus vrij snel weg kunnen als je iets beters tegenkomt.
Groeten Primavera

Saskia

Als je op 5 km van een wat grotere plaats woont, die je wel bevalt, dan is dat toch tamelijk dichtbij??
Als je in een (voor Nederlandse begrippen) in een echt grote stad woont, dan woon je ook al snel 5 km van het centrum.

Saskia

Ik snap de reacties van anderen wel dat het deels met je eigen instelling te maken heeft of iemand zich thuis voelt in een bepaalde woonomgeving.

Ik kan me echter ook heel goed voorstellen dat iemand zich minder gelukkig voelt in een bepaalde omgeving.
Sommige wensen wonen liever in de stad en anderen liever buiten. Bovendien bestaat er tussen dorpen ook echt een verschil. Er zijn inderdaad dorpen waar buitenstaanders nauwelijks geaccepteerd worden en waar je er ook gewoon niet tussen komt. Een vriendin van mij is onlangs verhuisd naar een klein dorp in een mooie omgeving maar ze is er helemaal niet gelukkig. Het is een dorp met voornamelijk zeer christelijke mensen die er al generaties wonen. Die vriendin is zelf ook christelijk en dacht daarom dat het allemaal geen probleem zou zijn. Alleen nu blijkt dat ze niet van de juiste richting is volgens de dorpsgenoten en dus is het lastig om te integreren. Ze heeft besloten om daar volgend jaar dan maar weer weg te gaan.

Ik zou in jou geval dus zeker kijken of er niet een mogelijkheid is om toch ergens anders te gaan wonen. Alleen wel lastig dat de rest van de familie daar niet enthousiast over is.

Die plaats op 5 km afstand die wat levendiger is zijn daar geen mogelijkheden? Dan kan je dochter op dezelfde school blijven. Misschien als jij alles regelt zal je man er geen probleem mee hebben?

Het lijkt me heel lastig. Ik zou toch proberen om te proberen met je man hierover het gesprek aan te gaan. Als je niet gelukkig bent waar je woont dan vind ik wel dat hij ook een plicht naar jou toe heeft om te kijken hoe de situatie beter kan worden.

Mijn man en ik zijn al heel vaak verhuisd en ik weet dus dat verhuizen veel stress met zich mee kan brengen. Alleen als je er een beter woonomgeving voor terug krijgt is het dat echt waard.

Ik ben een aantal jaar geleden naar het dorp verhuisd waar we nu wonen. Het is een groot dorp in een mooie omgeving met veel scholen en sociale mogelijkheden. Niet een klein gesloten dorp maar echt een groot dorp. Ik ben erg blij dat we de knoop hebben doorgehakt om hier te gaan wonen. Eerst had ik niet zo'n zin in weer een verhuizing vooral omdat we nog geen jaar woonden waar we hiervoor zaten maar het was het gedoe van de verhuizing echt waard. Mijn man heeft mij ook echt over moeten halen maar daar ben ik nog dagelijks blij om.

Ik hoop voor je dat je de mogelijkheid krijgt om ook te verhuizen.

5 km is toch niks?

Ik woon niet in de stad, het centrum van Rotterdam is zo'n 15 km van waar ik woon. Ik kom regelmatig in de stad, gewoon op de fiets. Het moet wel heel erg hard waaien of regenen wil ik niet gaan.

5km is toch een afstand van niets? Toen ik nog in een andere stad woonde moest ik een heel eind verder fietsen dan 5 km om in het centrum te komen.

Het gevoel

Volgens mij lost vervoer naar de stad Saskia's probleem niet op. Het gaat om het gevoel dat je hebt bij/in de plaats waar je woont. Het is nogal een verschil of je de deur uitstapt om te 'ontsnappen' naar een plaats met een leukere sfeer waar je je thuisvoelt, of dat je de deur uitstapt ín die leukere sfeer.

Chris

Nav chris

Chris, dat kan zo zijn, maar het probleem is dat Saskia iets wil wat niet kan: een betaalbare eengezinswoning in de stad (koop of huur maakt vermoedelijk niet uit, ze zullen er beide niet zijn)
Ik zit een beetje in hetzelfde schuitje, officieel ben ik dan in de stad gebleven, maar waar we nu wonen is wel een heel ander soort 'stad'dan waar we eerst woonden. Maar ja, je moet wat...
Dus het is of terug naar de stad en dan krap zitten (financieel en/of in vierkante meters), of snel wat aan de mobiliteit doen.

Groeten,

Temet

Wat heb je nodig om gelukkig te zijn?

Tja.. voor mij maakt het niet zoveel uit waar ik woon, ik hecht niet aan een dorp of stad, hecht alleen aan mijn eigen huis en de mensen met wie ik daarin woon. Is het daarbuiten ook leuk, is het mooi meegenomen. Zo niet, ook geen probleem, ik maak het zelf wel leuk. Ik denk dat dáár de sleutel van de problemen van Saskia ligt. Te hoog gespannen verwachtingen die nu tegen vallen? Ik heb 25 jaar in de stad gewoond, beviel prima ook al kende ik de buren niet van naam, woon nu 25 jaar in een klein dorp waar ik wel bijna iedereen ken, bevalt ook prima. Waar je ook woont, je neemt jezelf mee, je zult er zèlf iets van moeten maken..

Zo simpel is het niet..

Hier even een berichtje, nadat ik al jullie postings eens goed doorgelezen heb. Bedankt daarvoor, zo bekijk ik het ook van meerdere kanten.
Maar zoals jij al zegt ChrisH, het is niet zo simpel van een knop omdraaien of vervoer hebben, tenminste bij mij niet. Het is ook de hele sfeer eromheen waar ik niet blij van wordt. Ik mis alles op loopafstand, die losse sfeer, die anoniemiteit van de stad, als je dat wilt. En zelfs op de fiets was altijd een genot met zo veel moois te zien om je heen daar, voelde me vaak toerist in eigen stad! Elke wijk is daar vaak ook weer een dorp op zich, ik kende juist heel veel mensen in mijn stadsbuurtje. Hier ken ik ook aardige mensen maar de gesprekken, de interesses zijn toch anders. Het totaalplaatje inspireerd me helemaal niet.
En ik heb nog nooit zoveeel in de auto en OV gezeten als de laatste 2 jaar. En dat kost me ontzettend veel energie en tijd.Dat reizen ben ik zat.
Het is de energie van de stad waar ik zo veel van hou, die ik mis, het laagdrempelige, het veelzijdige.
Maar nu, mijn oudste wil hier blijven, die gaat net naar de middelbare a.k jaar. En wat ik wil is gewoon bijna onhaalbaar. Maar ik durf ook niet wéér een keuze te maken, omdat ik dat nu zo graag wil; wat doe je je gezin aan he? Dat is het isseu.Ook omdat het altijd schipperen blijft met het vinden van woonruimte die goed en groot genoeg is, want als je alles weer op zijn kop zet met verhuizen is de druk dat het heel goed moet zijn wel érg groot. Dus terug naar de stad, is misschien voor de rest v.d familie geen optie. ( voor mijzelf wel). Om nu weer een grote plaats te kiezen, met station en voorzieningen( hebben we hier ook niet, bussen kost veel tijd, en ik vind voor een boodschap elke keer 5 á 6 km fietsen gewoon te ver. Ik ben dat niet gewend en dat ik ook niet wat ik wil. Ik laat er ook dingen door, en dat voelt als een gemis, stilstand.
Kortom, ik kom er gewoon niet uit, wat wil ik, wat wil de familie, wat is er mogelijk etc. Ik ben wel op zoek naar mogelijkheden maar die zijn zeer beperkt merk ik,lange wachttijden voor een huuurwoning. O ja, wat ons trouwens ook erg opvalt hier, is dat als je niet in een koophuis woont, je ubehaubt al tot de lagere klasse gerekend wordt! Er zijn hier maar 15% huurwoningen, en daaar wonen dus vooral gescheiden vrouwen, of mensen met uitkering. Geeft ook geen goed gevoel hoor.In de stad woonden we we in een elite buurt met huur en koop doorelkaar, en merkte nooit 'klasse' verschil.
Op zich moet dat niet uitmaken, maar het voelt toch minder prettig, merk ik.
Frusterend allemaal, vooral omdat ik op de korte termijn nog niets zie veranderen, er is nog geen toekomstperspectief. Accepteren, tja.. kun je als echt stadsmens wel ooit aarden in zo'n boerendorpje?
Het verschil zit hem niet alleen in de grootte maar ook in de ouderwetse sfeer.Ik ken wel een paar leuke kleine plaatsen rondom de stad waar een totáál ander type mens woont. Moeilijk allemaal, was het maar zo simpel dat ik er niet zo'n punt van maakte; gewoon terugverhuizen of accepteren. Maar data lukt me (nog?) niet..Vind dat ik me voor de kids maar moet aanpassen en het hier beter moet zijn om als gezin te wonen( maar dat voelt in mijn hart niet zo dus).
Saskia

Saskia

Hoi Saskia,

Misschien een idee om een baan te zoeken in een creatieve en inspirerende omgeving?

Dan heb je al een groot deel van de week interessante mensen om je heen.

Liora

En nog iets

Gescheiden vrouwen horen volgens mij niet per se tot de lagere klassen zoals jij dat noemt.

Ik ken ook gescheiden vrouwen met miljoenen op de bank.
Komt ook niet zo leuk over om hen als voorbeeld van lage klasse te nemen.

Liora

Saskia

Je lijkt dus echt vast te zitten. Jammer dat je man niet wil meedenken hierover.

Toen wij hier naar het dorp verhuisden had ik ook zo mijn bedenkingen. We woonden nog geen jaar waar we hiervoor woonden en ik had geen zin in weer een verhuizing. Dit dorp heeft geen treinstation wat ik onhandig vond. Daarnaast had ik gehoord dat het hier allemaal vrij pretentieus was. Mijn man wilde vooral heel graag. Hij had hier een huis gezien dat hij zelf kon verbouwen voor een groot deel en dat was wat hij graag wilde. Daarnaast voldeed dit dorp op zich wel aan veel eisen: scholen, veel winkels, in de buurt van een grotere stad en genoeg te doen. Op basis van zijn rationele argumenten kwamen we hier dus wonen terwijl ik eigenlijk het gevoel had dat ik me hier niet thuis zou voelen.

Mijn man en ik hebben hier ook heel vaak serieus over gepraat en we hebben afgesproken dat we het twee jaar zouden proberen. Dat was de tijd die hij nodig had om het huis helemaal op te knappen. Als ik me dan nog niet thuis zou voelen dan zouden we weggaan en ergens anders heen gaan. Bovendien vonden we twee jaar wel een periode die lang genoeg is om te zien of het echt niet leuk is.

Uiteindelijk viel het mij reuze mee en ik voel me hier nu goed thuis. Ik vind het een fijn dorp en heb hier leuke mensen ontmoet. Zolang mijn man in deze omgeving werkt wil ik hier gewoon blijven. Ik zie mezelf hier zeker nog wel 10 jaar of zo blijven. Misschien zelfs voorgoed.

Toch ben ik nog altijd heel blij dat mijn man mij serieus heeft genomen en dat we hier goed over hebben kunnen praten. De afspraak van twee jaar gaf ons allebei veel rust. Het gaf mij de rust dat ik na twee jaar weg kon en het gaf hem de rest dat er twee jaar niet over dat onderwerp gesproken hoefde te worden. Juist omdat ik wist dat er een uitweg was ben ik veel meer ontspannen en zonder waardeoordeel begonnen aan ons leven hier.

Ik vind dus dat je toch met je man om tafel moet gaan zitten en serieus moet kijken naar andere mogelijkheden. Misschien is er een compromis mogelijk? Een wat groter dorp bijvoorbeeld met meer voorzieningen? Je gaf in je eerste stukje aan dat je in de buurt woont van een wat grotere plaats. Is die plaats geen oplossing? Dan hoeft je dochter ook niet van school te verwisselen.

Of is er niet een dorp of stad met meer gevluchte stedelingen waar je wel iets van die sfeer terugkrijgt?

Als er echt geen mogelijkheid is om te verhuizen dan zou ik me inderdaad gaan richten op een carrière die je buiten het dorp brengt. Staat je man er wel open voor om straks als de kinderen het huis uit zijn terug naar de stad te gaan? Ik weet niet hoe oud jullie jongste is natuurlijk dus misschien duurt dat nog wel 20 jaar en ik kan me voorstellen dat dit echt te lang is.

In elk geval zou ik in jouw geval toch proberen om nogmaals met je man te praten. Om hem echt duidelijk te maken dat je hier echt ongelukkig bent en ook waarom dat is. Misschien ziet hij nu de ernst van het probleem niet in?

Is een stad wel zo leuk?

Ik snap wel dat je het nu niet naar je zin hebt, maar als ik kijk naar de dingen die je nu noemt als voordeel van een stad, dan denk ik als met mijn ervaring in stad en land, dat je het allemaal toch wel een beetje zwart/wit ziet.
Als je nu terug gaat naar de stad zou het wel eens flink kunnen tegenvallen. Verheerlijk je niet een beetje te veel dat wat je niet hebt?

Op zich herken ik het wel een beetje, mijn buursuper op 20 m van mijn voordeur is dicht en nu moet ik op de fiets stappen voor mijn boodschappen. Mega-irritant als je gewend bent om tijdens het koken nog ontbrekende ingredienten aan te kunnen schaffen. Maar iets waar je wel aan kunt wennen en een draai aan kunt geven. Boodschappen doen was een taak en wordt een uitje.

Ik verlang wel eens naar de stad, maar als ik dan kijk naar familie en kennissen die wel in de stad wonen, dan denk ik dat ik me in de stad toch ook enorm zou kunnen ergeren aan alles daar.

Waar je ook woont, je neemt je zelf mee. En als je zelf leuk blijft is het ook overal leuk. Zodra je gaat denken 'dit is niet leuk, dit kan ergens anders beter, dit wil ik niet' is NIETS meer leuk.

Je open stellen

Ik hoop dat je het niet verkeerd opvat, maar als ik je posting lees denk ik: je moet je er ook wel open voor stellen.

Tussen de regels door lees ik vooral dat je vindt dat er de verkeerde soort mensen in je dorp wonen (Niet de juiste interesses/gesprekken/types) en dat je je ook niet echt vanplan bent aan te passen (je bent niet gewend om 5 km te fietsen).

Ik heb geen idee of je dat ook uitstraalt, maar zo ja kan ik me voorstellen dat het moeilijk is om je plekje in het dorp te vinden. Denk ook dat het moeilijk is om in een nieuwe stad je plekje te vinden, want ook daar is de situatie vast anders dan je gewend was.

Denigrerend

Ik denk dat het toch ook een stukje instelling is. Je voelt je geen deel meer van de 'elite', bent niet van plan om 5 kilometer te fietsen voor een boodschap en spreekt (in mijn ogen) nogal denigrerend over 'zo'n boerendorp'. Jij zou het liefste alles op zijn kop willen zetten omdat je....wat eigenlijk mist? Het equivalent van de Kalverstraat of een diversiteit aan eettentjes of wat? Je spreekt over de laagdrempeligheid van de grote stad. Nu ben ik van origine een stadsmens, maar woon al sinds mensenheugnis in 'zo'n boerendorp'. En ik zal je één ding vertellen: als het ergens laagdrempelig is dan is het wel in 'zo'n boerendorp'. Ik vind dat wel een wezenlijk verschil met de anonimiteit van een stad (wat eigenlijk ook maar een uit zijn voegen gegroeid boerendorp is).
Je kunt jezelf heel erg anti maken, als je snapt wat ik bedoel. Probeer ook de positieve kanten te ontdekken. Als je maar lang genoeg zegt en denkt: ik vind het hier niet leuk, nee, dan is het niet zo moeilijk meer: dan WORDT het ook niet leuk. Succes ermee.

Wat heeft je dorp dan wel?

Hoi,

Ik woon ook in een dorp naast mijn oude stad (op 5 km). Heb het in het begin ook erg gemist, ik had hier niets, werkte nog in de stad en ging daar ook winkelen, het enige wat ik in mijn dorp deed was slapen. Maar geleidelijk aan ging dat veranderen, ik stopte met mijn werk in de stad en ging vervolgens ook meer in mijn dorp doen. Mijn dorp heeft veel bushaltes (geen trein of tram) is inderdaad lastiger, wel een aantal basis winkels, zoals blokker,kruidvat, hema en veel boetiekjes en andere kleine winkeltjes. Er zijn hier ook restaurantjes en een paar cafeetjes. Ook het wonen is inderdaad opgedeeld in huur en koop, wij wonen in een huurwoning, ik merk inderdaad dat hier om de hoek de koopwoningen beginnen en deze mensen zich meer voelen dan wij (hun probleem !) maar verder is mijn dorp leuk. Er wonen aardige en minder aardige mensen (zoals overal) en ik heb 2 vriendinnen die beiden toevallig van oorsprong niet uit dit dorp komen, maar hier wel wonen. Maar ook vrienden en vriendinnen die hier wel al hun hele leven wonen.

Maar vertel eens, som eens op wat je dorp wél heeft?

Merel

Wat heeft het dorp wel..

Het is korter om op te sommen wat dit dorp wél heeft, dan wat niet; 1 bakker, 1 albert heijn, 1 drogist, 1 kledingwinkeltje, fietsenwinkel, apotheek, Chinees en snackbar.
Maar helaas géén Hema's, Blokkers, Kruidvat, cafeetjes, bioscoop, station,of ander vertier.Hádden ze hier maar een leuk terrasje of galerie of station, of reformwinkel( voor die Odintas, Emma).Helaas..
Het traject naar de stad daar doe ik zo 1.15 uur over.Dus even een terrasje of museum, deed ik vroeger gewoon even tussendoor. Nu moet ik gelijk de hele dag plannen met het oog op de reistijd. En dan is het niet spontaan meer, kost teveel moeite.
De kids blijven hier ook niet vaak over, doen ze hier niet veel aan.Kan wel, maar er zijn dan maar weinig kids( opvang door oma's en opa's hier) Dus het is best aanpassen, daarvoor waren ze elke dag van 8.30-15 uur op school, had ik hele dagen voor mezelf, nu kan ik in die 3 uurtjes niet eens de stad in komen. Ja hoor EmmaB, dat bedoel ik nu, galerietje, wijntje, Odintas, Vintage kleding combineren voor de kids( hier noemen ze het afdankertjes) etc. Alles is hier zo van het zelfde, grijs zeg maar. Ik doe mijn inspriratie echt wel op in de stad, maar het is toch niet normaal/prettig als je élke keer weer denkt, bah, terug naar dat dorp?
Het past gewoon niet, ik pas hier niet, dus ik stel me vast afwijzend, afstandelijk op naar de buitenwereld hier. Het moet vast niet leukk om te horen zijn als ik steeds maar roep dat ik niet kan wennen in dit dorp, voor de dorpsbewoners. Heb wel een aantal vrouwen hier waar ik mee koffiedrink of een cursus doe, dat waardeer ik ook wel.
Maar de heimwee he, naar mijn mulitculti- crea- vrije- energieke stad, ik blijf het vreselijk missen!
Dus offer je jezelf op, terwillen van de kinderen, omdat het "beter' is als ze in een dorp opgroeien? Of verloochen je jezelf dan teveel?
Wie het weet mag het zeggen..
Saskia

Tja....

als jij je kinderen wilt laten overblijven om naar de stad te gaan, dan doe je dat toch gewoon?? Ik snap het probleem niet zo....

Persoonlijk heb ik niks met het stadsleven, begrijp ook niet dat mensen in een stad willen wonen. Ik ben echter in 20 minuten in een stad als ik wil. Maar wel met auto ja. Dus, raap jezelf bij elkaar, zoek een baantje voor een paar uur en trakteer jezelf dan op een auto en ga gewoon naar de stad als je wilt en je kinderen op school zitten....

Het leven kan zo simpel zijn

Vertier

Maar waarom heb je zoveel vertier nodig? Wat doe je verder de hele dag? Misschien toch zaak iets te gaan doen, naast de kinderen. Hier schrijf je verder niets over.
En ik woon in een bruisende stad, maar ik heb echt geen tijd om vaak naar een cafe te gaan, de bioscoop of het theater. Dat is maar af en toe. Daarvoor zou ik hier niet hoeven te wonen. Kloppen je ideeën hierover wel?
Ik ben vroeger vaak verhuisd met ouders die geen rekening hielden met ons, de kinderen. Dus ik zou nu zeker het geluk van mijn kinderen hoog meewegen. Hoe oud zijn ze? Stel je anders in dat je over x aantal jaar weer 'terug' kan naar de stad als je dat dan nog wilt, als de kinderen het huis uit gaan of als de jongste naar de middelbare gaat. Maak een plan. En probeer ook van de voordelen van een dorp te genieten: meer natuur (?), meer ruimte, minder parkeerproblemen ? Zijn die niet te verzinnen? Het lijkt me niet leuk om een zuurpruim te zijn, ik denk dat je een knop om moet zetten.
Succes!

Zelf doen

Je moet het idd zelf doen. Je komt op mij heel erg verwend en ook een beetje hautain over. Nu ken ik je niet persoonlijk natuurlijk en het is moeilijk om iemands ware aard uit een stukje tekst te halen, maar geluk zit toch echt in jezelf. Niet in de plek waar je woont. Get a life woman.

Beter

Het is natuurlijk niet 'beter' voor de kinderen om een dorp op te groeien. Ik heb juist zeer bewust gekozen om de kinderen vooral in een stad op te laten groeien, zodat ze KEUZE hebben. Ik ben zelf opgegroeid in een dorp en ik was dolgelukkig toen ik eindelijk een rijbewijs had en ik kon vluchten. Jouw gevoel van gevangen zitten herken ik wel. En dan te bedenken dat ik als kind/tiener niet eens de ervaring had van hoe het anders kon.

Je hebt het over dat je vroeger hele dagen voor jezelf had. Begrijp ik nu goed dat je niet werkt? En een tweede auto is te duur?

Dan lijkt mij de oplossing enorm voor de hand liggen. Hierboven is ie al een paar keer aangegeven. Ga werken in de stad, koop een auto.

Wat houd je nu tegen om dat te doen? Of het voldoende is, weet je pas als je dit geprobeerd hebt. Dus wat houd je tegen?

Tihama