Kat dood....
Ik ben nog een beetje in shock geloof ik, en opschrijven helpt toch altijd?
Onze abessijnse kater was al een week wat lusteloos. We weten het eerst aan de kou dat ie opeens wat meer binnen was dan buiten, maar van het weekend vonden we hem toch wel erg sloom. Maar hij at goed, en deed verder niet raar. Toch vertrouwden we het niet, en ik ging gisterochtend even naar de dierenarts om hem te laten bekijken.
Die vertrouwde het ook niet. Hij had koorts, was wat slapjes, en uit zijn bloed bleek dat er iets niet OK was. Op mijn aandringen gaf ze toe dat ze gezien het bloed misschien dacht aan FIP. Een of ander eng kattenvirus dat 'zomaar' kan toeslaan & altijd dodelijk is. Maar ze hoopte dat ze het mis had, en dat hij 'gewoon' een ander hardnekkig virus of een of andere ontsteking onder de leden had.
Wij naar huis met kat, die ter plekke eerste shot antibiotica & ontstekingsremmer had gehad & pillen meekreeg voor een week, in de hoop dat dat zou aanslaan.
We komen thuis & kat lijkt echt he-le-maal de oude. Vreet een bakje superdeluxeverwenvoer leeg, huppelt door de kamer, speelt met zijn halfzus, vliegt de klimpaal in en uit, spint, kijkt alert & vrolijk en gaat zelfs lekker even naar buiten....
Ondanks onze waarschuwingen dat het te vroeg is om te juichen fleuren de kinderen toch weer een beetje op na de toch wat bezorgde berichten van de dierenarts. Het lijkt bijna te mooi om waar te zijn.
's Avonds om 7 uur, we zijn net klaar met eten, als middelste zoon van 11 vanuit de gang roept 'Kijk wat kat nou doet!' Ik reageer wat lacherig, denk dat kat uit puur enthousiasme weer eens ouderwets in de gordijnen hangt, maar dan hoor ik zoon nogmaals roepen & de paniek in zijn stem. Voor ik naar de gang kan lopen komt hij helemaal overstuur met kat de kamer in gerend & legt hem op de grond. Het ziet er raar uit. Ik pak hem op. Kat schuimbekt & trekt met al zijn poten. Ik ga zitten met de poes in mijn armen & alle 3 kinderen eromheen, en binnen 10 seconden is hij dood. Ik voel hem slap worden, en zie echt het licht uit zijn oogjes verdwijnen. Ik wist het ook meteen zeker. Klaar. Hij was er niet meer.
En nu ligt hij koud & stijf in zijn mandje, met een handdoekje om te wachten tot we hem straks gaan begraven.
Net 3 jaar.
Pfffff.
Ingrid
Izar
ja, dat kan. Gewoon richten aan [email protected]
En izar
Bah 
Zo naar om zo'n lief huisvriendje te moeten missen.
Izar
Ik snap het hoor, en veel sterkte!!
Izar
Hoe namen de kinderen het op?
groet, Valkyre
Aggos
en dan ook geen afscheid kunnen nemen
Sterkte!
Jemig, izar!
Zo zit je mij nog sterkte te wensen, en zo heb je zelf een dode poes!! Bah! Ik weet precies wat je meemaakt
Die verdrietige kinderen, da's inderdaad het ergste. Het gaat hier na 3 dagen wel weer wat beter moet ik zeggen, maar bij vlagen vliegt het ze opeens weer aan.
En wat naar dat je de poes niet zelf kunt begraven! Heb jij hem nog gezien? Of ook niet? Waar istie dan nu? Je kunt altijd nog everwegen om hem zonder te kijken 'gewoon' in de tuin te begraven (als je die hebt). Wij hebben een grote tuin, en op een of andere manier vinden de kinderen het toch fijn dat ze er op een 'onzichtbare' manier toch nog zijn, de overleden poezen. We hebben ooit een hele oude poes die we moesten laten inslapen bij de dierenarts achtergelaten, maar dat voelde achteraf toch niet echt goed. Maar van die opgeklopte toestanden met een echt dierenkerkhof, da's ook niet helemaal mijn stijl geloof ik. Tuin was een mooi compromis. (Hoewel ik wel heeeel blij was dat man het daadwerkelijke begraven heeft gedaan. Kinderen wilden dat ook niet zien, maar weten nu wel waar hij ligt (met hartjes-steen! en zijn eerste letten in keitjes)
Knuffel voor jou & de kinderen,
Ingrid
Hier
is vorige week de cavia begraven. Met grafrede, afscheidswoord en rozenblaadjes. Ik geloof in het belang van een ritueel voor het afscheid. Hoe overdreven het ook mag overkomen, ik denk dat het goed is voor de kinderen dat ze zo afscheid kunnen nemen. Hier ontdekten we de dood 's ochtends voor ze naar school moesten. Op school had de juf dochter en haar vriendin even de klas uit laten gaan, zodat ze samen een mooie tekst konden schrijven en even huilen.
Het verdriet is voor de kinderen heel echt, dus veel sterkte Ingrid en Izar.
Tihama
Izar en tihama
Ach, dat is ook verdrietig! En inderdaad, onderschat het verdriet van kinderen niet... Onze hond is nu een week dood, en we weten allemaal dat het het beste was, maar ik zie nog regelmatig de tranen in de ogen van mijn puberzonen schieten. Ze zijn tenslotte opgegroeid met dat dier, jongste was net twee toen ze bij ons kwam.
En we hebben vier cavia's, maar ik voorzie serieus een drama als die het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen. De oudsten zijn ongeveer 2 1/2 jaar oud, statistisch gezien zitten ze dan al op de helft.
Het is toch een stuk van je gezin (en ik moet bekennen dat ik die hond minstens zo erg mis als de kinderen...)
Izar
Wat afschuwelijk, die domme auto-ongelukken ook altijd. Bah! Veel sterkte voor jou en je kinderen.
Izar
Ik lees nu pas dat jullie kat ook dood is. Bah, wat een nare manier ook. Sterkte ermee.
Naar allemaal...
en helemaal als zo'n diertje zomaar ineens buiten beeld is, zoals bij Izar. Sterkte allemaal. Het heeft echt wel tijd nodig om te wennen aan 'zonder poes/hond/cavia'.
Hier hebben we pas zeven jaar een huisdier, daarvoor nooit, en het lijkt me echt erg vreemd als-ie er op een dag niet meer is.
Als ik
Op straat net zo'n hond zie als wij als gezin hadden (het waren er 3), krijg ik vaak al tranen in mijn ogen. En mijn oude katje mis ik ook nog steeds :/ het zijn echt gezinsleden geweest en we waten dol op ze.
Alle kots, pis en stront ten spijt 
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Oef
Wat een verhaal Ingrid, sterkte ermee. Hier 9 maanden geleden zelfde soort verhaal gepost, kater net 9 maanden aan FeLv overleden thuis.
Dus ken het maar al te goed helaas.
Praten erover helpt.
Cyber knuffel voor jou.
Gr Rymcke
