Klaagzang van een fulltime werkende vrouw: huishouden
als je niet van klagen houdt, sla dit dan over want ik wil even mijn zelfmedelijden met jullie delen;
ik werk 40+ uren per week en heb daarbij 4 kinderen en een kerel die halve dagen werkt. 's Ochtends voor de jongste nog oppas, rest gaat naar school. Elk weekend ben ik bezig om de achterstanden weg te werken in het huishouden. Die kerel van mij "ziet" heel veel dingen niet. Hij kan zich storten op één klein dingetje (kastje opruimen) en dit dan ook heel trots aan mij laten zien, terwijl ik over de zooi moet heenstappen om bij dat kastje te komen. Dus elk weekend (naast sporten van de kinderen...grrr moet al stoppen met mijn klaagzang, komen mijn schoonouders ook nog onverwachts op bezoek (is dat nou echt bijna elk weekend nodig?) grrr. Wordt vervolgd.
Nou nee
Oh welnee, het ging mij om de strekking van je bericht, niet om het woord kerel.
Cobi
Die permanent verharende labrador heeft me toch wel zo in de lach doen schieten zonet. Wanneer komen er nu eens die verzamelde werken van cobi? Daar zou OO goudgeld mee kunnen binnenharken, ik leg zo dertig euro neer voor de eerste druk.
Groetjes
Massi
Ik snap het
Je moest even je frustratie kwijt en dan is in de toon van je posting te lezen. Nu daar weer over wordt gevallen zou ik me kunnen voorstellen dat je frustratie alleen maar groter wordt en je zin krijgt om met dingen te gooien 
Hier ook een huishouden met 4 kinderen, niet zoveel werkdruk. Wat mij goed hielp was om heel veel spullen weg te doen. Rommel is toch vaak een overschot aan spullen die geen eigen plek kunnen hebben vanwege te veel. En met alle verjaardagen komt er nog meer bij. Dus alleen de geliefde items bewaren en de rest naar een goed doel of de kliko. (of marktplaats maar gezien jouw werkdruk..... of zou dat een mooie taak voor je man kunnen zijn?)
Verwachtingen bijstellen
ik gaf al aan dat het klaagzang was, dus dat is natuurlijk ook een te negatief iets. Helaas was mijn eerste klaagzang onvolledig, ik werd daadwerkelijk gestoord door mijn schoonouders en kon het hele verhaal niet afmaken.
Uiteraard is het niet alleen mijn partner zijn schuld dat het elk weekend een rommel is. Maar het is wel zo dat ik elk weekend aan het opruimen ben, terwijl mijn partner op zolder aan het klussen is (is ook heel nuttig, maar zoveel leuker dan het huishouden, dus wil ik eigenlijk ook!). En dat frustreert me.
We zijn ook nog aan het verbouwen (al 1,5 jaar) dus dat betekent dat we nog niet alles op orde hebben, heel veel zaken zit bijvoorbeeld nog in dozen. Ook kastruimte is een probleem. Misschien moet ik dus toch maar accepteren dat in het weekend er veel in het huishouden moet gebeuren. En dat ik er anders tegenaan kijk dan mijn partner.
Vandaag een werkdag van 12 uur gemaakt (half acht gestart, half tien vanavond thuis) en dan kom ik thuis en dan ligt mijn partner op de bank te lezen, terwijl het nog best wel rommelig is, dat soort zaken vind ik gewoon lastig om mee om te gaan. Ik kom thuis en ben nog een uurtje aan het voorbereiden voor mijn werk morgen (extreme dag hoor, geef ik toe), terwijl ik ook moe ben. Dat verwacht ik dan eigenlijk ook van hem, maar dat is denk ik gewoon niet reëel.
Bedankt voor de reacties, heeft me weer nieuwe inzichten gegeven!
Ah dat laatste ken ik
Man en ik allebei ondernemer. Ik heb nu een schrijf klus en dat doe ik het liefste thuis. Maar ik kan alleen werken in een opgeruimd huis. Daardoor lijkt mijn man het idee te hebben gekregen (lijkt wel onbewust) dat hij een huisvrouw heeft. Zo 1 van jezietnietdatzewatdoetmaarhetisallemaalwelgeregeld.
Man werkt op projectbasis en heeft in de zomer geregeld buiten-projecten. Dan loopt hij met een bruine kop rond en de frisse blik van iemand die heerlijk een dagje strand heeft gehad. Terwijl ik dus veel binnen zit. Maar soms ook hele lange dagen van huis ben (om ergens anders binnen te zitten). Dan kom ik afgepeigerd thuis bij mr beachboy en het huis is een puinhoop, de labrador (echt!) stinkt en en en..... nou ja, alles stoort me dan eigenlijk. Zit ie daar lekker bruin te wezen in de zooi. En arme ik maar werken. Zo voel ik me dan.
Maar als ik me afvraag of ik met hem wil ruilen qua werk? Nee. Is mijn werk echt bijna het leukste werk wat er is? Ja. Kies ik hier zelf voor? Ook ja. Dus als ik me echt erger is het tijd voor een vrije dag of week of maand.... Maar vaak is een halve dag buiten spelen alweer genoeg.
En soms ook niet helemaal
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Jaa! verwachtingen!
Zit daar niet de crux van dit verhaal? (zeg je dat zo?): je verwacht dat je man bepaalde dingen (uit zichzelf) doet én dat hij het op jouw manier doet, en dat hij minstens zo hard werkt als jij? Als je kunt accepteren dat hij de zaken anders aanpakt en niet denkt dat jij harder werkt als hij dan ben je volgens mij een stuk verder.
Aha aha
"Maar het is wel zo dat ik elk weekend aan het opruimen ben, terwijl mijn partner op zolder aan het klussen is (is ook heel nuttig, maar zoveel leuker dan het huishouden, dus wil ik eigenlijk ook!). En dat frustreert me."
Dat heeft mijn man me een keertje voor de voeten gegooid. Ik word alleen boos op hem als hij aan het ontspannen is, omdat ik dat ook graag wil doen. Waarom doe ik het dan niet gewoon?
Tja, hij heeft wel gelijk natuurlijk. En sinds ik dit mechanisme bij mezelf snap, kan ik eerlijker zijn in mijn reacties. Dan zeg ik hem, ja, ik wil ook lekker op de bank hangen, maar zullen we dan eerst even 10 minuutjes opruimen, anders zit ik niet lekker. En dan is het eigenlijk nooit een probleem en zit ik niet met bergen slachtoffergevoelens 
Maar omdat het ernaar uit ziet dat dit een langetermijnzooi is, zou ik er in het weekend toch voor kiezen om eerst wat voor jezelf te doen. Ga dus wel eerst lekker rennen, dan kun je de rest echt beter hebben!
