Schoen zetten en niet meer in sinterklaas geloven
Mijn kinderen geloven (de jongste sinds kort) niet meer in sinterklaas . Maar hoe zit dat dan nog met de schoentjes zetten? Doen jullie dat nog met je ongelovige kinderen?
5 dec via skype
Ik lees zoveel leuke dingen dat ik graag jullie hulp inroep. Ook wij vieren nog altijd Sinterklaas met vooral veel gedichten (al dan niet van het Internet ) Nu is dochter (20) dit jaar met 5 dec in Amerika, ik heb al wat cadeautjes / CD met Sinterklaas liedjes en 5 dec snoep ingekocht om op te sturen. Maar nu kwam ze op het idee om Sinterklaas per Skype te vieren: zij aan de ene kant en 3 personen aan deze kant. Haar eerste pakje zal een Sinterklaas slinger zijn ,die ze dan op moet hangen. Hebben jullie nog ideeen om het wat gezelliger te maken. Ik woon niet in Nl, dus kan niet snel nog iets Sinterklaasachtigs kopen.
Ach massi, wat sneu 
Ik had er juist heel erg goed aangedacht. Pepernootjes gestrooid, cadeautje in schoen, tekening opgeborgen. Zelfs aan gedacht het ingekochte snoepgoed, de tekening en het cadeaupapier te verstoppen. Alleen vergeten dat je dan ook de suikerklontjes en het water voor het paard weg moet halen.
Dus kind helemaal beduusd "had het paardje geen honger?"
Uuuuhm oeps
Ach, het was ook hier de eerste keer
Enveloppen
Je kunt in het postpakket voor haar een paar enveloppen stoppen, die ze op verschillende plekken in haar kamer/woning moet leggen. Plekken kun je benoemen of zelf laten kiezen. In elke envelop zit een opdracht (verzin binnen 2 minuten een vierregelig gedichtje over een van de 3 personen aan de andere kant van de lijn; een foto die in stukjes is geknipt en waar ze een geheel van moet maken (foto kan van het drietal zijn); ze moet zo snel mogelijk een Amerigo-maaltijd in elkaar flansen; ze moet zich zo snel mogelijk verkleden als zwarte piet). Tijdens het gesprek krijgt ze dan van de drie de opdracht een van de enveloppen te openen en de opdrachten uit te voeren. Als je dan aan de andere kant soortgelijke opdrachten doet, wordt het volgens mij een heel leuk sintpietskypegesprek 
Hahaha
Geweldig die verhalen over vergeten schoenkadootjes. Ik ben weleens als tandenfee een geldstuk vergeten in de wisselen voor het tandje dat netjes onder het kussen lag. Dikke tranen en ik vond het zo zielig! Toen heb ik daarna net gedaan of ze niet goed gekeken had en 'vond' ik de (euro geloof ik) alsnog. Maar echt blij was ze ook niet meer, zo teleurgesteld.
Afijn, net de schoentjes gezet en ze hebben luidkeels gezongen hoor. Voor de intocht vonden we het toch te slecht weer en hebben we zelf pepernoten gebakken en hebben ze verkleed als sint en piet een intocht gehouden voor de knuffelbeesten. Ook leuk en lekker droog.
Hier ook...
3 ongelovigen, keurig gezongen. 1e liedje deed die van 12 niet mee, maar dat zei ik dan ook....En toen zongen ze alledrie uit volle borst! Ga zo ook even wat pakken....hihihih
Toke
Bedankt, je brengt me zo op nog meer ideeen :o)
Nog meer lol
Dochter vanmorgen toen ze het chocolade-ei in haar schoen zag: "Hee mama, dat ei hebben wij ook op de markt gezien!". Ja dat dankt je de koekoek, waar denk je dat ik dat ei heb gekocht? "Ja lieverd, ik denk dat Piet ook langs de markt is geweest." Gelukkig werd dat geaccepteerd.
En voor de volgende keer moet ze haar laars zetten, want ik kreeg net van een collega een grote zak vol Toy Story beestjes van de Appie.
Groetjes
Massi
Hier ook lol
Jongste (8) is van zijn geloof aan het vallen. Maar nog niet helemaal, want zeker in deze onzekere tijden kun je je maar beter vastklampen aan zoiets fijn concreets als Sinterklaas, nietwaar.
Zaterdagavond mochten ze hun schoen zetten, en als vanzelf trekt iedereen dan zijn muziekinstrument tevoorschijn, om het sinterklaasliedjeszingen flink luister bij te zetten.
Jonste speelt nu een blauwe maandag viool, maar hij wilde nog niet met de viool liedjes spelen, hij is nogal kat-uit-de-boom-kijkerig. Oudste begon echter meteen los te gaan op de piano, terwijl middelste er met zijn gitaar tegenop probeerde te komen, wat niet echt lukt. Jongste zat met zijn handen op zijn oren: "Mem! Ik vind dat < oudste> niét mag pianospelen, en hij zingt ook véél te hard!". Middelste was het hiermee eens, "ik kan net zo goed helemáál niet spelen". Ik wilde echter oudste's enthousiasme ook niet meteen afremmen, dus ik stelde voor om dan om en om een liedje te begeleiden.
Nou, dit modderde zo een beetje voort, en jongste werd steeds kwader, misschien ook wel omdat hij ervan baalde dat hij zelf niet meespeelde. En hij mag dan de jongste zijn, hij neemt graag de regie in handen, dus hij probeerde voor elkaar te krijgen dat we de hele zingerij afbliezen. Maar we gingen toch door, en hij kreeg daardoor een bereslecht humeur.
Dus toen ik hem naar bed bracht, was hij zo verontwaardigd (stuurse gezichtsuitdrukking, veelzeggende kwaaie blik, en natuurlijk nadrukkelijk zwijgen), er was geen land met hem te bezeilen. "Wat heb jij nou toch de bokkepruik op, zei ik", en ik probeerde hem weer wat tot bedaren te krijgen, wat helaas niet lukte. Hij wilde me zelfs geen zoen geven.
Nu had ik toevallig drie prul-cadeautjes bestemd voor in de schoen, maar ik dacht: ik zal jou krijgen. Ik deed jongste's prul in de schoen van mijn man, en een zakje zout in jongste's schoen, met een weelderig gedicht erbij. In het gedicht beschreef ik hoe ik (sint) door de ramen dit tafereel had gadegeslagen, en dat ik toch even wilde benadrukken hoezeer ik er juist van houd als er veel gezongen en gespeeld wordt. En dat ik wel een deal met hem wilde sluiten: als hij beloofde dat hij de rest van de sinterklaastijd hard mee zou zingen en spelen en niet meer zo die bokkepruik op zou zetten, dan mocht hij zijn zakje zout nu verruilen met wat er in zijn vaders schoen zat. "Je vader heeft helemáál niet gezongen, dus die is toch de stoutste jongen".
De volgende dag kwamen man en ik beneden, en werd begroet door een ernstige jongste, die ons allebei apart nam. "Heit", begon hij, "ik heb slecht nieuws voor je: je hebt helaas een zakje zout van sinterklaas gekregen, omdat je hélemaal niet gezongen hebt!" (dit laatste met opperste verontwaardiging man recht in de ogen kijkend). En dan: "Mem. Ik moet jou iets vertellen. Ik heb dit gedicht in mijn schoen gekregen, maar ik heb twee aanwijzingen dat sinterklaas dat niet heeft geschreven, maar jij. Eén: er staat dat sinterklaas door de ramen heeft gekeken. Nou, we hadden de gordijnen dicht. Dus de enigen die dat gezien hebben waren degenen in de kamer. En dan twee: er staat 'bokkepruik' in het gedicht. Ik ken maar één persoon die dat woord gebruikt. En dat ben jij. Dus dit kan sinterklaas niet geschreven hebben, dit heb jij geschreven".
Nou, daar kon ik het mee doen. Ik begon heel hard te lachen en ik zei dat ik dat wel slim van hem vond. Voor de rest heb ik er geen conclusies aan verbonden, want ik geloof niet dat hij er al aan toe is te geloven dat die kadootjes dus óók van mij afkomstig zijn. Stap voor stap komt-ie er wel 
Margje
O massi
Dat is nog maar het begin. Dat gaat nog in alle varianten voorbij komen. Schoenkado vergeten. Inpakpapier vergeten (alufolie voldoet). Vergeten in schoen te doen. Vergeten spullen paard weg te bergen. Fijn efficient de kadootjes meteen na het "trusten-zeggen" in de schoen knallen en dan een kind hebben wat tóch nog een keer naar beneden komt omdat-ie niet kan slapen van de spanning. Affijn, variaties te over. Je wilt niet weten hoe vaak ik in een kouwe gang nog wat heb staan te regelen om 2 uur 's nachts omdat ik weer eens wat was vergeten.
Tirza
