Thuiswerkplek ideetjes
Na lang zwoegen heb ik eindelijk de knoop doorgehakt: ik wil een aantal dagen gaan thuis werken. Zo kan ik thuis meer tijd met mijn kids doorbrengen en wat minder reizen elke dag. Nadat ik alles met mijn baas besproken heb, en hij akkoord is gegaan, ben ik nu op zoek naar wat ideetjes over meubilair!
Ik heb al een bureau en archiefkasten gekocht, maar een bureaustoel is nog even het dingetje. Heeft iemand goede ideeën voor een ergonomische, maar wel chique bureaustoel? Ik heb zelf al wat rond gekeken maar er zijn zo ontzettend veel aanbieders dat ik nergens echt fatsoenlijke reviews kan vinden. Ik hoop dat iemand mij een goede tip kan geven!
Alvast bedankt!
Uitproberen
Klopt, er zijn veel aanbieders en ook héél veel verschillende bureaustoelen. Daarom stap 1: ga naar een flinke winkel en ga uitgebreid proefzitten. Dan weet je wat voor stoel je wilt. Ik heb dat bij Staples gedaan, maar daar moet je wel een pasje voor hebben. Daarna kun je natuurlijk ook nog de stoel van jouw keuze op marktplaats zoeken, als geld een belemmering vormt.
welke stoel heb je op het werk?
Welke stoel heb je op het werk? Bevalt die goed?
Waarom moet de stoel een chique uitstraling hebben? Ergonomie lijkt mij belangrijker.
Ik ben thuis heel blij met onze bureaustoelen die we van mijn werk hebben kunnen overnemen (wel betalen), toen we nieuw meubilair op het werk kregen.
Kan ik thuis ook op een ergonomische stoel werken. Dat de zitting en rugleuning rood zijn, boeit me niet. Staan toch niet in het zicht.
kringloop
die kopen kantoorinventaris op, dus daar moet je in ieder geval beginnen.
Als je daar geen goede tweedehands vindt, kun je in ieder geval diverse dingen uitproberen en het merk opschrijven. Kun je altijd nog nieuw kopen.
gr Angela
Kees
Ik heb niet zozeer praktische tips, maar als kind van een 'thuiswerker' wil ik wel wat kwijt 
. Oh los van dat ik 'kind van' was, heb ik zelf ook een tijdje thuiswerk gedaan, dat vergeet ik gek genoeg steeds.
Mijn vader was vertaler/tekstschrijver en had nogal moeite met een goede structuur, dus hij was áltijd in tijdnood als de deadline eraan kwam. En er waren best vaak deadlines. Ik was en ben de jongste van drie kinderen en heb het langst te maken gehad met deze thuiswerk-situatie. Ik was 10 toen hij ermee begon. Mijn zussen waren toen 14 en 16, dus de speelleeftijd voorbij.
Het kwam er zéér vaak op neer dat mijn vader last van mij en een vriendinnetje had als we rumoerig waren. Dus altijd 'stil, want pappa.... '. Zelfs tijdens feestdagen moest mijn vader naar boven... anders kwam het niet af. Mijn moeder zat tot middenin de nacht te typen (wat ik eigenlijk wel gezellig vond). Later toen ik het huis uit was en spontaan aanwipte als ik toch in hun dorp was... had je niet even kunnen waarschuwen, want we hebben hier eigenlijk geen tijd voor. Los van het praktische deel, ik denk ook dat mijn vader nu onder de noemer add zou vallen, wat zelfdiscipline moeilijk maakt, was er ook een ander aspect: hij bemoeide zich opeens met álles. Was mijn moeder tot die tijd nog enigszins de vrouw die het huis bestierde, vanaf daar deed mijn vader dat feitelijk, vanuit zijn 'torentje' de zolderkamer. Vrij uit praten over vrouwenzaken moesten achter een gesloten keukendeur, want stel je voor dat pappa dat hoort en die heeft daar geen zin in, terwijl anderszijds een belletje op de trap stond, zodat hij hoorde wanneer hij moest komen eten. Maar dat onvrije gevoel had mijn moeder dus kennelijk wel. Er werd koffie gedronken als mijn vader koffie dronk en niet anders. Mijn situatie is vast wat extreem .
Toen ik zélf thuiswerkte, ondervond ik dat het héél slecht tot álle gezinsleden doordrong dat ik een serieuze bijdrage leverde aan het gezins'comfort'. We zaten in een financieel belabberde tijd en door mijn (zo goed als vrijwilligers-)werk, hadden we 'gratis' (de opdrachtgever betaalde) internet, een computer, inktcardridges, papier e.d.. Voor schoolgaande kinderen in die tijd ook al onontbeerlijk. Maar omdat ik thuis werkte en er geen normaal salaris op de rekening werd gestort, hadden ze het idee dat dat niet 'echt' werk was. En dan mag je altijd storen. Of mopperen, omdat ik daar iets over zei. Terwijl ik toch echt mijn opdracht op tijd in moest leveren.
Aan thuiswerken zitten, zo is mijn ervaring dus, haken en ogen. Doe je werk waarbij afleiding niet erg is, prima, maar denk goed na of dat zo is en of je dan misschien toch moet regelen dat je wél ongestoord kunt werken als dat moet. En dus ook naast het praktische deel: sta stil bij de impact die het op het gezin heeft als je thuis komt werken.
werk en prive gescheiden houden
Grootste tip, zorg dat je alleen thuiswerkt als je kind niet thuis is of in bed ligt.
Ikzelf werk ook wel thuis maar doe dat alleen op het moment dat mijn kind op school is. Werk en privé gaan gewoon niet samen dat moet je ook niet willen mengen.
En qua stoel zorg dat je er voldoende uittest en daarvan genoeg reviews leest.
Over het kiezen van een bureaustoel (gecorrigeerde versie)
Ik kan me levendig indenken waarom je deze kwestie aan dit forum voorlegt, beste KeesVD. Zie tenslotte als wereldsgezind consument maar eens een verantwoorde keus te maken uit het weelderige aanbod aan producten zonder de plank faliekant mis te slaan! Helemaal geen slecht idee, hoor, om eens te rade te gaan bij mensen die naar alle waarschijnlijkheid met hetzelfde bijltje te hakken hebben gehad.
Het creëren van de juiste entourage voor het verrichten van thuiswerk kent meer aspecten dan je op het eerste gezicht zou veronderstellen; zo baseer ik op mijn eigen levenservaring. Uiteraard is het economische aspect van het grootste belang. Niet voor niets vermeld jij meteen al in jouw openingsbericht te beschikken over voldoende bestedingsruimte om jou een “chique” bureaustoel te kunnen veroorloven.
Ik behoor weliswaar niet tot de chic van mijn woonplaats; toch voel ik op mijn boerenklompen aan dat jouw keuze om gebruik te maken van het aan het Frans ontleende woord ‘chique’ niet geheel toevallig is. Mij zegt het, dat het jou wat dit aangaat menens is. Had je voor het vernederlandste ‘sjiek’ gekozen – hetgeen jou (voor mij) een geheel andere uitstraling zou hebben gegeven – , dan was ik daar minder stellig over geweest in mijn conclusie.
Dat andere economische aspect, de ideale of op z’n minst gunstige prijs-/kwaliteitsverhouding, laat ik – hoe belangrijk het ook is – hier nu even rusten. Er dringen zich namelijk belangrijker vragen aan ons op, die eerst dienen te worden beantwoord. Allereerst de vraag: “welke bureaustoel past het beste bij de groep waartoe ik behoor?”
Onbewust van de risico’s zou je misschien geneigd zijn dit sociale aspect te veronachtzamen. Maar wat nu als het product straks lelijk uit de toon valt ten opzichte van het algehele interieur, door ofwel een Spartaanse indruk te wekken – in het geval van een wat al te bescheiden keuze – , ofwel potsierlijk patserig staan te pronken als een luxe E klasse auto voor een door Lotte Stam Beese vormgegeven sociale huurwoning?
Vergelijk het met de keus van voornamen voor je kroost en je beseft dat er op dit punt onvoldoende grond is voor nonchalance! Wie voornáám wil overkomen, selecteert (nog altijd) maar beter oude, vertrouwde voornamen als ‘Jessica’ hetzij ‘Charles’, dan verwijzingen naar vermaarde voetballers en popartiesten binnen het actuele tijdsgewricht of regelrecht snobistische voornamen. Enfin; hoe exclusief behoeft en mag de bureaustoel zijn, als je niet tot de kring der notabelen behoort en hoe sober als je juist wel een hoge status hebt op te houden?
De vraag of de bureaustoel al dan niet detoneert als het gaat om de sociale klasse waartoe je behoort dan wel het interieur behoeft vanzelfsprekend geen punt van aandacht te zijn, mocht je beroepshalve nooit iemand op bezoek krijgen en jouw huisgenoten en jij ook al weinig tot geen waarde hechten aan een mondaine zaak als verfijnde esthetiek. Maakt het echter wel degelijk deel uit van jouw takenpakket om op z’n tijd representatief voor de dag te komen? Dan zou ik toch zo zorgvuldig mogelijk te werk gaan. Hou voor ogen dat in sociaal opzicht ronduit pijnlijke taferelen denkbaar zijn!
Niet om mij nu te bezondigen aan zo’n verwenst Godwinnetje, maar van dit gegeven maakte Charles Chaplin dankbaar gebruik ten behoeve van ‘The Great Dictator’. In deze film proberen Adolf Hitler en Benito Mussolini elkaar te intimideren met behulp van speciaal voor dit doel ontworpen interieurs en meubilair. Wie deze scenes in ogenschouw neemt, komt te beseffen dat er (dus) zelfs nog een soort van politiek aspect kleeft aan het door jou aangesneden onderwerp: de verkeerde bureaustoel dreigt je te laten verworden tot huistiran. – Wie je ook bent en hoe goed jouw bedoelingen met huisgenoten en visite ook mogen zijn! – Ik zou zeggen dat dit toch iets is om rekening mee te houden. Tenzij je het wel fijn vindt om de narcist uit te hangen, natuurlijk.
Net van mijn tandarts vandaan komende, zou ik voorts nog op het culturele aspect willen wijzen. In dat opzicht is Nederland immers toch wel een geval apart. Waar anders dan in wachtkamers treft men hier te lande glossy tijdschriften aan als het deftige Élégance, de luisterrijke Linda en het illustere Maarten? Ik vraag het me oprecht af; ook al besef ik dat hieraan ‘projectie’ ten grondslag kan liggen.
Zelf ben ik – dat zal ik nu maar vertellen – vanwege mijn bewust eenvoudige levensstijl uitgekomen op de goedkoopste en simpelste bureaustoel die te koop is: de zitbal. Daarop gezeten voel ik mij overigens doorgaans de koning te rijk, c.q. als – vermoedelijk – God op zijn troon.
De zitbal biedt meer ruimte om je natuurlijke aandrang tot bewegen bot te vieren dan een gewone stoel. Niet alleen tijdens het lezen, maar zelfs/juist ook bij het typen! En wat nog meer is? Desgewenst kun je – wanneer je maar wil – de bal de functie geven van hulpmiddel voor gymnastische oefeningen! Laat ik daartoe bij mijn sportschool ook de nodige instructies hebben gekregen?
Je zal begrijpen; ik heb me bij mijn keuze eveneens laten inspireren door de verontrustende berichten over het opdoen van RSI-klachten door toedoen van het maken van almaar precies dezelfde bewegingen bij het verrichten van kantoorwerk vanachter een bureau. Het wiebelige karakter van zitten op een zitbal, voorkomt een en ander.
Inmiddels zijn er heel wat modellen op de markt, die heel wat luxer zijn dan mijn schamele exemplaar. Die komen met textiele hoezen in allerlei kleuren en/of bodemplaten tegen het wegrollen van de zitbal en andere accessoires, zoals speciale opbergsystemen. Laat ik er hier wél bij vermelden dat je op welke zitbal dan ook gewoonlijk niet langer dan een paar uren achtereen zitten kunt, vanwege de fysieke inspanning die het vergt.
Dat probleem laat zich – indien nodig – ondervangen door tevens een klassieke bureaustoel paraat te houden, plekken vrij te houden/maken voor staand computeren en lezen of voorover hangend op een kniestoel. Volledigheidshalve noem ik hier – wellicht ten overvloede – ten slotte nog de zadelkruk. Die wordt veel gebruikt door kappers, maar kan in principe ook worden ingezet bij werkzaamheden aan een schrijftafel.
Rest me jou veel succes te wensen met het doorbreken van jouw verlegenheid ten aanzien van het maken van een geschikte keuze uit het immense aanbod van kantoorartikelen ten behoeve van het zitten aan een bureau.
Rode krullenbol
Wat tips
Houd inderdaad werk en privé strikt gescheiden. Maak aan iedereen duidelijk tot hoe laat je minstens werkt. Na al die jaren zijn mijn kinderen aardig getraind en weten ze dat ze na schooltijd niet zomaar in mijn werkkamer mogen binnenvallen. Kloppen mag wel, maar soms is het antwoord: nu niet. Ik heb namelijk de hele da door deadlines en die mag ik niet missen. Thuiswerken toen mijn kinderen nog jonger waren en als thuis waren, was een ramp. Dat ging gewoon niet. Nu zijn ze ouder en kunnen ze prima zonder mijn aandacht, toezicht en begeleiding tot ik klaar ben met werken.
Ik heb een echte werkkamer, wat fijn is, omdat je dan de deur ook achter je dicht kunt trekken. Als de laptop in de woonkamer staat, is het veel te gemakkelijk om veel te lang door te gaan tussen de bedrijven door. Daarbij is mijn werkkamer een van de fijnste, lichtste kamers van het huis, ik vind het geen straf om er te zitten werken.
Ik ben op thuiswerkdagen veel productiever dan op kantoordagen. En het huishouden loopt soepeler. Ik begin vroeger, omdat ik geen reistijd heb. Als het koffietijd is op kantoor, doe ik een was in de wasmachine en ruim ik de vaatwasser uit. De koffie drink ik aan mijn pc. Lunchen gaat ook veel sneller in mijn eentje. Omdat ik vroeg begin, ben ik ook vroeg klaar. Ik vind het een heel fijne manier van werken.
Op mijn werk kijken ze naar productie en gehaalde deadlines, niet zozeer naar werkuren. Toch begin ik de dag met mails beantwoorden, mede omdat ik zo laat zien dat ik aan het werk ben. En als mijn teamleden me e-mailen, probeer ik zo snel mogelijk te antwoorden. Ze moeten niet denken dat ik zit te niksen of sta te dweilen. Zo is de baas ook tevreden.
ik heb een bureaustoel van Ikea. Wel de duurste (zo'n 300 euro).
oh jee
Ik werk ook thuis (al 14 jaar) en zit gewoon op een eetkamer stoel (ik werk achter een computer) en nog nooit ergens last van gehad, dus dat kan ook, om even een tegengeluid te geven.
Nog een tip
Vergeet ik in mijn lange relaas nog de stoelfiets – in het Engels: deskbike – te vermelden! Dat is, zoals de naam al aangeeft, een bureaustoel met trappers/pedalen. Je zou zeggen: uitermate geschikt voor beweeglijke types als Rode krullenbol. Niets is echter minder waar, vermoed ik.
Je dient je voeten namelijk kalm te bewegen; zo heb ik op de instructiefilmpjes gezien. Wie gewend is flink door te trappen dient zich dus voortdurend in te houden. Dat kan toch eigenlijk niet anders dan je afleiden van je werk?
Lijkt mij ook RK.
Fietsen doe je lekker buiten. Wiebel jij maar op je ergonomische bal.
Ja Ikea.
Allemaal uitproberen en je kan het net zo luxe maken als je zelf wilt.
Die van mij was net onder de 100 euro en veert lekker mee, is stevig en heeft armleuningen.
Geen aandelen.
Een bureaustoel
moet je "passen".
En die is doorgaans niet goedkoop.
Als u daar erg lang moet op zitten, kan u beter naar een zaak van kantoorartikelen stappen en er daar wat uitproberen.
Zeer degelijk (maar ook duur) zijn de bureaustoelen van het Poolse Nowy Styl.
Hun model SONATA 24/7 is een absoluut meesterwerk, maar u zal er wel minstens een € 800 voor moeten neertellen.
Ze hebben natuurlijk ook goedkopere modellen. U moet maar eens kijken op hun website.
Ik begrijp het wel, Yvan
Een klassieke bureaustoel genoemd naar een welluidend muziekstuk van de virtuoze Ludwig van Beethoven – die zijn Nederlandse naam ook nog eens te danken had aan Belgische voorouders – ; daarbij vallen natuurlijk alle overige modellen in het niet!
Euh... Rode Krullenbol
"Sonate" is een algemene term uit de klassieke muziek en heeft dus weinig of niks te maken met Beethoven op zich.
Tal van klassieke componisten componeerden sonates, al voor er van Beethoven sprake was, o.m. : Scarlatti (1685 - 1757).
Recenter ook Deep Purple.
Dat Beethoven B voorouders had wist ik niet. Zo leert een mens nog eens iets.
Hoewel: Beethoven: 1770 - 1827. België: 1830 - heden.
Tja... Ambiorix was ook een "Belg" hè. En de Eburonen en de Menapiërs waren dat zeker.
Wat het verband is tussen een Pools fabrikant van bureaustoelen en al die "Belgen" ontgaat me, maar u zal het me wel uitleggen.
Amai, Yvan!
Zoekt u nu ruzie met iemand die eventjes als het alerte hondje van Pavlov was, maar dan in slaperige staat?
Ikke?
Ruzie zoeken? Hoe verzinnen sommige mensen het...
Gevonden!
Bedankt voor alle (uitgebreide) reacties, heel informatief! Ik heb wat rond gekeken in verschillende winkels, maar ook op internet, en ik heb schrok soms best wel van de prijzen die sommige aanbieders vragen. Daarom ben ik door gaan kijken naar tweedehands bureaustoelen, alleen ze moesten er vanzelfsprekend nog wel een tijdje mee door kunnen. Uiteindelijk heb ik hier (link verwijderd door forumbeheer) een tweedehands bureaustoel gekocht nadat ik contact had gezocht met de eigenaar. De bureaustoel zit zeer fijn en ik heb het gevoel dat ik een goede houding aanneem als ik op de stoel zit.
Oooh reclame
Deze hele draad was gewoon om reclame te maken..... Waarom zeg je dat niet meteen!
Hahaha
Dat is wel een heel geduldige Kees...
haha
zat ik de hele tijd al op te wachten. Maar inderdaad, veel geduld gehad hoor!
jup
Ik dacht ook na de openingsposting meteen al dat het die kant op ging.
Misschien moeten we dat voortaan maar meteen roepen. Dat is vervelend voor de forumdeelnemers die wel te goeder trouw zijn, maar aan dan andere kant is het ook weer ergerlijk dat zich een heel draadje ontwikkelt voor Piet Snot. Hoewel sommige van die draadjes wel een leuke kant opgaan.
Groeten,
Temet
P.S.
De reis naar Friesland was niet in financieel opzicht "voor niets", zoals de titel van mijn vorige bijdrage aan dit draadje wellicht doet vermoeden. Ik heb mijn broer uiteraard een vergoeding betaald voor het gebruik van zijn auto.
maar rode krullenbol
die klokkenstoel in Wijnjewoude is toch ook mooi en bijzonder in zijn soort (ben geboren in toen nog Wijnjeterp en kreeg afgelopen week van iemand van toen een rouwbrief in de bus, herinneringen spoken daardoor al een tijdje door mijn hoofd)
Voor niets naar Friesland (gecorrigeerde versie)
Voor de “gúk” gehouden door KeesVD, die zekere commerciële belangen (b)lijkt te behartigen vanuit het Friese Wijnjewoude – tenzij zelf het slachtoffer van identiteitsfraude! – , moest ik denken aan de voormalige voetbaltrainer van SC Heerenveen: Foppe de Haan. Niet vanwege zijn voornaam, hoor! Tot een dergelijk taalkundig denksprongetje is mijn grijze massa weliswaar zeer wel in staat, maar nu speelde iets heel anders.
Doorgewinterd in positief omdenken door toedoen van mijn chronisch grommige moeder – ere wie ere toekomt – , ging ik na de ontluisterende ‘ontdekking’ ijlings bij mijn optimistische zelf te rade: waar staat Friesland zoal *goed* bekend om? Uit mijn voetbalhart stroomde ogenblikkelijk de naam van de zo sympathieke, vakbekwame en (derhalve) succesvolle trainer in ruste, die slechts één motief schijnt te kennen: anderen vooruit helpen. Misschien kennen jullie hem (ook) wel van zijn rol als beschermheer en boegbeeld van het Foppe Fonds, dat zich inzet voor kinderen voor wie sporten of spelen niet vanzelfsprekend is vanwege een lichamelijke of verstandelijke beperking?
Door toedoen van mijn vader en zijn verhalen over vroeger kwamen vervolgens de namen in mij op van de socialistische leiders Ferdinand Domela Nieuwenhuis (31-12-1846 – 18-11-1919) en Pieter Jelles Troelstra (20-4-1860 – 12-5-1930). Oh ja, zo dacht ik bij mezelf, daar in het Hoge Noorden van Nederland weten ze van wanten als het gaat om de klassenstrijd. Onze ‘manhaftige’ Ad Hombre zal zich er vermoedelijk niet snel wagen!
En zodoende – zoals dat dan gaat in mijn bovenkamer – besloot ik prompt af te reizen naar die ene oude boerennederzetting in de gemeente Opsterland die zo dicht bij de buurtschappen Petersburg en Moskou gelegen is. In de eerste plaats om eens een hartig woordje te spreken met KeesVD natuurlijk. Maar ook om eens te proeven wat er nog is overgebleven van het socialistische erfgoed.
Mijn broer Jerome, de lijfwacht, had gisteren een dag vrijaf van zijn werk. Toch peinsde hij er niet over om mij te vergezellen. “Friesche Vlag koffiemelk vind ik superlekker, hoor. Alleen dat melkvee waaruit dat spul vandaan komp? Dat interesseert me werkelijk geen ene biet!” verwittigde hij mij op z’n Rotterdams. Wél mocht ik zijn gepantserde bolide lenen, waarvan ik nu maar even niet de merknaam noem, teneinde niet eveneens de verdenking op me te laden dit forum te misbruiken voor het maken van reclame. Hijzelf ging wandelend genieten van het zonnetje in het Kralingse Bos, met zijn hond, de “regelrechte Rotebterriër”.
Daar was het inderdaad een mooie lentedag voor. Ook ik had er misschien beter aan gedaan af te zien van een bezoek aan KeesVD. Maar met een hoofd stampvol gevuld met voornamelijk gunstige vooroordelen ten aanzien van de Friezen en een boordevolle voedselcontainer met één van mijn lievelingskostjes – andijviestamppot en rundergehaktballen – , was er domweg geen weg meer terug. Helaas.
Hoe vlot de auto ook reed; aan de snelweg leek geen einde te komen! De Afsluitdijk bood – voor iemand die niet van water houdt, zoals ik – een even saai uitzicht als altijd. En tot overmaat van ramp was ik in de haast vergeten mijn eigen muziek mee te brengen. Nu moest ik het doen met de radio of de rap en hip hop van mijn broer. Hetgeen ik niet ervoer als een onverdeeld genoegen. Tegelijkertijd moest ik het doen zonder de ‘high tech’ navigatie, die weliswaar beschikbaar was, maar – door mij althans – niet aan de praat te krijgen.
Na vele omwegen eindelijk aangekomen op de plaats van bestemming wist ik me ter plekke ook al geen wegwijs. Welke persoon ik dan ook – tactvol – aansprak met de vraag “Kunt u mij de weg naar de stoel van mijn dromen wijzen?”, antwoordde in het Fries: een voor mij niet erg goed te volgen taal. Telkens weer bleek men me naar het kerkhof te verwijzen. Dat is voorzien van een zogeheten ‘klokkenstoel’, die op zijn beurt werkelijk niets – maar dan ook *niets*! – met zitmeubilair van doen heeft.
Ten einde raad belandde ik op één van de stoelen op het terras van een lokale eetgelegenheid. Toen ik ongemerkt dacht te kunnen gaan foerageren uit mijn eigen voorraad – het leek er nogal uitgestorven – , verscheen opeens de waard ten tonele. Met een simpel handgebaar attendeerde hij me op een bordje waarop in de plaatselijke taal te lezen stond dat het niet was toegestaan om zelf meegebrachte consumpties te nuttigen. Dit keer was het een geluk bij een ongeluk dat er wederom Fries werd gebezigd; zo kwam mij in eerste instantie voor. Nu kon ik me er immers eenvoudig op beroepen, deze taal niet machtig te zijn? “Import zeker?” kreeg ik daarop onmiskenbaar vijandig naar het hoofd geslingerd.
De teleurstelling moet mij van het gezicht af te lezen zijn geweest, want nadat zijn baas boos naar binnen was verdwenen, ontfermde een jonge ober zich over mij. Ter verontschuldiging stak hij in Algemeen Beschaafd Nederlands een verhaal af over hoe Friesland in de loop der jaren nogal wat hinder was komen te ondervinden van een zogeheten ‘brain-drain’. Wat een toonbeeld van de nuchtere Fries, dacht ik nog.
De stemming sloeg echter 180 graden om, toen in het gesprek dat volgde de uit het Friese Noordwolde afkomstige PvdA politica Jeltje van Nieuwenhoven ter sprake kwam. De woorden “verraad van de arbeidersklasse” klonken me al even venijnig in de oren als wat de waard me had toegesnauwd. Zelf aan geen enkele politieke partij verbonden, was het zo snel niet in me opgekomen met een communist van doen te hebben.
Het was misschien een wankele basis voor solidariteit, maar ik besloot het grappenderwijs voor haar op te nemen met de opmerking: “Wel een beetje rekening houden met hoeveel discriminatie wij roodharige krullenbollen dagelijks aan den lijve ondervinden, hoor!” Toen ik vervolgens voor racist werd uitgemaakt, besloot ik dat voor mij de maat inmiddels vol genoeg was en om onverrichter zake huiswaarts te keren. “Het was me waar genoegen om eens kennis te maken met de rijke Friese beschaving” bracht ik bij wijze van afscheidsgroet uit.
Eenmaal terug in de auto nam ik me stellig voor niet meer elke aanleiding aan te grijpen om eens naar het Friese platteland af te reizen in de veronderstelling dat dit gevrijwaard zou zijn van de wereldwijd om zich heen grijpende collectieve gekte van het narcisme. Somber dacht ik bij mezelf: ik zie ze er warempel toe in staat de klokkenstoel – monumentaal erfgoed nog wel! – tegen een “scherpe prijs” te verpatsen onder het mom van gelijkberechtiging met de economisch florerende delen van Nederland.
Rode krullenbol
P.S.
De reis naar Friesland was niet in financieel opzicht "voor niets", zoals de titel van mijn vorige bijdrage aan dit draadje wellicht doet vermoeden. Ik heb mijn broer uiteraard een vergoeding betaald voor het gebruik van zijn auto.
Beste Margaretha
Gecondoleerd/Kondoleard.
Groeten,
Rode krullenbol
