Wie is waar verantwoordelijk voor
In het kader van we beginnen het nieuwe schooljaar met een nieuwe start ben ik wat de huisregels wat aan het aanpassen. Zo kunnen de kinderen best helpen met de hond uitlaten en de tafel dekken zodat mama dat niet allemaal in een uurtje hoeft te doen als ze uit haar werk komt. Geeft mij ontzettend veel rust en vele handen maken licht werk. Maar dan verder.......
Ik wil me ook niet overal verantwoordelijk voor voelen in ons huis. Denkend aan de verjaardagen, bedenken wat we eten, denken aan de rekeningen dat ze op tijd betaald worden, naast natuurlijk alle huishoudelijk klusjes. Ik vind het niet erg om meer te doen in huis, maar het idee dat ik overal aan moet denken kost me zoveel energie dat wili k anders. Nu kreeg ik de tip om met manlief rond de tafel te gaan zitten en samen te bespreken wie waar verantwoordelijk voor is. Ik ben benieuwd of jullie dit herkennen en hoe de verantwoordelijkheden liggen binnen andere gezinnen. Als voorbeeld hoe ik het zou willen, bijvoorbeeld dat manlief alle rekeningen betaald. Dan hoef ik daar niet meer over na te denken dat doet hij dat gewoon en is dat zijn verantwoording. Ben erg benieuwd of iemand het wiel hierin al uitgevonden heeft.
Ook hmm
Laat mij het maar bedenken en de rest het uitvoeren, da's meer mijn motto. Iedereen hier heeft z'n "taakjes" en dat werkt prima. Kan nou niet zeggen dat ik moe wordt van het denken aan dingen. Kan wel een deel daarvan aan man overdragen maar dan weet ik zeker dat er niks van terecht komt. Hij heeft weer andere kwaliteiten 
Nou....
Mijn man doet de administratie,en dat kan ik prima aan hem overlaten hoor,zo ook de verzorging van onze reptielen,het onderhoud van alle fietsen,en zo zijn er vast nog wel een aantal zaken.
Bastet
Hier wel
Wij (partner en ik) delen heel wat verantwoordelijkheden. Zo kijk ik inderdaad nooit naar rekeningen, saldo's, afschriften etc. om. Dat regelt hij. De basisprincipes ken ik wel, ik heb het ook een tijd gedaan, maar de uitvoering doe ik dus helemaal niet. Alle rekeningen, afschriften e.d. worden op zijn bureau gelegd en blijkbaar gaat het goed want ik hoor er niets meer van.
Ik regel bijna alle aankopen buiten de gewone supermarktaankopen, zoals cadeautjes voor verjaardagen, kinderfeestjes, vakantiebenodigdheden, etc. Daar heeft partner geen omkijken naar. Tenzij ik iets op zijn lijstje schrijf op het whiteboard (een winkel waar hij toch naar toe gaat).
En zo hebben we wel meer dingen verdeeld. Wij vinden het zonde van de tijd om onze energie allebei in dezelfde dingen te steken, dus we vertrouwen elkaar gewoon in de keuzes die we maken.
Pelle
Weten doe je het nooit zeker. Maar voor de meeste dingen heb ik voldoende vertrouwen.
Soms wat minder, dat ik me afvraag of iets wel goed zal gaan. Dan maak ik een afweging: hoe erg is het als het mis gaat, wil ik het zelf doen?, kan ik het zelf doen? moeten we iemand inhuren? En ja, soms accepteer ik het risico dat het mis kan gaan.
Of PDD-ertje dat loslaten kan, dat mag ze zelf beoordelen.
Ik kan het best loslaten, graag zelfs!
Ik zie wel iets in de vorm van Annet haha. Ik ben prima in staat om dingen los te laten. Al zal ik in het begin wellicht toch nog een keer vragen of het allemaal gebeurd. Maar zodra ik weet dat manlief het doet kan ik het loslaten. Ik merk gewoon dat het overal aan denken me zoveel meer energie kost dan het doen van dingen. Dus vandaar dat samen verantwoordelijk zijn en ieder een bepaalde taak heeft geeft mij weer energie om andere dingen te doen. Ik ben echt het type dat als dingen me teveel energie kosten ik het uiteindelijk niet meer doe. En ik baal er ook gewoon van om overal aan te denken ik vind echt dat we dat samen veel beter kunnen. Zo lijkt het me ook fijn dat manlief voor zijn familie denkt aan verjaardagen, kadootjes en kaartjes en ik voor de mijne of andersom natuurlijk. Maar waarom moet ik het allemaal bedenken......
Haha mom
Ja herkenbaar zulke dingen sluipen erin. Gelukkig willen we het hier beiden anders en ziet manlief ook in wat ik bedoel. Nu nog een manier vinden wat werkt..... Als ik dat bij jou zo lees alles op een kalender dan denk ik heej als je daar nou een naam achter zet dan is het ook voor iedereen duidelijk toch wat ze moeten doen? Of zou je het specifieker moeten maken. Want nu is er nog 1 iemand die het op de kalender moet zetten..... Dan zou je dus moeten zeggen tegen manlief en de kinderen wat ieder zijn taak is. Of een lijstje maken van de taken die er zijn en dat een ieder daar taken uithaalt waar hij verantwoordelijk voor is. Heej al denkend denk ik ja zo kan ik het doen. Thanx!! Ik denk dus nu we maken samen een lijst van taken die er gedaan moeten worden en schrijven daarachter wie het doet. Kunnen we er evt bijzonderheden zoals wanneer er een container aan de weg moet bijschrijven. Zoals ik bij mijn ass zoon altijd doe wie wat wanneer en hoe. Ja ik weet het denk ik hoe wij het gaan aanpakken, en dan kijken of het werkt 
Pelle
Tsja als het voor jullie zo werkt prima houden zo! Maar ik heb het vaak als ik uit mijn werk naar huis rijd, zo een uurtje in de auto overdenk ik een heleboel. Pietje is over een paar dagen jarig, niet vergeten een kaartje te sturen. Dochterlief heeft een partijtje daar moeten we nog een kadootje voor kopen. De auto moet voor de apk even een afspraak maken. Bellen kan ik dan nog doen vanuit de auto maar de rest niet. En dan kom je thuis en willen de kinderen aandacht, moet er gekookt worden, moet er in huis nog het een en ander gedaan worden en voordat je dan klaar bent zit het nog steeds in mijn hoofd wat er allemaal moet gebeuren. Maar het gaat mij erom dat het niet mijn verantwoording is dat dit soort dingen allemaal gebeuren. Die verantwoording weegt voor mij denk ik te zwaar, ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen.......
Oh..
Pdd schreef:
"Ik wil me ook niet overal verantwoordelijk voor voelen in ons huis. Denkend aan de verjaardagen, bedenken wat we eten, denken aan de rekeningen dat ze op tijd betaald worden, naast natuurlijk alle huishoudelijk klusjes. Ik vind het niet erg om meer te doen in huis, maar het idee dat ik overal aan moet denken kost me zoveel energie dat wili k anders. Nu kreeg ik de tip om met manlief rond de tafel te gaan zitten en samen te bespreken wie waar verantwoordelijk voor is."
Heel herkenbaar! De kar trekken is -alleen de gedachte al- heel vermoeiend. Vervolgens alles neuzen dezelfde kant op, zorgen dat je niet ook het werk zelf doet.. Elke keer weer op nieuw. Soms denk je, laat ik het zelf maar doen want anders gebeurt het nooit!
Ik heb tig keer met man aan de tafel gezeten en geprobeerd om 'er samen uit te komen', verantwoording 'over te dragen' etc.. En ben er heel lang mee bezig geweest.. ik weet niet hoe jouw man is, maar die van mij deed het dan voor een week of twee en dan was het over. Hij deed het allemaal eerder al niet omdat hij zich niet verantwoordelijk voelde en na dat gesprek dus ook niet.
Het enige dat werkt hier is het niet meer te doen en het zien mislukken, de sfeer op de koop toenemen, zelf niet sacherijnig ervan worden, de verwijten langs je heen te laten glijden, begrip te tonen op zeer neutrale wijze (bij een lege kledingkast naast de berg vuile was)te knikken met "ja ik snap dat het vervelend voor je is", Geen verwijten, geen oplossingen aandragen. Niets. Anders ben jij weer verantwoordelijk nl! Schouders op halen en je op niet verwijtbare wijze te onttrekken aan het geheel en iets aardigs te doen voor jezelf. Je wilt namelijk niet dat de discussie, ruzie, verwijten om jou(w persoon) draait. Dus vriendelijk en afstandelijk blijven. Dat moet je niet een week of twee willen doen maar maanden. Tot het gezin eieren voor hun geld kiest en er daadwerkelijk een verandering in de gezinsleden zelf (&vanuit henzelf) plaatsvindt. En dan nog niets zeggen, niets aandragen etc.. laat het ze zelf (onderling) bepalen. Daarna doe je nog alleen jouw deel. Zodra er weer wordt gedacht dat jij het toch wel doet omdat je weer hebt gemopperd, weer alles uit je handen laten vallen. Voor ik dit inzet, moet ik goed nadenken over de hobbels in de weg en de doelen die gehaald moeten worden en de agenda erbij: niet als de Sint moet langskomen, niet met kerst, niet met oud en nieuw, niet omstreeks een verjaardag. Hoe oud moeten je kinderen zijn om toch enigszins zelfredzaam te zijn bij de mate waarin jij het uit je handen wil laten vallen. Mijn ervaring is dmv een gesprek alleen, maak je ze niet verantwoordelijk als ze dat al niet waren (en waarom deden ze het ook weer niet .. ohja..).
Misschien heb je een gezin dat niet alleen zegt welwillend te zijn maar ook een actie aan hun woorden verbindt en niet alleen 1 of 2 weken maar veel en veel langer tot dat je kan zeggen, ja we hebben iets doorbroken. Dat zou heerlijk zijn. Maar dan nog heb je te maken met gezinsleden die vinden dat de kattenbak echt niet 1x in de 2 weken hoef, 1x per half jaar is voldoende.. Want met verantwoordelijkheid overdragen komt ook dat ze (deels?) zelf mogen bepalen hoe en wat en wanneer. Ondertussen is iemand anders verantwoordelijk voor het zuigen en dweilen van de vloer en die baalt als een stekker en raakt gedemotiveerd.. (ja als die zelf mag bepalen, doe ik het ook.. ik doe dat pas als de kattenbak gedaan is!).
En ondertussen ben jij als Boeddah, begripvol, neutraal etc Ik ga dit inderdaad een keer doen maar als ik het doe, moet goed nadenken of ik helemaal niets meer doe of een deel niet meer doe (en welk deel en wat voor het gezin goed is om te leren en voor mij leefbaar blijft. Want het doel is dat er een effect komt, lange termijn.
Ondertussen lees ik dit draadje met veel belangstelling mee.
