Check onze 10 slimme tips om geld te besparen op je volgende gezinsvakantie
Huis, Tuin en Keuken Huis, Tuin en Keuken

Huis, Tuin en Keuken

barfleur

barfleur

21-01-2009 om 00:38

Zo zou ik het willen (uitvaart)

Afgelopen jaar is mijn zus die in Canada woont overleden. De dag erop werd ze al gecremeerd en bij de visitation (condoleancebezoek in het rouwcentrum) stond naast een foto van haar de urn met haar as. Waarom moet je in Nederland 8 weken wachten voordat je het as krijgt?
Zelf vind ik het hier in Nederland zo commercieel worden dat ik eigenlijk als een soort tegenreactie een mini uitvaart of hoe je het ook kan noemen wil. Zo wil ik zowiezo geen kist, een lijkwade of een kartonen doos (het goedkoopste). Ik wil eigenlijk ook geen plechtigheid in het crematorium. Het liefst zou ik het zoals bij mijn zus willen maar dat gaat hier niet. Ik wil eigenlijk een wijkgebouw of een café afhuren (nou ja dat moeten mijn nabestaanden dan doen) en dan kan iedereen daar komen. Er zou wel een ceremoniemeester moeten zijn om de boel een beetje in banen te leiden.
Maar dan kunnen de mensen onder het genot van een dranke en een hapje luisteren naar muziek, speech(es), gezellig over mij "roddellen". Want anders betaal je een paar duizend euro voor de plechtigheid in de aula en dan een paar duizend euro voor de koffie en de broodjes bij het condoleren. Nou mij lijkt het dan beter om beide te combineren en als ik toch dood bent is het ook niet nodig dat ik er bij ben als "dood lijf".
Een leuke foto vind ik genoeg . Mijn man vindt het 1) verschrikkelijk zoals ik erover praat (bij hem thuis was het onderwerp taboe) 2) afschuwelijk om af te wijken van het "normale" dus ik zal mijn wensen goed moeten beschrijven en zorgen dat onze kinderen ze uitvoeren.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Chantelle

Chantelle

21-01-2009 om 08:49

Zo wil ik het ook graag...

En manlief weet dat wel. We willen het persoonlijk. En dan kom ik er al gauw op dat je geen plechtige toestanden, cake met koffie, etc wilt. Ik wil thuis opgebaard worden. Lekker in de woonkamer en dat mensen op een bepaald dagdeel (dus niet binnen een halve minuut langs de kist in zo'n somber uitvaartcentrum) langs mogen komen. Eigen muziek, eigen bloemstukken, pot thee erbij, .... Ook wil ik geen condoleanceboek maar ik zou een boek met anekdotes (vooral voor mijn kinderen) wel heel erg mooi vinden.
Waar ik een uitvaart zou houden. Geen idee! Ik wil een persoonlijke dienst maar niet je werkgever die iets leuks voor je opratelt etc. Mooie gedichten, persoonlijke muziek. Het begraven zelf wil ik in besloten kring.

Maar hoe je het ook bekijkt, het is altijd een beetje standaard. Je hebt iemand nodig die de boel regelt, je hebt iets van een kaart nodig, bloemen maken het iets minder erg, je moet opgebaard worden en iets van een dienst is wel gewenst. Je kunt al die dingen wel persoonlijk invullen.

Hillary

Hillary

21-01-2009 om 09:35

Nabestaanden

Ik vind juist dat mijn man en kinderen het zo moeten doen als zij het willen. Zij moeten verder, ik ben dan toch dood. Een "fijne" uitvaart is essentieel voor de verwerking.

Prulletje

Prulletje

21-01-2009 om 11:40

Moeilijk

Aan een kant hebben jullie gelijk. De nabestaanden moeten zich er goed bij voelen. Aan de andere kant zou ik heel graag mijn geliefden postuum een plezier doen. Ik voel me beter bij een een afscheid zoals zij dat gewild hadden, ook al is het niet mijn stijl. Althans, dat denk ik, ik heb gelukkig geen ervaring.
Ik maak één uitzondering. Zowel Prulman als ik willen gecremeerd worden en niet begraven. Prullekind vind dat geen prettig idee en zou liever zien dat we begraven worden. En zij zelf ook trouwens. Ik heb haar dus beloofd dat zolang zij klein is en er zo over denkt, we voor begraven gaan, mocht het van toepassing zijn. Ook omdat er dan een plek is om heen te kunnen gaan.

Prulletje

Kan wel zelf

Toen mijn vader vorig jaar overleed hebben we het ook zelf geregeld allemaal. Een buurtcentrum afgehuurd waar we zelf een plechtigheid hebben gehouden. Naaste familie en goede vrienden hebben hun verhaal verteld, nadat ze dat vlak voor zijn overlijden ook aan mijn vader verteld hebben. Voordeel was ook dat we nu zo veel tijd hadden als we zelf wilden. In een officieel rouwcentrum krijg je meestal maar 3 kwartier en dan staat de volgende familie alweer aan de deur. Echt lopende band werk. Wij vonden dat niet prettig.
Bij ons duurde het wel 1,5 uur en niemand verveelde zich, zoveel ontroerende verhalen en leuke anekdotes! Mensen zeggen nog steeds dat het indrukwekkend was. Mijn vader had ook zelf zijn kist ontworpen en met vrienden en familie gemaakt. Na de plechtigheid ging de kist naar het crematorium en wij bleven achter. Ik ben dus ook niet in het crematorium geweest.

Wat een goed draadje barfleur...

... ik sta er eigenlijk niet zo vaak bij stil. En eigenlijk hebben man en ik het er ook niet zo vaak over. Wel eens met de kinderen die het ook niet zo leuk vonden als we gecremeerd werden (wordt je dan VERBRAND?? en blijft er dan NIETS over??). We hebben toen gezegd dat degene die achterbleef maar moest beslissen.

Vwb donorcodicil, idem dito. Maar; ik heb daarbij wel de restrictie dat mensen die zelf ook een donorcodicil hebben wel 'voorgaan' voor mijn organen zeg maar, wat mij betreft.Maar: man mag zelf beslissen op dat moment. Inderdaad, ik ben er toch niet meer....

Elissa, het klinkt echt mooi zoals je het afscheid van je vader beschrijft. Er zijn wel verschillen in sfeer tussen uitvaartcentra, maar over het algemeen is het toch zo, zo... tsja... met van die verstandige stoelen en kaal, en steen. Dat zal vaak gewoon prima zijn, maar ook mij lijkt een afscheid zoals jij dat beschrijft veel en veel mooier. Barfleur zegt heel mooi idd dat je als 'dood lijf' er toch niet bij hoeft te zijn.
Dat vind ik nou ook, je herdenkt toch de essentie, de geest, het karakter of hoe je het ook wilt noemen.

Mmmm... mooie suggesties van jullie. Ga daar toch eens nader over praten met man en kinderen (inmiddels weer stukje ouder).

tonny

tonny

21-01-2009 om 19:58

Wie geen uitvaartcentrum wil

en ook geen buurthuis of kroeg of zo... je kunt ervoor kiezen een kerk af te huren (tenzij je zeer anti-kerk bent natuurlijk). In een kerk ben je niet gebonden aan de tijdslimiet van een (soms drukke) aula op een begraafplaats.

Voor ons is begraven vanuit de kerk voor de hand liggend vanwege onze geloofsovertuiging. De dienst bereid je gezamenlijk voor, zoals je dat het meest vindt passen bij bij de overledene en degenen die hem/haar moeten missen.

Voor en na het eigenlijke begraven cg cremeren (persoonlijk kies ik voor begraven) is er alle tijd. Ook voor gesprekken, koffie, drankjes, broodjes, snacks, wat je maar wilt.
Geen duur personeel, gewoon de vertrouwde (kerk)mensen/ vrienden met wie je al jaren omgaat. Ik voel me daar heel plezierig bij, al klinkt dat misschien raar in dit verband.

tonny

Helemaal ot vraag over canada

maar waarom hebben ze daar zo'n enorme haast met begraven/cremeren? Bij sommige religies moet het binnen 24 uur, maar het lijkt dat iedereen daar in Canada ook met een dag al onder de groene zoden ligt. Lastig voor verweg familie en afscheid!

Een lieve vriend

van ons is onlangs overleden op 43-jarige leeftijd aan een hartstilstand tijdens een dutje... Hij laat een vrouw, een dochter van 13 en een zoon van 11 achter. Vriend was een levensgenieter, type ruwe bolster, blanke pit. Eerst bij hen thuis afscheid in een persoonllijke sfeer (2 avonden) en daarna de crematie. Jeetje, wat was dat heftig. Het was in een crematorium, maar een heel licht, luchtig en warm gebouw. De toestroom van mensen was zo gigantisch dat we 3 rijen dik achter de stoelen stonden. Dochter sprak als eerste, daarna vrouw (daarna had niemand meer droge ogen), zijn favoriete muziek werd gedraaid en na de officiele dienst werd de kist weggedragen en gingen wij naar de aula. Daar stonden hele rijen kratten bier van zijn favoriete merk. Bijna iedereen nam dan ook een biertje en heeft daarmee op Vriend getoost. Grotere kinderen kregen een slokje (ja, ik weet het, maar het pastte daar) en ik vond het kloppen.
Het was echt heel heftig, als ik er nu over nadenk krijg ik het weer te kwaad. Maar wat ik heel mooi vond/vind is dat er meerdere malen gesproken is tegen vrouw en kinderen over vriend en dat deze mensen ook na de eerste verdrietsperiode nog steeds heel erg betrokken zijn bij het gezin.

Het was goed zo.

Jons

Tink

Tink

23-01-2009 om 00:31

Pelle

Klopt, dat kan niet. Wie de organen krijgen wordt niet bepaald door (de nabestaanden van) de donor.

@ dirksmama

ook in Spanje binnen 24 uur niet onder de groene zoden maar bijgeschoven in een muur. Blijkbaar werkt het mondeling doorgeven goed genoeg.
Ik vind 't persoonlijk ook érg snel, nauwelijks afscheid nemen; de spanjaarden vinden 't raar dat in NL de doden minimaal nog 3 dagen boven de grond staan ..

Polly Shearman

Polly Shearman

24-01-2009 om 16:37

Nachtmerrie's

Door al die draadjes hier over uitvaarten, hoe je het wil? je verzekering? wat er op achterkanten van kaartjes staat? en het feit dat ik pas naar een uitvaart ben geweest, werkt niet gunstig voor mijn nachtrust.
Ik denk er toch ook over na, hoe ik het wil enz... snachts word ik wakker met nachtmerries over mijn eigen uitvaart, of die van manlief en kinderen.
Brrrrrr
en neeeeeee ik kan niet wegvliegen, ik heb het zooo vaak geprobeerd de afgelopen dagen/nachten
Ik droom gewoon ook heel veel, paar keer per nacht.
Normaal geen probleem aar door al die uitvaarten vind ik het niet meer leuk nu.
Ga nu alleen maar draadjes lezen over luchtige onderwerpen denk ik....
zucht...

groet, polly

Link

Sorry Polly, kan het me voorstellen dat al die draadjes over uitvaarten nu niet lekker vallen. Als al die draadjes nu veroorzaakt zijn door mijn vraag of die spreuk spijt het me zeer.
Voor alle anderen die momenteel heel erg bezig zijn met wat wel/niet mag bij een uitvaart; op www.uitvaart.nl is veel informatie te vinden. Ook oa hoe je je uitvaart kunt regelen, prijs indicaties, soorten kisten/lijkwades, e.d.. Zeer informatief.
In principe heb je geen uitvaartondernemer nodig. Het is niet verboden om alles zelf uit te voeren. Sterker nog, het kan best goed meewerken aan het verwerkingsproces. Echter de meeste mensen zien dat niet zitten (emotioneel wat begrijpelijk is) of weten de weg niet en kiezen daarom dus toch voor om een uitvaartondernemer inschakelen.
Het is en blijft voor vele een gevoelig onderwerp, ik heb er geen bezwaar tegen om er dieper op in te gaan. Of vragen te beantwoorden, maar dan graag via [email protected].

Je hebt gelijk pelle en tink

.. ik ben het eens na gaan zoeken maar kan niets vinden waaruit blijkt dat dat mag.
Aanleiding was een verhitte discussie een poosje geleden. Nog jonge buurman was overleden ivm gebrek aan donoren (nierziekte). Ik zei dat ik meteen bij invoering destijds zo'n codicil had ingevuld, en 2 anderen wilden dat perse niet. 'Naar idee, na mijn dood' etc etc.
Maar... ietwat cynisch werd gezegd dat het natuurlijk wel fijn was dat mensen als ik dat uit 'burgelijke gehoorzaamheid' wel doen (heeft niets met mijn motieven te maken natuurlijk maar goed), zodat mensen als zij als het nodig is er ook gebruik van kunnen maken.

Ja het was natuurlijk te stom voor woorden (en ook buitengewoon slecht geinformeerd, want waarom denken ze nou dat die Donorshow nodig was? Juist; omdat er zo'n tekort is!), maar het zette me aan het denken.
Dat er dus heel veel mensen zijn die uit luiheid, of angst, of geloofsovertuiging niet willen dat hun organen voor anderen opnieuw gebruikt worden na hun dood. Maar die wel als het nodig is graag een orgaan van een ander... Daar heb ik flinke moeite mee.
Veel en veel liever zou ik aan willen geven, dat mijn organen gaan naar degene die zelf ook een donorcodicil heeft ingevuld.
Maar dat mag dus niet...

Moet nog even denken wat ik daarmee doe. En iig nog eens met partner bespreken, wat hij (want het zal zijn beslissing zijn) daar van vindt.

Kari1

Kari1

24-01-2009 om 20:15

Mare

"Veel en veel liever zou ik aan willen geven, dat mijn organen gaan naar degene die zelf ook een donorcodicil heeft ingevuld." Dat is een gedachte die bij meer mensen leeft. Een beetje oog om oog tand om tand. Maar je komt daarmee in vérstrekkende ethische discussies....want mag een zware drinker (die zelf een donorcodicil heeft) dan wel jouw lever hebben, of moet die maar beter naar een onschuldig kind met een aangeboren leverziekte? Het is door de politiek wel eens als mogelijkheid besproken geloof ik, net als de mogelijkheid van een opt-out systeem zoals in België.
Puntje bij paaltje blijft het in Nederland zoals het nu is, de donoren hebben geen inspraak bij de verdeling van hun organen. Maar laat dat geen reden zijn om geen donor te worden! Dan moeten de goeden wel heel erg onder de slechten lijden.
Kari

Tink

Tink

24-01-2009 om 22:34

Ik sluit me aan bij kari

'Puntje bij paaltje blijft het in Nederland zoals het nu is, de donoren hebben geen inspraak bij de verdeling van hun organen. Maar laat dat geen reden zijn om geen donor te worden! Dan moeten de goeden wel heel erg onder de slechten lijden.'

Overigens: dat donoren geen inspraak hebben bij de verdeling van de organen juich ik alleen maar toe! Dan krijg je inderdaad verregaande ethische discussies, want er zijn verschrikkelijk veel situaties te verzinnen waarin het toch weer net iets anders ligt.
Maar ik zou erg blij zijn als het Belgische systeem hier ook werd ingevoerd. (Al schijnt de kortere wachtlijst in België vooral veroorzaakt te worden door het grotere aantal fatale verkeersongelukken daar.)

Of mijn organen wel bruikbaar zijn later, weet ik niet, mijn nieren in elk geval niet (zal zelf op lange termijn een donornier nodig hebben). Maar wat ze kunnen gebruiken mogen ze hebben, als ik zou overlijden in een situatie die orgaandonatie mogelijk maakt.

@chiquita

en dan te bedenken dat het in Zweden vaak om zeker 6 WEKEN wachten gaat...

assepoesje

assepoesje

01-02-2009 om 21:12

Eigen keuze

Het is alweer lang geleden dat ik even kwam kijken op OO. Wel 'toevallig' dat ik meteen in de eerste categorie dit draadje tegenkom. Afgelopen week hebben we een goede vriend begraven, hij was pas 45.
Het zijn de momenten dat je ook weer even stilstaat bij het feit dat je zelf ook ooit definitief afscheid neemt. Helemaal in het begin van dit draadje zie ik een aantal mensen die aangeven dat het vooral aan de nabestaanden is, hoe een en ander geregeld zou moeten worden. Vind ik persoonlijk niet. Ik denk dat er doorgaans bij een uitvaart veel emoties om de hoek komen kijken en mij lijkt als je dan wéét wat de overledene erg zou waarderen, dan helpt het jou (als nabestaande) om een afscheid te verzorgen dat bij de overledene past. Ik denk dat juist dát een groot stuk troost kan bieden, een stukje "dat heb ik nog kunnen doen". Tenzij (uiteraard) het HEEL erg tegen de de borst stuit van degene die achterblijft. (Maar wie weet, als je duidelijk je persoonlijke keuze hebt aangegeven.. ik zou me best kunnen voorstellen dat als het zo ver is, de nabestaanden blij zijn te weten wat je wensen waren, op dát moment kijken ze er misschien heel anders tegenaan).
Ook ik zou niet voor een traditionele uitvaart kiezen, wel een samenkomst in een groot, liefst gezellig /'warm' gebouw, geen gepreek, maar mijn muziek en persoonlijke teksten. Geen dure kist, maar een lijkwade en als mijn nabestaanden dat niet plezierig vinden, dan een kartonnen kist. Geen algemene begraafplaats maar een plek in een bos, met een zwerfkei er op.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.