Eenzaamheid in de Corona-tijd
Ik neem aan dat dit voornaamelijk bij de alleenstaande ouders speelt op het ogenblik. Ik voel me de afgelopen paar weken steeds eenzamer worden. De ene week is mijn zoon er, en het is gezellig. Ik probeer niet te veel van hem te verwachten en il zie dat hij zijn sociale leven beetje bij beetje weer oppakt wat fijn is, hij is er niet ter vermaak van zijn moeder. Maar de weken dat hij er niet is sterf ik zo'n beetje van eenzaamheid. Afgelopen week (vakantie) was rampzalig, ik vloog zo'n beetje tegenmijn muren aan. In het begin van de Coronatijd was ik heel erg druk bezig met mijn huis op te knappen en mijn online lessen te regelen. Inmiddels is het 7 weken, valt er niet veel meer op te knappen en ik zou een moord doen voor meer sociale contacten. Vanavond komt een vriendin eten en ik verheug me erop maar ben bang dat ik alleen in huilen uitbarst.
Het is natuurlijk ontzettend pech dat de Corona crisis begon net op het moment dat ik enigszins een leven begon op te bouwen na het beëindigen van mijn relatie. Ik was net bezig meer te werken, sporten, uitgaan met vriendinnen etc. En bams... De 2 vriendinnen die ik in NL heb zijn of heel erg druk bezig met gezin en kinderen + werk (arts) of alleenstaande maar ze was heel erg bang voor Corona door gezondheidsklachten en wou niet afspreken. Het kwam op neer dat we video belden. Het is niet vergelijkbaar.
Ik weet niet zo goed wat ik nu verwacht. Misschien herkenning en een bemoedigend woord. Ik kan niet de enige zijn die ermee te maken heeft.
Sini
Herkenbaar
Mijn dochter heeft veel online contacten en speelt games. Overdag gaat ze regelmatig naar haar vader (ze mag dan mee naar een klus) en 's avonds terug thuis is ze te moe voor 'gezelligheid'. Wat ik snap. Maar af en toe komen de muren op me af.
Ik werk thuis, en zie mijn collega's één keer per week via Zoom (werkoverleg). En zonder sport, loopje naar de bieb of gezellig bijkletsen op een terrasje is mijn leven zo saai en prikkelarm dat ik er een soort introverte kluizenaar van word. Net of mijn hersenen in de sluimerstand gaan bij gebrek aan afwisseling van omgeving.
Andersom
Ik snak naar wat allenigheid. De kinderen zijn altijd thuis, en als mijn jongste naar haar vader is ben ik bij mijn vriend. Die ook alleen thuis is, dus zodra hij mij ziet helemaal blij is met gezelschap.
Ach arme Sini
Kan me voorstellen dat dat heel rot voelt. Echt een heel verschil met een gezin om je heen en op een drukke school lesgeven naar de helft van de tijd in je eentje wonen en thuis werken.
Heb je geen hondenwandelvrienden? Kan me voorstellen dat je op je rondje uitlaten regelmatig dezelfde mensen tegenkomt. Ik knap zelf altijd al op van een minikletspraatje met een onbekende. Dan ga ik even koffie halen bij de ijssalon op het plein ofzo.
Hou vol, ooit gaat dit over.
skik
Niet zozeer eenzaam maar contactarm.
Ik ben gister na bijna 2 maanden weer eens naar de kringloop geweest. Ik wist dat het erg rustig was, dus vooruit. Maar ik mis de buitenwereld, mensen zien buiten wat rond de tuin speelt, loopt en puberaal doet. Zelf naar de winkel gaan zonder constant ogen op steeltjes te hoeven hebben. Ik ga morgen een poging wagen bij een andere winkel, maar als het druk is maak ik rechtsomkeert.
Gelukkig komen de dochters plus de aanhang van één soms even langs, dat is gezellig. Het hoeft geen echt bezoek te zijn. Gewoon even een praatje.
Skik (ot)
Omdat hier de verveling af en toe slaat, ben ik afgelopen twee weken al twee keer op sentimental journey geweest (eerst met zoon daarna met dochter). Beide keren koffie gehaald bij de ijstent op plein (ijstent is wel opgehipt sinds 10 jaar terug 
Sini
Hoewel ik net als Phryne af en toe snak naar alleen zijn, want kinderen lijken er nu opeens altijd te zijn en als ze naar vader gaan, ziet mijn vriend mij graag.
Maar toch voel ik me af en toe eenzaam, ik mis mijn vriendinnen. Ergens gaan eten, samen naar concert of museum. Ik mis mijn collega’s, ik zie ze wel via scherm maar mis dagelijks contact
Maar inderdaad houd vol. Het komt goed
Ik ook
Er zijn voordelen aan corona tijd, ik geniet volop van mijn tuin, als ik zaterdagavond om half negen moe naar bed wil ben ik niet de enige die niet ergens aan het feesten is, ik hoef me niet te bedenken wat ik in 's hemelsnaam met vakantie ga doen in m'n eentje. Maar als dit nog lang zo doorgaat sterf ik eerder van eenzaamheid dan van corona. Gewoon, het gemis aan mensen om me heen. Hele dag in je uppie achter een scherm zonder ergens iemand te horen praten, voorbij voelen komen. Ik was er al achter dat ik alleen zijn heel moeilijk vind (niet zo raar als je 30 jaar samen bent geweest) maar het is nu wel confronterend. Soms denk ik "liever een slechte relatie dan geen".
Ha Alkes
Leuk! Die ijssalon is inderdaad een verbetering, van rieten stoeltjes en bloemetjesbehang naar industrieel maar kleurig hip. Maar gelukkig hebben ze nog hetzelfde espresso-apparaat alleen is de cappuccino wel een euro duurder geworden.
skik
Van één
plus de aanhang van één...
Ik lees mijn opmerking net terug en vraag me opeens af of één heel raar over komt 😅. Van één dochter dus.
Vrije dagen
Het gaat mij redelijk goed af omdat mijn kinderen bijna altijd hier zijn, maar vorige week had ik een paar dagen vrij en waren zij er onverwacht ook niet. Dan kan ik als een berg tegen die dagen op zien. Gelukkig heb ik wel veel mogelijkheden om af te spreken, samen wandelen of in de tuin wat drinken. Hier in de straat wonen ook wel gezellige mensen waar ik soms thee of een wijntje mee drink. Het helpt mij ook om even boodschappen te gaan doen of naar het tuincentrum, koffie to go op een bankje drinken, of lekker een wandeling maken. Maar het is wel lastiger nu sociale contacten via werk en sport niet meer vanzelfsprekend zijn.
Omdat ik tot een risicogroep behoor,ben ik al vanaf eind februari in isolatie. Zoon van negentien is ineens uit huis want bij vriendin waar toen virusklachten waren. Dus ook -helemaal- in het lege nest.
Er komen geen mensen hier want dat is een risico.
Een paar telefoontjes per week. Dat is het.
Voor de rest dus al tien weken dag en nacht alleen.
De mensen die ik spreek - over de telefoon- zeggen dat ze het best een gezellige periode vinden.
Ook in tijden van Corona geldt:
Het leven is een feestje, je moet alleen wel zelf de slingers ophangen.
Maak het gewone bijzonder, niet alleen voor jezelf maar ook voor een ander.
Afgelopen week belde mijn vader, of ik zijn had in een orgelconcert. Hoezo pap, alles is toch afgelast, gaat niet door hoe kunnen wij naar een concert dan?
De nieuwe organiste van het kerkkoor is thuis aan het repeteren en wil nu horen hoe ver ze al is# hoe het klinkt op het grote orgel een ik moet de kerkdeur open maken. Ze heeft zelf geen sleutel.
De volgende dag ben ik naar de kerk gefietst en heb met 4 "genodigden" genoten van een half uur orgelmuziek in een lege stilte kerk.
Ik bak iedere vrijdag wat lekkers voor het weekend een nu gaat er meestal ook een stuk over de schutting naar de alleenstaande buur.
Ik ben het wel een beetje zat hoor. Dat contactarm leven is wel klaar voor mij. Ik zie alleen mijn ouders op afstand een soms mijn zus.
Nou weet ik dat ik makkelijk kletsen heb ik heb een volledig gezin om mee heen maar ik zou er heel wat voor over hebben om eens even alleen te zijn een niet steeds rekening te hoeven houden met online lessen, skype vergaderingen en en snel overprikkeld kind. Gisteren in 6 blokjes het huis gepoetst en dan steeds heen en weer naar boven om te zeggen dat papa even geen vergadering had dus dat ik er een stukje ging zuigen, zodat zoon zijn gehoorbescherming op kon doen.
Inderdaad Kopzorg
Sini, ik zit in dezelfde situatie. Het is niet makkelijk. Mijn werk is heel druk en stressvol nu, en ik heb (te) weinig mogelijkheden om dat af te reageren.
Maar Kopzorg heeft wel gelijk. Af en toe heb ik een echte baaldag, maar dan zeg ik inderdaad tegen mezelf: "Het leven is een feestje, je moet alleen wel zelf de slingers ophangen." Ik mag van mezelf één dag balen, daarna pak ik de telefoon en ga mensen bellen. En weet, je, iedereen is blij wanneer je belt. Sommigen willen wel een stuk gaan wandelen in de avond, dat is al helemaal fijn. Ik heb nu net een brood gebakken voor een collega. Ze wil graag zelf gaan bakken en vroeg mijn recept. Dat kan natuurlijk, maar dan moet ze wel eerst even proeven of ze dit recept lekker vind. Wat ik maar wil zeggen: maak een ander blij, daar word je zelf ook blij van.
Allemaal
jullie hebben gelijk, maar...
Mijn vader belt niet: hij zit op 2000 km afstand. Ik spreek hem af en toe via Skype maar veel meer dan weer een uiteenzetting hoe hij moeilijk heeft wordt het niet.
Mijn moeder zit op 600 km afstand: veel verder dan de zoveelste beschrijving van haar uitje naar de supermarkt of ruzie met de buurman komt er niet.
Vrienden zijn ver weg en er simpelweg ook niet veel. Gisteravond kwam een vriendin eten, op 1,5 meter, ze bracht bloemen, we hebben veel en lang gepraat, het was heerlijk maar ze is een beetje de enige echte vriendin dat ik in de buurt heb. Jullie hebben allemaal een sociale en familiekring dat ik dus NIET heb. Dat vind ik wel een groot verschil uitmaken.
Sini
Sinilind
'Jullie hebben allemaal een sociale en familiekring dat ik dus NIET heb. '
Wat apart dat je alleen reageert op de mensen die dat hebben, en niet op mensen (zoals ik) die aangeven dat niet te hebben.
Vrijwilligerswerk
Ik word zelf af en toe best knetter van het feit dat er altijd wel een kind thuis is. Vooral de jongste denkt nu geloof ik dat ik zijn beste vriendin ben ofzo. De fase van gezellig samen spelletjes doen ben ik allang voorbij, mijn zoon heeft vierkante ogen.
Ik ben ontzettend blij dat ik gewoon naar mijn vrijwilligerswerk kan. Ik tuinier, in een grote moestuin wat de groente verzorgt voor een sociaal project hier in de stad. En daar heb ik de nodige aanspraak en ik doe wat nuttigs.
Vrijwilligerswerk is dè manier om sociale contacten op te doen. Want het lijkt mij dat jouw probleem zich niet alleen in corona-tijd zich voordoet? Je merkt het nu misschien meer omdat je thuis werkt?
Ook nu, of misschien juist nu, kan je jezelf overal nuttig maken. Je sociale kring uitbreiden is iets wat je zelf moet doen
Sja
Ideaal is het allemaal niet. Maar als je jaloersig c.q. verwijtend gaat reageren....
Mijn vader kan ik niet bellen of skypen want die is al decennia dood.
Ik zie mijn moeder wel vijf keer per week, ze heeft een progressieve ziekte en kan de deur nauwelijks uit. Ik drink een kopje thee en zij laat zien hoe ver ze inmiddels met haar borduurwerk is. Spannender wordt het niet. Niemand doet meer echt wat en dus heeft ook niemand meer wat interessants te melden. Van de meeste mensen in mijn normale sociale omgeving hoor ik dus niks. Man en kinderen skypen veel met collega's en studiegenoten, op de gekste tijden ('s ochtends vroeg of juist midden in de nacht vanwege tijdsverschil) dus ik hoef niet te klagen over stilte. Ik werk thuis aan een kindertafeltje en op een krukje in de walk in closet.
We zullen het er mee moeten doen.
skik
Nee niet jaloersig...
en het is waar Elena dat ik niet op jou gereageerd heb (ook niet op Elledoris trouwens zie ik nu) omdat ik veel aan mijn hoofd heb de laatste dagen en daarnaast ook viel over de vader die dochter belt om naar een kerkconcert te gaan. Ik kan niet zeggen dat ik jaloers ben of dat ik het jullie niet gun, het is het absoluut niet. Ik wou dat ik het ook had, het is iets anders.
ElenaH en Elledoris dus. Ja het heeft te maken met scheiden. Ik weet niet hoe jullie vriendenkring eruit zag voor de scheiding. Kijkend naar mijn eigen leven zie ik dat ex-man en ik niet veel vrienden hadden, en veelal expats dat na een poosje weer weg gingen. De enige echte Nederlandse vriendenpaar heeft "gekozen" voor ex-man en zijn nieuwe vrouw, wat helemaal niet had gehoeven van ex-man en ik, denk ik maar ik word nooit meer uitgenodigd. In het begin stuurde ik nog een appje maar na de zoveelste niet-antwoord liet ik het voor wat het was.
Tijdens mijn relatie met ex-vriend (in november vorig jaar uitgegaan) "maakt" ik gebruik van zijn vriendenkring omdat het hele leuke mensen waren waar we vaak uitgenodigd waren. Ik heb dus niet echt iets gebouwd dat van mezelf was. Na de breuk was ik net begonnen een sociale leven weer op te bouwen, maar Corona gooide roet in het eten voordat ik zover was. Ik had gedacht aan lid worden van een leesclub, ik zat 2 a 3 keer per week bij de sportschool, had veel aan mijn medestudenten van de Hogeschool waar ik de opleiding volg. Kortom, het was niet zo erg dat het lang duurde om nieuwe mensen te leren kennen omdat er toch veel was. Nu is het natuurlijk weggevallen, en op school wordt er bijna niets meer gedaan. Alles gebeurt virtueel.
Elledoris ik herken wat je zegt als je schrijft "liever een slechte relatie dan geen" maar het is natuurlijk ook niet waar. Soms denk ik "jammer dat ik het uitgemaakt heb met ex-vriend" maar de laatste maanden met hem voelde ik me bijna eenzamer dan nu alleen. Maar de zoveelste avond voor de TV met een bord op schoot of praten tegen mijn hond gaat ook vervelen. Gisteren vloog het me enorm aan, vandaag wat minder. Het varieert, ook met het weer moet ik zeggen. Ik herken wat sommige schrijven over de tuin, die van mij is nu echt prachtig, en ook mijn huisplanten floreren als nooit eerder, het viel gisteren mijn vriendin op.
Elena, ik heb van mezelf al de neiging om te vervallen in introversie als het minder goed met me gaat. Dus wat je schrijft over kluizenaarschap is herkenbaar, ik heb soms ook het idee dat ik minder "slim" ben geworden. Ik vind het prettig om af en toe mijn gedachten te "schuren" tegen anderman gedachten. Het houdt me scherp. En de huidige discussies op mijn school over de komende schooljaar en de inrichting ervan kunnen me op het ogenblik niet echt boeien omdat ik te veel met mezelf worstel en ook over hoe mijn leven verder inrichten.
Ik vind het wel prettig om van gedachten over het onderwerp te blijven wisselen dus ik hoop dat iedereen die het interessant vindt blijft reageren (met of zonder identieke situatie).
SIni
Leesclub
Maar waarom ga je dan niet bij die leesclub?
Dat kan je nu toch gaan opzoeken?
Herkenning
Ik herken het wel.
De meeste van mijn sociale contacten zitten langs de randen van sport van dochter.
Maar ja, binnen sport dus voorlopig nog niet. En dat is bij ons niet 1 dag maar 4-6 dagen per week.
Ik heb nog wel een aantal vrienden hier in de stad en met 1 daarvan spreek ik nu wel af in haar tuin.
Verder ben ik druk bezig met het organiseren van de verbouwing van mijn nieuwe huis op heel korte termijn. Daardoor zie ik veel mensen maar het is niet het zelfde als uit eten met je vrienden en een goed gesprek.
Ik heb gevraagd of ik weer op kantoor mag werken omdat ik thuis veel minder productief ben en volgende week echt dingen moet afronden voor ik een week vrij ben voor het begin van mijn verbouwing.
Scheiding
'Ik weet niet hoe jullie vriendenkring eruit zag voor de scheiding.'
Ik ben al 14 jaar gescheiden. Veel van mijn vriendinnen zijn in de loop van de jaren verdwenen. De eerste jaren omdat ik vanwege mijn dochter niet zo makkelijk spontaan kon afspreken (altijd oppas nodig). Later omdat twee vriendinnen elk verhuisden naar een andere provincie en daar een nieuwe sociale kring opbouwden. En eentje omdat ze dacht dat ik, als gescheiden vrouw, achter haar man aan zou gaan (😨).
Mijn sociale leven hangt van collega's, sportmaatjes en vrijwilligerswerk aan elkaar. En van ouders van sportmaatjes van mijn dochter (kletsen in de kantine). En is nu dus 0 op wat app-contact na. Ik denk dat ik mijn ex-man nu nog het meeste spreek 😊.
Maar goed, we zijn gezond en hopelijk wordt na de zomer meer mogelijk. En anders is er dit forum nog ...😊
Waar ik nou benieuwd naar was (ElenaH)
was of er hier ook mensen zijn die 24x7 alleen zitten. Ik begrijp dat ieder haar moeilijkheden ondervindt in deze tijden maar het scheelt denk ik echt wel of je nog huisgenoten hebt tegen met wie je een woord kan wisselen of dat je echt de hele tijd alleen zit.
ElenaH, ik dacht dat jij dat wel was? Maar je spreekt van 'maar ach we zijn gezond' dus je hebt nog wel kinderen thuis?
Verder nog mensen hier met echt helemaal geen huisgenoten? En in isolatie vanwege risico? Ik ben benieuwd naar hun verhalen
Ik hoor mensen klagen over eenzaamheid maar dan blijkt dat ze nog een man en of kinderen thuis hebben zitten. Of om de week iemand thuis hebben wonen. Dat is dan voor mij heel moeilijk te begrijpen.
Sini: ik ben sinds eind februari in isolatie. Ik merk dat ik in het begin het er ook moeilijk mee had maar de laatste weken voltrekt zich een heerlijke rust en tevredenheid met dit allenige gebeuren. Dat hoop ik voor jou ook
Maro
Ik heb 1 dochter. Ze is 18 en gaat veel haar eigen gang (uitslapen en vervolgens online). Op dit moment is ze naar haar vader, ze komt na het avondeten thuis. Maar inderdaad, er ís af en toe wel iemand om tegenaan te kletsen.
roeien
Doordat je net alleen bent zie je alles onder een grauwe sluier. Met of zonder Carona.
Maar ga brieven schrijven met je ouders (of andere familie), koop mooi briefpapier (online). Doe er desnoods een envelop met postzegel bij (een buitenlandse zegel valt vast ook wel online te krijgen) En bel. Dat kan ook zonder FaceTime. Kortom: roei het met de riemen die je hebt.
Blijf ommetjes maken, geniet van die ene vriendin die wel langs komt.
Ik denk dat het voor alle alleenstaanden extra eenzaam is deze tijd. Jij hebt gelukkig nog af en toe een zoon langs. (het kan veel zieliger )
Maak het gewone bijzonder
====omdat ik veel aan mijn hoofd heb de laatste dagen en daarnaast ook viel over de vader die dochter belt om naar een kerkconcert te gaan====
Sini ik had je hoger ingeschat.
Dit was een voorbeeld van hoe wij zelf de slingers ophangen. De organiste wilde repeteren maar had geen sleutel. Mijn vader wel en hij weet dat ik gek ben van orgelmuziek. Als bestuurslid van het koor en voorzitter van het klusteam heeft hij een sleutel van de kerk en maakt de deuren vaker open.
Voor hem iets heel gewoons wat hij nu bijzonder maakte door een aantal liefhebbers uit te nodigen voor een "concert"
Wij gingen dus luisteren naar een repetitie. Het Ave Maria ging heel goed en was mooi. Beethoven ging goed in het begin maar sloot wat rammelend af. Er waren meer mooie stukken die ik niet kende waarvan ik dus niet wist of het goed ging.
Zo ga ik ook morgen weer taart brengen bij de alleenstaande buurvrouw om haar gewone weekend een feestelijk tintje te geven.
Nog een hele flauwe als besluit.
Bij mijn schoonzus wordt de grijze bak al betaald geleegd. Hij gaat dus niet iedere week aan de weg.
2 weken geleden appt ze 2 foto's van jurkjes.
Met daaronder de tekst: morgen moet de bak naar buiten, het eerste uitje sinds 4 weken, welke zal ik aandoen voor dat event?
Een nog een wijze les: Wees niet verdrietig om wat je mist maar wees blij met wat je hebt.
Is moeilijk geef ik grif toe twee jaar terug kreeg ik die spiegel regelmatig voorgehouden en het werkt. De ene dag wat beter dan de andere maar oefening baart kunst.
Het is nu mooi weer, gazet je zonnige gezicht op een doe leuke kleren aan eenga en ijsje halen, kijk wie je tegen komt een maak en praatje.
Kopzorg
'Met daaronder de tekst: morgen moet de bak naar buiten, het eerste uitje sinds 4 weken, welke zal ik aandoen voor dat event?'
Hilarisch!
Kopzorg
Sorry dat ik gedaald ben in je aanzien 
Ik snap wel wat je bedoeld. En er zijn heus wel dagen/weken dat ik er zo tegenaan kijk. En ja ik heb week op week af een zoon die thuis woont. Ik geloof dat ik ontzettend somber ben van allerlei dingen bij elkaar: einde relatie (en nee ik ben er nog niet over heen, ook al sta ik nog steeds achter de beslissing), mijn beide ouders die heel hard aftakelen op het ogenblik en die ook nog ver weg zijn, etc. etc. etc. Er zijn ook genoeg mooie dingen. Ik ben geen rasoptimist en bij mij is het glas niet alleen gauw half-leeg maar ook vol met niet lekker water 
Wat ik op het ogenblik (en eigenlijk al heel wat jaren mis) is iemand die voor me zorgt. En ik bedoel niet continu, maar iemand die ziet dat ik het moeilijk heb of gewoon moe ben, en mij even vast pakt en zeg: "He je bent moe, ga lekker op de bank, ik maak thee". Mijn ex-man was geen zorger, mijn ex-vriend ook niet en van mijn zoon kan ik het echt niet verwachten. Ik zou af en toe gewoon de verantwoordelijkheid over alles van mijn schouders willen laten afglijden. Ik denk dat het de eenzaamheid versterkt.
Sini
Maar Kopzorg
Jij schrijft dat je altijd je gezin om je heen hebt. Dan weet je toch helemaal niet hoe het voelt om helemaal alleen te wonen? Dat is echt totaal niet te vergelijken met het samenwonen met een gezin. En vervolgens vertel je ook nog dat je allerlei familieleden om je heen hebt met wie je kunt afspreken of gezellig app contact hebt. Dat is dus precies wat Sini niet heeft...
Persoonlijk kan ik niet zo goed tegen zo'n zin als 'je moet zelf de slingers ophangen'. Natuurlijk ben je zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk en moet je in actie komen om je sociale leven op te bouwen, maar voor de een zijn de omstandigheden nou eenmaal een stuk gunstiger dan voor de ander. En natuurlijk is het voor de meeste mensen schipperen in deze periode, maar dat neemt toch niet weg dan Sini en anderen zich eenzaam voelen? Die eenzaamheid hoeft helemaal niet vergeleken te worden met allerlei andere ongemakken die mensen in deze periode ervaren, daar wordt het denk ik niet minder eenzaam van.
Kind
'Mijn ex-man was geen zorger, mijn ex-vriend ook niet en van mijn zoon kan ik het echt niet verwachten. '
Dat is inderdaad wel een ding. Mijn dochter is 18, maar ik ga met haar geen persoonlijke problemen bespreken, of financiele zorgen, of zorgen over de maatschappij na de corona. Ja, oppervlakkig, in de zin dat ik meld dat de rekening van de dierenarts hoger uitviel dan ik had verwacht. Maar natuurlijk niet zoals ik dat met vriendin/leeftijdgenoot zou doen. De aanspraak die je hebt van je kind is echt anders dan van collega's of zo.
Sini
Wat kan er wel? Welke opties heb je nog om nu contacten op te bouwen? Welke acties kan je zelf doen om in contact te komen met mensen?