Eenzaamheid in de Corona-tijd
Ik neem aan dat dit voornaamelijk bij de alleenstaande ouders speelt op het ogenblik. Ik voel me de afgelopen paar weken steeds eenzamer worden. De ene week is mijn zoon er, en het is gezellig. Ik probeer niet te veel van hem te verwachten en il zie dat hij zijn sociale leven beetje bij beetje weer oppakt wat fijn is, hij is er niet ter vermaak van zijn moeder. Maar de weken dat hij er niet is sterf ik zo'n beetje van eenzaamheid. Afgelopen week (vakantie) was rampzalig, ik vloog zo'n beetje tegenmijn muren aan. In het begin van de Coronatijd was ik heel erg druk bezig met mijn huis op te knappen en mijn online lessen te regelen. Inmiddels is het 7 weken, valt er niet veel meer op te knappen en ik zou een moord doen voor meer sociale contacten. Vanavond komt een vriendin eten en ik verheug me erop maar ben bang dat ik alleen in huilen uitbarst.
Het is natuurlijk ontzettend pech dat de Corona crisis begon net op het moment dat ik enigszins een leven begon op te bouwen na het beëindigen van mijn relatie. Ik was net bezig meer te werken, sporten, uitgaan met vriendinnen etc. En bams... De 2 vriendinnen die ik in NL heb zijn of heel erg druk bezig met gezin en kinderen + werk (arts) of alleenstaande maar ze was heel erg bang voor Corona door gezondheidsklachten en wou niet afspreken. Het kwam op neer dat we video belden. Het is niet vergelijkbaar.
Ik weet niet zo goed wat ik nu verwacht. Misschien herkenning en een bemoedigend woord. Ik kan niet de enige zijn die ermee te maken heeft.
Sini
Mensen nodig
Ik woon alleen en ik maak er best wel wat van. Maar zelfs boeddhisten, getraind in 'alleen zijn', zeggen dat je gewoon andere mensen nodig hebt. Mensen waarvan je weet dat ze er gewoon zijn. En dat heb je dus niet als je alleen woont. Want al het contact moet afgesproken of geregeld worden. Dat is een andere dimensie. En dat missen heeft naar mijn idee niks te maken met zielig zijn of half lege glazen, het is gewoon een intrinsieke menselijke behoefte. We zijn - op uitzonderingen na - gewoon sociale dieren die liever in gezelschap verkeren dan niet. Dat is wat getriggerd wordt in deze tijd en wat ondanks alle leuke dingen, fijne tuin en vriendinnen, best zwaar is.
Ik heb vandaag erover nagedacht (MarSy)
En heb een paar dingen besloten:
Ik ga vanaf volgende week weer een dag per week op school werken. Zie ik tenminste een paar mensen in plaat van alleen mijn computer.
Zodra het kan ga ik me ook aanmelden als vrijwilliger hier in de buurt. Er zijn een paar projecten in het dorp waar ik graag bij wil helpen.
Als jullie meer ideëen hebben hoor ik het graag.
Sini
Sini
Geen idee welk vrijwilligerswerk, maar de kans is dat sommige nu stilliggen. In het algemeen... echt wijs om te doen. Zo leer je nieuwe mensen kennen en her geeft voldoening.
Ready to help
Van rode kruis zoekt nog altijd vrijwilligers ,zit vast iets bij wat jij kan doen.
Nog een tip: benoem aan het einde van de dag wat er wel goed ging, liefst 3 dingen. Schrijf het op en hou dat vol!
Ook herkenning
Ik ben in de war want eigenlijk is mijn leven nu niet zo heel anders dan voor de Corona en ik begin steeds meer te voelen dat ik meer invulling in mijn leven nodig heb. Eigenlijk het liefst een fijne man en dan om te latten. Ik woon alleen met de kinderen, mijn ouders zijn al lang dood en door scheiding, gebrek aan energie en te veel en te weinig werk door de jaren heen veel contacten verloren. Ik werk, vooralsnog tijdelijk, in de Thuiszorg en dat is ook heel veel geven en er zijn geen collega's en die mis ik. Aan de andere kant is mijn leven druk met kinderen, werk en solliciteren dus snak ik ook naar rust en alleentijd waar ik ook intens van kan genieten. Voor jezelf zorgen is niet alleen uitrusten op de bank maar ook je sociale leven op gang houden en dat alles het liefst ook nog in balans. Best moeilijk.
Watervrouw
'Voor jezelf zorgen is niet alleen uitrusten op de bank maar ook je sociale leven op gang houden en dat alles het liefst ook nog in balans. Best moeilijk.'
Klopt. Zeker als die sociale contacten ook energie kosten (naast de positieve afleiding die het oplevert) is het altijd lastig om te weten waar je goed aan doet.
Sini
Je hebt een hond als ik het goed gelezen heb. Mijn ervaring is dat je dan juist bevoorrecht bent voor wat betreft sociale contacten. Sinds de coronacrisis ben ik nog veel langer onderweg met mijn hond doordat ik zo vaak sta te praten. Mensen die in hun tuin bezig zijn en andere hondenbezitters spreek ik en de gesprekken zijn langer en vaak diepgaander dan voor de corona crisis. Vooral de laatse ronde in het donker dan heb je vaak bijzonder openhartige gesprekken. Ik koester het.
Het scheelt wel dat ik een hele lieve rustige hond heb denk ik.
Andere invalshoek
Ik hoor allerlei adviezen over hoe je de gevoelde eenzaamheid zou kunnen ontvluchten: doe dit, meld je aan voor dat etc.
Maar het blijft vluchten.
Waarom niet eens gewoon de eenzaamheid voelen? En er doorheen gaan? Want als je niet er steeds voor wegvlucht maar gaat zitten met dat gevoel van eenzaamheid, de pijn van het niet gezien zijn en contact maken, kan er iets heel moois ontstaan: vrede met jezelf. Rust. Het wegvallen van die gejaagdheid en maar iets moeten vullen. Ruimte om weer nieuwe impulsen te ontvangen.
Niet alles is maakbaar. Dat wel willen zal je ongelukkiger maken.
Zo herkenbaar maar dan op relatie vlak
Na jaren van alleen zijn eindelijk weer toe aan een nieuwe liefde..
Paar maanden op sites doorgebracht, leuke klik met een man, helaas toch weer einde aangekomen omdat hij niet toe was aan een relatie..
En idd nu zo eenzaam en alleen, ook al werk ik nog buiten de deur, spreek af en toe af op afstand maar ik wil gewoon iemand naast me op de bank.. En het vooruitzicht dat dit nog wel even duurt en er van daten dan wellicht weinig komt stemt me niet bepaald vrolijk.. (los van het feit dat ik die man ook nog eens niet uit mijn hoofd krijg)
Maro
Mooie post!
Maro
Op zich heb je wel gelijk en dat probeer ik ook wel. Er zijn alleen momenten dat ik een soort van paniek voel. Ik ben van aarde nogal angstig en depressief, en ben soms bang, wanneer ik me zo slecht voel, om weer in een depressie te komen. Maar er waren momenten de afgelooen week dat het lukte dus wie weet wordt het steeds betdr.
Sini
Sinilind
Ik snap je hoor, ik heb ook die neigingen (depressie en angst). En ik zie ook dat ik vaak zorgde dat ik mijn agenda dichttimmerde om maar niet bij dat oude eenzame gevoel te komen. Maar nu het echt zo ver is, en ik al vanaf eind februari niemand zie, merk ik dat juist het tegenovergestelde gebeurt: ik kom in een soort rust en vrede met mijzelf terecht die ik niet verwacht had. Dat wilde ik je toch even meegeven in dit draadje. Nu ik niet meer kán vluchten, blijkt dat het al die tijd niet nodig was geweest.
Anders
Mmhh, ik heb toch wat moeite met al die schop-onder-de-kont- berichten.
Gelukkig zijn moet en zul je wezen heden ten dagen. En vooral tevreden en positief ingesteld.
Maar hee, dat zijn we niet allemaal. (altijd)
Gelukkig maar!!!
Ik zeg ook: omarmen die hap Sini!
Maar juist ook je somberheid, je negativiteit.
Ik vind wel dat die er mag zijn!
Of die nu bij jou past of door de situatie komt of door allerlei factoren door en bij elkaar.
Je wordt het vanzelf wel zat en gaat weer verder.
Iets anders is het misschien als mensen eindeloos blijven hangen in negativiteit.
Maar zelfs die mensen zijn er nu eenmaal (met of zonder 'goede' reden) en die mogen er ook zijn.
Maar jouw kennende Sini blijf jij er zeker niet in hangen en 'komt het wel goed'.
Herkenbaar overigens enigzins, ook al zit ik in een schijnbaar andere situatie, met wel een gezin om me heen.
Maar dat botert niet zo momenteel allemaal en oh ik snak zo naar alleen zijn...
Maar tegelijktijd naar contacten die me iets geven ipv alleen maar kosten....(ik geniet normaal echt wel echt van mijn kinderen maar nu loopt het allemaal erg stroef)
Ik mis ook echte vriendschap, iets onvoorwaardelijks en iets waarbij je elkaar gewoon begrijpt.
Is ook mijn schuld want gewoon geen tijd, puf en energie om te investeren in welk contact dan ook nu, dus tsja, het is niet anders momenteel.
beetje klaar mee
Pff, ik ben er wel een beetje klaar mee langzamerhand (ondanks de goeie grappen, ander draadje). Weer een hele dag in mijn eentje achter het beeldscherm geestdodend werk doen, man man. Ik onderschrijf het 'omarmen' van de situatie en het accepteren van wat is, maar echt, zonder menselijk contact is vreselijk. Niet voor niets dat isoleercel de zwaarste straf is en celibaat niet werkt....
elledoris
Het is gewoon niet leuk. Nu heb ik zelf werk dat niet geestdodend is (wel doodvermoeiend maar het is iets anders 
maar ik heb er echt moeite mee.
Als alleenstaande moet je je sociale behoeftes met iets anders dan een relatie vullen, vriendschappen, contacten via werk etc. Als dit vervalt, ben je dan emotioneel "in het rood": je blijft energie en aandacht uitgeven maar er komt niets meer binnen. Het is zwaar.
Sterkte
Sini
Hier
Mocht ik vanochtend weer naar de manege. Natuurlijk veel stiller dan normaal en iedereen hield braaf 1,5 meter afstand. Maar wat was het fijn om, naast de paarden, ook mijn rijmaatjes weer te zien!
Moeilijker
Ja ik zie op tegen alle versoepelingen juist. Want ze zullen mijn vrijheid verder beperken. Het zal mij langduriger terugdringen in het alleen zijn omdat het lijkt dat iedereen nu wel lijkt te denken dat het voorbij is terwijl de besmettingsgraad juist hoger is. en ik tot een risicogroep behoor.
Vooralsnog ben ik dus in een mooie rust gekomen met mijzelf maar ik vraag me af hoe dat wordt als iedereen voor mijn huis gezellig op het terras zit en ik mensen vrolijke dingen met elkaar zie doen.
Ook dat zal ik aangaan maar ik zie er wel tegen op nu.
Maro
Hoe deed je dat vóór Corona? Ik heb een tijd met het OV naar mijn werk gereisd, en met name in de winter was het een geproest en gesnotter om me heen. Nog afgezien van de onsmakelijke geluiden, vond ik dat heel beangstigend i.v.m. besmettingsgevaar. De regel blijft ook na de versoepeling dat je thuis moet blijven als je klachten hebt. Ik merk nu ook dat ik daar profijt van heb, evenals mijn kinderen. Normaal hebben we in maart/april toch wel minimaal één keer een verkoudheid, en nu echt helemaal niets.
Je moet natuurlijk voor jezelf bepalen hoe je ermee omgaat, maar ik denk dat je jezelf een beetje voor niets ingraaft. Zoveel risico loop je echt niet als je buiten 1,5 meter afstand houdt.
re pryne
Voor corona woonde mijn zoon bij me en ik gaf workshops. Laatste is heel lastig online te doen in mijn niche. Geef wel online coaching. Zoon woont bij vriendin sinds daar symptomen zijn geconstateerd omdat ik tot een risicogroep behoor.
En verder ging ik naar het theater,had afspraakjes met vriendinnen en dates.
Ik zie sinds een paar weken wel eens mijn zoon of een vriendin in een park.
Maar waar het hem dus in zit is dit:
a. ik behoor tot een risicogroep.
b. die anderhalve meter: ik merk nu al dat mensen daar laks mee omgaan, zelfs zoon en vriendinnen. Ik word nu al weer als aansteller beschouwt als ik een grens stel die gewoon de maatregelen volgt. "ben je nou nog steeds bang", zegt me dan.
c. de besmettingsgraad is gewoon hoger dan twee maanden geleden. Ik hoor daar heel weinig over vooral icm de makkelijke houding die ik proef.
Herkenning
Herkenning lost het probleem niet op maar is af en toe wel fijn.
https://www.parool.nl/nederland/eenzaam-in-de-coronacrisis-daar-zit-ik-dan-op-mijn-kamer-van-30-m2~b0bf85d2/?referer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F
goh ja
Het zou voor mij oprecht schelen als mijn zoon nog thuis zou wonen. Die is door deze toestand ook ineens weg hier.
Ja ik ben ook een van die mensen die denkt "maar je hebt je zoon toch nog thuis" over de eerste dame. Maar dat komt omdat ik, net als de laatste dame helemaal alleen thuis zit. Alle leed is relatief want ik zit hier in mijn fijne huisje met mijn fijne balkon, redelijk gezond (geen virus maar andere klachten) en toch vliegt het me soms aan. Een ander moment, als ik maar even iemand over de telefoon heb gesproken, als is het maar tien minuten, voelt het prima
Maar goed, ik weet ook hoe het voelt om vrij jonge kinderen te hebben en geen partner: jij moet alles dragen, er wordt op jou geleund (en dat moet ook niet anders om zijn). En dat kan echt alleen voelen. Snap ik hoor elledoris
Ik ben de eerste dame denk ik...
En ik was in mijn eerste posting wel bewust van mijn geluk dat mijn zoon nog de helft van de tijd bij me is. En dat hij welwillend t.o.v. activiteiten met zijn moeder staat (samen puzzelen bij voorbeeld, of een lange wandeling met de hond maken).
Het neemt niet weg dat de eenzaamheid en het gebrek aan een partner of huisgenoot van mijn leeftijd pijnlijk is. Met een zoon van 18 probeer je luchtig te blijven, vooral omdat hij zelf heel erg aan het tobben is over zijn toekomst die er opeens heel anders eruit ziet. Ik ga dan niet mijn sores met hem bespreken, ik probeer juist positief te blijven omdat ik een rolmodel voor hem wil zijn.
Ik moet zeggen dat er de laatste week een soort van acceptatie is gekomen. Niet dat ik opeens super vrolijk ben maar gewenning treedt op.
Sini
Pijnlijk?
”Het neemt niet weg dat de eenzaamheid en het gebrek aan een partner of huisgenoot van mijn leeftijd pijnlijk is.“
Hoezo pijnlijk? Als ongeveer de helft van de huishoudens uit een persoon bestaat, is dat toch niet pijnlijk? Leuk is anders misschien, maar je bent geen loser als je alleen woont vandaag de dag.
Maar Anemone
Dat de helft van de huishoudens uit en persoon bestaat is waar maar dat zijn(weet ik wel zeker) echt niet allemaal mensen die daar mijn of met zelf voor gekozen hebben en helemaal happy zijn met de situatie.
Sini heeft er zelf voor gekozen, omdat ze in een relatie zat die niet werkte; haar meer energie kostte dan opleverde. Voor haar voelt het alleen zijn nu wel pijnlijk. Ze had liever wel een partner naast zich.
Ook al heb ik een gezin om mij heen en zit ik in een andere situatie dagen snap ik prima dat Sini het als pijnlijk ervaart in deze moeilijke tijd.
Sini had tekort tijd gehad om aan haar nieuwe status te wennen voor corona uitbrak.
Mijn buurvrouw is al 5 jaar alleen en trekt deze lockdown prima zonder partner naast zich.
Ze heeft lieve buren die zich om haar bekommeren een helpen waar nodig. Ook zonder partner staat ze haar mannetje. Sini was dat allemaal nog aan het uitvinden.
Ook vanaf afstand vind ik de situatie voor Sini pijnlijker dan voor mijn buurvrouw. (Voor zover ik zicht heb op de situatie van Sini door wat ze hier gedeeld heeft over het afbreken van haar relatie)
Anemone
pijnlijk in de zin van moeizaam en eenzaam, niet in de zin dat ik me een loser voel dat ik geen relatie heb. Het feit dat de helft van de huishoudens uit 1 persoon bestaat zegt niets over het welbevinden van die personen. Ik ben nog volop aan het rouwen, niet zo zeer om wat er was maar om het feit dat de 2de serieuze relatie van mijn leven het niet gehaald heeft. Dat ik me dus serieus achter de oren ben gaan krabben: waar ligt het aan? Wat had ik anders kunnen aanpakken? Zal ik de rest van mijn leven alleen blijven? Heb ik er vrede mee?
Dat ik eenzaam ben betekent niet dat ik per se een nieuwe relatie wil. In tegendeel, is een relatie het laatste wat ik wil in de komende tijden (of ik in maanden of jaren moet praten weet ik niet). Ik ben nog te veel zoekende en rouwende (en boos, ook op mezelf dat het zo ver is gekomen met laatste partner). Maar ik was net begonnen mijn sociale netwerk uit te breiden, met sporten, met vaste afspraken met vriendinnen, met vaker naar mijn land van herkomst, en ook soms alleen naar een museum wat ik hartstikke leuk vind omdat je het op eigen tempo kan bekijken. Boems, Corona. Het is lullig, vind ik, en ik heb inderdaad momenten dat ik het ontzettend zwaar vind.
Ja het kan altijd erger, er zijn mensen zoals Maro die echt compleet alleen zijn. Maar ik ga me daar niet beter van voelen?
Sini
Kopzorg
ja precies wat je zegt. En op zich sta ik wel mijn mannetje, ben ik in mijn huis aan het verbouwen, kan ik alles alleen aan, verdien ik genoeg geld, etc. Maar: het maakt het niet noodzakelijk leuker dat ik het allemaal alleen aankan Het heeft meer tijd nodig.
Sini
Ik had ‘pijnlijk’ op een andere manier opgevat, omdat je het aan je leeftijd relateerde. Alsof je op een bepaalde leeftijd gesetteld moet zijn met een man. Ik herken alles wat je zegt hoor, ben zelf ook alleen en vind dat soms ook eenzaam, maar voel me geen loser omdat ik geen relatie heb.
Huidhonger
Deze coronatijd triggert gewoon ook weer het gebrek aan huidcontact en wat dat met een mens doet. Een jarenlange relatie zonder aanraking... De huidhonger die er al was wordt flink aangewakkerd. Hoe heb ik het vol kunnen houden al die jaren, vraag ik me nu af) Echt, mijn lijf doet er gewoon pijn van. En ik ben niet de enige,
https://www.volkskrant.nl/cs-b4a4244b