Gênante lijven

Liora (ot)

Misschien helpt het als ze haar nick verandert in Kaaskop.

Ooo die bmi

Dat is zo'n flutding. Ja een BMI van 90 zegt wel iets maar de een kan slank zijn met een BMI van 23 terwijl de ander daarbij echt wel mollig te noemen is. Gewicht zegt niet alles want spieren zijn nog steeds zwaarder dan vet en je bouw is ook belangrijk. Mijn favoriete voorbeeld is de sportschoolhouder die een te hoog BMI zou hebben volgens verzekeraar. Kerel had geen grammetje vet, at en leefde supergezond. Maar ja, aardig gespierd en dat weegt door.

Wat mij betreft geeft BMI een ruwe indicatie maar vetpercentage en omvang tellen beslist mee voor het totaalplaatje.

Ik las trouwens laatst een interessant artikel dat (matig) overgewicht helemaal niet per definitie ongezond is maar vaak de leefwijze die daaraan ten grondslag ligt. En er zijn dus ook dikkere mensen die gezond leven maar meer vet ophopen en die zijn niet ongezonder dan dunnere mensen met dezelfde leefstijl. Daar zit een maximum aan lijkt mij want als je "mechanisch" last krijgt van je overgewicht wordt het anders, lijkt mij.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Bmi

ik ben 1.70 en alle gewichten tussen de 54 en 72 kg zijn dan goed volgens de BMIregels. Dat is wel een erg grote marge vind ik. En ik voelde me met 63 kg (voor de zwangerschappen)toch heel wat beter, qua uiterlijk, dan nu met 72 kg hoor, ook al is dat nog steeds niet te dik volgens de BMI. Toch wel aardige vetrolletjes hier en daar....

Bmi 21

Van mij mag iedereen vinden wat zij zelf wil, natuurlijk. Maar sommige dingen kun je beter voor je houden.

Mij ging het er om dat ik me erger aan dunne mensen die steeds zeggen dat ze zichzelf dik vinden en dan heel opvallend 2 dagen gaan dieeten waarna ze die ene kilo weer kwijt zijn. En dan een paar weken later hetzelfde verhaal.

Ik vind het ook niet erg inlevend van een dun iemand om dat soort dingen steeds te zeggen in gezelschap van vrouwen die wel echt te zwaar zijn en waarbij het afvallen om wat voor reden dan ook niet lukt.

Ter vergelijking als je een vriendin hebt in de schuldsanering of in de bijstand ga je toch ook niet steeds lopen zeuren over dat de Efteling of benzine nu al weer duurder is geworden, als je zelf een modaal inkomen hebt.

Ik vind dat je wel rekening moet houden met de situatie van de ander. Daar ging het mij om.

Bmi 21

Hoe zit het nou precies met die omgevingen? Voel jij je mager in sommige omgevingen of word je als mager beschouwd in sommige omgevingen? Dat eerste begrijp ik wel, dat is gewoon jouw eigen beleving, maar als het dat laatste is, welke omgevingen zijn dat dan en hoe weet je dat? Sorry dat ik zo blijf doorvragen maar ik vind het zo vaag dat ik er graag alles van wil weten.

In mijn hoofd (berber)

Oh, het zal vast vooral in mijn hoofd zitten, dat ik me een dunne eenling voel in dikkere gezelschappen. Misschien voelt het gewoon een beetje eenzaam? Maar als mensen tegen me zeggen "Jij hebt mazzel, jij kan alles eten" vind ik dat niet zo'n leuke opmerking, want dat is helemaal niet zo. Als ik zou eten zonder op te letten werd ik steeds dikker en had ik ook overgewicht. Als mensen zoiets zeggen, klinkt het alsof ik domweg geluk heb, of ik zomaar gratis en voor niks slank ben. Ik ben niet zomaar slank, ik pas op dat ik niet teveel eet en snoep en genoeg beweeg. Dat kost me af en toe grote moeite. En ik weet uit ervaring dat je makkelijk vele kilo's stapelt die niet meer vanzelf verdwijnen.

wat dat betreft vind ik die vergelijking van klagen over het dure leven en de Efteling van Petra wel een interessante. Ik heb het hier zeker niet over mensen met een minimuminkomen, laat dat duidelijk zijn. Maar ik zie mensen om me heen met een vergelijkbaar inkomen als ik heb, geld uitgeven aan dingen waar ik mijn geld niet aan opoffer. Ik ga zelden met OV en auto en doe bijna alles op de fiets. Ik koop zelden ergens een broodje als lunch, ik neem altijd brood en fruit mee. Ik heb geen mobiel telefoonabonnement maar een prepaid ding. Omdat ik dat soort keuzes maak, maak ik geld vrij voor zaken die waardevol voor me zijn. Persoonlijk stoor ik me dan weleens aan mensen die zeggen dat zij zich dingen niet kunnen veroorloven die ik wel doe of heb. Ze doen dan alsof hun geldnood niet veroorzaakt is door hun eigen keuzes maar door een of ander natuurverschijnsel.

Sorry

maar ik snap het echt niet. Wat is precies het probleem? Dat je geen erkenning krijgt voor je strijd met de kilo's en de centen, voor je doorzettingsvermogen? Terwijl de rest de boel maar een beetje de boel laat, er maar een beetje op los leeft? Doe je het dan voor jezelf of voor je "omgevingen"?

Hou me te goede, misschien zie ik het helemaal verkeerd maar om eerlijk te zijn komt het op mij allemaal wat verongelijkt over. Lijkt me oprecht heel vervelend om zo in het leven te moeten staan.

En nog even over dat schelden

"Ik kreeg ervan langs, wie ik wel niet dacht dat ik was, magere trut."

Ik ben een keer voor de supermarkt uitgescholden voor stinkturk omdat ik inderdaad wat onhandig de doorgang blokkeerde. Nou, daar klopt echt helemaal niets van, ik ben een half Nederlandse/half Marokkaanse die iedere ochtend haar stinkende (hah hah) best doet om een beetje fris voor de dag te komen. Maar dat wist die vent niet, die kijkt een keer half en roept dan gewoon het eerste wat in zijn holle brein omhoog borrelt.

Moet ik daar dan van wakker liggen? Daar heb ik weinig zin in, zonde van de energie. Ik rol een keer met mijn ogen over zo veel lompe dommigheid, smile and wave, en ga verder met mijn leven.

Global fat scale

"Wat is precies het probleem? Dat je geen erkenning krijgt voor je strijd met de kilo's en de centen, voor je doorzettingsvermogen? Terwijl de rest de boel maar een beetje de boel laat, er maar een beetje op los leeft? Doe je het dan voor jezelf of voor je "omgevingen"?"

Zo stel je het als een persoonlijk psychisch probleem van mij voor. Misschien komt het zo over, omdat ik op jouw specifieke vragen reageer. In werkelijkheid ben ik helemaal niet zo bezig met mijn onder gemiddeld zijn maar ik kijk wel met verbijstering hoe de wereld dikker en dikker wordt en de meeste mensen lijken te denken dat dat in de sterren geschreven staat. Je zou mijn mijmeringen moeten zien als een gevoel van waar gaan we heen?

Kijk hier eens naar: http://www.bbc.co.uk/news/health-18770328 en vul je gegevens in. Ik zit ver onder het gemiddelde BMI voor Nederland, en zelfs vergeleken met de hele wereldbevolking ben ik 'mager'. En ik heb verdomme een gezond gewicht dat tot een generatie geleden ook nog gemiddeld was. Massa's arme (!) mensen in de wereld zijn te dik. Er zijn af en toe beelden van hongerend Afrika en dan denken we weer dat arme mensen te weinig eten hebben, maar er is nog een heel andere kant. Er zijn tegenwoordig ook arme mensen die te veel eten. Je kan zeggen: beter dik dan dat ze verhongeren. Dat is alleen voor dit moment zo. Want interen gaat er ook nog aankomen en ik heb geen idee hoe zich dat zal voltrekken maar leuk zal het niet zijn voor veel mensen. Af en toe lees je een verdwaald krantenberichtje dat in het jaar 2000zoveel de wereld voedselproductie niet meer toereikend zal zijn om alle monden te voeden.

En ja, ik weet dat als ik *persoonlijk* aan dat vraagstuk mijn steentje zou bijdragen, ik per onmiddellijk zou moeten stoppen met zuivelconsumptie en varkens- en rundvlees. Ik schrijf dit dan ook niet op om erkenning te krijgen voor mijn eigen inspanningen om op gewicht te blijven of om de wereldvoedselsituatie te verbeteren. Ik schrijf dit allemaal gewoon op om mijn gedachten met jullie te delen. Vinden we het normaal dat de gemiddelde Nederlander en de gemiddelde wereldbewoner overgewicht hebben, terwijl er op wereldschaal een raar soort hongersnood op stapel staat? Wie zal die honger eigenlijk treffen? In welke landen gaat de bevolking straks interen op die vetreserves?

Keuzes en verongelijkt

Toch herken ik wel een klein beetje een paar dingen die BMI 21 eerder noemde (toen het nog concreet en dagelijks was, niet het globale wereldverhaal in de laatste posting). Niet zij, maar juist (sommige) mensen die dikker en armer zijn kunnen erg verongelijkt doen. Dat merk ik ook bij een dikkere vriendin die zo zielig kan doen over dat ik alles kan eten en zij niet. Dat is niet zo. Ik moet er ook op letten. Maar zij eet daadwerkelijk ongeveer twee keer zo veel als ik, dat zie ik telkens als we samen ergens heen gaan of een dag samen doorbrengen. Zelfde verhaal met een familielid dat zo kan sneren over dat wij het financieel veel beter hebben. Terwijl zij zelf de keuze heeft gemaakt thuismoeder te worden. Of een huisvriend die bewust geen carriere naar streefde, omdat hij relaxed leven en weinig uren werken belangrijker vond, en toch nu jaren later vaak verongelijkt doet over ons huis, auto, vakanties. Prima keuzes van hen, wat mij betreft, ik respecteer die. Maar dan niet nu jaloers zijn op de consequenties van mijn (andere) keuze. Let wel: ik heb het hier over mensen die een keuze kunnen maken. Niet over mensen die in financiele problemen komen door andere oorzaken (ontslag, ziekte, scheiding etc.).
Maar goed, dat gaat niet meer over eten en dikker worden. Toch geldt daar wel , tot zekere hoogte (niet als je een ziekte hebt of medicijnen gebruikt waar je dikker van wordt) hetzelfde. Het is een keuze, ook voor meesten van degenen die slank blijven.

Inderdaad...

Er was niet zoveel eten en drinken overal. Op school, begin jaren '80, was er een loketje waar de concierge koffie, thee en roze koeken verkocht. Geen van drieën lustte ik. Op de universiteit eind jaren '80 kon je aan zo'n loketje 's morgens vieze koffie krijgen en 's middags vieze thee, voor een paar dubbeltjes, in een kartonnen bekertje. Naast roze koeken hadden ze ook 'rondo's' maar ik vond die niet bepaald smakelijk, ik kocht dat weleens als ik mijn brood vergeten was. Patat was wel overal te krijgen en dat at ik toen best vaak en met meer smaak dan nu, mmmmm. 's Avonds at ik volle borden eten. Toch was ik niet dik. Ik woog toen en nu 59 kg, maar aan de foto's te zien was ik toen dunner dan nu.

Schoolkantines hebben nu een aantrekkelijk en best veelzijdig assortiment. Maar door die overvloed eten mensen meer dan ze verstoken bij hun dagelijkse bezigheden.

Ik hoorde laatst over een interessant onderzoek naar consumptie en de effecten van prijswijzigingen van gezonde producten in supermarkten. Het bleek dat zodra een gezond product goedkoper werd, het inderdaad meer gekocht werd. Maar niet ten koste van ongezonde aankopen, men nam die gezonde dingen er gewoon bij en kreeg per saldo meer calorieën binnen.

O (bmi 21)

Het ging over het grote geheel. Nee, dat had ik er inderdaad niet meteen uitgehaald. Mijn fout dan.

Verhouding eten/bewegen

'Vroeger' waren mensen een flink deel van de dag fysiek bezig met eten zoeken/vangen (jagers en verzamelaars) en later kweken (boeren). Tot kort voor onze tijd was eten bereiden nog een iets waar eerst fysiek werk aan vooraf ging. Maar nu is er zoveel kant en klaar verkrijgbaar (en dan heb ik het over pakjes/zakjes maar ook over gesneden groenten) dat je met een minimum aan fysieke inspanning maximaal calorieën en smaak binnenkrijgt en in hoeveelheden naar keuze, meer eten kost niet meer voorbereiding. Vergelijk het met de mogelijkheid om gedachteloos een zak nootjes leeg knabbelen, of zoals het ooit was iedere noot afzonderlijk uit zijn bast moeten kraken nadat je ze eerst had moeten rapen onder de boom).

Ik vind het leuk om te bakken en te koken met losse 'echte' ingrediënten. Bijna ieder weekend bak ik iets lekkers, compleet met suiker en boter en witte bloem enzo. Op dit moment staat het deeg te rijzen voor dit recept, dat ik trouwens voor het eerst maak: http://www.kokenmetkarin.nl/gebak/kringler.html (voor wie het ook wil proberen: gebruik wat meer bloem dan zij zegt, want anders krijg je nooit een hanteerbaar deeg...). Ik verheug me erop het straks samen gezellig op te peuzelen bij een kopje thee. Het lukt me op deze manier meestal wel om het genot van eten te upgraden met het genot van een recept uitkiezen, de ingrediënten kopen, het zaakje bereiden en het resultaat samen met mijn man en kinderen en eventueel bezoek op te eten. Op deze manier kost het me weinig moeite om mijn gulzigheid te bedwingen want het is een heel werkje om het te bakken en dan heb ik daarna niet zoveel baksel dat ik me kan overeten. Ik hoop bijna nooit kant en klare traktaties, ik doe het bijna altijd op deze manier. Ik vind het op deze manier lekkerder en gezonder, maar ook leuker, en de verhouding inspanning/calorie-inname blijft vanzelf wat gunstiger. Ook boodschappen doen op de fiets heeft dit effect. Alle kleine beetjes helpen om de verhouding lichaamsbeweging en calorie-inname gunstiger te maken.

Vergelijken met anderen (vic)

"Hierboven zei iemand dat ze niet voortdurend bezig is met zichzelf te meten ten opzichte van anderen. Ik kom wel eens iemand tegen die dat wel doet, net als ik. Die gelijkgestemden pik ik er altijd gelijk uit Hoe kan het dan dat zoveel anderen dat niet doen, en bijv. met een bmi van 24 denken 'goh, wat ben ik lekker slank'?"

Die mensen met een BMI 24 die zich lekker slank voelen vergelijken zich denk ik meer met anderen dan jij. Met een BMI 24 ben je namelijk relatief slank. Jouw norm is minder gerelateerd dat van anderen want jij meet jezelf af aan een tamelijk extreem ideaal dat je voor jezelf hebt gesteld.

Ik zit nu voor mezelf te bedenken of ik meer op jouw manier denk of meer op de manier van de tevredene met BMI 24. Ik weet het niet eigenlijk. Als ik nu in de spiegel kijk dan ben ik best tevreden, ik ben alleen wat ontevreden over mijn buik. Ik weet ook dat als ik twee kilo afval, precies die buik slinkt en ik perfect tevreden ben met mijn verhoudingen. Overtollig vet komt in mijn buik en wangen terecht en pas bij een veel hogere BMI gaan armen en benen een beetje meedoen.

Bmi21

Ik ga een heel eind met je mee. Ik hou er ook van om terug te grijpen naar hoe het in de oertijd was en hoe het zich nu is. En inderdaad... we hoeven niet meer achter een koe aan te rennen om hem aan een speer te rijgen, we kopen koe in de supermarkt. En we hoeven ook niet met een sikkel en een mand het akkerland op en vervolgens met een reuzachtige vijzel meel te stampen voor we een brood kunnen bakken. Allemaal waar. Maar ik vind dat je het 'ambachtelijk' koken nu wel een beetje teveel verheerlijkt. Jij vindt dat leuk, voor jou werkt het blijkbaar om lekker een taartje te bakken. Zelfgebakken taart is ook echt lekker, maar dat is niet persé het middel om tot een betere calorie-inname te komen. Ik zou me van een zelfgebakken taart ook ongans kunnen eten, júist omdat het zo vers en knapperig uit de oven komt. Zelfgebakken brood, héérlijk en zonde om oud te laten worden, want dat is met zelfgebakken brood nog een beetje het euvel. Dus zowel bij 'makkelijk' als 'ambachtelijk' gaat het ook om zelfbeheersing.
Wat betreft het evenwicht tussen bewegen en eten, daar heb je gelijk in. Als je overal voor in de auto stapt, dan raak je ook nergens je energie kwijt. Daar is het bij mij mis gegaan. Niet die auto, want die hebben we niet, maar als 18-25 jarige ging ik élk weekend naar de disco. Ik was daar gemiddeld twee keer per week en ik danste ook echt. Mijn man hield daar niet van, dus toen ik hem leerde kennen was die beweging van de baan. En dat was te merken. Op zich eet ik helemaal niet extreem, maar als ik niet genoeg beweeg merk ik dat in de moeite die het me kost om niet aan te komen. Ik probeer daar sinds een poosje ook weer bewuster mee om te gaan, maar ik ga mezelf daarbij niet uithongeren. Als ik op het werk moet eten, dan kijken collega's verbaasd naar wat ik eet. Ik eet vergeleken met hen veel. De ene collega is vergeleken met mij dikker, de ander is heel slank, maar ook veel ieler van bouw en kleiner in lengte. Bovendien heeft ze van alles en nog wat waardoor ze heel gestructureerd moet eten. Voor haar geen chips, of cake, dat verdraagt ze niet. Hoe die ene met dat muizebeetje aan warm eten en boterhammen zoveel dikker is dan ik, dat blijft gissen. Ondertussen wijst ze wel lachend naar mijn bord als ik ga eten. Als ik niet eet wat ik eet heb ik na twee uur alweer zin om te snaaien en dat lijkt mij niet de bedoeling.
Ik vind overigens wel dat er een verschil is tussen dik en heel erg dik. Ik ben te zwaar, maar niet heel erg dik. Ik ben nu zo'n 10 kg te zwaar voor als ik een bmi van 25 moet hebben, maar ik ben straks wel tevreden als ik dat doel bereikt heb. Dat is volgens de richtlijnen acceptabel en in het groen. Heel netjes als je daar onder zit met je gewicht en zo'n 20-21 hebt, maar geen voorwaarde voor een gezond leven.

Ja dat vraag ik me ook af

net als Vic. Want ik doe dus wel wat iemand (was dat Berber of iemand anders?) vond dat ik niet mag doen: Als de weegschaal 2 kilo te veel aangeeft (twee kilo naar mijn eigen norm waar ik me goed bij voel, niet volgens BMI of iets anders want dan ben ik nog lang niet bij te veel) dan ga ik even een weekje of zo opletten. En weiger dus de koeken en taart op het werk of bij anderen. Waarom maak ik daar een punt van, terwijl anderen zo'n strijd moeten leveren om 20 kilo kwijt te raken? Nou precies daarom. Ik wil het zo ver niet laten komen. Die twee kilo zijn er zo weer af. Als je het ongecontroleerd laat oplopen tot 20 kilo of meer, wordt het erg moeilijk. Ik snap dan ook totaal niet dat iemand dat zo lang laat doorgaan en het tot zover laat komen. Hoe dat dan werkt in je hoofd. En vervolgens anderen verwijten dat ze wel veel eerder iets aan die twee kilo willen doen.

Het zover laten komen

Ik heb zelf nu ook gemerkt hoe het uit de hand kan lopen. 1 kilootje, 2, och 50 is ook nog acceptabel, en voor ik het wist ging het richting de 60. Het gaat er ook nog eens allemaal niet zo makkelijk vanaf. Ik weet wel hoe dat beter kan, maar als het eenmaal heel goed gaat wil ik misschien niet meer stoppen. En het is lastiger om weer meer te gaan eten als je een tijd bijna niets hebt gegeten (daar word je gewoon ziek van), dan om te minderen.

Stenna

'was dat Berber'

Nee.

Het eerste wat je verliest met een dieet...

... Is je goede humeur

Ik ben klein, amper 153 cm. Ik ben inmiddels ruim 50 plus. Ik zal er dus alles aan moeten doen om niet rond te worden. Maar bah, wat heb ik daar een hekel aan. Volgens het boek van Joyce Roodnat ter motivering van wat oudere vrouwen is het beslist wat je moet doen. Matig, matig, matig. Brr.

Ik snoep graag, ik zou het een straf vinden gebak af te slaan als er iemand jarig is. Dus dan maar proberen het bewegen peil te houden.
Naast mij mijn geliefde. Die is te zwaar en bewegen zit er niet in, hij wacht op een knie-operatie.

Pfoe, ik vind het allemaal lastig.

Verandering van levensstijl (kaaskopje)

Ik snap best dat niet iedereen vanzelf gaat afvallen door een bak-hobby op te pakken (als ik de kans krijg vreet ik ook de helft van mijn heerlijke cakes achter elkaar op hoor), maar het kan geen kwaad om je eigen wereld eens door een andere bril te bekijken. Wat mijn invulling daarvan betreft: je hoeft het genieten van boter-suiker-bloem-baksels niet uit te bannen, je kan ook proberen het anders te organiseren. Voor iemand anders werkt een andere reorganisatie misschien beter. Ik denk dat het gewoon goed is om alle gewoonten, alles wat je normaal vindt, eens opnieuw te bekijken en te heroverwegen. Kan het ook anders? Wat wordt er dan minder aangenaam? Hoe kan ik dat weer compenseren? Vaker de fiets pakken in plaats van auto/OV is een goed begin. Het mes snijdt aan twee kanten, want je maakt geld vrij en je bouwt lichaamsbeweging in in je dagelijks leven. Zo maak je ook weer ruimte voor (calorierijke) genotjes. Zo zijn er vast nog meer kleine veranderingetjes in levensstijl te verwezenlijken die de kwaliteit van leven niet aantasten en hooguit een gewenperiode vereisen.

Hmm

Mijn gewicht is nog nooit constant geweest, waar anderen 'nog drie kilo moeten voor ze weer op het gewicht van voor de zwangerschap waren', da's totaal onbekend voor mij. Altijd is mijn gewicht een probleem geweest, al denk ik bij het zien van foto's uit de puberteit dat het reuze meeviel en ik was ook vergeleken met anderen niet eens mollig.
Na de middelbare school ben ik een jaar naar het buitenland gegaan. Ik merkte wel dat ik aankwam, maar wist niet hoeveel omdat ze met een ander metrisch stelsel werkten. Vervolgens ging ik samenwonen, ook niet bevorderlijk voor je lijn. Op een gegeven ogenblik wilde ik het gaan aanpakken, kwam bij de diëtist maar werd toen zwanger. Een aantal zwangerschappen later ging ik bij de weightwatchers. Ging prima, tot mijn vader overleed en ik in een diep gat zakte.
Samen met bekkeninstabiliteit, astma en flinke zorgenkinderen had ik niet de rust en structuur om tot een basisgewicht te komen. Verder heb ik een raar beeld van mezelf, een soort omgekeerde anorexia: ik vind mezelf er geweldig uitzien, leuk, knap, slank en verzorgd. Tot ik een foto zie - want bij een spiegel werkt het niet. Dan zie ik een dikkige wat onverzorgde vrouw met raar haar en een grote bril.
Ik heb altijd in meer of mindere mate gelijnd en ik denk dat daar het probleem zit. Vanaf dat ik veertien ben is het een gedoe. Samen met mijn ouders lijnen, sapkuurtjes waarbij je vijf dagen niet eet, brooddieet, ziekenhuisdieet, leven lang fit, Montignac, Southbeach. Ik heb werkelijk nog geen één jaar hetzelfde gewicht gehad. Nu met de kinderen wil ik ook niet 'lijnen', ik doe het puur op gezond eten, sporten en matig zijn. Maar ik denk dat mijn stofwisseling aardig naar zijn grootje is. En het kost me heel heel veel moeite. Deze winter ben ik flink ziek geweest en antibiotica en prednison doet ook niet zo veel voor een mooi uiterlijk. Nu ben ik blij met mijn grotendeels gezonde wat te dikke lijf. Het werkt ondanks wat mankementen voldoende.
Met een bmi van 24 zou ik érg tevreden zijn en mezelf slank vinden.

Rosa van der Zanden

Jaloers op broer (ot)

laatst zat ik met mijn broer(tje) te praten. Broer is 40, veel te dik, klein, down syndroom en zeer tevreden met zijn lijf. Ik ben 43, iets te zwaar (8 kilo in de plus) en niet tevreden met mijn lijf. Wij zaten in de auto te wachten op mijn dochter en hij maakte een opmerking als "hier zit de knapste oom dan te wachten". Ik vroeg hem of hij zichzelf mooi vond. Hij bekeek zich uitvoerig in het het spiegeltje van de zonneklep en zei naar waarheid: ja, ik vind mezelf heel mooi. Toen ik hem vroeg wat hij dan het mooist aan zichzelf vond, zei hij: dat ik tevreden ben als ik alleen 's avonds een filmpje kijk in mijn eigen appartement. Over zijn lijf heeft hij het helemaal niet, dat is goed zoals het is. Als wij kleren kopen en een broek past niet, neemt 'ie gewoon een maat groter. Als ik een paar broeken heb aangehad die niet passen, dan ga ik toch wel een beetje chagrijnig weer naar huis. Ik wou dat ik net zo tevreden kon zijn met mijn lijf als hij is, maar dat is niet zo. Helaas zijn mijn dochters (beiden mollig) ook niet tevreden met hun lichaam en dat vind ik heel jammer en ik vind het heel moeilijk om daar mee om te gaan.

Yogo

Wat een leuke broer heb jij! Inderdaad heel fijn, zo'n andere kijk op de zaak. In Rosa's verhaal herken ik veel van mezelf. Ik was geloof ik dertien toen ik voor het eerst naar de diëtiste ging. Altijd normaal gewicht gehad tot de puberteit toesloeg in combinatie met het instorten van een groot deel van mijn stabiliteit (voert te ver om hier uit te leggen, maar er gebeurden wat zeer akelige dingen achter elkaar). Vanaf die tijd tot nu is het hinken op twee gedachten (accepteren versus zoveelste dieetpoging). Nu moet ik afvallen want overgewicht is niet goed bij gewrichtsklachten, en ik weet precies hoe ik dat moet doen, maar ik krijg mezelf nog niet zover. Heb wel de tussendoortjes uitgebannen (behalve druiven of komkommer ofzo), maar de volgende stap is alle suikers eruit en dat valt niet mee. Heb het al een keer eerder gedaan en ik moet over die hobbel heen.
BMI 21, ik denk (voorzichtig gezegd) dat iedereen sterke en zwakke kanten heeft aan zijn/haar persoonlijkheid. Een van jouw sterke kanten is blijkbaar dat je je gewicht stabiel kunt houden en dat is knap van jou. Het kost absoluut moeite tenzij je (zoals mijn man) gewoon niet zo van eten houdt en wel van sporten. Lijnen is duidelijk niet mijn forte. Chagrijnige pubers zover krijgen dat ze de present perfect beheersen wel. Dat wil echter niet zeggen dat ik neerkijk op / onbegrijpend mijn wenkbrauwen optrek over anderen die niks van pubers moeten hebben. En ik denk dat daar de schoen wringt. In jouw postings is het best lastig om geen veroordelend vingertje te zien richting mensen die het qua BMI of financiën minder goed voor elkaar hebben (of simpelweg anders aanpakken of andere prioriteiten hebben) dan jij. Wellicht is het echt allemaal niet zo bedoeld en maak je je inderdaad alleen maar zorgen over een toekomstig wereldwijd voedseltekort.
Weet je, ik hoorde pas een schitterend Turks spreekwoord: in elk huis staat een pan op het vuur, maar je weet nooit wat er kookt. Laat mensen hun eigen keuzes maken.
Wel mooie tips voor Kaaskopje trouwens. De meeste dikke mensen weten trouwens meer over lijnen en hoe je moet afvallen dan magere. Het blijft alleen wat vaker kamergeleerdheid .

Vic

Ik vind niet dat je slank bent met een normaal bmi, dan ben je dus gewoon normaal. Net eronder ben je slank en nog wat verder te mager.

Je kunt toch niet zeggen dat je bij een bmi van 24,9 slank bent en bij een bmi van 25 overgewicht hebt? Daar moet toch wel wat tussen zitten?

Jij moet af van het idee dat je met een normaal bmi geen vetrolletjes mag hebben of een buikje!

Dus jij vindt mij dik?

Haha rosa

Dat heb ik dus ook, vind mezelf er prima uitzien, niks mis mee. Maar bij een foto van mezelf dat ik, wie IS dat? O, juist.....

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.