Gênante lijven

Mea

Hoi Mea,

Je moet juist wel tussendoortjes eten!! Fruit kan, maar ook zuivel, een ei, een cracker met mager beleg.

Dus niet de tussendoortjes schrappen hoor!!

Liora

Paar dingen

Grappig P, jouw definitie kwestie. Realiseerde me daardoor dat "slank" = "normaal" in spreektaal maar in gezond/BMI taal helemaal niet mijn definitie van slank. Als ik 10kg aankom voel ik me niet meer slank maar BMI technisch ben ik nog wel "in t groen". Dus dat BMI spectrum zit niet in mijn slank spectrum voor mezelf dus. Bij anderen zie ik juist weer andere dingen, vriendinnen die minder vet hebben dan ik maar meer wegen (en niet langer zijn), andere vriendinnen die molliger zijn dan ik en ik prachtig vind. Weet je, ik word gewoon ook niet mooi dik, sommige mensen wel vind ik, maar bij mij klopt het niet, de verhoudingen enzo.

Ik ga op mijn eten/bewegen letten als mijn kleding me dat vertelt . En daar zit ook gelijk een vraag; poosje terug was ik door omstandigheden een paar kilo aangekomen en dan kan ik gelijk een aantal broeken niet meer aan. Dat helpt wel met het opletten want ik vind het dan zonde om broeken erbij te gaan kopen in een grotere maat. Vroeg me af hoe anderen dat doen ?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Gut, ik had dat andersom

Ik heb ooit eens een geïrriteerde opmerking tegen mijn ex gemaakt over een foto waar hij met zijn arm om een knappe vrouw heen zat. Dat bleek ik zelf te zijn, wel heel lang geleden

Ely, één woord

Stretch.

Rosa van der Zanden

Afvallen

Ik ben in de afgelopen 12 jaar 2x behoorlijk afgevallen en de eerste keer ben ik sluipenderwijs weer aangekomen in de loop van een paar jaar. De laatste, tot nu toe blijvende lijnpoging, deed ik het heel geleidelijk en heb ik rustig twee jaar gedaan over 10 kilo omlaag. Mijn stofwisseling heeft daardoor geen stress ondervonden.

Wat ik allemaal schreef in deze draad was gewoon bedoeld als hoe ik er tegenaan kijk en hoe het bij mij is gegaan. Ik schrijf het niet toe aan een eigenschap van mezelf en ook niet aan geluk. Het was/is voor mij gewoon een route, die nog best leuk is ook.

Ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is om structureel anders te gaan eten en minder te gaan wegen. De eerste keer dat ik flink afviel is het er allemaal weer bij gekomen. In die tijd hield ik wel van lekker eten en snoepen, maar nog niet van koken en bakken en het was ook minder leuk allemaal, ik kon gewoon alleen maar minder eten en snoepen. De tweede keer ontstond die kook- en bakhobby en dat hielp wel. Goed gelukt eten geeft gewoon voldoening en beloning die enorm aanmoedigen. Het broodje (http://www.kokenmetkarin.nl/gebak/kringler.html) is trouwens ongelofelijk lekker geworden.

Positief zelfbeeld?!

Ha, goed he, dat wij dan allemaal zo'n vertekend positief beeld van ons eigen uiterlijk hebben (aangenomen dat foto's de waarheid weergeven)! Je leest toch meestal dat vrouwen een vertekend negatief beeld daarvan hebben. Wij zijn natuurlijk heel sterke persoonlijkheden, dat zal het zijn.

Vic

Waar zeg ik dat?

Ik vind gewoon dat iemand met een bmi tussen 20-25 gewoon 'normaal' is. Ik noem dat absoluut niet slank, het is een gezond gewicht. Zeker 23 en hoger is NIET slank maar het is gewoon nog gezond. Geen overgewicht.

Bij 23 heb ik ook vetrolletjes boven mijn broekrand, hoe kun je dat slank noemen?

Wellicht is 21 en lager 'slank' maar als je het over bmi hebt moet je het hebben over gezond en niet gezond (te mager of te dik), niet over slank!

Mea

Inderdaad, de allerliefste en allerleukste broer die je maar kan hebben

Zelfbeeld en commentaar

Wat mij vroeger wel stoorde was het commentaar van anderen op wat ik niet at. Ik zat altijd op een vrij stabiel gemiddeld gewicht, niet mager, niet dik. Gewoon gewoon. Maar aangezien ik klein ben en (daarom )ook minder energiebehoefte had, heb ik toch best vaak commentaar gehad dat ik gebak , sausijzenbroodjes afsloeg en geen halve rookworst bij mijn boerenkool eet. Dan was het altijd "doe je aan de lijn?". Nou nee, maar ik eet gewoon gezond en let een beetje op. Altijd. Bloedirritant vond ik dat. En het commentaar kwam vrijwel altijd van mensen die dikker waren.

Nu ik al een paar jaar wat dikker ben geworden (snaaien door onvrede en minder sporten), en het er niet meer zo gemakkelijk afgaat, heb ik er uiteindelijk na een paar jaar worstelen, ook wel (redelijk) vrede met mijn gewicht. Terwijl het me 5 jaar geleden echt vreselijk leek om dikker te zijn. Uiteindelijk is het niet zo vreselijk en valt het best mee. Er is niets schokkends gebeurd. Ik ben alleen wat dikker. Gevalletje cognitieve dissonantie misschien?

Moet zeggen dat ik wel probeer meer te sporten omdat ik wel graag weer wat meer spieren terugwil , en gezond blijf eten, omdat ik zeker wel gezond wil blijven, dus niet die BMI-grens over of die middelomtrek. Maar slank of dun, zal ik nooit meer zijn, en dat is ook mijn streven niet meer. En desondanks vind ik mezelf nog steeds best aantrekkelijk.

Zelfbeeld verandert dus en dat is maar goed ook, je kan niet je hele leven ongelukkig blijven als je te dik bent. Dat is geen doen.

Genante lijven

Ik vind het overigens wel een goed programma. Er komen toch regelmatig aandoeningen voorbij waar weinig aandacht voor is, mara die wel geregeld voorkomen. Ik denk dat er hele volksstammen van mensen zijn die met diezelfde aandoeningen worstelen en juist door zo'n programma wel naar hun huisarts stappen, omdat ze zien dat ze niet uniek zijn en dat hun probleem een naam heeft. Ik kijk er ook vaak naar en niet uit sensatiezucht, maar om mezelf wijzer te maken. Het engelse programma vind ik beter dan de nederlandse versie. Sensatiezucht vind ik meer die programma's van Pepijn Bierenbroodsprot over mensen met boomstamvoeten, knobbels en weet ik wat. Echt die uitzonderingen. Dat vind ik vergelijkbaar met vroegere kermisattracties als the elephant man etc. .

Ja sinas

Ze krijgen dan namelijk de (vaak cosmetische) ingreep vergoed. Dat lijkt mij het meest voor de hand liggen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Jo-jo-en

Wat mij altijd fascineerd bij mensen die "aan de lijn" doen of dieeten dat ze zichzelf belonen als ze streng zijn geweest door wat lekkers te pakken. Op die manier kom je dus nooit los van je eetverslaving.
Het is als de alcoholist die omdat hij een week nuchter was zichzelf trakteert op een borrel; dat gaat dus nooit goed!

Eetverslaafd

dat is altijd de dooddoener: eten is een levensbehoefte. Maar je kunt met je verstand leren dat eten een afgebakende plaats te geven. Nu is het vaak verslaving/troost/beloning. Dat heeft niets te maken met levensbehoefte. Je kunt jezelf inderdaad ook belonen met een jurk, maar heus, dan wordt er toch vaak gegrepen naar iets "lekkers"; weliswaar "beheerst" ( op dat moment nog wel). Maar op die manier blijft "iets lekkers" dus eeuwig geassocieerd met beloning/troost.
Er is al zo vaak gezegd: wil je op een gezond gewicht blijven, dan is dat een levenshouding die je voor altijd, voor de rest van je leven, moet vasthouden.

Yes pluk!

"Maar je kunt met je verstand leren dat eten een afgebakende plaats te geven"

Als jij weet hoe mensen dat kunnen leren: count me in your business plan! Je hebt goud geld in handen! Weight Watchers eat your heart out (huhuh); de Plukmethode komt eraan! Ik wil m ook van je overnemen: de Elymethode klinkt ook goed

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ely

Bedoel je te zeggen dat je heel goed weet dat je teveel eet, maar dat je het niet kunt laten? Dan moet je niet op dieet, maar naar een gedragspsycholoog

Pluk

Zelf geen last van (di)eetproblemen, gelukkig. Maar ik zie genoeg mensen om me heen die niet de signalen van hun lichaam herkennen en structureel meer innemen dan hun lichaam nodig heeft. Zoals jij het beschreef klonk het alsof je een eenvoudige manier wist om mensen te leren daar mee om te gaan en ik zag een gat in de markt daarmee, vandaar

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ely

"Signalen van hun lichaam niet herkennen"? Wat dacht je van een weegschaal ,,
Nogmaals: als je eenmaal doorgeschoten bent zal het moeite kosten om.het eetpatroon LEVENSLANG aan te passen. Eten moet weer functioneel worden (= brandstof + genieten, maar binnen grenzen). Als je je niet aan die grenzen kunt/wilt houden, dan moet je of hulp zoeken, of berusten dat je obees blijft/wordt

We praten geloof ik langs elkaar heen

Met signalen bedoel ik hongersignalen, het verschil weten tussen voedsel nodig hebben voor lichamelijke redenen of emotionele redenen. Van wat ik om me heen heb gezien gaat het daar vaak mis. En waar ik op reageerde is dat jij het leek voorkomen dat je daar een redelijk eenvoudig trucje voor wist wat je mensen zo zou kunnen leren. Daar zie ik zakelijke kansen in . Want ondanks alle verschillende benaderingen die er zijn om een gezond gewicht te bereiken en te behouden is het blijkbaar voor veel mensen nog steeds iets wat een forse uitdaging is voor sommige zelfs onmogelijk. Ook met behulp van een psycholoog zie je dat sommige het niet volhouden. Er is nog geen sleutel gevonden hiervoor, dus als jij m hebt, grijp je kans

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ely, het probleem is duidelijk (denk ik )

Dat zou mooi zijn, "de" oplossing. En dan ook nog eens in een commercieel jasje, en je loopt binnen.
Het zal wel vloeken in de kerk zijn, maar voor mij geld:
- ieder pondje komt door het mondje; en een persoon die nu 30kilo te zwaar is, was ooit 5-10-15-20-25kg te zwaar.
- niemand wordt van de lucht dik
- niemand wordt dik geboren (maar er zijn er wel heel veel die al vanaf kind "foute" eetgewoontes hebben meegekregen)

- de maatschappij staat bol van (eet)verleiders.
-

Eens met pluk

Ja zo zie ik het ook, ik heb een man die al 20 jaar pogingen doet om af te vallen, maar hij eet gewoon altijd meer dan ik eet. En de weegschaal is toch het meest duidelijke signaal: val je niet af (bij een dieet) of kom je aan (zodra je je streefgewicht hebt bereikt), dan moet je actie ondernemen. Niet wachten tot je 20 kilo aangekomen bent.
Het is gewoon heel duidelijk in ons gezin dat man altijd met eten bezig is. Gaan we op vakantie is hij de eerste die weet waar de eettentjes en snackbar zijn, daar lijkt hij wel een 6e zintuig voor te hebben. En hij is altijd in voor een snackje. Vroeger kregen we er wel eens ruzie om, als ik weer eens een heel betoog met nieuwe dieetplannen had moeten aanhoren en man doodleuk in de eerste de beste zijstraat een ijsje gaat halen (met 3 bollen, niet eens eentje) 'moet kunnen', zegt hij dan. Volgens mij is het gewoon een kwestie van jezelf veel eten aanwennen, je kan dan steeds en steeds meer op. En ik vind het bij mijn man soms echt een gebrek aan doorzettingsvermogen, iedere keer maar weer zwichten voor lekkers dat voorbij komt. Ik let namelijk ook op mijn gewicht (ben 1.70 en weeg 65 kilo) maar ik zorg dat ik dit zo blijf, ik vind het zoals ik nu ben een prima gewicht niet te dun, niet te dik, houden zo. Maar omdat ik ook 40+ ben merk ik wel dat je makkelijker wat aankomt. Dus als de weegschaal 66,5 aanwijst dan ga ik op de rem staan, even een aantal dagen normaler eten, (veel groente geen snacks, geen wijntjes) en het is weer oké. Ik snap niet dat mijn man dat niet kan. Lastige is natuurlijk dat hij een inhaalslag moet plegen, want voorlopig is hij nog lang niet op zijn streefgewicht. Hij zal dus strenger moeten opletten dan ik doe. (en dat doet hij niet)

En toch

Ik ken een kind (puber inmiddels) die uit een slank gezin komt met prima eetgewoontes en beweeg/sportgewoontes. Allen slank én rank: vader, moeder, broer. Maar dit kind is dik én groot/fors, verre van rank. Altijd al geweest van baby af aan. Enorme eetbehoefte. Tja, dat krijg je met een fors lichaam. Thuis wordt er normaal met eten omgegaan, d.w.z. normaal gezond eten en in het weekend iets lekkers. Maar het maakt allemaal niet uit. Kind heeft zo'n eetbehoefte dat ze overal iets probeert binnen te halen (bij anderen, stiekem iets kopen enz. enz.). Ouders proberen er normaal mee om te gaan, dus als er 1x per week pizza/patat of wat dan ook wordt gegeten, dan ook voor haar natuurlijk.
Hoe dan ook: voor mij een situatie dat het niet altijd zo simpel is, sommigen worden zo geboren.
Bibi

Ja maar

Ik geloof meteen dat sommigen zo worden geboren. Alleen betreft het probleem van overgewicht inmiddels zo'n 40 procent van de bevolking. Het aandeel ernstig overgewicht is zelfs van vijf procent begin jaren tachtig toegenomen tot 12 procent nu. Dat is echt niet allemaal aangeboren.

Ik denk ook dat Pluk gelijk heeft.

Oordelen

Het helpt alleen niet al teveel door mensen in de hoek te zetten dat ze slap zijn en wat meer wilskracht moeten tonen. Dat zou toch nou ook weleens duidelijk moeten zijn. Het pondje door het mondje bestaat al meerdere generaties en toch worden we met zijn allen steeds dikker.
Het is een taai probleem maar het zou al schelen als we daarbij minder andere mensen zouden veroordelen. Dan zijn ze nog dik maar dan is het wat leuker voor ons allemaal.

Hulp

Ook de hulp is maar beperkt effectief. Gisteren op de tv pubers die na meerdere hulptrajecten, dieten en opnames, een maagbandje zouden krijgen of al gekregen hadden.
Dat helpt ook maar beperkt overigens.

Oordelen

heel terecht AnneJ, dat je benadrukt dat (ver)oordelen niets helpt. Het is een soort verslaving/mindset. Je mag blij zijn als je hem zelf niet hebt.

Ons lichaam/geest is vaak niet opgewassen tegen de overvloed van deze tijd.

En dat bedoelde ik dus

Dat alle wijsheden en kennis ten spijt veel mensen het toch niet voor elkaar krijgen zichzelf te beheersen. De wetenschap dat "elk pondje door het mondje gaat" is voor velen niet genoeg om minder te eten en hun vege lijf te redden. Maar wat dan wel? Ik dacht dus dat Pluk daar antwoord op had, maar helaas

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.