Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

Kiki

Kiki

06-09-2009 om 19:49

Hoe loyaal zijn jullie naar buiten toe?

Naar aanleiding van een ander draadje hier op OOl vroeg ik mij dat af.

Een partner die het toelaat dat zijn moeder, zijn vrouw koeieneert en kleineert.
Ik kan me daar dus helemaal niets bij voorstellen, omdat ik vind dat je naar buiten toe één front moet vormen. Ik zou van zo'n situatie echt doodongelukkig worden. Ik vind dat in een onenigheid wat je partner heeft, je zijn/haar kant moet kiezen en het zeker niet moet toelaten dat de andere aangevallen of vernederd wordt.

Maar hoe doen jullie dat? Want ik kan dat vrij makkelijk vinden, mijn man schiet prima op met mijn ouders en ik met mijn schoonouders.

Ik ga er vrij ver in. Naar vriendinnen toe klaag ik niet over mijn man, dit vind ik niet gepast. Hij klaagt ook niet over mij. Als we ruzie hebben gehad houd ik dat voor mezelf.
Als we samen ergens zijn wijs ik niet mijn man terecht (zoals sommige van mijn vriendinnen) Maar ik ga ook niet met hem in discussie en hij niet met mij.
Dat bewaren we voor thuis als we alleen zijn, wat dan gelijk als voordeel heeft dat dat je het dan weer vergeten bent of over de grootste irritatie heen bent.

Maar vrienden en kennissen van mij, die klagen wat af over hun partners, vallen hun partners af in het bijzijn van anderen of maken hatelijke opmerkingen zodat het hele gezelschap gegeneerd is.
Ik heb zelfs vriendinnen die ongegeneerd ruzie kunnen maken waar anderen bij zijn.
Nou was ik vanmiddag op een kinderverjaardag en toen gooide pietje wat om, waarop mammapietje in het openbaar uitviel tegen pappapietje dat hij op zijn zoon aan het letten was.

Hoe doen jullie dat. Zijn jullie een front voor de buitenwereld?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Kaaskopje

Kaaskopje

06-09-2009 om 20:36

Wel en niet

De buitenwereld mag soms best weten dat man en ik het niet eens zijn. Ik vind het normaal dat je het niet altijd eens bent. Als ik een probleem met man heb praat ik daar ook wel over met mijn zus. Ik moet zeggen dat dat al heel lang niet aan de orde is geweest. Het kan helpen om je verhaal te doen bij een ander, al is het maar om stoom af te blazen. Maar stel dat een ánder kritiek op mijn man heeft neem ik het voor hem op.

Laatst zei een vrouw in een winkel iets wat ik opvatte als kritiek op mijn man en ik gaf haar gelijk van katoen, waarop zij reageerde met 'kalm aan ik maakte een grapje' (of iets dergelijks). Ik weer 'sorry'. Trék ik mijn mond is open bedoelt ze het grappig... .

Kaaskopje

Kaaskopje

06-09-2009 om 21:17

Reactie 2

Ik zou het nooit toelaten dat mijn ouders mijn man koeioneren, net zoals ik (meer) niet toelaat dat ze mij koeioneren.
Dat ik geen contact meer met mijn ouders heb is ooit begonnen door een loyaliteitsconflict. Mijn ouders hadden ruzie met mijn zwager. Die ruzie was nog steeds gaande in de periode dat man en ik zouden trouwen. Mijn vader vond dat wij de zwager niet mochten uitnodigen voor ons huwelijk, omdat hij niet onder een dak met de zwager wilde vertoeven. Mijn vader vond dat hij van mij kon vragen om uit loyaliteit naar hem en mijn moeder toe mijn zwager thuis te laten en daarmee uiteraard mijn zus ook. Ik vond dat hij mij dwong te kiezen tussen aan de ene kant mijn ouders en aan de andere kant mijn zus en zwager. Daar weigerde ik aan mee te doen. Dit heeft tot gevolg gehad dat wij ook hooglopende ruzie met mijn ouders hebben gekregen. Vooral tussen mijn man en mijn vader ging het helemaal mis omdat mijn man het voor mij opnam. Ik ben op mijn beurt weer pal achter mijn man gaan staan. Man en ik hebben voor elkaar gekozen, dus mijn loyaliteit ging eerst naar man en niet naar mijn ouders. Dat begrepen mijn ouders niet. Die vinden eigenlijk dat ouders hoe dan ook voorgaan omdat zij je opgevoed hebben. Zo werkt dat niet. Mijn ouders zijn hierdoor ook niet op ons huwelijk gekomen en de nasleep heeft ervoor gezorgd dat we geen contact meer hebben.
Ik hoop dat het nog duidelijk is waar het allemaal door gekomen is

Loyaal klinkt als toneelstuk

Ik heb helemaal geen zin om voor de buitenwereld de hele tijd maar te doen alsof het hier altijd zonneschijn is. Zeker niet als we praten over vriendinnen of zussenof mensen die we vertrouwen....Dan vertel ik gewoon open en vrij zoals het is. Niks geen toneelstuk (zo zie ik het) en iedereen heeft wel eens ruzie met z'n man (of onenigheid). Soms kan dat ook erg helpen, kan mijn vriendin me wél laten inzien dat man misschien ook (een beetje...) gelijk heeft of mijn broer dat mannen daar toch een beetje ánders tegen aan kijken.
Overigens vindt ik dat weer niet 'gewoon' als het mensen betreft die verder van mij afstaan of ons amper kennen, dan houden we wel even de schone schijn op, hoewel ons dat lastig afgaat. (ik voel me dan net een actrice in een slecht stuk.)
Maar als mijn man 'aangevallen' zou worden door een ander dan zou ik meteen zijn kant kiezen. Dát versta ik onder loyaliteit.
Altijd maar doen alsof het áltijd koek en ei is tussen jullie óók tegen mensen die jouw 100% vertrouwen en andersom vindt ik gewoon oneerlijk.
Dat noem ik geen loyaliteit.
Dat is gewoon een toneelstukje om niet de vuile was buiten te hangen, terwijl we die vuile was allemaal hebben.
groeten albana

Morgana Fata

Morgana Fata

07-09-2009 om 09:37

Enorm loyaal

Ik was enorm loyaal. Alle ruzies hield ik voor me. Alle irritaties ook. Viel hem niet af in het bijzijn van anderen, nam het voor hem op bij mijn vriendinnen.
En zelfs toen het 'mis' ging. Eerst vond ik het raar dat hij zo boos was, maar zonder referentie kader van anderen wordt dat snel normaal. Gaat het steeds verder. En de drempel om dan nog bij vrienden aan te kloppen, is veel te hoog.
Dus in een volgende relatie zou ik het zeker niet weer zo doen. Dan bespreek ik wel alles met mijn vriendinnen. En als hij een stelling heeft waar ik het niet mee eens ben, zal ik dat ook zeggen. Anders nemen mensen zomaar aan, dat jij er wel het zelfde over zal denken. Dat vond ik ook niet fijn.
Afsnauwen in het openbaar, vind ik wel het andere uiterste trouwens. Dat wil je zelf toch ook niet? Niet alleen door je partner, maar ook niet door iemand anders.

Pippin

Pippin

07-09-2009 om 10:39

Kriebels

Ik krijg zwaar de kriebels van deze vraag. Of wij een front zijn voor de buitenwereld? Dat klinkt een beetje alsof je je contant in oorlogsgebied bevindt.
Als wij een conflict hebben met anderen. Zoals vorig jaar met de school van onze kinderen, dán vormen wij een front. Gelukkig komt dat niet vaak voor.
Maar als wij bij familie zijn, bij vrienden, of ergens anders in het wild, dan zijn wij twee individuen. Ieder met een eigen mening, die we zeker niet tot thuis bewaren.
En verder voel ik mij vrij om met familie of vriendinnen over mijn man te spreken. Niet tot in de intieme details, maar wel over meningsverschillen. Want dat is namelijk zeer funcioneel. Het helpt mij afstand te nemen en mijn mening te nuanceren.

Tirza G.

Tirza G.

07-09-2009 om 12:30

Tja

Wij hebben het nooit zo over dingen waarover je heftig van mening kunt verschillen. Ik bedoel: waar gáát het over? Of je vorig jaar naar Oostenrijk of naar Zwitserland op vakantie bent geweest? Of je dit nou in 2005 of 2006 gedaan hebt? Of je van zoete of van droge witte wijn houdt? Wat voor interessante heftige dingen bespreken jullie dan allemaal op verjaardagen?
Of Geert Wilders deugt of niet? Of je burka uit mag of niet? Gut. Dan hebben wij wel suffe verjaardagen

Tirza

Kiki

Kiki

07-09-2009 om 13:33

Waarom de kriebels pippin?

Omdat ik oprecht vind dat je de vuile was niet buiten hoeft te hangen. Nou hebben wij niet zoveel vuile was om buiten te hangen, dus dat scheelt. Ja misschien is dat een toneelstuk.

Maar als ik met vriendinnen ben en zij mopperen op hun partners. Gaat het meestel om non-issues, maar zij vertellen hun meningsverschillen idd in geuren en kleuren. Nou ben ik gezegend met een heerlijke eclectische vriendenkring die hun emoties niet onder stoelen of banken steken.

Piet helpt niet mee in het huishouden, Henk kan af en toe zo lomp doen, Gerard heeft een gat in zijn hand. Kees was toch zo onredelijk gisteravond.

Ik knik dan braaf mee en luister heus wel.
Maar tegelijkertijd bekruipt mij het gevoel dat IK het niet leuk zou vinden als mijn man dat soort dingen tegen zijn collega's zou zeggen. Ik vind dat niet loyaal. Als ik zou weten dat mijn man dat soort zaken bespreekt met zijn vrienden of collega's, ik zie die mensen ook regelmatig. Ik spreek ze regelmatig. Ik wil helemaal niet dat ze weten dat ik vreselijk onredelijk ben uitgevallen tegen mijn man.
Zouden jullie dat ok vinden? Vinden jullie partners het niet vervelend als hun tekortkomingen uitgebreid worden gesproken met vriendinnen.

Ik heb het overigens niet over politieke discussies hoor. Als wij zo'n discussie voeren heb ik niet de mening van mijn man en vicaversa.

Maar ik kom regelmatig bij klanten waar partners elkaar verbaal op de plaats zetten waar ik dan bij ben. Is dat zo gek dat me daarbij vreselijk opgelaten voel en dat eigenlijk niet vind kunnen?

Ken het gevoel

Ik snap het heel goed. Mijn man en ik zijn het ook niet altijd met elkaar eens en vormen naar buiten toe heus niet altijd een front ofzo. Maar wat Kiki beschrijft, dat partners elkaar onder het mom van hoor mij eens grappig zijn, in gezelschap te kakken zetten of kritiek hebben (ja hoor, daar heb je haar weer, is ze blond of is ze blond?), daar krijg ik nou de kriebels van. Ik probeer zulke dingen meestal te negeren of eroverheen te praten.

Als we samen zijn zal mijn partner mij nooit op die manier voor schut zetten en andersom ook niet en dat vind ik erg prettig. Als we van mening verschillen en dat allebei uiten in gezelschap moet dat gewoon kunnen natuurlijk, maar dat vind ik wat anders.

Chris

Ellen Wouters

Ellen Wouters

07-09-2009 om 14:36

Alsof hij erbij is

Ja hoor, ik zeg rustig wel eens tegen vriendinnen waar ik me aan erger, of waar bij ons de kibbelpartijen (zelden echt ruzie) over gaan.

Maar dat doen we ook rustig waar de ander bij is, en dat kun je ook met respect voor de ander doen. Door bijvoorbeeld ook je eigen zwakheden erbij te vertellen. Of te vertellen welke geweldige eigenschap daar dan weer tegenover staat.

Als ik het gevoel heb dat ik het ook zou kunnen vertellen waar hij bij is, zonder dat het kijk-mij-eens-hakken is, dan vertel ik het ook zonder dat hij erbij is.

We houden elkaar hoog, maar dat betekent niet dat je het nooit openlijk oneens kunt zijn. Ik voel me ook niet altijd geroepen om hem bij te vallen als hij in discussie met iemand is.

Pippin

Pippin

07-09-2009 om 20:23

Kiki

In je laatste posting nuanceer je het al veel meer, maar uit je eerste posting kreeg ik de indruk dat jij vindt, dat jouw man en jij, ten opzichte van de buitenwereld, overal hetzelfde over willen vinden. Dat geeft mij kriebels. Ik ben nogal van de vrije meningsvorming. En ik vind het ook erg vijandig naar de buitenwereld toe klinken. Net alsof niemand buiten je huwelijk te vertrouwen is. Het woord front, doet mij aan de eerste wereldoorlog denken.
Eigenlijk gaat het bij ons net als Ellen beschrijft. Ik praat over hem, maar ik zou het ook kunnen zeggen als hij erbij was. De meeste ergernissen zijn al zo oud, dat we dat heus wel van elkaar weten. En dan kun je er smakelijk over lachen. Dat helpt namelijk.

Maylise

Maylise

07-09-2009 om 21:06

Niet altijd een front

Ik praat regelmatig over problemen die ik met mijn man heb met vriendinnen. Niet zozeer om over hem te klagen (ook wel) maar ook om hun mening te horen over het conflict. Zijn zij het met mij eens dat hij zich belachelijk gedraagt of werpen zij juist een onverwacht licht op de zaak en leren mij zo de zaken wat genuanceerder in te zien. Die spiegel en reflectie die geboden worden vind ik erg fijn. Ook een beetje zoals Morgana Fata beschrijft. Juist door je problemen ook aan anderen te vertellen leer je ze in de juiste context te zien. Misschien maak ik wel een probleem van niks of bagatelliseer ik juist iets enorm. Door de jaren heen heb ik toch echt wel regelmatig wat gehad aan de meningen van vrienden.

Als we samen ergens zijn dan kom ik gewoon voor mijn mening uit als ik het niet met man eens ben. Natuurlijk kleineer ik hem niet waar anderen bij zijn. Ik kleineer hem sowieso niet of er nou wel of geen anderen bij zijn. Zo gaan we gewoon niet met elkaar om.

Ruzie maak ik ook niet en publique. Niet omdat het om mijn man gaat maar ik zou ook geen ruzie maken met mijn moeder/vriendinnen/kinderen waar anderen bij zijn. Dat vind ik gewoon niet prettig.

Verder is het nooit echt noodzakelijk om een front te vormen. Hij heeft mij vroeger wel vaak verdedigd tegenover zijn familie en ik hem tegenover mijn moeder. Echter als hij er bij was dan was mijn moeder juist altijd heel beleefd dus dan was het nooit een probleem. Juist als man er niet was dan kreeg ik alle zorgen te horen. Dus echt samen een front vormen is nooit noodzakelijk geweest.

Maylise

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.