Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

margje van dijk

margje van dijk

01-11-2008 om 15:02

Hoe overleef ik... de parijse metro

Ik ben twee weekenden geleden in Parijs geweest met man en kinderen, en van de week moest ik elders in Frankrijk zijn voor mijn werk (en daarvoor moest ik om over te stappen weer met de metro door Parijs).

Voor de liefhebber zal ik eens mijn metro-perikelen uit de doeken doen. Ik had me dankzij Ouders Online grondig voorbereid op Parijs (zo konden we rij-loos in één keer bij het Louvre naar binnen, waar trouwens - zoals overal - de kinderen tot 25 jaar gratis waren, wat een land). Ik had ook op advies metrokaartjes per 10 gekocht, want het gaat heel hard als je met z'n vijven de stad mede via ondergrondse kanalen verkent.

Voor wie het niet weet, de metro werkt zo: je komt er alleen in als je door een hermetisch gesloten poortje loopt, wat slechts open gaat als je er aan de voorkant een ticket in steekt, waarna je dat ticket er trouwens net zo hard weer uit terug moet pakken, want je schijnt het bij het verlaten van de metro te moeten hergebruiken (hoewel wij er altijd gewoon uit konden komen).

Onze jongens vonden dit systeem natuurlijk geweldig, en vooral middelste was erg bedreven in het vinden van verloren of gebruikte kaartjes, die het heel vaak nog deden ook. Daar stond tegenover dat ik zelf meer van het onhandige slag ben, en soms niet door het poortje kwam terwijl ik er wel een kaartje in had gestoken, of was dat dan misschien toch het kaartje wat ik nog in mijn jaszak had zitten en waarvan ik niet meer zeker wist of ik het nou al gebruikt had of niet? Nou ja, goed, het verloop van het aantal kaartjes was dus nogal grillig, en ik wist ook nooit precies hoeveel werkende kaartjes ik er nog in mijn tas had. Af en toe kocht ik er voor de zekerheid weer wat bij. (Mijn doel was: twéé kaartjes overhouden voor mijn reis van de week daarop, zodat ik bij het overstappen meteen door zou kunnen zonder ook nog eerst weer kaartjes te moeten kopen).

Aan alles komt een eind, dus op een dag moesten wij om half 4 de Thalys vanaf Gare du Nord halen. Ons hotel lag aan een metrolijn die daar direkt naar toe ging, dus dat kwam mooi uit. Toch moesten we ons weer haasten, want op de een of andere manier duren laatste dingen altijd langer dan je denkt.

Goed, we renden ons metrostation binnen met al onze koffers, nu nog de poortjes door en dan zouden we de trein nog met gemak halen. Ik deed een greep in mijn tas naar de kaartjes en deelde ze welwillend uit. Eén, twee, drie, vier, om de beurt gingen mijn mannen het poortje door. Nog één kaartje. Eén. Voor mij. Ik zocht in mijn tas, mijn geduld bewarend, want dat heb je nu eenmaal altijd met tassen, tussen alle kassabonnen die daar in zitten vind je nooit meer iets terug. En ik had er toch ook nog twee willen overhouden, ik zou er toch nog zeker wel genoeg hebben?

Niet dus. Mijn mannen waren al niet meer te zien, en ik stond daar nog aan de verkeerde kant van het poortje. Een hermetisch gesloten poortje. Zonder kaartje. Voor een lenig mens zou het poortje best te nemen zijn, maar ik had een rolkoffer, een weekendtas, een rugzak en een Louvre-tasje met een Mona-Lisa-puzzel bij me, en bovendien stond er een norse veiligheidsbeambte toe te kijken of alles wel ordentelijk verliep. Ik keek om me heen of ik ergens snel een metrokaartje zou kunnen scoren, maar ik zag slechts één loket, waar een briefje op hing dat iemand over enkele minuten terug zou zijn. Shit. Quelques minutes, die had ik nou precies niet. Op het toppunt van mijn wanhoop hoorde ik mijn man ergens uit diepe krochten mijn naam schreeuwen, blijkbaar kwam onze metro eraan. (Liefde is: je vrouw met alle bagage aan de andere kant van het poortje laten staan, schoot er door me heen). Maar ah, daar kwam de loketbeambte al terug. Het zou nog goed komen. "Mag ik alstublieft één kaartje", vroeg ik beleefd in mijn beste Frans. Hij schudde langzaam zijn hoofd. Ici pas des tickets madame, kaartjes kunt u uitsluitend hier om de hoek uit de automaat halen.

Ik hief mijn handen ten hemel (heel Frans, volgens mij), en begaf me naar de aangewezen plaats. Twee automaten. Eéntje was buiten gebruik. Ik begon met mijn vingers op het andere scherm te drukken, maar er gebeurde niets. Niets. Het was toch een touchscreen-automaat, waarom gebeurde er niets? Het vloeken stond me nader dan het lachen. Goddank kwam daar een beminnelijke Fransman aan, een soort Obama in een donkerblauwe regenjas. "Comment ça va, avec cette machine?", vroeg ik wanhopig, en hij wees geduldig naar een plastic rand onderaan het scherm: dáár, mevrouw. Ik sloeg met mijn hand op de rand, maar nog steeds gebeurde er niks. "Roulez, madame, roulez". O. Je moest subtiel aan dat randje rollen, dan gebeurde er wat. Er verschenen tien mogelijke opties. Wat wilde ik? Ik keek Obama hulpeloos aan, ik had nu toch geen tijd om dat allemaal te lezen? Gare du Nord, probeerde ik, en Obama koos voor mij de bovenste in de lijst. Dat kost 1 euro 60, stond er op het scherm, dus ik begon de munten in het gleufje te duwen. En te duwen. Het gleufje zat dicht. Het zat dicht! Waar moest dat geld nou in! Help! Obama tikte tegen mijn arm. "Wilt u een bonnetje? U moet nog op OK drukken". Natuurlijk. Ik moest nog op OK drukken. Uiteraard. Ik drukte op OK, en het gleufje schoof open, o, zoete verleiding, en trillend duwde ik mijn munten erin. Een tijdloos moment van stilte volgde, en toen hoorde ik het verlossende geratel: mijn kaartje werd geprint.

Triomferend snelde ik met mijn kaartje terug naar het poortje, waar het nog niet meeviel om met bagage en al door het draaideurtje te komen, maar het lukte. Mijn man kwam net (of moet ik zeggen: eindelijk?) aangelopen om te kijken waar ik nu toch bleef. We renden naar het perron, konden in de net aankomende metro springen, en haalden onze trein naar Nederland met een marge van drie minuten.

- The Sequel -
Een week later kwam ik weer aan op Gare du Nord, nu in mijn eentje, met maar één koffer en nog een glimmende laptoptas. Een eitje. Ik bestelde eerst een kop koffie, want als je net in Parijs bent moet je er wel even van genieten. Ik betaalde met gepast geld en laafde me aan mijn koffie. Daarna begaf ik me zelfverzekerd naar de ticket-automaat, rolde aan de rolknop alsof ik nooit anders gedaan had, en koos zonder aarzelen voor de bovenste optie. Hoeveel kaartjes wilde ik? Twee, meteen ook eentje voor de terugweg. Nog even op OK drukken. En dat is dan 3 euro 20. Ik gooide het geld erin.... 3 euro 10 en meer kon ik er niet van maken. Geen munt meer te bekennen. Shit! Ik voel al mijn zakken na, maar nee, niets meer. Waarom had ik in godsnaam die koffie gekocht? Hoezo vooruitziende blik? Erg! Goed. Er zat niets anders op dan terug het systeem in te gaan en het aantal kaartjes te veranderen in één. Het kaartje rolde eruit en ik nam me plechtig voor in elk geval te zorgen dat ik op de terugweg 1 euro 60 paraat zou hebben, wat er ook zou gebeuren.

- The Sequel II -
Terug uit het westen van Frankrijk kwam ik met 3 uur vertraging aan in Parijs. Het had namelijk gesneeuwd in Frankrijk. Als gevolg daarvan lag het hele systeem plat. (Sneeuw is in Frankrijk een ander woord voor 'bladeren' denk ik). Op station Montparnasse stond het zwart van de mensen. Veel mensen kafferden heel hard schreeuwend stationsmensen uit, die dat lijdzaam ondergingen. Ik werkte me door de menigte heen en begaf me naar de metro.

Daar was de metro al. Nu nog een kaartje, en dan kon ik hier weg. Ik zag drie kaartjesautomaten. Voor elk van de drie automaten stonden ongeveer dertig mensen te wachten. Ik deed het enige wat mogelijk was: ik voegde me als nummer 31 in de rij. Een half uur later stond ik er nog. Toen ik eindelijk aan de beurt was bleek dat ik inderdaad nog precies 1 euro 60 aan munten bezat, maar de 50-munt wilde niet meewerken en rolde telkens weer terug. Pas na grondig oppoetsen accepteerde de automaat mijn geld en kon ik mijn kaartje uit het bakje grissen, zodat ik de morrende menigte achter mij eindelijk vrij baan kon geven. Met het gevoel alsof ik zojuist de wereld veroverd had (was die metro er al ten tijde van Napoleon?) beende ik met grote passen de vrijheid tegemoet.

(Over de reis zelf kan ik nog een heel veel sappigs vertellen, maar dat is een ander verhaal).

Margje

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Brianna F

Brianna F

01-11-2008 om 15:17

Glimlach

Ik heb met heel veel plezier je verhaal gelezen, zit met een vette glimlach op mijn gezicht.
Maar wat ik me afvraag: waarom heb je toen met man een kinderen geen dagkaartje gekocht als je zoveel in en uit de metro moest?

margje van dijk

margje van dijk

01-11-2008 om 15:23

Dagkaartje

Brianna, we waren 4 dagen in Parijs en we hebben ongeveer elke dag 1 of 2 keer de metro genomen. Dus dan is een dagkaart niet voordeliger. Ook is een dagkaart persoonsgebonden (of in elk geval kun je niet met z'n vijven op één dagkaart) en dan was het al helemaal niet rendabeler.

Ik denk dat ik in totaal 20 kaartjes heb gekocht of zoiets, over 4 dagen. (Misschien toch 30? Ik kan zulke dingen niet onthouden

Eigenlijk moet je helemaal niet veel met de metro gaan, want lopen is veel leuker. We hebben urenlang door de Marais gelopen en bij Montmartre en zo. Alleen als je echt eens van de Eiffeltoren naar de Notre Dame wilde, ja, dan nam je de metro. Zo deden wij het tenminste...

Margje

O, ja...

Geweldig verhaal, Margje...
Ook een metro-anecdotetje: als 'jeune fille au pair' woonde ik op mijn 18e in een dure Parijse buitenwijk en nam elke dag de metro naar het centrum voor taallessen. Ik had altijd een maandkaart, maar die ene ochtend had ik weinig tijd en vooraf had ik er niet aan gedacht een nieuwe maandkaart te kopen (in mijn herinnering kon je die ook niet overal kopen). Dus ik dacht: ach, die ene keer, wat kan me gebeuren, en ik ging zonder kaartje door de controle (dat ging toen nog gemakkelijker). Net om de bocht, nog voordat ik bij het perron was, stond de controleur..!
Ik kreeg een bon waarop in officiele bewoordingen stond vermeld 'dat ik nog op de hoogte zou worden gesteld van de consequenties van deze overtreding'.
Nooit meer iets van gehoord.

Vonda

En dat is nou precies....

...waarom tinus wil dat pubers zelfstandig leren reizen met openbaar vervoer

Nasha the first

Nasha the first

01-11-2008 om 16:27

*proest*

Weer een topper Margje!!!!

Bastet

Bastet

01-11-2008 om 18:17

Margje

Nu een nieuwe uitdaging voor je: de weg vinden binnen het metrostelsel van Londen.Wat deden zoon en ik 'savonds in het hotel?Oude CSI afleveringen bekijken?Een boek lezen?Spelletjes doen?Geen van dit alles.Wij puzzelden.Met behulp van een metrokaart probeerden wij uit te zoeken hoe we van punt A naar B kwamen.Echt,een sudoku was er niks bij.En natuurlijk,als we het dan eindelijk hadden uitgestippeld,kwamen we er de volgende ochtend op het station achter dat het hele stelsel was omgegooid,want...werkzaamheden!
Groetjes,Bastet

Tinus_p

Tinus_p

02-11-2008 om 12:35

Rofl

Silone:
"waarom tinus wil dat pubers zelfstandig leren reizen met openbaar vervoer "

Maar Margje waar moest je zijn in West-frankrijk? Tegenwoordig kun je met TGVs soms om Parijs heen naar Brussel, op die manier ben ik een tijdje geleden in Z-Frankrijk geweest.

margje van dijk

margje van dijk

02-11-2008 om 19:14

Tinus en de metro in parijs

Ik was in Rennes, dat ligt zo'n beetje in Bretagne. Er gaat een TGV van Rennes naar Parijs (Montparnasse), die doet er normaal gesproken 2 uur over. Maar omdat er sneeuw gevallen was werd de trein omgeleid via Nantes. Toen hadden we dus 2,5 uur vertraging.

Op zichzelf draai ik er mijn hand niet voor om hoor, de metro in Parijs. Ik vind het een geweldig systeem. Ik had alleen dat gekloot met kaartjes niet voorzien Ik heb dat halve uur in de rij voor mijn laatste kaartje heel veel Zen gedaan, oftewel oefeningen in beheersing en geduld.

En de metro in Londen vind ik ook leuk. Dat is het punt niet

Overigens ging een collega van mij ook met de trein, we hadden apart van elkaar geboekt. We stapten ongeveer gelijk op en ook gelijk uit, maar haar trein was via Den Bosch en Tilburg naar Charles de Gaulle (= luchthaven Parijs) gegaan en vanaf daar direct naar Rennes. Een net-wat-andere route die evenlang duurde.

Er zijn dus inderdaad meerdere wegen naar Rome, pardon, Parijs.

Margje

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.