Hulp vragen, hoe ga je ermee om?
Ondanks dat ik ontzettend veel hulp en steun heb gekregen van het OO-Legioen, heb ik nog steeds heel veel moeite met hulp vragen. En gisteren ontdekte ik waarom dat zo is.
De huishoudelijke hulp had veel commentaar op de was die wij gecreëerd hadden, het was echt veel te veel naar haar idee. Daarnaast was de keuken een te grote puinhoop, het aanrecht stond veel te vol.
En precies dat is tekenend voor hulp vragen: je krijgt commentaar op wat je doet en wilt. En precies dat wil ik niet. Ik wil zelf, zelf bepalen en dus hulp die oordeelvrij is. En dat kan blijkbaar maar moeilijk samen.
Dat roept een aantal vragen op. Hoe doen jullie dat, hulp vragen en omgaan met het commentaar dat je er gratis bij cadeau krijgt? En hoe geef je hulp, met of zonder kritische vragen en commentaar? Die hulp zie ik dus breder dan huishoudelijk alleen, bijv. ook psychisch, financieel, opvoedkundig, administratie.
Kaatje, het is gewoon moeilijk
Het is moeilijk om hulp te krijgen én het is moeilijk om hulp te geven. Beide partijen moeten toch voorzichtig met elkaar zijn. De hulpgever doet het namelijk nooit precies goed en dat is iets wat beide partijen moeten aanvaarden.
Bij sommige mensen die ik (op hun verzoek en soms vanuit mezelf) help, denk ik ook wel eens: "als het zo moet, doe het dan lekker zelf!" Maar ja, als ze dat konden, dan was ik daar natuurlijk niet. Wat me ook vaak overkomt is dat iemand iets zegt, wat ik dan als een hulpvraag ervaar, zoals "jee, die plantjes moeten nodig verpot worden. Jammer dat ik dat nu niet kan.", en dat het dan echt niet de bedoeling blijkt dat ik dat dan doe.
Tot nu toe blijkt het hele hulpgeef en krijg gedoe het best te verlopen volgens hele strakke afspraken, liefst met het uitspreken van wederzijdse verwachtingen. Maar zelfs dan...
Hou je taai!
Laminaat
Vorige week
belde ik mijn nicht, opkrabbelend na een levensbedreigend aneursma. Het ergste, het allerergste wat zij van haar afhankelijke periode (die gelukkig langzaam overgaat) vond, was het feit dat ze dankbaarrrrrrrr moest zijn. Ze heeft eens even flink haar gal zitten spuwen over mensen die haar Wilden Helpen en dingen deden of zeiden die zij niet wilde doen of horen. En je moet nog dankbaar zijn ook - kreunde ze er achter aan. We hebben er om gegíerd van het lachen, maar o o o, wat begreep ik haar goed.
Tirza
Hulp geven de andere zijde van het verhaal
Grappig, ik was een hulpgever en op sommige momenten vond ik het wel wenselijk dat ik wat zei omdat het de gemiddelde waarden en normen overschreed als voorbeeld een gesprek met een moeder die op haar kind onevenredig boos reageerde. Samen met een andere 'hulpverleenster' schrokken wij ons rot. En dan is het echt lastig wat je dan moet zeggen. Dus benoem ik dat er van schrok zonder er verder over te oordelen (hoewel ik dat natuurlijk wel doe, maar niet direct opdat moment tegen die moeder).
Dus wat Ingrid aangeeft dat herken ik, wat is de manier waarop het gezegd wordt?
Als de hulp van Kaatje net lekker de hele keuken en rond de wasmaschine wil schoonmaken is het onhandig dat er nog veel staat en maakt ze daar sec een opmerking over. Maar goed ik ken de hulp verder niet.
Concluderend een neutrale opmerking maken is als hulpverlener moeilijk omdat je niet altijd kunt inschatten hoe de ontvanger zal reageren en het zal interpreteren.
Superieur hoor
Er blijven toch mensen denken dat mijn huishoudelijke hulp alle reden had om opmerkingen te maken. Dat is echt niet het geval. Dat ga ik niet verder verdedigen.
Tegelijkertijd laten die en andere mensen zien dat hulpverleners (zowel professioneel als gewoon goede buur) zogenaamd recht hebben op het geven van kritiek (dat is wat anders dan tips). Het is goed om te weten dat mensen dat echt zo vinden.
Anderen zeiden het al: de verhouding is scheef, de hulpverlener weet per definitie beter en de hulpvrager is per definitie dankbaar.
Maar wat ik niet begrijp is waarom zou je je eigen ideeën, als hulpverlener, superieur vinden aan die van de hulpvrager? Daar begrijp ik helemaal niks van. Het is namelijk lang niet altijd zo dat de hulpvrager door eigen onhandigheid in de knoei komt en daarom hulp nodig heeft.
Als je bij iemand hebt gegeten, help je ook vaak bij de afwas. Het komt niet in mij op om dan te gaan mauwen over de hoeveelheid pannen en of dat niet anders had gekund.
Of, bedenk ik nu, heel lang geleden, ooit, deed ik heel vaak boodschappen voor iemand. Ik haalde braaf het hele lijstje. Nooit bedacht dat ik dat lijstje misschien zou moeten veranderen, aanpassen aan mijn smaak en wensen.
Om toch ff terug te gaan naar mijn situatie, de hulp van het OO-Legioen stelde ons in staat óns leven te leiden. Dat was de kracht van het OOL. En dat vind ik dus nooit meer terug, in welke hulpvraag dan ook. Ik ben gewoon verwend. 
Superieur?
Tijdje terug was er zo'n discussie over geld geven: als je een arm gezin geld wil geven voor luiers en eten, mag je er dan wat van vinden als pa het uitgeeft aan shag en jenever? En is het paternalistisch om dan maar een boodschappenpakket te geven ipv geld?
Ik vind dat een vergelijkbare discussie. Jahaa, misschien is Kaatje wel veel verantwoorder bezig dan de pa met z'n shag en jenever en heeft haar hulp écht geen reden om aanmerkingen te maken, maar iedere hulpgever die opmerkingen heeft (of je het nou kritiek of tips noemt) vindt dat het beter/handiger/makkelijker kan dan hulpvrager het doet.
Dat kun je superieur noemen, maar vooral bij vrijwilligers/mantelzorg moet je ook rekenen dat je mensen niet kunt verplichten hulp te verlenen en daarbij volledig hun eigen waarden opzij te zetten. Zie de gestreken dekbedhoes: ik kan me voorstellen dat een schoonzus dan zegt: "Ik ben wel bereid mijn sportclub af te zeggen om bij jou het huishouden draaiend te houden, maar niet om bij jou de dekbedhoezen te komen strijken".
Ik heb ook wel eens gemauwd toen iemand die ik zou helpen verhuizen uit pure laksheid niets had ingepakt. Niet één doos stond er. Hij vond dat ik dat wel mooi kon doen die dag. Ik heb wel geholpen, maar ook gezegd dat ik het niet erg slim vond. Het kostte mij namelijk daardoor vijf keer zoveel tijd als het me anders zou hebben gekost. Dan maar superieur.
Een professionele hulpverlener (verhuizer) zou in dat geval niet gefoeterd hebben, maar óf fors meerwerk hebben gerekend, óf zijn weggegaan. Het cliché van de betaalde dienstverlener: alles kan mevrouw, maar daar hangt wel een prijskaartje aan.
Verhuizer (ot)
Nee, de professionele verhuizer pakt gewoon alles in, dus ook het nog volle vuilnisbakje uit de badkamer en de stofzuiger. Kijk dan heb ik weer liever dat ze even vragen. Goh mevrouw was u nog van plan het huis te stofzuigen voor u de deur achter u dicht trekt?
Reactie van verhuizer: dan leent u die toch gewoon even van de buren!
Natuurlijk had ik dat apart moeten zetten en de vuilnisbak moeten legen maar wist ik veel dat die mannen zo snel zijn. !!
Nooit
Hulp vragen vind ik een soort van eng. Hoe minder ik kan, hoe meer behoefte ik heb aan controle. In tijden dat ik niets kan bieden mensen trouwens wel snel en makkelijk hulp aan, het geeft mij alleen dan weer een prettig gevoel om het niet nodig te hebben.
Inmiddels weet ik dat ik niet alleen met mezelf en mijn gevoel rekening te houden heb, er wonen hier meer mensen. Dus moet het in overleg. Kan ik de puberella's vragen het halen- en brengen naar school te verzorgen, of is dat onrealistisch en vraag ik dus een ouder uit de buurt?
Maar leuk is anders. Eigenlijk wil ik het zelf regelen en ook gewoon altijd alles zelf kunnen. Daar ben ik al voor in therapie geweest 
Als ik hulp vraag denk ik heel goed na van wie. Want ik wil geen commentaar, vooral niet goedbedoeld (wat geïrriteerd commentaar kan ik wel handelen) en geen adviezen. Een goede vriendin vragen te koken samen met jongste, dat kan ik wel, dat is ook leuk en gezellig. Maar bijvoorbeeld familie vragen om stof te zuigen, dat wil ik niet. Want mijn stofbeleid mag niet becommentarieerd worden, ofzo. Dat is privé 
En nog even on topic
Volgens mij is er soms een smalle lijn tussen goed advies en bemoeizucht.
Als jij iemand vraagt je te helpen je financieen op orde te brengen ( voor het overzicht, niet omdat je te veel uitgeeft) is een tip als bonnetjes bewaren, een tijd alles cash betalen misschien nuttig voor je.
Als die persoon vervolgens kritiek geeft op de winkel waar je je boodschappen doet ( waarom bij de AH, je MOET naar de Jumbo) of waarom heeft je kind zes paarse leggings, tja daar zit je niet op te wachten.
Kaatje heeft op dit moment praktische hulp nodig, daarom is ze nog niet haar verstand verloren.
Een huishoudelijke hulp die beter kan werken als alles opgeruimd is tja daar hebben we het al in heel veel draadjes heel vaak over gehad. Idem voor rondslingerende was. Aan de andere kant hoeft de hulp geen opmerkingen te maken over het feit dat je kinderen elke dag een schone onderbroek en sokken aankrijgen of over wat jij graag op je aanrecht hebt staan.
Lichamelijk of anders
Massi: Ik denk trouwens (geen idee of het klopt) dat mensen zich er eerder tegenaan gaan bemoeien als de problemen waarmee je kampt niet fysiek zijn. Als je geestelijk in de knoop zit of geldzorgen hebt of opvoedingsproblemen, zijn mensen misschien eerder geneigd om hun hulp vergezeld te doen gaan van een soort doctor-Phil-act. ===
Dat denk ik ook. Toen wij aan het begin stonden van onze financiële problemen heeft een vriend ons flink de pan uitgeveegd, nadat we ze op onze blote knietjes hulp hadden gevraagd. De hulp werd niet gegeven. A. omdat ze bang waren dat we dat nooit meer zouden kunnen teruggeven, een hele begrijpelijke reden, maar ook B. omdat ze dachten dat we daar niets van zouden léren.
Als je het niet vraagt wordt hulp zelden gegeven als het niet lichamelijk is. Om een voorbeeldje te noemen: mijn zus verhuisde naar een plaats waar wij niet meer op de fiets heen kunnen. De fiets is gratis, de trein niet, dus toen ik zei dat het dan wel lastig voor ons werd om iedere keer te komen (in onze 'arme' periode) was het gulle antwoord 'dat lossen we wel op'. In de praktijk bleek dat erg tegen te vallen. Het stuk tussen hun huis en de trein moest met de bus of auto. Aan het eind van de avond bleek even brengen lastig te zijn omdat er wat glazen wijn doorheen waren gegaan. "Ach, zwager had jullie even kunnen brengen, maar die zijn al weg..." Met een gebroken been had ze zich naar alle waarschijnlijk wel meer ingeleefd en dat wijntje dan maar laten staan voor die keer. En als we toch graag wilden komen moest ik het elke keer mijn andere zus vragen. Die deed het graag, maar als zij niet ging gingen wij dus ook niet. Ik vond dat helemaal niet leuk. Zeg niet 'dat lossen we wel op' als je dat in de praktijk niet waar wilt maken.
Ik denk dat mensen soms ook geen hulp bieden uit een raar soort respect. In al die jaren dat wij met weinig geld kerst moesten vieren, om een voorbeeld te noemen, heeft niemand gevraagd of we het misschien toch leuk zouden vinden om een kerstboom te hebben, of zoiets banaals. Ik heb het gevoel dat men dacht ons in onze waarde te moeten laten en ze er vanuit moesten gaan dat als wij geen boom hadden dat een bewuste keus was. Terwijl ik bij wijze van spreken echt niet geklaagd zou hebben als iemand met een kerstboompje was gekomen. Dat klinkt heel hebberig, het gaat mij eigenlijk minder om het hebben dan om het gebaar.
Voor de rest heb ik een beetje afgeleerd om hulp te vragen. Mede door wat ik hierboven omschrijf, maar ook doordat ik heb gemerkt dat mensen het toch vaak wel lastig vinden om te helpen. De paar uur die ze in het weekend vrij kunnen besteden zijn voor het gezin en liever niet om bij een ander een klusje te doen.
Ik 'klaag' nu over hoe het naar ons toe ging, maar ik haast me om te zeggen dat ik beslist naar anderen toe ook niet altijd juist reageer.
Ik kan het niet meer volgen
Ik zie geloof ik niet zo goed waar het nu om gaat. Mijn hulp mag best wat zeggen, en het is nog nooit in mij opgekomen om te denken in termen van superieur en inferieur. Nu zegt mijn hulp zelden iets, maar toch weleens. Ik geef een voorbeeld: "Is het niet verstandiger om het raam wat langer open te zetten?" Dan weeg ik dat af, meestal hardop. Ja dat is frisser, nee ik ben zo kouwelijk. Zoiets. Ik denk dan niet na wiens opvatting superieur of inferieur is. Wat is nu het probleem?
Niet zo moeilijk millenia
"Is het niet verstandiger om het raam wat langer open te zetten?"
Dat is een tip. Advies. Een vraag.
"Niet normaal hoeveel was jullie in een weekend maken!"
Dat is commentaar. Kritiek.
Of in het verlengde van wat Kaaskopje zegt:
"Kan ik een beetje geld van je lenen?"
antwoord: "wanneer denk je het terug te kunnen geven?" Dat is een vraag.
antwoord: "maar dan moet je beter met je geld omgaan"
Dat is kritiek, commentaar.
Wie echt hulp nodig heeft (en dus niet zonder kan) krijgt kritiek en commentaar, naast de berg tips. En het enige wat je wilt is de hulp. Maar dat schijnt niet te kunnen, en dat is heel erg zuur.
De reden van hulp
Naar mijn idee is ook de reden van hulp een verschil.
Heb je hulp omdat het prettig is of omdat je het door omstandigheden echt niet zelf kan?
In het laatste geval ben je kwetsbaarder,komen dingen harder aan.Maar ook de hulp kijkt er anders tegen aan.
Heb ik een hulp in het huishouden die ik betaal wat handig is bv naast mijn werk,zal deze echt niet gaan bedenken of ik de hulp wel nodig heb en het niet zelf wel kan doen.Nu heb ik thuiszorg,en zijn er regelmatig hulpen die dat dus inderdaad afvragen.Terwijl ze totaal niet op de hoogte zijn van de situatie en daar ook gewoon niet over gaan.
Afhankelijk zijn maakt je kwetsbaar,en inderdaad wordt je vaak bekritiseerd.
Regie
Het lijkt me een kwestie van regie. Als hulpvrager wil je graag de touwtjes in handen houden - terecht!- zodat alles gaat zoals je zelf wilt.
Dat lijkt me meteen zo enorm lastig aan oud worden. Hoe prachtig de doelstellingen van zorgverleners ook zijn, het komt toch neer op je aanpassen en vaak wachten.
Terug naar die regie - er zijn situaties waarin dat lastig blijkt te zijn omdat de 'regisseur' niet meer zo helder ziet wat er moet gebeuren om het leven praktisch en leefbaar te houden - in dat geval is extra zorgvuldigheid van de hulpgever is dan geboden!
tonny
Regisseuze
Bij mij in de familie is tegenwoordig ook een 'hulpvraag', wegens langdurig ziekenhuisbezoek van een kind. Ouders wisselen elkaar af in het ziekenhuis dus huishouden (met nog een paar peuters) stort in elkaar.
Maatschappelijk werkster zegt letterlijk: Hebben de buren zich al aangeboden om te helpen? Ja? Ga dat dan eerst maar eens organiseren.
Dat gebeurt natuurlijk niet meteen, voordat je dat vraagt. Het moet eerst nog erger worden. Een vriendin, die goed is in het managen van organisaties, signaleert dat het nu niet langer zo kan en biedt aan de hulp te regisseren. Zij krijgt alle telefoonnummers van iedereen die de afgelopen weken heeft gezegd: "Als je hulp nodig hebt, dan moet je het maar zeggen".
Regisseuze gaat aan de slag. Ze verzint een schitterend schema met hele kleine, terugkerende klusjes, die ze verdeelt over de mensen die dat goed kunnen doen. Ze belt iedereen op en stuurt na afloop nog een email met alles in een overzichtje.
En toch vinden mensen dat raar. Ik ben zeer na familielid dus ik wil niets liever dan dat het goed geregeld wordt, en toch werd ik overvallen door haar telefoontje. Later hoorde ik dat de naaste buren (bejaarden) het "geen manier" vonden om op zo'n manier ingeschakeld te worden, want eigenlijk wilden ze alleen maar op eigen initiatief af en toe eens wat doen. (Na een gesprekje was het weer helemaal goed, maar dat was niet makkelijk voor hulpvrager).
Toch is dit een fantastische manier, vind ik: degene die de hulp nodig heeft hoeft het niet 'direct' te vragen, maar overlegt met de regisseuze. De regisseuze coordineert en communiceert. Helemaal geweldig.
Neemt niet weg natuurlijk dat de hulpverleners nog steeds kritiek kunnen uiten waar je niet goed tegen kunt. Maar als het via zo'n vriendin-regisseuze kan, dan scheelt dat wel weer een laagje.
Margje
Aha
Ja, o.k. Nu snap ik het weer. Dat is vervelend, ja. Maar is dat wel kritiek? Is het niet eerder heerszucht? Voorbeeld maar weer. Op mijn werk: "Je moet veel te veel van jezelf. Waarom moet je nou ook nog x en y doen, dat ga je dus nooit redden." Of: "ik denk dat je er teveel bovenop zit bij Pietje. Hij kan meer dan jij denkt". Dat is wel degelijk kritiek. En dan is het bij mijn werk nog zo dat je soms aardig wat inhoudelijke aanmerkingen kan krijgen. Maar dat is allemaal toch ook advies. Dus kan ik het hebben, hoewel ik eigenlijk van mezelf best tenen heb van een aardige lengte. Dat is een soort begeleiding en ja, die kun je ook krijgen van mensen die alleen maar geacht worden je te helpen of die op je werk onder jou vallen. Ik denk dat b.v. een goeie leraar gegronde opmerkingen van leerlingen goed beluistert en er iets mee doet, ook al zijn die leerlingen nou niet bepaald in een positie om ongevraagd advies uit te delen.
Maar nu een ander voorbeeld. Gehoord van iemand die gehandicapt was en faciliteiten nodig had voor een opleiding. Allemaal gekregen en met vrucht gebruikt, maar toen wou ze naar de universiteit. De ambtenaar: "Je hebt nu inmiddels HBO, dat vind ik wel voldoende". Kijk, dat is heerszucht. Je opinie opdringen. En nergens op gebaseerd, ook nog.
De vraag is, vind ik, of jouw hulp onder heerszucht valt. Heeft ze misschien gewoon zelf last van die stapel was, want wordt zij geacht hem weg te werken? Of staat er een giga vaat klaar en vraagt ze zich af waarom zij die moet doen? Dan is het geen heerszucht, maar meer een noodkreet, lijkt mij. Of loopt zij zelf drie dagen in dezelfde onderbroek (bij wijze van spreken) en vindt ze dat een ander dat ook maar zo moet doen? Dus: waarom zegt ze zulke dingen eigenlijk? Is dat bekend?
Antwoord millenia
Millenia, afspraak is dat ik de was helemaal zelf doe. Ik ben erg slordig in papieren, maar heel, heel erg netjes in de was. Alles zit dus altijd keurig in een wasmand, of hangt aan een lijn. H. Hulp kan er op geen enkele manier last van hebben. Het gaat puur om het verschil, zij doet inderdaad veertien dagen met een onderbroek, ik wil minstens iedere 12 uur een schone.
In vind op je werk omgaan met kritiek, advies enzo heel wat anders. Dan heb ik er ook geen enkel probleem mee. In je eigen huis voelt het heel anders. Zoals ik al zei: er wordt van je verwacht dat je je eigen leven niet langer leidt. En nu is dat eigen leven al compleet ingestort, dus laat me alsjeblieft een stukkie wel behouden. Mijn eigen boodschappen. Mijn eigen huishouden. Mijn schone kleren en schone bedden. Mijn gedachten. Mijn gevoelens. Mijn overvolle boekenkasten. Mijn papierenzooi.
Als je hulp vraagt, laat je mensen heel dichtbij komen. Zo dichtbij wil je ze doorgaans niet. En ja, ik vind het echt superieur gedrag als mensen je uitgerekend dan de les lezen.
Margje
Ik vind het echt geweldig goed, wat nu in je familie gebeurt. Maar wat ik vooral wil zeggen: sterkte!
Aha deel 2
Het is dus inderdaad heerszucht van die hulp. Want zij heeft dus geen op geen enkele manier 'last' van die was. Ik kan me voorstellen dat je dan niet blij bent met de 'kritiek'. Goeie raad is duur in zo'n geval. Natuurlijk ben je de baas in je huis. Maar hoe ga je dat zo iemand subtiel duidelijk maken, want ik krijg niet het gevoel dat je haar weg wil hebben. Ik zou geloof ik voorzichtig een vraagje terug stellen. Hmm ja hou je niet van schoon? Zoiets. Maar ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat je dat zelf beslist beter zou kunnen formuleren dan ik. Hoe kom ik daar toch bij .
Met die papieren krijg je vooral last als je een boekhouder inschakelt of zo, vermoed ik. Hi hi. Verder is het inderdaad geheel je eigen zaak, ja.
En als je hulp vraagt komen mensen inderdaad soms heel dichtbij. Daar hoeft helemaal niks mis mee te zijn. Mits het blijft gaan over de zaak waar hulp voor wordt gevraagd. Maar dat zei je zelf al.
Kaatje
Dank je
Margje
Kaatje
Zoals schreef begrijp ik wel hoe lastig dat aanvoelt vanuit mijn eigen ervaringen. Maar het is zo ontzettend lastig om je mening niet te geven en kritiek/advies/commentaar te leveren. Bij mijn schoonzusje probeer ik me in te houden want zij is tenslotte mijn schoonzusje niet mijn zus en ze heeft genoeg zussen en broers die al commentaar geven. En toch geef ik regelmatig een waarde oordeel over haar leven. Bijvoorbeeld als ze klaagt dat ze zo weinig geld heeft en vervolgens uitroept dat ze toch echt een nieuwe mobiele telefoon moet hebben terwijl ze twee telefoons heeft die goed werken + haar abonnement pas over twee jaar is afgelopen. Ik vind het gewoon heel moeilijk om me in te houden. Ik bedoel het goed (net als haar zussen) maar ik vind het gewoon zo lastig dat zij er een puinhoop van maakt en wij vervolgens de brokstukken (met name met betrekking tot haar kinderen) weer op kunnen ruimen. Ergens is dat wel een superioriteitsgevoel inderdaad. Niet erg netjes van ons.
Maylise
Hulpvragen
Natuurlijk zijn er verschillende soorten hulpvragen. Bijv. 'help mij de boel weer op de rit te helpen', 'help mij nu even uit de brand' en 'help mij mijn eigen leven te leiden'. Ik denk dat beide partijen dat bewust moeten zijn, dat ook naar elkaar moeten uitspreken. En daar dan vervolgens de hulp op moeten afstemmen.
Ik denk dan ook Maylise, dat dit bij jullie door elkaar loopt. Schoonzus vraagt waarschijnlijk om 'help mij nu even uit de brand', en de omstanders geven: 'help mij de boel weer op de rit te krijgen.' Zou je daar open en eerlijk over kunnen praten?
Ik denk dat mensen die geveld worden door ziekte (maak maar zo breed als mogelijk), vooral vragen om: 'help mij mijn eigen leven te leiden'.
Zoals bij margje
zo is het bij mijn schoonzus ook een tijd min of meer gegaan. Dan regisseerde ik. Ik sloot kort wie daar sliep (hebben we enkele maanden gedaan), wie kookte. Wie met oudste naar de voetbal ging en stuurde schema's rond per e-mail. Tot ze zelf aangaf dat dingen niet meer nodig waren en werd het in overleg afgebouwd.
Moeilijk
Het is al heel moeilijk om hulp te vragen en als je er dan nog kritiek of opmerkingen bij krijgt waar je niet om gevraagd heb, wordt het alleen maar moeilijker om nog eens om hulp te vragen. Ik vond de situatie zoals je die schetste heel erg herkenbaar.
Maar je vroeg hoe anderen daar dan mee omgaan. Mijn situatie is heel anders dan de jouwe, maar voor een deel hetzelfde, namelijk er alleen voor staan met de kinderen. Ik merk bij mezelf wel verschillende houdingen als het gaat om hulp vragen.
- Ik vind het bijvoorbeeld makkelijker om hulp te vragen voor iets wat echt moet. Oppas vragen voor een ouderavond op school is makkelijker dan oppas vragen omdat ik een avond wil sporten.
- Ik vind het makkelijker om hulp te accepteren van iemand voor wie ik ook iets kan betekenen. Dat tast je gevoel van onafhankelijkheid niet aan.
- Ik vind het ook makkelijker om hulp te vragen bij iets wat ik absoluut niet zelf kan, dan voor iets wat ik wel zelf kan, maar waar ik geen tijd voor heb.
- En ik vind het supermoeilijk om iemand iets te laten doen waar ik zelf goed in ben en wat ik ook nog leuk vind, maar waar ik geen tijd voor heb, of niet kan combineren met werk en zorg voor de kinderen alleen. Misschien helpt het je om voor jezelf in kaart te brengen bij welke dingen je je wilt laten helpen en door wie. Doe de dingen waar je geen kritiek op kunt verdragen, zelf. Laat anderen dingen doen waar je geen kaas van hebt gegeten. Kijk of je iets kunt terugdoen voor iemand die jou een dienst bewijst. Dit allemaal omdat het hulp ontvangen dan niet zo beladen is.
Los van het omgaan met hulp vragen vind ik de opmerkingen van jouw hulp en andere mensen die soortgelijke opmerkingen maken, echt niet kunnen. Die zou ik niet meer over de vloer willen hebben! Gewoon omdat ze geen respect voor jou tonen, ik kan me de opmerkingen die jij als voorbeeld gaf niet eens als 'goedbedoeld' voorstellen. Adviezen en tips zijn meestal bij iedereen wel welkom, maar waardeoordelen niet. Zijn het vrienden/familie die met zulke opmerkingen komen, dan zou ik er iets van zeggen. Dat ze het mogelijk goed bedoelen, maar dat het bij jou helemaal verkeerd valt. Maar van mensen met wie je verder geen band hebt, dus die je in feite gewoon inhuurt, zou ik zulke opmerkingen niet accepteren. Die hoeven niet meer te komen, of ik zou, als het om bijvoorbeeld thuiszorg gaat, de organisatie zelf inseinen.
Ik wens je sterkte,
Even een vraagje
"Het gaat puur om het verschil, zij doet inderdaad veertien dagen met een onderbroek, ik wil minstens iedere 12 uur een schone. "
Als dat zo is (en hoe weet je dat?)
wil je haar dan wel als hulp. En, dat heb ik niet kunnen vinden, geeft ze 'hulp' of is ze betaalde schoonmaakkracht. In het laatste geval is het gewoon een kwestie van assertief uitonderhandelen van beiden. In het eerste geval zou ik het een bemoeizuchtig figuur vinden en het liever zelf of met iemand anders doen.
MR
Moeizaam
Het voorbeeld dat ik gisteren gaf (regisseuze) is ook niet bepaald vlekkeloos. Hulpvrager heeft er vandaag nog heel wat gesprekken over moeten voeren met de buren. Buren hebben een heel eigen idee van wat er moet gebeuren en vinden het maar raar dat zij klusjes 'moeten' doen terwijl de man des huizes thuis is (was toevallig een paar uur vrij en hing uitgeblust op de bank). Bovendien gaat buurvrouw dat meteen rondvertellen in de straat en voor je het weet heb je een verwijtende verkeerde sfeer hangen.
Buren wilden ook maar telkens de kinderen het huis uit halen zodat de ouders weer eens lekker 'samen' zouden kunnen zijn. Maar dat willen ouders helemaal niet, die willen juist de kinderen dichtbij zich hebben en daaraan hun tijd en energie besteden ipv in huishoudklusjes.
En hobby's uitoefenen in deze periode? Ook dat kon op kritiek rekenen, want "je moet wel je prioriteiten stellen natuurlijk". (Terwijl er weer eens een avondje uit zijn ook zo veel energie kan opleveren).
Ik geloof dat het nu wel weer goed gekomen is hoor, maar het blijkt subtiel te liggen. "Als we iets voor je kunnen doen moet je het zeggen" betekent blijkbaar: "We willen alleen maar iets doen waarvan wij zelf het nut inzien, en wij willen liefst zelf bepalen wat goed is voor jullie".
Maar goed. Ik heb er zelf net weer een paar uur met ziek baby'tje op zitten, en dat is ook veel dankbaarder werk dan een machine met was wegwerken.
En overigens neem ik de buren niks kwalijk, ze zijn van een andere generatie en ze kunnen zich gewoon niet goed inleven in hoe jonge mensen tegenwoordig leven. En ze zijn wellicht ook niet meer zo flexibel. Maar hun intenties zijn natuurlijk goed.
Margje
Mariarosa
Je dwingt me allerlei details te geven, maar dat vind ik niet nodig, omdat die hulp slechts iets illustreert wat veel breder is.
Kijk margje
Precies, dat verhaal, die hele posting van je, dat bedoel ik nou. En dat is toch triest?
Tot zover
Iedereen bedankt voor reageren. Er zitten heel veel bruikbare tips bij, en ik weet gewoon weer wat beter waar ik sta. Lastig hoor, speelt er van alles ingewikkelds, en moet je nog assertief zijn ook. Mss maar eens een cursus voor volgen.
Nou ja kaatje
Ik dwing je helemaal nergens toe, ik vraag gewoon wat. Hoe je het weet van die onderbroek interesseert me geen hol (pun intended), wel of je zo iemand dan wel als hulp wil. Maar dat is gewoon een geïnteresserde vraag.
Of de 'hulp' betaald is vind ik evenwel van cruciaal belang voor de discussie. Misschien heb ik er overheen gelezen hoor, maar het lijkt me toch dat je in het kader van de posting daar toch wel antwoord op zou mogen geven.
MariaRosa (die maar geen hulp meer vraagt want al zo vaak nul op het rekest of onpraktische voorstellen gekregen en dan toch ook al weer 27 jaar chronisch ziek, weduwe geworden, kinder is genderdysfoor en epileptisch, moeten zorgen voor demente 90-jarige moeder en ook geen broers, exen, zwagers, vrienden van vriendinnen die eens even een roetje komen ophangen. Nou kan ik dat zelf maar al die dingen kosten zo veel tijd dat er dan veel andere dingen blijven liggen. Ik zou blij zijn met alle hulp ook al hebben ze nog zoveel commentaar. Maar... ze zijn er gewoon niet.)
Nou, vooruit dan maar
Hulp via Thuiszorg.