Ik moet steeds aan die jongens denken.
vooral omdat ik bij het bunderbos ben opgegroeid, ik speelde daar als kind altijd.
vreselijk vind ik het gewoon. Ik hoop dat ze die jongens snel vinden.
Jo hanna
Dat er al perse van alles gezegd moet worden over deze zaak, daar heb ik al best moeite mee. Waar leidt dit concreet toe? Ergens werd massahysterie genoemd, ook op OOL komt dat steeds meer voor. Het hier over hebben en delen wat je ervan vindt en bij voelt, Mooi! Maar laat dit niet weer de zoveelste jeugdzorgdiscussie worden, ' gebruik' deze vreselijke zaak hier niet voor.... Verplaats je in de moeder, familie, vrienden e.a. En bedenk of een discussie nu gepast is... En laat je eigen ervaringen eens even thuis!
Margriet, je doet wat je een ander verwijt
je gebruikt je eigen mening of ervaring om iedere discussie over dit onderwerp te smoren en dat vind ik nou ongepast en respectloos. Als je het allemaal zo ongepast vindt, dan laat je deze en de andere draadjes waar je roept dat er gestopt moet worden te praten links liggen....dan laat je zien dat het werkelijk een kwestie van respect is en je niet het leed wat hier speelt gebruikt om de discussie over een onderwerp te doen verstommen.
En zo heeft iedereen zijn eigen agenda
Niets van wat jullie doen zal deze moeder helpen bij haar enorme verdriet en schuldgevoel. Knuffel degenen die je lief zijn en besef dat dit draadje alleen nuttig is voor jezelf. Om de demonen weg te jagen.
Zucht...niet
Smoren, wel met (enig) empathie.
Berber
Het wordt wel een beetje vervelend dat jullie constant van die rare dingen over mij denken.
Eerder in dit draadje is een opmerking van mij al totaal uit zijn verband getrokken. Ik reageerde ergens op en opende niet een draadje met die stelling.
Massahysterie
Er worden grote termen gebruikt voor de kritiek. Massahysterie. Ik was ook bijzonder geraakt door de vermissing. Het lijkt mij vanzelfsprekend, dat de media werden opgezocht toen de kinderen vermist waren. De plekken waren van Zeist tot Neerbeek, dat is een groot deel van het land. Vele mensen, waaronder ik, komen dagelijks op plaatsen langs die plekken. En dan vraag je je af: heb ik iets gezien? Dan wil je weten: wanneer, waar, hoe laat. En dan ga je kijken, geen zoektocht, maar opletten: zie ik iets wat anders is dan anders. Dat maakt dat mensen erbij betrokken zijn.
Bovendien zijn er vele mensen die zelf een echtscheiding achter de rug hebben. Zelf vaak beslissingen hebben moeten nemen over de omgang van de ex-partner en de kinderen. Ik heb zelf heel vaak voor de vraag gestaan of dit nog wel kon. En altijd besloten dat de kinderen wel kontakt zouden houden met vader, dat ik geen druk zou opleggen. Tot vader zelf besloot dat het niet ging. Maar dan zijn we vele jaren verder. Al die afwegingen komen terug, in een ander perspectief. Daar ga je nog een keer langs in je hoofd.
Ik vind het afschuwelijk wat er is gebeurd. Maar uit mijn donkerste periode kan ik me herinneren dat de dood plotseling als dé oplossing verscheen voor alle problemen. Heel helder en duidelijk, zo helder, dat er verder niet over nagedacht hoefde te worden. Daar zaten niet echt rationalisaties onder, het was gewoon dé oplossing. Heel konkreet was dat ook, en over die konkrete dingen dacht ik wel na. Ook over de kinderen, maar echt in de volle overtuiging dat het beter voor ze was als ik er niet meer was. In dezelfde flits had ik ook de overtuiging kunnen hebben dat het beter voor de kinderen zou zijn geweest als zij er ook niet meer waren. Dat het niet zover gekomen is was mede te danken aan het feit dat ik er wel over gepraat heb en dat er goede reacties kwamen vanuit mijn omgeving. Rationalisaties, waar ik zelf niet aan toe kwam.
Het is soms zo dichtbij. Ik proef vooral wanhoop bij zo'n drama, intense wanhoop. En ja, met zijn allen mogen we erover praten hoe je zulke wanhoop voorkomt. Wat je eraan kunt doen, want de instanties die we daarvoor in het leven geroepen hebben eraan hadden kunnen doen (alhoewel ik ook weet dat zo'n 'helder inzicht' eigenlijk niet vraagt om communicatie, je weet het gewoon).
Niet nu, maar straks, over enige tijd.
Voor nu is de tekst van de volkskrant prachtig. En ben ik blij dat ik mijn dochter na een intensieve werkweek veilig in de armen kan sluiten, en intens blij als ze zegt, dat ik zo goed voor haar zorg. Gewoon een gezonde meid, die goed in haar vel zit, weet wat ze wil, rustig kan blijven in ingewikkelde situaties, geen probleemkind. Dan denk ik: ergens is er toch iets goed gegaan. En ben ik intens dankbaar en gelukkig.
Tsjor
Demonen
en wat is daar mis mee, elkaar opzoeken bij iets verschrikkelijks, om je eigen en elkaars demonen weg te jagen? Lijkt me juist een heel natuurlijk en logisch iets.
Niemand die hier denkt dat we met dit draadje de moeder helpen, dat is toch ook niet het doel? We helpen onszelf, met alles wat zo'n gebeurtenis bij ons oproept: waarom mag dat dan niet?
Erover praten
dat is wat we doen. Deze gebeurtenis is op een bepaalde manier bij iedereen enorm binnen gekomen. Door de sociale media? de massale hulp? de toch ook 'spannende' zoektocht (ik vind het zelf bv. fascinerend dat uiteindelijk al je stappen nageplozen kunnen worden...) die bijna live kon worden meebeleefd, het gruwelijk feit an sich: kindermoord, onvoorstelbaar, en ook toch de hoop die je stiekem toch had. En nu is daar de ontknoping, en moet je ontladen. Als er iets in je eigen leven dichtbij gebeurt moet je er ook over praten, en nu ook. Praten is ook helend, het helpt je verwerken. In mijn geval was het ook omdat ik daar de buurt ook ken, alle plekken waar gezocht werd, Doorn, Leersum, Rhenen, Cothen, Wijk, alles ken ik... En dan komt het onwillekeurig toch dichterbij.
Ik vind het werkelijk zo verschrikkelijk, voor alle partijen, hoe dat zo gruwelijk uit de hand heeft kunnen lopen... Ooit vond je elkaar leuk en bijzonder genoeg om kinderen mee te maken, en waarom kun je dat nou voor de kinderen niet vasthouden, in je gezamenlijke ouderschap... En hoe erg moet je je als vader voelen om een dergelijke beslissing te kunnen nemen.
Ik kan me erg vinden in het stuk van tsjor. Ook schijnt het zo te zijn dat ouders die hun kinderen doden en daarbij zelfmoord plegen juist het gevoel hebben een goede ouder te zijn. Je laat je kind niet in de steek, in zo'n situatie, dan ben je geen goede ouder, en zie je het zelf neit meer zitten dan is het (in jouw optiek van dat moment) juist heel onverantwoord om er zelf een eind aan te maken en je kinderen onbeschermd achter te laten.
Weet je, niemand begint aan het vader- of moederschap met als oogmerk het leven van je kinderen zo moeiijk te maken. Daarom is het ook zo tragisch allemaal, toen die ventjes geboren werden had niemand dit kunnen voorzien...
Ik heb het trouwens ook heel erg te doen met de familie van de vader... ik hoop dat zij ook goede hulp en begeleiding krijgen.
Wijze column inderdaad, in de Volkskrant...
Les
Ook al is het een unieke gebeurtenis, toch is het ook een social story. We kunnen even reflecteren en onze gedachten ordenen, hoop ik. Wat mij opvalt is dat toch af en toe ook compassie te zien is met de familie van de moordende vader, en dat lijkt mij een goede zaak. Net als het koningshuis op bezoek ging bij de familie van Karst T. en het hele dorp om de familie van Jasper S. heen ging staan, is het zaak de wanhoop en het verdriet van de familie van deze vader te erkennen. Dat is belangrijk. En wat Tsjor beschrijft, hoe ga je om met diepe emoties die in relaties kunnen opkomen tot aan zelfmoord toe. De erkenning daarvan is een soort begrip. In de verste verte nog niet een poging zaken te voorkomen maar wel een alarmbel. Het is goed om dat samen te doen en alert te zijn in onze eigen omgeving. Zonder mensen te beschuldigen de wanhoop te zien.
Familie van de vader
kan hier toch ook niks aan doen? Zij zijn net zo hard, zo niet harder getroffen. Hun zoon kwijt, hun kleinkinderen kwijt en nog wetend dat je eigen zoon de dader is (ok, nog niet 100% zeker, maar toch). Ik leef met die ouders ook enorm mee, ik denk dat je als moeder ook weer aan jezelf gaat twijfelen, waar ben ik de fout in gegaan. Onterecht, maar toch, ik zou dat sterk hebben. Voor alle betrokkenen is dit een drama. En ik weet niet of ik als moeder (Iris dus) nog wel verder zou willen leven hiermee...................
Kapot leven
Dat leven van die moeder is natuurlijk finaal en voorgoed kapot. Of ze nu nog meer kinderen heeft of niet, alleen is of samen, mijn God, dit is toch een wond die nooit meer heelt.
Toch hoop ik dat ze de kracht vind om door te leven. Voor de mensen die van haar houden. Maar ook voor zichzelf. Ik hoop dat er nog dingen zullen zijn of komen die voor haar het leven toch nog de moeite waard maken.
Debat op 2
Op dit moment een discussie met ervaringsdeskundigen en hulpverleners of de moord op kinderen te voorkomen is en hoe dan.
Storende zin
Emine, ik las deze zin en die stoorde me: 'Dat leven van die moeder is natuurlijk finaal en voorgoed kapot.' Het 'dat' en 'die' stoort me. Maar ook het 'finaal en voorgoed'. Je weet niet wat het leven nog in petto heeft voor deze vrouw. En ze hoeft niet een kapotgemaakt leven te gaan leiden.
Er zijn andere verhalen.
Bijvoorbeeld: een gezin gaat op vakantie, wordt aangereden door een dronken chauffeur. Vader en twee kinderen overlijden, moeder overleeft het, weliswaar zwaargewond. Zij moet daarna verder.
Chauffeur blijkt een notiore dronkeman te zijn, had al eerdere veroordelingen op zijn naam staan. Hij komt voor de rechter.
In de rechtszaak heeft moeder het laatste woord gekregen en bij de rechter bepleit, dat chauffeur een soort taakstraf (bestond toen nog niet) zou krijgen, omdat zij en haar man ervan overtuigd waren dat je van de gevangenis niet beter wou worden.
Moeder is verder gegaan met haar leven, heeft voor pleegkinderen gezorgd, is actief geworden in de kerk.
Met chauffeur ging het niet goed. Zat meerdere malen in de gevangenis.
Jaren later belt chauffeur op een dag op. Of hij langs mocht komen. Met een vriend. Kopje koffie, koekje erbij, praten over koetjes en kalfjes. Als ze weg willen gaan vraagt de vrouw waarom ze nu eigenlijk gekomen zijn. Chauffeur zegt: in de gevangenis kwam ik mijn vriend tegen en hij zei, dat hij niemand meer vertrouwde. Er bestonden geen goede mensen. Daarop zei ik: jawel, ik ken er een.' Vandaar hun bezoek.
Het verhaal is echt gebeurd, ik ken de vrouw persoonlijk. Ze leeft een leven, dat niet kapot is, maar geheeld en ze kan daarmee andere mensen helen. Ze is bijzonder, maar ik hoop dat ook de moeder van de twee kinderen ergens de kraht vindt om een leven te leven dat bijzonder is.
Tsjor
Ontroering
Tsjor, wat een prachtig verhaal, kreeg het er koud van. Wat een bijzondere vrouw. Hoop als er ooit mij zoiets verschrikkelijks zou overkomen dat ik zelf ook zo sterk en krachtig ben.
Gif
Ik vrees alleen dat de uitgangspositie van Iris anders is dan die van de vrouw uit het verhaal van Tsjor. Zoveel jarenlange diepe haat en nijd krijg je na zo'n verschrikkelijk bruut geweld niet zomaar uit je systeem. Dat gif zit verankert in hart, handen en hoofd. Lijkt mij. Of zou het intense verdriet het vergif ook wegspoelen?
Haat en nijd en daarna rouwen?
Na jaren van haat en nijd, een vechtscheiding die eindigt met de moord op je 2 kinderen, gepleegd door je ex-man lijkt mij een "normaal" rouwproces bijna onbegonnen.
Je kind verliezen door ziekte of een ongeluk is al verschrikkelijk. Dan is het al dapper als je als moeder weer een enigszins normaal leven kan opbouwen.
Een normaal leven opbouwen na dit drama? Ik kan me er niets bij voorstellen. Je kan ook niets meer met je gif. Zelfs geen rechtszaak waarbij de moordenaar wordt berecht.
Dit zal de bedoeling zijn geweest van de vader van de jongens. Moeder heeft geen wortel meer over die haar hier nog vasthoudt. Tenminste, persoonlijk zou ik ze niet meer hebben.
Laten we niet speculeren
Laten we niet speculeren over het omgaan met een situatie waarin wij nooit hebben gezeten...
Dat vind ik allereerst niet fair tegenover de moeder. Zij heeft de zware taak om haar leven opnieuw in te richten, laat haar dat aub doen op haar manier. Zonder oordelen en zonder schuldgevoelens als ze wel weer sprankjes leven durft te omarmen.
Zelf zou ik hopen de kracht te vinden om te laten zien dat je dat laatste stukje zelfrespect niet opgeeft. Niet meegaan in zijn uiteindelijke doel.
Ook wel misschien omdat ik te laf zou zijn voor zelfmoord. Ik ben ook niet behept met een leven-na-de-dood-geloof waardoor zelfmoord voor mij niet de weg is om bij mijn overleden kinderen te zijn. Ik geloof meer in 'liefde is sterker dan de dood'. Zolang je leeft voel je de liefde, ook van overleden personen... ik hoop dat zij zich daar aan kan vasthouden.
(Maandag hoorde ik (of dacht te horen?) dat de moeder op haar Facebook account had gezet 'Jeroen, okee, jij hebt gewonnen....' (of zoiets).
Zonder sensatiezuchtig te willen zijn: weet iemand of dat zo is?
Ja anneke
Om de een of andere vage reden keek ik op dat moment op haar facebook, die gewoon openbaar lijkt te staan. En het stond er echt.
En verder, je hebt volledig gelijk over het speculeren...we weten het niet. Ik moet nu ook steeds denken aan mijn bet-overgrootmoeder, die in een week tijd haar man en drie kinderen verloor aan de cholera oid. Zij verhuisde naar de andere kant van het land, trouwde een weduwnaar met vijf kinderen en was een echte, liefdevolle moeder voor hen. Dat kan dus ook.
ik had de beheerder van 1 van die steunsites bericht dat de moeder inderdaad erg snel te traceren was op FB. Dat kwam omdat ze een bericht van de zus hadden geplaatst en daar de achternaam uit hadden gehaald. zodat ze niet te vinden waren en niet overspoeld werden met prive berichten. Echter, de moeder had zelf al eerder een bericht geplaatst, gewoon met haar eigen naam. Ik heb er toen op gewezen dat je een bericht neerzet, zonder achternaam, maar dat dit vrij eenvoudig te traceren is. Ik gaf aan er verder geen misbruik van te gaan maken, slechts te willen wijzen op.
Niet lang daarna kon ik hem niet meer zien. Ze zal mij wel geblokt hebben. Vind ik prima natuurlijk, ik snap alleen niet dat je je zo makkelijk laat vinden.
Kaatje
Haat is een keuze. En vergif.
Tsjor
Wil40
Je zult je nog verbazen...mensen kunnen door een heel,heel diep dal gaan, en er toch uitkrabbelen en hun leven vormgeven.
Fiorucci
Dat weet ik maar al te goed. Maar ik denk zelf dat ik na een dergelijk drama als dit wel een grens bereikt heb, zelfs ver overschreden.
Maar dat je er niet over kan oordelen totdat je er zelf mee moet dealen, ben ik het helemaal mee eens. Je kan niet anders hopen dan dat dit verdriet je bespaard blijft.