Ik vind de emancipatie (nog) zo slecht
Het heeft wellicht ook met mijn directe omgeving te maken, ik woon in een behoorlijk christelijk-conservatieve omgeving, maar ik vind de emancipatie echt schokkend nog niet af!
Hier loop ik vooral tegenaan sinds we kinderen hebben. Maar daarvoor waren me ook al zaken opgevallen. Een docent bij mij op school verzuchtte al dat hij het bijna zonde vond om aan meisjes les te geven, omdat ze toch niks met hun studie deden. Ik heb destijds een heel heftige discussie met hem gehad, bleek dat hij niet zozeer tegen vrouwen was, maar hij heeft heel wat talentvolle dames niet meer teruggezien in het circuit, waar je na zo'n studie dan normaal hoort terecht te komen. Een aantal ex-studentes werkte zelfs helemaal niet, had hij daar al die moeite voor gedaan...
Ik heb zelf heel erg het gevoel dat je als vrouw je overal dubbel moet bewijzen, en dat als je kinderen hebt iedereen een mening heeft over hoe je dan je dag indeelt. Dat de kinderen ook een vader hebben lijkt dan onbelangrijk.
Sinds een paar jaar werk ik thuis, als zzp-er, vooral omdat mijn ex-baas (man met vrouw thuis zoals het wat hem betreft hoort) eigenlijk niet zat te wachten op een moeder over de vloer, want die kunnen namelijk nooit overwerken als dat nodig is en lopen soms zo de deur uit als er weer een kind ziek is op de opvang. Deze woorden heeft hij ongeveer in deze strekking ten gehore gegeven op een moment dat hij dacht dat ik het niet hoorde.
Je begrijpt wellicht dat ik het daarna niet meer zo naar mijn zin had.
Maar nu ben ik wel erg blij met mijn bedrijf, want ik merk dat schoolgaande kinderen zo nodig nog lastiger zijn te combineren met een baas/baan. De meeste scholen hebben een tussen de middag, en overblijf dat "mag" echt niet iedere middag (zielig).
Ook BSO dat is niet voor meer dan 2x per week. En dan moeten de ouders nog vaak meehelpen op school (en dat zijn hier toch bijna 100% moeders).
Schoolvakanties en vrije dagen matchen voor geen meter. En de school last regelmatig een vrije studie middag in. Ook heeft de onderbouw hier af en toe een lang weekend, wat inhoudt dat de kinderen soms donderdag-maandag vrij hebben, maar meestal vrijdag-maandag. Ook hebben ze soms een continue-rooster en zijn ze een uur eerder uit. Zonder foutloze agenda is dit een ramp. Ik zie om me heen dat eigenlijk alleen moeders hier voor op draaien. En ja omdat ik thuis werk ben ik ook degene die het hier opknapt, dat had ik onderschat.
BSO dagen los in de vakantie zijn hier behoorlijk duur, dus heb ik na 1 jaar proberen weer afgeschaft, ze gaan nu alleen op hun vaste dag. En als de BSO weer duurder wordt denk ik toch dat ze er minder of helemaal niet meer heen gaan.
Ook om me heen zie ik veel vrouwen die echt de talent hebben en de inzet tonen, maar toch aan de kant worden gezet voor een man, vaak ook omdat mannen gewoon brutaler zijn. Een vriendin van mij hoefde na haar zwangerschapsverlof niet meer terug te komen, ze zal best haar recht hebben gehad, maar had geen zin in gedoe en was ook te druk met haar kindje, en dit verhaal hoor ik vaker.
Ook ken ik best veel vrouwen die meer zouden willen werken, maar hun man wil dat niet. Of mannen die dan 60 uur werken en alles wat met kinderen/ gezin heeft te maken aan hun vrouwen overlaten. Als dit andersom gebeurt dan krijg je enorm commentaar.
En dan nog de verdeling van de huishoudelijke taken, die in de meeste gevallen nog behoorlijk scheef is.
Als ik naar mijn eigen situatie kijk ben ik meestal best tevreden, man en ik verdelen alles redelijk 50-50. Wel krijg ik daar weer over te horen dat ik echt mazzel heb met mijn man, andersom krijgt mijn man te horen dat ze het jammer voor hem vinden dat hij van mij zoveel moet...
En hoe vaak ik deze uitspraken al heb gehoord:
- Je hebt zelf voor kinderen gekozen dus moet je ze ook zelf opvoeden!
- De school is geen opvang hoor.
- Wees blij dat je werk hebt.
- Vrouwen die gestudeerd hebben moeten wel (voltijds) werken anders moeten ze hun studie terugbetalen. Ik heb deze variant nog niet in "mannen..." gevonden
- Wat doet je man voor werk? (en niks over min werk vragen...)
- Je kiest toch niet voor kinderen om ze in de opvang te dumpen?
- Afwassen is geen mannenwerk (mijn collega's op kantoor toen de afwasser stuk was)
- Ach meid, zeur niet , in Iran (of welk land dan ook) mogen vrouwen helemaal niks (tja is wel waar, maar hier zijn we er ook nog lang niet).
Nouja ik heb hier even mijn hart gelucht. Ik kreeg gisteren een botte opmerking van mijn oerconservatieve oom over dat ik een thuis-bij-klussende huisvrouw ben en dat hij dat niet serieus kan nemen, en dat ik mijn tijd beter aan wassen en strijken kan besteden en aan mijn kinderen, grrr.
Geschiedenis....
Ik meen me uit de zeventiger jaren wel degelijk creches te herinneren, georganiseerd door en voor ouders zelf.
En ik vond wel een aardig historisch overzichtje:
http://www.scholieren.com/werkstukken/24554
En nog meer...
Wat een leuk onderwerp om in te duiken, er waren al kdv's in de jaren 30. In deze link vindt je veel info, zie links op de pagina de andere hoofdstukken.
http://geschiedenis.vpro.nl/programmas/2899536/afleveringen/3222377/items/3222387/
Pelle
Mijn links al gelezen? Ik denk dat het meer was dan 'nauwelijks' in die jaren.
Wat een leuke link fio
Ik had wel gezocht maar eigenlijk niks gevonden.
Savon
Ja leuk he, ik was gelijk even zoet, echt heel leuk om te lezen.
Leuk fiorucci!
"Mijn" oude kdv staat er ook bij.
Overigens herinner ik me dat er bij mij in het klasje ook de zoon van een BN'er zat. Zijn ouders woonden in een andere stad en hij logeerde door de week bij zijn oma zodat hij naar deze creche kon. In zijn woonplaats was geen opvang. Dit was in 1973.
Opvang in de jaren '70
Destijds gingen we er trouwens allemaal 5 dagen per week naartoe. En we kregen er warme lunch (die naar binnen gepropt werd als je niet vrijwillig at). Het was voor kinderen van 0 tot 6. Ik liep elke dag met mijn klasje naar de kleuterschool in de buurt.
Pelle
Ik denk dat dat in de jaren '70 slechts deels het geval was.
Pelle
Op het kdv waar ik heen ging van 1973 tot 1975 (eigenlijk ging alleen mijn 2 jaar jongere broertje naar de crèche en ging ik naar een soort BSO) was het heel gemengd. Mijn ouders waren nog getrouwd en mijn moeder was journaliste, ze was een feministe die vond dat ze zichzelf moest kunnen ontplooien en onderhouden. Ik denk dat dat gold voor de meerderheid van de gezinnen van de kinderen daar.
Wat overigens niet betekent dat het allemaal maatschappelijk geaccepteerd was. Mijn moeder heeft flink strijd geleverd met mijn vader toen ze weer wilde gaan werken na de geboorte van mijn broertje. De kinderopvang, werkster en tweede auto die er kwamen werden allemaal van haar salaris bekostigd. En ik heb tot op de middelbare school in de jaren '80 wel eens rare opmerkingen gekregen van andere kinderen omdat mijn moeder werkte. In mijn klas op de lagere school was de moeder van mijn beste vriendin de enige andere moeder met een baan.
Pelle
ik denk dat ik binnen 4 jaar wel in een bestuur zit.
Betrekkelijk
Toen ik klein was werkte mijn moeder ook, als onderwijzeres, en dat was behoorlijk uitzonderlijk (in Friesland was het).
Mijn moeder haalde echt enorme toeren uit om ons onder te brengen. We hadden soms een oppas aan huis, vanaf dat ik naar school ging regelde ze "BSO" bij een vriendin die ze daarvoor betaalde, en als alles tegenzat nam ze ons gewoon mee naar haar eigen school en mochten we aan een tafeltje in haar klas zitten. (Dat vonden we het leukst).
(Mijn moeder werd trouwens ook formeel ontslagen toen ze trouwde, maar per de volgende dag weer aangenomen omdat ze een schreeuwend tekort aan personeel hadden.)
Ik denk trouwens dat het niet zozeer gaat om de vraag OF er uberhaupt opvang mogelijk was, maar om hoe makkelijk het is om daarvan gebruik te maken. En: hoe stroomt de main stream. In mijn moeders tijd was mijn moeder dus duidelijk tegen de stroom op aan het roeien. Tegenwoordig is het in mijn omgeving 'mainstream' om je kind naar een creche of BSO te brengen, en we kunnen wel uit 5 alternatieven kiezen. Dus ligt het ook meer voor de hand dat mensen die keuze zullen maken.
Margje
Pelle (beetje laat)
"Maar met die baantjes ben je nog geen directeur natuurlijk" Neen, dat klopt. Daarvoor heb je naast de mogelijkheden ook een persoonlijke drive nodig. Die had mijn moeder niet. Mijn vader ook niet trouwens.
Maar ciepie
Dan melden bij de hoogste baas en ander werk zoeken. Piepen helpt niet ,zelf actie ondernemen wel.
Horeca
daar wordt je als bedienend personeel vrouw of man heel vaak als wegwerpmateriaal behandeld. Dat verschilt niet veel van schoonmaakpersoneel. Dat wordt ook heel vaak als lastig gezien en zeker als mensen die je niet hoeft te groeten / waarderen voor het werk wat zij doen.
Ja maar..
Ik vind ook dat je het moest melden, maar waarom mag er niet ook "gepiept" worden? Als er niemand piept is er ook geen solidariteit onderling.
Overigens heb ik weleens een ferme klap op mijn billen gekregen van mijn baas! Ik heb onmiddelijk gezegd dat dat dus ECHT niet kon, en hij schrok er geloof ik wel van dat ik zo boos was (wat had-ie dan verwacht? Dat ik zou zeggen he fijn??). Hij ging ook met andere gingen ver over mijn grenzen (overwerk, dat soort dingen) maar dat liet ook toe. Maar ik kon mooi nergens heen met mijn klacht - hij was de eigenaar.
Achteraf denk ik wel eens: die man had twee dochters, wat zou hij ervan vinden als die zo behandeld zouden worden? Hij zou direct een zaak aanspannen.
Over opvang
Ik zat op een dorpsschool in het oosten van het land. In 1981 overleed mijn vader, en mijn moeder moest gaan werken om aan de kost te komen. Maar mijn zus en ik mochten niet op school overblijven "want vrouwen horen niet te werken." Terwijl ze natuurlijk dondersgoed wisten dat haar man, onze vader was overleden. In 1981!!!
Volkskrantmagazine
In het verhaal in het magazine was de oplossing van het uitzendbureau waar het meisje voor werkte dat ze maar een beetje schaapachtig moest lachen. Ik had niet het idee dat ze steun kreeg van haar werkgever.
Ik heb ook in een mannenbedrijf gewerkt waar altijd platte opmerkingen gemaakt werden, maar eigenlijk maakte ik me daar niet zo druk om. Beetje meegeinen en er was niks aan de hand. Ik dacht altijd dat die mannen niet beter wisten. En er waren ook altijd andere mannen die ingrepen als de opmerkingen te ver gingen. Als ik me bedreigd zou voelen zou ik wel gelijk aan de bel trekken natuurlijk. In mijn huidige organisatie werken evenveel mannen als vrouwen, dan is de sfeer wel veel relaxter.
Ik kom uit een durp
En daar was begin jaren '70 geen psz of creche of wat dan ook. En er waren ook bijna geen werkende moeders. En die paar die ik kende hadden of informele opvang geregeld, of werkten in de avond een uurtje of wat bij, of hadden een zaak aan huis.
Overblijf op school was er ook niet. Ja wel voor kinderen die van ver moesten komen. Mijn moeder ging echter, toen mijn opa en oma wat slechter ter been raakten, een keer per week naar hun toe om ze te helpen met het een en ander. En wij bleven dan over op school. Totdat de juf (die zelf naderhand een werkende moeder werd) vertelde dat dat niet kon omdat overblijven niet voor ons bedoeld was. En toen gingen wij dus ook het informele circuit in.
Mijn opa en oma hadden vroeger trouwens een zaak aan huis en hadden graag gezien dat mijn moeder die na haar trouwen zou voortzetten. Maar dat mocht niet van mijn vader. En het was verder ook helemaal niet nodig dat zij een baan zou zoeken. Ze moesten het maar doen met wat hij zou binnen brengen.
Het typische is wel dat juist mijn moeder, die me dus altijd gestimuleerd heeft om te studeren en te blijven werken, nu een soort van jaloers is om wat ik heb. Althans ik weet niet of ze echt jaloers is maar echt enthousiast is ze ook niet over mijn prestaties op werkgebied. En mijn vader die het dus niet nodig vond dat zijn vrouw werkte, is juist altijd erg geinteresseerd in mijn wel en wee op werkgebied. En ook helemaal pro kdv enzo. Typisch zoals mensen kunnen veranderen.