Mijn moeder naar verzorgingshuis

Wij zitten hier nu op het punt dat de ene ouder de zorg voor de andere te zwaar begint te vinden. Maar niet kan beslissen dat het zo niet langer kan.
Inmiddels spelen er nog wat andere zaken en moeten de kinderen straks moeilijke knopen doorhakken.
Oude ouders hebben is soms best lastig!

Ja het is ingewikkeld en lastig en het vreet energie. Absoluut.
Maar weet je, mijn ouders zijn inmiddels dood. De ene 13 jaar, de andere 3. Dus ik zie dit toch wel enigszins als een luxe probleem. Nu kún je nog wat betekenen, grijp die kans! 

Sinilind schreef op 08-01-2023 om 09:50:

[..]

Jippox, niet elke kind-ouder relatie is goed. Ik doe het met plicht en liefde, maar ik had mijn moeder (en mezelf) iets anders gegund. De relatie tussen haar en mij is altijd toxisch geweest.

Dat blijft toch heel moeilijk. Mijn verhouding met mijn moeder was ook niet erg soepel, en achteraf kijk ik er erg gemengd op terug. Ik had het graag allemaal veel beter gedaan, vooral omdat ik nu zie wat mijn eigen rol in het geheel was, maar ik zie ook dat dat misschien niet mogelijk was. Ook het traject van het laatste jaar was vol frustratie over alles wat er mis ging, hoe de zorg fouten maakt, hoe dingen misliepen die niet mis hadden moeten lopen etc, zonder dat waarschijnlijk de uitkomst anders was geweest. En ik heb mezelf lang verwijten gemaakt, maar dat heeft achteraf weinig zin meer en ik kan het toch niet over doen. Uiteindelijk kijk ik niet terug met tevredenheid, allen maar met weemoed dat die tijd (en mijn moeder) onvermijdelijk in het verleden verdwenen zijn. Dat het bij anderen soms allemaal zo mooi loopt, kalm, vredig, veel begrip, "we kwamen nader tot elkaar", tja. Bij ons was het een worsteling richting de afgrond tot het onvermijdelijke gebeurd was. En daar is niemand schuldig aan, het gebeurde. Het is wat het is.

Ik wens je veel sterkte.

Jippox schreef op 08-01-2023 om 00:45:

Ja het is ingewikkeld en lastig en het vreet energie. Absoluut.
Maar weet je, mijn ouders zijn inmiddels dood. De ene 13 jaar, de andere 3. Dus ik zie dit toch wel enigszins als een luxe probleem. Nu kún je nog wat betekenen, grijp die kans!

Misschien is het een luxeprobleem zo jij het noemt. Maar soms kan het zo ingewikkeld en lastig zijn dat je er altijd 1 van de 2 ouders er mee benadeeld. En waar doe je dan goed aan?

Als daarbij de arts ook nog eens niet doet wat hij behoort te doen en je er daardoor weer extra "werk" mee krijgt is het echt niet altijd prettig.

Ik snap wat je bedoelt met luxe probleem, maar lastige keuzes maken noem ik geen luxe. Er zijn dagen dat ik hoop dat er voor ons beslist wordt 

Ik snap de woorden ‘ grijp je kans’. Ik relativeer die woorden niet zo zeer aan het feit dat het niet meer kan als een van de twee of beiden overleden zijn maar aan het feit dat de aandacht en inzet de beeldvorming van diegene ook een positieve herinnering met zich kan meebrengen. Helemaal als je hiervan bewust bent en daar naar streeft. Al was het maar omdat het ook vergevingsgezind doorwerkt.

Eigenlijk wel triest als de inzet wordt vertaald als moeten omdat je kind bent ipv mogen zolang die ouder nog hier is. En als het lastig is vanwege de ouder-kind binding, probeer het dan als bewoner- verzorger. Die band is iets afstandelijker maar ook waardevol voor de hulpbehoevende.
Als vrijwilliger in zorgcentrum, geef ik de bewoners vaak een manicure of hand massage. Daar kunnen ze zo van ontspannen. Het maakt hen niet uit wie hun handen masseert, als ze maar even kunnen genieten van de aanraking.

Ik durf te zeggen dat zorgen voor "ouderen" totaal andere gevoelens oproept dan zorgen voor "ouders". Ik werd in de zorg door de ouderen op handen gedragen, de meeste waren dankbaar en respectvol naar me. Ik maak bij vriendinnen het zorgen voor hun ouders van dichtbij mee, dat is van een totaal andere orde. Oud zeer, jeugdherinneringen, conflicten tussen broers/zussen, miscommunicatie, frustraties en niet altijd liefdevolle ouders die meegaand zijn. Karaktertrekken die er al waren maar op oudere leeftijd versterkt de boventoon voeren. Ziekte, fysiek en /of mentaal, het leven wordt er niet leuker op. De vriendinnen zijn gespannen en moe, naast werk en eigen gezin is de mantelzorg soms een enorme opgave. 
Je ouder(s) gaan in een verzorgings- of verpleeghuis, hun laatste station en dat verloopt niet altijd van een leien dakje. 

@Wil40, indien je met ouderen en ouders op mijn post doelt; ik heb met beiden te maken gehad. Zowel ouderen als ouders kregen mijn zorg. Ik geloof wel dat het voor kinderen een zwaardere opgave kan betekenen als ze naast hun zorg voor gezin en mantelzorg voor hun ouders, ook nog een baan hebben. Zie relaas Sinilind; ze moet vrij nemen anders is het niet te combineren, iets wat een extra druk op het gebeuren legt.

Sinilind, hoe gaat het nu?

Sterkte Sini, het is een enorm karwei, het kost je op allerlei manieren vreselijk veel. Mooi dat je dochter er ook even was, dat helpt. Doorgaan... er zit niks anders op en je mag trots op jezelf zijn!!

Het is zoveel fijner als je moeder op een plek is, waar iemand haar kan horen als ze hulp nodig heeft. Die zekerheid is goud waard. Daar slaap je een stuk beter door.