Moeten alle vrouwen binnenkort weer achter het aanrecht?

Grootte gezinnen

was ik vergeten: Gemiddeld aantal kinderen per vrouw in 2011 was 1,76; in 1970 was dat 2,57 en in 1960 was het 3,1

Veel kinderen

Mijn man gaf mijn dochters het advies om maar véél kinderen te krijgen, altijd handig voor later. (knipoog)

Stenna, het kan nog anders

Natuurlijk kun je in een spagaat komen als je oude ouders hebt en jonge kinderen. Maar een spagaat wat ik nu veel in mijn groepje zie is een andere, namelijk oude ouders en jonge kleinkinderen.
Wij zijn vijftigers. Ouders van beide kanten achter in de tachtig en véél zorg nodig, zijn we echt druk mee. Onze schoondochter is net bevallen en dochter verwacht ook de eerste. Zoals zoveel jonge gezinnen werken beide stellen flink, willen (en moeten) dat ook blijven doen, kinderopvang is duur, kortom oma en opa wordt gevraagd ook een oppasrol te nemen. We zijn vereerd, doen het graag, heel leuk ook. Maar, samen met onze eigen banen (en we moeten ook nog een tijdje mee!) en hulpbehoevende ouders, én zelf ook je jaren voelen tellen, is het veel...

Precies (en kans blijft 1 op 7)

Oudje, dat begrijp ik, lijkt me ook heel zwaar. Alweer een illustratie dat er andere situaties mogelijk zijn dan de "gemiddelde". Zelf weet ik dat bijv. de combinatie dementerende ouder en puberend kind een emotioneel heel zware is voor wie er middentussen zit. Dat kan bij jullie ook heel goed (puberend kleinkind).

Ik huurde regelmatig prive betaalde krachten in, zoals Albana voorstaat als oplossing, inderdaad noodgedwongen. Van mijn eigen geld, want ik kon niet zomaar beschikken over alle rekeningen van mijn vader, zelfs al verzorgde ik zijn administratie. Ik had geen volledige volmacht zolang hij nog enigszins toerekeningsvatbaar werd geacht (en terecht). En hij wilde dat niet, vond dat het mijn taak was. Was al lastig genoeg om het dan toch te doen, zelfs al betaalde ik het zelf (en gelukkig had ik daar wel de financiele middelen voor door mijn soort baan).

Albnan, 1 op de 75 van de totale generatie tussen 30 en 50 zijn nog altijd 62.000 mensen. Maar 1 op 75 klopt niet. Je moet niet delen door het aantal kinderen. En de 14% was dus om een OUDE ouder te hebben en jonge kinderen: de kans op functiebeperkingen boven de 70 is 30%. Dat geeft 4%, dus 1 op de 25. Bijna 200.000 mensen tussen de 30 en 50. En de kansen zijn niet gelijk verdeeld zoals ik al zei (oude moeder hebben geeft grotere kans zelf ook laat kinderen te krijgen).
Maar ik hou verder op met dit gereken. Want het overtuigt jou toch niet. Ik begin langzaamaan dezelfde frustratie te voelen als tegenover de bejaardenverzorgers van mijn vader: die muur van onbegrip en wantrouwen, dat het niet gewoon niet waar kan zijn dat ik het ook nog druk had met baan en schoolgaand kind. Dat gevoel wil ik nu wel erg graag achter me laten. Gelukkig kon ik wel terecht bij de vele lotgenoten om mij heen (zie eerder bericht) en lees ik herkenning in kranten en tijdschriften die dit probleem onder hun lezersgroep wel groot genoeg achten om er aandacht aan te schenken (NRC, Trouw, Opzij).

Iemand veranderen

Ik ging mijn vaders levensovertuiging op de rol van man en vrouw echt niet meer op zijn 75e nog eens veranderen. Of hen alsnog leren zijn eigen was te doen of potje te koken. Terwijl hij half dementerend was. Ik deed gewoon mijn eigen zin, dus soms toch iemand inhuren, ook vond hij dat niet fijn. Of mijn broer laten komen, ook al vond hij dat die (wel) moest werken. "De pot op kunnen" dat zou een fijne houding zijn: als kinderen het bijltje er bij neergooien zodra er oud zeer opduikt tussen hen en hun ouders. Dat blijven er niet veel mantelzorgers over vrees ik.

Wat ik net op tv zie

Een oudere vrouw mantelzorgt een nog oudere man, ze worden beschuldigd van AOW fraude!
Aan de ene kant moet je elkaar helpen, maar als je dus een of andere uitkering hebt wordt je vervolgens daarvoor gekort. Schande.

Jaymza

Dat klopt, jaymza

En er zijn veel meer voorbeelden bekend via de media. Bijvoorbeeld: een alleenstaande AOW-er die tegen de eenzaamheid regelmatig bekenden te eten vraagt of bij hen gaat eten. Inderdaad, mantelzorg in allerlei vormen als dat regelmatig gebeurt. Mensen die bij je over de vloer komen, of jij bij hen, voor een hobby zoals een kaartclubje. Of als je bijvoorbeeld een auto deelt met meerdere mensen. Voor de gezelligheid, of om de kosten te drukken.
Alleenstaande AOWers die een sociaal leven in stand willen houden worden zo keihard gestraft. De regels zijn nogal schimmig, maar dat maakt niet uit: laatst was er op Kassa een schijnend voorbeeld van een vrouw die een enorme boete kreeg, en ik weet via mijn ouders nog een paar gevallen (in dit geval ook mantelzorgers zoals bij een oude dame met een vrijgezelle neef die wel eens klusjes voor haar deed of af en toe bleef eten - leeftijdverschil zo'n dertig jaar!).
Hoe de SVB (die de AOW uitkeert) er achter komt? Als iemand fraude vermoedt kan dat gemeld worden, net als bij de bijstand. Je zal maar een vervelend persoon in je omgeving hebben die je een hak wil zetten!
En dan komt er een controleur. Als jij in je onnozelheid vertelt "ja, ik ga vaak bridgen met wat vrienden" kan je al hangen. En die oude dame had het gereedschap en jasje van de neef in huis hangen (gereedschap omdat de klus nog niet af was, jasje was hij vergeten). Klets je daar maar eens uit...

Ik wist dat dit bij bijstandsgerechtigden voor kan komen, maar het gebeurt blijkbaar ook bij AOW-ers. En zelfs bij kinderbijslag (ook SV is het mogelijk, hoewel ik daar nog geen rare gevallen over heb gehoord.

Je zal toch mantelzorg hebben... Of, zoals mijn schoonmoeder zaliger, mantelzorger zijn (ernstig zieke zoon)! Of van bridgen houden... Of een fijne neef die na zijn werk even langs komt om te kijken of je nog klussen hebt, of zin hebt in gezelschap bij het eten!

Ik dacht dat het in de praktijk wel zou meevallen allemaal, maar mijn ouders, die helemaal niet sensatiebelust elk gerucht oppikken maar heel nuchter zijn, vertelden me dat vorige week en waren echt geschokt dat dit blijkbaar zomaar kon...

Veranderen

O nee, van mij hoeft er niemand te veranderen, het nee zeggen gaat alleen om dáár liggen mijn grenzen en einde verhaal. En er is een oplossing (broer laten komen of iemand betalen) en dat wil ik óók nog wel regelen, maar betalen daar zou ik zowiezo niet aan beginnen als ze zelf de financiën hebben. Dat is mijn grens. Net zo als het bewaken van 'tijd', daar zit ook een grens aan.
En dat heeft niets te maken met 'oud zeer', maar alleen maar met zelfbehoud. Tussen veeleisende cliënten en betaald personeel zit ook géén oud zeer, toch zal die grens bewaakt moeten worden. En veranderen van mensen daar doen we al helemaal niet aan, is onbegonnen zaak, verlies van tijd en inzet en compleet nutteloos.
Wat betreft mijn eigen vader en mij, wij hebben geen 'oud zeer' en toch heb ik een grens. Een grens die ik duidelijk aangeef....Zo hadden we pas geleden nog 'een ding' waar we niet over eens waren. Hij had een vloerkleed liggen, dat opbolde aan de zijkant. 10 keer gezegd dat dat ding weg moest....aangedrongen, aangeboden het naar de stomerij te brengen of samen een nieuwe te kopen die beter zou liggen. Nee kleed 'moest' blijven liggen, hij was eraan gehecht, vond het koud zonder kleed en het was zo kaal zonder. Uiteindelijk legt hij een zwaar boek op het opbollende stuk (!). Ook daar was ik niet mee eens...gevaarlijk vond ik het. Tot ik er zelf bijna over struikelde. Toen was ik boos en heb aangekondigd dat mócht hij ten val komen door dat r*ttige kleed of boek ik dan niét van plan was om hem onder de douche te komen zetten als hij thuis kwam met een gebroken heup. Grote discussie volgde over schuld en gevolg en weet ik het wat allemaal....einde was dat ik enigzins boos vertrok en maar 's een paar dagen niets van me heb laten horen. Toen belde hij...of ik wilde komen koffiedrinken....En tot mijn verbazing was het kleed weg. Weggehaald met buurman samen Want ja 'zijn dochter' wilde per sé dat hij het weghaalde. En wie moest 'm dan volgende week naar de oogarts rijden? Afgemaakt met grapjes want eigenlijk wist hij best dat wat ik zei de waarheid was, het was gewoon een potentieel benenbreek-kleed. En naar die oogarts had ik 'm heus wel gereden...zo ben ik dan ook wel weer. Bosje bloemen gehaald om de 'kaalheid' wat te compenseren...en nu maakt ie grapjes dat ik zelfs zijn inrichting bepaal en geen smaak heb Wat ik overigens prima vind en lachend onderga, zolang hij zich maar geen doodsmak maakt door zo'n oud kleed.
Ik had dat wel kunnen laten gaan voor de lieve vrede en omdat die man nu eenmaal zo is en houd van vloerkleden, maar had dan zelf de gevolgen kunnen oplossen. En zolang die gevolgen voor mij zijn, heb ik ook inbreng op dit soort praktische veiligheids zaken. Zo simpel is het.
groeten albana

Houding zorgverleners

Mijn vader nam ik die houding niet eens zo heel erg meer kwalijk, andere generatie en ander geloof etc. Maar de professionele zorg om hem heen had ook vaak die houding en dat stoorde mij wel. Dat waren toch voornamelijk jonge vrouwen of vrouwen van mijn eigen leeftijd. Die het dan harteloos vonden en soms zelfs verwijten maakte als ik iemand inhuurde terwijl mijn vader liever mij had. Niet dat ik me daar verder iets van aantrok (inderdaad, mijn grens dus), maar raar vond ik dat wel. Zie jij dat niet bij sommige collega’s, Albana (ik ga er vanuit dat jij dat zelf niet doet)? Dat ze toch als een soort vanzelfsprekendheid altijd eerst de dochters inschakelen/ aanspreken als er direct familiehulp nodig is?

Zelf

Het is ook een beetje het gestuurde protocol. Er wordt niet nagedacht, daarvoor ontbreekt de tijd, het niveau van de medewerker, de manier waarop er gewerkt moet worden. In eerste instantie vraag je aan de mensen zelf, de oudere zelf, om te regelen dat er iemand uit de familie of kennissen iets kan doen. Er zijn altijd meer mogelijkheden. Ook is er misschien een vrijwilliger of een personeelslid of familie of bekenden van buren die even iets kunnen doen. Maar dat gebrek aan echte relatie tussen verzorgende en oudere moet ondervangen worden door een contactlijstje dat sturend is.
Jammer hoor. Maar ook invaliderend voor de oudere zelf.
Wat kinderen verder voor hun ouders doen is vaak een voortzetting van de relatie die ze toch al hadden, dus het is als verzorgende goed om te weten hoe dat gaat, dan kun je des te beter samen met een oudere overleggen en daar de finesses van begrijpen. Mooi vak, de ouderenzorg, helaas ook onderhevig aan de schaalvergroting, bezuinigingen, verschraling en crisis.

Nee ik vind dat niet harteloos hoor!

Nee, ik vind dochters (en ook zonen) die hun eigen grens aangeven alleen maar verstandig! Dat is zelfbehoud en in vind het ook knap omdat het soms (als het niet iets is wat je dagelijks tegenkomt zoals wij) best moeilijk is en je standvastig moet zijn.
Nee wij gaan er al járen niet meer vanuit dat het automatisch 'dochters' zijn die mantelzorg verrichten. Dat is écht iets enorm achterhaalds....Het is al heel veel jaren normaal dat je de 'eerste contactpersoon' aanspreekt en als die er niet is de 2de en de 3de en de 4de etc. Is de eerste contactpersoon wél bereikbaar (tegenwoordig met mobiel is dat vrij makkelijk) dan is het wel de bedoeling dat die eerste contactpersoon dat wat geregeld/gedaan moet worden dan ook regelt of doet. Dat hoeft diegene helemaal niet zelf te doen, dat maakt ons niet uit, diegene mag het ook doordelegeren aan de 2de contactpersoon of de 3de.
Wat wij wel vaak meemaken is dat we die eerste contactpersoon bellen voor iets (mee naar de dokter ofzo) en dat diegene zegt niet te kunnen en dan van ons verwacht dat wij dus de 2de contactpersoon bellen met dezelfde vraag of de 3de etc. En dat doen we dus niet (kost ook gewoon veel te veel tijd, tijd die niet vergoed wordt). Zo'n groep contactpersonen moet zélf de vraag aan mantelzorg verdelen over de mensen die zich daarvoor beschikbaar hebben gesteld.
Wij leggen dat ook duidelijk uit in het begin. En van ons uit vinden wij het vooral belangrijk dat het iemand is die te taken goed kan verdelen. En niet dat het iemand is die dus 'alles' maar doet....de meest zorgzamen dus. In praktijk gebeurd dat wél vaak. En niet omdat wij het willen,maar meer omdat dat een soort automatische is van de betrokkenen. En we evalueren het ook nog's elk half jaar of jaar als de familie dat wil. Het is een vast onderdeel daarvan. Als wij merken dat het niet werkt (iemand raakt overbelast omdat die niets door kan schuiven) dan proberen we dat ter sprake te brengen en de 1ste contactpersoon te wijzigen. Maar dat lukt niet altijd. En de familie of betrokkenen zélf zijn daarin de 'baas'. Toch zien wij daarin een verandering de laatste tijd. De eerste contactpersoon is steeds vaker 'de oudste' in huis of een man/vrouw die gewend is taken uit te delen (b.v. hoofd van afdeling, manager etc.) en niet meer de 'zorgzaamste'.
Er gebeurd ook steeds meer met digitale ontwikkelingen, maar ook dat is iets waar familie zelf voor moet kiezen.
Nu hebben we hebben we een proefsysteem voor een soort digitaal afgesloten familiegedeelte waar we mantelzorgvragen op kunnen zetten en waar ze dan zelf allemaal op kunnen reageren (alle contactpersonen).
Dat ouderen er automatisch vanuit gaan dat 'dochters' wel zorgen is ook iets dat al bijna uitgestorven is of in ieder geval heel erg afgenomen. Er zijn er zoveel met alleen zonen of zonen die meer tijd hebben (zijn met de VUT ofzo) of trouwe zonen die om de dag langs komen of neven voor mij part. Nee het aandeel mantelzorgende mannen is alleen maar aan het toenemen dat zien en horen ouderen ook zélf om zich heen. Dus wordt het steeds 'gewoner'.
groeten albana

Stenna....

Nog even over die verwijten die aan jouw adres geuit werden...Wat waren dat voor zorgverleners? Wat deden die voor werk bij jouw vader?
En je hebt groot gelijk dat je je daar niks van aantrok hoor.
groeten albana

Weer verhalen in de krant

Vandaag alweer in het NRC twee herkenbare mantelzorgverhalen. Een over een vrouw die nog volop werkte toen haar man ging dementeren. Hoe zwaar dat was in alle jaren die volgde (is eigenlijk een artikel over dementie). En een van een vrouw die zelf als arts werkte toen haar moeder terminale kanker kreeg, en zich verscheurd voelde door carriere en zorg. Zowel die man als die moeder waren overigens net halverwege 60, overigens (dus het komt echt nog vaker voor dan bij mij). Voor mij erg herkenbare verhalen omdat dit precies de twee ziektes zijn die mijn ouders hadden (dementie en alvleesklierkanker)

Ooooo

Dán snap ik het....die mensen van het zorgloket en WMo dát is hun beroep ook! Ze móeten mensen aan het verstand brengen dat er zo min mogelijk zorg vergoed wordt en dat je zoveel mogelijk zélf moet doen...Dat is hun werk. En ik vind het vaak ook 'tutmutsen' van die mensen die 'het altijd beter weten' ....zoiets.

Wat betreft die andere praktijkmensen.....Beetje verbazingwerkkend. Leidinggevende snap ik nog wel (zelfde verhaal als zorgloket en WMO mensen)....Maar die aktiviteitenbegeleider??? Huh??? Wat heeft die met joúw leven en werk te maken? Moest je daar 'verplicht' mee? Rare bedoening...nooit van gehoord.

Die verhalen in de krant.....dat zijn toch écht grote uitzonderingen. Van onze cliënten van 4 woonzorghuizen en verpleeghuizen/afdelingen met ong. 500 'klanten' is er 1 welgeteld onder de 60 (jong dementerende). En onder de 70 weet ik uit mijn hoofd niet maar dat aandeel was ook zeer laag, ik dacht 2% (Zag deze week nog een rapport waar o.a. deze cijfers instonden).
Het hoogste genoteerd stonden de 80+ers én de 90+ ers. Het viel me nog op dat het aantal 100+ hóger was dan het aantal 60-tot 70 jarigen...(rijtje op volgorde...dás handig).
Als je dan die hele hoop bij elkaar gooit denk ik toch nog steeds dat de kans groter is dat je zelf al uit de kleine kinderen bent met mantelzorg aan ouders die 'ouderdomskwalen' hebben ...snap je wat ik bedoel? Gezien het enorme aantal 80+ en 90+ers wat de overgrote meerderheid is wat betreft ouderenzorg/verpleeghuiszorg.
Bij mantelzorg bij progressief verlopende ziektes, die zich langere tijd in huis/ziekenhuis afspelen (b.v. kanker) denk ik dat het aantal jongere mantelzorgers weer hoger is. Maar dat is (helaas) vaak weer minder kortdurend dan ouderenzorg...
groeten albana

De tijd daarvoor

Blij dat je dat van die WMO/CAK tutmutsen ook herkent!

In de krant-verhalen ging het dus juist om de tijd dat mensen nog thuis zijn, tussen dat ze een diagnose krijgen en dat ze slecht genoeg zijn voor een verzorgingshuis. Daar kunnen vele jaren tussen zitten (niet bij het kanker verhaal, wel bij dementie, parkinson, andere langzaam slopende ziekten) waarin het dan juist op de mantelzorg uitkomt. Krant signaleerde dat als probleem: na de diagnose, in die tussentijd, wordt de patient en zijn omgeving veelal verder aan hun lot overgelaten.

En juist dan krijg je voor ieder wissewasje wat je aanvraagt (rolstoel , regiotaxi, thuishulp, noem het maar op) met die tutmutsige moraalridders te maken, zeer vermoeiend.

Het verradelijke van die langzaam-aan-slopende kwalen is dat ze vaak al vroeg beginnen zonder dat de omgeving (anders dan partner en kinderen) dat direkt zien. Tegen de tijd dat het zo onhoudbaar is dat ze bij jouw in het tehuis komen, ja dan zijn ze inderdaad al veel ouder. Maar voor die tijd is er al (juist) veel mantelzorg nodig geweest. Dementie en parkinson rukken erg op, worden misschien wel volksziekten nr 1 door de vergrijzing.

Emotionele chantage

Dat ging dan ongeveer zo: Op een van mijn vaste bezoekjes in de week kwamen ze dan naar met met iets van: O, aanstaande donderdag is er een uitje, er moet wel per bewoner iemand mee van de familie anders gaat het niet door: komt u dan? Ik kon dan dus niet op stel en sprong, heb echt druk werk met agenda minstens een week van te voren volgepland. Dan werd er erg emotioneel gechanteerd, zo van: ja maar dan kan u vader als enige niet mee, dat is toch zielig, hij wil zo graag, kunt u geen vrij nemen, toch wel voor u vader over, etcetc. Dus het was niet verplicht nee, maar je moet dan erg sterk in je schoenen blijven staan.
Zelfde verhaal als afdelingshoofd of geriator langskwamen en melden dat ze dinsdag a.s. een afspraak voor hem hadden gemaakt voor controle (uroloog, neuroloog, oogarts, internist etc) en er een familielid mee moest. Geen probleem op zich: ik regelde dan iemand (ingehuurd of niet), maar er was veel van dezelfde soort emotionele druk dat ik zelf mijn vader zo moeten bijstaan bij zulke dingen.

De allerallerergste

eigenlijk nog vergeten: de maatschappelijk werkster. In de tijd dat vader nog thuis woonde. Brrrrr, die sloeg alles, zelfs alle WMO-loketisten.

Het gaat niet alleen om demente oudjes.

Een waargebeurd verhaal.

Een vrouw van rond de vijftig, al jaren chronisch ziek. Geen progressieve ziekte, ze gaat er niet dood aan (als ze zich aan de leefregels houdt), maar wel dood mee. En het beperkt haar in haar dagelijkse doen en laten.
Ze is alleenstaande moeder van twee oudere kinderen met een autistisch spectrum stoornis. Die kinderen kunnen niet goed helpen in het huishouden, daar hebben ze begeleiding voor nodig. Dat krijgen ze, maar de werkelijkheid is sneller: omdat deze vrouw door haar ziekte wordt belemmerd en de kinderen in het huishouden eerder remmend dan mantelzorgend werken, krijgt ze huishoudelijke hulp uit het WMO.

Er is geen sociaal vangnet. De ouders van de moeder zijn zelf al oud en kwakkelend en wonen uit de buurt, en de moeder is verdrietig omdat zij hen niet kan helpen. Geen broers en zussen, geen vrienden. Want iemand die het zo druk heeft met werk, huishouden en twee kinderen met een zorgvraag en zelf ook beperkingen heeft, heeft geen tijd en energie meer voor een sociaal leven.

Na een paar jaar raakt de moeder ernstig overspannen, officieel is het een burnout. Ze is immers al jaren overbelast door de zorg voor de kinderen, haar eigen werk (immers, vrouwen moeten onafhankelijk blijven) en het overleven als zieke, als autistenmoeder en als mens.
Ze krijgt hulp om alles weer te kunnen overzien, ook de thuishulp wordt daaraan aangepast. Omdat de situatie voorlopig niet lichter wordt zal ze die hulp voorlopig nodig hebben.

Dankzij die thuishulp die niet alleen de zware klussen doet maar de chronisch overbelaste moeder helpt het huishouden te overzien en te organiseren, redt dit gezin het. Er is ook iemand die helpt met zaken als herindicaties van de kinderen, begeleiding (de kinderen hebben PGB en moeder is erg op haar hoede nadat ze ooit te maken heeft gehad me een frauderend zorgbureautje), school (speciaal onderwijs), leerlingvervoerm etcetera. Allemaal zaken die op zich simpel lijken, maar alles bij elkaar een behoorlijk zware wissel op de moeder trekken. De overbelasting kan niemand wegnemen, maar met wat hulp lukt het wel. Moeder heeft een groot aandeel in begeleiding van de oudere kinderen en het is zwaar, maar ze redt het nu, dankzij de hulp die ze heeft gekregen.

Dan komt de herindicatie voor huishoudelijke ondersteuning. De mevrouw van het WMO vindt dat de moeder vaker beroep moet doen op de buren. Moeder raakt in paniek: ze kent de buren amper! Ze is door de jaren heen erg op zichzelf geraakt, in haar vorige buurt heeft ze te maken gehad met pesterijen omdat haar kinderen "raar" waren en in deze buurt wonen veel werkende tweeverdieners, en een oude Marokkaanse mevrouw die zelf half invalide is en geen woord Nederlands spreekt.
De mevrouw van het WMO is onverbiddelijk: moeder is in staat haar kinderen te begeleiden dus dan is het raar als ze zelf hulp nodig is. Een uurtje huishoudelijke ondersteuning en verder moet ze het zelf maar uitzoeken.
Met heel veel praten weet de moeder de mevrouw van het WMO er van te overtuigen dat zij de begeleiding van de kinderen juist kan doen dankzij het WMO. Dat de kinderen waarschijnlijk uit huis geplaatst moeten worden als moeder er alleen voor staat. Dat dat de maatschappij nóg meer zal kosten dan die paar uur huishoudelijke ondersteuning klasse twee (dat is niet alleen poetsen, maar gaat verder) die ze nu heeft.
De moeder krijgt gelukkig de herindicatie, maar die is één jaar geldig, want daarna moet ze haar leven maar weer op poten hebben. Moeder is blij, maar ook in paniek. Haar oudste kind gaat over niet al te lange tijd begeleid wonen, en dat kan alleen als er actieve mantelzorg in de buurt is! Dat is een voorwaarde van de organisatie die vlakbij huis dergelijke woongroepen heeft. Hoe moet dat, met nog een kind thuis dat veel energie en begeleiding vraagt, en de wegvallende hulp voor haarzelf binnen een jaar?

De burnoutverschijnselen zijn weer flink aan het opspelen, en niemand kan haar helpen. Ze moet de buren maar vragen (die mensen die nooit thuis zijn, of de lieve, maar volkomen onverstaanbare Marokkaanse buurvrouw die zelf op krukken loopt), of haar kinderen gewoon maar wat beter begeleiden zodat die de zorg kunnen overnemen.

De toekomst? Hopelijk kan het ene kind volgend haar begeleid gaan wonen, maar heeft de moeder dan nog de energie om daar te komen mantelzorgen voor de gewone dagelijkse dingen? Het andere kind zal ze uit huis moeten plaatsen, omdat ze niet meer voor hem kan zorgen want er moet ook gewerkt worden, het huis moet schoon (moeder heeft astma, dus het stof op laten lopen is geen issue), de administratie van oudste kind moet worden gedaan omdat hij dat zelf niet kan (bewindsaanvraag is onderweg). Moeder weet niet meer hoe het moet en is regelmatig overstuur en depressief. Ze moet mantelzorgen, heeft zelf ook wat extra hulp nodig omdat ze alleen voor een heel zware taak staat. En de hulp die zij nodig heeft wordt haar afgenomen, waardoor ze ook haar kinderen niet meer kan helpen.

PS: de vader van de kinderen speelt geen helpende rol.

En nog zo'n verhaal

Nog een verhaal. Alleenstaande moeder van rond de veertig, vader uit beeld. Twee kinderen: een oudere, gezonde zoon en een jonger kind met klassiek autisme.
De moeder heeft een progressieve ziekte waardoor ze in een rolstoel zit en veel thuishulp nodig heeft.

Toen de oudste zoon 18 werd, dreigde die thuishulp te vervallen. De zoon moest dit maar doen. Maar die thuishulp is niet alleen het volledige huishouden, maar ook elke ochtend om zes uur de moeder uit bed helpen, helpen met douchen, helpen met aankleden, en 's avonds weer naar bed helpen en het ritueel omgekeerd uitvoeren. Dit betekent dat de zoon zijn studie wel kan vergeten, want het huishouden moet grondig worden gemaakt: zijn broertje heeft ook nog eens flinke astma.
Hoewel ze in een grote universiteitsstad wonen, is de oudste zoon gedwongen uit huis te gaan en een kamer in zijn eigen stad te zoeken omdat hij anders door de instanties wordt verplicht zijn moeder te verzorgen waardoor zijn studie er bij in schiet.

De jongste zoon moet naar een speciale school en kan niet met de taxibus omdat hij daar door de andere passagiers ernstig gepest wordt wegens zijn zichtbare tic. Vlakbij zijn school is een school voor leerlingen met externaliserende problematiek. Heel kort door de bocht gezegd: jongens die agressief zijn, vernielzuchtig, kortom "etterbakjes", al komt dat door hun stoornis, maar daar heeft de zoon van deze moeder geen boodschap aan. Die wordt gepest en heeft daar heel erg onder geleden. Dus moet de moeder dagelijks 20 kilometer heen en weer terug tijden, en 's middags weer. Als moeder eenmaal aangekleed is, kan ze haar kind gelukkig zelf halen en brengen met haar aangepaste auto. Dit is de reden waarom ze heel vroeg uit bed moet.
Moeder heeft een eigen bedrijf, ze begeleidt mensen die een PGB nodig hebben. Mede dankzij haar eigen ervaring helpt ze deze mensen door de wirwar van regels, bepalingen en steeds wisselende wetten door. Door haar intensief zorgvragende jongste zoon kan ze dit alleen tijdens schooluren doen.

Hoewel moeder een progressieve ziekte heeft, moet ze toch om de 1-2 jaar een herindicatie aanvragen. En elke keer begint opnieuw het getouwtrek: mevrouw, u werkt buiten de deur, als u sterk genoeg bent om een auto te besturen kunt u vast ook wel zelf uw bed uitkomen. Mevrouw, u hebt twee zonen, uw oudste kan best wat vaker komen helpen, ook al woont hij op kamers. Waarom woont hij niet bij u thuis? (Omdat jullie de vorige keer de indicatie weigerden OMDAT hij thuis woonde, en hij daarom zijn studie niet kon gaan volgen). En uw jongste zoon, kan die u niet wat meer helpen? Ach, autisme, dat betekent toch niet dat ze dóm zijn?

Hun nieuwste dreiging is dat de vriege ochtendhulp vanwege de bezuinigingen pas na 7 uur 's ochtends kan komen. Dit betekent dat ze haar kind niet op tijd op school gaat krijgen. Deze strijd is nog niet beslist.

Ook hier wordt gezegd dat de buren moeten worden ingeschakeld, maar de één is een nogal verlopen alcoholische man, de ander een alleenstaande vrouw die eigenlijk nooit thuis is. Haar eigen ouders zijn overleden, zussen en broers zijn er ook niet.

Vorige week was ze bij mij, want ik ben één van haar cliënten omdat ik een kind met PGB heb. Ik ken haar als sterke vrouw waar ik heel veel bewondering voor heb, maar vorige week barstte ze in tranen uit en hoorde ik haar verhaal. Ik ben er nog steeds stil van en denk al dagen: hoe zou deze vrouw nou geholpen kunnen worden in deze tijd?

Stenna

Ken je deze al?

"Mevrouw, u moet echt uw prioriteiten beter leren stellen!"

Gezegd tegen een multitaskende mantelzorger die er volkomen doorheen zat.

Een moeder, deze verhalen zullen veel vaker voorkomen

nu het pgb voor iedereen onder tien uur wordt afgeschaft. Iedereen mag terecht bij de buren die zelf ook genoeg te doen hebben...

Schrijnende verhalen, werkelijk waar.

mirjam

Dat klopt helemaal, mirreke

Nu moet je al diep door het stof om in aanmerking te komen voor hulp, wat best vernederend is, want je kijkt liever naar wat je nog wél kunt, maar vaak lukt dat beter met die hulp. En als je benadrukt wat je nog wél kunt, zullen ze tegenwoordig al snel die hulp stopzetten. Zonder zich druk te maken over de gevolgen.

Zo'n WMO-mevrouw wordt ook maar gestuurd met de (nieuwe) regels op haar schouders. Ze ziet die schrijnende gevallen ook, maar mag niet de hand over haar hart halen.

Ik zie een domino-effect aankomen, vooral bij niet-bejaarden. Kinderen die niet meer thuis kunnen blijven, huishoudens die verloederen, mantelzorgende/zieke/gehandicapte ouders die zich in de bijstand moeten laten zakken omdat ze werk en zorg niet meer kunnen combineren......

Gevolgd door decorumverlies, armoede, dakloosheid misschien wel.

En dan zijn de gevallen die ik ken psychisch in orde. Wie ook nog eens te maken heeft met psychische problematiek zal nog eerder in de ellende wegzakken als er geen mantelzorger is.

Als er mantelzorgers zijn zullen de burnout-gevallen toenemen, ik zie dat nu al gebeuren, o.a. bij die alleenstaande moeder die ik in het eerste voorbeeld noemde. Een psychisch normale vrouw, die zoveel ballen in de lucht moet houden, gecombineerd met haar eigen gezondheidsklachten plus haar werk. Iedereen trekt aan haar, iedereen wil wat van haar, zij mag de slordigheidsfoutjes oprapen die de instanties laten vallen en krijgt straf in de vorm van een boete of afwijzing als zij in alle drukte en chaos niet op tijd of juist reageert.

Haar vader begint te kwakkelen en haar moeder, die niet kan autorijden, begint nu ook aan haar te trekken.

Die andere vrouw, die fysiek gehandicapt is maar voor haar werk mensen helpt met een PGB, o.a. met verantwoordingen, aanvragen, herindicaties en indien nodig bezwaarschriften, dreigt heel veel cliënten te gaan verliezen omdat de regels steeds strenger worden en steeds meer mensen hun PGB gaan verliezen. Ik ben benieuwd hoeveel bazen er zitten te wachten op een rolstoeler die alleen tussen 10 en 3 kan werken en regelmatig even pauze nodig heeft.

Waar ik vooral benieuwd, of eigenlijk niet, naar ben, is het domino-effect, ook voor de economie. Hoeveel mensen er om zullen vallen, zowel zorgvragers als mantelzorgers. Vroeger was mijn moeder ook mantelzorger, die heeft zelfs de gebrekkige buurman inwonend gehad, maar die hoefde niet te werken, mocht ook niet werken in die tijd, dat deed mijn opa. Mijn moeder heeft jarenlang de boodschappen verzorgd voor de bejaarde buurvrouw toen die een tijdje ziek was, op de fiets. Omdat ze toch niet hoefde te werken had ze de tijd om desnoods twee keer naar het winkelcentrum te fietsen om eerst de boodschappen van de buurvrouw en daarna haar eigen boodschappen te kunnen halen.

In onze straat woonde ook een gescheiden moeder (toen nog redelijk uniek). Die had twee schoolgaande kinderen, waaronder een behoorlijk bewerkelijk "LOMschool-kind", maar het was heel gewoon dat die na schooltijd bij één van de buren werd opgevangen tot moeder weer thuis was van haar werk. Geen goedbetaalde baan, het was nog steeds armoe troef daar, maar ze was in ieder geval onafhankelijk van de bijstand. En dat kon dankzij de buren, omdat moeder-de-vrouw daar toch thuis was.

Moeder-de-vrouw weer terug achter het aanrecht? Ik denk niet dat je dat kan verplichten. Mijn moeder vond het heel erg dat ze na haar huwelijk moest stoppen met werken. De tijden zijn veranderd, de maatschappij is veranderd. En op papier kunnen we heel makkelijk zeggen "mantelzorg!" en dan niet alleen door moeder-de-vrouw, maar ook door vader-de-man.

Maar wat is de praktijk? Hoeveel mensen kunnen minder uren gaan werken zonder dat ze financiëel in de problemen raken of tegen werkgerelateerde praktische problemen aanlopen? Iemand die werkt in de offshore, als chauffeur of een andere uithuizige baan kán niet parttime gaan werken om oma te wassen of de partner aflossen om hun gehandicapt kind driemaal per nacht om te draaien om doorliggen te voorkomen.

De mantelzorgende moeder en de fysiek gehandicapte moeder hebben niet eens een mantelzorger in de buurt. Sterker nog: als het even tegen zit moeten ZIJ de strompelende Marokkaanse buurvrouw of de alcoholische buurman komen wassen!

Nee, ik draaf niet door.

Correctie

"Vroeger was mijn moeder ook mantelzorger, die heeft zelfs de gebrekkige buurman inwonend gehad"

Dit moet zijn: vroeger was mijn OMA...

Pgb vergoeding aan ouders

Allereerst, ik vind de bovenstaande verhalen heel erg en schrijnend.
Voor de betrokkenen is het vreselijk en het zou niet zo moeten gaan.
Maar vorige week sprak ik een nichtje. Het PGB budget van haar zoon was nog niet "op", dus nog even goed kijken wat er "geclaimd" kon worden. Hij woont niet meer thuis. Mijn nichtje krijgt geld voor het doen van zijn was, een bezoekje met de auto naar directe familie, allemaal dingen die ik ook voor mijn zoon doe die niet meer thuis woont!
Hoezeer ik mijn nichtje een extraatje ook gun en snap dat ze hiervan gebruik van maakt, ik begrijp echt niet dat dit soort dingen vergoed worden. Wie legt mij dit uit?

Daar gaat het helemaal niet over

Ik had het over overbelasting van de mantelzorg, mantelzorgende ouders en dergelijke.

Jij kan niet weten waar jouw nicht het precies aan besteedt. Ik rij mijn kinderen ook wel eens terwijl ze ook de bus kunnen nemen, dat is de gewoonste zaak van de wereld en mijn keuze, maar die moeder heeft een kind dat niet alleen met het openbaar vervoer kan, en dan valt er weinig te kiezen. Dat zie je niet aan zijn mooie blauwe ogen, net zo min als jij dat aan dat kind van je nicht kan zien.
Ik weet niet of zij zichzelf van het PGB uitbetaalt, ik denk het niet want ze heeft het absoluut niet breed, maar ik zou het wel heel goed voor kunnen stellen, want de zorg die ze hem geeft is geen keuze (zoals ik, als ik mijn kind met de auto breng terwijl hij ook met de bus kan), maar een absoluut, keuzeloos moeten.

Een ander kan en mag daar pas kritisch over oordelen als die zelf een week in de schoenen van die persoon heeft rondgelopen. Als alle ins en outs over de zoon van jouw nicht tot in detail bekend zijn, bijvoorbeeld.

Zelf ben ik ook mantelzorger en dit soort opmerkingen maken me altijd erg boos. Aan mijn kind is niks te zien, maar de problemen zijn legio.
De oordelen ook.

Raar verhaal

Van die 50jarige moeder. Volgens dit verhaal raakt ze al overspannen van alle bezigheden, terwijl er nog hulp is. Vermindering is alleen in het vooruitzicht gesteld, maar nog lang niet uitgevoerd. Volgens dit verhaal dan, he.
Misschien is een psychiater dan handiger dan huishoudelijke hulp? Die laatste maakt kennelijk vooral afhankelijk. Alleen al het idee dat de hulp ooit wel eens verminderd zou kunnen worden, leidt al tot toestanden. Kennelijk helpt zo'n arrangement mensen ook tot de gedachte dat ze nooit meer zonder zullen kunnen. Ben je dan wel handig bezig?