Naamsverandering

Ook grote ergenis

Ik hou er absoluut niet van om kaartjes/brieven te krijgen met Maylise Mansnaam. Zo heet ik namelijk niet. Ik heb zijn naam niet aangenomen maar draag mijn eigen naam. Kaartjs met familie mansnaam vind ik iets beter te pruimen omdat ik begrijp dat het vooral gemakszuchtig is maar liever ook niet. Ik vind de onbewuste sexistische boodschap er achter niet fijn. Ik weet wel dat de stuurder het helemaal niet bewust sexistisch bedoeld maar er blijkt toch wel weer uit in wat voor een paternalistische maatschappij we leven.
Wat ik zelf meestal doe is of alleen voornamen (bij een stel zonder of met een of twee kindere anders wordt het wel een hele lange adressering) of (en dat vind ik zelf een minder charmante oplossing) familie vrouwnaam-mannaam. Dus beide namen noemen.
Ik ken overigens best veel vrouwen die de naam van hun man hebben aangenomen maar dat zijn over het algemeen religieuse vrouwen die niet bijzonder progressief zijn en erg in hun eigen cultuur zitten. Zeker onder jongere westerse vrouwen ken ik er bijzonder weinig die de naam van hun man dragen. Er zijn er wel een paar maar het zijn er niet veel.

Maylise

Oh! (beetje o.t.)

Oh! Nooit van mijn leven zal ik de achternaam van een man aannemen. Mijn achternaam hoort bij mij, die blijft mijn leven lang bij me. En mijn kinderen hebben ook mijn achternaam. Waarom? Omdat ik het langste strootje heb getrokken toen de oudste geboren werd.
En dan moet je bij de burgerlijke stand verdikkie ook nog een schriftelijke verklaring indienen als je kinderen de achternaam van de (gehuwde) moeder moeten krijgen. Mijn broek zakte er bijna van af, wat een onzin. Gelukkig deed ik de geboorteaangifte zelf, dus ik kon er gelijk voor tekenen.

Sterker nog

Lang, heel lang geleden was ik gehuwd met iemand anders. En als ik ooit een reden had gehad de naam van mijn man aan te nemen, dan was het tóen wel (bekende naam, bekende familie, naam opende deuren bladibla). Nooit gedaan, nooit het nut van gezien. Daarna hertrouwd en nog steeds mijn eigen naam gehouden. Er zijn dus zát mensen die niet weten dat ik getrouwd ben, of in ieder geval niet met wie, en ook niet met wie ik eerder getrouwd was. En ik vind het allemaal best. Ik zie echt geen enkel probleem.

Tirza

Helaas erger ik me er wel wezenloos aan

wanneer anderen mij aanschrijven onder mijn mans naam. Niet omdat er iets verkeerds is met zijn naam, maar gewoon omdat ik zo niet heet en het me stoort dat anderen mijn keuze niet respecteren. Ik respecteer ook de keuze van mensen die wel kiezen om de naam van hun partner aan te nemen, hoe raar ik die keuze persoonlijk ook vind.
Ik kan het nog wel een beetje pruimen we worden aangeschreven als familie mansachternaam. Dat doen dan vaak om mensen die niet weten dat ik een andere keuze heb gemaakt, of die niet weten hoe ik heet (collega's van mijn man bijvoorbeeld), of mensen die gemakzuchtig zijn (daar kan ik dan weer wat minder tegen). Echt vreselijk vind ik het als we worden aangeschreven als de familie mansvoorletter mansachternaam, alsof hij het hoofd van het gezin is. Zo zal ik nooit, maar dan ook nooit een ander gezin aanschrijven.
Zelf presenteren we ons als Dirkje Mijnnaam, Dirkmans Zijnnaam en dan de voornamen van de kinderen. Zo schrijf ik andere gezinnen met meerdere achternamen ook aan.
Voor mij geldt trouwens helemaal niet de gedachte dat het hebben van een gezamenlijke naam het toppunt van verbondenheid is. Ik kan mij niet meer verbonden voelen met mijn man en kinderen dan ik nu al doe; daarvoor heb ik die naam niet nodig.
Groet,
Dirkje

Ik heet

nu eenmaal mw Nashaman, daar heb ik bewust voor gekozen, ik wil niet dat ik en de kinderen een andere achternaam hebben, zodat ik ook niet steeds hoef uit te leggen dat ik echt niet gescheiden ben, maar nog steeds getrouwd Zo ook wanneer mijn kindere mijn achternaam hadden gehad, en mijn man nog steeds zijn eigen naam

Uitleggen?

Nasha:
"ik wil niet dat ik en de kinderen een andere achternaam hebben, zodat ik ook niet steeds hoef uit te leggen dat ik echt niet gescheiden ben, maar nog steeds getrouwd "

Euh. Ik hoef dat nooit uit te leggen, hoor. Waarom denk je dat je dat opeens moet gaan uitleggen?

Wat mij zo verbaasd heeft is dat toen ik ging trouwen dat sommige mensen opeens 'moeite' hadden om mijn eigen naam te onthouden. Heel vreemd aangezien ze daar in de bijna 10 jaar dat we samenwoonden nooit problemen mee hadden gehad.

Tihama

Altair

"Ik snap nooit zo goed waarom het zo duidelijk en overzichtelijk is als ik niet mijn eigen naam had gehouden maar die van echtgenoot had genomen. In mijn beleving had ik dan zo'n beetje overal (werk, sport, paspoort, hypotheek etc etc) een naamswijziging moeten doorgeven. "

Jaaaa, dat vind ik nou ook zo opvallend. Ik heb overigens de eerste maanden na ons trouwen wel werk gehad aan 'herstelwerkzaamheden'. Het pensioenfonds had namelijk spontaan mijn naam gewijzigd. Verder bleef het leven aardig overzichtelijk. Qau werk vind ik het trouwens heel erg lastig als collega's hun naam veranderen. Ben je een rapport van een paar jaar geleden aan het lezen. Zoek je die collega op omdat je er vragen over hebt. Onvindbaar in het systeem. Ik denk dan als eerste dat ze er niet meer werken, maar nee, dan zijn ze gescheiden of juist getrouwd.

Het hoogtepunt van absurdisme heb ik meegemaakt toen we in ondertrouw gingen. Ik mocht op een formulier aangeven hoe ik in de Gemeentelijke Basis Administratie opgenomen wilde worden.
a. eigen naam
b. mansnaam-eigennaam
c. mansnaam

Zonder aarzelen kruiste ik a aan. Waarop de ambtenaar me erop attendeerde dat er dan ook niet echtgenote van in mijn paspoort zou komen. Mijn antwoord: "dat wil ik ook niet". Ambtenaar riep uit: "Maar weet u dan wel zeker dat u genoeg van uw man houdt om met hem te trouwen?".

Tihama

Altijd grappig, deze discussie

Ik erger me nergens (meer) aan, want ik kan qua adressering van alles verwachten, tot Mrs. X. Mansnaam aan toe (waarbij X *niet* de G van Genista is...). We krijgen een kaart, leuk. Daar hou ik van.
Zelf adresseer ik met hetzelfde gemak aan fam. Haarnaam + Zijnnaam + Kindernaam1 + Kindernaam2. Want die hebben we ook nog in de vriendenkring. De printer is geduldig

O tihama, ik heb ook zoiets gehad.

Maar dan een ambtenaar die het formulier al helemaal voor me in had gevuld.
Ik ging spontaan steigeren. Ik bepaal zelf wel of ik mijn eigen naam wil houden of niet.

In dit geval wilde ik dus mijn eigen naam blijven voeren

Zorgpolis

Het kan zelfs nog erger. Toen Genistus bij mij introk en bij mij op de zorgpolis kwam, had men hem alvast maar hoofdpolishouder gemaakt. Terwijl wij dat niet hadden aangegeven en ik bovendien nog altijd kostwinner was.

Blijkbaar

Woon ik dan toch op een andere planeet. Wij en de omgeving zijn absoluut niet religieus (wordt hier blijkbaar als reden gezien om traditioneel man's naam aan te nemen). Ik vind het werkelijk bijzonder dat ik samen met Nasha hier blijkbaar 'de enige' ben die de naam van echtgenoot aangenomen heeft. Ik kan me ook wel vinden in de uitleg van haar; ik wil gewoon dezelfde achternaam dragen als mijn kinderen, het is overzichtelijk ipv al die verschillende namen in 1 gezin.
Het zal wel weer te maken hebben met de voornamelijk links stemmende beetje feministisch en progressief denkende (vrouwelijke) forummers hier op OOL )

Marith (best progressief verder hoor)

Marith

Neehoor,ik heb ook de naam van mijn man aangenomen.Eerlijk gezegd was dat vooral omdat ik een vrij lachwekkende achternaam heb,en ik toen vrij jong was.Ik zou die naam nu waarschijnlijk met trots dragen..)Overigens gebruik ik ook vaak een dubbele naam op officiele papieren,dus eerst mans naam en dan de mijne.En nee,als ik al religieus zou zijn,was ik boeddhist..
Groetjes,Bastet

Tihama

"Zonder aarzelen kruiste ik a aan. Waarop de ambtenaar me erop attendeerde dat er dan ook niet echtgenote van in mijn paspoort zou komen. Mijn antwoord: "dat wil ik ook niet". Ambtenaar riep uit: "Maar weet u dan wel zeker dat u genoeg van uw man houdt om met hem te trouwen?"."
Tihama, dan had 'jouw' ambtenaar het toch mooi fout. Ook als je als gehuwde je eigen naam blijft voeren, dan kan de naam van de echtgeno(o)t(e) wel in het paspoort worden vermeld. Gaat alleen niet automatisch, dat moet je aanvragen. Daar heb ik dan weer wel voor gekozen, maar mijn man heeft ook mij als zijn echtgenote in paspoort staan. Vonden we allebei een mooi idee, dat het op die manier voor de buitenwacht zichtbaar is dat we gehuwd zijn. Maar: als ik er niet bij hem in mocht, was hij er ook in mijn paspoort niet ingekomen. Grappige hiervan is wel weer dat niemand het in zijn hoofd haalt om hierdoor mijn man aan te spreken als meneer mijnnaam, maar je raadt het al, mij spreekt men wel aan als mevrouw zijnnaam. Dat zet ik dan wel even recht...
groet,
Dirkje

Mansnaam

ook ik gebruik de achternaam van mijn man. Op officiële papieren zet ik mijn meisjesnaam erachter.

Eigen naam, ach...

Mijn eigen achternaam voelt helemaal niet zo eigen, die heb ik ook maar toevallig gekregen. Mijn redenen waren om Genistus' achternaam te gaan voeren, hadden in elk geval niets te maken met gevoel van meer bij elkaar horen, feminisme, één naam binnen een gezin hebben of andere hierboven genoemde redenen. Ik had op dat moment gewoon de keus tussen twee achternamen en ik heb de mooiste genomen

Man's naam

Ik heb ook mijn man z'n naam aangenomen. Ach, achteraf denk ik wel eens dat ik mijn eigen naam ook wel had kunnen houden, daar heb ik het tenslotte 36 jaar mee gedaan. Maar het is goed zo. Is overigens in mijn vriendenkring niet gebruikelijk, man's naam. In mijn familie en schoonfamilie wel weer.

Marith

Ik denk niet dat het willen behouden van je eigen naam progressief is. Ik denk ook niet dat het aannemen van je mans naam ouderwets is.
De progressie zit 'm er wat mij betreft in dat je tegenwoordig de keuze hebt. Daarbij speelt de mate waarin je gevoelig bent voor tradities natuurlijk wel een rol, maar ook andere dingen zoals bijvoorbeeld de mate waarin je 'gehecht' bent aan je eigen naam. Dit laatste speelde bij mij een grote rol, mijn naam is vrij bijzonder en bij het horen van die naam weet ik dat ik het ben en echt niemand anders. Bij de naam Emma Mansnaam (laten we zeggen 'van Veen' of 'de Wit') voel ik mezelf geheel verdwijnen. Als het andersom was geweest, had ik misschien anders gekozen, dat weet ik niet. Ik kan me voorstellen dat ik het prettig zou vinden om allemaal hetzelfde te heten in ons gezin. En ik kan soms best de waarde van tradities inzien.
Ik vind het wel ouderwets als men er nu nog steeds van uitgaat dat je je mans aanneemt, want het is nu eenmaal geen vanzelfsprekendheid meer.
Groeten, Maw.

Naam van vader

De achternaam die ik draag is inderdaad de naam van mijn vader. Ik vind op zich de naam van mijn moeder ook mooier maar goed deze keuze hebben mijn ouders gemaakt. Ook niet heel bewust want toen was het natuurlijk helemaal gewoon voor kinderen om de naam van hun vader mee te krijgen. Maar goed, met deze achternaam en de familie die bij die achternaam behoort heb ik natuurlijk wel een band. Ik had best de naam van mijn vader voor die van de vader van mijn man kunnen inwisselen. Alleen met die vader en die familie had ik toenertijd natuurlijk helemaal geen band. Sowieso heb ik de vader van mijn man nooit ontmoet dus zijn naam zegt me minder dan die van mijn eigen vader die ondanks al zijn mankementen wel mijn vader is en blijft. Ik voel me dus meer met de naam van mijn vader verwant.
Daarnaast is er natuurlijk ook gewennig. Die naam heb ik altijd gedragen en is dus met mij verbonden.
En ik ben inderdaad ook nog eens feministe dus de gedachte achter de naam van de man aannemen (het overgaan tot zijn familie als zijnde een soort van bezit) bevalt me ook niet.
Dit is gewoon mijn naam en die draag ik.
Echtgenote van staat ook niet in mijn paspoort.

De kinderen hebben trouwens wel zijn achternaam. Ook een hele discussie aan voorafgegaan. Ik vond het niet vanzelfsprekend dat ze zijn naam kregen maar ben uiteindelijk er wel mee accoord gegaan. Ik vond zijn argumenten wel redelijk maar vooral had ik het idee dat het voor man veel en veel meer betekende dan voor mij dat de kinderen zijn naam zouden krijgen.

Maylise

Geef het tijd

Het is nog niet zo héél erg lang dat het eenvoudiger is om je eigen naam te houden, laat staan dat het mogelijk is om man de vrouwsnaam te laten gebruiken of ervoor te kunnen kiezen vrouwsnaam voor de kinderen te gebruiken.
Het wordt vanzelf gewoner

Eigenlijk zelfde als genista

Alleen had ik toevallig een héél mooie achternaam en man een niet zo mooie (en die hebben de kinderen 'dus' ook), dus de uitkomst is anders. Incidenteel noem ik mij bij Mansnaam, bijvoorbeeld als ik iets bestel voor het gehele gezin (waarbij onduidelijk is wie het op gaat halen) of iets dat héél duidelijk met de kinderen te maken heeft en waarbij ik geen misverstand over wil laten bestaan dat zij mijn kinderen zijn
Op mijn werk (allemaal mannen) is er heel erg verbaasd gereageerd dat ik mijn eigen naam heb gehouden. Ik geloof dat ze er nog nooit van hadden gehoord! (Wat ik dan wel weer een openbaring vond).
Daarnaast erger ik mij totaal niet aan het verkeerd vermelden van de namen op de envelop. Maar goed dat ik het lees, want ik adresseer voor het gemak ook vaak aan familie Mansnaam.
Jesse

Niet-eigen naam

Neuh, mijn achternaam voelt niet eigener dan een willekeurige andere achternaam. Er zijn duizenden mensen met die achternaam, want het is een naam die al decennia lang in de top 10 van veel voorkomende achternamen staat. Bovendien is het een naam die een heel heel heel verre voorouder zich ten tijde van Napoleon heeft aangemeten. Van mijn ouders heb ik genen, liefde, verzorging, mijn voornamen en nog veel meer gekregen. Natuurlijk zijn ze veel eigener dan die achternaam. Zelfs mijn voornaam is veel eigener dan mijn achternaam, want die hebben mijn ouders zelf gekozen. Had ik zelf een achternaam kunnen kiezen, dan was het geen van de beide geweest waaruit ik nu kiezen kan.
Wat die voornaamswijziging betreft, waar deze draad om gaat: mijn roepnaam is langer dan mijn eerste officiële naam. Dat was lastig in bijvoorbeeld Duitsland, waar formulieren mij vroegen mijn roepnaam te onderstrepen in de rij van officiële voornamen. Toch vind ik dat eigenlijk niet genoeg reden voor een voornaamwijziging. Veel mensen noemen me niet bij de roepnaam die mijn ouders bedacht hadden, maar bij een kortere versie daarvan. De beginletter daarvan staat ook niet bij mijn initialen, maar het stoort niet echt.

Dirkje (en andere eigennamers)

Je schrijft dat je je er aan ergert als mensen je met je mans naam aanschrijven.

"... het me stoort dat anderen mijn keuze niet respecteren. Ik respecteer ook de keuze van mensen die wel kiezen om de naam van hun partner aan te nemen, hoe raar ik die keuze persoonlijk ook vind. "

Maar heb jij ook iedereen verteld hoe je na je huwelijk zou heten (en hoe je kinderen heten), en meld je het als mensen het fout doen?

Ik kom alle combinaties in de praktijk tegen, en vrijwel nooit meldt iemand hoe hij / zij na het huwelijk gaat heten. Dan moet je bij de eerste brief toch echt gokken. Als ik het fout doe hoor ik het graag, en doe ik het de volgende keer dus anders. Heeft niets met disrespect te maken, hoogstens met onwetendheid, ik spreek de meeste van mijn vrienden en bekenden nl zelden aan met hun achternaam.

Wat ik dan weer vervelend vindt is geboortekaartjes van stellen met verschillende achternamen. Hoe heet het kind nu??

Om safe te zitten hanne

Zou je dus altijd gewoon voor iedereen de eigen naam kunnen blijven gebruiken, oftewel: adresseren zoals je ook al deed voor ze getrouwd waren. Als ze per se een andere naam willen gaan gebruiken, hoor je het wel
Bij geboortekaartjes stuur ik een felicitatiekaart naar de ouders en niet naar het kind

Tirza

Eigen naam (pelle)

Pelle, ik noem mijn vaders naam mijn eigen naam omdat ik zo vanaf mijn geboorte heet. Had ik vanaf mijn geboorte een andere naam gehad, dan was dat mijn eigen naam. Mijn eigen naam is de naam die ik als kleuter heb leren schrijven en waarmee ik als tiener in het klassenboek stond. Het is de naam die op mijn diploma staat. Daarom noem ik dat mijn eigen naam. Dat heeft niets met mijn vader of met mijn moeder te maken. Ik zou pas van mijn achternaam af willen als ik problemen zou hebben met mijn vader of met die familie. Maar die problemen zijn er niet.
Mijn kinderen hebben trouwens mijn mans achternaam gekregen.
Groeten, Maw.
Groeten, Maw.

Hanne

Je vraagt aan de eigennamers:
"Maar heb jij ook iedereen verteld hoe je na je huwelijk zou heten (en hoe je kinderen heten), en meld je het als mensen het fout doen? "

Waarom vraag je dit aan de eigennamers? Ik verander niets. Ik vind het de wereld op zijn kop dat IK moet gaan melden dat er niks verandert. Het is logischer om er gewoon vanuit te gaan dat er niks verandert en dat als er wél wat verandert: de veranderaars dat zelf even melden. De veranderaars moeten dat toch al doen voor paspoort/rijbewijs en tig andere instanties. Kan dit in een moeite door

Oja, ik meldde het wel. Natuurlijk.

Tihama

Wijzigen

hoi

ik heb mijn eigen achternaam gehouden na het trouwen omdat het 'mijn' naam is en ik de toegevoegde waarde niet zag om alles te gaan veranderen in de naam van mijn man. alle bankrekeningen, emailadressen, lidmaatschappen pfff.

maar nu met 2 kinderen blijkt het erg onhandig. Steeds vaker gebruik ik de naam van mijn man, zodat ze weten dat ik ook 'tot de familie van die drie anderen' behoor. ik zit er telkens meer aan te denken om toch maar over te gaan op mans-naam, puur om het gedoe met die twee namen. ik was toevallig van plan vanmiddag naar het centrum te gaan en eens na te vragen hoe/wat/waar dat kan, of gaat het veel geld kosten? ik dacht dat je de keuze mocht maken en het gewoon bij de gemeente moet aangeven?

groetjes
Lies