Nutteloze vraag: toename boekverkoop harry mulisch

Ik erger me niet snel...

...maar hier kriebelt het wel...

Ik herinner me dat dat ook gebeurde toen bijv. Elvis, John Lennon, Freddie Mercury, Michael Jackson en Kurt Cobain stierven... Vooral toen Freddie stierf en iedereen opeens snikkend het complete Queenoeuvre aanschafte, wist ik even niet wat er gebeurde.

Ik was al als meisje van 11, sinds 1974, fan van Queen, vanaf het allereerste Nederlandse tv-fragment (op Toppop, met Killer Queen). En hoewel ik ze in de eerste helft van de jaren 80 minder vond, ben ik nog steeds fan van ze.
Ik heb me vooral in de jaren zeventig, maar ook later enorm moeten verdedigen. Wat een stelletje nichten, en rare muziek, en Freddie was een arrogante bal met een tuinslang in zijn broek, doe niet zo raar, daar ben je toch geen fan van?
Leeftijdgenoten hielden van Abba, Smokie en Boney M. Of van Pink Floyd en Supertramp. Maar Queen, nee, wat waren een stelletje aanstellerige nichten. En de recensies in de bladen benadrukten dat alleen maar. Ik werd er om uitgelachen, werd continu uitgedaagd mijn smaak te verdedigen, kortom: Queen spoorde niet en ik ook niet.

En opeens had Freddie aids en de volgende dag was hij dood en sloeg de stemming radicaal om. IEdereen was opeens zijn grootste fan, al sinds Keep Yourself Alive (nooit in Nederland uitgekomen en pas bekend nadat Killer Queen een hit werd). Bij leven noemde men Freddie een rare, aanstellerige nicht in bizarre pakjes, maar hij stond nog boven de grond toen opeens de hele wereld hem alsnog in de armen sloot.
Op tv verschenen beelden die de fans allang kenden, interviews en "behind the scenes", en nu "de hele wereld" snikkend aan de buis zat ontdenten ze dat Queen, en met name Freddie, was geen nichterig arrogant zooitje. Freddie bleek een bijzonder aimabele, bescheiden man te zijn, verlegen zelfs, met een heel apart gevoel voor humor. Zijn muzikale talent was enorm groot, en niemand vond hem nog een rare nicht, hoogstens een enigszins excentrieke, maar erg vriendelijke man die toevallig ook op mannen viel. Jammer dat de mensen tijdens zijn leven niet de moeite namen zich in hem te verdiepen...

Idem dito met Michael Jackson. Die was echt uitgekotst door de wereld. Misvormd, wereldvreemd, en ondanks vrijspraak vonden velen toch dat er een pedofiel luchtje om hem heen hing. Toen hij opeens doodging was hij vooral iemand die zielig was, toch zonde van zo'n aardige, getalenteerde man... En de wereld huilde...

Dat iemand na zijn dood wat meer in de belangstelling komt te staan is logisch, want het triggert nieuwsgierigheid. Oh ja, zoveel van die man gehoord, laat ik dan toch maar eens wat van hem lezen/luisteren/zien. Niks mis mee. Maar ik heb een beetje moeite met mensen die eerst amper wat van de overledene wilden weten en nu opeens snikkend en rouwend zijn grootste fan worden...

Het doet me ook denken aan de begrafenis van Tante Marie, waar iedereen opeens snikkend vertelt hoe leuk en origineel ze was en hoe erg tante gemist zal worden, terwijl diezelfde mensen in werkelijkheid hoogstens één keer per jaar uit plichtsbesef over de vloer kwamen want ja, tante had een iets andere smaak dan de rest van de familie, kleedde zich iets anders, stemde altijd net de verkeerde partij, ze was wat zonderling en ze viel toch wel een tikkie uit de toon...

Fladder

Je vergeet nog Andre Hazes. Nu was die al redelijk bon ton geworden, maar de adoratie die hem ten deel viel toen hij eenmaal was heengegaan nam toch wel absurde vormen aan.

Mensen blijken dan ook ontzettend veel goede vrienden te hebben gehad, ook zoiets.

Moet ineens trouwens denken aan dat andere draadje, dat een beetje een Nederland-Belgiëkarakter krijgt. O, wat zijn wij Nederlanders toch allemaal Reuze Individuele Persoonlijkheden...

Groeten,

Temet

Mulisch...

Wat mijzelf betreft: ik vind 'm een goed schrijver, een intrigerende persoonlijkheid, een markante man. Indrukwekkend. Maar ik heb zelf geen boek van hem (wel vroegâh uit de bieb gehaald) en ga nu ook niet naar de winkel rennen

En ook nu

is de leuze uit de Life of Brian film weer van toepassing. "we are all individuals. I,m not..."

Zo gaat het altijd

Mensen bedenken zich dan opeens dat ze niks van de schrijver in kwestie hebben, of nog net 1 boek missen en is het opééns heel belangrijk om dat te herstellen, ook als een soort eerbetoon misschien. Ik doe dat nooit, maar ik koop dan ook sowieso zelden leesboeken.

Queen

Ik moet ze in november 1980 hebben gezien. Ik heb om eerlijk nooit meegekregen dat Queen belachelijk gevonden werd. In mijn omgeving niet in ieder geval. Ik weet niet wat het is, maar toen ik hoorde dat Freddie Mercury overleden was heb ik toch een traantje (heel bescheiden uit mijn 1 ooghoek) gelaten. Het deed me echt wat. Iets wat totaal niet aan de orde was bij André Hazes. Ik vond het een geweldige blueszanger, zijn verdere genre was niet aan mij besteed en als mens had ik echt totaal niets met hem. Ik vond het afscheid in de Arena zwáár over de top.
Harry Mulisch ben ik een paar jaar geleden met heel andere ogen gaan bekijken door een interview bij hem thuis. Hij had het over zijn gezin en dergelijke en opeens zag ik dat het een gewone hartelijke man was, tja... niet een uit een dozijn, maar dat mag lijkt me.
Ik weet nu al dat er nog een persoon is waar ik oprecht verdriet bij zal voelen als hij dood gaat: Mandela. Ik heb een diepe bewondering voor die man.

Omdat er zoveel

aandacht wordt besteed aan het leven & werk van Harry Mulisch, zijn er denk ik, veel mensen die nu pas geinteresseerd raken en een boek van hem kopen. Daar is niks mis mee. Toen ik als puber de Aanslag las, begreep ik er niet veel van. Een paar jaar geleden herlas ik het en vond het een prachtig boek, het ontroerde me. En ben ik ook andere boeken van Mulisch gaan lezen. Ijdel, arrogant,wat maakt het uit, schrijven kon hij.

Hmm

Zijn werk (wat ik ervan gelezen heb) vind ik goed.

De man zelf vind ik niet leuk.
Helemaal toen ik doorkreeg dat hij niet zo gecharmeerd was van mijn mooie Haarlem. Pfft! Toen hij tot ereburger werd benoemd zag je hem ineens heel regelmatig rondlopen. Man man, wat een arrogantie straalde er van hem af: Kijk mij eens lopen, jawel mensen, ik ben het: De Grote Schrijver.

Arrogantie

Hij was goed. Heel goed! Misschien niet je smaak, maar hij was goed. Ik heb hem ook wel eens gezien en ik vind hem niet arrogant. Wel zéér zelfverzekerd. Hij WIST dat hij goed was en als één van de zeer weinige Nederlanders deed hij niet aan (valse) bescheidenheid. Het stoorde me niet, integendeel. Ik vond het juist wel dapper om zo open te tonen dat je zo zelfverzekerd was. Veel beter dan continu je kleiner voordoen dan je bent...

Het grappige is...

Mulisch gaf in een interview aan dat hij die zelfverzekerdheid ook ironisch bedoelde, om de boel een beetje te stoken, zeg maar. En dat het voor kwetsbare mensen ook een masker kan zijn, arrogantie of hooghartigheid, waarmee hij ook op zichzelf doelde.

Anecdote

Mijn ex-verloofde zat in de muziekwereld en werd uitgenodig voor een of ander jubileum (of verjaardag, ik ben het kwijt) van Bernhard Haitink. Daar was ook Harry Mulisch, die natuurlijk een speech hield. De slotzin was: "Bernhard, jij weet alles van muziek. Ik weet de rest. Samen weten wij alles."
Nog jaaaarenlang is 'samen weten wij alles' een gevleugelde uitdrukking in onze vriendkring geweest.
Ik heb trouwens niets tegen arrogante schrijvers en kan door ervaring in het boekenwereldje melden dat HM echt niet de enige was die vond dat de zon uit zijn achterwerk scheen. Ik heb daar nooit zo'n last van. Als de boeken maar goed zijn.
Groetjes
Massi

Ijdel...

...is inderdaad een passend woord...!

Ach

wie weet waar jij op lijkt op die leeftijd!

Mulisch

Ik heb ook een paar boeken in de kast staan van HM. Ik vind het schitterende boeken, vooral Twee Vrouwen en jawel, De ontdekking van de hemel. Hij heeft een mooie schijfstijl en de symbolische laag in het boek vind ik altijd erg mooi. En ja, het is absoluut een opvallende verschijning, een dandy misschien wel. Maar dat zie ik los van zijn oeuvre. Ik heb nou niet het gevoel dat ik de complete werken van hem moet aanschaffen. De boeken die ik heb, is voldoende voor mij.
Collectieve rouw, ik heb er niet zoveel mee.

*blaast stof van zijn boeken*

Ik heb al jaren Mulisch in de kast. Erfenisje van mijn ouders.

Mulisch was voor mij een intrigerende man, ik vond het prachtig hoe hij zo dicht bij zichzelf bleef. Een mooi mens dat door zijn leven geworden is tot de man wie hij was! Het is jammer dat al die markante mensen verdwijnen. Tegenwoordig is er weinig eigenheid nog. Een hele generatie kleurrijke figuren verdwijnd en het raakt me wel moet ik zeggen.

Fladder

Haha, ik was ook fan van Freddy , ook vanuit mijn vroege jeugd. Manlief kwam op de dag van zijn sterven binnen en concludeerde droog. ow ik zie dat je het al hebt gehoord, Freddy is dood. Ik heb echt gehuild. Iets dat absoluut niet bij mij past en waar iedereen ook verbaasd over was.