Snel gefrustreerd/niet begrepen worden
De laatste weken voel ik mij snel gefrustreerd en niet begrepen. Voorbeeld: ik heb hier thuis de regel dat men zijn eigen spullen opruimt en is er iets leeg (bijv. Pak drinken) dan gooit degene die het heeft leeggemaakt weg. Vaak is het zo dat een pak alsnog op het aanrecht staat of bij de achterdeur (als het in de kliko gaat). Ik krijg het gevoel dat ze net zolang wachten totdat ik het maar opruim (vooral stiefzoon heeft daar een handje van). Ik laat het gewoon staan en verzoek ze alsnog om het zelf op te ruimen. Ander voorbeeld: aan dingen herinneren: als ik ze ergens aan herinner om te doen dan krijg ik dingen te horen als: zit er niet zo bovenop, geef het een kans etc. Terwijl ik het al lang een aantal kansen heb gegeven. Ik probeer dit los te laten en zoiets te hebben van 'niet mijn probleem' maar ik voel dat het heel moeilijk is.
Voorbeeld 3:
Ik moet altijd vragen of manlief mij wilt helpen, er gebeurt weinig uit hemzelf. Ik heb geleerd dat als iemand ergens mee bezig is, je hulp aanbied. Als ik steeds moet vragen van: zou je alsjeblieft dit of dat willen doen, dan voelt dat als commanderen voor mij.
Ook heb ik het gevoel dat ik niet mijn gedachten kan uiten. Vaak wordt er al een conclusie getrokken, zonder dat er wordt gevraagd wat ik echt bedoel.
De laatste tijd ben ik dan ook veel aan het vloeken en gooi ik bijv. Spullen op de grond die opgeruimd hadden moeten worden(nee niets wat breekbaar is, zonde van het geld). Dat vloeken valt manlief op (de spullen leg ik weer terug waar ze eerst lagen dus van dat gooien merkt hij niets), maar ik ben bang dat als ik hem vertel wat ik voel dat ik mij weer aanstel.
Ik heb al wat eigen regels ingesteld zoals: geen bed opgedekt en kamer niet opgeruimd? Dan wordt er ook niet gestofzuigd. Stiefzoon vindt bed opdekken namelijk onzin, want niemand ziet het en het is zonde want je ligt er later toch weer in. Ik heb dus de gedachte: stofzuigen is ook zonde want er komt toch weer stof in je slaapkamer. Zelfde geld met kleding netjes in kast stoppen: ik ben hier mee gestopt. Stiefzoon haalt alles overhoop. Zelfs sokballen haalt hij uit elkaar, om ze vervolgens weer los in de lade te stoppen.
Nou ja genoeg voorbeelden.
Hoe kan ik het beste met deze frustratie etc omgaan? Ik krijg het gevoel dat het niet lang duurt voordat ik écht een keer flink uit mijn slof schiet met nare gevolgen van dien.
Alvast bedankt voor jullie antwoorden
Ik merk dat in bijna alle reacties loslaten en grenzen stellen naar voren komen. Ik heb mijn grenzen, maar de gedachte dat er na een week nog steeds dezelfde lege pakken bij de deur staan en een slaapkamer al meer dan een maand niet is gestofzuigd dat maakt me onrustig. Ik houd van schoon en netjes, nee heb geen smetvrees, maar gewoon de gedachte dat het schoon is. Echter wil ik mij niet van de wijs laten brengen en blijf ik volhouden in mijn grenzen. Al durf ik mijn hand er voor in het vuur te steken, dat iets niet wordt opgeruimd als ik het niet vraag, dat is bijna altijd zo. Zelfs al zou ik opgestapeld met grotefelle slingers omgeven neerzetten op de tafel dan nog zouden ze het niet zien of opruimen. Hooguit even verplaatsen naar een andere onzinnige plek om meer ruimte te creëren
Maar je hoeft niet op die jongen z'n slaapkamer te komen, toch?
Overigens worden de slaapkamers hier ook niet iedere maand gestofzuigd en daar is dan nog best te komen. Je ziet er niks van.
Stampertjebloempje schreef op 09-06-2022 om 16:09:
Ik merk dat in bijna alle reacties loslaten en grenzen stellen naar voren komen. Ik heb mijn grenzen, maar de gedachte dat er na een week nog steeds dezelfde lege pakken bij de deur staan en een slaapkamer al meer dan een maand niet is gestofzuigd dat maakt me onrustig. Ik houd van schoon en netjes, nee heb geen smetvrees, maar gewoon de gedachte dat het schoon is. Echter wil ik mij niet van de wijs laten brengen en blijf ik volhouden in mijn grenzen. Al durf ik mijn hand er voor in het vuur te steken, dat iets niet wordt opgeruimd als ik het niet vraag, dat is bijna altijd zo. Zelfs al zou ik opgestapeld met grotefelle slingers omgeven neerzetten op de tafel dan nog zouden ze het niet zien of opruimen. Hooguit even verplaatsen naar een andere onzinnige plek om meer ruimte te creëren
Tsja dat wordt dan buigen of barsten ben ik bang.
Tijd om rond de tafel te gaan zitten en goede afspraken te maken. Desnoods op papier.
Máár ik denk wel dat jullie allebei water bij de wijn moeten doen. Je partner moet misschien meer opruimen dan gewend en jij moet meer door de vingers gaan zien. Heel moeilijk ik weet het en ik ben niet eens zelf zo opruimerig maar o, o wat is het hier soms een bende en dan ben ik de enige die er last van heeft.
Is het een idee om een eigen kamer te hebben voor jezelf. Iets waar je je kan terugtrekken en ontspannen en waar alles van jou is en niemand mag komen.
Een andere optie is om alle troep die je tegen komt op de studeerkamer van je man te gooien ( als hij die heeft) of de kamer van je pleegzoon. ( deed een kennis van mij, alles van haar man op zijn studeerkamer waar het op een gegeven moment brandgevaarlijk werd van alle papieren.
Kijk ik denk dat je bij jezelf moet nagaan hoe leuk je je man vindt, gaat het echt stuk lopen op het niet opruimen. Ik kan me dat bijna niet voorstellen er is dan vast wat anders aan de hand. Anders zou ik naar de leuke dingen in je relatie blijven kijken, een plek creeëren waar je je terug kunt trekken. En afwachten tot je puberzoon volwassen is en uit huis gaat. Maar je vastbijten in "het moet en zal op mijn manier schoon worden" gaat heel vervelend uitpakken ben ik bang
Stampertjebloempje schreef op 09-06-2022 om 16:09:
Ik merk dat in bijna alle reacties loslaten en grenzen stellen naar voren komen. Ik heb mijn grenzen, maar de gedachte dat er na een week nog steeds dezelfde lege pakken bij de deur staan en een slaapkamer al meer dan een maand niet is gestofzuigd dat maakt me onrustig. Ik houd van schoon en netjes, nee heb geen smetvrees, maar gewoon de gedachte dat het schoon is. Echter wil ik mij niet van de wijs laten brengen en blijf ik volhouden in mijn grenzen. Al durf ik mijn hand er voor in het vuur te steken, dat iets niet wordt opgeruimd als ik het niet vraag, dat is bijna altijd zo. Zelfs al zou ik opgestapeld met grotefelle slingers omgeven neerzetten op de tafel dan nog zouden ze het niet zien of opruimen. Hooguit even verplaatsen naar een andere onzinnige plek om meer ruimte te creëren
Wat mij opvalt in je openingspost en ook je andere stukjes is dat alles bij jou " ik" is;
" ik heb de regel dat iedereen zelf lege pakken meteen opruimd", " ik heb geleerd dat", " ik heb wat regels ingesteld", " ik vind"......
Weet je, als je met meerdere mensen samenleeft is het niet " ik" maar " we".
Natuurlijk is het vervelend als je zelf erg netjes bent en de ander niet. Maar je kunt je eigen wil niet afdwingen bij een ander.
Is het niet mogelijk om met je partner een taak verdeling te maken, zodat het duidelijk is wie wat doet en vooral ook wanneer? Zodat je meer op 1 lijn komt en geen verkeerde verwachtingen hebt.
Waarom moet je altijd aan de ander vragen of je kunt helpen als die persoon bezig is? Prima dat jij dat zo geleerd hebt maar echt nodig is het niet. Ik zou er echt niet op zitten te wachten dat als ik bv met de was bezig ben mijn man telkens komt vragen of hij kan helpen. Of als hij iets doet ik aan moet komen rennen om hem te helpen, dat werkt toch niet zo. Als ieder zijn eigen taken ( en wellicht een paar samen zoals misschien de tuin) heeft is dat toch ook prima? Wel dan los kunnen laten dat een ander het misschien niet exact zo doet zoals jij het doet, maar dat is samenleven.
Ik snap best dat als er een pak leeg is dat het niet altijd uitkomt om meteen naar de kliko te rennen. Maar bv wel kunt afspreken 's avonds na het eten ruimen we de keuken op en gooien we vuilnis weg en de ene dag doe ik dat en jij de andere dag. Ik kwam net thuis en er stonden 2 lege pakken in de gang die Gingergirlman had leeggemaakt, maar omdat hij erg druk was met zijn werk nog niet had weggegooid, nou dan doe ik dat toch even toen ik thuiskwam, niks mis mee.
Ja en de kamer van je stiefzoon is zijn kamer, wat hij daar doet is zijn keus en zo nodig zijn probleem. Jij hoeft daar helemaal niet te komen. Zolang er geen ongedierte of schimmelplaag op zijn kamer is, moet je het aan hem overlaten en je er niet meebemoeien; het is toch zonde van je tijd en energie om je druk te maken of zijn sokken los of als bolletje in zijn la liggen...wat kan het je schelen?
Ik vraag me oprecht af of je wel genoeg afleiding/hobbies hebt als je thuis bent. Als je telkens op anderen let krijg je logischerwijs irritatie. Jij zou het toch ook niet leuk vinden als ze de hele tijd zo op jou zouden letten.
Tip die iemand gaf, een eigen kamer voor jou..is dat wat? Geeft misschien minder irritatie.
Sterkte in ieder geval.
Dymo schreef op 30-05-2022 om 16:43:
[..]
Die hadden we hier ook, zo'n doos (bij ons een plastic krat), werkte geweldig. Schoenen, schoolboeken, jassen, broodtrommels, tijdschriften, halve boterhammen... alles wat rondslingerde ging met een boog de krat in, zonder op te letten waar het bovenop viel. Begon dochter met "waar is..." dan was het antwoord altijd: "waarschijnlijk in de krat". Ik heb heel wat keren "gatver mam, nou zit er boter/jam/aarde/vuil aan mijn jas/balletpak/schoolboek/schrift." Jammer dan kind, moet je je zooi maar opruimen. Het fijne is dat je je dus ook niet meer kwaad hoeft te maken. Oja, een aanvullende regel hier was dat als dochter alsnog iets uit de krat haalde (zoals een halve boterham) en ik dat voorwerp dan weer elders in huis terugvond, ik de krat leegkieperde in de vuilnisbak, samen met het voorwerp. Als ik alsnog je zooi moet opruimen, dan doe ik het ook in 1x goed. De financiële schade was dan voor haar. Hoef je maar één keer te doen. Hier was het een schoolboek dat ze zelf moest vervangen. Later heeft ze nog 1x jammerend haar balletpak uit de vuilnisbak gevist en zelf uitgewassen. Daarna nooit meer problemen gehad. Ik heb een te volle krat ook wel eens in het bed van dochter leeggestort, dan lag de zooi op haar kamer en kon ik in de woonkamer opnieuw beginnen met een lege krat.
Ik snap overigens het gevoel van Stampertjebloempje wel. Het is het gevoel dat niemand rekening houdt met wat JIJ wilt, maar jij slooft je wel uit voor de anderen. Je wilt het thuis een beetje gezellig hebben, zonder als een sloofje andermans rotzooi op te hoeven ruimen. Laat de kamer van je stiefzoon los, dat is een strijd die je niet gaat winnen. Deur dicht, niet naar kijken. De woonkamer, keuken en andere ruimten waarin jij je prettig wilt voelen, daar kun je je punt maken door zo'n krat. Laat je niet verleiden tot een discussie over de krat, zeg vriendelijk dat die krat er juist is om discussies te vermijden. Punt.
Goeie tip!!!!
Stampertjebloempje schreef op 09-06-2022 om 16:09:
Ik merk dat in bijna alle reacties loslaten en grenzen stellen naar voren komen. Ik heb mijn grenzen, maar de gedachte dat er na een week nog steeds dezelfde lege pakken bij de deur staan en een slaapkamer al meer dan een maand niet is gestofzuigd dat maakt me onrustig. Ik houd van schoon en netjes, nee heb geen smetvrees, maar gewoon de gedachte dat het schoon is. Echter wil ik mij niet van de wijs laten brengen en blijf ik volhouden in mijn grenzen. Al durf ik mijn hand er voor in het vuur te steken, dat iets niet wordt opgeruimd als ik het niet vraag, dat is bijna altijd zo. Zelfs al zou ik opgestapeld met grotefelle slingers omgeven neerzetten op de tafel dan nog zouden ze het niet zien of opruimen. Hooguit even verplaatsen naar een andere onzinnige plek om meer ruimte te creëren
Wat let je om de doos/kratmethode in te voeren?
Een andere tip die ik nog heb: na het avondeten samen (echt met zijn allen) 10 minuten de woonkamer opruimen. Iedereen heeft 10 minuten. En als drie of vier mensen 10 minuten opruimen, is het (hier tenminste) weer netjes.
En in godsnaam, doe deur deuren van alke tienerkamers dicht en hou ze dicht.
Valeria schreef op 09-06-2022 om 16:31:
Maar je hoeft niet op die jongen z'n slaapkamer te komen, toch?
Overigens worden de slaapkamers hier ook niet iedere maand gestofzuigd en daar is dan nog best te komen. Je ziet er niks van.
Zal toch een keer zijn was moeten opruimen. Overigens is dat gewoon snel in zijn kast gooien en weer weg. Dus langer dan een minuut ben ik er niet.
Gisteren even een goed gesprek gehad hierover met manlief. Hij geeft aan dat ik het gewoon moet vragen als ik iets opgeruimd wil hebben of hulp nodig heb. Daar kan ik inkomen, alleen het zit niet in mijn natuurlijke aard, dus het zal moeilijk zijn om hier aan te wennen. Ben zoals al eerder aangegeven meer van: je ziet het toch staan dus waarom ruim je het niet op etc. Het is ook vooral puber stiefzoon die moeilijk doet als ik hem vriendelijk vraag iets weg te gooien/op te ruimen wat hij gebruikt heeft. Heeft natuurlijk o.a te maken met de pubertijd, maar hij hoeft niet te denken dat ik zijn dienstmeid ben. Een eigen kamer hebben gaat hier lastig, gezien we dat hier niet hebben. Bedankt voor al jullie reacties. Ik ga mij nu voornemen om gewoon steeds te vragen voor hulp etc.
Stampertjebloempje schreef op 10-06-2022 om 17:19:
[..]
Zal toch een keer zijn was moeten opruimen. Overigens is dat gewoon snel in zijn kast gooien en weer weg. Dus langer dan een minuut ben ik er niet.
Dat kun je toch ook zijn vader laten doen. Of hij ruimt het zelf op vanuit de wasruimte ( ik weet niet hoe het bij jullie is ingericht). Hoef jij je ook niet te ergeren aan de zooi in zijn kamer.
Stampertjebloempje schreef op 10-06-2022 om 17:27:
Gisteren even een goed gesprek gehad hierover met manlief. Hij geeft aan dat ik het gewoon moet vragen als ik iets opgeruimd wil hebben of hulp nodig heb. Daar kan ik inkomen, alleen het zit niet in mijn natuurlijke aard, dus het zal moeilijk zijn om hier aan te wennen. Ben zoals al eerder aangegeven meer van: je ziet het toch staan dus waarom ruim je het niet op etc. Het is ook vooral puber stiefzoon die moeilijk doet als ik hem vriendelijk vraag iets weg te gooien/op te ruimen wat hij gebruikt heeft. Heeft natuurlijk o.a te maken met de pubertijd, maar hij hoeft niet te denken dat ik zijn dienstmeid ben. Een eigen kamer hebben gaat hier lastig, gezien we dat hier niet hebben. Bedankt voor al jullie reacties. Ik ga mij nu voornemen om gewoon steeds te vragen voor hulp etc.
Vindt het ook wel wat makkelijk van je man hoor in alle eerlijkheid. Ik zou me er aan ergeren als ik telkens weer opnieuw iets moet vragen. Is een taakverdeling niks voir jullie? Dan hoef je niet telkens te vragen wie wanneer wat doet.
Stampertjebloempje schreef op 10-06-2022 om 17:19:
[..]
Zal toch een keer zijn was moeten opruimen. Overigens is dat gewoon snel in zijn kast gooien en weer weg. Dus langer dan een minuut ben ik er niet.
Ik leg de schone was op het bed van de kinderen en ga dan weer weg. Zelf opruimen.
Maar aangezien jij blijkbaar in paniek raakt van de rommel/het stof op zijn kamer, raad ik je aan de was op een bergje voor zijn deur te leggen. Gezonder voor jou.
Het is denk ik bij een stiefkind lastiger, maar op de slaapkamer van mijn dochter kon je (tot mijn grote ergernis) de vloer niet eens meer zien, lag bezaaid met kleding (schoon en vies door elkaar) ik trok de deur dan aldoor maar gauw dicht. Schoonmaken en stofzuigen deed ik daar niet. Gelukkig had ik al van jongs af aan aangeleerd dat er geen eten mee naar boven mocht (en dat is blijven hangen) dus ik hoefde niet bang te zijn dat er muizen of zo zouden komen.
En toch, na een tijdje dan werd er spontaan door haar ineens opgeruimd. Uiteraard veel slordiger dan ik zou doen en het duurde daarna ook weer een tijd voordat het nog een keer gebeurde, maar echt, ze gaan het leren.
Zoon idem, hij is inmiddels 21 en stofzuigt zijn eigen kamer en de rest van de bovenverdieping uit zichzelf als hij het nodig vindt en hij wast ook zijn eigen bedden goed en maakt zijn bed op (en dat was ook echt een slordig type hoor) dus het komt goed, echt.
Ik heb ik ook vaak zuchtend zo'n leeg pak drinken* opgeruimd, inderdaad 2 seconden werk en ik was van de frustratie af. (*ontbijtbordje, bekers, bestek, etc) en wij hadden ook een bak, werkt ook.
Ik hield dus wel mijn eigen leefomgeving (woonkamer, keuken, trap netjes) zodat ik zo min mogelijk frustraties had als ik om me heen keek, je doet dan wel meer dan de rest, maar ja, wie bepaalt hoe alles precies moet hé, ieder heeft daarin zijn eigen maatstaven.
Even los nog, die broek die stuk was, die snap ik niet helemaal. Ging je die nu op de trap leggen en zelfs terug op zijn kamer omdat je het vertikte om hem dan zelf maar in de prullenbak te gooien? Als dat zo is vind ik ook wel dat je iets te ver gaat in je principes, overal een stijd van maken, zo voelt dat.
Pick your battles was het toch, m.a.w. alleen strijden om iets wat écht heel erg is.
Misschien moet je uitleggen dat jij het graag zo wilt omdat jij er last van hebt. Dan geef je een ik-boodschap en vraag je hen om het voor jou te doen. Je laat hiermee ook zien dat je je realiseert dat het slechts jouw normen en waarden zijn, niet een universele waarheid. Dan krijg je begrip voor jouzelf als persoon. En dan kun je aan hen vragen of zij ergens hulp bij nodig hebben.
Het is echt jouw probleem en zij kunnen dat gevoel van onrust/missiedrang/controledwang niet oplossen voor je. Maar je kunt wel eerlijk zijn en laten zien dat je probeert om het omwille van het samen-leven te reduceren.
gr Angela
IMI-x2 schreef op 10-06-2022 om 17:42:
[..]
Ik leg de schone was op het bed van de kinderen en ga dan weer weg. Zelf opruimen.
Maar aangezien jij blijkbaar in paniek raakt van de rommel/het stof op zijn kamer, raad ik je aan de was op een bergje voor zijn deur te leggen. Gezonder voor jou.
Inderdaad, gewoon voor zijn deur. En als je een bergje niet trekt, dan een extra wasmandje of een zak aan zijn deur.
Laat hij het in de gang staan of liggen, dan kun je altijd nog de deur op een kier doen en het zo naar binnen schuiven of mikken.
Heeft hij geen kleren omdat hij niet in de wasmand of zak kijkt, dan is dat zijn probleem.
Precies, zorg dat je niet meer op zijn kamer komt.
Een dienstmeid ben je toch, bij pubers 
Daar kom je niet (helemaal) onderuit.
Maar je kunt het wel voor jezelf een stuk leuker en minder frustrerender maken.
Hier bewaar ik de schone was vd kinderen in de wasruimte, die moeten ze dan zelf halen als ze het willen. Ik doe de was al, lijkt me voldoende.
Laatst heb ik nog eens, na jaren, de slaapkamer van dochter gepoetst, omdat ze hartstikke ziek was. Het viel me enorm mee qua rommel en viezigheid en haar kamer bleek erg gezellig
Je vriend is een ander verhaal. Maar ook daar zul je deels ook moeten accepteren dat jullie nu eenmaal verschillende ideeën van netjes en opgeruimd hebben. Wil je het leuk houden tenminste.
Dat is iig steeds mijn eigen mantra als ik me weer enorm irriteer aan alle rommel. Ik ben degene die het netter wil hebben dus moet ik het ook zelf maar doen, vind ik. Kost ook veel minder energie dan achter anderen aan rennen. Het is niet dat de anderen willen dat ik het doe. Ze vinden het gewoon (nog lang ) niet nodig om te doen. Mij stoort de rommel wel dus ik ruim het op.
Zo netjes als ik het graag wil hebben is het dan ook nooit. Maar goed, dat is nu eenmaal zo met mijn huisgenoten.
Los daarvan heb ik ook wel flinke strijd gevoerd hoor en er is ook veel enorm verbeterd. En partner hier heeft zijn vaste taken en het lukt me meestal me daar helemaal niet mee te bemoeien
En die bakken in huis voor de rommel van anderen werkten hier ook waanzinnig goed. Ik weet niet meer waarom we daar mee gestopt zijn, wrs was het niet meer zo nodig, maar ik ga weer een plekje zoeken voor een bak, het wordt weer tijd hier voor dochter!