Stad of landelijk
Ik woon landelijk, vrijstaande mooie woning, grote tuin, mijn man wil niets liever, mijn hele omgeving zegt dat landelijk wonen in de natuur het fijnste is wat je kan hebben, ik ken zo goed als niemand welke eigenlijk hetzelfde denkt als ik... ik zou dus liefst in het hartje van een drukke stad wonen, klein tuintje of koertje waar ik in de zomer wel buiten kan zitten maar zeker niet veel in de tuin hoef te werken. Lekker de drukte (en anonimiteit) van de stad altijd rond mij.
Soms vraag ik mij af of het zo een kleine minderheid is welke veel liever in de stad(rijwoning) zou gaan wonen? Liefst zou ik onmiddellijk willen verhuizen, maar omdat ik de anderen van het gezin nooit meekrijg denk ik maar.. als de kinderen de deur uit zijn...
Flanagan
Ik merk dat jij bij je opmerkingen over de plek van een huis erg uitgaat van wat jij kennelijk zo ervaren hebt. Begrijpelijk dat doen we allemaal. Deels zal dat ongetwijfeld kloppen, maar als ik in mijn gedachten door onze stad ga, zie ik dat in de binnenstad ook splinternieuwe huizen staan. Goed geïsoleerd, stel ik mij voor. Er zijn ook oude(re) huizen, oude grachtenpanden o.a.. Maar ook "gewoon" oude huizen van eerder in de vorige eeuw. De grachtenpanden worden bewust gekocht vanwege de kwaliteiten van zo'n huis. Maar als je een laag/lager inkomen hebt is de kans natuurlijk wel een stuk groter dat je in minder ideale huizen komt en ook niet echt de keus hebt, mét de door jou genoemde minpunten. (Gehorig e.d.) Het hangt van de stad en het daar aanwezige huizenaanbod en de financiële omstandigheden van een bewoner af hoe de situatie is. En dan is het ook nog aan de persoon wat diegene als bezwaren ziet. Stoort het echt teveel als je auto niet naast het huis staat, maar op een parkeerplaats vlakbij? En is echt het énige voordeel van een nieuwe wijk het OV? Waarom zouden mensen daar dan in vredesnaam een huis kopen?
Mijn man zou absoluut niet naar een dorp willen verhuizen. Al die sociale controle en dat je voor alles eerst een stuk moet rijden, ziet hij niet zitten. Ik heb in een nieuwbouwwijk in een dorp gewoond en om eerlijk te zijn zie ik geen enorm verschil met de stadsbuitenwijk. Dezelfde tuinen, dezelfde oplossing voor auto's. En zoals je vanuit een dorpswijk niet elke dag naar de stad hoeft om te winkelen, is dat ook in een stadswijk niet zo.
Dus tenzij je middenin een pittoresk dorpje woont, in een stulpje in het oude gedeelte van zo'n dorp en daar ook geboren en getogen bent, verschilt het leven in een dorp vergeleken met een buitenwijk in een stad nu ook weer niet zóveel. Behalve dat je vaker de auto nodig zult hebben.
Mijn conclusie is dat het voor een deel ook tussen de oren zit. Voel je je tussen de oren een stadsmens, dan voelt een dorp als snel te beperkt, voel je je meer dorpsmens dan is een stad al snel te druk, te vol, te ver van de natuur.
ik zit prima!
Ik heb in een middelgrote (87.000 inwoners) en een grote (200.000 inwoners) stad gewoond. Het heeft voordelen: alles bij de hand, OV en zo. Sinds een aantal jaar woon ik in een groot dorp (ca. 28.000 inwoners), dat zichzelf liever een stad noemt maar het is voor veel mensen nog een dorp met een oudere kern en een nieuwe buitenwijk 
Het is één van de plaatsen waar de gemiddelde Nederlander een mening over heeft zonder er ooit geweest te zijn, of men kent het hoogstens als de intercity er langs komt. "Saai, wil er nog niet dood gevonden worden." Tja We hebben geen eeuwenoude kern, maar dat betekent niet meteen dat het sáái is...!
Nou heb je dorpen en dorpen. Het is natuurlijk niet te vergelijken met een dorp in bijvoorbeeld Drenthe, waar de dichtstbijzijnde supermarkt of horeca niet binnen 10 km te vinden is (heb ik vorig jaar ervaren bij een uitstapje). Klinkt idyllisch maar het lijkt me absoluut niet praktisch.
Ik wil hier niet meer weg. We zitten midden op het platteland, maar met een (sprinter)station, veel voorzieningen incl. een polikliniek, heel veel groen, ook veel recreatie in de directe buurt, grotere steden op treinafstand en het is hier over het algemeen gemoedelijk, hoewel er natuurlijk ook wel eens wat gebeurt dat minder leuk is. Dat gebeurt overal. Maar het is toch gemoedelijker dan de stad. Werden mijn autistische kinderen in onze vorige woonplaats kapot gepest omdat ze anders waren, hier worden ze als vanzelfsprekend geaccepteerd en krijgen ze volop de kans een plekje te vinden. Ze beginnen al lekker te wortelen, ook al zijn ze elders geboren en getogen.
Voor mensen die hier nog nooit zijn geweest lijkt het alsof ik me als een kluizenaar heb teruggetrokken in de rimboe waar eens per veertien dagen een helicopter de belangrijkste supplies komt dumpen
En de grote(re) stad zegt ook niet altijd wat. Mijn ouders wonen aan de rand van de middelgrote stad en als ze bijvoorbeeld naar het ziekenhuis (in een andere gemeente) moeten met het OV zijn ze een uur onderweg met 2 of 3 overstappen. Ik doe dat in iets meer dan een kwartier (per trein, zonder overstap, ook naar een andere gemeente, terwijl de afstand 2x zo groot is).
Als ik weer in de stad ben, valt me nu de gehaastheid en afstandelijkheid erg op.
We hebben hier altijd parkeerplek en gratis parkeren, ook in het centrum.
Wat tuinieren betreft: dat is mede de reden geweest waarom ik ben "geëmigreerd". Eigenlijk vooral de woningnood in de grote stad als je afhankelijk bent van sociale huur. Ik heb nu voor relatief weinig geld een fijne woning én een minstens zo'n fijne tuin! Ik ben daar nog elke dag dankbaar voor.
Ik woon bijna naast én een mooi bos én het aardig complete centrum! En ik hoef maar een klein stukje te fietsen om in het buitengebied te komen. Evenementen zijn bijna in mijn achtertuin, maar ik ruik het ook als er in het buitengebied gegierd is (je went eraan 
).
Nadeel is wel dat al je sociale contacten van elders menen dat je in de rimboe terecht bent gekomen. Ze denken dat je (ook per auto) uren onderweg bent. En dus zie je ze weinig meer. Dat vind ik wel jammer.
Wie van anonimiteit houdt zal hier misschien gek worden. Al binnen korte tijd ontdekte ik dat de onderlinge lijntjes hier héél kort zijn, en iedereen kent elkaar op één of andere manier. Zelfs als recente importbewoonster overkomt mij dat zelf ook steeds vaker! Ik ervaar dat overigens niet als hinderlijk. Voor hetzelfde geld word je als import uitgesloten, zoals je wel eens hoort. Daar merk ik hier heel weinig van.
Ook merk ik een bepaalde sociale controle. Ik ben nogal op mijzelf maar vorig jaar stond er toch opeens een buurvrouw voor de deur: ze had mijn oudste kind al een paar weken niet meer gezien, voorheen zag ze hem regelmatig met de hond langslopen, er was toch niks ernstigs? Ik kon haar geruststellen: hij was net verhuisd
Dat vind ik toch wel een prettig gevoel. Ook al ben ik nogal op mijzelf, ik denk niet dat ik bang hoef te zijn dat ik ooit onverhoopt maanden dood in huis zal liggen
Tussen de grote stad en een landelijk plekje in the middle of nowhere heb je nog een boel mogelijkheden. Ik heb hier the best of both worlds. Een aardige hoeveelheid voorzieningen, aan alle kanten platteland, de gemoedelijkheid waar ik zo aan hecht, recreatie in de buurt, een treinstation (geen intercity maar ik ben in geen tijd op plaatsen waar die wel rijdt), groen, een heerlijk wandelbos, betaalbare woningen (ook voor de laagste inkomens), ik zit hier gebakken!
Alleen een toko hebben we hier niet en die mis ik enorm...
Kaaskopje
Lastige discussie omdat die zo oud is maar ik begrijp even niet dat jij een stad met een minidorpje vergelijkt en dat je man nooit de stad uit zou willen omdat die bang is voor de sociale controle in een dorpje. Je weet dat zeker 50% van de woningen niet voldoen aan óf stad óf minidorpje? Er zijn nog maar zo weinig dorpjes met sociale controle en alle andere dorpen zijn gewoon precies hetzelfde als de buitenwijk van een stad. Die hebben gewoon een winkelcentrum met alles voorhanden op max 3 km afstand.
Overigens is het parkeerprobleem in nieuwbouwwijken niet dat je niet voor het huis kan parkeren maar moet gaan zoeken. De parkeerdruk in onze wijk (14 jaar oud) wordt ook groter: kinderen worden ouder en krijgen ook een auto, en er komen meer tweede auto's en daar lijkt het aantal parkeerplaatsen niet op bemeten en dat is inderdaad vervelend.
eh tja
Volgens mij heb je er weinig aan als wij hier massaal vermelden waar wij liever willen wonen. Iedereen denkt er anders over. Zoals gezegd, er zijn steden vol met mensen die dáár graag willen wonen. Optie om een weekje woningruil te doen met mensen in de stad? Kijken wat je man er van vindt? Kinderen en ouders blijven wellicht niet een reden om te blijven waar je nu zit.
Overigens heb ik 'koer' nog even gegoogeld. Het woord ken ik niet.
Koer
Probeer "cour" eens?
Silone
Goed idee, dat ruilen!
Ik woon ideaal: even buiten het centrum van Amsterdam, 15 min fietsen naar de opera, groene wijk, veel rust. Amsterdammers komen bijna nooit in het centrum, is mijn ervaring. Alles is aanwezig in je eigen "dorp". En als je dan een keer iets wil ben je er ook zo. Er zijn wel een paar stadse dingen waar ik een beetje genoeg van krijg: altijd haast, arrogante grachtengordelbewoners (of andere buurten), maar ook weer niet iedereen. En het systematisch verkopen van sociale huurwoningen en daarmee hele bevolkingsgroepen de stad uit jagen vind ik stuitend en bijzonder slecht voor de stad. Ik zou best een een tijdje willen ruilen met iemand in een rustige kleine plaats. kijken hoe dat is.
Onderzoek
Hier nog een link naar een onderzoek. Kleinschalig uitgevoerd, dat dan weer wel
En deze...
....uit de Volkskrant, iets anders.
http://www.volkskrant.nl/wetenschap/ongelukkiger-in-de-stad-dan-op-het-platteland~a4107172/
heb beide gehad
Ik heb zowel in de stad als landelijk gewoond. Geboren in een gat van drie keer niks en ik wist niet hoe snel ik daar weg moest komen! Hup naar Rotterdam, lekker anoniem, maar wat een ruwe en grofgebekte en asociale mensen! Diefstal, van mn fiets getrokken, etc. etc. Uiteindelijk een dikke 20 jaar in regio Tilburg gewoond. Vooral in de stad ervaren dat het gevoel dorps is, maar dat je je auto nog niet open kunt laten staan als je boodschappen uitpakt. Wel een tuintje, maar veel schaduw, dus niks groeit. Nu ben ik na 25 jaar weer terug in mijn geboortestreek, en wat een rust en ruimte! Altijd vlak voor de deur parkeren, heerlijk ver weg kijken. Waar iedereen denkt dat je overal ver weg van zit, dat is een illusie in je hoofd! In de stad wil je naar de hema, pakt je fiets, poort open maken, afsluiten, fietsen, verkeerslicht, omleiding, verkeerslicht, nog een, en nog een, dan fiets in parkeerkelder, lopen om bij de hema te komen; 20 minuten. Hier in het landelijke walhalla pak in de fiets want die staat al klaar, fietsen zonder een enkel verkeerslicht tussen de weilanden door, fiets voor de hema neerzetten, 15 minuten. En zo ook voor terrasjes, bios, turkse slager met z'n lekkere dingetjes, parfumerie, modezaken, etc. En allemaal rustige lieve mensen die je niet naschreeuwen of uitschelden, en je gewoon voorrang GEVEN. Ook al had je dat niet. School voor de kinderen is op 7 km. En dat fietsen ze in 20 minuutjes.
De tuin is wel enorm groot, zo groot dat we een zitmaaier gebruiken voor t gras. We hebben hier en daar wat borders en die vul ik met mijn lievelingsplanten. Naar de grote stad kan ook, 25 minuten met de auto incl. parkeren in de stad. Doen we wel eens op donderdagavond; wat winkelen en dan ff een hapje eten. Ik erger me dan telkens hoe vies alles is, zoveel troep op de grond, muren beklad.
Voor alles is wat te zeggen, maar vaak hoor ik deze discussie gevoerd worden door de personen die alleen maar stad OF platteland gewend zijn.
Dorry1
Mijn dorp is dan wel eigenlijk een kleine stad maar ik herken het wel enigszins wat je zegt, qua verschil tussen grote stad en kleiner wonen in een landelijk gebied. Met name de mentaliteit. Ik wou het niet zo noemen in mijn eerdere bericht, maar nu ik uit de stad weg ben merk ik zo het verschil.
En ook hier gebeuren echt wel eens dingen, maar ik zou niet terug willen. De onverdraagzaamheid, het ellebogenwerk van "ikke ikke ikke", dingen die vies of stuk zijn. Laatst liep ik in mijn oude stad van het station naar het huis van iemand die ik ging bezoeken en onderweg groette ik als vanzelf de mensen die ik tegen kwam op het voetpad, want dat ben ik inmiddels gewend. En dan kijken de mensen verbaasd, soms zelfs geschrokken terug en voel ik me een beetje voor gek staan.
Ik heb beide kanten dus ook meegemaakt, net als jij, al ben ik in de stad begonnen. En de stad heeft ook zeker pluspunten. Ik wil niet trappen naar de stad maar ik zou er echt niet meer kunnen wennen, al heb ik er bijna 50 jaar gewoond en ben ik er nog maar een paar jaar weg.
Ik heb de rust, de gemoedelijkheid, noem het "gezapigheid", blijkbaar nodig.
koer
is volgens mij Vlaams en betekend zoiets als binnenplaatsje, dus een ommuurd terras achter je huis.
Groeten
Ik woon in een stad en ik groet vreemden die in mijn straatje lopen. Word meestal aangenaam verbaasd teruggegroet.
Triva
Lastige discussie omdat die zo oud is maar ik begrijp even niet dat jij een stad met een minidorpje vergelijkt en dat je man nooit de stad uit zou willen omdat die bang is voor de sociale controle in een dorpje. Je weet dat zeker 50% van de woningen niet voldoen aan óf stad óf minidorpje? Er zijn nog maar zo weinig dorpjes met sociale controle en alle andere dorpen zijn gewoon precies hetzelfde als de buitenwijk van een stad. Die hebben gewoon een winkelcentrum met alles voorhanden op max 3 km afstand===
- Volgens mij zeggen we niet veel anders. Het minidorpje, valt ook wel weer mee tegenwoordig, waar ik gewoon heb, bestond voor een heel groot deel uit aangebouwde wijken. In de tijd na mijn vertrek is dat alleen maar meer geworden. Het leven in die wijken is niet zo heel anders dan in buitenwijken van een stad als waar ik woon. Mijn leven vindt vooral plaats in de wijk waarin ik woon, met de andere wijken heb ik een mindere band. Ze horen bij de stad, er wonen mensen die ik ken en dat is het. Net zoals je in een dorp kunt wonen, mensen kent aan de andere kant van het dorp, of in de woonplaats 5 kilometer verderop. Wat je in een kleiner dorp wel voelt is het beperktere aanbod aan middenstand en voorzieningen. En wat ik persoonlijk voelde was dat ik nooit 'stiekem' uit kon gaan in de plaatselijke horeca, omdat de kans op klikken tegen mijn ouders té groot was. Maar dat was toen.
Het grotere winkelaanbod, de kortere afstanden naar bepaalde voorzieningen, maken een stad voor mij aantrekkelijker. Maar als het gaat om woongenot, puur op de plek waar je woont, is naar mijn idee in de dorpswijk en stadswijk zo goed als gelijk. Als we vervolgens gaan kijken naar ándere situaties, zoals in een dorpskern wonen in een historisch pandje, of drie hoog achter in een grote stad, dan ga je grotere verschillen zien. En dan hangt het ook weer heel erg af van de persoon en/of gezinssituatie zelf, hoe het gesteld is met haar of zijn levensgeluk.
Overigens is het parkeerprobleem in nieuwbouwwijken niet dat je niet voor het huis kan parkeren maar moet gaan zoeken. De parkeerdruk in onze wijk (14 jaar oud) wordt ook groter: kinderen worden ouder en krijgen ook een auto, en er komen meer tweede auto's en daar lijkt het aantal parkeerplaatsen niet op bemeten en dat is inderdaad vervelend.===
- De vraag is natuurlijk waar je dan de 'schuld' moet leggen. Is het de bedoeling dat er rond je huis ruimte geboden moet worden aan drie parkeerplaatsen? Dat is bijna nergens zo, tenzij je een leuke vrijstaande woning hebt met flink wat eigen erf. Ik vind het dan ook niet 'raar' als door een uitdijend wagenpark per woning, de afstand naar de parkeerplaats groter wordt. Dat is in een plattelandsdorp niet anders als je in een gewone straat woont.
Wat mijn man betreft heb ik vooral de indruk dat het gaat om 'onbekend maakt onbemind' én dat hij gewoon besloten heeft nooit uit zijn geboortestad weg te willen. Gelukkig voor mij, is dat voor mij niet zo'n groot probleem, omdat het mij hier ook uitstekend bevalt. Het leuke van onze stad is dat het meer lijkt op een groot dorp. Best veel inwoners, maar op de een of andere manier toch een klein wereldje waarin veel mensen veel mensen blijken te kennen.
Oef moeilijk
Ik vind namelijk allebei leuk: hartje stad (maar dan echt stad, niet een buitenwijk) of in the middle of nowhere. Maar als ik toch mocht kiezen, zou ik gelijk naar het platteland verhuizen. Is overigens meer dan een optie, met vriend hopen we over een paar jaar ergens in de Auvergne een huisje te kopen met veel grond. Kost daar de prijs van een garage in hartje Amsterdam.
De vraag is niet zo zeer voor TS wat ze liever heeft (is duidelijk, liever de stad) maar of ze haar man zo ver krijgt dat hij mee verhuist als de kinderen de deur uit zijn. En dat lijkt me een lastige. Als de financiën het toelaten zou ik zeggen dat regelmatig in de stad logeren (vriendin/familie) misschien een optie is.
Sini
Als iemand echt niet wil
wordt het wel moeilijk. Bij ons is dat ook zo. Ik hoef helemaal niet te verhuizen als dat niet nodig is, maar ik sta er wel voor open als het zou moeten (en ik de garantie zou krijgen dat ik na een verhuizing niet binnen een jaar weer een andere baan hoef te zoeken!). Man piekert er niet over. Hij vindt vakanties aan de andere kant van het Noordzeekanaal prima, maar als we terugkomen is hij helemaal blij als we weer aan de 'goede' kant zitten en is de blijdschap compleet als we onze stadsgrenzen weer gepasseerd zijn. Dus bij een dilemma als van TS is er altijd iemand die 'verliest' en kun je daar gelijkertijd ook niemand iets kwalijk over nemen. Zo voel je het nu eenmaal. Maar dat kan best frustrerend zijn.