Stiltecoupé
Vorige week was ik met enkele vriendinnen een dagje shoppen in Amsterdam. We gingen met de trein, het is voor ons een rit van ruim een uur, lekker handig dus.
Toen we naar huis gingen rond een uur of zes was het erg druk in de trein en we waren blij een zitplaat te hebben bemachtigd. Maar het bleek een stiltecoupé te zijn, dit staat met doorzichtige plakletters op de ramen, niet zo heel duidelijk overigens. Geen enkele reiziger hield zich hieraan totdat bij het volgende station een man instapte die iedereen streng en duidelijk verzocht om zijn of haar mond te houden. Wij proestte het uit, heel kinderachtig ik weet het maar we waren nu eenmaal melig. We hebben ons daarna netjes gedragen. Deze week zat ik toevallig weer in een stiltecoupé, weer per ongeluk ingestapt. Ditmaal zat hij vol met drukke tieners die allesbehalve stil waren. Eerlijk gezegd wist ik tot voor kort niet dat er stiltecoupés bestonden maar afgezien daarvan vraag ik me af of er mensen zijn die bewust in deze coupé gaan zitten er zich er ook aan houden.
Marketing
A heeft het over die kleine 'kamertjes' (zo noem ik ze maar even), die allemaal hun eigen deur hebben. Dat was eigenlijk een hele mooie kleinschalige oplossing voor mensen die apart willen zitten. Als je met 8 personen bij elkaar zit, achter gesloten deur, nodigt dat uit om je meer gedeisd te houden. Ik denk dat er weinig mensen zijn die dan luidkeels een gesprek gaan voeren.
Als de NS 1 coupé in de spits zou reserveren voor 1ste klas (dat zijn er vaak maar een paar) en een aantal stilteminners zou er meer ruimte zijn voor de gemiddelde spitsreiziger. Ik vind de verhouding tussen de ruimte die 2de klas krijgt en 1ste klas tijdens de spitsuren nogal scheef.
Marketing
Ik had eerder iets geschreven over marketing, maar dat weer geschrapt, alleen de titel niet
Ooit
Ooit, in een tijd dat de overheid nog publiek nut zag in het openbaar vervoer en propageerde dat de forens de trein/bus nam in plaats van de wegen te verstoppen met hun auto's, werd de spitsreiziger gelokt met interliners met met krantje en croissantje, en treinen met coupé's waar je alvast aan het werk kon. Dus ja, ik denk dat het een restje marketing is.
Tegenwoordig kun je in de file ook alvast aan het werk, als je stapvoets langs de blijde borden met 'hier mag u 130!' sukkelt. En willen ze eigenlijk helemaal geen mensen meer in de trein. Die doen maar lastig.
Kaaskopje
Ja, die kleine compartimentjes! Met zo'n gangetje erlangs. Dat waren de treinstellen die ze voor de lange afstanden gebruikten. Ik weet niet of ze nog in de running zijn, ik heb er al heel lang niet meer ingezeten, maar zo vaak reis ik nou ook weer niet in de trein. In zo'n zelfde trein had je dan ook nog gewone coupe's met meestal, als ik me wel herinner, van die oranje stoelen (die zijn er nog steeds).
Overigens zijn die compartimentjes ideaal voor gezinnen maar je moet al aan het begin van de lijn de eerste zijn die instapt wil je een lege treffen. Of tegen de stroom inreizen natuurlijk, dan kan je ook mazzel hebben.
Groeten,
Temet
Sjonge maroo
Om even je posting (deels) in het goede draadje mee te nemen:
'En om eerlijk te zijn vind ik mezelf helemaal niet zielig, maar jullie over het algemeen behoorlijk kleinzielig eigenlijk.'
Wat een trieste opmerking. En dat over een verschil van mening over het nut van stiltecoupes.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Die coupe´s
Kaaskopje noemt ze kamertjes, maar dát zijn nou dus echte coupe´s, zijn er nog steeds hoor dames. Vooral in Zeeland worden ze ingezet, in die twee treinen die hier per uur rijden.
Ik ging daar met mijn nichtje reuzegraag zitten in de tijd dat wij nog tienertoerden. En dan maar praten over luizen en vlooien en onszelf een beetje licht krabben hier en daar. Had je hem zó voor jezelf.
Wat zijn pubers toch enorm grappig.
Tirza
Zijn er nog
Die coupe's, in de internationale trein naar Berlijn. Niet de mooi luxe moderne ICE naar Duitsland, maar de smerige ouderwetse stinktrein. Die heeft nog van die kamertjes.
Waarom mag ik eigenlijk niet bellen?
Dan nog maar eens iets in het verlengde van dit onderwerp. Waarom ergeren mensen zich eigenlijk zo aan bellen in de trein? Ok, ik heb het niet over keihard praten, seksleven discussies of doordringende ringtones. Maar gewoon normaal volwassen conversatie alleen dan in een foon ipv tegen de persoon tegenover je? Je zalhet niet geloven misschien gezien het bovenstaande, maar ik werk ook graag in de trein. Alleen is voor mij werken voor een groot deel overleggen, veelal via de telefoon. Dus op weg naar een vergadering overleg ik vast de strategie met een collega die ergens anders vandaan komt. Of ik bel m'n assistente om wat dingen door te nemen die zij moet doen. Op geheel normale toon, niks prives (het meeste gaat over cijfers, tabellen, en rapporten, niks spannends ook). Mijn stem is echt niet luid, heb soms moeite me verstaanbaar te maken in grote vergaderingen. Toch zijn er regelmatig mensen die de hele tijd boos naar me gaan kijken. Soms zeggen ze zelfs iets onaangenaams. Waarom eigenlijk? Waarom is rustig bellen storender dan met elkaar praten in de trein (je hoort zelfs 1 stem minder?!)? Ik snap het gewoon niet.
Euh
niet in de stiltecoupe hoor bedoel ik. In de "normale" coupe.
Bellen
Bellen is altijd luider dan gewoon een gesprek voeren. Mensen hebben vaak het idee dat ze die kilometers afstand moeten 'overbruggen' met hun stem. Daarbij is het helemaal niet leuk dat je als medereiziger de helft van het gesprek mist 
Het schijnt...
Dat het onderzocht is en dat het 'helft vh gesprek missen' blijkbaar reuzeveel teweeg te brengen bij mensen, irritaties dus. Maar ja, helaas zijn dit soort onderzoeken zwaar aan deflatie onderhevig 
Als het niet zo'n schreeuw gesprek is kan ik het wel een vorm van boeiend vinden 
, wat zou de andere helft zeggen?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Stenna
Ik stoor me er niet aan,zeker niet als het een wildvreemde is in een trein ofzo. Kijk, ben jij bij mij op de koffie en ga je heel uitgebreid iemand te woord staan zonder enige poging het kort te houden, ja, dan zou ik ook het gevoel hebben in het luchtledige op te lossen. Maar in de trein vind ik het prima hoor.
Deels met cobi eens
In onze vriendenkring zit zo'n jodokus, zitten we bv met zijn vijven op een terras, gaat hij zeer luid zitten bellen waardoor de overige vier mogen wachten tot Zijne hoogheid uitgesnaterd is. Heel maf. Gelukkig heeft 1 van de andere mannen hem een poosje terug op de spreekwoordelijk mannelijke manier uitgelegd dat het niet ok was (hij zei gewoon: rot eens op joh, dit is hartstikke onbeschoft).
Maar in een openbare ruimte (die daarvoor geschikt is dan, dus ook niet de stiltecoupe of bios) op beschaafde toon... Ach
Alleen vinden volgens mij veel mensen het moeilijk die beschaafde toon goed in te schatten
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Op zich niet tegen telefoongesprekken.
Ook hier geldt dat volume en inhoud de ergernis beïnvloeden. Behalve de al genoemde argumenten geldt misschien het en-en effect dat ik al noemde. Hoefde je vroeger alleen maar gesprekken tussen medereizigers aan te horen, nu komen daar de ringtones, telefoongesprekken en lekkende mp3-spelers bij.
Kamertjes, coupé's en compartimenten
Ik zocht heel hard naar de juiste woorden voor de 'kamertjes'. Compartiment is er een mooi woord voor, maar ik begrijp uit wat ik gevonden heb dat compartiment en coupé hetzelfde is. Een coupé kan een grote ruimte zijn, zoals we meestal gewend zijn, maar ook zo'n kamertje.
Ik heb ook de indruk dat er nog steeds wagons zijn waar van die compartimenten met deur in zitten. Het zijn er alleen niet zoveel meer.
Wat cobi zegt
Ik ben blijkbaar ook nogal fossiel. Ondanks dat ik zelf ook in het openbaar bel als ik de noodzaak daartoe zie, zal ik niet snel een uitgebreid gesprek via de telefoon aangaan in de trein. En mocht mijn gesprekspartner dat opeens toch willen, dan voel ik me daar niet eens ontspannen bij. Het gesprek wat tussen vreemde mensen wordt gevoerd moet naar mijn idee duidelijk om iets gaan. Iets afspreken bijvoorbeeld. Korte gesprekken vind ik helemaal niet erg. Maar ik heb inmiddels al erg vaak meegemaakt dat er hele relaties worden doorgelicht via de telefoon, ruzies worden uitgevochten e.d.. Een tijdje terug had een man duidelijk zijn dochter aan de telefoon. Er was blijkbaar iets voorgevallen waardoor er iets uitgepraat moest worden. Het was zó duidelijk een privé gesprek dat ik het gewoon raar vond om daarbij te zitten en dat die vader dat niet aanvoelde. En ook daarbij werd het irritant door de lengte van het gesprek. Als mensen even kort tegen elkaar zeggen 'Nou dat was niet leuk, maar zullen we er later over verder praten', vind ik het helemaal niet erg. Maar als je een half uur lang moet aanhoren wat er aan de hand is tussen of met Marietje en Karel, dan vind ik het onbeleefd worden, maar ook vermoeiend.
In gezelschap uitgebreid bellen 'hoort' ook naar mijn idee niet.
Telefoneren in het openbaar
Zelf doe ik dat liever niet, en anders zo kort mogelijk, bellen in het openbaar. Ik bel zelfs niet in mijn eigen tuin. Ben denk ik ook een fossiel.
Ik merk dat jongeren ook in hun gewone gesprekken behoorlijke privezaken bespreken midden in de bus. En niet zo zachtjes ook. Mijn dochter vroeg laatst ook iets op luide toon over een operatie van een vriendin van mij, net toen wij met een grote groep mensen bij het stoplicht stonden. Ik heb haar verteld dat ik er niet van hou om dat soort dingen te bespreken waar andere (vreemde) mensen bij zijn. Voor hetzelfde geld staat een collega van vriendin tussen die groep, en hoort die net meer details dan nodig is.
Maar goed, ik erger mij alleen aan (telefoon)gesprekken van anderen als dat op te luide toon is of als er constant bij gescholden moet worden. Toppunt van een telefoongesprek in het ov vond ik een dame die een afspraak met de huisarts wilde maken en al haar gezondheidsklachten door de bus gooide. Of misschien toch die vrouw die een afspraak afzegde met een vriendin die al onderweg was naar die afspraak. Heel genant gesprek, kreeg een beetje een hekel aan de belster (zat te liegen).
Eens met cobi
je voelt je gereduceerd tot een medemens die er totaal niet toe doet. Opgelost in lucht.
Terwijl je wel allerlei dingen moet aanhoren die emoties, vragen, irritatie, verbazing en wat dan ook oproepen. Maar je hebt er niks mee te maken dus je hoort je te gedragen als een bank. Of stoel.
Gesprekspartner
Maar dat gevoel dat je lucht bent e.d., heb je dat dan niet als twee mensen gewoon met elkaar zitten te praten naast je, in plaats van in een telefoon?
Ik vind het wel een goeie dat het misschien juist wel is omdat je de andere gesprekspartner niet kunt horen, dat dat juist irriteert. Zal 'm volgende keer op de luidspreker zette, als test
Dat is toch ook zo
"je geeft het signaal af dat diegene die naast je zit er niet toe doet."
Maar dat is toch ook zo?
De persoon die naast je zit zit daar omdat hij van A naar B wil, dat jij daar zit is stom toeval voor hem. Op een drukke dag is een dood momentje in de trein heel handig om wat zaken af te handelen.
Geen lucht maar publiek.
Gek, ik voel me nooit lucht als ik een gesprek van medereizigers aan moet horen, ik heb juist meer het idee dat de spreker mij ziet als een anoniem publiek ziet voor de uiterst interessante mededelingen die worden gedaan. Mijn irritatie geldt de lulkoek die wordt uitgekraamd. Het afluisteren van een genant gesprek vind ik dan juist wel weer grappig.
Bellen wanneer je in gesprek bent met een ander
Ik vind het ook ontzettend onbeleefd als mensen gaan bellen terwijl ze fysiek iemand tegenover zich hebben, zoals een cassière, klant etc.
Soms lijkt het wel of mensen de virtuele wereld in hun mobieltje waardevoller vinden dan het contact met mensen in de echte wereld. Sterker nog, ik denk dat er veel mensen zijn die dat ook echt zo ervaren.
Chris
Huh
maar dat doe ik toch niet? Ik ben toch niet met die mensen in de trein in gesprek, die zich ergeren dat ik even werkoverleg voer per telefoon? wat julle beschrijven bij de kassa e.d. vind ik nl ook onbeleefd. Maar daar ging het toch niet om? De vraag is waarom sommige mensen dit in de trein blijkbaar storend vinden. Dat begreep ik gewoon niet. Wel al een paar redeljke redenen hier gehoord hoor, inmiddels.
Ongewenste 'praatjes
Geslachtsdelen heb ik gelukkig nog niet gezien, maar de ongewenste 'praatjes' herken ik wel.
Ervaring heeft mij geleerd met wie ik het oogcontact absoluut moet vermijden, anders zit je van Amersfoort tot Deventer met de gebakken peren.
Niet dat ik niet van kletsen hou hoor, maar op de een of andere manier hebben zulke types nooit iets leuks te vertellen. Het loopt altijd uit op een klaagzang over vervelende exen, egoïstische kinderen, en inderdaad ook psychiatrisch leed.
Hopeloos.
Wat staat er op dat plaatje? Een meneer die in zijn neus gaat peuteren? Vroeger stond de vinger rechter maar toen leek het weer op een pijproker. Waarom niet een mond met een rood kruis erdoor? Of is dat te Amnesty-International-achtig? Een pratend hoofd met een kruis erdoor dan? Of een pictogram van iemand die een boek leest?
En geen boetes? Waarom niet? Een dreigende tekst schrikt af, ook al heb je achter de schermen besloten een soepel boetebeleid te voeren. Volgens was roken in de trein vroeger ook echt verboden conform art. zoveel van een of ander reglement.
Jeetje brunette
Ik vind het een heel algemeen bekend gebaar voor sssttt wat op het plaatje staat. Ik vraag me alleen af of dit duidelijker is dan compleet gematteerde raamvlakken. Het moet aan de buitenkant over de hele coupé met donkere duidelijke letters, zodat iedere halfblinde kip het kan herkennen en een keus kan maken.
Hahaha, een neuspeuteraar
nee, daar wil ik niet zitten
Maar het lijkt me prachtig als aan de buitenkant én de binnenkant heel duidelijk SILENCE staat geschilderd. Zodat je binnen en buiten ziet waar je aan toe bent.
Ergeren, ergeren, ergeren
Ik schijn echt een lichte, zachte stem te hebben, P, ik heb meestal een microfoon nodig in zalen en moet bijna schreeuwen in grote vergaderingen, anders verstaat niemand mij. Maar misschien ga ik toch in de telefoon ongemerkt harder praten (omdat ze me anders niet verstaan?), ik zal er eens speciaal op letten.
Ik heb hieronder wat geknipt en geplakt uit jullie reacties. Kweenie, maar naar mijn idee staat toch het ergeren, irriteren, en niet verdragen centraal. Er blijft toch het beeld naar voren komen van de kille forens die eigenlijk liefst niemand om zich heen heeft en als het dan toch moet, dan mogen ze niet in de weg zitten, praten, of anderszins laten merken dat ze er zijn.
Citaten:
En ook daarbij werd het irritant door de lengte van het gesprek.
In gezelschap uitgebreid bellen 'hoort' ook naar mijn idee niet.
Maar goed, ik erger mij alleen aan (telefoon)gesprekken van anderen als dat op te luide toon is
Heel genant gesprek, kreeg een beetje een hekel aan de belster (zat te liegen).
Mijn irritatie geldt de lulkoek die wordt uitgekraamd.
Het is niets iets waar ik me kapot aan erger (ik heb een inmiddels een isolerende koptelefoon aangeschaft voor in de trein),
Ik heb nog nooit iemand gehoord die zachtjes in een mobieltje kan praten en dat ergert mij het meest
Telefoneren vind ik trouwens wel ongepast en irritant. Omdat het altijd te hard is, en je maar de helft van een gesprek hoort
Ervaring heeft mij geleerd met wie ik het oogcontact absoluut moet vermijden, anders zit je van Amersfoort tot Deventer met de gebakken peren.
nee, daar wil ik niet zitten
Stenne
Ik herken er een paar als van mij, maar ik ben juist niet zo'n voorstander van de stiltecoupé. Ik pas me aan als ik er zit, dat wel. Ik vind het ook helemaal niet erg als iemand mij vriendelijk vraagt of ik zachter wil praten als ik per ongeluk niet in de gaten heb dat het te hard is. Het toverwoord is vriendelijk. Geen priemende vingers of bitsende snauwen. Daarmee plaatst iemand zich boven mij. In een gelijkwaardige situatie ga je niet zo met elkaar om.
Ik ben wel forens. Het maakt mij op zich niet zo heel veel uit of ik in de trein zit te praten of niet, maar ik geniet vaak wel nog van mijn rust voor ik weer op mijn werk kom, of voor ik weer thuis ben. Daar kan ik andere mensen redelijk bij buitensluiten, maar sommige mensen zijn zó aanwezig dat het niet buiten te sluiten valt en als dat de hele reis doorgaat ga zelfs ik mij er soms aan ergeren.
Hoewel ik enorm verslaafd ben aan alles wat digitaal is en ook nog mobiel is en dus mee te nemen in de trein, vind ik dat er grenzen zijn aan waar je buitenstaanders aan moet blootstellen. Vroeger was ik niet aanwezig bij het uitkauwen van hele familieruzies. Nu te voor en te na via de telefoon. Een man die zachtjes met zijn vriendin zit te konkelfoezen vind ik niet storend, een oma die haar afspraak bevestigd met 'ik zit in de trein en ben er over 10 minuten'... daar is zo'n telefoon voor. Maar een gesprek wat flink hoorbaar is, lachen gieren brullen of juist boze woorden... ik vind het niet meer dan fatsoenlijk om rekening te houden met je medemens.