Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

madelief

madelief

09-02-2012 om 09:21

Verzorging ouders

Mijn vader is 1 1/2 jaar geleden overleden. Mijn moeder had altijd een druk gezin, paste op de kleinkinderen, verzorgde de laatste tijd mijn vader etc. Nu heeft ze een half jaar terug een netvliesloslating gehad waaraan ze twee keer is geopereerd en nu mag ze geen auto rijden. Sinds het overlijden van mijn vader eet ze twee keer per week hier. Ik combineer dat vaak met iets, bv oppassen. Vaak haal ik haar tussendoor nog op om ergens heen te brengen nu ze dat zelf niet kan, kortom er zijn weken dat ik haar zo'n 6 keer zie en dan niet een half uurtje. Ik merk dat ik dan kribbig tegen haar word. Op zondag heb ik dan ook niet altijd zin om naar haar toe te gaan. Mijn moeder kan slecht alleen zijn. Het lastige vind ik dat het mij ook heel moeilijk lijkt om van een druk leven ineens zo alleen te zijn. Hoe vind ik het als mijn kinderen waar ik nu achter ren mij ineens teveel vinden? Als mijn man er niet meer is? Het lijkt me vreselijk! Kortom ik voel me schuldig als ik haar op zondag of zo niet wil zien maar ik kan het soms ook niet opbrengen. Mijn broer heeft hier overigens geen last van, hij doet waar hij zin in heeft. Mijn zus holt ook achter haar aan. Hoe gaan jullie hier mee om? Groet Madelief

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Herkenning

Mijn vader die al 15 jaar alleen is, dementeert nu snel. Ook lichamelijk gaat hij hard achteruit. Hij is ook iemand die het alleen zijn eigenlijk niet aankan, maar ook weinig initiatieven heeft ontplooid om erop uit te gaan. Inmiddels kan dat ook niet meer. Mijn zus die op een steenworp afstand van hem woont, steekt er ongeveer evenveel tijd in als jou. Aan haar merk ik ook die kribbigheid af en toe. Dat is logisch, het is te veel, te vaak van hetzelfde en in geval van dementie is er ook nog geen gelijkwaardigheid. Zelf woon ik verder weg, probeer op afstand zaken te regelen en minstens eens per week te komen en dan ook wat te doen voor hem/met hem en naar hem te luisteren. Voor mij ligt het toch anders. Ik sta er letterlijk en figuurlijk wat verder van af.
Voor jou Madelief, is het ook belangrijk iets af te stoten. Een vriendin van mij is vrijwilliger bij een thuiszorgorganisatie waarbij ze eens per week een ochtend op bezoek gaat bij een oudere dame met weinig familie. Rondje lopen, kletsen, handwerken, waar ze zin in hebben. Is zoiets wat voor jouw moeder? Het gaat met name om aandacht. En zo'n vast moment in de week met een vrijwilliger zou jou wat verlichting geven, je moeder praat eens met een ander en als jullie dan samen zijn, heb je ook weer andere gespreksstof. Je moeder krijgt dan weer iets meer een eigen leven. Voor iedereen goed denk ik.
Daarnaast is het goed om een vaste dag/dagen af te spreken om langs te gaan of haar op te halen. Dat geeft duidelijkheid. En als je moeder weet dat je op woensdag komt, dan kan ze die dinsdag nog wel door.
Misschien voelt het alsof erover te praten voor jou voldoende is, maar met ervaringen uitwisselen alleen kom je er niet. Ik denk dat je echt iets moet gaan doen, zoeken naar een oplossing om het zowel voor jou als voor je moeder leuk te houden.

Miekemieke

Miekemieke

09-02-2012 om 13:46

Je moeder moet het zelf doen

Het is heel aardig van je dat je je zo om je moeder bekommert maar ik denk niet dat je haar daar een dienst mee bewijst. Je moeder zal zelf moeten leren haar leven weer wat meer invulling te geven in de nieuwe omstandigheid. Je kunt samen met haar kijken wat voor clubs er zijn in haar buurt waar ze alleen lopend of de bus mee naar toe kan. (buurthuis, bejaardengym, anbo, bond van huisvrouwen) Mensen die altijd gewend waren om auto te rijden snappen vaak niets van het openbaar vervoer. Oefen dat met haar.
Het lijkt je vreselijk als je kinderen jou teveel zouden vinden als ze later een gezin hebben. Daar kun je nu vast wat aan doen door je leven zo in te richten dat je ook je bezigheden hebt. Als je kinderen dan later om de week een zaterdagmiddag of zondagmiddag komen dan is dat goed en leuk en genoeg. Zo moet het voor je moeder ook gaan worden.

May

May

09-02-2012 om 19:25

Jezelf vooral niet vergeten!

Voel je niet schuldig als je af en toe tijd voor jezelf neemt. En wees heel duidelijk naar je moeder toe. 'Zondag ben ik er niet...' Ik weet dat het lastig is, maar je hebt het nodig!

tonny

tonny

09-02-2012 om 23:06

Beetje gas terugnemen

Super dat je zo meevoelt met je moeder! Je doet enorm veel voor haar.

Het lijkt me wijs wat gas terug te nemen, want nu is het gewoon teveel, geen wonder dat je kribbig wordt. Ga met je zus én broer rond de tafel zitten en spreek af wie wat gaat doen. Het deugt niet als een van de drie zich niets aantrekt van de situatie, breng hem bij zijn positieven: durft hij zich in te leven in het bestaan van zijn moeder dat zo sterk is veranderd? Daar is wel wat moed voor nodig misschien.

Op de beide dagen dat je moeder bij jullie eet, heb je tijd voor haar.
Maak daarnaast hoogstens één 'taxi-afspraak', dan bouw je het een beetje af. Informeer of er een hopper oid rijdt en laat je moeder zich daar inschrijven, als ze met openbaar vervoer reizen te lastig vindt. Jullie, haar kinderen, zijn geen taxichauffeurs, je hebt waarschijnlijk al genoeg ritjes te maken met de kinderen.

Desnoods kun je haar bellen op de dagen waarop je haar niet ziet.

Zondagen zijn voor mensen alleen vaak de saaiste dagen. Verdeel die zondagen onder jullie drie. Een van jullie moet het toch lukken op die dag een uurtje langs te gaan, dat breekt de dag. Als je kinderen wat groter zijn, zouden ze ook eens kunnen gaan.

Sterkte ermee. De overgang van een druk leven naar afhankelijkheid en alleen leven is niet makkelijk. De anderen hebben gelijk, je moeder zal daar zelf een weg in moeten vinden, je kunt dat niet van haar overnemen.

madelief

madelief

09-02-2012 om 23:14

Eigen leven

Ik heb absoluut een eigen leven hoor, ik werk, heb vriendinnen, hobby's etc. Mijn moeder heeft ook vriendinnen maar de ellende is dat ze allemaal zo oud worden! De een kan dit niet de ander dat etc. Mijn moeder vindt het gewoon heel ongezellig alleen thuis en dat snap ik. Ze probeert elke dag iemand te spreken maar er zijn dagen dat dat niet lukt. Bv op zondag zit ze op jeus de boules, gaat niet door met dit weer. Dus zit ze zondag thuis. Als vriendinnen wel met familie zitten is het lastig afspreken. Ik bedoel over mijn kinderen dat je uit eensruk leven ineens helemaal alleen zit en dat lijkt mij ook vreselijk. Mijn man is nu twee weken weg voor zijn werk en dat vind ik al ongezellig! Dus als je helemaal alleen bent, brrrr. Juist daarom voel ik mij schuldig. Ik snap het zo goed maar kan het ook niet oplossen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

tonny

tonny

10-02-2012 om 09:58

Vriendschappen

Het is heel belangrijk je leven door te investeren in vriendschappen met mensen van verschillende leeftijden en contact te onderhouden met jongere familieleden (neven en nichten, bijvoorbeeld). Zoals Madelief al schrijft: al die vriendinnen worden oud en raken mankerende.

Mijn moeder is bijna 92. Al haar vriendinnen waren ongetrouwde vrouwen, mensen die ze vooral kende van haar werk voor ze trouwde op haar 36-ste. Mensen zonder aanhang dus, toen die vriendinnen wegvielen was er meteen niks meer, geen dochters/schoondochters die ze ook weleens had ontmoet op gelegenheden of zo. Er leeft er nu nog ééntje, volledig immobiel in een verpleegunit. Mijn moeder heeft geen vriendin meer over.
Ook geen broers en zussen meer.
Neven en nichten wonen ver weg.

Ik bezoek haar driemaal per week, mijn broer (of zijn vrouw) gaat in het weekend. Mijn kinderen komen nu en dan bij oma, in de praktijk zitten er al gauw twee maanden tussen. Verder krijgt ze heel regelmatig bezoek vanuit de kerk (PKN), die is daar zeer trouw in.

Ik hoop dat wij als hoogbejaarden later nog steeds via de computer in een of andere vorm contact kunnen onderhouden met anderen, dat is iets wat heel wat oude mensen van nu niet kunnen/doen. Maar echt leuk zal het niet zijn, alleen, oud, afhankelijk... Paul van Vliet zei eens in een conference 'als je oud bent, moet je sterker zijn dan ooit'. Zo is het maar net.
Een uitdaging, dan maar??

Conference

Conference

10-02-2012 om 09:59

De zondag

Ik herken het van mijn oma, ze kan niet meer lopen en woont zelfstandig in een bejaardenflat, waar ze massa's contacten heeft, mijn moeder en haar zussen komen allemaal 4 keer verspreid door de week, ik en wat andere kleinkinderen komen ook regelmatig even buurten, ze heeft een schoonmaakster die met haar wegloopt en drie keer per week extra komt naast haar schoonmaakuurtjes, er komen verpleegsters iedere dag bij haar langs, die ook even een bakkie koffie bij haar doen, maar die zondag hè... Ondanks dat mijn oma vreselijk verwend is met zoveel aanloop, vindt ze de zondag vreselijk, ze zegt dat het lijkt alsof iedereen haar op zondag "vergeet".

Ella2007

Ella2007

10-02-2012 om 10:12

Eens met tonny

Wat ik vaak doe met mijn zeer ver weg wonende ouders is bellen. Kost je minder tijd (en daardoor weerzin), je geeft toch aandacht en een goed telefoongesprek kan net zo waardevol zijn als langsgaan.
Daarbij zal je moeder een nieuw evenwicht moeten vinden in het alleen leven en dat kost tijd, en investeren. Dat moet ze zelf doen, maar daar kan je haar wel bij helpen, uitzoeken wat de mogelijkheden zijn enzo.

En: is het mogelijk dat ze een hondje neemt ? Als ze een (klein) hondje kan uitlaten komt ze ook "onder de mensen". Geeft haar ook het gevoel dat ze iets heeft om voor te zorgen.

Isabella

Isabella

10-02-2012 om 12:45

Madelief

Mijn moeder is ook alleen en ik bezoek haar twee keer per week. Tussendoor bel ik soms nog wel eens als er iets is. Mijn ene zus komt ongeveer één keer per maand bij mijn moeder, mijn andere zus bijna iedere dag. Iedereen heeft daar vrede mee. Wel hebben we hier regelmatig over gesproken. Dat je echt niet iedere dag naar je ouders moet, of dat één keer per maand wel weinig is. Maar mijn beide zussen voelen zich hier het prettigst bij. De zus die bijna iedere dag gaat kan zich niet voorstellen dat ze mijn moeder niet iedere dag ziet. Ze vindt eigenlijk zelf ook wel dat het minder kan, maar voelt zich vervelend als ze mijn moeder niet iedere dag even heeft gesproken. Dus laten we het zoals het nu is.
Moraal: Ik ben bang dat als jij zou besluiten om bijvoorbeeld maar één keer per week te gaan, je je daat niet prettig bij gaat voelen.
Succes.

madelief

madelief

10-02-2012 om 21:56

Ella en de rest

Mijn moeder heeft twee poezen om voor te zorgen, dat scheelt wel. Verder geeft ze nog zwemles, zit ze op j. de boules, voorheen nog een hobbyclub maar die is gestopt. Idd door de week gaat het wel maar het weekend... Op zaterdag gaat ze nog vaak mee naar de waterpolo van mijn zoon. Ze kent veel mensen in het zwembad maar die zondag... Ik bel haar zowieso vaak hoor, maar blijf me schuldig voelen al spreek/zie ik haar veel! Bedankt voor jullie reacties, fijn om te lezen dat er meerdere zijn in deze situatie!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.