Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

Ayanna

Ayanna

19-07-2011 om 22:40

Vreemde mensen...of toch niet

Het wordt hierboven in een ander draadje al genoemd: hopeloos zijn in het herkennen van gezichten. Daar heb ik ook last van. Ik word regelmatig gegroet op straat en ja ja, ik groet bijzonder vriendelijk terug, maar: wie was dat nou??? En daar waar ik in het verleden nog wel eens een vaag gevoel van herkenning had, sinds mijn zwangerschap is het een verschrikking. Ik herken echt helemaal niemand meer. En dat levert vreemde taferelen op.
Zo stond ik laatst op de parkeerplaats bij de supermarkt mijn boodschappen in te laden. Er komt een man aanlopen met een karretje met voorin het zitje een kind, een meisje. Ik schat man op begin 30, ik ben zelf begin 40. Terwijl ik in aan het laden ben kijk ik op, we hebben oogkontakt dus ik knik vriendelijk, want we wonen op een dorp en daar groet je iedereen! Hij stopt en zegt: 'hai, hoe is het met jou?' En ipv dat ik vraag: uuuh, wie bent u?', reageer ik met: 'ja goed hoor! En jij?' Ondertussen knik ik naar de kleine en zeg: 'zo, grote meid al' Waarop hij enthousiast begint te vertellen over zijn kleine meid en dat de oudste alweer x jaar is. Ik zeg: 'joh, dat meen je niet. Wat gaat dat toch hard', terwijl ik in de tussentijd alleen maar denk 'wie is die man????' Heel gesprek met hem gehad over hoe druk het wel niet was met zijn twee kinderen en hij en zijn vrouw allebei werken enz. enz. En ik maar reageren en denken: ik ken hem niet, ik ken hem niet!!! Uiteindelijk riep ik maar: oh jee, ik moet nog naar de Etos, helemaal vergeten. Nou, groetjes hoor, leuk je weer eens gezien te hebben......
Hahahahaha, te absurd toch! Dit is een jaar geleden en ik heb nog steeds geen idee wie het was! En ik zal het maar eerlijk bekennen: dit soort gesprekken overkomen mij vaker.....

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Guinevere

Guinevere

19-07-2011 om 22:49

Tip

Ayanna, ik heb ook zo'n hersenpan die gezichten nauwelijks onthoudt. Een tip: vraag iets onbenulligs aan zo iemand, waaruit blijkt dat je je die persoon nog herinnert, maar dát specifieke detail vergeten bent. Bijvoorbeeld: "Ik ben je achternaam vergeten.", "Hoe heet de kleine ook al weer?", "Hoe heet die straat nu waar jij woont?".
Overigens: als het altijd mannen zijn die jóu enthousiast groeten, kan het ook iets met je jeugdige uitstraling te maken hebben (ik heb vandaag nog gezellig gezwaaid met een aardige vuilnisman.. ).

Tirza G.

Tirza G.

19-07-2011 om 23:07

Ayanne

Heeeeeeeel herkenbaar. Ik woon ook in een kleine gemeenschap en zeker zodra mensen buiten hun 'plek' komen, heb ik er last van. Een juf die bij AH loopt - dat klopt niet. Een cassiere van AH die door de stad loopt - dat klopt niet. Iedereen blijven zitten met het juiste pakje aan - dán weet ik het tenminste.
Dat soort verhalen: daar heb ik er een handvol van. Ik zit ook nog enigszins in de 'babybusiness' en blijkbaar straal ik enorme betrokkenheid uit en denken mensen echt dat ik vier jaar later nog weet dat ik een keer bij ze ben geweest. Eeeeeeeh, nee.
Het is echt heel lastig. Maar je ontwikkelt vanzelf een 'meelul'-gave. Alleen dat piekeren: dat blijft. Wie wás dat nou toch in vredesnaam........

Tirza

Ja vreselijk

En behalve slecht gezichten onthouden, vergeet ik namen ook altijd. Probleem steekt op het werk ook regelmatig de kop op. Heb ik een patient gehad voor onderzoek, die daarna nog even in de wachtkamer moet wachten. Wil ik hem wegsturen, sta ik in de wachtkamer, naam vergeten. O, denk ik dan nog, ik weet nog wel hoe hij eruit ziet. Kijk steeds paniekeriger om me heen...geen herkenning. Dan slof ik maar weer moedeloos terug om eerst de naam weer te gaan opzoeken.

Tirza

Ik zie nog de verwarring op het snoetje van dreumesdochter toen de oppas een keer bij óns kwam in plaats van dochter bij de oppas. Dat kón toch niet?

Ayanna

Ayanna

20-07-2011 om 10:16

De meelul-gave

Dat is een goeie! Want die heb ik inderdaad, kan hele gesprekken voeren zonder echt iets te zeggen of zonder te weten met wie ik nou eigenlijk praat!
En 'bekende' mensen in een andere omgeving, nee, dat kan echt niet. Meisje van de bakker bij de tandarts enzo. Krijg ik niet geplaatst (ik ken haar, ik ken haar...maar waarvan????)
Buiten mijn gezelige gesprek met vreemde man, had ik nog een keer zo'n debiele encounter. Zit een dame bij de afhaalchinees, komt me vaag bekend voor, leuk gesprekje, hoog blablabla-gehalte aangezien ik geen idee heb wie het is. Eten is klaar, ik rijd naar huis, stap uit en wie stapt er drie deuren verder zwaaiend uit haar auto....tadaaa...de vreemde dame van de chinees. Het was gewoon een buurvrouw......

Tirza G.

Tirza G.

20-07-2011 om 12:40

O ja o ja o ja

De buurvrouw. Dat zijn de echte instinkers. Vooral die van een paar deuren verder, die je wel hoort te kennen, maar waar je eigenlijk nooit een gesprek mee hebt. Ha! Wat een bak

Tirza

Wilma

Wilma

20-07-2011 om 14:27

Of andersom

Heel enthousiast Hoooi roepen tegen iemand die je tegenkomt in de stad omdat je denkt te weten dat het een bekende van je is. Blijkt het het meisje-achter-het-vlees te zijn van de Plus ofzo.

En die meelul-gave heb ik ook. En maar peinzen ondertussen. Ik kan me trouwens ook heel goed opnieuw aan iemand voorstellen. Komt er zo'n droog "we hebben elkaar toch al eerder ontmoet", terwijl je de hand nog aan 't schudden bent.

Net als sini

De cassiere tegenkomen in de stad, geen probleem. Ik herken ook vaak mensen van achteren of van grote afstand.

Maar laatst liep ik iemand tegen het lijf die ik echt niet wist te plaatsen. Ze begroette mij met een hé, da's lang geleden, hoe is het nou met jou?. Dan hoop je nog dat je al snel doorkrijgt wie het ook al weer is, maar na twee zinnen over en weer is de tijd verstreken waarin je kan vragen: hoe heet je ook al weer, of waar ken ik je ook al weer van. Pas na 10 (hele lange) minuten waarin ik koortsachtig probeerde te achterhalen wie het ook weer was zei ze iets waardoor ineens het kwartje viel. Dus bleef ik nog even verder kletsen om te 'bewijzen' dat ik heus nog wel wist wie ze was door er een paar weetjes (wonen jullie nog steeds daar-en-daar, hoe is het met je jongste dochter?) tussendoor te gooien.

skik

Annie

Annie

20-07-2011 om 14:59

Gehad..

Zo heb ik het volgende eens gehad...

Paar jaar terug op vakantie stoppen we onderweg met gezin op grote parkeerplaats ergens in Belgie. Auto naast ons parkeert eveneens en er stapt een echtpaar uit met twee kinderen.
Man komt me zeer bekend voor, maar waarvan ???

Ineens besef ik dat het een collega is en begin een gezellige babbel onder het mom van "ga je ook op vakantie, waar ga je heen, veel plezier enz..."..

Uiteindelijk zwaaide ik hem enthousiast uit en riep luidkeels naar hem; ik zie je na de vakantie wel weer op ...... (naam van de instelling waar ik werk)..
Zie nog net een verbaasde blik en vraag me nog af waarom ie zo verbaasd keek..

Pas NA de vakantie toen ik dit verhaal deed aan collega's lagen ze onder de tafel van het lachen, bleek het een man te zijn die al zeker 4 jaar eerder naar een andere werkgever was vertrokken.

Het was me dus zelfs ontgaan dat het ondertussen een EX-collega was geworden.. Pffttttt....

Massi Nissa

Massi Nissa

20-07-2011 om 20:42

Ik ken dat, ja

Weinig aan toe te voegen, behalve dan dat ik sinds kort (een jaar ofzo) toegeef dat ik het niet meer weet. Had vorig jaar dat B12-gedoe en had al moeite om te bedenken of ik nu wel of niet die ochtend had gedoucht (serieus). Niet dat het nu veel beter gaat, zoon is al vier maanden en ik krijg de boel maar niet fatsoenlijk op een rijtje. Daarom vraag ik het gewoon op een verontschuldigende toon. Heb nog niet meegemaakt dat iemand boos werd (of leek te worden).
Ik heb trouwens ook best vaak dat (volgens mij) volslagen vreemden me strak aankijken en zeggen: "Ik ken jou ergens van. Ik heb jou eerder ontmoet." Dan lopen we een heel rijtje mogelijkheden af maar komen er niet uit. Bizar.
Groetjes
Massi

Ayanna

Ayanna

20-07-2011 om 22:21

Zeef

Ik laat dat moment dus voorbij gaan, om te vragen: goh help me even, ik weet het niet meer. Het slaat nergens op, ik ben mondig genoeg, maar in dit soort situaties doe ik dat dus niet.
Grappig Massi, of eigenlijk niet grappig, want het niet meer weten of ik wel of niet gedouched heb is voor mij heel herkenbaar. Zo kan ik ook rustig een maand bezig zijn met mijn planten water geven. Ik bedenk dan: planten moeten water, en vergeet het weer. Na een week: oh ja, de planten.... en als ze na een maand helemaal slap hangen dan moet ik, als ik dat zie, echt mezelf dwingen om METEEN een gieter te pakken, anders vergeet ik het gewoon weer.

Hier nog eentje

Ik heb dat ook regelmatig, dat ik een half gesprek in het luchtledige sta te babbelen tot opeens het kwartje valt. Of erger nog, een klant op mijn werk die ik nog even achterna wil lopen omdat ik iets vergeten ben te zeggen ofzo, en dat ik dan werkelijk geen idéé meer heb wie het nou was. Genant
In gezichten van filmacteurs ben ik dan weer wel redelijk. Soms duurt het even voordat ik bedenk waar ik hem of haar van ken, maar meestal kom ik er wel uit. En anders is er altijd imdb.com

Tirza

"Heeeeeeeel herkenbaar. Ik woon ook in een kleine gemeenschap en zeker zodra mensen buiten hun 'plek' komen, heb ik er last van. Een juf die bij AH loopt - dat klopt niet. Een cassiere van AH die door de stad loopt - dat klopt niet. Iedereen blijven zitten met het juiste pakje aan - dán weet ik het tenminste."

Ja! Herkenning!

Ik heb inmiddels wel een soort vragentechniek om in zo'n vaag gesprek een aanknopingspunt te vinden, er is altijd wel iets waarover iemand begint en waarop je kunt inhaken met 'ohja, hoe heette die ook weer/wanneer of waar was dat toch/hoe ging dat ook weer' en dan maar hopen dat ze een naam of gebeurtenis noemen die mij de Aha-Erlebnis bezorgt

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.