Wat ik mij afvraag over getrouwd zijn
ik zie ergens op het forum de vraag over een kadootje voor een papiereb huwelijk, dus even gegoogled en dat betekent dat je dus 1 jaar getrouwd bent.
Waarom moet je als je een jaar getrouwd bent dat papieren bruiloft heten ? En waarom moet daar aandacht aan besteed worden, doe je dat ook als mensen een jaar verkering hebben ?
Ik ben nu bijna 10 jaar met mijn vriend. En mensen vragen nooit wanneer we dan 'bij elkaar ?' zijn. Waarom nemen mensen een huwelijk serieuzer dan een langdurige relatie zoals die van ons ? Ik heb het wel eens over mijn vriend en dan blijft de ander het hebben over "je man". Nee het is niet mijn man, we zijn niet getrouwd !
Ik had een tijd terug het geniale idee om te gaan trouwen, inmiddels hebben we het er nooit meer over, ik zie de meerwaarde er niet echt van in. Mijn vriend vind het wel leuk, maar die heeft het sowieso altijd over zijn vrouw.
maar goed, ik ben dus benieuwd hoe jullie nou aankijken tegen getrouwd zijn versus niet getrouwd zijn.
Benoeming
In het echte leven heb ik het heel zelden over "mijn man". Hier op het forum schrijf ik het wel omdat ik geen namen wil gebruiken. In het echt heb ik het gewoon over "x". Net als ik het ook nooit over "mijn zoon" of "mijn dochter" heb maar over "y", "z" enz.
Als ik nieuwe mensen ontmoet dan zal ik misschien wel eens keer zeggen X, mijn man maar vanaf dat moment is het gewoon X. De meeste mensen die ik ken doen dat en vandaar dat ik dus ook niet altijd weet of mensen wel of niet getrouwd zijn. Bij de meeste mensen kom je daar vanzelf wel achter natuurlijk omdat ze het een keer vertellen maar niet altijd.
Overigens gebruik ik gewoon mijn eigen naam. Dat is de naam waarmee ik ben opgegroeid en die ik altijd heb gehad. Ik heb niet de behoefte om die voor een andere naam in te wisselen. Ik vind het niet heel erg om als mevrouw mansnaam te worden aangesproken maar uit mezelf gebruik ik die naam nooit.
Sowieso vind ik niet dat je kan beoordelen hoe serieus of echt een relatie is nav een papiertje. De relatie met de vader van mijn oudste kinderen was uiterst serieus en diepgaand maar ik ben nooit officieel met hem getrouwd geweest. Ik heb echter enorm veel van hem gehouden. Voor mij was dat wel zeker een enorm serieuze relatie. Daar veranderd het wel of niet voor de wet getrouwd zijn helemaal niks aan.
Ik ken trouwens ook mensen die alleen een religieus huwelijk zijn aangegaan. Voor de wet zijn ze dus helemaal niet getrouwd maar voor zichzelf en voor hun familie is het wel degelijk heel belangrijk. Is dat nou wel of niet een echt huwelijk en dus echt serieus? Dat is gewoon niet beoordelen door andere mensen en dat hoeft ook helemaal niet. Het huwelijk heeft de waarde die je er zelf aan geeft.
Maylise
Dat is zo
maar als je een samenlevingscontract laat opstellen ben je volgens mij in letterlijke waarde niet goedkoper uit dan bij een recht toe recht aan huwelijk op een goedkoop moment. Ik snap nog steeds niet goed wat het voordeel is van samenwonen. Al die moeite, samenlevingscontract, kinderen erkennen, e.d. om maar niet getrouwd te hoeven zijn.
Ijsvogeltje
Ik veroordeel mensen niet die niet willen trouwen, maar ik vind het wel apart dat men het zo ingewikkeld maakt. Het laatste wat ik geschreven heb moet je een beetje met een knipoog lezen.
Ijsvogeltje
Je moet er dus harder over nadenken en aanzienlijk meer moeite voor doen om WEL te trouwen dan om dat NIET te doen. ===
Nee, je moet daar als samenwonende niet harder over nadenken. Je moet wel meer regelen om alles veilig en wel op papier vast te laten leggen. Wij zijn na 5 maanden verkering nogal spontaan gaan samenwonen. Er was een huis beschikbaar, láten we het doen! Op die manier zou ik nooit in het huwelijksbootje gestapt zijn. Een huwelijk is voor mij voor het leven, tenzij het werkelijk onleefbaar wordt, maar trouwen is voor mij dus wel een bewust moment waarop ik aangeef dat het wat mij betreft tot de dood is. Bij samenwonen heb ik niet het gevoel dat daar zo bewust voor gekozen wordt.
Het zal een hele foute gedachtengang van mij zijn, maar bij blijvend samenwonen heb ik toch ongemerkt gedachten als 'angst om zich te binden'. Als je trouwt gaat het mis, zoiets. Ik hoor ook wel eens dat mensen bij een tweede relatie niet meer aan trouwen willen beginnen. "Dat heb ik allemaal al een keer gehad." Ja maar niet met de nieuwe liefde.
Janna
"Misschien in principe wel, bij trouwen spreek je immers uit dat het voor altijd is. " Dan moet ik denken aan de reactie van mijn (ongetrouwde) dochter, die niet echt snapt waarom mensen zulke dure trouwerijen geven: 'trouwen kan iedereen, bij elkaar blijven blijkt een stuk moeilijker, ik zou pas een feest geven als je kunt vieren dat je al een hele tijd samen bent'. Kijk eens hoeveel huwelijken stranden. Als je gaat samenwonen, samen een huis koopt, samen kinderen krijgt spreek je naar elkaar toch hetzelfde uit als wanneer je 'ja' zegt bij de ambtenaar van burgerlijke stand? Ik zie geen verschil.
Ingewikkeld maken?
Kaaskopje, je zoekt er volgens mij te veel achter (nu weer angst om te binden). Bovendien klopt je veronderstelling niet dat je ingewikkelde dingen moet regelen als je niet bent getrouwd.
Vroeger was trouwen 'de norm'. Iedereen die zich serieus wilde binden, deed dat. Dat is nu niet meer zo; samenwonen is gemeengoed geworden, trouwen is geen automatisme meer. En om daar bij aan te sluiten kun je nu zelfs kiezen voor partnerregistratie of een samenwoningscontract. Ook zijn diverse regelingen (zoals partnerpensioen) aangepast.
Wat denk ik het verschil is tussen jou en mij, is dat jij het huwelijk nog steeds als 'de norm' beschouwt. En je probeert nu te begrijpen waarom mensen een andere keuze maken en komt daar niet uit. Ik denk dat dat deels komt omdat je het heel erg rationaliseert. 'Je kunt ook op maandagochtend gratis naar het gemeentehuis om te trouwen, dus waarom zou je dan kiezen voor een samenlevingscontract?'. Volgens mij is het allemaal niet zo rationeel. Laten we wel zijn: trouwen wordt door veel mensen toch vooral als een toppunt van romantiek beschouwd, als een bevestiging van je liefde voor elkaar en als de dag waar je als stel centraal staat. Iedereen mag het weten, wij kiezen voor elkaar! Ik ben tenminste nog nooit op een bruiloft geweest, waar het bruidspaar zei 'tja, dit was de makkelijkste manier om alles formeel te regelen, een samenlevingscontract is zoveel gedoe, maar voor de rest zegt het mij allemaal niets.'
Volgens mij is trouwen voor de meeste mensen vooral een gevoelskwestie: 'ik wil dit gewoon heel graag'. En om misverstanden te voorkomen: ik begrijp dat heel goed hoor, ik veroordeel hiermee dus niemand, integendeel! Ik probeer er alleen duidelijk mee te maken dat er ook mensen zijn die dat gevoel niet hebben, die niet de behoefte hebben om getrouwd te zijn. En waarom niet? Tja, als die behoefte er niet is, dan is ie er toch gewoon niet? Smaken verschillen. Ik heb ook niet de behoefte aan een strandvakantie, terwijl jij dat misschien wel hebt. En jij staat misschien niet graag op een podium, en ik weer wel.
Als je niet de behoefte hebt om te trouwen, maar wel je dingen wil regelen, kun je tegenwoordig kiezen. En dan kies je dus hetgene waarmee je het én goed regelt, en wat gevoelsmatig het beste bij jou past. Voor ons was dat de notaris. Daar gingen we toch al naar toe voor de koopacte van ons huis, we hebben toen direct een testament en een samenlevingscontract laten opmaken. Da's allemaal standaardwerk hoor, je moet eigenlijk alleen even bepalen hoe je je eigendommen wil regelen.
O ja, we moesten ook nog even langs het stadhuis voor het erkennen van de kinderen. Dat regel je gewoon aan het loket, niets ingewikkelds aan, na 5 minuten sta je weer buiten. Een paar schoenen kopen kost meer tijd.
Getrouwd
ik ben getrouwd ruim 21 jaar en we doen daar erg weinig aan, omdat we geen feest hadden gegeven toen we gingen trouwen hebben we dat gedaan toen we 12,5 jaar getrouwd waren, afgelopen maart kwam mijn man thuis met een enorme bos bloemen, die dag kende we elkaar 25 jaar.
Unieke gebeurtenis
Als het goed is trouw je maar een keer in je leven 
) (Ik weet dat er hier zat zijn die een andere ervaring hebben..)
En ik vind het ook wel iets hebben om ten overstaan van familie en vrienden te bevestigen dat je met deze persoon oud hoopt te worden.
Ik kijk in ieder geval met heel veel plezier terug op onze trouwdag. Het is waarschijnlijk de enige keer in mijn leven dat ik een kledingstuk op maat heb laten maken en het regelmatig naar de bruidszaak toe met moeder of vriendinnen om te passen waren al feestjes op zich!
We gruwden allebei bij de gedachte aan een receptie dus we hebben iedereen uitgenodigd op het feest. Daarvoor hadden we een driemaster gehuurd en die lag in de haven van onze woonplaats. Het was een zwoele septemberavond en ik, die normaal nooit zo in het middelpunt van de aandacht wil staan, heb genoten!
Maar goed, een mooie trouwdag is geen garantie voor een lang en gelukkig leven )) Maar het is wel een leuke start!
Tja ben ik weer
maar er zit mij iets enorm dwars over dat eventuele huwelijk, misschien zit dat wel achter de start van dit draadje. Zo heb ik absoluut aversie tegen het idee dat mijn schoonfamilie de hele dag er is en ook aan mijn kant van de familie er dan mensen zijn die ik zelden zie en waar ik niets mee heb. En je kan ze ook niet niet uitnodigen.
En op dinsdagochtend trouwen dat hoeft voor mij ook niet want het gaat mij niet op dat papiertje maar om de leuke dag.
Nee bah. Wat ik dan wel mooi vind is die ring, dat je zichtbaar maakt dat je iemand hebt.
Maar dat is dan ook weer zo'n piekerding, wil ik wel kiezen ? Waarom moet je officieel kiezen voor elkaar, we hebben toch al 2 kinderen.
Dus ik pieker nog wel even door.
Ik vind trouwens ook meer iets wat we 10 jaar geleden hadden moeten doen toen we ontzettend verliefd waren en ook knallende ruzie hadden wat dan weer goed gemaakt moest worden 
ach ja, ik weet het gewoon niet. Een leuke start vind ik het niet, want die start is er al 10 jaar geleden geweest, dus dat zou betekenen dat de 36 jaar die ik nu leef niet leuk waren ? Die waren juist heel leuk, lekker vrij, alle opties nog open... En nu ben ik 36 en ben ik aan het piekeren of ik het wel zo leuk vind om te trouwen.
Snap je, het is gewoon te veel gedoe, mensen die iets moeten, waarden normen van anderen. Etc.
Lol
Manda heeft weer een trouwdraadje gestart
Ik ben ook getrouwd, wij vonden het eigenlijk ook belachelijk, en het werd de leukste dag van mijn leven (maar OK, het was ook al 15 jaar geleden).
Onlangs weer twee trouwerijen meegemaakt waar een zeer select uitnodigingsbeleid was gehanteerd (voorbeeld: een nichtje trouwde, waar wel mijn ouders en mijn zusje waren uitgenodigd, maar ik niet). Volgens mij heb je dan meer stress van je eigen uitnodigingsbeleid en het gezeik dat dat geeft, dan dat je het zo veel leuker hebt op je trouwdag. (Ik heb niet gezeurd maar mijn nichtje een kaart gestuurd, waarna ik - na de trouwerij - weer een uitbundig bedankbriefje kreeg van haar, waaruit ik met mijn valse geest dan weer opmaak dat het haar nog steeds niet lekker zat dat ze mij NIET had uitgenodigd).
Mijn ervaring is: op je trouwdag is je hart opeens drie maten groter. Je vindt alles veel leuker dan normaal, mensen zijn ook veel aardiger dan normaal, want ze zijn allemaal voor jou gekomen, en ze hebben er wat van gemaakt en moeite voor gedaan, zelfs die vervelende schoonfamilie.
Dus als ik jou was zou ik eerder te veel dan te weinig mensen uitnodigen, in elk geval meer dan wat je nu met je knieperigheid in je hoofd hebt. Je hebt eerder spijt dat je mensen niet hebt uitgenodigd, dan omgekeerd denk ik.
Voor die kosten ga je een keertje diep zuchten, en dan besluit je of je het er wel of niet voor over hebt, en daarna doe je er nooit meer moeilijk over.
Inderdaad is het ontzettend leuk om een trouwring te hebben (de mijne heeft drie kleine diamantjes gekregen, voor elk kind één).
Maar om "mijn man" te zeggen hoef je wat mij betreft echt niet getrouwd te zijn. Kom op, jullie hebben een huis en twee kinderen, hij is echt je man hoor! Ik vind het haast puberaal overkomen als je op jouw leeftijd nog halsstarrig "mijn vriend" blijft zeggen Als dat voor jou zo'n bijzonder verschil is, dan is dát voor jou blijkbaar een grote meerwaarde voor het getrouwd zijn. Zelf heb ik dat absoluut niet. Mijn man (mijn eik van een vent) klinkt gewoon wat steviger dan mijn vriend (die elk moment weer van me af kan dwarrelen). Daarvoor hoef je niet getrouwd te zijn.
Nou ja, jij bent Manda en jij hebt je eigen gevoelens, regels en stijl, dus trek je niets van mij aan verder
Maar hoe dan ook, veel sterkte met beslissen wat je wilt.
Margje
Manda
Effe snel want ik ben aan de studie en moet dat vandaag afkrijgen en op deze manier gaat dat niet lukken ))
Manda, jij kan wel piekeren zeg 
) Probeer eerst eens duidelijk te krijgen wat JIJ wil zonder daarbij te denken wat anderen daarvan zouden vinden! '
En als je dat helder hebt kun je gaan nadenken over de invulling. Je kunt bijv. ook trouwen met alleen je gezin erbij. Dan wacht je tot de mandarijntjes wat ouder zijn en doen jullie het met z'n viertjes.
Ik weet niet of ik erover heen gelezen heb, maar wat vindt jouw vriend van trouwen?
Margje
Wat zeg je dat toch weer mooi! Vooral dat je hart drie maten groter is... en dat klopt!
Mijn ex, van wie ik alweer 13 jaar gescheiden ben, heeft nog steeds spijt dat hij in 1994 niet die oude vrienden heeft uitgenodigd die hij al jaren niet had gezien maar aan wie hij nog warme herinneringen had. Hoe meer mensen je uitnodigt, hoe minder last je hebt van de minder hebbelijke exemplaren
Bedenk hoe jullie die dag voor je zien, lang of kort, met groot of klein gezelschap? Probeer dan niet aan de poppetjes te denken. Vooral als er wat meer mensen zijn hangen je (schoon)familieleden niet de hele dag om jullie heen en zijn jullie ook te veel met anderen bezig om je de hele tijd bewust te zijn van die paar mensen.
Mijn ex en ik hadden een grote bruiloft, alles erop en eraan, in het Pulitzer hotel, en het was geweldig. Dat dat huwelijk vervolgens geen lang leven beschoren was, doet daar eigenlijk niets aan af
Echt?
dus ook die eikel van een zwager (normaal hou ik dit allemaal voor mij maar het moet even er uit) zou ik die dag wel een duur stuk taart gunnen ?
ik zat laatst dus met een of andere tante van vriend te praten, die had dus doorgeseind gekregen van schoonma dat we misschien wel gingen trouwen en dat zij misschien wel niet uitgenodigd zou worden en daarom mischien wat mij moest gaan zitten kletsen over mijn kinderen. A. wist ze even niet meer dat de oudste niet 4 was maar al bijna 8 en B had ze ook geen idee meer hoe mijn jongste heet. Ik vind dat verder prima maar waarom moet ik zo'n verre niets zeggende tante uitnodigen. Ik heb daar dus geen zin in. Ja maar !! zegt mijn verschrikte schoonma dan, dat kan je niet maken dat zou zo lulllig zijn !! En dus gaan mijn hakken verder in het zand.
Midlife crisis dat kan het ook nog zijn. Ik zit hier ook al in zo'n truttige wijk met een buurvrouw quote: "het leven begint pas als je getrouwd bent" moet ik dan ook nog eens trouwen, waar eindigt dit, steunzolen libelle lezend achter de geraniums ? Aversie aversie, goh ik ben net een puber, hahaha.
Wat ik wil?
hmm tja. Wat wil ik nou eigenlijk ?
vroeger wou ik heel jong trouwen, dat vond ik gaaf. Er was toen een jongen op de academie waar ik studeerde die met zijn vriendin trouwde, ze waren volgens mij net 22 ofzo, met alles er op en eraan (ze kwamen uit New York, Joods), de foto's waren geweldig 2 van die piepjonge mensen in New York, met ring om kwam hij weer terug om eindexamen te doen.
En toen trouwde onze vrienden (hij upperclass uit Italie) met werkelijk alles er op en eraan zo chique en mooi in Rome. Prachtig prachtig, geen idee hoeveel dat wel niet gekost heeft, een ton minsten schat ik zo in.
En ik dacht altijd, dat is het helemaal. Jong en totaal verliefd totaal over the top trouwen.
En nu ben ik dus oud en chagerijnig geworden en voelt het als een gepasseerd station. En eerlijk gezegd vind ik het prima als we met zijn vieren trouwen, alleen kan ik mijn oudste dat niet aan doen, die wil een groots feest waar alle vriendinnetjes ook komen met een springkasteel en ballonnen
Ring
Je 'mag' toch ook wel ringen dragen als je niet getrouwd bent? Als je dat leuk vindt, als symbool van verbondenheid, zou ik het gewoon doen.
Echt
Ik kan bijzonder weinig hebben van mijn moeder, maar ik zag achteraf op de video pas dat ze al om 14.30 uur aangeschoten stond te lallen van de champagne die bij de bruidstaart was geschonken
Verder hebben wij helemaal niet met onze ouders besproken wie we zouden uitnodigen, zij betaalden niet dus ze hadden er ook niets over te zeggen. We hebben ze alleen te verstaan gegeven dat ze bij het diner naast hun ex zouden zitten en dat ze daar aardig tegen moesten doen en dat ze anders niet welkom waren. Van die taak hebben ze zich wonderwel gekweten.
Mijn ex had een heleboel ooms, tantes, neven en nichten die verspreid door het land wonen en die hij hooguit eenmaal per jaar zag. We hebben ze allemaal uitgenodigd, eigenlijk in de veronderstelling dat ze het toch te veel moeite zouden vinden om er vrij voor te nemen en te komen. Toen bijna alle ooms en tantes op het gemeentehuis in de trouwzaal bleken te zitten, was dat eigenlijk een heel leuke verrassing. Er zijn er maar een paar voor het feest gebleven.
Je tweede bericht is natuurlijk wel een punt. Dat ik de tweede keer op dinsdagochtend ben getrouwd was deels omdat ik zo'n grote dag een beetje raar vond, terwijl we tegen de 40 liepen en elkaar al zo lang kenden en we samen een huis en samenlevingsovereenkomst en testamenten en bijna een kind hadden.
Is het voor jullie anders niet iets om in de zomer te trouwen, ergens bij een kasteeltje of zo waar ze een leuke tuin hebben waarin je allemaal tafels laat zetten met champagne en limonade en taart, met slingers en lantaarns en springkussens? Trouwen om een uur of 14.00, daarna buiten feest (evt. een grote tent voor als het weer tegenzit) met doorlopend van alles te eten en een optreden van VOF de Kunst of Cowboy Billie Boem of zo en om 19.00 uur zwaaien jullie iedereen uit. Daarna duiken jullie met jullie dochters een luxe hotelsuite in, laat ze afkoelen terwijl jullie samen de dag doornemen en plak er nog een paar dagen aan vast met roomservice en hotelzwembad.
Biene
Wat een goed idee! Die houd ik in gedachte voor als we over vijf jaar 25 jaar getrouwd zijn.
Ik ga vast sparen....
Oud en chagrijnig
Kom op Manda, spring snel naar een volgend stationnetje!!! Daar mag je nog lang niet zijn zeg, wat is dat nou! Je staat daar 50 jaar te vroeg en het leven gaat toch al zo snel.
Trouw leuk met z'n vieren en geef je dochter haar feestje plus springkasteel; dus een trouwerij met een kinderfeestje. Kunnen meteen al die volwassenen niet mopperen waarom zij niet mochten komen 
Spijt
Ik heb er geen spijt van dat ik getrouwd ben maar achteraf gezien zou ik het vijftien jaar geleden niet groots hebben gevierd. Achteraf vind ik het zonde van het geld voor een groot feest waar ik niet geweldig veel van genoten heb.
Soms moet je wel
Ik heb 2 zoons uit een eerder huwelijk en samen hebben we een dochter. Wij wilden allebei een testament op laten stellen waarbij we de kinderen gelijk wilden trekken voor het geval wij tegelijk zouden komen te overlijden.
Voordat dat kon moesten wij trouwen of een geregistreerd partnerschap aan gaan. Trouwen is me de eerste keer niet zo goed bevallen dus het werd een geregistreerd partnerschap. Een samenlevingscontract was niet voldoende.
We zijn met 2 kinderen (er was er eentje op kamp) op maandagmorgen naar het gemeentehuis gegaan, gemeentegetuigen, handtekening gezet en we zijn tegels gaan kopen voor de badkamer.
Het geeft wel een rustig gevoel dat we nu alles geregeld hebben wat we konden regelen.
Ach
Toen ik zwanger was en ontdekte dat we de voogdij pas ná de bevalling konden regelen, vond ik dat een goede reden om te trouwen. Ik ben namelijk erg goed in rampscenario's en ik voorzag al ellende als ik per ongeluk (net zoals mijn oma) aan zwangerschapsvergiftiging zou overlijden. Tussen de beslissing om te trouwen en de datum zat 6 weken. Tja, een moetje, he
Over de uitnodigingen: Een vriendin van me uit Kenia legde me uit: "Het is helemaal niet jouw bruiloft, het is die van je moeder. Dus als je die gedachte vasthoudt, dan bespaar je jezelf een hoop gedoe".
Dus we hebben onze moeders lekker laten beslissen over de vage tantes, die allemaal de hele dag moesten komen. Moeders gelukkig, wij geen gezeik. Heerlijk.
Het is nu alweer 13 jaar geleden. De financiële pijn van de mensen die ik op verzoek uitgenodigd heb, ben ik allang vergeten.
Mijn standpunt is: de zakelijke kant van het trouwen doe je voor jezelf. De toeters en bellen doe je voor de sociale omgeving en die gaat verder dan jezelf. Zeker als je ouders nog leven.
Familie kan nog minstens 10 jaar zaniken over het uitnodigingsbeleid, terwijl je op de dag zelf toch niks merkt van wie er allemaal zijn. Ook die extra kosten ben je na een tijdje vergeten.
Gewoon ff doen: en zeker met dat springkasteel. Ben je er vanaf.
Tihama
Juist niet veel genodigden...
... maar ja, als dochterlief al haar vriendinnetjes verwacht kom je daar niet meer onderuit .
Wij hadden bewust niet de oom's en tante's uitgenodigd, maar het klein gehouden. Dit om opzitten en pootjes geven te voorkomen. Wij hebben een superleuke dag gehad die precies naar ONZE zin was.
Jesse
Ik ben getrouwd,
en IJsvogeltje, jij bent duidelijk niet op onze bruiloft geweest.
"Ik ben tenminste nog nooit op een bruiloft geweest, waar het bruidspaar zei 'tja, dit was de makkelijkste manier om alles formeel te regelen, een samenlevingscontract is zoveel gedoe, maar voor de rest zegt het mij allemaal niets.' "
Nou, dat was bij ons de reden om te gaan trouwen. Het makkelijkste. We hebben dan ook geen groot feest gegeven, alleen naaste familie en vrienden uitgenodigd, uitgebreid middageten bij ons thuis en tegen de avond ging iedereen weer weg. En wij op huwelijksreis 3 dagen naar Brugge. Wij vonden het allebei prima zo!
Hier net zo
Mijn man moest vervangende dienstplicht doen, en dat werd 18 maanden schoffelen. Maar als hij getrouwd zou zijn met mij, en ik zou niet meer verdienen dan een bepaald bedrag per maand, dan gold de kostwinnersclausule, en kon hij het schoffelen laten voor wat het is. Nou hadden we al besloten samen oud te worden, dus dan maar trouwen. Receptie bij mijn ouders thuis, etentje met naasten en een week Lissabon..
En geen witte jurk. Want ik ben geen prinses..
Kijk daar heb je het al
hoor ik net een verse roddel dat er mensen gaan scheiden.
Ja maar manda
Manda:"hoor ik net een verse roddel dat er mensen gaan scheiden."
Die mensen gaan niet uit elkaar omdat ze ooit eens getrouwd zijn, maar omdat er in hun relatie iets scheef is gelopen.
Het is net alsof je denkt dat trouwen de keus op scheiden zou verhogen, terwijl in werkelijkheid juist niet getrouwde mensen vaker uit elkaar gaan, alleen heet dat dan officieel geen scheiding.
Ik krijg vaak het idee dat sommige mensen beslist niet willen trouwen omdat ze ergens denken dat de kans op scheiding dan minder is of omdat ze denken dat uit elkaar gaan dan makkelijker zal verlopen. Beide is gewoon niet waar.
Andere argumenten voor en tegen trouwen die ik vaak hoor liggen aan dat mensen het trouwen alleen met het bijbehorende feestje associëren. Dat vind ik toch wat gek. Net alsof je zou gaan studeren vanwege het feestje bij je bul of afzien van afstuderen omdat je geen zin in het feest hebt?
Maar als je niet wil trouwen hoef je dat beslist niet te doen, zoals ik al eerder geschreven heb mits je maar wat anders geregeld hebt. Alleen krijg ik door jouw berichtjes het idee dat je er wel veel mee bezig bent voor iemand die vindt dat het geen toegevoegde waarde heeft. Probeer je voor jezelf uit te maken of het toegevoegde waarde voor je heeft of probeer je jezelf juist te overtuigen dat het dat niet heeft.
Groeten Primavera
Toeters en bellen - beetje o.t.
Tihama: 'Mijn standpunt is: de zakelijke kant van het trouwen doe je voor jezelf. De toeters en bellen doe je voor de sociale omgeving en die gaat verder dan jezelf. Zeker als je ouders nog leven.
Familie kan nog minstens 10 jaar zaniken over het uitnodigingsbeleid, terwijl je op de dag zelf toch niks merkt van wie er allemaal zijn. Ook die extra kosten ben je na een tijdje vergeten.'
Zo voel ik dat ook. Ik heb een neef (woont ver weg) aan wie ik zijn gehele jeugd trouw verjaarskaarten heb gestuurd, en toen-ie klein was heeft hij wel eens bij ons gelogeerd. Onlangs trouwde hij, (was al vader van een dochtertje) met een groot feest, alles erop en eraan, zelfs een kerkdienst. Maar van de familie had niemand een kaart gekregen. Wel een geboortekaartje van het dochtertje. Later ook van de zoon die geboren werd.
Maar dat huwelijksfeest was gereserveerd voor vrienden.
Dat geeft me nog steeds een raar gevoel. Wij als familie waren kennelijk niet leuk genoeg. Zijn ouders vonden het ook sneu dat het zo ging, maar ja.
Ik ben nog steeds benieuwd naar het waarom.
Toeters en bellen
Ik vind trouwen best belangrijk, maar de toeters en bellen vul je in zoals dat bij je past, wat maakt het uit, als je het het er samen maar over eens bent. Zo ook met het uitnodigen van familie. Het is werkelijk niet eens in mij opgekomen om ooms en tantes uit te nodigen. Achteraf heb ik daar even een schrikmomentje van gehad "Ai, had dat gemoeten dan??" Ik voel me er verder absoluut niet schuldig over.
Ik heb overigens een erg leuke locatie voor je:
http://www.robacher.nl/index2.html
Niet echt naast de deur van Haarlem, het ligt meer richting Hoorn, maar je het is er wel romantisch Bij de knop 'locatie' zie je hoe de tuin e.d. er bij ligt.
Berber
Het zijn mijn gedachten over 'niet willen trouwen'. Mijn gedachten hierover zijn natuurlijk ingegeven door het feit dat ik mij er niets bij kan voorstellen dat iemand uit principe niet wil trouwen.
Natuurlijk vind ik niet dat je moet trouwen omdat het minder ingewikkeld is dan samenwonen. Voor mij is trouwen zo vanzelfsprekend dat ik me met samenwonen niet gelukkig zou voelen. Als mijn man niet met mij had willen trouwen zou dat een probleem geweest zijn.
Vrienden van ons wonen al járen samen, langer dan wij getrouwd zijn. Zij heeft het over haar man, waardoor wij ergens halverwege twijfelden of ze voor ons hadden verzwegen dat ze toch stiekem getrouwd waren. Zij zou ook geen bezwaar hebben tegen een huwelijk, maar hij houdt de boot af met 'waarom? het gaat toch goed zo?' En hoe aardig ik hem ook vindt begrijp ik deze houding niet.