Wat ik mij afvraag over getrouwd zijn
ik zie ergens op het forum de vraag over een kadootje voor een papiereb huwelijk, dus even gegoogled en dat betekent dat je dus 1 jaar getrouwd bent.
Waarom moet je als je een jaar getrouwd bent dat papieren bruiloft heten ? En waarom moet daar aandacht aan besteed worden, doe je dat ook als mensen een jaar verkering hebben ?
Ik ben nu bijna 10 jaar met mijn vriend. En mensen vragen nooit wanneer we dan 'bij elkaar ?' zijn. Waarom nemen mensen een huwelijk serieuzer dan een langdurige relatie zoals die van ons ? Ik heb het wel eens over mijn vriend en dan blijft de ander het hebben over "je man". Nee het is niet mijn man, we zijn niet getrouwd !
Ik had een tijd terug het geniale idee om te gaan trouwen, inmiddels hebben we het er nooit meer over, ik zie de meerwaarde er niet echt van in. Mijn vriend vind het wel leuk, maar die heeft het sowieso altijd over zijn vrouw.
maar goed, ik ben dus benieuwd hoe jullie nou aankijken tegen getrouwd zijn versus niet getrouwd zijn.
Individualisering
Nog wat gefilosofeer: mensen bepalen "zelf" de regels. Er is steeds minder gemeenschapszin/gevoel. Omdat "trouwen" een statement is naar de gemeenschap, naar de familie, wordt dat door de "individualisten" niet meer als noodzakelijk gevoeld; enkel als een (te dure) verplichting.
En voor mijn gevoel moet je niet meer voor de grote romantische bruiloft gaan als je al jaren samenwoont en al huis/haard/kinderen deelt. Vier het dan in kleine kring met de ouders en kinderen, en een paar vrienden. min of meer in stilte.
Maar waarom voel je dat zo pluk?
Waarom moet je als je al jaren samenwoont met huis/haard/kinderen je huwelijk in stilte vieren ?
is dat niet een beetje een heel erg oordeel ?
Gister nog eens
met vriend dit onderwerp aangesneden en lekker 2,5 jaar naar voren geschoven, dus ergens als we 12,5 jaar samen zijn. Dan is mandarijntje 4 en die maakt het dan ook echt mee.
Ik had nog een locatie gevonden (allen foto's op internet gezien) bij camping de Lakens, dat heeft wel een aardig leuk strandpaviljoen en de kinderen kunnen dan lekker spelen, 200 m van het strand Bloemendaal aan zee. En je kan er ook chique ingerichte tenten huren wat mij ook wel geinig lijkt om met wat vrienden en familie te doen.
Dus op zich lijkt mij het erg leuk zo'n dag, als het maar relaxt is. Geen gezever over wie wel en niet, geen vervelende mensen die ik aandacht moet geven, gewoon veel kinderen die vrolijk rondrennen en ijsjes eten, barbecuebordje in de hand. Een vrolijke informele dag dat is wat ik wil, dure kleren hoef ik ook niet.
Quote in dit verband
In ons universiteitsblaadje staat elke week een anecdote van een buitenlandse student die zich verbaast over iets wat typisch Nederlands is.
Laatst stond er eentje in die er niets van begreep waarom 'trouwen' in Nederland zoiets beladens is (slotwoord: "Just don't mention the word 'marriage' and they will live happily ever after"). Ik kopieer het hier even onder:
"I got married not very long ago. Just before my wedding I announced to one of my Dutch girlfriends that I was getting married. I was expecting the usual 'congratulations'. I was shocked when the reaction I got was 'why?'.
After living in the Netherlands for quite some time I am used to some of the cultural differences, but till now I don't understand what Dutch women have against marriage. I've been to some weddings here in the Netherlands but they are always between a Dutch guy and an international girl. In most cultures in the world, girls dream about their wedding day from their childhood. In Africa it is even more pronounced because an unmarried girl is a shame to her family. But this is not so in The Netherlands.
Getting married is old fashioned. The word boyfriend has a completely different meaning here. In other countries it describes a guy that a girl is dating for a short period of time, with the possibility to evolve into a husband or an ex-boyfriend. But in the Dutch dictionary a boyfriend is a guy you've been living with for the last ten years, with whom you have two kids and common property but whom you will never marry. This has nothing to do with keeping an escape door open. No: these couples are in a very committed relationship. They argue and then reconcile like any married couple. They even have invented rings they wear which are not friendship, engagement or wedding rings.
Just don't mention the word 'marriage' and they will live happily ever after."
Grappig margje
Hmm, ja ik ben zo'n vrouw met een boyfriend. Gut, 'vriend' klinkt al suf, maar in het Engels kan het echt al helemaal niet.
Gelukkig ben ik geen 'shame for my family'. Is het dan toch een soort teken van emancipatie om niet te trouwen? Dat we de tijd achter ons hebben gelaten dat je het als vrouw vroeger pas economisch kon redden als je getrouwd was?
Chris
Zo is het wel
Als een buitenlander niet begrijpt hoe het zit dat kan ik begrijpen. Soms moet je 'ingeburgerd' zijn in een land om gewoontes te begrijpen. Maar ik ben van mijn bijna 50-jarige bestaan al ruim 47 jaar ingeburgerd en snap het ook niet.
Ik ben dan ook blij dat in ieder geval een van mijn dochters (die heeft er al wat serieuzer over nagedacht) traditioneel is ingesteld en trouwen als iets vanzelfsprekends ziet. Wel grappig trouwens, dochter is zelfs zo van de 'het hoort zo' dat ik af en toe nog een pootje moet bijzetten en dat terwijl ik erg van de tradities ben
Chris
Dat is de enige verklaring die ik ervoor kan vinden. Door samen te wonen, eigen namen aan te houden, e.d. moet duidelijk worden dat je niet in de schaduw van je partner wilt leven en je eigen boontjes kunt doppen. Als je als vrouw in de schaduw van je partner leeft en je eigen boontjes niet kunt doppen is dat niet door het huwelijk maar door hoe je bent en hoe je man je behandeld. Niet door het huwelijk. Als dit de reden van samenwonen is vind ik dat nogal ouderwets gedacht.
Manda
je mag het natuurlijk vieren zo groot als jezelf wilt. Maar het "kiezen voor elkaar, voor het oog van de wereld", dat gaat niet echt meer, want je hebt jaren geleden al voor elkaar gekozen.
Trouwen we minder?
Trouwen we in Nederland minder dan? Of trouwen we misschien per persoon minder vaak? 
Pluk:"Maar het "kiezen voor elkaar, voor het oog van de wereld", dat gaat niet echt meer, want je hebt jaren geleden al voor elkaar gekozen. "
Nou, inderdaad. Zijn we wat minder romantisch ingesteld in Nederland?
Een feestje mag trouwens best en wordt ook goed bezocht, ondanks de wat zakelijker kijk op trouwen.
Groet,
Miriam Lavell (al bijna 25 jaar getrouwd, voor het oog van de belasting en het erfrecht)
Kinderen van gescheiden ouders generaties
Ik weet het natuurlijk ook niet hoe het komt en wat de exacte beweegredenen zijn voor mensen om niet te trouwen maar samen te wonen. Dat vooropgesteld. Maar afgezien van mijn vorige overdenkingen vraag ik me nu ook af of de wens om samen te wonen in plaats van te trouwen ook niet samenhangt met de angst dat het net zo zal gaan als met pap en mam? Beter ongetrouwd, dan mogelijk ooit gescheiden?
Bindingsangst
Oh, het is vast bindingangst dat ik niet wil trouwen. Bij het idee dat ik ten overstaande van een hele meute vrienden en familie iemand moet beloven om altijd bij 'm te blijven, breekt het zweet me al uit. Bovendien, wat is die belofte nog waard in een tijd dat je gewoon weer kunt scheiden, behalve dat je daarna nog 12 jaar onderhoudsplichtig bent? Dus ik woon al jaren samen, zonder enige trouwplannen. Financieel en juridisch zijn onze zaakjes precies zo geregeld zoals wij dat willen, dus daar hoef ik ook al niet voor te trouwen. En ik zeg altijd 'mijn man', want dat is'ie ook. Voor 'vriend/vriendin' zijn we te oud, 'verloofde' slaat nergens op, 'degene met wie ik samenwoon' is te lang, koosnaampje of voornaam vind ik niet gepast in een werksetting. Over werk gesproken: die bindingsangst heb ik daar ook. 'In vaste dienst zijn' is aan mij niet besteed en in het verleden was ik altijd blij als mijn tijdelijke dienstverband erop zat en ik weg kon. Inmiddels werk ik al weer 15 jaar zelfstandig, heerlijk. Voordat ik kinderen kreeg, ging ik meestal op de bonnefooi op vakantie. Ik houd niet van vastigheid, dat zal het zijn. Verder vind ik mezelf best wel burgerlijk, maar hoe de buurvrouw daar over denkt zou ik echt niet weten .
Ouderwets
Ik voel me op OOL afentoe behoorlijk ouderwets/burgerlijk als ik toegeef dat ik getrouwd ben. In het dagelijks leven heb ik daar veel minder last van.
Kaaskopje
Veel mensen die ik kan en die samenwonen hebben geen gescheiden ouders. Ik verwacht eigenlijk niet dat mijn dochter, mocht ze weer een serieuze relatie gaan krijgen, gaat trouwen en ook zij heeft geen gescheiden ouders. Het trouwen op zich zegt me gewoon weinig, dat is moeilijk uit te leggen, meer gevoelsmatig, 'waarom zou je, wat is de meerwaarde'?
Kinderen
'Het is zo leuk als de kinderen bij onze bruiloft zijn' zulke argumenten vindt ik altijd bijzonder. Als je al kinderen hebt wanneer je gaat trouwen is dat wat mij betreft mosterd na de maaltijd. De keus voor elkaar heb je toch hopelijk al gemaakt op het moment dat je zwanger wordt. Als er iets is dat je bindt dan zijn het wel kinderen, dus dan voegt trouwen wat mij betreft niets meer toe.
In dit verband moet ik altijd denken aan een toenmalige collega van mijn man die, toen hij hoorde dat wij gingen trouwen, zei: "Trouwen? Daar zijn mijn vriendin en ik nog lang niet aan toe, dat is zo'n verbintenis!" Twee maanden later was zij (gepland) zwanger. Alsof dat niet een veel grotere verbintenis was.
Kien
Mathilde
Vind je het niet erg dat het zo is dat het zo 'makkelijk' is geworden om te scheiden, dat de belofte 'voor altijd' daardoor bij het huwelijk al een leugen lijkt? De onderhoudsplicht van 12 jaar vind ik waanzin. Geen wonder dat mannen in de huidige tijd (want mannen zijn vaak de klos) vinden dat samenwonen net zo makkelijk is. Als je aan de kant gezet wordt, of zelf weggaat zit je nog 12 jaar aan je ex vast, zelfs als er geen kinderen zijn. Dát vind ik pas ouderwets.
Als het zweet me bij het idee van eeuwige trouw zou uitbreken zou dat een veeg teken zijn. Als ik die belofte niet zonder peentjes te zweten had kunnen doen, zou er iets gerammeld hebben. Ik vind het vanzelfsprekend dat je voor altijd voor elkaar kiest als je trouwt. Die belofte dat je altijd bij elkaar blijft is voor mij daarom niet eng. Dat het anders kan lopen is helaas waar, maar daar ga je toch niet vanuit?
Reina
Ik bedacht me vandaag tijdens het douchen (waar je al niet aan de onderwerpen van OO denkt) dat samenwonen voor mij toch de sfeer heeft van 'laten we eerst even proberen of we wel onder 1 dak kunnen leven'.
Als ik mijn best doe om er objectief over na te denken geloof ik heus wel dat samenwonen voor andere mensen net zo serieus is als trouwen voor mij, maar net als jij gevoelsmatig niets met trouwen hebt, heb ik dat niet met samenwonen. Wel om mee te beginnen, maar niet om mee oud te worden.
Berber, pas op!
Het schuitje of het bootje maakt niet zoveel uit, als je maar niet het schip in gaat!
Kien
Samenwonen?
huh als je getrouwd bent dan woon je toch ook samen ?
Lol manda
"huh als je getrouwd bent dan woon je toch ook samen ?"
Nou doorgaans wel. Maar: tot niet zo heel lang geleden stond in de wet dat je als gehuwden samen een huishouding moest voeren. Ik heb meegemaakt dat een vriendin van mij ging trouwen maar niet ging samenwonen: haar man ging in Duitsland aan een universiteit werken en zij ging in Maastricht een nieuwe studie volgen. Moesten ze toch zomaar toestemming hebben van Hare Majesteit dat ze apart gingen wonen tijdens hun huwelijk.
Een andere vriendin weigerde uit principe te trouwen zolang de wet een gezamenlijke huishouding voorschreef. Ze is inderdaad pas getrouwd nadat de wet veranderd was. Hoewel ze toen al jaren samenwoonde
Goh ik heb zomaar opeens
besloten vanaf nu het te hebben over mijn man en niet meer over mijn vriend.
a. omdat ik dat wel duidelijker vind voor alle mensen die 'vriend' niet als vol aan zien.
b. ik dan al vast kan oefenen voor het geval dat we ooit toch wel gaan trouwen.
Nou dus proberen dat zo standaard uit mijn strot te krijgen, ik zeg het wel eens maar het voelt wat heftig en ouderwets en associaties associaties associaties.
Manda
Ik gebruik man, vriend, partner, en lief op willekeurige momenten. Toen man werd opgenomen en ik als contactpersoon moest aangeven in welke relatie ik tot hem stond, zei ik 'levensgezel'. De verpleegkundige vond dat zo mooi dat ze dat ook zo opschreef. En ik vind het eigenlijk ook het mooiste woord om onze relatie te beschrijven.
Manda
Zelfs in getrouwde staat heeft het voor mij een hele poos geduurd voor ik 'man' zonder moeite mijn mond uit kon krijgen. Mijn vriendin had een man, mijn buurvrouw ook, maar ik was daar nog helemaal niet aan toe. Inmiddels is het geen probleem meer.
Manda
Natuurlijk (nou ja, redelijk natuurlijk dan) woon je samen als je getrouwd bent. De datum waarop we gingen samenwonen vergeet ik dan ook nooit. Dat is inmiddels de 25 jaar gepasseerd. Maar je bent het neem ik aan met mij eens dat samenwonen aangeeft dat je ongehuwd bij elkaar bent en getrouwd gehuwd.
Berber
Ik geloof het hoor als je zegt dat trouwen of samenwonen jou om het even is. De hele zaak blijft een heel erg persoonlijke gevoelskwestie. Ik zit nogal traditioneel, op dit vlak misschien ouderwets, in elkaar en mijn man ook. Hij was er eerst niet zo voor, niet trouwen paste toen bij hoe hij was. Trouwen, kinderen krijgen, huisje boompje beestje... nog effe niet, maar ik heb al héél lang de indruk dat hij vindt dat het een goede stap is geweest
Verloofde
Yvonne Kroonenberg noemde haar vaste partner altijd haar verloofde. Van trouwen kwam het nooit.
Leony
Hondje
Zo hebben mijn ouders voor ik geboren was een hond gehad die bij aanvang aangesproken werd met 'hondje' omdat er nog een naam verzonnen moest worden. Alleen is die naam er nooit gekomen en bleef hondje Hondje.
En als je samen heel hoogbejaard bent,
en al vele jaren aan elkaar gewend, dan kan het gebeuren dat je, als een van de twee ernstige ongemakken krijgt, ongewild gescheiden moet gaan wonen.
Even een ander puntje in deze levensloopbestendige trouw/ samenwoondiscussie 
Of het in zo'n geval uitmaakt of je officieel gehuwd bent of niet - geen idee.
Bromvlieg
Nee, dat maakt geen verschil. Ook gehuwde paren worden gescheiden als dat nodig is om een van beiden zorg aan te bieden.
Tirza
Bromvlieg
Nee, dat maakt geen klap uit. Het is heel erg triest als dat je overkomt.
Hier ook getrouwd
zes jaar alweer geloof ik. Toen woonde we al vier jaar samen.
Gratis op maandagmorgen, lekker praktisch.
Ook mijn eigen naam gehouden, met dank aan een overijverige ambtenaar die het hele formulier al ingevuld en al voor me klaar had liggen ("O namen kiezen moet dat ook? Hoe bedoel je, ik zal wel voor mijn mansnaam kiezen, ik wil mijn eigen naam houden" kreet ze toen anarchistisch)
We moesten trouwen om een huis, heel jaren 50 
Onze christelijke huisbaas duldde geen hokkers (geweldig woord) onder zijn dak.
Paar weken later waren we getrouwd. Deed me niet zo heel veel om eerlijk te zijn.
Ik heb nooit de prinsesjeswens gehad of de mooie jurk willen hebben. Ik had daar vast soep over heen gegooid en was over mijn hoge hakken gestruikeld, zo ben ik
Verder moet iedereen het lekker voor zich weten, bij elkaar blijven is al moeilijk genoeg