Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

Erva

Erva

17-01-2011 om 11:16

Wat te doen met geërfde sieraden...

Vorig jaar is mijn oude oma overleden. Ze had wat gouden sieraden, waarvan niemand eigenlijk wist wat er mee te doen. Het waren geen familiestukken van generaties terug, maar ook geen dingen die mijn schoonzus en nicht (enige 'vrouwelijke' erfgenamen) ooit zouden dragen. In overleg met mijn oom hebben we uiteindelijk besloten om het goud bij een juwelier in te leveren en er alle 3 iets moois naar eigen smaak van te kopen. Aan de ene kant misschien een raar idee, maar ik vind het toch wel mooi. Ik heb nu een prachtig horloge, dat ik bijna dagelijks draag, en waardoor ik veel vaker terugdenk aan oma dan ik ooit had gedaan als er een paar kettingen in een doosje in een la hadden gelegen.

Ik hoorde later wel indirect dat mijn vader (de scoonzoon van de oma in kwestie, het was mijn moeders moeder, en mijn moeder is al lang geleden overleden) het maar niks vond wat we hadden gedaan. Hij vond het klaarblijkelijk niet getuigen van veel respect. Wat mij hogelijk verbaasde, want mijn vader (met wie ik een matige en oppervlakkige band heb) is normaal niet zo inlevend in dit soort zaken. Om maar eens een zijstraat te noemen: na het overlijden van mijn moeder, 10 jaar terug, is hij verhuisd, en heeft grootschalig zolderopruiming gehouden. Daarbij heeft ie ongeveer al mijn jeugdherinneringen zonder overleg bij het grof vuil gezet: oude boeken, schoolspullen, speelgoed, dingen van mijn moeder, allemaal foetsie. Snapte er ook niks van 'dat ik misschien nog iets met die oude zooi had gewild'

Maar goed. Door dat gedoe met oma's sieraden herinnerde ik me opeens dat ik ook nog sieraden van mijn moeder in een doosje heb liggen. Wederom, geen hele bijzondere dingen, maar wel allemaal goud (wat ik nooit draag). Het ligt daar maar te liggen, en door de goede ervaringen die ik nu heb met 'oma's horloge' loop ik opeens te dubben of ik hetzelfde zal doen met de sieraden van mijn moeder.

Aleen baal ik er nu eigenlijk van dat ik via via weet dat mijn vader dat niet OK vindt. Hij heeft me dat niet rechtstreeks verteld, maar ik heb het wel gehoord. Onze band is niet dusdanig dat ik echt denk dat we hier nou leuk over kunnen praten. Ik weet ueberhaupt niet of ik hem eigenlijk om toestemming zou horen te vragen. Als ik niet had geweten dat hij het niet leuk zou vinden denk ik dat ik het misschien heel naief 'gewoon' gedaan zou hebben, om er misschien wel nooit achter te komen wat hij ervan vond. Die sieraden liggen nu 10 jaar in de la, en niemand die er ooit naar kijkt, of er naar vraagt.

Maar ik ben wel benieuwd wat jullie vinden...heeft zo'n inruilactie iets respect-loos? Of is het juist mooi?Zouden jullie het doen? En heeft mijn vader er iets over te zeggen?

Erva

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Inruilen?

nee, zou ik ook niet zo snel doen. Wat voor mij wel een optie zou zijn, is laten omsmelten tot iets waar je wél wat aan hebt. Zo heeft mijn zus de trouwringen van onze ouders (gescheiden) laten omsmelten tot een ring die ze zelf ontworpen heeft met de smid...
Dat vind ik nu weer wel symbolisch waarde hebben. Maar ja, het staat je vrij, toch?
en nee, ik zou, zoals jij de relatie met je vader beschrijft, me er niet veel van aantrekken wat hij al dan niet goedkeurt.

Sancy

Sancy

17-01-2011 om 11:28

Inderdaad

Ik zou het laten omsmelten tot een uniek sieraad dat ik met veel liefde en plezier zou dragen, maar nooit inruilen. Ik heb trouwens ook sieraden van mijn moeder geërfd die ik niet draag, maar ik wil ze niet kwijt.
Wat dat weggooien van jouw spullen betreft: ook mijn vader heeft een grondige opruimactie gehouden na de dood van mijn moeder waarbij spullen zijn weggegooid die ik graag had behouden. Maar ik weet dat dit voor mijn vader werkte als rouwverwerking, en ik neem het hem niet kwalijk.

margje van dijk

margje van dijk

17-01-2011 om 11:32

Heel persoonlijk

Ik vind het heel persoonlijk, hoe ieder daarover denkt, en ik vind jouw oplossing met het horloge eigenlijk heel mooi. Zeker nu je zegt dat het horloge je echt aan je oma doet denken. Daar gaat het uiteindelijk toch om?

Ook vind ik dat jij je, gezien je relatie met je vader, helemaal niets hoeft aan te trekken van wat hij vindt. Het is jouw zaak. Hij mag er best iets van vinden, maar je hoeft dit niet met hem te bespreken. Vind ik.

Zelf zou ik het wel anders doen, maar ik ben gewoon een ander mens dan jij, dus dat maakt niks uit voor jouw besluit. Ik heb ook wat sieraden geerfd van een oma die ik nooit gekend heb. Een gouden speld met onze voorletter erop (ik ben naar haar genoemd), en een armband van 3 strengen granaten (donkerrode steentjes), bij elkaar gehouden met een gouden sluiting.

Ik heb er een paar gouden oorbellen bij gekocht, ook met granaten erin, en een kettinkje van granaten, en alles bij elkaar heb ik het op mijn trouwdag gedragen (ik had een donkergroene trouwjurk, dat stond heel mooi). Mijn moeder had nog een ring met granaten (van mijn vader gekregen), en ook die had ik erbij gekregen van haar.

Later ben ik de ring blijven dragen, en de rest ligt in een doosje (ook van oma) en draag ik als ik gala-optredens heb. Al met al draag ik dat elk jaar wel een paar keer, dus.

Helaas ben ik de ring kwijtgeraakt. Ik ging een keer deeg kneden in de keuken, heb de ring afgedaan en op een hoekje van het aanrecht gelegd, vergeten, en nooit meer teruggevonden. Echt heel suf. Ik speur altijd in antiek- en sieradenwinkeltjes of ik niet precies zo'n ring kan terugvinden, dan koop ik hem meteen. Of eentje die er erg op lijkt. Het spijt me echt heel erg dat ik hem kwijt ben.

Maar goed, moraal van dit verhaal: ik draag de sieraden ook niet vaak, maar heel soms dus wel, en ze zijn me heel erg dierbaar. Ik voel me ook echt verbonden met voorgaande generaties (goud met granaten schijnt het type sieraden te zijn dat "Friese boerenvrouwen" droegen - dat vervult mij met een bepaald soort trots).

Ik zou ze dus nooit weg doen.

En nog steeds ben ik van mening dat jij het best mag doen

Ik had vroeger ook een vriendin die een gouden ring van haar oma heeft laten vermaken tot een heel andere ring die ze zelf mooi vond. Ook dat is misschien nog een optie?

Maar anders: gewoon verkopen en er iets anders voor terugkopen, lijkt mij een prima oplossing!

Margje

Fiorucci

Fiorucci

17-01-2011 om 11:39

Ik vind

Ik vind dat je dat he-le-maal zelf mag weten. En zou je nu een weergaloze band hebben met je vader, dan kan ik me nog voorstellen dat je zijn mening mee laat wegen, maar nu niet. Je kunt inruilen of omsmelten.
Ik heb nog een oud horloge liggen wat mijn oma als kind droeg. Het werkt niet en het bandje is stuk, maar ik zal het nimmer wegdoen. Daarentegen heb ik ook de trouwring van mijn moeder, die inmiddels gescheiden is van mijn vader, die wil ik nog eens laten omsmelten tot iets anders. Maar dat is zo persoonlijk, alleen jij beslist dat, vind ik!

Hibiscus

Hibiscus

17-01-2011 om 11:47

Jouw keuze

Ik ben het eens met de anderen, het is jouw keuze. Ik denk dat je je niet al teveel van je vader moet aantrekken in dit geval.

Zelf zou ik het niet kunnen overigens. Niet inruilen maar ook niet omsmelten. Ik vind persoonlijk dat laatste wel een mooier idee dan inruilen. Zeker omdat het hier om sieraden van je moeder gaat.

Hibiscus

Sancy

Sancy

17-01-2011 om 11:51

"Zelf zou ik het wel anders doen, maar ik ben gewoon een ander mens dan jij, dus dat maakt niks uit voor jouw besluit."
Helemaal mee eens Margje, dat had ik voor de volledigheid ook mogen vermelden

liora

liora

17-01-2011 om 12:49

Omgesmolten

Ik heb ooit een broche van mijn oma laten omsmelten tot prachtige gouden oorringen waar ik erg blij mee was. Maar mijn zwager vond dat toen ook niks en vond het niet kunnen en zo. Ik heb me dat toen heel erg aangetrokken!

Kaaskopje

Kaaskopje

17-01-2011 om 12:56

De manier waar je je het beste bij voelt

is het beste voor jou, wat een ander er ook van zegt. Wat heb je aan gouden sieraden die je nooit draagt en die ook geen lang van kind op kind verleden hebben. Een ring (bijvoorbeeld) die al 200 jaar in de familie is zou ik nooit wegdoen of om laten smelten, maar een ring die 'gewoon' van oma is geweest... waarom niet?

Erva

Erva

17-01-2011 om 13:54

Kijk,

als ik margje hoor praten over haar granaten armbandje, en die stoere friese vrouwen, dan denk ik, JA! Natuurlijk! dat doe je nooit weg! Daar maak je een kompleet setje van waar je af en toe mee pronkt! Word er zelfs een beetje jaloers van, het lijkt me prachtig om zulke familiestukken te koesteren.

Maar hoewel ik een schat van een oma had, en een lieve moeder...Het is geen familie waar van generatie-op-generatie juwelen zijn overgegaan. En ik heb het ook niet over trouwringen (die heeft mijn vader nog volgens mij) of huwelijksgeschenken of zo. De sieraden die ik heb liggen van mijn moeder zijn hele gewone dingen. Zonder speciale verhalen of tradities. Meer geschikt voor alledag dan voor speciale gelegenheden. En zoals ik al zei: ik draag eigenlijk nooit goud. Dus ligt die loodzware gedeukte dikke slavenarmband samen met nog wat assorti kettingen met hangertjes en ringen daar te verstoffen in dat bakje.

Maar ik twijfel wel. Als ik jullie hoor dat heb ik toch een beetje het gevoel dat het ergens 'niet hoort'. En zoals ik hierboven al schreef, ik heb al zo goed als 'niets' van mijn moeder omdat mijn vader zo ruig schoon schip heeft gemaakt. Maar ik merk (zoals met het horloge dat ik nu 'van oma' heb dat het helpt om de herinneringen levend te houden. Dat zou vast ook zo werken als ik 'iets' van mijn moeder had dat ik regelmatig droeg.

Laten omsmelten kan natuurlijk ook, maar ik vind het toch iets gekunstelds hebben. Het doet mij dan eerlijk gezegd niet zoveel dat het toevallig dezelfde moleculen zijn of zo. En blijft het probleem dat het nog steeds goud is, wat ik eigenlijk nooit draag....

Oh, en ik 'hoef' natuurlijk niet alles weg te doen bedenk ik me. ik kan ook 1 of 2 dingern (ringen of zo) 'houden' en in hun bakje laten liggen uit nostalgische overwegingen....

Erva

ijsvogeltje

ijsvogeltje

17-01-2011 om 14:49

En hier

Bij mijn ouders lagen al jaren de trouwringen van mijn overleden grootouders. Ze zijn er een paar jaar geleden mee naar een goudsmid gestapt en hebben er twee hangertjes van laten maken, voor mijn zus en mij. Het goud uit de ringen is daarvoor gebruikt, en de oorspronkelijke inscripties (naam + datum)zijn bewaard gebleven, die zitten aan de achterkant van de hangertjes. Ik draag het hangertje met veel plezier, en vind het erg leuk dat het een sieraad met een verhaal is.

Geluksvogel!

Erva je bent een geluksvogel dat je de optie alleen al hebt! En je moet fijn doen wat voor jouw het beste voelt en je bent helemaal niemand verplicht tot enige uitleg!
Ik heb alleen maar van die erfstukken die al generaties lang in de familie zijn...en die ik dus weer moet doorgeven aan de volgende generatie! En ze zijn nog niet mooi ook! Dus zelfs met een huwelijk niet te dragen.
Een delstblauwe (supergrote en superzware) geschilderde hanger (hoort aan een zwart bandje strak om de hals, zien jullie mij al lopen??) met gouden filgrainwerk eromheen. En een ring met wapen en initalen+ een hanger aan kettingkje hetzelfde (ook tof zo'n grote zegelring, hij past trouwens alleen aan het topje van m'n pink) en nog armbanden en kettingen van bloedkoraal en parels. Pfff...wat moet je ermee?
lekker laten omsmelten.
Ik ben jaloers!
groeten albana

Maylise

Maylise

17-01-2011 om 15:23

Zelf

Zelf zou ik het niet doen. ik vind het inderdaad niet erg respectvol. Echter dat is mijn keuze. Jij moet zelf bepalen wat je wilt doen.

Ik heb zelf een paar sieraden van mijn oma. Daar zitten een paar bijzondere dingen bij zoals haar trouwring, verlovingsring en dergelijke. Daarnaast ook wat dagelijkse dingen. Ik vind het juist leuk dat die armbanden en kettingen mij aan oma doen denken. ik kan me nog herinneren hoe oma ze droeg. Het meeste draag ik zelf maar zitten ook wat dingen tussen wat absoluut niet bij mij past en ik dus nooit draag. Dat zit dus in een doosje. Veilig opgeborgen en af en toe kom ik het tegen en dan ben ik altijd blij dat ik het heb.

Maylise

Margriet*

Margriet*

17-01-2011 om 21:51

Ik zou het ook laten omsmelten

Sieraden/erfstukken die je niet draagt kunnen ook een last zijn (zie Albana). Bij meerdere buren zijn sieraden bij inbraak gestolen. Ze droegen het eigenlijk nooit. Ik zou ook laten omsmelten maar iets anders ervoor kopen zou ik ook kunnen overwegen.
Ik had een zilveren hangertje van mijn oma en dat ben ik in Delft verloren. Vond het heel erg maar het is nu eenmaal zo.
Moet ik er wel bij vemelden dat ik weinig sieraden draag.

Mijn moeder

Kan zich nu al druk maken om haar sieraden na haar dood. Nu heeft zij echter alleen gouden sieraden en ik draag nooit goud. Ik heb, toen ze er eens over begon, dat ik die sieraden niet hoef, maar dat mogelijk mijn schoon en stiefzus ze wel willen hebben. Toen ze zei dat ze mij ook iets wilde nalaten heb ik maar geopperd dat ze vanaf nu zilveren sieraden gaat sparen.
Het enige erfstuk dat ik wel heb en ook veel draag is een amethist van mijn overgrootmoeder, maar daarvan heb ik alleen de steen gebruikt en er een nieuwe hanger omheen laten zetten.
Ik zie weinig in het bewaren van zaken waar je zelf niets mee hebt, vind het een belasting.
Het respect zit wat mij betreft meer in de herinneringen en hoe je over iemand spreekt, dan in het al dan niet in takt of in bezit houden van "spullen".

Geen herinneringen

Nee, ik héb niks met die oude sieraden. Ze zijn ook van mijn overgrootmoeder of nog dáárvoor. Dus ik heb er ook geen emoties of herinneringen aan.
In die lijn van de familie (moeders kant) zijn een paar generaties flink 'rijk' geweest. Overgootmoeder kreeg alleen zoons (ja 1 dochter maar die verongelukte) dus de oudste zoon kreeg de 'juwelen' dat was mijn opa. En die droeg het (logischerwijs) niet. Toen mijn moeder overleed (toen was mijn opa ook nog niet zo lang overleden) zat ik dus met een hele doos juwelen waarvan ik geen idee had wat en van wie het was. Daar ben ik via ooms van mijn moeder en neven en nichten uiteindelijk wel achter gekomen. Maar ik 'heb' er niks mee.
Ik vind het ook niets dat ik ze moet houden en doorgeven.
Als we met vakantie gaan,gaan mijn gedachten altijd wel een keertje of wat naar die sieraden (ze zijn best kostbaar) stel je voor dat een inbreker....
Ik bedoel dan is zoiets 100-den jaren in de familie en dan zul je zien dat ík het kwijtraak (echt iets voor mij). Ik voel me bij voorbaat al schuldig.
We hebben een kluisje overwogen. Maar gezien de kosten dat dus niet gedaan.
Het liefst zou ik ze verkopen en het geld gewoon veilig op de bank zetten of er iets moois van kopen dat ik altijd om heb en minstens met 3 veiligheidssluitingen vast zit.
De juwelier bood er genoeg voor.
Maar ik vind het een beetje niet kunnen, voor het nageslacht en voorgeslacht, ik bedoel zóveel generaties, dat kan ik toch niet maken?
Ik ben gewoon een schijtert.
Eigenlijk.
groeten albana

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.