Wat te doen met kleding die nu niet past, maar die misschien ooit weer gaat passen?
Ik heb een enorme kledingkast, met daarin kleding uit verschillende periodes van mijn leven. En maar een klein gedeelte van de kleding draag ik op het moment.
In de kast heb ik:
- Kleding maat 38, die ik al zeker acht jaar niet meer pas.
- Kleding maat 40, die ik zo'n vier jaar niet meer pas, maar binnekort weer hoop te passen.
- Kleding maat 42/44, die ik nu draag.
- Kleding maat groter dan 44 en dingen die meerekken, vooral leuke stretchjurkjes en soepele zwarte broeken, die dus altijd wel passen.
Ik ben sinds oktober aan de slag om zwangerschapskilo's kwijt te raken (en de kilo's van 'het gevaar van een kilo per jaar'). Ik val geleidelijk af door niet te snoepen en meer te bewegen. In vier maanden tijd van 84 kilo naar 77 kilo. Ik zou terugwillen naar zo'n 70 kilo, met dan nog steeds een BMI aan de hoge kant (26), maar ik zie mezelf niet meer terugkomen op iets van 65 kilo.
Nu zou ik het liefst alle kleding die te groot is weggooien, zodat ik nooit meer zo dik kan worden omdat ik geen kleren heb in die maat. En iets in mij zegt dat ik mijn kleding in maat 38 (ook dat hele leuke kokerrokje met mooie jasje) ook beter weg kan gooien, omdat ik er anders zo treurig naar blijf kijken. maar toch, merk ik aan mezelf dat ik al die kleding maar blijf houden in de hoop dat maat 38 toch ooit weer past en me erop voorbereidend dat ik het afavellen niet volhoudt en weer terug kom in maat 44+ (een weinig bemoedigende gedachte).
Eens denken of ik een kernachtige vraag heb... Eigenlijk wil ik vooral mijn dilemma delen en vragen hoe jullie het houden/weggooien van niet meer passende kleding aanpakken.
Dank,
Maatje
Oh ps dan vergeet ik
te zeggen dat ik niet meer streef naar dat onrealistische, vandaar dat ik de kleding die ik nu draag ook koop en hooguit een maat erboven en eronder bewaar.
Mix
Ik zeg niet dat afvallen een luxeprobleem is, ik wil ook afvallen, want overgewicht is gewoon niet gezond.
Ik heb het over altijd maar bezig zijn met "ik ben te dik, en ik ben niet mooi" en nooit eens tevreden zijn met jezelf. Ik weet niet waarom we op de wereld zijn, maar volgens mij is het niet om zoveel bezig te zijn met hoe we eruit zien 
Super dc!
Helemaal met je eens, alleen denk ik dat je jezelf succesvol ge-onthersenspoeld hebt. Vrouwen en meisjes wordt aangeleerd te denken dat hun gewicht zo'n beetje het meest interessante aspect van ze is.
In mijn opvoeding lag heel erg de nadruk op vooral niet te zwaar zijn of worden en werd ook lustig commentaar geleverd op andere mensen. Mijn moeder heeft haar leven lang gelijnd en is ook haar leven lang al ongelukkig met hoe ze eruit ziet. Toen we haar laatst na een paar maanden weer zagen vertelde ze dat ze zich zo schaamde dat ze weer zo aangekomen was nadat ze zo goed afgevallen was. Ze geloofde me niet toen ik zei dat ik dat het me nog niet opgevallen was! Ik vind het gewoon niet zo interessant of iemand wel precies aan de richtlijnen voor gewicht voldoet. En wat een verspilde energie om je te schamen tegenover anderen!
Nu zijn de genen mij en mijn zussen gunstig gezind en hebben we geen aanleg om echt te zwaar te worden. Maar mijn man wel, en mijn dochter heeft zijn aanleg misschien wel geerfd, ze was een bolle baby en peuter. En hoewel ze nu eerder wat licht is voor haar lengte wordt er in mijn familie regelmatig gezegd dat we haar maar beter nu al kunenn leren voorzichtig te zijn met eten. Nu eten wij gezond en snoepen niet overdadig, dus dat is helemaal geen onderwerp van gesprek in ons gezin. Wel dat je goed voor je lijf moet zorgen en dus gezond moet eten en genoeg bewegen. Maar dat is ook (misschien zelf vooral) belangrijk voor onze magere zoon, die een wat lage spierspanning heeft en voor wie sporten erg belangrijk is. En we leren onze dochter vooral dat ze blij mag zijn met haar lijf, het is van haar, het past bij haar, het is goed in sporten enz. En hoe dik of dun het is is gewoon niet interessant, het 'doet' het goed en is reuze handig. Tot nu toe gaat het prima, ze is 8 en is blij met zichzelf. Ik hoop maar dat ze dat vast kan houden. Ik heb gelukkig zelf op een gegeven moment wel ingezien dat de boodschap van mijn opvoeding belachelijk was, nl dat je nog zo succesvol kunt zijn, als je gewicht niet precies goed is heb je toch gefaald. Erg eigenlijk!
Luxeprobleem
Tja dc, natuurlijk is het een luxeprobleem om je druk te blijven maken over je figuur en gewicht en is het zo dat we niet op de wereld zijn om daar ons leven mee te vullen.
Net als een andere poster ben ik opgegroeid met een moeder die chronisch ontevreden is over haar gewicht en vanaf jonge leeftijd lette op wat haar dochters in hun mond stopten. Ik probeer er steeds vaker bij stil te zijn dat dit lijf met drie kinderen heeft gekregen en hen heeft kunnen voeden. Het heeft me op veel mooie plekken gebracht, het wordt bemind en gekoesterd door een fantastische man. Die gedachten zijn er zeker ook, maar worden vaak overschaduwd door die onvrede... Ik ga proberen realistischer naar mezelf te kijken de de positieve gedachten meer vast te houden!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Te kritisch
ik was jaren geleden met nieuwe vriend even in Londen, hij heeft toen een foto van mij gemaakt. Ik vond dat ik er op die foto stom, saai en dik uit zag.
Een paar jaar geleden zag ik die foto opeens weer en ik dacht, jezusmarietje, wat zag ik er toen ontzettend goed uit, sterk, expressief/charisma en zo slank.
Misschien denk ik dat over een aantal jaar ook over de foto's die ik nu van mijzelf heb. Ik kan ook zo kritisch staren naar elk randje vet op een vakantiefoto terwijl ik afgelopen zomervakantie dus slanker was dan nu, met een afgetrainde buik en benen, er zit nu 2 kilo meer op dus realistisch gezien, zo dik kan ik nu toch niet zijn.
Je zelfbeeld hangt nogal af van je opvoeding, en de slankheid van de mensen om je heen denk ik, de opmerkingen die je krijgt, dat betekend dat als je veel positieve reacties op je uiterlijk krijgt je dus ook erg gaat focusen op dat uiterlijk denk ik en zodra je wat voller wordt krijg je ook die opmerkingen en ook wer het positieve commentaar als je weer slanker wordt. Ik ben altijd wel slank geweest maar bekeek/bekijk mezelf te kritisch. Behalve in de periode rond mijn 20e toen was ik wel tevreden. Ik vind mijn oudste dochter echt prachtig, veel mooier dan ik, heel fijntjes, lange benen ik hoop dat ze gewoon onafhankelijk van haar omvang en leeftijd ze zichzelf mooi blijft vinden, dat is namelijk een feest, jezelf ongeacht omvang en leeftijd mooi vinden.
Foto's van vroeger
Grappig is dat. Ik denk ook altijd van foto's van vroeger dat ik er erg OK uit zag, terwijl ik dat op dat moment niet zo voelde. Heb net weer mijn rijbewijs moeten vernieuwen, en nu dus eentje met oud hoofd van nu er op. Waarschijnlijk vind ik over 10 jaar dat ik er nu erg mooi uit zag 
Makkelijker gezegd dan gedaan
comlimentjes, prima natuurlijk.
Wat als je oprecht vindt dat je dochter te dik is, teveel aan haar acné peutert, in elkaar gedoken loopt, slordig is met haar kleding? Moet je dan huichelachtig zeggen dat je haar prachtig vindt, puur omdat dat goed is voor haar zelfbeeld? Zo'n boodschap is toch ongeloofwaardig?
Hier wel
Net als Izar. Ik zeg dat ze mooi is. Heeft ze regelmatig nodig.
Groetjes
Massi
