Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

MRI

MRI

30-09-2009 om 22:33

Wie mag er klagen?

Dit is een forum, fora zijn natuurlijk bij uitstek plaatsen waar mensen hun twijfels, klachten, meningen uiten.
Maar mag de een haar twijfels niet meer uiten over haar ouders omdat de ander geen ouders meer heeft? Ik zie dat terugkomen in draadjes ("niet zeuren dat je man het fout doet, je hebt ten minste een man, ik ben weduwe en/of in de steek gelaten") en ik betrap mij er zelf ook op. "Wat nou zeuren dat je voor de derde keer dit jaar griep hebt, ik ben al dertig jaar ziek" dat soort gedachten.
Vriendinnen die mij opbellen om maar eens flink over boyfriend te klagen en niet beseffen dat het er voor mij nooit meer inzitten om nog een verkering te krijgen omdat ik eenvoudigweg de energie er niet voor heb.
Een vriendin van mij klaagde tegen haar vriend dat ze niet kon slapen door hitte of muggen. Vriend (vluchteling uit regio Afganistan) zei" tja en ik kan niet slapen omdat er twee jaar geleden kinderen naast mij zijn vermoord en ik hoor nog steeds hun gegil."
Mm, tja alles is relatief.

Houden jullie rekening met wat de ander heeft meegemaakt, als je over futiliteiten praat? Vind je dat je vriending niet mag zeuren omdat mensen in Afrika het erger hebben. Wie mag er eigenlijk wel klagen? Het kan altijd erger en/of minder. Hoe beïnvloedt het je persoonlijke relaties?

Ik wil het niet over mijn persoonlijke verhaal hebben (dat doe ik al in "gezondheid'). Maar naar aanleiding van een draadje in relatieproblemen (hoe vaak bij ouders op bezoek) ben ik benieuwd hoe jullie dit beleven.

MariaRosa


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Goeie vraag

Ik had laatst als poezieopdracht "stress" als onderwerp aangebracht, en zat dus de hele tijd over dingen na te denken waar ik stress van krijg, negatief dus, waar je van zou klagen.
En naarmate ik over deze dingen nadacht, realiseerde ik me dat ik deze allemaal op kan lossen door zélf verandering aan te brengen. Uiteindelijk had ik niks meer om over te schrijven en tel ik mijn zegeningen. Dus ja, ik analyseer eer ik me beklaag en heb minder tolerantie voor mensen die alleen willen klagen, maar niets willen doen. Die alleen maar met tegenargumenten komen waaróm ze niet kunnen veranderen.
Ik zal dat echter nooit als reactie schrijven, ik laat het dan maar. Tenzij ze om een virtuele schop onder de kont vragen
Mensen die ècht wat te klagen hebben, reageer ik meestal op met een virtuele hart onder de riem.

Alles is relatief

Ik klaag steen en been in relatieproblemen over mijn (ex) vriendje. Mijn huidige wereld en denken wordt er door beinvloed. Maar het is allemaal zo relatief. Ik heb 2 jaar geleden kanker overwonnen, heb daardoor een zwangerschap moeten afbreken maar ben zielsblij dat ik mijn kinderen kan zien opgroeien. Daar gaat het om! En als ik lees over onherroepelijk verlies van kinderen, partners en ouders, word ik ook weer teruggesmeten in wat echt belangrijk is. Daarbij vergeleken is zo'n luddevedutje maar peanuts. Maar op vele momenten zit ik er gewoon anders in en draait alles daarom.

Pijn is pijn, leed is leed. Groot of klein. Leven en laten klagen zou ik zo zeggen.

Klaartje

Klaartje

01-10-2009 om 07:42

Je voelt....

....alleen je eigen pijn, niet die van een ander. Dat is niet kort door de bocht bedoeld hoor. Natuurlijk hebben heel veel mensen het slechter, zijn zieker of iets dergelijks. Maar als jij op dit moment je leven laat beheersen door bijv. je ex-vriend zoals Fély is dat op dit moment jouw pijn en heb je daar het meeste last van.

Maxime.M

Maxime.M

01-10-2009 om 08:33

Ligt er aan hoe je erop ingaat

Hoi,

Als iemand klaagt en het gaat volgens jou om futiliteiten dan zou je op zich juist goed je mening kunnen geven zodat de ander dit ook kan relativeren. Dus niet op een afkappende manier van 'zeur niet, anderen hebben het veel slechter' maar op een wat vriendelijker manier, maar dat die persoon zich wel kan realiseren dat hij/zij het eigenlijk zo slecht nog niet heeft.
Als je niet kan slapen van de muggen, ga je je denk ik schamen als je een reactie krijgt zoals de vriend van Maria Rosa reageert, terwijl het natuurlijk hartstikke erg is wat die vriend verteld. Of juist met ouders kan je, als je je ouders niet meer hebt dat best schrijven. Net zoals Beemer schrijft, je kan dan juist iets bijdragen aan iemand zonder het meteen af te kappen als onzin.

Maxime

Katrien

Katrien

01-10-2009 om 09:13

Soms wil je gewoon klagen

Ik vind het enorm ergerlijk als ik ergens eens over klaag en iemand moet mij er dan persé op kunnen wijzen dat het (veel) erger kan. Als mijn rug pijn doet, doet die pijn. En het feit dat iemand anders een veel ergere ziekte heeft, doet niets af van het feit dat ik op dat moment pijn heb.

Iedereen mag gewoon lekker eens klagen, ook al is dat over futiliteiten. Heb ooit ergens gelezen dat dat zelfs heel gezond is voor de geest.

Ik vind klagen, ook al is het over futiliteiten, een basisrecht.

Katrien

Je kunt elke probleem wel 'relativeren'

Het is gewoon de dooddoender zoals je vroeger van je ouders te horen kreeg als je eten niet lustte....in Afrika zouden ze blij zijn als ze jouw eten hadden.
Soms helpt het iemand om een probleempje in perpectief te plaatsen. Maar soms kan een in jouw ogen 'klein probleempje' een ander danig dwars zitten. En dan helpt het juist weer niet.
Wat ik wel opmerk is dat 'zeurneuzen' (iemand die eindeloos elke keer weer een draadje over hetzelfde probleem begint en het ondanks alle adviezen nooit oplost..) vaker getrakteerd worden op zulke opmerkingen.
En ook dan helpt het niet. Over een half jaar beginnen ze vaak weer....
Héél enkel kan het nét die schop onder de kont geven die iemand nodig heeft.
groeten albana

Terpi

Terpi

01-10-2009 om 09:29

Grappig...

Mijn ervaring is lange tijd precies andersom geweest. En ook recent weer een voorbeeld hiervan. Met andersom bedoel ik dat mensen zich geremd voelden om te klagen in mijn bijzijn omdat ik nogal wat narigheid heb meegemaakt en zij daarom dachten dat hun probleem totaal niet in verhouding stond met het mijne. Maandag op mijn werk nog, iemand die wat buikpijnklachten heeft en die zichzelf afremt hierover te spreken omdat ik een 'ernstig' gezondheidsprobleem heb. Jammer hoor, ik ben altijd in de overtuiging geweest dat eenieder zijn eigen dingen op z'n pad krijgt en dat het eenieder een berg energie kost (en oplevert) hiermee om te gaan.
Groet Terpi
ps. Ik kan me trouwens best ergeren aan mensen die in mijn ogen *alleen* nog maar kunnen klagen en het liefst dan ook nog maar over *een* ding. En het toppunt is dan nog wel als het een ding is waar ze ook nog wat aan kunnen doen

Puck2

Puck2

01-10-2009 om 09:57

Relativeert

Tja, soms is het idd lekker om eens lekekr over futiliteiten te klagen en zolang dat even is vind ik het prima. Maar ik ben zelf meer van het type dat Terpi beschrijft: ik klaag niet zoveel, zeker niet in het bijzijn van mensen waarvan ik weet dat ze het veel slechter getroffen hebben dan ik. En eerlijk gezegd gebruik ik situaties van anderen ook wel regelmatig om mijn eigen relatief kleine probleempjes te relativeren.
Als ik bijv. mijn kinderen weer eens achter het behang zou willen plakken dan kan ik uit mijn vel springen, maar als ik me dan even later realiseer dat mijn kinderen gezond zijn en leven dan zie ik het ineens in een heel ander perspectief. Of als ik een baaldag heb omdat ik een (voorbijgaande) ziekte heb dan denk ik aan mensen die chronisch ziek zijn of mensen die niet meer beter kunnen worden en dan kan ik er zelf beter mee uit de voeten. Vraagje aan Terpi en MariaRosa: vinden jullie het vervelend als anderen zich aan jullie spiegelen om te relativeren zoals ik dat weleens doe.

Hillary

Hillary

01-10-2009 om 10:06

Eerder over futiliteiten

Ik heb soms het idee dat mensen eerder over futiliteiten klagen dan over iets ergs. Enkele jaren geleden overleed mijn zwager, schoonzus bleef hoogzwanger achter met nog een kind. Zij kan echt enorm zeuren en klagen, maar daarover heeft ze dus nog nooit geklaagd. Kort daarop overleed in onze (gezamenlijke) vriendenkring iemands hondje. De eigenaresse had iedereen gebeld oid omdat ze verdrietig was en het kwijt moest, alleen dus mijn schoonzus niet. Die hoorde het later bij toeval. Eigenaresse vond het te stom om te klagen over een dode hond bij iemand die net haar man was verloren. Schoonzus vond dat dus heel erg, die had dat ook gewoon willen horen. Verder klaag ik regelmatig bij schoonzus over mijn echtgenoot, ik heb het idee dat ze dat juist heerlijk vind. Haar man is de broer van mijn man en vaak herkent ze dingen en dan klaagt ze postuum nog even lekker mee of over onze gezamenlijke schoonfamilie. Waar zij (en ik) echt niet tegen kunnen is vrouwen die klagen dat ze er doorheen zitten terwijl er "niets" aan de hand is. Toen haar man overleed waren er nog 2 vriendinnen die net bevallen waren of gingen bevallen. Die hebben alleen maar geklaagd dat ze "er doorheen" zaten en dat is heel zuur. Hoezo zitten ze "er doorheen" zij hebben ook een kind gekregen, maar hebben wel gewoon hun man erbij. De mannen van deze vriendinnen mogen ook bijna nooit weg, want dan staan ze er helemaal alleen voor. Als schoonzus dat hoort komt het stoom zowat uit haar oren, zij staat er elke dag alleen voor. Deze "vriendinnen" ziet ze ook nauwelijks meer.

Sancy

Sancy

01-10-2009 om 10:40

Eigenlijk

heb ik niet veel behoefte om in deze draad te reageren, maar ik voel me wel aangesproken (goh, hoe zou dat nou kunnen?
MariaRosa begint hier een discussie naar aanleiding van een andere draad. Haar aftrap hier luidt: "wie mag er klagen?". In de draad die de aanleiding tot deze vormde, was de vraag: Wáár klaag je over? daar zit verschil in.
Laat ik het dan verder bij het volgende houden: ik vind dit onderwerp een mooie om over te filosoferen en lees de reacties dan ook met interesse, soms hevig knikkend en soms fronsend en aan mijn eigen waarden en ervaringen toetsend.

Guinevere

Guinevere

01-10-2009 om 11:19

Eigen realiteit

Het is ook iets waar ik wel eens over nadenk. Toch is dat geen reden om mijn eigen "futiliteiten" voor me te houden. Het gaat tenslotte om je eigen realiteit, hoe JIJ iets ervaart op een bepaald ogenblik. Het relativeren van die zaken wil ik graag aan de mensen zelf over laten. Het voorbeeld van het niet kunnen slapen vanwege de muggen danwel vanwege de moorden: die persoon met die muggen ervaart dat op dat ogenblik wel degelijk als een probleem. Zou oerstom zijn om daar niet over te beginnen omdat er mensen niet kunnen slapen vanwege veel ergere redenen.
Ik vraag me ook af of je het wel klagen moet noemen, eigenlijk is het toch gewoon een oplossing zoeken voor een probleem? Alleen bij "klagen" komt het wat onprettiger over.

Tineke

Tineke

01-10-2009 om 12:57

éen opmerking

Iedereen mag klagen, maar soms raken de klagers je ongenuanceerd keihard in je eigen pijn.

Kaaskopje

Kaaskopje

01-10-2009 om 14:02

Fladderbeestje

Waarom is jouw situatie minder rauw? Als je er 'vers' mee bedoelt is dat waar misschien, maar als je ermee bedoelt dat jouw situatie minder erg is is omdat er bij jou niemand dood is (Kaatje, ik vond dat ik het even niet in bedekte termen moest zeggen) vind ik dit dus een voorbeeld van je eigen 'klachten' onbeduidend maken omdat je een ander ter wille wilt zijn. Of je nu in een moeilijke situatie zit door ziekte, geldproblemen of overlijden doet er in feite niet toe. Je zit in een moeilijke situatie en daar hoef je je niet voor te verontschuldigen en je hoeft het ook niet af te zwakken. Als iedereen de eigen problemen gaat vergelijken met de problemen van anderen is er áltijd een situatie waarin het erger kan. Dan zou je je altijd moeten inhouden. Dat mag niemand van je verwachten.

Polly Shearman

Polly Shearman

01-10-2009 om 15:07

Niet baggettaliseren

Dat is het eerste wat ik leerde op mijn opleiding. Als hulpverlener dan. Want als vriendin mag je best iemand een schop onder zijn kont geven. Er zijn echter altijd gevallen te bedenken die nog veel erger zijn. Ik vind dat iemand het recht moet hebben tot klagen. Juist ook over kleine dingen. Ik kan daar erg van opknappen juist omdat ik mezelf daarna altijd realiseer dat het erger kan. Chronische klagers vind ik trouwens ook heel vervelend die probeer ik de kans te ontnemen. Ik speel dus gewoon voor eigen rechter omdat ik ook diegene ben die het aan moet horen. Slecht zeg. Groet polly op het moment niks te klagen en immer gelukkig in mijn blueband gezin.

Terpi

Terpi

01-10-2009 om 15:16

Antwoord puck2

Ha,
nee, vervelend vind ik het niet als iemand zijn eigen situatie relativeert vanwege de mijne. Wat ik wel vervelend vind is al iemand overduidelijk niets 'dramatisch' of gewoon vervelends verteld in mijn bijzijn omdat ik tenslotte zieliger ben Ik ben best een sociaal en betrokken wezen en zou graag klaar kunnen staan voor anderen zoals men dat ook voor mij doet. Dat ik wel eens wat meegemaakt heb in mijn leven, en nu nog, betekent gelukkig niet dat ik alleen dat *ben*, er is nog meer Terpi dan alleen het stuk narigheid wat er voor mij nu eenmaal bijhoort en heeft gehoord. Heb ik zo een beetje kunnen overbrengen wat ik bedoel?
Groet Terpi

Kiki

Kiki

01-10-2009 om 16:04

Ik vind het moeilijk om over dingen te klagen die er toe doen

Ik klaag rustig als ik in de file sta, als ik een pechdag heb gehad, als ik niet goed geholpen ben in de winkel. Ik klaag ook als ik mijn zwangerschap te lang vind duren of dat ik last heb van zwangerschapskwaaltjes.

Maar dingen waar ik echt mee zit, die echt pijn doen, die houd ik liever voor me, want dan wil ik niet zeuren. Ik kan met echt verdriet (van mezelf dan) ook echt niet omgaan. Ik vind het moeilijk het erover te hebben.
En inderdaad, vaak heb ik ook nog eens zoiets 'Het is voor mij wel erg, maar voor X is het nog erger. Ik mag niet zeuren'

Bij verdiet van een ander kunnen ze altijd bij me aankloppen. Ik spring midden in de nacht uit mijn bed en haal je op god weet waar of kom naar je toe.
Ik kan andermans verdriet, problemen of leed ook erg mee naar huis nemen.

Tirza G.

Tirza G.

01-10-2009 om 19:00

Dat lijkt me duidelijk. Ik mag klagen. Ik heb een wat moeizame jeugd gehad, ellende op allerlei terreinen meegemaakt, mijn ouders jong verloren, ik ben chronisch pijnpatient wat nogal beperkend werkt: kortom: ik heb volgens vriend en vijand alle reden om te klagen. Het hélpt overigens bar slecht. Jaaaaaaaa gewoon wel eens effe lekker zeuren over een kleinigheid, dát helpt. Maar over de rest? Als klagen hielp, zag de wereld er een stuk anders uit.
Ik kan erg wisselend reageren op geklaag van andere mensen. Sommige mensen hebben zo ontzettend veel moeite om over zichzélf heen te stappen, goeiehelp mens, neem een hobby ofzo, maak jezelf niet zo verschríkkelijk belangrijk. En dan vind ik het wel eens aardig om iets heel confronterends te zeggen, a la Sancy in de niet nader te noemen draad
Ik snap echter mensen die iets delen, vertellen, hulp vragen om feedback te krijgen of om dingen op een rijtje te zetten heel erg goed en daar denk ik graag mee mee. En mensen die zeggen: effe zeuren hoor, ik ben het zó zat - daar kan ik ook wel wat mee. Met de rest heb ik minder geduld.

Tirza

krin

krin

02-10-2009 om 09:54

Klagen

is huilen met woorden. En huilen moet mogen, non-verbaal of verbaal. Daar hoeft niet meteen een oplossing tegenover te staan. Eerst uithuilen, dan eventueel gaan nadenken over maatregelen.
Maar: als iemand overal om huilt (of klaagt), of klaagt om het klagen, dan maakt het geen indruk meer en neemt de troostneiging bij mij snel af.
Wel heb ik moeite met de neiging die sommige klagers hebben om te roepen dat andere mensen niet weten hoe het is en daarom niet mogen meepraten. Onderschat mijn inlevingsvermogen niet, denk ik dan nuffig (ook een mooi woord, overigens).

Klagen

Klagen is soms als een wind moeten laten. Doe je het niet, dan krijg je buikpijn. Ook al is het een klein windje. Gewoon even laten en fijn als iemand het raam voor je open wil zetten. Je hebt ook van die mensen die altijd winderig zijn. Een hoop lucht en geen inhoud. Daar kan ik niet zo goed tegen.
Met windjes bedoel ik de kleine dingetjes die je dwars kunnen zitten. Ik heb het niet over mensen die echt serieuze problemen hebben. Ik ken op dit moment gelukkig niet veel mensen met echt serieuze problemen. Maar tegen diegenen die er wel zijn wil ik zeggen: relativeer alleen als het je helpt. Heb respect voor de problemen voor een ander, maar laat het geen afbreuk doen aan je eigen gevoel, daar is niemand bij gebaat, ook de ander niet.

Groetjes van Clo die een hele koude neus heeft, moet plassen, nog een hoop werk thuis heeft liggen, haar Meneer Clo was ook al vervelend vanochtend en eigenlijk ook gisteren, waarom maken kinderen zoveel kleren vuil en is wasmiddel zo duur, heeft de kat nu alweer naast de bak gepoept, jakkes, het gaat zo alweeeer regenen, zou het niet eens blablabla

Nina

Nina

02-10-2009 om 12:35

K.heksenvet

"Iedereen mag klagen, maar soms raken de klagers je ongenuanceerd keihard in je eigen pijn."

En dan heb jij het recht om daar vervolgens weer over te klagen.

Prima toch?

Tineke

Tineke

02-10-2009 om 14:38

Nina, het punt is

ik: "Iedereen mag klagen, maar soms raken de klagers je ongenuanceerd keihard in je eigen pijn."

Nina: "En dan heb jij het recht om daar vervolgens weer over te klagen.

Prima toch?"
Het punt is dat als je die pijn uit, je meteen overkomt alsof je vindt dat de ander geen recht heeft om te klagen, of dat je teveel wilt relativeren voor de ander. Terwijl je alleen maar over je éigen pijn iets kwijt wilt.

Starry Night

Starry Night

02-10-2009 om 15:03

Iedereen 'mag' klagen

Ongeacht de vraag 'of het nog erger kan'. Dat is namelijk niet relevant voor degene die om wat voor reden dan ook behoefte heeft droefheid of pijn te uiten.
Om het voorbeeld aan te halen: iemand die zit opgesloten in een saai huwelijk heeft het volste recht zich daar naar onder te voelen. Voor die persoon is het volkomen irrelevant dat er anderen zijn die in een ogenschijnlijk zelfde situatie zaten (het huwelijk, alsof ieder huwelijk inwisselbaar is) die verdrietig is afgelopen. Leed is namelijk geen competitie. Je kunt wel een ranglijst maken natuurlijk, maar dat is wat anders.
"En dan heb jij het recht om daar vervolgens weer over te klagen. Prima toch?" schrijft Nina. Mijn antwoord zou luiden: nee. Je kunt andermans leed niet langs jouw meetlat leggen en dan te licht bevinden. Net zo goed als het andersom ook niet werkt. Of is er hier iemand die bij bepaalde zorgen werkelijk steun heeft aan de gedachte dat het 'altijd nog erger kan'? Ik bedoel: wérkelijke steun? Ik niet namelijk. Als ik ergens stevig mee in mijn maag zit, dan wil ik best even quasi stoer 'trouble in paradise' mompelen en weten dat dat op de keper beschouwd zo is, maar de zorg verdwijnt er niet door.
Zijpaadje: mijn kinderen mogen ook gewoon zeggen dat ze honger hebben wanneer hun maag leeg is. "Ja, maar de moeder van ... zegt dat wij nooit honger hebben, maar trék." Ja, dan spreekt de moeder van ... haar eigen moerstaal niet.

Starry Night

Starry Night

02-10-2009 om 15:18

Kaatje

"Het punt is dat als je die pijn uit, je meteen overkomt alsof je vindt dat de ander geen recht heeft om te klagen, of dat je teveel wilt relativeren voor de ander. Terwijl je alleen maar over je éigen pijn iets kwijt wilt."
Door je eigen pijn te uiten in reactie op andermans pijn suggereer je een relatie.

Nina

Nina

02-10-2009 om 15:23

Starry

Ik ben het met je eens dat je niet het recht hebt om andermans leed langs de meetlat te leggen en dan te licht te bevinden, mooi gezegd trouwens. Aan de andere kant, geldt dat niet voor iedereen op dit forum? Iedereen kent op dit forum wel voorbeelden van mensen die klagen over ergere dingen dan waar zij zelf mee zitten, en iedereen op dit forum kent wel een voorbeeld van een notoire klager die zeurt over onbenulligheden en ja, van wie je het gevoel hebt dat het leed te licht is. Geldt voor Kaatje, geldt ook voor een persoon voor wie het meest indrukwekkende life-event het verschijnen van een jeugdpuistje naast de neus is.

En kaatje, alleen iets over je pijn KWIJT willen, daar is het forum misschien wat minder geschikt voor, hier krijg je nu eenmaal reacties, van mensen die heel anders in het leven staan dan jij, en dat zijn misschien niet de reacties waar jij op zit te wachten. Als je alleen iets over je pijn KWIJT wilt is een dagboek misschien beter?

En ja Starry, echt, soms haal je een beetje troost uit het feit dat het altijd erger kan, al is het maar even....

Tineke

Tineke

02-10-2009 om 15:49

Pffft

Ik heb niet de indruk dat begrepen wordt wat ik zeg. Het gaat me helemaal niet over dit forum, het gaat me niet om een dagboek, en nog veel sterker (maar niemand die dat zal geloven mss) het gaat me helemaal niet om mezelf.
Even een voorbeeld: Truus klaagt tegen Piet over de verkoudheid en hoesterij van haar kind, dat leidt tot gebroken nachten, nu al vier dagen. Dat raakt Piet, want kind van Piet heeft CF. Zodra Piet daarover iets zegt tegen Truus, dus even iets kwijt wil over zijn zorg (pijn), kan dat op Truus overkomen alsof zij moet relativeren. Alsof zij niet mag klagen. Maar dat bedoelt Piet niet, hij bedoelde alleen even iets te zeggen over zijn pijn. Meer niet.

liora

liora

02-10-2009 om 16:18

Interessant

Hoi allen,

Ik vind dit een interessant draadje. Ik houd niet van klagen, maar klagen mag natuurlijk. Alleen vind ik het absurd als je geen rekening houdt tegen wie je klaagt. Dus als ik zwanger ben en misselijk, kan ik daar lekker over klagen tegen iemand die dat ook heeft meegemaakt, of niet heeft meegemaakt. Maar als ik een vriendin heb die dan bijvoorbeeld al jaren probeert zwanger te worden, dan zal ik niet klagen.

En waar ik erg slecht tegen kan is als mensen hun omstandigheden altijd maar beklagen. Want het zijn zelden (sterfgevallen, nare ziektes en extreem onrecht daar gelaten) de objectieve omstandigheden die je leven verpesten. Het is de manier waarop je met die omstandigheden omgaat.
Dus even concreet: je hebt het niet zwaar omdat je alleenstaande moeder bent, maar omdat je dat niet had willen zijn.

Liora

Starry Night

Starry Night

02-10-2009 om 16:24

Kaatje

Stel, Truus klaagt tegen Piet over vier gebroken nachten. Dan zijn er twee mogelijkheden.
1. Piet zegt: "Ach, wat zal je móe zijn! Ik weet er alles van, mijn dochter heeft CF en af en toe put het je volledig uit. En het is zó moeilijk om aan anderen duidelijk te maken dat je er helemaal doorheen zit... Slapeloosheid is iets afschuwelijks. Sterkte ermee!
2. Of Piet zegt: "Hm, nou, dat is dan vier gebroken nachtjes, daar kom je wel overheen, hoor. Als die verkoudheid over is dan kun jij weer lekker doorhalen 's nachts. Mijn dochter heeft CF, onze nachten zijn al jáááren gebroken."

In het eerste geval zal Truus meelevender reageren dan in het tweede geval. Omdat Piet zijn ervaring aanwendt om Truus te steunen (en zich in haar te verplaatsen), en niet om zijn eigen leed tegenover dat van Truus te stellen.
Ik chargeer natuurlijk, in de praktijk zal zoiets subtieler gaan, en kan de ontvanger bovendien iets anders horen dan de zender beoogde. En vice versa.
Waar het om gaat is dat iedereen recht heeft op zijn eigen zorgen en zorgjes, zonder zich te hoeven afvragen of die zorgen wel zwaar genoeg zijn om te mogen uiten. En dat was wat ik uit MariaRosa's posting haalde (ik ken de aanleiding van deze draad niet, die er wel schijnt te zijn, lees ik tussen de regels hier en daar door).

Starry Night

Starry Night

02-10-2009 om 16:26

Liora

"Maar als ik een vriendin heb die dan bijvoorbeeld al jaren probeert zwanger te worden, dan zal ik niet klagen."
Absoluut! Natuurlijk hou je daar rekening mee. Maar dat is op een algemeen forum moeilijker natuurlijk.

Asa Torell

Asa Torell

02-10-2009 om 20:13

Liora

Je noemt precies een situatie die ik hier ook wilde noemen. Ik heb ook een vriendin bij wie het zwanger worden niet lukt en ik merk dat ik bij haar op mijn woorden let als het over dingen met de kinderen of zwangerschappen gaat.
Maar ik vind het ook weer niet vanzelfsprekend om bij haar nooit te klagen daarover. Want ik wil ook niet in de situatie belanden die Hilary beschrijft, dat ik haar allerlei dingen niet vertel om haar maar te ontzien. Dat voelt alsof ik haar dan te veel zou buitensluiten. Bovendien vind ik heel duidelijk alleen maar gelukkig doen ook weer twijfelachtig, ik vraag me daarbij dan weer af of ik het haar niet extra inwrijf.
Ook als ik deze draad zo lees dan denk ik dat het gewoon een kwestie is en blijft van voortdurend nadenken, schipperen, proberen, zonder dat er een eenvoudig recept is voor wanneer je wel en niet mag klagen.

Op dat moment het ergste

Toen mijn vader overleed was ik nog vrij jong. Ik zat er met een vriendin over te praten en haar verkering (want dat was het toen nog, we waren nog te jong voor echte realities vind ik)was net uit. Ik raakte een beetje geirriteerd over 'dat gezeur over da ex-vriendje' (die ik ook al niet zo mocht Waarop zij zei: Ik snap heus wel dat het niet in verhouding staat tot het verlies van je vader, maar dit is nu in mijn leven het ergste.
Ik ben dat al die jaren nooit vergeten, want ze had natuurlijk gelijk, ieder mag toch over z'n eigen situatie 'klagen/zueren' wat dan ook. Mijn oor voor haar 'gezeur' leidde ook tot meer begrip voor mijn 'geklaag'.
lastig om het op te schrijven zodat het overkomt, maar ik hoop dat jullie het begrijpen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.