Zo gek op mijn stad, hebben jullie dat ook?

Maar tirza

(Hoe doet iedereen dat poppetje toch, het blijft bij mij gewoon een puntje en een haakje)

Ik heb de twee slimste zonen van de wereld, die van mij gaan nobelprijzen winnen, wereldvrede regelen, schatrijk worden en het dan aan de armen geven (en aan hun moeder) een geneesmiddel voor alle akelige ziekten uitvinden, buitenaards leven ontdekken en hebben dan ook nog de tijd om bij hun moeder op de koffie te komen.

En nu weer serieus. Fiorucci, ik ben iets meer ambitieus dan dat, maar ook mijn kinderen zullen gewoon leuk moeten omgaan met anderen, dat vind ik alleen geen ideaal. Dat is logisch

Advies

Het is vooral het woord teleurstelling wat ik niet zo goed kan plaatsen als het gaat om schooladvies. Ik weet niet of ik goed duidelijk kan maken wat ik bedoel maar teleurstelling is voor mij een hele plotselinge emotie. Iets gaat heel anders dan verwacht en dus teleurstelling.
Dat kan ik niet zo rijmen met een schooladvies. Als het goed is komt dat niet onverwacht uit de lucht vallen maar weet je al een paar jaar hoe het ongeveer uit zal vallen. Het is dus niet onverwacht.
Daarnaast is teleurstelling voor mij een emotie van onmacht; Dat rijm ik ook al niet met schooladvies want je hebt dus al die jaren om er nog heel wat aan te sleutelen. Als ouder heb je echt wel invloed op dat advies.

Bij een heel laag advies zie je dat vast al jaren van te voren aankomen en als het kind dan gewoon niet beter kan dan is het ook niet echt een teleurstelling want het ligt in de lijn der verwachting.

Bijvoorbeeld een van mijn schoonzussen heeft een gehandicapt kindje. Zij zal helemaal niet teleurgesteld zijn als hij op een heel laag schooltype terechtkomt want dat ligt in de lijn der verwachting. Je kan nu eenmaal geen ijzer met je handen breken. Haar kind is nu eenmaal wie hij is en dat is mooi zo. Hij is wie hij moet zijn.

Bij teleurstelling denk ik aan ouders die geen idee hebben wat het niveau van hun kind is en dan voor hun gevoel opeens een laag advies krijgen. Echter als je boel in de gaten houdt dan zie je het van te voren al wel aankomen en dan kan je er op anticiperen of er wat aan doen.

Verwachtingen

Natuurlijk spelen mijn eigen verwachtingen wel mee. Ik heb gestudeerd en ben dol op studeren. Hoe kan je nu niet willen studeren? of willen reizen? Of in het buitenland willen wonen? Of niet heel veel kinderen willen? Dat zijn toch allemaal zulke leuke dingen. Dat zou echt iedereen moeten doen Alleen dat is dus echt mijn eigen wensen projecteren op anderen. Ik vind dit leuk dus jij moet het ook leuk vinden. Zo werkt het dus niet. Mijn oudste kinderen maken soms andere keuzes dan ik zou doen maar dat is niet persé een teleurstelling. Het is anders en soms moeilijker te volgen maar niet een teleurstelling.

Daarnaast heb ik heus wel verwachtingen, namelijk goed hun best doen op school en sociaal zijn tegen anderen maar dat hoort er gewoon bij. Dat is net zo standaard als tanden poetsen, eten en ademhalen. Dat is ook geen verwachting voor de toekomst maar een verwachting voor hoe ze zich nu gedragen.

Manda

Gebruik maken van je talenten is inderdaad wel iets wat ik ook belangrijk vindt. Misschien wel heel calvinistisch ergens. ik zou het ook wel zonde vinden als ze niet gebruik zouden maken van de mogelijkheden die ze hebben in het leven. Dat kan uiteraard wel in verschillende vormen, ook op een "saaie" en "duffe" manier.

Manda vs chippie

Geinig. Als je bij Manda het tjakka-knopje wat lager draait, krijgt je Chippies verhaal. In essentie komen die twee best overeen, alleen bij Chippie begin ik instemmend te knikken, en bij Manda ga ik hyperventileren.
Voor mezelf: ik was gezegend met een vader (en moeder) die hardop zeiden dat ze niets verwachtten, alleen nieuwsgierig waren naar hoe we zouden uitpakken. Naar zoiets streef ik ook. En bij de idealen die ik voor mijn kind koester, zit bewuste keuzes maken in de top vijf. En dan beschouw ik niet-kiezen niet als bewust kiezen, trouwens. Maar bewust gaan putjes scheppen (al is het maar omdat je dan af en toe een gratis euro vindt (ja, ik ken mijn DD-klassiekers)) vind ik prima. Als ik er nog maar een geanimeerd gesprek over boeken mee kan voeren op verjaardagen, dat vereiste blijft overeind. Zo niet, dan volgt alsnog onterving.

Manda

´Ik ben momenteel steeds beter in staat te genieten van wat ik heb en bereikt heb, ben ook trots op de dingen die ik heb moeten doen en laten om hier te komen. En ik vind het een heerlijk gevoel dat er nog zoveel kansen zijn in mijn leven om verder te ontwikkelen. Dus ja, als ik nu dood ga dan kan ik wel zeggen dat ik geleefd heb en een heerlijk leven heb opgebouwd.´

Wie je bent is niet afhankelijk van wat je hebt of doet (of hebt gedaan)! Een gezegde van een psycholoog welke ik altijd heb onthouden. En vaak moet ik daaraan denken in je postings. En ik vraag me dan ook wel af of je emotionele instabiliteit daar niet uit voort komt of wordt getriggerd. Het kan altijd beter, sneller, hoger, interessanter, mooier. Als dat je insteek is dan lijkt me dat heel erg lastig. Dan is het nooit genoeg. En dan kom je er achter dat dat wat je bereikt hebt eigenlijk maar een suf baantje is en dan moet je weer: beter, sneller, hoger, interessanter, mooier...

Groter

Wat mij opvalt als je groter wordende kinderen hebt is, dat je als ouder beter in staat bent om ze als zelfstandige mensen te zien, die los staan van jou en (dus) hun eigen plan trekken. Mijn oudste is eigenlijk wel zo'n beetje 'af', die heeft een plan en voert het uit, komt overal, is altijd bezig. Zij maakt haar eigen keuzes en mijn verwachtingen en spelen daar hoegenaamd geen rol (meer) in. Zo hoort dat. Mijn eigen ambities mag ik verder zelf uitwerken en voorleven, dat kan niet via je kinderen.

Overigens, als mijn kleine jongetje (jongste is nu 5) later stucadoor wil worden (ik noem maar wat) vind ik dat zeker wel prima. Ook als hij genoeg hersens heeft voor rocket science. Ik zorg dat hij alle kansen krijgt, maar hij kiest. Net als ik gedaan heb w.b. mijn leven.

Manda

Ja Manda, ik ben zeer trots op bepaalde aspecten van mijn leven. En dat zijn vooral een aantal waarden, bijvoorbeeld balans, zelfstandigheid, kracht.

Ik vind het trouwens wel dubbel on te willen dat je dochters zich optimaal ontwikkelen en alles eruit halen wat erin zit, om dan zelf op je 35e te zeggen dat je het zo leuk vindt dat er nog zoveel te ontwikkelen valt.

Maar serieus: misschien projecteer je wel wat eigen onvervulde ambities op je dochters, dat kan toch?

Liora

Manda

'Joh ik weet het niet, vind het wel ontroerend (of schokkend ??) dat er iemand op oo rondloopt die vaak aan mijn emotionele instabiliteit denkt'

Sommige mensen hebben een laatje in mijn hoofd (vraag Pelle maar). Ik zie wel veel overeenkomsten tussen ons, maar daarom ook de verschillen, denk ik.

Mooi Chinees gezegde, daar sluit ik me helemaal bij aan. 'Iets naar uit te kijken'.. ja, ik ben ook altijd bezig met uitkijken naar iets maar je moet je geluk er niet van af laten hangen.

Maar manda

Denk je niet dat kinderen juist erg gelukkig worden van gaan doen wat hun moeder niet wil dat ze doen? Ik zou UPH (uit pure hufterigheid) ook een luie bankhanger op mijn 14e worden (of juist later omdat het thuis niet mag)van al dat ambitieuze gedoe van mijn moeder. Mijn ouders hadden erg weinig ambitie voor mij (wilden altijd een zo laag mogelijke schoolkeuze) daarom heb ik juist veel talenten ontwikkeld waar zij geen idee van hadden. En, heel belangrijk, op mijn manier.
Maria

Maria

Ik kom uit een arbeidersgezin en kon als enige goed leren. Ben blij dat mijn moeder heeft gestimuleerd om wel naar VWO en Universiteit te gaan. Ik heb me daar echter nooit echt thuis gevoelt. Soort van minderwaardigheidsgevoel. Heb ook nu pas het gevoel te pakken van 'als iemand anders het kan, dan kan ik ook' ipv 'ik kan dat nooit'.
Dus ipv 'wij hebben als ouders weinig ambitie voor je' geef ik graag mee 'als je echt iets wilt, dan kan dat' (en ambitie van profvoetballer en astronaut-naar-Mars worden vanzelf enigszins aangepast).

Te weinig ambitie hebben voor je kind leidt mijn inziens ook tot minder zelfvertrouwen. En ja, dan is het laveren tussen te weinig ambitie en te veel ambitie (ook niet goed voor je zelfvertrouwen) meegeven.

Verwachtingen

Ik wil ook niet dat mijn kinderen callcentermedewerkers worden, vakkenvullers worden, in de plantsoenendienst eindigen of straatveger worden. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar een ouder is die dat als ideaal heeft voor zijn/haar kind=== aldus Kiki.
Vakkenvuller zie ik als baan voor scholieren. Werken in de plantsoenendienst en straatveger als werk voor ongeschoolden of mensen met een arbeidsbeperking. Dus die banen zie ik inderdaad niet als ideaal voor een kind dat wel door kan leren en niet beperkt is door het een of ander. Callcenterwerk kan werk zijn waar mbo niveau voor nodig is, dus geen schande. Bovendien heb je er leidinggevenden nodig. Dat is géén minderwaardig werk. Maar waar gaat het nou eigenlijk écht om bij verwachtingsvolle ouders? Is een hoge opleiding een garantie voor een goed leven? In financiële zin maakt het wel uit. Hoe meer opleiding hoe meer kans op goedbetaald werk. En met meer opleiding ben je gewilder op de arbeidsmarkt. Voor mij is dat een reden om te willen dat ze een beroepsopleiding doen en afmaken. Voor de rest zullen ze hun leven zelf leuk moeten zien te maken en maakt het mij niet uit hoe klein of groot ze dat aan willen pakken. Je kunt er als ouders nog zoveel in willen stoppen, maar eenmaal zelfstandig kan het zomaar zijn dat ze al die toevoer van leuke dingen eruit gooien en er niets meer mee doen. Omdat ze dan kunnen doen waar ze zélf zin in hebben. Daarom mochten ze van ons zoveel mogelijk doen waar ze zelf zin in hebben, hoeven ze van mij niets te doen (wat vrijetijdsbesteding betreft) wat tegen hun zin is, en verwacht ik niets meer dan dat ze hun best doen op school en.. oh ja... dat ze zelf gaan werken als ze dingen willen die ze niet van ons krijgen.

Grote kinderen, grote zorgen

Ik heb van de kinderen nooit verwachtingen gehad voor de toekomst, behalve dat ik hoopte dat ze "iets" zouden vinden om zich mee bezig te houden, passend bij hun niveau en talent. Zoon wil nu piloot worden bij de luchtmacht, past volkomen bij mijn bovenstaande verwachtingen, maar oh wat is dat moeilijk om te accepteren.

Hondenbaan

Manda, als ik werk ´een hondenbaan´ noem, bedoel ik dat niet denigrerend, maar als ´zwaar en vervelend werk´. Ik ben blij dat er mensen zijn die schoonmaakwerk willen doen, maar ik zou na een week overal pijn hebben vrees ik.
Doordat we momenteel met minder werk zitten moet ik ook wel eens iets doen waar ik weinig zin in heb, maar ik heb tenminste werk. Op mijn leeftijd kun je niet meer eventjes van baan veranderen. Ik heb nu een vast contract. Iets wat vrij zeldzaam lijkt te worden als ik om mij heen kijk. Voor jongeren ligt het toch anders. Daarvoor is elk stukje werkervaring nuttig en ze komen sneller aan de bak. Mijn ambitie bestaat momenteel uit het feit dat ik werk heb en dat wil behouden, omdat ik het mij niet kan permitteren mijn inkomen te verliezen.

Manda en kiki

Ik vermeld toch nog even dat mijn zoon met mijn callcentre werk tegelijkertijd ook een mbo diploma haalt. En dat is mooi meegenomen als je toewerkt naar je eerste jaar HBO. Het staat leuk op je cv en samen met het TNT werk wat hij gedaan heeft van zijn 16e tot zijn 18e maakt het duidelijk dat hij niet te beroerd is om te werken.

Mijn is zijn

Zijn callcentrewerk dus.

Kiki

Je schrijft: mijn ambities zijn hoger. Tuurlijk zal ik blij zijn als mijn kinderen op hoog niveau kunnen studeren. Maar dat moet ook maar lukken! Niet elk kind is het gegeven zo hoog te scoren. Ik neem mijn kinderen zoals ze zijn, stiumleer en motiver waar ik kan, maar ZIJ moeten het doen, het is HUN leven.