Afspraken met school en ambulant begeleider

Tja paul

de "gewone" school heeft er zelf voor gekozen een speciale zorgklas op te richten voor "dit soort kinderen". En krijgt daar dus een behoorlijke zak met geld voor. Kennelijk ziet deze school wel mogelijkheden. De keren dat er een invaller was zijn op 1 hand te tellen (slechts 1 maal) en dat is dus ook 1 van de keren dat het mis ging.

Ik weet niet of mijn zoon daar nu nog beter af is, op een speciale school. Sinds hij op regulier zit gaat zijn gedrag met sprongen vooruit, als je steeds maar omringt wordt door kinderen die zich "afwijkend" gedragen ga je denken dat dat de norm is kennelijk?

Het punt is alleen dat deze school alleen nog maar de negatieve dingen ziet nu kennelijk, door de paar incidenten die er zijn geweest. En laten we wel wezen, ook kinderen zonder "stempel" hebben weleens een akkefietje op school.

Komt nog bij dat Den Haag flink bezig is om Speciaal onderwijs zoveel mogelijk af te willen schaffen (want duur)...

Paul

Dochter slaat nog steeds op hol als er onverwachte zaken zijn. Gelukkig kan ze het steeds beter zelf in goede banen leiden maar dat heeft wel voeten in de aarde en meewerkende school. Scholen worden min of meer gedwongen om ook zorgleerlingen les te gaan geven maar willen er hun pedagogiek maar moeilijk aan aanpassen.
Dat zie je wel weer aan jou reactie Paul.
Weerstand en kinderen moeten zich leren aanpassen.
Ook de leerkrachten hebben vaak nog een lange weg te gaan. Terwijl het zo eenvoudig kan zijn.
Dochter zat te stressen op het schoolplein. Ze moest haar boeken terugbrengen en ik kon niet mee.
Dat is dus een dag zonder vanzelfsprekendheden. Ze zag kinderen al naar binnen gaan, ze zag kinderen met een andere kleur formulier dan zij. Gelukkig kon ze goed aangeven wat ze nodig had: de mentor. Ze belde mij om te vragen de mentor te bellen. En dan komt het erop aan. Zit er iemand die vindt dat kind zich maar aan moet passen of dat het allemaal flauwekul is want zo'n slim kind kan dat heus wel, is allemaal aandachttrekkerij, ligt aan de ouders die kind teveel in de watten leggen en verwennen.Dan ben je mooi zuur.
Gelukkig had de mentor aan een half woord genoeg en heeft kind weer even op de rails geholpen door naar haar toe te gaan en te kijken of ze haar met een simpele instructie verder kon helpen of dat ze even met haar mee moest lopen.
Godzijdank.

Inzet van school

Mentor belt hier een dag van tevoren als er belangrijke wijzigingen zijn want: dochter heeft tijd nodig om te wennen aan veranderingen.
Op de ochtend dat er een schietpartij was en de A1 zat dicht/of was het weer de ov-staking? belde mentor dat het beter was als kind thuis bleef, de ochtend zelf dus.
Het kan wel.

Karmijn

Ik vind je briljant, hoe je dit soort zaken onder woorden kunt brengen. Gebrek aan executieve vaardigheden en flexibiliteit van de school.
En inderdaad zijn die mobieltjes van mijn kinderen al heel lang een lifeline zodat ze direct met moeders kunnen bellen.
De basisschool zou kinderen 2e helft groep acht wel helpen met zelfstandigheid. Samen gingen kleine groepjes kinderen op pad naar een museum of andere evenementen met het openbaar vervoer. Die zag ik aankomen, dus ik vroeg de leerkracht of hij zelf telefonisch beschikbaar kon zijn voor zoon om de vragen te beantwoorden die hij mogelijk zou hebben in situaties op weg daar naartoe. Dat sprak vanzelf maar niet heus.
Ik had ze beiden ingesproken maar toen het zover was werd kind echt niet doorverbonden want: de leerkracht zit in vergadering.
Vanaf hun 6e jaar hadden ze een mobiel gewoon broodnodig.

Vergadering

Gelukkig had ik werk waar begrip was voor mij en mijn kinderen en de nare situatie met de 'hulpverlening'. Regelmatig werd ik zelf ook uit vergaderingen gehaald, soms moest ik dan naar school om een crisis op te lossen en dat heeft nooit iemand mij nagedragen. Daar heb ik geluk gehad.

Hoe gaat school nu met wijzigingen om

Ik ken alleen de school van oudste. Wijzigingen staan best vroeg al op het rooster, meestal voordat ze moet vertrekken. Ook een ander lokaal staat erop.
Uitgevallen uren worden zoveel mogelijk naar begin of eind van de dag verplaatst. Een vervanger staat ook op internet of het wordt een tussenuur onder begeleiding. Dan mogen ze zelfstandig huiswerk maken.
Je zou kunnen vragen of je zoon dergelijke uren op een rustige plek kan doorbrengen. Die tussenuren zijn niet echt rustig te noemen.

Annet

ik moet zeggen dat tussenuren hier inderdaad ook zoveel mogelijk vermeden worden. Ze verplaatsen dan inderdaad uren of laten bijv het laatste uur vervallen als daarvoor een uitval is. In die zin wordt dat dus al zoveel mogelijk opgelost. Waar het in dit geval om ging, 's morgens heeft de zorgklas de 1e twee uur "les" van de eigen mentor, die was ziek geworden, en toen heeft de mentor van de 2e zorgklas beide klassen onder haar hoede genomen. Die 2 uur bestaat voornamelijk uit zelfstandig werken. De onrust echter die het heen en weer lopen van deze mentor met zich meebracht werkte gewoon verkeerd bij zoon.

De andere keer stond er gewoon ineens een ander voor de klas, zelfs nog niet eens een "echte" leerkracht, maar een klassenassistent of zoiets....Vooral die had ik gewoon graag even geweten, daar had ik op in kunnen spelen...

Karmijn

jouw insteek spreekt me wel aan, ik ben daar alleen niet zo goed in, om zoon dat aan te leren...Ik heb wel vaker met bepaalde gedragingen (niet alleen van oudste), dat het bepaalde problemen oproept die gemakkelijk voorkomen hadden kunnen worden...

Als je vraagt, hoe doe je dat dan met zoon, hoe weet je met hem om te gaan. Jarenlange oefening Maar dat hebben we niet, jaren, we hebben slechts maanden, maanden waarin zoon dus inderdaad zal moeten laten zien dat hij het best aankan, maar wel met een beetje hulp van de omgeving...

Dat bellen vind ik wel een goed plan, dat ga ik ook zeker meenemen!

Onverwachte wijzigingen

Niet alleen een mobiel maar ook concrete concepten en wie er op school benaderd kan worden voor je zoon.
Wat doe je als er een uur uitvalt? Kantine kan te druk zijn, een plekje op de gang kan verboden zijn tijdens lesuren, de mediatheek nog dicht tot 10 uur. wat kan er wel?
Bij wie kan zoon zich melden als hij hulp en advies nodig heeft bij het behappen van een verandering? Naast de mentor of de deelschoolleider kan het bijvoorbeeld de concierge zijn. Of de administratie die uitzoekt wie van die mensen even kan assisteren.
Zoveel mogelijk aansluitend aan de schoolroutine wie er aanspreekbaar is en met reservefiguren.
Dan heb je ook concreet iets te bieden als kind belt.
En dan nog kan het fout gaan heb ik hier meegemaakt. Kind slaat op hol naar huis ondanks een telefoontje met mij en het herinneren aan de perspectieven. De paniek bleek te groot.
Overigens kun je ook zelf op school komen om zaken op te lossen bijvoorbeeld de 1e 14 dagen van het schooljaar. Dan kun je zelf observeren hoe de situatie is en wat er mogelijk al direct opgelost moet worden.

Vluchten of vechten

Anna, ik lees net de laatst post van Anne en ik bedenk me ineens ( misschien wel een open deur, maar toch): weet de school eigenlijk dat een boze reactie van een adhd-er, negen van de tien keer, uit paniek voortkomt?
Ten minste, bij mijn zoon is dat wel zo. Het is pure paniek, niet meer weten wat te doen, en dan ....
Misschien kunnen ze er dan meer mee. Op de basisschool van mijn zoon was dat wel een eye-opener. Ik vertelde dat een lief schattig meisje, wat in dezelfde situatie, met hetzelfde probleem, gaat huilen, waarschijnlijk een heel andere reactie krijgt van de omgeving. Maar dat het om dezelfde emotie gaat. Onduidelijkheid, niet weten wat je moet, chaos in je hoofd en dus paniek. En dan is het fight or flight.
Gelukkig is het bij mijn zoon de laatste jaren vooral het laatste geworden. Maar het hielp wel, toen ik dat aan zijn leerkrachten uitlegde. Zij oordeelden alleen maar op basis van wat ze zagen: een opstandig, grof en agressief jongetje.
Aan de ene kant zou je denken: Ja, duh, dat snappen ze toch wel, ze snappen toch wel iets van psychologie en emoties?! Maar tot mijn verbazing was dat bij mijn zoon op school niet het geval, misschien op de school van je zoon ook niet?

Paul, denkfout

Deze denkfout hoor ik vaker: deze kinderen moeten maar gewoon meedraaien, waarom moeten de "gewone" kinderen en leerkrachten hieronder lijden? Hup, weg naar het speciaal onderwijs. Jij denkt dus dat een school die veilig en voorspelbaar is voor kinderen met een gebruiksaanwijzing, minder goed is voor de rest dan een school waar iedereen het maar zelf moet uitzoeken. Ik zie echter in de praktijk dat het precies andersom is. Ook "gewone" kinderen hebben enorm veel baat bij een school of een leerkracht die net even wat meer rekening houdt met de kinderen, die net wat minder beroep doet op het puber-aanpassingsvermogen.

Tegen de tijd dat ze moeten meedraaien in de maatschappij, zijn ze volwassen. Ook van een "normale" puber vraag je - als het goed is - nog niet dat hij dat niveau al bereikt heeft. Bovendien heb je in de maatschappij meer controle over soort werk en omgeving dan op school. Ik ben zelf "normaal", maar als ik zo'n snelkookpan zie, word ik al moe en ben ik blij dat ik niet meer leerplichtig ben.

Btw paul

je kent mij duidelijk niet, zoals ik jou ook niet ken. Mijn zoon heeft ruim 4 jaar op Speciaal Onderwijs gezeten, ik ken het klappen van de zweep dus. En het is deze school waar hij 4 jaar lang heeft vertoeft die heeft aangegeven dat hij klaar was voor regulier onderwijs, IK heb dat niet zelf verzonnen! Dat is namelijk ook de bedoeling van Speciaal Onderwijs, nodig als het moet, maar zodra het niet meer nodig is, terug naar regulier.
Je kan dus wel fijn roepen, hij is beter af op Speciaal, maar wie ben jij om daarover te oordelen?

Anna

Het doet er niet zoveel toe wie Paul is. Misschien wel een leerkracht of een ouder van een kind op de basisschool of een krantelezer of reaguurder. Fijn dat hij toch even reageert want dit is typisch de houding waar je mee te maken kunt krijgen en dan is het maar beter dat je het vast weet en er inderdaad niet te hoge verwachtingen van hebt maar zoals Karmijn goed aangeeft leert om ook om te gaan met het onvermogen van de school. Dat is ook mijn ervaring, je slaat ze gewoon veel te hoog aan. Het zit er heus wel in, net als bij je kind, maar zie het er maar eens uit te krijgen. Als je het al beseft val je misschien minder vaak op je neus zoals ik. Dat helpt namelijk niet, dan raak je erg teleurgesteld in mensen. Je kunt ze maar beter ook bevestigen dat het ook niet meevalt om een omslag in het denken te maken, maar dat het juist voor leerkrachten ook iets is dat in ze zit om het te kunnen als ze het willen zien.

Ross greene

Zoals je weet heb ik veel gehad aan Ross Greene en zijn 'het explosieve kind'. Op zijn website, of in een lezing of zo, hoorde ik hem eens zeggen:
Heel veel mensen die geoefend zijn geraakt met mijn methode, ervaren dat als een grote opluchting. Ze vinden het fantastisch dat ze eindelijk iets gevonden hebben dat werkt. Als logisch gevolg, krijg je dan, dat je de mensen die 'het' nog niet zien, die de 'challenging kids' nog niet snappen, wil overtuigen. Je wilt je eigen inzichten en opluchting, je eigen oplossingen delen en transplanteren in de hoofden van de andere mensen waar je kind mee te maken krijgt. Maar dan moet je niet vergeten, dat het jezelf ook een tijd gekost heeft, voordat je de methode leerde kennen en nog langer voordat je hem leerde toepassen. Het is een proces, wat zo maar een aantal jaren in beslag kan nemen.
En dus kun je van een ander ook niet verwachten, dat hij/zij gelijk jouw inzichten (bijv. kinderen doen het goed als ze het kunnen) kan adopteren. Dat heeft ook tijd nodig. Hij pleit dus voor geduld en begrip in de richting van de leerkrachten en docenten.
Persoonlijk vind ik dat wel eens frustrerend. Ik heb het idee, dat ik mensen vertel over mijn zoon, en dat het zoveel tijd nodig heeft voordat ze zien dat de manier waarop wij met hem omgaan werkt, dat mijn zoon dan zelf allang weer uit hun klas verdwenen is. Dat is frusterend.
Maar dan hoop ik maar dat deze mensen kunnen generaliseren en dat ze de ervaring die ze ten koste van mijn kind hebben opgedaan (straffen helpt niet, bijvoorbeeld), bij een ander kind wel kunnen gebruiken.

Ik snap het

daarom ook wil ik kijken wat ik dan toch kan proberen aan te dragen om dingen soepeler te laten verlopen. En ook, wat kan ik zoon proberen aan te leren, inzicht te krijgen in hoe school is. Want feit blijft dat we eigenlijk alleen maar een paar maanden respijt hebben gekregen waarin zoon zich zal moeten bewijzen, niet school...

Het explosieve kind

ik ken hem Al moet ik zeggen dat de voorbeelden die daarin stonden me soms wat lacherig maakten (die gesprekken die dan zo akelig goed verlopen....).

Misschien moet ik hem weer eens een keer uit de bieb ophalen...

Offe

Kijk eens op die website. Daar heeft hij filmpjes opgezet met voorbeelden van gesprekken. http://www.livesinthebalance.org/plan-b-goes-awry-part-1
Het is natuurlijk nagespeeld, maar ik moet zeggen dat wij tegenwoordig nogal wat gesprekken met onze zoon voeren, die akelig veel op de voorbeelden lijken. Onze gesprekken verlopen alleen iedere keer in stukjes van 30 seconden, want onze zoon is er het type niet naar, om er uren voor te gaan zitten.
Dan zit hij achter de pc en dan zeg ik bijvoorbeeld; Mag ik wat vragen? Als hij ja zegt, dan zeg ik iets als: gisteren zag ik dat je helemaal boos werd, toen je zus .... deed, wat is er aan de hand? En dan vertelt zoon meestal wel wat er is, en gaat vervolgens verder met de pc. Een tijdje later kom ik er dan weer op terug en later weer. En zo lopen wij, op onze manier weliswaar, toch die stappen van plan B door.
Er zijn hier op het moment alleen niet zoveel problemen meer, goed nieuws dus. (komt over een paar maanden wel weer, als hij op de middelbare school zit en huiswerk moet gaan maken. Ik kijk er nu al naar uit. )

Hier weer anders

Lives in the balance werkt hier niet echt. Gisteren? Hoezo, wanneer was dat dan? En dat is dan niet gespeeld, hij weet het echt niet meer. Geef me de 5 werkt weer wel: duidelijkheid, voorspelbaarheid en zo. Het is vallen en opstaan met dat soort dingen, ook al beweren auteurs vaak dat hun boek voor elk kind werkt.

Overigens

De omgang met school kost ook mij veel meer moeite dan de omgang met mijn kind. Waarom schrijft niemand daar nou eens een goed boek over?

Paul

ik zeg ook nergens dat school zich maar aan alles moet aanpassen, ik zoek wegen om het voor school en zoon onderling beter te laten verlopen. Nogmaals, zoon zit op een reguliere school, maar in een speciale klas, die school zelf heeft opgericht voor kinderen met een cluster-indicatie. Ze krijgen dus extra geld om deze kinderen te begeleiden naar "normaal" onderwijs, twee jaar lang kun je in deze zorgklas zitten om voorbereid te worden om een "normale" klas. Dan lijkt het mij niet heel ongewoon dat school dus ook een bepaalde medewerking verleent in het zo goed mogelijk aanpassen voor zoon. En dat ik niet alle beren van de weg kan halen, ook dat begrijp ik best. Maar ik vraag niet heel veel bijzonders eigenlijk, en misschien is dat ook wel het probleem. Dat ik in gesprekken met de mentor en amb. begeleider ook gewoon niet weet wat ik kan aankaarten. Het blijft het wiel uitvinden, elke keer weer...

Maar wat ik wel heb geleerd de afgelopen jaren, dat ook op speciaal onderwijs het echt niet altijd rozengeur en manenschijn is....

Aanpassen

Het blijft denk ik moeilijk om te zien dat een kind een handicap heeft waardoor het moeilijk is om zich aan te passen en dat dat niet vanzelf gaat maar dat je ze dat wel kunt leren maar dat moet je dan ook wel concreet doen, ook op school.

Pelle, inderdaad

zover had ik er zelf nog niet eens bij stilgestaan...Maar daar ligt een hele grote wereld tussen inderdaad...

Leerkracht of buschauffeur

Paul:"Chauffeurs moeten stoppen als iemand een blindenstok op houdt en dat doen ze ook meestal, maar ze worden dan soms boos als ze voor niets zijn gestopt. Ook dan wordt hij niet boos, gaat hij niet flippen, maar haalt zijn schouders op. Ja, niet iedereen op de wereld houdt rekening met zijn handicap"
Op het meest essentiele punt wel dus: de bus moet stoppen (moet toegankelijk zijn). Van een chauffeur die gaat mopperen kun je met recht zeggen dat het een ploert is. Tegelijkertijd is het handig dat je kind dat ploerterige zonder kwijnen van zich af laat glijden. Dat is een belangrijke kwaliteit inderdaad.
Van een school/leerkracht moet je iets meer kunnen verwachten en is ploerterigheid meer verwijtbaar. Een school is er speciaal voor kinderen (een bus niet).
Paul:"Ook kreeg hij gewoon straf als hij een roosterwijziging op het bord had gemist. Dat gebeurde dus in de eerste klas een paar keer en toen besefte hij wel dat HIJ een strategie moest verzinnen om achter de informatie van het bord te komen."
Wat is er mis met het aandragen van een strategie? Hij is niet het enige blinde kind op in Nederland en bovendien niet de enige die roosterwijzigingen mist. Juist op dit punt moet je van een school kunnen verwachten dat er instructie, het aandragen van strategie, voor handen is. Er is, als het goed is, ruime ervaring met kinderen, hun gedrag, hun denkfouten en missers en dat wat ze helpt om te doen wat van ze verwacht wordt.
Wat jij beschrijft is een onderwijsmodel dat net zo goed met spitsroeden bereikt kan worden: zie maar dat je een pad kiest dat geen pijn doet.
Dat kan ook, maar dan kun je weer net zo goed buschauffeurs voor de klas zetten en schrikdraad in de gang om ze naar het goede lokaal te leiden. Dat is een stuk goedkoper.
Je hebt in zekere zin wel gelijk: alle missers die scholen, buschauffeurs en winkelbediendes maken, zul je thuis op moeten lossen. Lukt dat niet met concrete strategie (doe dit of dat), dan moet het maar met de vaardigheid die narigheid niet te persoonlijk te nemen en inderdaad van je af te laten glijden: het is niet anders. Wees blij met elke buschauffeur die vriendelijk blijft (die zijn er ook!).
De realiteit gebiedt te zeggen dat je ook blij moet zijn met een school die je blinde kind überhaupt wil toelaten. Ik hoop van harte dat het je kind lukt om deze school af te maken en dat het niet tegen een leerkracht aanloopt die van 'normaal mee kunnen draaien' een missie op zich maakt en met dat doel onnodige valkuilen laat bestaan of schept om daarna 'zie je wel' te kunnen zeggen.
Vergis je niet: heel veel scholen/leerkrachten vinden ongezien dat blinden niet naar een reguliere school kunnen. Een blind oordeel, zónder pogingen om strategie te verzinnen, te verzamelen of aan te dragen zodat het kind wel de school kan volgen.
Groet,
Miriam Lavell

Voortdurend in beweging

Anna, laat ik je uit de droom helpen. Je kunt geen concrete afspraken maken die duidelijk zijn naar alle kanten en die bovendien ook worden opgevolgd.
Er zijn teveel personen bij betrokken (verschillende leerkrachten) en bovendien verandert jouw kind ook voortdurend. Wat vandaag Altijd Nodig lijkt, is dat mogelijk volgende maand toch een stuk minder, want je kind wordt vanzelf groter.
Je kunt dus niet anders dan je best doen. Jij samen met school en je kind.
Scholen gedragen zich vaak defensief ten opzichte van aparte behandeling 'maar we zijn geen speciaal onderwijs...'. Ik heb dat argument al eens terug gekregen van een school die weigerde een zieke leerling van onderwijs te voorzien (dat is gewoon verplicht).
De belangrijkste truc is dus om je voorstellen zo te formuleren dat het altijd een drie-eenheid is.
Probleem - ouders doen x, leerling doet y, school doet z.
In het geval van plotselinge leerkrachtwisselingen ziet dat er als volgt uit: Ouders zijn voortdurend in overleg met kind over het omgaan met verandering. Je bereidt je kind elke dag voor op de mogelijkheid dat er iets kan veranderen. Je spreekt met je kind af wat dat kind doet als er zich zo'n verandering voordoet.
Kind beschikt over een modelstrategie om met verandering om te gaan. Dat kan bijvoorbeeld een pictogrammenkaart zijn die is toegesneden op de situatie 'andere leerkracht'.
Als het niet gaat dan moet dat kind iets anders kunnen doen dan boos worden. En daar heb je de school bij nodig. Mag hij bellen met thuis? Kan hij naar iemand toe binnen de school? Mag hij het lesuur uitzitten bij de concierge met een boek?
Helemaal onderaan deze lijst van 'dat gaan we doen' staat de mogelijkheid dat school even belt als er wat verandert. Daarmee hangt het welslagen niet volledig af van wat de school doet, maar helpt het in voorkomende gevallen wel.
Het is de uitzonderingssituatie die bijvoorbeeld ook op kan gaan op dagen dat alles anders is (sportdag?). Op zo'n dag (of na zo'n telefoontje) bepaal jij of je kind die dag gaat volgen op school. Dat hangt namelijk niet alleen af van de handicap, maar ook van de vraag of kind goed geslapen of gegeten heeft en of het lekker in zijn vel zit of niet.
Er zijn nu eenmaal dagen dat kind nog kwetsbaarder is.
Dit is maar een voorbeeld, maar als je het op die manier doet, dan duw je de school niet in de rol van de trekker van de kar. Dat ben jij met je kind.
De school vangt op waar het kan en daar maken jullie gebruik van, voor zover dat nodig is en dat zal gaandeweg steeds minder zijn.
Het effect van deze opzet kan zijn dat het wordt wat je wil. Je hebt het wel anders gevraagd.
Groet,
Miriam Lavell

zulke dingen bedoel ik, inderdaad, een 3-éénheid zonder dat het direct allemaal op schools bordje ligt. Want dat besef ik maar al te goed, ze kunnen niet hun hele systeem aanpassen op alleen mijn kind.
Ik neem deze ook mee!
Daarnaast besef ik dat ik als ouder nog beter moet nadenken over bepaalde dingen, inderdaad, een sportdag, een excursie, dat schoolkamp. Nu achteraf denk ik, ik had hem nooit mee moeten laten gaan, juist omdat ik weet hoe hij in een setting zonder medicatie kan zijn. Maar ja, dat is achteraf. Dom. Ook al heb ik school er wel voor gewaarschuwd.

Miriam

Dat is een goede manier om het te bekijken. Hopelijk kan ik zo vermijden dat school meteen in de stuip schiet van: tja, het is nu eenmaal een speciaal kind en we kunen niet speciaal voor hem...terwijl datgene wat je vraagt niet eens echt iets met dat speciale te maken had, het ging om pesten en fysiek geweld tegen zoon in de kleedkamer. Maar ja, toen ik pro-actief voorstelde om zelf te surveilleren omdat school aangaf de mankracht hiervoor niet te hebben, mocht dat ook niet.

Dit jaar ging het prima, met een stevige juf die zorgde dat niemand dit soort gedrag in zijn hoofd haalde. Maar ik weet dat dat ik aan de schoolleiding niets heb als het volgend jaar weer wat minder mocht zijn. Toch wel een vervelend gevoel in mijn achterhoofd, maar hopelijk heb ik dit jaar weer geluk.

Aanpassen

Niet alleen VMBO-leerlingen maar ook kinderen op HAVO-VWO niveau, zelfs gymnasium kunnen informatie op een andere manier ordenen en kan het mankeren aan zelfstandigheid en focus. Mijn kinderen zijn behoorlijk intelligent cognitief gezien maar niet sociaal of emotioneel. Dat moet je ze aanleren en ze helpen met de 'vertaalproblemen' in beeld te krijgen. Als op school de stress uit hun oren komt van het onbegrip dan kunnen ze helemaal niets leren.
Mijn dochter haalt een 3 als ze de instructie niet begrijpt, een 10 als het haar wel ordelijk aangereikt wordt. Hoe bedoel je aanpassen. Vaak zijn het eenvoudige pedagogische principes. Huiswerk ordelijk communiceren, niet op het laatste moment in een rumoerige klas. Controleren of ze het ook goed opschrijven. Zorgen en controleren dat elk kind een kopietje van een instructie heeft en als er te weinig kopietjes zijn dat even regelen ter plaatse. Kinderen niet onderuit halen in de les maar even apart nemen op de gang. Zelf het goede voorbeeld geven en niet schreeuwen en dwingen.
Al zou ik willen kan ik dat niet aanleren op school van kinderen, ik mag niet de hele dag mee en de situatie thuis is anders dan op school. Ik wurm me er al maximaal in en spreek de kinderen aan en in. Maar op school moet je ze loslaten en hopen dat er wel mensen zijn die net dat beetje begrip op kunnen brengen om af en toe een aanwijzing te geven of een concrete instructie ook al zijn het slimme kinderen.
Dat er nu veel jongens onderpresteren in het voortgezet onderwijs kun je wel negeren maar je kunt er ook over nadenken hoe je dat wel goed op de rails krijgt als school.