Beloning voor goede cijfer

Wat wij deden

Wij zeiden begin brugklas tegen dochter dat ze voor elke 8 of hoger een euro zou krijgen (i.v.m. chronisch geldtekort). We hebben dit volgehouden tot het voorjaar.
Ze heeft ons heel wat euro's afgetroggeld.
Zat in vmbo-t-havo brugklas en zit nu in 2vwo. Dus het was een goede stimulans.

En hier..

Hebben kinderen een wii gekregen omdat ze allemaal zonder onvoldoendes overgegaan zijn.

(overigens wel 1 calculerend kind, die als laagste cijfer een 5,5 had).

Differentiatie

Mijn kinderen hebben de leeftijd er nog niet voor, maar uit mijn eigen middelbare schooltijd herinner ik me dat ik op een gegeven moment een bepaald bedragje kreeg voor mijn rapport maar dat het bij mijn broer gerelateerd was aan de cijfers. Een gulden voor een 7, en twee voor een 8, zoiets. Mijn moeder legde het nog keurig helemaal uit aan mij, wat ik zeer waarderen kon, maar mijn ouders hadden ook volkomen gelijk: ik deed toch mijn best wel, broer had wat meer externe motivatie nodig.

Ik zou trouwens niet zonder meer met fietsen beginnen, dat schept maar verwachtingen

Groeten,

Temet

Nee

Nee, ik beloon geen prestaties maar wel de inzet. Een kind met een lager cijfer kan zich veel meer inzetten dan een kind dat met twee vingers in de neus een negen haalt.

Chippie

Ergens klinkt me dat ook weer wat *oneerlijk* in de oren. Het kind dat zich niet in hoeft te spannen voor een 9 kan daar dan toch ook niets aan doen? Hoe span je je in voor iets als dat niet nodig is? (hoe kun je je beter inspannen als je al die 9 haalt?) En hoe meet je inspanning? Een valkuil lijkt me dat je op een bepaald moment 'inspannend-ogend- gedrag' aan het belonen bent, ipv inspannen zelf. En inspannen, dat kan voor het ene kind een makkie zijn en voor het andere kind een enorme opgave.
Mijn kinderen zitten nog op bs. Geef nu nooit iets voor goede cijfers, ook weinig complimentjes daarvoor want ze vinden hoge cijfers al fijn en het is niet moeilijk voor ze. Ik geef sowieso niet zo graag beloningen. Maar met zoon heb ik nu besproken dat hij extra geld krijgt als hij heel egr zijn best doet op een goede lichaamshouding te letten. Hij heeft een erg slechte houding en voor hem is dat wegens fysieke problemen juist erg belangrijk. Hij wil nu zelf veranderen maar vindt het moelijk. Zo heb ik met hem besproken hoe ik hem hierbij een extra hulp kan geven, dus niet als beloning maar als extra zet. Ik kan me voorstellen dat ik zoiets in zou kunnen zetten mocht hij ooit in de porblemen komen met cijfers. Maar ik zou het nooit zomaar doen, en er terughoudend in zijn.

Hol gelach

Ik was net als Billie en P. Noway dat ik daaraan ging beginnen, met alle mogelijke argumenten paraat, inclusief ondankbaarheid voor materiele beloningen. Zoon (de jongste hier) zit inmiddels in de 6e en ik heb in de loop der jaren alle middelen inclusief chantage, manipulatie, dreigementen en loze beloftes ingezet om hem ieder jaar over te laten gaan. Wat werkt, dat werkt. Er is maar één ding irritanter dan een lamlendige puber die niets uitvreet op school: een puber die datzelfde butjaar voor een tweede keer moet doen. Dat komt de motivatie zéker niet te goede. We hopen hem dit jaar door zijn eindexamen te stampen. En als zijn naam dan wordt afgeroepen, loop ík mee naar voren.

Tirza

Haha tirza

Moet je niet van te voren de kapitale fout maken door in een gesprek te vragen: "waarom heb ik een 4 voor mijn profielwerkstuk?"
Dan durf je echt niet meer naar voren

Niet vast

Ik heb nooit een vaste beloning gegeven hoewel een goed rapport wel altijd op een geldelijke beloning kon rekenen. Daarbij zowel gelet op inzet als resultaat en geen aparte beloningen voor hogere cijfers maar iedereen die gewoon een redelijk rapport had hetzelfde bedrag.

Verder ad hoc wel eens een materiële beloning in het vooruitzicht gesteld omdat de motivatie wat omhoog te gooien zoals bijvoorbeeld een Playstation 2. Het is geen hele charmante methode maar bij sommige kinderen werkt het wel. Bij mijn ene bijzonder ongemotiveerde zoon heeft zoiets in elk geval wel eens geholpen om hem over de eindstreep te krijgen.

Ps: Tirza, toen mijn zoon zijn diploma haalde zei ik altijd wij hebben een diploma gehaald. Mijn naam zou er eigenlijk ook op moeten vind ik nog steeds, ik heb er minstens zoveel voor gedaan als hij

Hier

Voor het eindrapport (middelbare school) krijgen ze een cadeau (rond de 20 euro), dat was vaak iets dat leuk was voor de zomervakantie.
Tussendoor mogen ze voor iedere negen die ze halen kiezen wat we eten (hoofdgerecht of toetje). En voor een 10 gaan we met z'n allen uit eten. Iedereen profiteert dus mee van een hoog cijfer. Als je van patat houdt dan Inmiddels is het aantal negens erg gezakt, de SO's en repetities worden moeilijker en jongste moet werken voor zevens of achten. Misschien dat we nu af en toe een inzetbeloning zullen doen.

Ik zeg nooit meer nooit

Mijn eerste reactie was: dat zou ik NOOIT doen.
Maar ik heb inmiddels geleerd om over opvoedkundige zaken nooit nooit te zeggen.
Want als het nodig is, zou ik het denk ik toch wel doen. Niet bij voorbaat al, maar achter de hand houden voor als het kind door een moeilijke periode gaat.

Als p

Tsja, weet wel zeker dat ik overgaan als dat mogelijk is ook belangrijker zal vinden dan opvoedkundige principes. Net zoals ik nu een goede houding voor zoon belangrijker vind. Maar doodzonde om andere kanalen meteen uit te sluiten door zoiets gelijk in te zetten. Maar goed, ik vermoed dat zoon van mij ook maar voor een heel klein deel omkoopbaar zal/zou zijn. Het is echt een kind dat iets gewoon moet willen of niet, anders kom je niet ver. Bij dochter van nu 8 zie ik het wel anders; scoort nu goed maar ik kan me zo voorstellen bij haar dat er een periode komt dat andere zaken in haar leven veel belangrijker zijn dan leren. En ze is dermate materialistisch ingesteld dat ik genoeg mogelijkheden zie tot omkopen. Maar nogmaals, liever niet dus het zou voor mij zeker geen eerste keus zijn.

Nooit

Ik heb eens een wetenschappelijk onderzoek gezien/gelezen waarin aangetoond werd dat mensen die beloond werden voor het maken van een puzzel er direct mee stopten als ze de beloning kregen. Mensen die geen beloning kregen bleven doorpuzzelen, want die puzzelden om te puzzelen, niet om de beloning. Volgens mij lijkt een beloning op korte termijn motiverend te werken, maar brengt het intrensieke motivatie om zeep.

skik

De puzzel niet af

Skik, je moet die beloning ook pas geven als de puzzel af is Ondertussen: wachten op intrinsieke motivatie bij pubers voor school = lang wachten. Je kunt (en moet) dat wel bijbrengen als een soort ethiek of arbeidsethos. Maar daar zul je toch iets van 'beloning' als middel bij gebruiken.
Trots zijn op een rapport is al zo'n dingetje.
Mijn zoon deed zijn wiskunde-huiswerk niet. Zijn leerkracht deed niet moeilijk, want zijn cijfers waren goed. Totdat hij achter elkaar een keer een 6 en een 5 haalde. "Als je volgende cijfer niet boven de 7 is, dan moet je je huiswerk gaan maken en iedere dag aan mij tonen" baste te leerkracht.
Het volgende cijfer was een 9.
Ik heb wel eens met de gedachte gespeeld om het werk zelf te belonen. Het huiswerk per uur dus. Met werkbriefjes en al.
Ik heb dat idee verlaten omdat mijn kinderen ook zonder het doen van huiswerk wel hun punten bij elkaar konden krijgen. Huiswerk doen was daardoor een beetje overbodig.
Maar voor de meeste kinderen is het cijfer vooral het resultaat van systematisch huiswerk doen. Komt nog bij dat het soms wel vier weken kan duren voordat het cijfer van een toets bekend wordt. Daardoor gaapt er een gat van soms weken tussen het moment dat kind invloed heeft op het halen van dat cijfer en de beloning.
Dat gat vind ik te groot. De hopeloosheid van het niet krijgen van die beloning (dat is dan ineens toch straf) ook. Ze kunnen de tijd niet meer terug draaien.
Daarom zou ik toch kiezen voor het belonen van het werk zelf. Dat geeft meteen ook aanleiding om inzage te krijgen in de planning en de hoeveelheid werk. Het is nu ook extra in het belang van het kind om al het huiswerk te noteren en niets te vergeten.
Groet,
Miriam Lavell

Niet nu al

Ik zou zeker niet nu al beginnen met beloningen in het vooruitzicht. Kijk eerst maar eens hoe het gaat.
Oudste zit hier inmiddels in 3 gymnasium. Gaandeweg is wel duidelijk geworden dat hij wat aansporing kan gebruiken. Als hij zijn best doet, kan hij 8'en en hoger halen. Maar ja, andere dingen zijn leuker dan huiswerk... Hier op enig moment daarom ingesteld dat hij voor iedere 9 of hoger een euro zou krijgen (bij Frans ligt die grens bij een 8, dat vak kost hem veel meer moeite).
Vera schreef: "Nu zijn we nog strenger: een onvoldoende op je rapport is vijf dagen in de week naar de studiebegeleiding. Daar heeft ie geen zin in."
Ha ha, dat dreigement hebben we hier nu ook uitgevaardigd. Als we merken dat hij in de onvoldoendes gaat duiken (en die zijn bij hem gewoon niet nodig, hij kan het makkelijk), dan 'mag' hij naar het nieuwe huiswerkinstituut hier in de wijk.

Ijsvogeltje

"Oudste zit hier inmiddels in 3 gymnasium. Gaandeweg is wel duidelijk geworden dat hij wat aansporing kan gebruiken. Als hij zijn best doet, kan hij 8'en en hoger halen. Maar ja, andere dingen zijn leuker dan huiswerk... Hier op enig moment daarom ingesteld dat hij voor iedere 9 of hoger een euro zou krijgen (bij Frans ligt die grens bij een 8, dat vak kost hem veel meer moeite). "

Een flauwe vraag, maar: waarom? Wat heeft die jongen zelf aan die negens, eigenlijk? Kijk, een beetje marge tegen het zakken is natuurlijk prettig, en alleen maar zesjes staat wat magertjes, maar waarom zou een kind eigenlijk 8en en 9ens moeten halen? Behalve dan dat het mooi staat natuurlijk. Het enige praktische voordeel dat ik er aan zie is dat als je voor de studie medicijnen moet loten je een betere kans maakt met hogere cijfers.

Voor een baan later maakt het volgens mij niet echt uit, daarvoor is de resultatenlijst van de studie belangrijker.

Groeten,

Temet

Skik

Ja, dat onderzoek ken ik. Geloof mij, ik ben zo verantwoord als een verse salade. Maar wachten op intrinsieke motivatie bij een puber is een soort van wachten op een mooie zomer in Nederland. En weet je: ze kunnen het zich niet meer permitteren, zéker in de bovenbouw niet. In de onderbouw krijg je zoveel toetsen, so's-mondelinge dingen-schriftelijke dingen-woordjes-bladibla - daar kun je een onvoldoende ophalen of wegwerken.
Het aantal toetsen in de bovenbouw neemt schrikbarend af, dus ook je ophaal en wegwerkopties. Met als schrikwekkend voorbeeld mijn dochter, die in november in de 5e klas een 1 scoorde voor wiskunde. Dat was niet haar sterkste vak, sowieso haalde ze daar hooguit zessen-magere zeventjes voor. Maar als een 1 een kwart tot een derde van je cijfer uitmaakt, heb je aan 2-3 zesjes niet genoeg. Dan kom je namelijk gemiddeld niet op een voldoende. Op het kerstrapport stond een 1 en de motivatie (welke vorm dan ook) ging het raam uit. Ik Kan Het Toch Niet. Ze is dat jaar blijven zitten. En dat kwam grotendeels door die 1 uit begin november.

Tirza

Uiteraard. Ik heb een heel overzichtelijk kind. Ik wist al vóór hij naar de brugklas ging, dat hij een externe motivator nodig had. School en hij zijn gewoon niet zo'n klik.

Tirza

Intrensieke motivatie

"Skik, je moet die beloning ook pas geven als de puzzel af is " Deden ze ook, maar de niet beloonden gingen uit aardigheid verder puzzelen.

Ik weet dat intrensieke motivatie bij pubers ver te zoeken is, maar ik zie geen gat in het belonen met geld of kadootjes. Dan leer je ze alleen te werken voor die beloning. Ik hamer dan liever tot vervelens toe op het nut en/of de plicht van school en prijs ik kind de hemel in bij goede inzet. Je doet het voor jezelf, die opleiding, niet voor de beloning.

skik

Gedeelde smart

Skik:"Je doet het voor jezelf, die opleiding, niet voor de beloning. "
Ik vind dat, excuseer me voor mijn openheid, de domste bewering die je kunt doen. Als het aan die pubers ligt dan maar niet, dus...
Bovendien is het ook feitelijk flauwekul. De school, het aantal uren, de werkjes en de onderwijsduur (leeftijd) is niet voor hen zelf, maar omdat het voor de maatschappij zo makkelijk is om ze opgeborgen te hebben en van de arbeidsmarkt te houden.
Nee, ze worden niet 4, 5, of 6 jaar beter van school. Er is heus heel veel beters te doen.
Ondertussen is het, gegeven de omstandigheden, de minst problematische weg, vooral ook voor ons als ouders. Haal dat diploma, dan ben ik van je af.
Ik vind het niet verkeer om bij dit eenzijdig gewil van volwassenen - waar die pubers zelf echt niet zoveel aan hebben - wat externe motivatie toe te passen.
Maar goed, het is ondertussen ook niet eenvoudig om daar iets voor te vinden. Vervelende klusjes ruilen hielp trouwens ook wel: Jij de ramen lappen, ik dat uittreksel. Samen de was, samen de woordjes. Gedeelde smart is halve smart.
Groet,
Miriam Lavell

O skik

Hoe oud zijn je kinderen als ik vragen mag? Ik was al over de 40 toen tot me doordrong, dat ik met het kont-tegen-de-krib-met-je-pokkegymnasium alléén mijn eigen ruiten had ingegooid.
Je klinkt als iemand uit het onderwijs. Ik zie een juf van groep vier voor me, die met de armen over elkaar achter haar tafel zit te wachten tot de klas stil is. Ik zit hier niet voor mezelf hoor jongens, ik heb álle tijd. Jullie doen het jezelf aan. Tja. Nóu moeten jullie dus langer blijven - enzovoort.
Ik snap de theorie volkomen, maar de praktijk is weerbarstiger en eigenlijk eigenlijk eigenlijk slaat het ook nergens op. Wat kinderen willen, is zo snel mogelijk van de geouwehoer van school af, volwassen worden en lekker fijn zélf bepalen wat je doet met je leven. En echt, ze hebben wel 1 miljoen voorbeelden van mensen Zonder Opleiding die het Heel Ver hebben geschopt. Heel Ver is namelijk voor hen heel wat anders dan voor jou. Jij denkt misschien bij Heel Ver aan Bill Gates. Of een kundig arts. Of een lieve juf. Zij aan Beyoncé. Of aan de winnaar van het WorldGamesTournament. En echt, daar hoef je geen suffe rijtjes voor te leren.

Ik zeg regelmatig tegen mijn kinderen: je doet het voor jezelf hoor! Niet voor mij! En dan zeggen ze: jaaaaahaaaaaaa. Kan me toch geen fl*kker boeie.......En echt, ze zijn goed opgevoed en prettig in de omgang. Maar schóól? Dat doe je niet voor jezelf. Dat doe je om het systeem aan de gang te houden.

Tirza

Nouou

zulke megabeloningen als jij noemt niet hoor! Lijkt me ook niet wijs.

Maar ik heb wel eens een zoon omgekocht met een shirt van zijn favoriete voetbalclub als hij voor een bepaald vak een schepje er bovenop zou doen. Dat betrof dan een geval waar ik wíst dat het beter moest kunnen.

Oh ja en een bepaald vak verplicht in de woonkamer aan de eettafel doen. Dat wil ook wel eens helpen.

Je doet het voor jezelf - beetje o.t.

'Skik:"Je doet het voor jezelf, die opleiding, niet voor de beloning.'

hahaha.
jaja, tuurlijk.
Zelfs HBO-ers hebben dat soms nog niet door en lopen de kantjes eraf - geholpen door sommige docenten die hun werk ook niet allemaal megaserieus nemen.
Niet zo heel raar, want er zit vaak een mengelmoes aan studenten voor hen: leerlingen die tot en met examen biologie gehad en leerlingen die dat vak sinds klas 3 niet meer hebben gehad: en toch allemaal toegelaten op HBO fysiotherapie, zoals ik pas hoorde.

Misschien zijn jouw kinderen van nature wijzer, maar die intrinsieke motivatie komt maar langzaam bij de meesten.Heel wijs als ouders er wat extrinsieke motivatie aan toevoegen!

Nog even een opmerking

Wij dachten dus ECHT dat zoon zijn onvoldoende niet kon verhogen naar een voldoende maar we hoopten wel dat zoon wat motivatie zou vinden om wel zijn huiswerk goed te doen. Eerst hoorden we hem veel over DE ipod daarna had hij zelf eigenlijk geen hoop meer en hoorden we niets maar aan het eind gloorde er weer wat hoop en begon hij er weer over. Uiteindelijk heeft hij het met wel 0.01 gehaald.......
Dit was inderdaad een erg dure beloning, zijn verjaardagskado een paar weken later werd in vergelijking met vorig jaar een flink stuk minder duur

Vera

Ludieke beloning

Ik beloon iedere 10 met een monopoly-bedrag. Dat geld kan vervolgens ingezet worden bij een monopoly-spel. En dat kan zeer lucratief zijn.

Een ander vak kwam ook v.w.b. een voldoende op het randje te zitten. Voor drie boekverslagen moest hij toen in totaal een aantal punten halen. Eigenlijk kreeg hij een tiende van een punt te weinig en toen zoon vertelde van de ipod heeft de leraar daar rekening mee gehouden ))))))).
Die zelfde leraar is nu zijn mentor, zoon is er blij mee.

Vera

Temet

"Een flauwe vraag, maar: waarom? Wat heeft die jongen zelf aan die negens, eigenlijk?"
Oh, ik heb ook helemaal niet de illusie/hoop/verwachting dat hij allemaal negens haalt hoor. Maar zijn soms minimale inspanning leert ook nogal eens vette onvoldoendes op. Hij stond vorig jaar zelfs een tijdje in de gevarenzone. Beetje jammer als je ook achten kan halen. Hij erkent dat zelf ook hoor, en vindt het stiekem wel lekker als we er wat bovenop zitten. Hij is zelfs blij met de nieuwe zeer strenge leerkracht Latijn: "hij controleert tenminste of we ons huiswerk wel hebben gedaan, dat hebben we gewoon wel nodig."

Skik

Ja, natuurlijk doe je het voor jezelf en je eigen toekomst... alleen dat is niet bij alle jongeren doorgedrongen. Mijn eigen zoon ging altijd heerlijk in de contramine. Het boeide hem niet. Hij had geen zin. School was stom. Hij zou wel een andere manier vinden om rijk te worden. Dan kan je er heel veel logica tegenaan gooien maar bij hem drong het niet door.
Het enige wat hielp was dreigen en chanteren. Dat heb ik dus gedaan. Het alternatief was hem te laten verzuipen en daar had ik geen zin in. Mijn prioriteit was om hem door de school heen te slepen. Niemand die hem later gaat vragen of hij dat papiertje met hulp van mama heeft gehaald. Is er geen intrinsieke motivatie dan maar op een andere manier. Hier met huiswerk instituten, beloningen en straf + heel veel inzet van mijn kant.

Het is allemaal niet zo charmant maar inmiddels is het leed geleden. Hij is volwassen, heeft een diploma en na een mislukte poging tot studeren heeft hij nu een studie gevonden waar hij het naar zijn zin heeft en goed zijn best doet. Uiteindelijk is er dus toch intrinsieke motivatie gekomen. Het heeft alleen 10 jaar geduurd.

Mirjam en tirza

"Ik vind dat, excuseer me voor mijn openheid, de domste bewering die je kunt doen."

Dan is mijn dochter waarschijnlijk ook niet zo slim, want die trapt er in. In groep 5 had ze een rotjuf. Ze deed toen niks meer en haar resultaten gingen naar beneden. Toen heb ik haar uitgelegd dat je het niet voor de juf doet, maar voor jezelf. Uitgelegd dat hoe beter je het op de basisschool doet, hoe meer je te kiezen hebt als je naar het voortgezet onderwijs gaat. En hoe hoger je daar zit, hoe meer opties je openhoudt. En dat het prima is als je naar het VMBO kader gaat, maar dat de universiteit dan nog wel heel ver weg is als je daar uiteindelijk graag heen wil. En zij wilde dat graag (voor zover zo op die leeftijd enig idee had wat dat inhield). En dat het misschien relaxed lijkt om op een voor jouw te laag schooltype te zitten, maar dat dat vrij snel nog saaier wordt dan school op je eigen niveau en daarmee niet per defenitie makkelijker. En bottom line: je moet er nou eenmaal heen van de leerplichtwet, dus je kan er maar beter wat van maken om er zo aangenaam en soepel mogelijk doorheen te komen.

Tirza, ik ben geen juf, werk niet in het onderwijs en heb (als overblijfkracht of knutselhulpmoeder) veel betere trucs om een klas stil te krijgen dan het voorbeeld dat jij schetst (waar ik erg om moest lachen, ik zie die juf zo voor me). Mijn kinderen zijn 8 en 8 (groep 5), 12 (brugklas) en 15 (v4). Die oudste ziet school ook niet bepaald als een voorrecht om naar toe te mogen, maar snapt wel dat het handig is om af en toe wat te doen, omdat zittenblijven niet heel aantrekkelijk is (duurt het nog langer) en ze toch in haar hoofd heeft om naar de uni te gaan. En dan is het wel handig dat je dan een vwo-diploma hebt. Anders moet je weer helemaal gaan wachten tot je 21 bent om colloquium te doen, of havo, propedeuse hbo en dan uni. 'T is verder geen harde werker, de vleesgeworden zesjescultuur (nou ja, ze staat al haar hele schoolleven gemiddeld een 7), maar da's genoeg om elke keer over te gaan. Van mij hoeft ze ook geen achten en negens te halen (tenzij er een drie opgehaald moet worden). Mijn dochter heeft mijn niet al te rooskleurige schoolcarriere en haar vaders wel rooskleurige schoolcarriere als voorbeeld, weet dat je er in het leven ook wel komt op een niet-standaardmanier, maar kiest voor de voor haar gemakkelijkste weg: proberen in 6 jaar je vwo-diploma te halen. Da's haar intrensieke motivatie. Works for me.

skik

Negatieve keuze

Ah ja, skik, dat snap ik dan weer wel. Dat heb ik ook volop gedaan: Doe je best, wees lief voor de juf, dan duurt die ellende zo kort mogelijk.
Het is inzetten op een negatieve keuze: doe om erger te voorkomen, het is de enige keuze die je hebt. 'Voor jezelf' heeft de pretentie een positieve keuze te zijn.
Overigens vind ik dit verhaal in groep 5 passender dan in het vo. Het verhaal over schoolkeuzes, onderwijsduur en toekomstperspectief, wordt naarmate kind ouder wordt steeds meer je eigen moedermening.
Het verhaal op zich is niet genoeg om elke dag bij de les te blijven. Het doel is veel te ver weg.
Groet,
Miriam Lavell